Κοζανίτικες μεταφορικές εκφράσεις

Η Κοζάνη τη δεκαετία του 1930

Τις μεταφορικές αυτές εκφράσεις που εμπεριέχουν λέξεις σχετικές με την τροφή και τη διαδικασία του φαγητού, βρήκα στο εξαιρετικό και πολύτιμο για τον πολιτισμό της Κοζάνης βιβλίο "Γεύσεις από παλιά Κοζάνη" των Ματίνας Μόμτσιου Τσικριτζή και Φάνης Φτάκα Τσικριτζή. Εγώ προσθέτω μόνον τη σημασία τους, πότε και για ποιο λόγο λέγονταν.

1. Μισή μιρίδα άνθρουπους: Λέγονταν για τον μικροκαμωμένο, τον λιανό τον αδύνατο, τον αχαμνό, για κάποιον που δεν τον πιάνει το μάτι σου, που δεν τον λογαριάζεις σημαντικό ή ότι μπορεί να τα καταφέρει. Την έκφραση, τη χρησιμοποιούμε και σήμερα στην κοινή νεοελληνική.

2.Τιρούσιν κι τουν έπιφταν τα σάλια: Λέγονταν για κάποιον που επιθυμεί πάρα πολύ κάτι, που το λιγουρεύεται, που είναι νηστικός ή στερημένος γενικότερα και επιθυμεί αυτό που οι άλλοι απολαμβάνουν ή έχουν από μακριά.

3. Πε τα καθαρά κι μην τα μουτσιαλνάς (μουτσιαλνώ = μασώ): Λέγονταν για τους ανειλικρινείς, γι' αυτούς που προσπαθούσαν να αποκρύψουν στοιχεία, την αλήθεια γενικότερα, γι' αυτούς που μασούσαν τα λόγια τους. Για τις υπεκφυγές και τα μισόλογα, 

4. Μη γένισι μουναχουφάης: Λέγονταν για κάποιον που τα ήθελε όλα δικά του και δεν μοιράζονταν.

5. 'Ν έκαμάμι φσιέκ': α) δηλ. φάγαμε πολύ και καλά, μέχρι σκασμού, την κάναμε ταράτσα. β)Νομίζω ότι η έκφραση αυτή είχε και δεύτερη σημασία και δήλωνε ότι θυμώσαμε κάποιον πάρα πολύ (τουν έφκιασα φσιέκ'), τον κάναμε πύραυλο, Τούρκο, συνήθως για λόγους εκδίκησης ή ανταπόδοσης. 

6. Δε χαρίζ' κάστανα: Λέγονταν για κάποιον που τα λέει έξω από τα δόντια, χωρίς φόβο και πάθος, που μιλάει και εκφράζει την άποψή του με θάρρος και παρρησία. Το λέμε και σήμερα.

7. Είναι χαψιά κι σχώριου (χαψιά = μπουκιά, σχώριου = συγχώρεση): Λέγονταν για κάτι πολύ νόστιμο, εύγευστο ή πολύ όμορφο, με ιδιαίτερο κάλλος π.χ. μια όμορφη κοπέλα. "Είναι μπουκιά και συχώριο" λέμε και σήμερα.

8. Δεν αδειάζου να φάου ψουμί: Δηλαδή, δεν ευκαιρώ, δεν μου περισσεύει χρόνος, είμαι πολυάσχολος. Το έλεγαν συχνά οι παντρεμένες γυναίκες, καθώς οι πολλές δουλειές και υποχρεώσεις τις κρατούσαν συνεχώς στο πόδι. 

9. Μυρίζ' χουρτασιές: Λέγονταν για κάποιον που δεν είχε όρεξη να φάει στο κανονικό τραπέζι, γιατί προηγουμένως είχε τσιμπολογήσει ή και για κάποιον που η οικονομική του άνεση ήταν εμφανής.

Από Ματίνα Γκούτζιου

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οποιαδήποτε προσθήκη ή διόρθωση είναι καλοδεχούμενη και πολύτιμη.

ΟΙ ΑΓΟΥΡΙΔΙΣ (Νάσης Αλευράς)

Άλλη μια ιστορία από το βιβλίο του Νάση Αλευρά «Μ’ είπιν η μάνα μ’» (έκδοση 1964). Τις ιστορίες αυτές θυμάμαι να μας διαβάζει ο πατέρας μου, Θύμιος Γκούτζιος, όταν ήμαστε μικρά παιδιά για να μας διασκεδάσει, θα έλεγα σαν ένα Κοζανίτικο παραμύθι ή «μπέντι» όπως λεν οι Κοζανίτες. Δηλαδή μια ιστορία από τα παλιά που σκοπό έχει να σατιρίσει, να αστειευτεί με πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά και να ευχαριστήσει, να δια-σκεδάσει, μερικές φορές ακόμα και να διδάξει. Το βιβλίο αυτό θυμήθηκα τελευταία και το αναζήτησα στη βιβλιοθήκη του πατρικού μου, με αφορμή το μουντιάλ ποδοσφαίρου, καθώς στη μνήμη μου ανασύρθηκε μια ιστορία σχετική με τη «μπάλα» από το συγκεκριμένο βιβλίο. Από κει και πέρα βλέποντας ότι αυτές οι ιστορίες δε διασώζονται σε ηλεκτρονική μορφή, θεώρησα ότι θα ήταν καλό να καταγραφούν και στον διαδικτυακό χώρο, πολύ περισσότερο αφού αποδείχτηκε ότι ενδιαφέρουν και διαβάζονται από τους Κοζανίτες. Στη συγκεκριμένη ιστορία, λόγω πολιτικών συγκυριών, θα μπορούσε να δοθεί και ένας ακόμα τίτλος από φράση του κειμένου: «Πώς οι Γιρμανοί μας ακόλτσαν τ’ άντιρα στα πλιβρά, απ’ τ’ν νησκουσίν». Τίτλος που εκφράζει απόλυτα την πείνα της κατοχής, αλλά προσεγγίζει και την πτώχευση του ελληνικού λαού εξαιτίας της ευρωπαϊκής-γερμανικής πολιτικής, καθώς και των υπηρετούντων αυτήν Ελλήνων πολιτικών.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Τι είναι η περίληψη;

Είναι η συνοπτική και περιεκτική απόδοση, σε συνεχή λόγο, ενός κειμένου. Είναι ένα νέο κείμενο, που, χωρίς να προδίδει το αρχικό, περιλαμβάνει τα σημαντικότερα σημεία του, κατάλληλα συνδεδεμένα.

