Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Να πω ότι δύσκολα συνυπήρξα σε επαγγελματικούς συλλόγους του συναφιού μου, των καθηγητών, δεν ισχύει. Το αντίθετο, πάντα με δυναμισμό, με θάρρος γνώμης για όλα τα θέματα, ευχάριστη, ευγενική, με το χαμόγελο συνήθως.

Έμεινα όμως ενεή, ξερή και γεμάτη απορίες, όταν μαθητές μου στην τάξη με ρώτησαν, αν είμαι δωδεκαθεΐστρια, γιατί αυτό άκουγαν, το ήξεραν από καιρό και ήταν και σίγουροι. Τους επιβεβαίωσα ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει επ' ουδενί, καμιά σχέση δεν έχω με δωδεκαθεϊστές (τι ανέκδοτο κι αυτό!), ότι τους θεωρώ μάλιστα και λίγο γραφικούς και από πού κι ως πού και πώς προέκυψε; Το τελευταίο ερώτημα ήταν ρητορικό, γιατί αμέσως αντιλήφθηκα την πηγή. Μια κακεντρεχής, ανακατώστρα αρκεί για να σε διασύρει με μεθόδους που μόνον τα άτομα του είδους γνωρίζουν καλά. Έχουν και οι σύλλογοι των εκπαιδευτικών τα προβλήματά τους και πάντα υπάρχουν στον καθένα κάνα δυο προβληματικοί, προσβλητικοί, υποχθόνιοι, κακοί, κομπλεξικοί. Ευτυχώς, πάντα ήμουν δυνατός άνθρωπος και μάλλον γέλασα έστω και πικρά, παρά προβληματίστηκα περαιτέρω. Με τους μαθητές μου νομίζω ότι γενικά τα πηγαίναμε καλά και είχαμε μια σχέση εκτίμησης. Εμένα πίστεψαν κι ας ασχολήθηκα με μια υπόγεια διεργασία αρκετού χρόνου, μόλις λίγα λεπτά. Σιγά τα ωά, έχω μασήσει και χειρότερα. Είναι πάντως και ο επαγγελματικός χώρος, ακόμα και ο δημοσιοϋπαλληλικός, μια ωραία ατμόσφαιρα είναι. Εξαιρούνται πάντα λίγοι.

Περί Αρχαίων Ελληνικών ο λόγος

Πολύ κουβέντα έγινε για τα Αρχαία Ελληνικά και την κατάργηση τους στο Γυμνάσιο. Τελικά δεν καταργούνται, αλλά η διδασκαλία τους μειώνεται κατά μία ώρα τη βδομάδα κι έτσι οι τρεις ώρες Αρχαίων από το πρωτότυπο γίνονται δύο. Με τη συνήθη αξιοπιστία του το Υπουργείο Παιδείας, αρχικά ανακοίνωσε ότι η κομμένη ώρα των Αρχαίων θα δοθεί στη διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας που από δίωρο μάθημα θα γίνει τρίωρο, πράγμα λογικό, να διδάσκονται και να ασκούνται δηλαδή οι μαθητές περισσότερο στη γλώσσα που καθημερινά χρησιμοποιούν παρά στη γλώσσα των αρχαίων Ελλήνων ή μάλλον την εξέλιξη της, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τα ελληνιστικά χρόνια και εξής. Αλλά τελικά ούτε αυτό ισχύει, παρά μόνον για την α΄γυμνασίου. Από κάπου πρέπει να κόψουν ώρες για να περιορίσουν τις δαπάνες, γιατί περί αυτού πρόκειται, και η δυσκολία της διδασκαλίας και εκμάθησης των Αρχαίων, έδωσε ένα καλό πάτημα για να χρησιμοποιήσει το Υπουργείο κόφτη και στα Αρχαία Ελληνικά. 

Αυτά για φέτος, γιατί το ζήτημα μάλλον δεν κλείνει λόγω οικονομικής δυσχέρειας και κρίσης. Μήπως, λοιπόν, δεν χρειάζεται καν το δίωρο των Αρχαίων Ελληνικών, λένε  κάποιοι; Μήπως θα έπρεπε εντελώς να καταργηθεί η διδασκαλία τους στο Γυμνάσιο; Αν και φιλόλογος, θα προσπαθήσω να είμαι αντικειμενική και να περιγράψω την πραγματικότητα που βιώνουμε στα σχολεία σχετικά με το μάθημα:

Εκλογή διευθυντών σχολείων

1. Τα θετικά του νέου συστήματος επιλογής διευθυντών: 

α) Ότι ψηφίζονται από τους συλλόγους διδασκόντων έστω κατά 33%. Τα αποτελέσματα, ακόμα και πριν τη διεξαγωγή των εκλογών, είναι θεαματικά, αφού πολλοί αυταρχικοί, αντιδημοκρατικοί, φυγόπονοι, απρόσωποι κλπ  δ/ντές καταβάλλουν ήδη φιλότιμες προσπάθειες να βελτιώσουν τη συμπεριφορά και σχέση τους με τους εκπ/κούς του σχολείου τους.

β) Ότι η θητεία τους θα διαρκεί 2 χρόνια, ώστε αν ο δ/ντής αποδειχθεί ανεπαρκής να μην τον υπομένεις για 4 χρόνια που είναι πολλά.

γ) Ότι πλείστοι όσοι εκδηλώνουν ενδιαφέρον για την κάλυψη των θέσεων, και άνθρωποι με ικανότητες και χαρίσματα που μέχρι τώρα το υπάρχον σύστημα τους πετούσε έξω.

δ) Ότι η ψήφιση δ/ντών  ανεξαρτοποιείται κατά ένα μέρος από τα "τυπικά" προσόντα, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό αυτών αποκτήθηκε με τους γνωστούς για τη χώρα μας τρόπους. Δηλαδή:

Το ελληνικό σχολείο προπολεμικά και μεταπολεμικά μέσα από το φωτογραφικό φακό και μνήμες

"Το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου, μην τον λυπάσαι, δέρνε τον, κάμε τον άνθρωπο" λέει ο πατέρας του μικρού ήρωα και μαθητή στην "Αναφορά στο Γκρέκο". Το κείμενο είναι αυτοβιογραφικό, έτσι ο μικρός που παραδίνεται στα χέρια του δασκάλου δεν είναι άλλος από τον Νίκο Καζαντζάκη, που υπήρξε κι αυτός θύμα των αυταρχικών μεθόδων που εφαρμόζονταν στα ελληνικά σχολεία από συστάσεως νεοελληνικού κράτους, μέχρι και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Οι δάσκαλοι αυστηροί, αυταρχικοί, αγέλαστοι με υπερεξουσίες οι οποίες ανάλογα με τις ευαισθησίες και την παιδαγωγική κατάρτιση του καθενός χρησιμοποιούνταν είτε για το καλό, είτε για το κακό των μαθητών. Οι μαθητές φτωχοί, ανυπόδητοι, πεινασμένοι, φοβισμένοι, χωρίς μέσα και ευκολίες.

Σατραπεία (αφιερωμένο στις Πανελλήνιες 2015), του Γιώργου Χατζηαυγερινού

Μου' παν – και πίστεψα

πως πρέπει να μάθω γνώσεις για τον Αρταξέρξη

Άλγεβρες, αλχημείες, αρχαίες γλώσσες

Εδάφια, ιστορίες, πολιτείες

Κι όλα αυτά όχι για να τα πω στον Δήμο

Μονάχα να τα ξέρω απ'έξω

Καθώς πηγαίνω οδοιπόρος στα Σούσα

Στον Αρταξέρξη αρέσει η αποστήθιση

κι οι νέοι που δε σκέφτονται πολύ

Έτσι κι εγώ μαθαίνω και μαθαίνω και μαθαίνω

Κι η μάθησις δεν έχει τελειωμό

Μα ώρες-ώρες σκέφτομαι

Μαθαίνω; Μαθαίνω; Μαθαίνω;

Τι νόημα έχει η μάθησις δίχως Δήμο και Σοφιστές;

Δίχως την Αγορά, το Θέατρο και τους Στεφάνους;

Η σκέψη φεύγει γρήγορα, ο χρόνος δεν υπάρχει

Στον Αρταξέρξη αρέσει η αποστήθιση

κι οι νέοι που δε σκέφτονται πολύ

Κι είναι κι εκείνες οι φορές

που νιώθω δειλές σπίθες στο μυοκάρδιο

κοιτάζοντας τ'αστέρια, τη σελήνη

ονειρευόμενος τα δύσκολα και ανεκτίμητα Εύγε

Όχι, όχι! Εμένα ο στόχος μου είναι η σατραπεία!

Στον Αρταξέρξη αρέσει η αποστήθιση

κι οι νέοι που δε σκέφτονται πολύ

Προσπαθώ τόσο σκληρά να τον ευχαριστήσω

βάζω σφάγιο τη ζωή μου – λίγοι μήνες είναι...

Μετά θα έχω τη δική μου σατραπεία!

Άραγε...

θέλω σατραπείες;

Στον Αρταξέρξη αρέσει η αποστήθιση

κι οι νέοι που δε σκέφτονται πολύ

Σε εμένα

Σχόλιο: Είμαι τόσο περήφανη που είχα μαθητή έναν τόσο σκεπτόμενο, ικανό και ταλαντούχο νέο άνθρωπο!

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ!!!

Όλοι μαζί σας νοερά, γιατί το Γολγοθά τον περνάτε εσείς. Καλά τα ευχολόγια, αλλά όποιος δεν τόχει περάσει, δεν μπορεί να καταλάβει την αγωνία και το άγχος των υποψήφιων θυμάτων, συγγνώμη παιδιών μας ήθελα να πω, που τα βασανίζουμε, συγγνώμη δοκιμάζουμε ήθελα να πω για μια θέση στην ανεργία, συγγνώμη στην κοινωνία ήθελα να πω, αφού προηγουμένως έχουν περάσει από διάφορα απάνθρωπα βασανιστήρια, συγγνώμη από ένα υγιές και φυσιολογικό διάβασμα ήθελα να πω, για να ανταποκριθούν σε θέματα υψίστης δυσκολίας, συγγνώμη θέματα φυσιολογικά για την ηλικία τους ήθελα να πω.

Η ιστορία των Πανελλαδικών Εξετάσεων

Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις είναι εκπαιδευτική διαδικασία του ελληνικού κράτους για την εισαγωγή των αποφοίτων του Λυκείου (παλαιότερα του εξαταξίου Γυμνασίου) στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Διεξάγονται στο τέλος κάθε εκπαιδευτικής χρονιάς (Μάιο ή Ιούνιο, παλαιότερα Σεπτέμβριο) από το Υπουργείο Παιδείας, με κοινά θέματα για όλους τους υποψηφίους κάθε επιστημονικού πεδίου. Καθιερώθηκαν το 1964 με την ονομασία «Εισιτήριες Εξετάσεις», λόγω της ύπαρξης πληθώρας υποψηφίων και των περιορισμένων θέσεων στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο...!

Ονειρεύομαι ένα σχολείο παράθυρο στον κόσμο της γνώσης. που μου μαθαίνει το χρήσιμο για τη ζωή, αυτό που θα με μορφώσει και θα με βελτιώσει ως άνθρωπο, χωρίς να με βομβαρδίζει με ένα σωρό λεπτομέρειες και ύλη που αδυνατώ να συγκρατήσω. 

Βιώνω ένα σχολείο όπου η ύλη των μαθημάτων είναι δυσανάλογη μ' αυτό που μπορώ να αφομοιώσω ή να αντέξω, ενώ η διαμόρφωση της προσωπικότητας μου δεν είναι αδιάφορη για το σχολείο, αλλά έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Ονειρεύομαι ένα σχολείο που καλλιεργεί το μυαλό μου, που αναπτύσσει την ευφυΐα μου, χωρίς να με κάνει να αγανακτώ από κούραση και φόρτο εργασίας και εν τέλει να το αντιπαθώ. 

Βιώνω ένα σχολείο που μου είναι μισητό γιατί με αναγκάζει να απαρνούμαι τα δικαιώματα και τις χαρές της ηλικίας μου, με αναγκάζει να δουλεύω και να τρέχω όλη τη μέρα σαν ένα κουρδισμένο μηχάνημα. Λένε πως στην Ελλάδα εμείς οι μαθητές είμαστε οι πιο σκληρά εργαζόμενοι

Ονειρεύομαι λιγότερες ώρες μάθημα κι όχι συνεχή 7ωρα, μεγαλύτερα διαλείμματα ανάμεσα στα μαθήματα για να μπορώ να ξανασάνω, να επικοινωνήσω με τους συμμαθητές μου και με περισσότερη όρεξη και αποτελεσματικότητα να παρακολουθώ αυτά που με ενδιαφέρουν. 

Βιώνω ένα σχολείο κουραστικό, γυρνάω στο σπίτι μου κουρασμένος και πονοκεφαλιασμένος, στα διαλείμματα δεν προλαβαίνω ούτε να φάω. Βλέπω τους συμμαθητές μου ελάχιστα εκτός μαθήματος, ενδεχομένως αυτό το καταπιεστικό και δυσάρεστο σχολείο να εξηγεί και την επιθετική συμπεριφορά ορισμένων μαθητών.

