Το μέσο κοινωνικής δικτύωσης που λέγεται f/b άρχισα να το χρησιμοποιώ λίαν προσφάτως. Οι δικοί μου λόγοι για τη δημιουργία σελίδας ήταν η διάθεση να επικοινωνώ με τους μαθητές μου, ότι ενδεχομένως μπορώ να χρησιμοποιήσω το f/b ως εργαλείο δουλειάς, κι αυτό σε συνδυασμό με τις παροτρύνσεις των μαθητών μου να δημιουργήσω f/b, όταν τους παρέπεμπα στο ιστολόγιό μου, γιατί έτσι μπορούν να με βρίσκουν και να επικοινωνούμε πιο εύκολα. Συγχρόνως οι πιο ειδικοί, δηλ. αυτοί που ασχολούνται χρόνια με το διαδίκτυο, μου είπαν ότι για να έχω μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στο ιστολόγιο, πρέπει οπωσδήποτε να έχω και f/b. Τέλος είπα να μη μείνω αστοιχείωτη, ως προς τα νέα μέσα και να πειραματιστώ.
Η μέχρι στιγμής εμπειρία με προβληματίζει. Ποια είναι τα θετικά και η σκοπιμότητα του μέσου και ποια τα αρνητικά; Φαντάζομαι, όπως σε όλες τις περιπτώσεις, υπάρχουν και οι δύο όψεις του νομίσματος. Οι άνθρωποι καλούμαστε κι εδώ να κάνουμε τη διαφορά με το είδος των αναρτήσεων, αλλά και των απαντήσεων ή του όποιου διαλόγου μπορεί να γίνει μέσω f/b. Εξάλλου αυτό δε σημαίνει δικτυώνομαι κοινωνικά; Γίνομαι κοινωνός απόψεων, ιδεών, της ειδησεογραφίας, μοιράζομαι τη γνώση, δείχνω και προβάλλω τα επιτεύγματα μου, κάνω διάλογο και επιχειρηματολογώ, κοινωνώ στους άλλους το ενδιαφέρον που διάβασα, διαπίστωσα, είδα, ανταλλάσσω χρήσιμες εμπειρίες....προβάλλω την ποιότητα, προάγω ό,τι καλλιεργεί και εξυψώνει το πνεύμα, ό,τι με βελτιώνει ως άνθρωπο, μεταδίδω το καλό και το χρήσιμο ταχύτατα......
Η διαπίστωση είναι ότι δυστυχώς όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα πολύ μικρό ποσοστό και ότι το συντριπτικό ποσοστό των αναρτήσεων είναι ΤΙΠΟΤΑ. Θα μπορούσε να πει κανείς, όλα πρέπει να γίνονται με σοβαρότητα, σε όλα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και μετρημένοι, δεν μπορούμε να χαζολογήσουμε, να προβάλλουμε την ελαφρότητα, να δημοσιοποιήσουμε που ήμουν, τι έκανα, τι ήπια, τι έφαγα....,να το βλέπουν και οι φίλοι μας να χαίρονται; Η δε ποιότητα είναι θέμα γούστου. Προσωπικά θα έλεγα ότι δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου να βλέπεις μια φωτογραφία με τα σκοτωμένα παιδιά της Παλαιστίνης ή να διαβάζεις ειδήσεις για φυσικές καταστροφές ή για το θάνατο του Κριαρά και να πατάς το Like. Αντιλαμβάνομαι ότι σ' αυτές τις περιπτώσεις το "μου αρέσει" σημαίνει δε συμφωνώ ή λυπάμαι ή......Γιατί λοιπόν δεν μπαίνουμε στον κόπο να γράψουμε δυο κουβέντες, να εκφράσουμε την άποψη μας, το συναίσθημα μας, να επιχειρηματολογήσουμε και προτιμούμε αυτή την εύκολη και άνευ σημασίας λύση; Η απάντηση είναι, γιατί μάθαμε στο εύκολο, σ' αυτό που δεν χρειάζεται κανένα κόπο, στο ρηχό και επιφανειακό που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Ε, τότε για τι είδους επικοινωνία πρόκειται; Για ποια κοινωνική δικτύωση μιλάμε. Απλά κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ότι συμμετέχουμε κι εμείς κάπου. Βέβαια ο στραβός τρόπος με τον οποίο παγιώθηκε να γίνεται η επικοινωνία στο f/b σε παρασύρει. Τόσοι κοινοί φίλοι έκαναν Like στην ωραία φωτογραφία του γνωστού μας, ας κάνω κι εγώ για να μην θεωρηθώ αγενής ή τόσα Like μου έκανε ο τάδε, να μην του κάνω κι εγώ κάποιο σε αναρτήσεις που δεν ξέρω πώς να τις σχολιάσω, π.χ. "ήμουν εκεί και έπινα καφέ". Έρχεσαι ομολογουμένως σε δύσκολη θέση, τι να πεις, "μπράβο", "πάντα τέτοια", πατάς ένα Like και ξεμπερδεύεις.
