Η ποιότητα κάνει τη διαφορά.

Η καλοκαιρινή ζέστη είναι ευπρόσδεκτη κι ευχάριστη, αν δεν είναι καύσωνας. Ανοίγεις τα παράθυρά σου το βράδυ και μπαίνει μες στο σπίτι η δροσιά κι ο ήχος της θάλασσας, η χορωδία των τριζονιών, οι μυρωδιές των λουλουδιών, το φως των αστεριών, η απόλυτη απουσία κάθε ενοχλητικού θορύβου. Κοιμάσαι γλυκά, απαλλαγμένος από τις έννοιες, ανάλαφρος, ήρεμος.....με το αεράκι του Αιγαίου να σε χαϊδεύει και να σε νανουρίζει.....Έτσι είναι ο παράδεισος των διακοπών, κάπου κοντά στη Σητεία!

Η καλοκαιρινή ζέστη είναι ευπρόσδεκτη κι ευχάριστη, αν δεν είναι καύσωνας. Ανοίγεις τα παράθυρά σου το βράδυ, όμως το μόνο που μπαίνει είναι οι θόρυβοι των αυτοκινήτων, το γκάζωμα των μηχανών και το μούγκρισμα των εξατμίσεων....... Με την επιστροφή στην πόλη ο παράδεισος έγινε κόλαση! Τι είναι προτιμότερο να σκας από τη ζέστη με κλειστά παράθυρα ή να σε τρελαίνουν οι θόρυβοι;

Το περπάτημα για άσκηση και αναψυχή, μόλις πέσει ο ήλιος, τώρα το καλοκαίρι είναι απόλαυση. Περπατάς σε δρομάκια ανάμεσα στα λιόδεντρα, τα αμπέλια, τ' αλώνια για τη σταφίδα, τις συκιές, τις μπουκαμβίλιες.... εισπνέεις καθαρό αέρα, αφού δεν υπάρχει εργοστάσιο ή ρυπογόνος μονάδα σε ακτίνα εκατοντάδων χιλιομέτρων, εισπνέεις ευωδιές και θάλασσα που τη θωρείς κι αναγαλλιάζεις, όλα γύρω σου μια ομορφιά που δεν χορταίνεις να κοιτάς. Κι όταν ο ήλιος βυθίζεται στη θάλασσα, αναλογίζεσαι πόσο όμορφη είναι η ζωή και πόσο τυχερός όποιος απολαμβάνει τα θαύματα της.

Καθώς η άσκηση είναι απαραίτητη για την υγεία πρωτίστως, τη συνεχίζουμε όπου κι αν βρεθούμε. Περπάτημα λοιπόν στους υπάρχοντες χώρους της πόλης (ΔΑΚ, στρατιωτικό στάδιο, "ποδηλατόδρομος" προς Άργιλο, Κουρί, "ποδηλατόδρομος" προς Καρυδίτσα). Οι ήχοι της φύσης αντικαταστάθηκαν από τους θορύβους των αυτοκινήτων, οι "ποδηλατόδρομοι" βρίσκονται σε δρόμους με πολύ κίνηση, τα αυτοκίνητα που περνούν σε ζαλίζουν, ενώ εισπνέεις τα καυσαέρια τους, στο Κουρί η απόλυτη εγκατάλειψη σε θυμώνει, ο χώρος μοιάζει να ανήκει περισσότερο στα αδέσποτα, παρά στους πολίτες.....Εδώ η ζωή φοράει τη μάσκα του σύγχρονου ελληνικού "πολιτισμού" και σε κοροϊδεύει.

Αναρωτιέται κανείς τι πολιτισμό δημιουργήσαμε οι άνθρωποι! Έναν πολιτισμό που στρέφεται εναντίον μας, που μας ταλαιπωρεί, μας πληγώνει, μας αγχώνει, που βλάπτει την υγεία μας, που μας απομακρύνει από τη φύση και τον φυσιολογικό τρόπο ζωής. Αν τα όνειρα δε φορολογούνται ακόμα, ονειρευόμαστε με τον άντρα μου να ζήσουμε μακριά απ' αυτόν τον "πολιτισμό", μέσα στις ομορφιές της φύσης, ενδεχομένως να αναχωρήσουμε για τα όρη και τα βουνά, σε μια "καλύβα" με τις βασικές ανέσεις...... Λέτε στα 67 να σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο ή θα φοβόμαστε την απομάκρυνση από το πλησιέστερο νοσοκομείο, λέτε να μπορούμε ακόμα να ονειρευόμαστε τα όμορφα κι απλά ή μήπως και τα όνειρα είναι μόνον για όσους ονειρεύονται πλούτο και δόξα;

Από  Ματίνα Γκούτζιου