Μπουγελο-υποκρισίες!

Θέλω να δω, τώρα που θα φθινοπωριάσει, τι θ' απογίνουν τα "φιλάνθρωπα" συναισθήματα όσων μπουγελώνονται με παγωμένο νεράκι. Ή μήπως η φιλανθρωπία κρατάει κάποιο τέρμινο και μετά μας τελειώνει. Ίσα για να κάνουμε την πλάκα μας! Αίσχος, είναι λίγο να λες.

Περιμένουμε μήπως να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο μ' αυτά τα μυαλά; Μάταια! Αυτά τα μυαλά μας οδήγησαν εδώ και καμιά ελπίδα δεν αφήνουν για το μέλλον!

H νόσος της Πλάγιας Αμυοτροφικής Σκλήρυνσης (ALS) είναι η μόνη που αξίζει τη φιλανθρωπία μας; Βέβαια κι αυτό ακόμα το αγνοεί η συντριπτική πλειοψηφία όσων μπουγελώνονται και φυσικά δεν συνδράμει οικονομικά σε οποιαδήποτε φιλανθρωπία! 

Ο κόσμος είναι γεμάτος πληγές, πολέμους, δυστυχισμένους, ανθρώπους που δεν έχουν τα στοιχειώδη για να επιβιώσουν, που πεινούν, που διψούν, που βιάζονται, που σφαγιάζονται, που υποφέρουν από πλήθος ασθενειών.... Όλα λοιπόν είναι μόδα; Δεχόμαστε χωρίς κρίση ό,τι μας επιβάλλουν τα μέσα και όσοι έχουν τη δύναμη να χειραγωγούν και να κατευθύνουν;

Ποιος νοιάστηκε και έδειξε φιλάνθρωπα συναισθήματα για τα παιδιά της Παλαιστίνης; Είδατε εσείς για παράδειγμα καμιά κίνηση ανάλογη μ' εκείνη που είχε δημιουργηθεί για τα παιδιά του πολέμου από τη Σερβία; Πολλοί και θα μπορούσαν και θα ήθελαν να φιλοξενήσουν αυτά τα δυστυχισμένα παιδιά, μάλλον όμως τα θεωρούν κι αυτά τρομοκράτες, γι' αυτό ακόμα και διεθνείς οργανώσεις όπως ο Ερυθρός Σταυρός ποιούν την νήσσαν.

Μπουγελώθηκε κανείς για τους ξεριζωμένους αυτού του πλανήτη, για τις γυναίκες που βιάζονται στην Ινδία κ.α. ή γίνονται δέκτες απίστευτης σκληρότητας στις χώρες τους, ώστε να δημιουργηθούν υποδομές, στέγες καταφυγής και προστασίας; Μήπως η φιλανθρωπία έχει κάτι από το χρώμα του Χόλυγουντ κι όταν αρχίζει να μην είναι τόσο λαμπερή, ανέφελη, μοδάτη και δημοφιλής δεν μας αφορά; 

Από τέτοιου είδους "φιλανθρωπίες", ακόμα κι αν μαζεύτηκαν κάποια χρήματα όπως διαβάζω, ο άνθρωπος κινδυνεύει, γιατί μετατρέπεται σε ένα άκριτο και ποδηγετούμενο όν, πράγμα επικίνδυνο.

Λυπάμαι πραγματικά που καθημερινά βλέπω δεκάδες μαθητές μου να έχουν καταληφθεί από την επιδημία και να γίνονται τα θύματα της νέας μόδας. Όσο κι αν είναι μικροί, αν ο κόσμος που ζούμε δεν τους αρέσει και θέλουν να τον αλλάξουν, πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται.

Από Ματίνα Γκούτζιου

Ο Απολογισμός της σχολικής χρονιάς 2013-2014

Θα ξεκινήσω κοινότυπα λέγοντας πως άλλη μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της. Ας επιχειρήσω λοιπόν έναν απολογισμό ως είθισται, όταν κάτι τελειώνει. Ποια ήταν τα θετικά και ποια τα αρνητικά αυτής της χρονιάς; Τι καλό έγινε που να μπορεί να μείνει χαραγμένο στη μνήμη και να χαμογελάς όταν το σκέφτεσαι ή τι καλό έγινε που να είναι χρήσιμο για τη σχολική κοινότητα και να αξίζει να επαναληφθεί; Ποια είναι τα λάθη , οι ελλείψεις, τα μειονεκτήματα που δημιούργησαν προβλήματα και πρέπει να αποφευχθούν, αν ενδιαφερόμαστε για τη βελτίωση της σχολικής ζωής; Βέβαια τα περισσότερα από τα άσχημα, έχουν να κάνουν με το Υπουργείο Παιδείας και την εκπαιδευτική του πολιτική και δυστυχώς δεν είναι στο χέρι της σχολικής κοινότητας να τα διορθώσει, καθώς οι αποφάσεις σ' αυτόν τον τόπο πλέον παίρνονται ερήμην του λαού.

Ορκομωσία και τήβεννος

Στα τοπικά ιστολόγια μεταξύ των άλλων διάβασα και την είδηση με τίτλο:"Τελετή ορκωμοσίας των τελειόφοιτων των Τμημάτων της Σχολής Διοίκησης & Οικονομίας του ΤΕΙ ...............". Ως εδώ όλα καλά, μάλιστα συγχαίρω κι εγώ όσους κατάφεραν να τελειώσουν τη σχολή τους καταβάλλοντας κόπους και προσπάθεια και τους εύχομαι καλή σταδιοδρομία. Αυτό που θέλω να σχολιάσω είναι οι φωτογραφίες και το video με στιγμιότυπα από την ορκωμοσία, όπου όλοι οι απόφοιτοι είναι ενδεδυμένοι με τήβεννο, που πολύ φαίνεται να φοριέται τελευταία σε τελετές αποφοίτησης πανεπιστημίων, ιδιωτικών σχολείων και κολεγίων, σχολών κατάρτισης,αλλά και σε τελετές ακαδημαϊκών, πανεπιστημιακών κλπ

Πριν από μερικές δεκαετίες στις προαναφερθείσες τελετές, οι άνθρωποι πήγαιναν ενδεδυμένοι με τη συνήθη περιβολή τους, ο καθένας ανάλογα με τη δυνατότητα και την αισθητική του. Ποιοι άραγε είναι οι λόγοι που σήμερα προτιμάται η τήβεννος; Κάποιες προφανείς απαντήσεις είναι οι παρακάτω:

Ο ΨΥΛΛΟΣ (Δημήτρης Σπύρου)

Ένας δωδεκάχρονος μαθητής που ζει σε κάποιο ορεινό χωριό της Ολυμπίας συντάσσει και διανέμει μια χειρόγραφη εφημερίδα με τίτλο «Ο Ψύλλος». Η τακτική ταχυδρόμηση της εφημερίδας του σε διάφορα μέρη και τα γράμματα που λαμβάνει ως απάντηση, είναι ο μόνος τρόπος να ταξιδεύει, να ξεφεύγει νοερά από τα στενά όρια του χωριού. Για τους γονείς του, ανθρώπους του μεροκάματου, είναι μια ασχολία χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα, ενώ για τους συγχωριανούς του, μια γραφικότητα προς χλευασμό. Για τον ίδιο τον ήρωα ο "Ψύλλος" είναι ένα όνειρο, τα ταξίδια που θέλει να κάνει, είναι το σπάσιμο των συνόρων του μικρού χωριού του, είναι τα φτερά που τον βοηθούν να πετάξει μακριά...Μέχρι που καταφθάνει από την Αθήνα μια δημοσιογράφος, για να πάρει συνέντευξη από το νεαρό «εκδότη». Το απροσδόκητο ενδιαφέρον της πρωτεύουσας θα μεταστρέψει την πεποίθηση όλων για την αξία της φυλλάδας, όμως ο μαθητής θα παραμείνει πιστός στους στόχους και τις επιθυμίες του. Ο Δ. Σπύρου διεισδύει στην πραγματικότητα και τα προβλήματα της ελληνικής επαρχίας στα τέλη της δεκαετίας του ’60.

Έκρηξη στα μεταπτυχιακά

Η έρευνα και τα στατιστικά στοιχεία είναι παλαιότερα (2010), άρα οι τάσεις για μεταπτυχιακά και τίτλους είναι αυξητικές, καθώς η εργασιακή ανασφάλεια ή η προσπάθεια για επαγγελματική αποκατάσταση οδηγεί όχι μόνον τους νέους, αλλά και ανθρώπους που είναι κοντά στη σύνταξη να συλλέγουν τίτλους και τυπικά προσόντα, γιατί πραγματικά δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Κανείς πλέον δεν νιώθει εργασιακά ασφαλής, κανείς δεν μπορεί να προγραμματίσει τη ζωή του, ενώ ο φόβος της απόλυσης είναι μια μόνιμη απειλή. Έτσι το χέρι μπαίνει βαθιά στην τσέπη, προκειμένου να πληρωθούν μεταπτυχιακά και άλλοι τίτλοι από σεμινάρια, ξένες γλώσσες κλπ, όχι όμως από αγάπη για τη γνώση, αλλά από ανάγκη για επιβίωση. Συγχρόνως η βιομηχανία των μεταπτυχιακών και άλλων τίτλων βλέποντας τη ζήτηση, αυξάνει συνεχώς τις τιμές. 

Πρόσφατα ο πατέρας μιας νεαρής κοπέλας μου έλεγε ότι η κόρη του, πτυχιούχος φιλοσοφικής του ΑΠΘ, που παρέμενε άνεργη για αρκετό διάστημα, έκανε αίτηση προκειμένου να προσληφθεί σε super market, στα τυριά. Μάλιστα εκτός από το πτυχίο της ζητούσαν να καταθέσει και τίτλους ξένων γλωσσών και ότι ανάλογα προσόντα διέθεταν οι περισσότεροι που έκαναν αίτηση πρόσληψης γι' αυτή την προνομιούχο θέση των 300 €. Τελικά χρειάστηκε και πολιτικό μέσο για να προσληφθεί. Αν αυτό δεν είναι η απόλυτη κατάντια του κράτους και της κοινωνίας που δημιουργήσαμε οι νεοέλληνες, τότε τι; Όταν εγώ τέλειωσα τη σχολή μου, τουλάχιστον ήξερα ότι θα δουλέψω και ότι το πτυχίο μου είχε κάποιο αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε αυτό και πραγματικά δεν ξέρω αν κάνω καλά που μιλάω στα παιδιά μου για μόρφωση, ιδανικά, αξίες και ηθική, όταν στη σύγχρονη πραγματικότητα επιβιώνουν και εξελίσσονται οι αμοραλιστές, οι ανίκανοι, οι φελλοί και τα κτήνη. Μπορώ να φέρω πολλά παραδείγματα που να τεκμηριώνουν το συλλογισμό αυτό, αλλά άλλο είναι το θέμα μας, το κυνήγι της συλλογής τίτλων. Εξάλλου αν δει κανείς τα πρόσωπα της "νέας" κυβέρνησης, θα βρει πολλούς αυτού του είδους.

Καθρέφτης σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω.

Πολλά άρθρα, αναλύσεις, απόψεις, video, spot, ταινίες μικρού μήκους κλπ αναφέρονται στο θέμα της σχολικής βίας ή bullying όπως επικράτησε να λέγεται. Υπάρχει, λοιπόν, άφθονο υλικό για να ενημερωθεί κανείς, αλλά και για να ενημερώσει. Θα προσθέσω κι εγώ μερικές παρατηρήσεις μου, όχι ως ειδικός, αλλά ως εκπαιδευτικός που παρατηρώ, επεμβαίνω,και συμβουλεύω τους μαθητές μου, όταν πέφτουν στην αντίληψη μου τέτοιου είδους περιστατικά ή αποφασίζω συλλογικά με τους υπόλοιπους συναδέλφους για μέτρα και δράσεις ενημέρωσης ή για ποινές και τιμωρία των δραστών.

Το σκυλάκι το κανίς, το ακούν κι οι μαθητές.

Με αφορμή ένα πολύ ωραίο άρθρο του Ηρακλή Οικονόμου με θέμα:"Ο cult Μεσαίωνας του ελληνικού τραγουδιού", το οποίο και σας προτείνω να διαβάσετε, καταθέτω και τη δική μου εμπειρία και άποψη ως εκπαιδευτικού για τη μουσική που χαρακτηρίζεται ελληνική και την οποία ακούει μεγάλο μέρος των μαθητών μας.

Δύο συν δύο

Σ' ένα σχολείο που αναπαράγει τις θέσεις και αντιλήψεις ενός ανελεύθερου καθεστώτος και λειτουργεί ως θάλαμος προετοιμασίας των υποταγμένων πολιτών, οι μαθητές ενημερώνονται ότι πράγματα που θεωρούσαν δεδομένα, δεν ισχύουν πλέον. Το φιλμ “Two & Two” του Ιρανού Βabak Αnvari, είναι μια αλληγορία για το παράλογο της δικτατορίας και της τυραννίας και την αντοχή του ανθρώπινου πνεύματος.

Το video προέρχεται από το κανάλι του χρήστη : Αγωνιστική Παρέμβαση-Θεσ