Η περίληψη βασίζεται:

• Στο θεματικό κέντρο του κειμένου.

• Στους πλαγιότιτλους των παραγράφων ή των θεματικών ενοτήτων

• Στις σημαντικές λεπτομέρειες της κάθε παραγράφου (λέξεις, φράσεις -  κλειδιά).

ΑΦΗΓΗΣΗ

Α. ΟΡΙΣΜΟΣ:

Με τον όρο αφήγηση εννοούμε την προφορική ή γραπτή παρουσίαση ενός γεγονότος ή μιας σειράς γεγονότων πραγματικών ή φανταστικών μέσα στο χρόνο.

Β. ΔΟΜΗ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Η αφήγηση στηρίζεται στην ακόλουθη δομή:

1. Δίνονται πληροφορίες για τους ήρωες, το χώρο, το χρόνο.

2. Παρουσιάζονται τα γεγονότα, το πρόβλημα, ο στόχος, η δράση, το αποτέλεσμα. Δίνεται δηλαδή η εξέλιξη της ιστορίας, των γεγονότων μέσα στο χρόνο.

3. Δίνεται η λύση, δηλαδή το τέλος της ιστορίας, η κρίση του αφηγητή.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο...!

Ονειρεύομαι ένα σχολείο παράθυρο στον κόσμο της γνώσης. που μου μαθαίνει το χρήσιμο για τη ζωή, αυτό που θα με μορφώσει και θα με βελτιώσει ως άνθρωπο, χωρίς να με βομβαρδίζει με ένα σωρό λεπτομέρειες και ύλη που αδυνατώ να συγκρατήσω. 

Βιώνω ένα σχολείο όπου η ύλη των μαθημάτων είναι δυσανάλογη μ' αυτό που μπορώ να αφομοιώσω ή να αντέξω, ενώ η διαμόρφωση της προσωπικότητας μου δεν είναι αδιάφορη για το σχολείο, αλλά έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο που καλλιεργεί το μυαλό μου, που αναπτύσσει την ευφυΐα μου, χωρίς να με κάνει να αγανακτώ από κούραση και φόρτο εργασίας και εν τέλει να το αντιπαθώ. 

Βιώνω ένα σχολείο που μου είναι μισητό γιατί με αναγκάζει να απαρνούμαι τα δικαιώματα και τις χαρές της ηλικίας μου, με αναγκάζει να δουλεύω και να τρέχω όλη τη μέρα σαν ένα κουρδισμένο μηχάνημα. Λένε πως στην Ελλάδα εμείς οι μαθητές είμαστε οι πιο σκληρά εργαζόμενοι

Ονειρεύομαι λιγότερες ώρες μάθημα κι όχι συνεχή 7ωρα, μεγαλύτερα διαλείμματα ανάμεσα στα μαθήματα για να μπορώ να ξανασάνω, να επικοινωνήσω με τους συμμαθητές μου και με περισσότερη όρεξη και αποτελεσματικότητα να παρακολουθώ αυτά που με ενδιαφέρουν. 

Βιώνω ένα σχολείο κουραστικό, γυρνάω στο σπίτι μου κουρασμένος και πονοκεφαλιασμένος, στα διαλείμματα δεν προλαβαίνω ούτε να φάω. Βλέπω τους συμμαθητές μου ελάχιστα εκτός μαθήματος, ενδεχομένως αυτό το καταπιεστικό και δυσάρεστο σχολείο να εξηγεί και την επιθετική συμπεριφορά ορισμένων μαθητών.

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ : "Ρωμαϊκά και Βυζαντινά Μνημεία της Κωνσταντινούπολης "

ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ:

1.Το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως :
https://www.slideshare.net/matinagoutziou/ss-34145790

2. Η Παναγία των Βλαχερνών:
http://www.slideshare.net/matinagoutziou/1-34141231

3. Η Αγία Σοφία:
http://www.slideshare.net/matinagoutziou/1-34144682

4. Η Βασιλική Κινστέρνα του Ιουστινιανού:
http://www.slideshare.net/matinagoutziou/ss-34144897

5. Ο Ιππόδρομος της Κωνσταντινούπολης:
http://www.slideshare.net/matinagoutziou/ss-34145434

6. Η Ζωοδόχος Πηγή του Μπαλουκλί ή Παναγία Μπαλουκλιώτισσα:
http://www.slideshare.net/matinagoutziou/ss-34759693

ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ( ΟΔΥΣΣΕΙΑ)

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ: Ματίνα Γκούτζιου (φιλόλογος)

ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ: Επανάληψη στην εισαγωγή στο έπος και στην Οδύσσεια του Ομήρου

ΤΑΞΕΙΣ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ: Α΄ΤΑΞΗ 

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΑΞΗΣ:  Οι μαθητές παρακολουθούν μέσα στην τάξη την προβολή του λογισμικού και συμμετέχουν διαλέγοντας τη σωστή απάντηση τόσο στις επαναληπτικές ερωτήσεις, όσο και στο παιχνίδι. Παρακολουθούν επίσης παραστατικό video σχετικό με την τεχνική του εγκιβωτισμού και εικόνες εμπνευσμένες από την Οδύσσεια. Συμμετέχουν όλοι οι μαθητές απαντώντας είτε με τη σειρά, είτε κατά βούληση ανάλογα με την εμπέδωση των γνώσεων που απέκτησαν.

Σσσσσ! Μην ξυπνάτε βάρβαρα τις κόρες της Αμφίπολης.

Βλέπω κάθε μέρα σ' όλα τα ΜΜΕ (τηλεοπτικές εκπομπές, ραδιόφωνο, εφημερίδες, διαδίκτυο) πολύς λόγος να γίνεται για τις ανασκαφές στην Αμφίπολη κι αναρωτιέμαι αν οι ανασκαφικές έρευνες προχωρούν με τόσο γρήγορο ρυθμό, ώστε καθημερινά να υπάρχουν νέα και ανακοινώσεις!

Διαβάζω διάφορα σενάρια για το ταφικό μνημείο που είναι της Ολυμπιάδας ή της Ρωξάνης ή και των δύο ή του Νέαρχου ή του Μ. Αλέξανδρου....που είναι συλημένο ή ασύλητο, διαβάζω για τα χέρια των Καρυάτιδων που απαγόρευαν την είσοδο στον τάφο ή απλά στήριζαν την οροφή ή fuck Εγγλέζοι, γιατί τώρα έχουμε τις δικές μας Καρυάτιδες και επομένως δεν προβληματιζόμαστε τόσο για τις κλεμμένες...Εννοείται ότι όλα αυτά προκαλούν παγκόσμια συγκίνηση κι όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους και πάλι σε μας....εικασίες δηλ. ατελείωτες και αστήρικτες. 

Φυσικά όλοι έχουμε γίνει ειδικοί και στη χρονολόγηση του μνημείου, διαβάζουμε μια ανακρίβεια και την αναμεταδίδουμε ταχύτατα, ώστε να μη μείνουν και οι άλλοι αφώτιστοι. Ως ειδικοί επί παντός επιστητού νομιμοποιούμαστε να βγάζουμε συμπεράσματα για τα ευρήματα, τους συμβολισμούς τους, την τεχνοτροπία, αν τα ευρήματα υπέστησαν ζημιές από φυσικά αίτια ή από ανθρώπινο χέρι κλπ.

Εννοείται επίσης ότι πρώτος απ' όλους έσπευσε να καπηλευθεί το γεγονός ο πρωθυπουργός της χώρας. Πώς να αποπροσανατολίσει τους πολίτες από τα τρέχοντα καυτά και σοβαρά προβλήματα; Μόνο για τέτοιους λόγους χρειαζόμαστε το κλέος των προγόνων!

ΣΤ'Ν ΕΚΘΙΣ' (Νάσης Αλευράς)

Άλλη μια ιστορία από το βιβλίο του Νάση Αλευρά «Μ’ είπιν η μάνα μ’» (έκδοση 1964). Τις ιστορίες αυτές θυμάμαι να μας διαβάζει ο πατέρας μου, Θύμιος Γκούτζιος, όταν ήμαστε μικρά παιδιά για να μας διασκεδάσει, θα έλεγα σαν ένα Κοζανίτικο παραμύθι ή «μπέντι» όπως λεν οι Κοζανίτες. Δηλαδή μια ιστορία από τα παλιά που σκοπό έχει να σατιρίσει, να αστειευτεί με πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά και να ευχαριστήσει, να διασκεδάσει, μερικές φορές ακόμα και να διδάξει. Βλέποντας ότι αυτές οι ιστορίες δε διασώζονται σε ηλεκτρονική μορφή, θεώρησα ότι θα ήταν καλό να καταγραφούν και στον διαδικτυακό χώρο, πολύ περισσότερο αφού αποδείχτηκε ότι ενδιαφέρουν και διαβάζονται από τους Κοζανίτες.

Η συγκεκριμένη ιστορία αναφέρεται στη ΔΕΘ. Η πρώτη Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης εγκαινιάστηκε στις 3 Οκτωβρίου του 1926. Στις σημερινές της εκθεσιακές εγκαταστάσεις η ΔΕΘ-Helexpo μεταφέρθηκε οριστικά το 1937. Η λειτουργία της διακόπηκε προσωρινά εξαιτίας του πολέμου, ενώ το 1950 χρηματοδοτήθηκε από το σχέδιο Μάρσαλ για την αποκατάσταση του λεηλατημένου εκθεσιακού χώρου. Κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 οι Έλληνες εκθέτες που συμμετείχαν στις διοργανώσεις ανέρχονταν σε 400, ενώ οι ξένοι έφταναν τους 1.500 κατά μέσο όρο ανά διοργάνωση. Το 1967 μάλιστα οι επισκέπτες άγγιξαν τον αριθμό ρεκόρ του 1,7 εκατομμυρίου. Στη δεκαετία του ’70 κατασκευάστηκαν τα μεγαλύτερα περίπτερα της ΔΕΘ-Helexpo, τα οποία λειτουργούν μέχρι και σήμερα, ενώ το 1973 διοργανώθηκαν οι πρώτες κλαδικές εκθέσεις, η Διεθνής Έκθεση Γούνας και η Διεθνής Έκθεση Μαρμάρου. Σήμερα διοργανώνει μεγάλες κλαδικές εκθέσεις, περιφερειακές εκθέσεις ανά την Ελλάδα, συμμετέχει σε μεγάλες εκθέσεις του εξωτερικού με εθνικά περίπτερα και διαχειρίζεται τις εγκαταστάσεις του Διεθνούς Εκθεσιακού και Συνεδριακού Κέντρου Θεσσαλονίκης και του Εκθεσιακού και Συνεδριακού Κέντρου Αθηνών. (Πηγή: http://el.wikipedia.org/wiki/ΔΕΘ)

Βέβαια να μην ξεχνάμε ότι στα εγκαίνια της ΔΕΘ κάθε χρόνο ο πρωθυπουργός της χώρας προβαίνει σε βαρυσήμαντες δηλώσεις και εξαγγελίες για την οικονομία, που προκαλούν τόσο γέλιο, όσο και η παρακάτω ιστορία (αν δεν αδικώ τις δηλώσεις στη σύγκριση αυτή).

Αλλά για να μη μακρηγορώ περισσότερο, ιδού η ιστορία:

Μελαγχολία του Σεπτέμβρη.......

Μελαγχολία του Σεπτέμβρη...λέει το παλιό ιταλικό τραγούδι που ερμηνεύει ο Peppino di Capri! Θα έλεγα όμως ότι η μελαγχολία για το τέλος της καλοκαιρινής ξεγνοιασιάς και την αρχή του φθινοπώρου θα μπορούσε να μετατεθεί για τον Οκτώβριο, τότε που ο καιρός ψυχραίνει περισσότερο και η διάρκεια της μέρας μικραίνει κι άλλο. Εξάλλου μάλλον χρειάζεται μεγαλύτερο διάστημα για να ξεθωριάσουν οι γλυκές μνήμες του καλοκαιριού, οι όμορφες στιγμές με την οικογένεια ή με την παρέα, οι καλοκαιρινοί έρωτες...!

Μελαγχολία του Σεπτέμβρη...και οι πρώτες του μέρες μας προέκυψαν βροχερές, με συχνά μπουρίνια, πλημμυρισμένους δρόμους και οικήματα....Όμως τι φταίει ο έρμος ο Σεπτέμβρης για τα φραγμένα φρεάτια, τις κακοτεχνίες και την έλλειψη υποδομών; Αυτά να τα αποδώσουμε τω Καίσαρι, στις αρμόδιες αρχές και υπηρεσίες που ανάξια υπηρετούν τους πολίτες, ψευδώς ορκίζονται όταν αναλαμβάνουν το αξίωμα τους (μια που πολύς λόγος έγινε τελευταία για τον θρησκευτικό και πολιτικό όρκο), που υποτιμούν τους εαυτούς τους και εμάς ή καλύτερα υποτιμούν οπωσδήποτε εμάς τους πολίτες και περί άλλων μεριμνούν σ' ότι αφορά τους εαυτούς τους.

Μπουγελο-υποκρισίες!

Θέλω να δω, τώρα που θα φθινοπωριάσει, τι θ' απογίνουν τα "φιλάνθρωπα" συναισθήματα όσων μπουγελώνονται με παγωμένο νεράκι. Ή μήπως η φιλανθρωπία κρατάει κάποιο τέρμινο και μετά μας τελειώνει. Ίσα για να κάνουμε την πλάκα μας! Αίσχος, είναι λίγο να λες.

Περιμένουμε μήπως να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο μ' αυτά τα μυαλά; Μάταια! Αυτά τα μυαλά μας οδήγησαν εδώ και καμιά ελπίδα δεν αφήνουν για το μέλλον!

H νόσος της Πλάγιας Αμυοτροφικής Σκλήρυνσης (ALS) είναι η μόνη που αξίζει τη φιλανθρωπία μας; Βέβαια κι αυτό ακόμα το αγνοεί η συντριπτική πλειοψηφία όσων μπουγελώνονται και φυσικά δεν συνδράμει οικονομικά σε οποιαδήποτε φιλανθρωπία! 

Ο κόσμος είναι γεμάτος πληγές, πολέμους, δυστυχισμένους, ανθρώπους που δεν έχουν τα στοιχειώδη για να επιβιώσουν, που πεινούν, που διψούν, που βιάζονται, που σφαγιάζονται, που υποφέρουν από πλήθος ασθενειών.... Όλα λοιπόν είναι μόδα; Δεχόμαστε χωρίς κρίση ό,τι μας επιβάλλουν τα μέσα και όσοι έχουν τη δύναμη να χειραγωγούν και να κατευθύνουν;

Ποιος νοιάστηκε και έδειξε φιλάνθρωπα συναισθήματα για τα παιδιά της Παλαιστίνης; Είδατε εσείς για παράδειγμα καμιά κίνηση ανάλογη μ' εκείνη που είχε δημιουργηθεί για τα παιδιά του πολέμου από τη Σερβία; Πολλοί και θα μπορούσαν και θα ήθελαν να φιλοξενήσουν αυτά τα δυστυχισμένα παιδιά, μάλλον όμως τα θεωρούν κι αυτά τρομοκράτες, γι' αυτό ακόμα και διεθνείς οργανώσεις όπως ο Ερυθρός Σταυρός ποιούν την νήσσαν.

Μπουγελώθηκε κανείς για τους ξεριζωμένους αυτού του πλανήτη, για τις γυναίκες που βιάζονται στην Ινδία κ.α. ή γίνονται δέκτες απίστευτης σκληρότητας στις χώρες τους, ώστε να δημιουργηθούν υποδομές, στέγες καταφυγής και προστασίας; Μήπως η φιλανθρωπία έχει κάτι από το χρώμα του Χόλυγουντ κι όταν αρχίζει να μην είναι τόσο λαμπερή, ανέφελη, μοδάτη και δημοφιλής δεν μας αφορά; 

Από τέτοιου είδους "φιλανθρωπίες", ακόμα κι αν μαζεύτηκαν κάποια χρήματα όπως διαβάζω, ο άνθρωπος κινδυνεύει, γιατί μετατρέπεται σε ένα άκριτο και ποδηγετούμενο όν, πράγμα επικίνδυνο.

Λυπάμαι πραγματικά που καθημερινά βλέπω δεκάδες μαθητές μου να έχουν καταληφθεί από την επιδημία και να γίνονται τα θύματα της νέας μόδας. Όσο κι αν είναι μικροί, αν ο κόσμος που ζούμε δεν τους αρέσει και θέλουν να τον αλλάξουν, πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται.

Από Ματίνα Γκούτζιου

Η Μ.Γκούτζιου είναι στην τοποθεσία "home", πίνει κοκτέιλ "f/b" και περνάει τέλειαααα!!!!

Το μέσο κοινωνικής δικτύωσης που λέγεται f/b άρχισα να το χρησιμοποιώ λίαν προσφάτως. Οι δικοί μου λόγοι για τη δημιουργία σελίδας ήταν η διάθεση να επικοινωνώ με τους μαθητές μου, ότι ενδεχομένως μπορώ να χρησιμοποιήσω το f/b ως εργαλείο δουλειάς, κι αυτό σε συνδυασμό με τις παροτρύνσεις των μαθητών μου να δημιουργήσω f/b, όταν τους παρέπεμπα στο ιστολόγιό μου, γιατί έτσι μπορούν να με βρίσκουν και να επικοινωνούμε πιο εύκολα. Συγχρόνως οι πιο ειδικοί, δηλ. αυτοί που ασχολούνται χρόνια με το διαδίκτυο, μου είπαν ότι για να έχω μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στο ιστολόγιο, πρέπει οπωσδήποτε να έχω και f/b. Τέλος είπα να μη μείνω αστοιχείωτη, ως προς τα νέα μέσα και να πειραματιστώ.

Η μέχρι στιγμής εμπειρία με προβληματίζει. Ποια είναι τα θετικά και η σκοπιμότητα του μέσου και ποια τα αρνητικά; Φαντάζομαι, όπως σε όλες τις περιπτώσεις, υπάρχουν και οι δύο όψεις του νομίσματος. Οι άνθρωποι καλούμαστε κι εδώ να κάνουμε τη διαφορά με το είδος των αναρτήσεων, αλλά και των απαντήσεων ή του όποιου διαλόγου μπορεί να γίνει μέσω f/b. Εξάλλου αυτό δε σημαίνει δικτυώνομαι κοινωνικά; Γίνομαι κοινωνός απόψεων, ιδεών, της ειδησεογραφίας, μοιράζομαι τη γνώση, δείχνω και προβάλλω τα επιτεύγματα μου, κάνω διάλογο και επιχειρηματολογώ, κοινωνώ στους άλλους το ενδιαφέρον που διάβασα, διαπίστωσα, είδα, ανταλλάσσω χρήσιμες εμπειρίες....προβάλλω την ποιότητα, προάγω ό,τι καλλιεργεί και εξυψώνει το πνεύμα, ό,τι με βελτιώνει ως άνθρωπο, μεταδίδω το καλό και το χρήσιμο ταχύτατα......

Η ποιότητα κάνει τη διαφορά.

Η καλοκαιρινή ζέστη είναι ευπρόσδεκτη κι ευχάριστη, αν δεν είναι καύσωνας. Ανοίγεις τα παράθυρά σου το βράδυ και μπαίνει μες στο σπίτι η δροσιά κι ο ήχος της θάλασσας, η χορωδία των τριζονιών, οι μυρωδιές των λουλουδιών, το φως των αστεριών, η απόλυτη απουσία κάθε ενοχλητικού θορύβου. Κοιμάσαι γλυκά, απαλλαγμένος από τις έννοιες, ανάλαφρος, ήρεμος.....με το αεράκι του Αιγαίου να σε χαϊδεύει και να σε νανουρίζει.....Έτσι είναι ο παράδεισος των διακοπών, κάπου κοντά στη Σητεία!

Η καλοκαιρινή ζέστη είναι ευπρόσδεκτη κι ευχάριστη, αν δεν είναι καύσωνας. Ανοίγεις τα παράθυρά σου το βράδυ, όμως το μόνο που μπαίνει είναι οι θόρυβοι των αυτοκινήτων, το γκάζωμα των μηχανών και το μούγκρισμα των εξατμίσεων....... Με την επιστροφή στην πόλη ο παράδεισος έγινε κόλαση! Τι είναι προτιμότερο να σκας από τη ζέστη με κλειστά παράθυρα ή να σε τρελαίνουν οι θόρυβοι;

Ο Απολογισμός της σχολικής χρονιάς 2013-2014

Θα ξεκινήσω κοινότυπα λέγοντας πως άλλη μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της. Ας επιχειρήσω λοιπόν έναν απολογισμό ως είθισται, όταν κάτι τελειώνει. Ποια ήταν τα θετικά και ποια τα αρνητικά αυτής της χρονιάς; Τι καλό έγινε που να μπορεί να μείνει χαραγμένο στη μνήμη και να χαμογελάς όταν το σκέφτεσαι ή τι καλό έγινε που να είναι χρήσιμο για τη σχολική κοινότητα και να αξίζει να επαναληφθεί; Ποια είναι τα λάθη , οι ελλείψεις, τα μειονεκτήματα που δημιούργησαν προβλήματα και πρέπει να αποφευχθούν, αν ενδιαφερόμαστε για τη βελτίωση της σχολικής ζωής; Βέβαια τα περισσότερα από τα άσχημα, έχουν να κάνουν με το Υπουργείο Παιδείας και την εκπαιδευτική του πολιτική και δυστυχώς δεν είναι στο χέρι της σχολικής κοινότητας να τα διορθώσει, καθώς οι αποφάσεις σ' αυτόν τον τόπο πλέον παίρνονται ερήμην του λαού.

Ορκομωσία και τήβεννος

Στα τοπικά ιστολόγια μεταξύ των άλλων διάβασα και την είδηση με τίτλο:"Τελετή ορκωμοσίας των τελειόφοιτων των Τμημάτων της Σχολής Διοίκησης & Οικονομίας του ΤΕΙ ...............". Ως εδώ όλα καλά, μάλιστα συγχαίρω κι εγώ όσους κατάφεραν να τελειώσουν τη σχολή τους καταβάλλοντας κόπους και προσπάθεια και τους εύχομαι καλή σταδιοδρομία. Αυτό που θέλω να σχολιάσω είναι οι φωτογραφίες και το video με στιγμιότυπα από την ορκωμοσία, όπου όλοι οι απόφοιτοι είναι ενδεδυμένοι με τήβεννο, που πολύ φαίνεται να φοριέται τελευταία σε τελετές αποφοίτησης πανεπιστημίων, ιδιωτικών σχολείων και κολεγίων, σχολών κατάρτισης,αλλά και σε τελετές ακαδημαϊκών, πανεπιστημιακών κλπ

Πριν από μερικές δεκαετίες στις προαναφερθείσες τελετές, οι άνθρωποι πήγαιναν ενδεδυμένοι με τη συνήθη περιβολή τους, ο καθένας ανάλογα με τη δυνατότητα και την αισθητική του. Ποιοι άραγε είναι οι λόγοι που σήμερα προτιμάται η τήβεννος; Κάποιες προφανείς απαντήσεις είναι οι παρακάτω:

Το δαχτυλίδι του Πολυκράτη, ένας οιωνός για το τέλος της τυραννίας του.

Ο ιστορικός Ηρόδοτος στο Γ΄βιβλίο του (που φέρει το όνομα της μούσας Θάλειας) μας διηγείται μεταξύ των άλλων και μια ιστορία για τον τύραννο της Σάμου Πολυκράτη και την ιδιαίτερη εύνοια της τύχης προς αυτόν. Πρόκειται για μια νουβέλα, αφού ο Ηρόδοτος εκτός από μεγάλος ιστορικός, υπήρξε και δεινός λογοτέχνης και δημιούργησε λογοτεχνήματα, τα οποία παρεκβαίνουν βέβαια από την ιστορική αφήγηση, από την άλλη όμως φωτίζουν πρόσωπα, καταστάσεις, συνήθειες, γενικότερα την εποχή στην οποία και εντάσσονται.

Ο ΤΥΡΑΝΝΟΣ ΠΟΛΥΚΡΑΤΗΣ (Πολυκράτης):

Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο δεύτερο μισό του 6ου αιώνα π.Χ., όταν ο Πολυκράτης κυβερνά τη Σάμο. Στην αρχή συγκυβερνά με τους αδελφούς του, Πολύγνωτο και Συλοσώντα μοιράζοντας το νησί, αργότερα όμως ως γνήσιος τύραννος τους εξοντώνει. Έτσι γίνεται απόλυτος άρχοντας της Σάμου, ισχυροποιεί μάλιστα περαιτέρω τη θέση του εξοντώνοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους, φτιάχνοντας ισχυρό στόλο με τον οποίο λεηλατεί τα νησιά του Αιγαίου και δημιουργώντας συμμαχίες με άλλους τυράννους, ένας απ' αυτούς και ο φαραώ της Αιγύπτου, Άμασης. Έχοντας αποκτήσει οικονομική ισχύ ο Πολυκράτης κατασκευάζει μεγάλα έργα, όπως για παράδειγμα το Ευπαλίνειο όρυγμα και το Ηραίο. Τα έργα αυτά είδε, θαύμασε και μνημόνευσε στην ιστορία του ο Ηρόδοτος, ο οποίος μας παραδίδει και τη νουβέλα για το δαχτυλίδι του Πολυκράτη. Μολονότι για πολλά χρόνια ο Πολυκράτης είναι ισχυρός και ευνοούμενος της τύχης, τελικά τιμωρείται για την υβριστική του συμπεριφορά, την αρχομανία, την πλεονεξία κλπ τυραννικά εγκλήματα (Ύβρις – Άτις – Νέμεσις – Τίσις). Μάλιστα βρίσκει τραγικό θάνατο εξαιτίας της απληστίας του. Ο σατράπης των Σάρδεων, Οροίτης, του διαμηνύει ότι η περιουσία του κινδυνεύει από τον βασιλιά της Περσίας και τον καλεί στις Σάρδεις για να τον βοηθήσει στη φυγάδευση του θησαυρού του, υποσχόμενος στον Πολυκράτη τα μισά. Εκεί ο Οροίτης τον συλλαμβάνει και βάζει να τον σκοτώσουν με ανασκολοπισμό (ΗΡΟΔΟΤΟΣ). 

ΖΗΤΟΥ Η ΜΠΑΛΑ! (Μουντιάλ ποδοσφαίρου και σε Κοζανίτικη διάλεκτο)

Για το μουντιάλ ποδοσφαίρου που άρχισε στη Βραζιλία, πολλά έχουν γραφτεί. 

Αναφέρονται από τη μια στη γιορτή του ποδοσφαίρου, στη χαρά που δίνουν οι αγώνες στους οπαδούς και φιλάθλους και από την άλλη σ' αυτούς που διαμαρτύρονται και αντιδρούν, καθώς οι διοργανώσεις αυτές απαιτούν υπέρογκα έξοδα, τα οποία θα ήταν προτιμότερο να διατίθενται για κοινωφελή έργα, για την παιδεία, την υγεία, για την αντιμετώπιση της φτώχειας κλπ.
Από τη μια βλέπουμε εικόνες σταδίων, διάσημων και ζάπλουτων ποδοσφαιριστών, όμορφων και ημίγυμνων γυναικών, πολυτέλεια και κατάμεστα γήπεδα με κόσμο που συμμετέχει, ζητωκραυγάζει, παραληρεί  και από την άλλη ανθρώπους φτωχούς κατατρεγμένους ή σκεπτόμενους και ανθρωπιστές που διαφωνούν και διαμαρτύρονται γι' αυτές τις διοργανώσεις και το χορό των εκατομμυρίων κερδών που αφορά όπως γίνεται συνήθως μια μικρή μειοψηφία παραγόντων και εμπλεκομένων.

Μπράβο παιδιά! Σας ευχαριστούμε!

Όχι, τα μπράβο δεν αφορούν στους ποδοσφαιριστές που κατάφεραν να νικήσουν σ' έναν αγώνα ποδοσφαίρου την Ακτή του Ελεφαντοστού, ακόμα και σε μια διεθνή διοργάνωση. Για έναν αγώνα ποδοσφαίρου πρόκειται, ας μην τρελαινόμαστε! Ακόμα κι αν κερδίζαμε το κύπελλο, θα περίσσευαν αυτές οι υπερβολές στους πανηγυρισμούς. Θεωρώ αμετρία η νίκη μιας ποδοσφαιρικής ομάδας να δημιουργεί συναισθήματα εθνικής υπερηφάνειας. Η νίκη στο ποδόσφαιρο δίνει χαρά, προσφέρει διασκέδαση, θέαμα, αλλά ως εκεί.

"Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου"

Λίγο η λέξη ωκεανός στο όνομα του ιστολογίου, λίγο οι απόπειρες να βαφτίσω με πρωτότυπο τρόπο τους διάφορους συνδέσμους (Καταδύσεις στον ωκεανό, Ιχθυόσκαλα, Τα ιστιοφόρα του ωκεανού, Κολυμβητές κλπ συγγενείς), θες και η αναχώρηση κάποιων γνωστών για διακοπές, ....σαν αλυσοδεμένη νιώθω.

Θέλω κι εγώ "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα", το αγόρι το έχω, Να πετάξω μακριά τις έγνοιες, τις φροντίδες, την επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα. Λέω στον άντρα μου, αρχικά θέλω να πάμε κάπου για μια βδομάδα οι δυο μας και να περνάμε τη μέρα μας με ξάπλα, λίγο και πρόχειρο φαγητό, κανένα βιβλίο, λίγο υπολογιστή  και καμιά βόλτα για ξεμούδιασμα από την ξάπλα. Μετά μπορούμε να αρχίσουμε και τις κανονικές μας διακοπές με μπάνια στη θάλασσα, περιηγήσεις και επαφή με τους άλλους ανθρώπους. Τόση είναι η κούραση που κουβαλάω! Το μέρος της απομόνωσης το ξέρω, αρκεί να μας το επιτρέψουν κάποια στιγμή και οι ατελείωτες υποχρεώσεις.

Ονειρεύομαι τις φωνές από  τα τζιτζίκια και τα τριζόνια, τον ήχο του αέρα, το κρώξιμο των αετών, τον παφλασμό της θάλασσας ....., τα "λιγουρεύομαι (Α)δονικά" σαν να πρόκειται να γευτώ τον πιο μελιστάλαχτο καρπό. Αυτά μήπως δε χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;

Από:  Ματίνα Γκούτζιου

Η παρερμηνεία της φράσης «Αμαρτίες Γονέων…. Παιδεύουσι Τέκνα» της Μαρίας Αθανασιάδου

Γράφει η Ψυχολόγος Μαρία Αθανασιάδου

Πόσο λάθος έχουμε κατά κοινή ομολογία μεταφράσει τη συγκεκριμένη ρήση ; Οι παλαιότεροι χρησιμοποιούσαν την παραπάνω φράση, για να αποδώσουν την «Κληρονομικότητα στα Λάθη και στις Αστοχίες των Γονέων»…. κάτι που τονίζει το Μοιραίο και το «Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» στη ζωή. Η αλήθεια όμως είναι ότι έχει γίνει μία παρερμηνεία στο ρήμα «παιδεύουσι», γιατί η πραγματική του απόδοση είναι «εκπαιδεύω» και όχι «παιδεύω»!

Happily Ever After , by Bezalel Academy 3D animated short film

Δυο άνθρωποι που ξεκινούν τη ζωή τους ερωτευμένοι και στο τέλος αποξενώνονται, σχεδόν αντιπαθούν ο ένας τον άλλον. Οι έγνοιες τους, οι δουλειές, τα παιδιά, τους κάνουν αγνώριστους. Στο τέλος δεν μένει τίποτα να τους ενώνει. Το video με κάποια υπερβολή σχολιάζει την καταλυτική καθημερινότητα ενός ζευγαριού που δεν καταφέρνει να διατηρήσει την αγάπη, την εκτίμηση και τον σεβασμό του ενός προς τον άλλον. 

ΔΑΣΥΝΟΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Όταν ήμουν μαθήτρια, για να μαθαίνουμε πιο εύκολα τις δασυνόμενες λέξεις, μας τις έδιναν με τη μορφή μικρών ποιητικών κειμένων, ένα ποιηματάκι για το κάθε φωνήεν. Η ομοιοκαταληξία, ο ρυθμός και οι πολλές φορές που επαναλαμβάναμε αυτά τα ποιηματάκια, βοήθησαν να τα θυμάμαι μέχρι σήμερα. Μέχρι τώρα τα ποιηματάκια αυτά, τα έγραφα στον πίνακα για να τα μαθαίνουν κι οι μαθητές μου. Στο διαδίκτυο βρήκα πιο εμλουτισμένες μορφές (τα ποιημάτάκια που θυμόμουν εγώ, ήταν πιο σύντομα), τις οποίες και παραθέτω:

"Λευκή γυναίκα εθεάθη με Έλληνα", ρατσιστικά στερεότυπα για τους Έλληνες μετανάστες

ΠΗΓΗ: http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/metanastes

Έρευνα για το πως φέρονταν οι ντόπιοι στην Αμερική στους πρώτους Έλληνες μετανάστες.

Διάχυτη στη συντηρητική κοινωνία των ΗΠΑ ήταν η άποψη ότι οι Έλληνες είναι ανάξιοι των προγόνων τους. Φτωχοί συγγενείς της δοξασμένης κληρονομιάς. Ανατολίτες, όχι ευρωπαίοι, άξεστοι και αδύναμοι να σηκώσουν το βάρος του κλέους του αρχαίου πολιτισμού.

Αν πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ’ την αρχή θα δούμε ότι οι άνθρωποι που πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς άφηναν πίσω μια πατρίδα που η γη της είχε «ζήσει» την εξευτελιστική ήττα από τους Τούρκους (1897), τον Εθνικό Διχασμό, τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την αποτυχία της εκστρατείας κατάληψης της Άγκυρας (με συνέπεια τη Μικρασιατική Καταστροφή) και δύο Χρεοκοπίες (1893 & 1932).

Την πείνα της περιόδου και την ανάγκη για εργασία εκμεταλλεύτηκαν οι «ευαγγελιστές» της Γης της Επαγγελίας. Άνθρωποι περιέγραφαν με λαμπρούς και γεμάτους μέλι χαρακτηρισμούς τη ζωή στις ΗΠΑ και τον Καναδά (όπως οι δουλέμποροι δείχνουν βίντεο με πισίνες στους «δικούς μας» μετανάστες). «Στο ψωμί τους βάζουν βούτυρο!» έλεγαν στο ξυπόλητο 15χρονο και η οικογένεια αποχωρίζονταν τους άντρες της. Τα ναύλα είτε τα πλήρωναν κανονικά, είτε τα χρωστούσαν στον μεταφορέα με υποθήκη περιουσία τους (σπίτια ή κτήματα). Αν δεν είχαν περιουσία, τότε υπέγραφαν «σύμβαση εκμετάλλευσης» γινόμενοι πια δούλοι υπό ενοικίαση ή πώληση.

Οι 'Ελληνες σύμφωνα με την Britannica

Είμαι βέβαιος, λέει ο αρθρογράφος (κ.Ανδρέας Δρυμιώτης), ότι και εσείς θα συμφωνήσετε με τα περισσότερα σημεία της παραπάνω περιγραφής του χαρακτήρα των Ελλήνων. Ξέρετε όμως ποιο είναι το τραγικό στην ιστορία αυτή; Το παραπάνω λήμμα προέρχεται από την έκδοση της Encyclopedia Britannica του έτους 1910 -1911, δηλαδή πριν από 100 χρόνια και πλέον! Οταν διάβασα το σημείωμα νόμιζα ότι ήταν παραποιημένο και σαν άπιστος Θωμάς, μπήκα στο site της Britannica (ιδού, τι μας προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία) και πιστοποίησα ότι ήταν όντως αυτούσια μετάφραση από τις σελίδες 430 – 431, του 12ου τόμου. Πέρασαν 100 χρόνια και παρά το ευρωπαϊκό λουστράρισμα που αποκτήσαμε, στην ουσία έχουμε παραμείνει οι ίδιοι.

"Το σόι μου", ως πότε!

Τη γελοιογραφία τη βρήκα σ' ένα από τα ιστολόγια που ανακάλυψα τελευταία: http://klafsigelos.wordpress.com/. Μου άρεσαν πολύ τόσο το ιστολόγιο όσο και η γελοιογραφία. Τη γελοιογραφία, την αναρτώ κι εγώ χωρίς περαιτέρω σχόλια, γιατί μιλάει από μόνη της. Ελπίζω μόνον να προβληματίσει. Για το ιστολόγιο του κ. Κωστή Γκορτζή έχω να πω ότι κάποιες από τις διηγήσεις του με μάγεψαν και με συγκίνησαν. Ο λόγος του είναι αβίαστος και εύστοχος, ο αγκυροβολημένος πλέον θαλασσινός έχει το χάρισμα να σε κερδίζει. 

Ο ΨΥΛΛΟΣ (Δημήτρης Σπύρου)

Ένας δωδεκάχρονος μαθητής που ζει σε κάποιο ορεινό χωριό της Ολυμπίας συντάσσει και διανέμει μια χειρόγραφη εφημερίδα με τίτλο «Ο Ψύλλος». Η τακτική ταχυδρόμηση της εφημερίδας του σε διάφορα μέρη και τα γράμματα που λαμβάνει ως απάντηση, είναι ο μόνος τρόπος να ταξιδεύει, να ξεφεύγει νοερά από τα στενά όρια του χωριού. Για τους γονείς του, ανθρώπους του μεροκάματου, είναι μια ασχολία χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα, ενώ για τους συγχωριανούς του, μια γραφικότητα προς χλευασμό. Για τον ίδιο τον ήρωα ο "Ψύλλος" είναι ένα όνειρο, τα ταξίδια που θέλει να κάνει, είναι το σπάσιμο των συνόρων του μικρού χωριού του, είναι τα φτερά που τον βοηθούν να πετάξει μακριά...Μέχρι που καταφθάνει από την Αθήνα μια δημοσιογράφος, για να πάρει συνέντευξη από το νεαρό «εκδότη». Το απροσδόκητο ενδιαφέρον της πρωτεύουσας θα μεταστρέψει την πεποίθηση όλων για την αξία της φυλλάδας, όμως ο μαθητής θα παραμείνει πιστός στους στόχους και τις επιθυμίες του. Ο Δ. Σπύρου διεισδύει στην πραγματικότητα και τα προβλήματα της ελληνικής επαρχίας στα τέλη της δεκαετίας του ’60.

Έκρηξη στα μεταπτυχιακά

Η έρευνα και τα στατιστικά στοιχεία είναι παλαιότερα (2010), άρα οι τάσεις για μεταπτυχιακά και τίτλους είναι αυξητικές, καθώς η εργασιακή ανασφάλεια ή η προσπάθεια για επαγγελματική αποκατάσταση οδηγεί όχι μόνον τους νέους, αλλά και ανθρώπους που είναι κοντά στη σύνταξη να συλλέγουν τίτλους και τυπικά προσόντα, γιατί πραγματικά δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Κανείς πλέον δεν νιώθει εργασιακά ασφαλής, κανείς δεν μπορεί να προγραμματίσει τη ζωή του, ενώ ο φόβος της απόλυσης είναι μια μόνιμη απειλή. Έτσι το χέρι μπαίνει βαθιά στην τσέπη, προκειμένου να πληρωθούν μεταπτυχιακά και άλλοι τίτλοι από σεμινάρια, ξένες γλώσσες κλπ, όχι όμως από αγάπη για τη γνώση, αλλά από ανάγκη για επιβίωση. Συγχρόνως η βιομηχανία των μεταπτυχιακών και άλλων τίτλων βλέποντας τη ζήτηση, αυξάνει συνεχώς τις τιμές. 

Πρόσφατα ο πατέρας μιας νεαρής κοπέλας μου έλεγε ότι η κόρη του, πτυχιούχος φιλοσοφικής του ΑΠΘ, που παρέμενε άνεργη για αρκετό διάστημα, έκανε αίτηση προκειμένου να προσληφθεί σε super market, στα τυριά. Μάλιστα εκτός από το πτυχίο της ζητούσαν να καταθέσει και τίτλους ξένων γλωσσών και ότι ανάλογα προσόντα διέθεταν οι περισσότεροι που έκαναν αίτηση πρόσληψης γι' αυτή την προνομιούχο θέση των 300 €. Τελικά χρειάστηκε και πολιτικό μέσο για να προσληφθεί. Αν αυτό δεν είναι η απόλυτη κατάντια του κράτους και της κοινωνίας που δημιουργήσαμε οι νεοέλληνες, τότε τι; Όταν εγώ τέλειωσα τη σχολή μου, τουλάχιστον ήξερα ότι θα δουλέψω και ότι το πτυχίο μου είχε κάποιο αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε αυτό και πραγματικά δεν ξέρω αν κάνω καλά που μιλάω στα παιδιά μου για μόρφωση, ιδανικά, αξίες και ηθική, όταν στη σύγχρονη πραγματικότητα επιβιώνουν και εξελίσσονται οι αμοραλιστές, οι ανίκανοι, οι φελλοί και τα κτήνη. Μπορώ να φέρω πολλά παραδείγματα που να τεκμηριώνουν το συλλογισμό αυτό, αλλά άλλο είναι το θέμα μας, το κυνήγι της συλλογής τίτλων. Εξάλλου αν δει κανείς τα πρόσωπα της "νέας" κυβέρνησης, θα βρει πολλούς αυτού του είδους.

Το μαρτύριο του δημόσιου υπάλληλου!

Ημέρα ανασχηματισμού (9/6/2014)
Να θες να "κράξεις" και να μην μπορείς!

'Ολο σοβαρά δεν πάει, ας γελάσουμε και λίγο!

Στο http://www.iefimerida.gr/ είδα σήμερα ένα αστείο βιντεάκι, τουλάχιστον για τον τρόπο που ερμηνεύουν το ρόλο του σκύλου οι νεαροί. Το video μπορείτε να το δείτε εδώ: Αν οι άνθρωποι ήταν σκύλοι, η ζωή θα ήταν κάπως έτσι

Έλληνες μετανάστες στην Αμερική το 1898 και σύγχρονοι μετανάστες

"Επτά νομά σ' ένα δωμά", φτώχεια, δυστυχία και αγώνας για επιβίωση μακριά από την πατρίδα και τους αγαπημένους ανθρώπους. Η "ψωροκώσταινα" έδιωχνε τα παιδιά της για πολλές δεκαετίες πριν τη μεταπολίτευση, τα διώχνει και σήμερα, καθώς το πολιτικό σύστημα παραμένει το ίδιο σαθρό και άρρωστο. Όμως πέρα απ' αυτό, καλό είναι να δούμε και να συναισθανθούμε πόσο πολύ μοιάζουν αυτές οι εικόνες, με τις εικόνες και την πραγματικότητα κάποιων άλλων κατατρεγμένων αυτού του πλανήτη, που κυνηγημένοι κι αυτοί από τη φτώχεια, τα τυραννικά καθεστώτα και το θρησκευτικό δογματισμό και καταπίεση αναζητούν καλύτερη τύχη στη ζωή. Το ταξίδι τους προς την ελευθερία και οι ελπίδες τους γρήγορα διαψεύδονται, καθώς εκατοντάδες "χάνονται" στα ταξίδια, θύματα των δουλεμπόρων ή και των αρχών που έχουν εντολές να του απωθούν με κάθε μέσο. Στη συνέχεια έχουν να αντιμετωπίσουν το απάνθρωπο πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης και το ρατσισμό.