Το άλλο μεγάλο ζήτημα είναι ότι δεν θέλουμε να διαβάζουμε, ειδικά όποια ανάρτηση είναι μεγαλούτσικη, παίρνει τα Like της αδιάβαστη. Φαινόμενο της εποχής κι αυτό και μια από τις αιτίες του κακού μας του καιρού. Μα πώς θα επικοινωνήσουμε, αν δεν μπούμε στον κόπο να διαβάσουμε, να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε.... για τι σόι κοινωνική επαφή μιλάμε τότε;
Για να αποφύγω τη μακρηγορία έρχομαι και στο φλέγον και πιο σημαντικό, στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν και χρησιμοποιούν τα παιδιά, οι νεαρές εφηβικές ηλικίες το f/b. Μόνον φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες, αμφάς, προφίλ, μόνοι, με φίλους.....αναρτήσεις με "σημαντικές" πληροφορίες ότι ήμουν εκεί, στο τάδε μπαρ, με τους τάδε, ότι έπινα καφέ ή μπίρα και πολλές Αμερικανιές, όποια βλακεία θεωρείται μόδα, αστραπιαία υιοθετείται και επαναλαμβάνεται με απίστευτο μιμητισμό και χωρίς καμιά κρίση από τους πολλούς, π.χ. τα τελευταία μπουγελώματα. Τα σχόλια στα ανωτέρω είναι του τύπου "!!!!!!!!!!!!!". "χαχαχαχα!", "κούκλα", "θεά", "ναι????", "όχι,ρε!!!!!!", "alani", "μωρόοοοο", "νινί μουυυ!!!!!", "πιπίνιαααα",.... καρδούλες, φατσούλες......και άλλα ωραία, "ων ουκ έστι αριθμός". Ευτυχώς υπάρχουν και αναρτήσεις με μουσική ή κάποια αποφθέγματα και τσιτάτα, κυρίως περί έρωτος που πολύ φυσικό και όμορφο είναι να τους απασχολεί και μετριάζουν το κακό. Θα ξεχάσουν να γράφουν, να εκφράζονται, άσε που η κακή χρήση των μέσων θα τα αποχαυνώσει τελείως.
Τι κάνουμε λοιπόν εμείς ως δάσκαλοι και ως γονείς; Γι' αυτό γράφω, με την ελπίδα ότι μπορεί κάποιος να διαβάσει και να προβληματιστεί. Με την ελπίδα ότι εμείς οι μεγαλύτεροι θα πάψουμε να είμαστε χειρότεροι κι απ' τα παιδιά μας και θα τα παραδειγματίσουμε θετικά.
Πολλά ακόμα θέλω να γράψω για το f/b, για παράδειγμα την επιχειρηματολογία της κόρης μου, που βγήκε απ' αυτό λόγω της απύθμενης (ποσοτικά πάντα) βλακείας των αναρτήσεων. Να φανταστείτε ότι έφτασα να επιχειρηματολογώ υπέρ του f/b, περισσότερο γιατί δεν θέλω να είναι απόλυτη. Αλλά αυτά σε άλλη ανάρτηση, κάποια άλλη φορά.
Θα γράψω ένα από τα δικά μου επιχειρήματα. Εξαρτάται πώς το χρησιμοποιείς. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί! Μας βλέπουν και μικρά παιδιά!
Από Ματίνα Γκούτζιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου