Το σπίτι του Perkunas (The House of Perkunas) στην πόλη Κάουνας της Λιθουανίας (Ταξίδι στη Λιθουανία το καλοκαίρι του 2019)

To House of Perkūnas είναι ένα γοτθικό κτίριο στην πόλη Κάουνας της Λιθουανίας που αρχικά χτίστηκε από Χανσεάτες εμπόρους το 15ο αιώνα για να στεγάσει τα γραφεία τους (Συνομοσπονδία Γερμανών εμπόρων στη Βόρεια και Βαλτική Θάλασσα). Το 16ο αιώνα πουλήθηκε στους Ιησουίτες καλόγερους. Το 19ο αιώνα έγινε σχολείο, θέατρο και τελικά ονομάστηκε "Οίκος του Perkunas", γιατί σε τοίχο του κτιρίου βρέθηκε μια φιγούρα που θεωρήθηκε ότι παριστάνει το Βαλτικό θεό της βροντής και του ουρανού, τον Perkunas. Σήμερα ανήκει στους Ιησουίτες και στεγάζει Μουσείο.

Ζήσε (22/9/2022)

 Σήμερα ξύπνησα πουρνό πουρνό.  Δεν είχε φέξει, χάλασε και ο καιρός και θυμήθηκα που κάθε πρωί έτρεχα, κάθε μέρα έτρεχα, πολύ πιλάλα! Οπότε:

Τι ζήσαμε!
Ξυπνούσαμε αχάραγα νυσταγμένοι, αγχωμένοι, κουρδισμένοι
Τρέχαμε και σπρώχναμε το χρόνο
περιμένοντας τις μίνι ή μάξι διακοπές να ανασάνουμε, ας πούμε.
Για ένα ξεροκόμματο
για χάντρες και καθρεφτάκια ενός ιλουστρασιόν πρότυπου
που μας δένει χειροπόδαρα
δούλοι και παρίες όσων μας κινούν ως πιόνια.
'Οχι ότι δεν θέλαμε να σπάσουμε τις αλυσίδες
Δεν μπορούσαμε. Πώς να επιβιώσουμε;
Πρέπει να γεράσεις κάπως για να ξεφορτώσεις άγχη
Ξεφορτώνεις, ξεφορτώνεις ... τόσοι τόνοι!
Δε σπρώχνεις το χρόνο, είναι φίλος σου, τον αγαπάς
Με ένα ξεροκόμματο πάλι
Μετριάζεις την ανταπόκριση σου στις σειρήνες των υλικών πειρασμών
Ξεδιαλέγεις ποιοτικότερα σε όλα
Όσο για επαναστάσεις, έχεις γκώσει, δε χωράνε άλλες
Πού καιρός για άλλες ελπίδες
Σώζεις ό,τι μπορείς
κι αυτό είναι ο εαυτός σου και λίγοι, ελάχιστοι που αγαπάς
Αν, κι αυτό.
"Ζήσε τη ζωή, όλοι δύο μέτρα παίρνουν γη"

Φτου, ξελεφτερία, παίδες! Γιούρια στη ζωή! Πέντε χρόνια στη σύνταξη. (4/8/2022)

4/8/2022

Μετά από πέντε χρόνια στη σύνταξη, δε μετάνιωσα ούτε μια στιγμή. Οφείλω την παρότρυνση στον άνθρωπο που με αγαπάει περισσότερο απ' όλους, στον συνοδοιπόρο μου στη ζωή. Πολλά απ' αυτά που προγραμματίζαμε ή ονειρευτήκαμε πραγματοποιήθηκαν, αν και οι δυνάστες αυτού του κόσμου έβαλαν φραγμούς σε άλλα τόσα. Συνεχίζουν να καταστρέφουν ότι υγιές και όμορφο προσφέρει ο πλανήτης και δημιουργεί ο συνετός νους και ο ελεύθερος άνθρωπος. Το μέλλον σήμερα μοιάζει ζοφερό. Δεν μπορούμε όμως να ζήσουμε χωρίς ελπίδες και όνειρα. Συνεχίζουμε κι όπου μας βγάλει η ζωή, όχι μοιρολατρικά, αλλά με βάση το γνωστικό, το θυμικό, το σοϊσυγγενολογικό μας και το πολιτικοκοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι. Σύνθετο και περίπλοκο, αλλά η τάση είναι και πάλι : φτου ξελεφτερία, παίδες! Γιούρια στη ζωή!

4/8/2017

Φτου ξελευτερία, παίδες! Απελευθέρωση από τα δεσμά της δουλειάς, που ενίοτε τη νιώθουμε και ως δουλεία. Η ευφορία μεγάλη, τα σχέδια απλά και όμορφα, οι ελπίδες ότι θα πραγματοποιηθούν πολλές κι αυτές, υγεία να έχουμε μόνο! Η ζωή μπορεί να αρχίζει ξανά και ξανά και η ηλικία δεν παίζει κανένα ρόλο σ' αυτό. Εξαιρώ το ευμετάβλητο και ανατρεπτικό που τη χαρακτηρίζει και την περατότητα του χρόνου της ζωής μας. Αυτό το τελευταίο ήταν που βάρυνε περισσότερο απ' όλα τ' άλλα επιχειρήματα, και κυρίως το οικονομικό, στη λήψη της απόφασης για συνταξιοδότηση, όσο ακόμα υπάρχει καιρός για να χαρούμε τη ζωή, ελεύθεροι από τις δεσμεύσεις της δουλειάς. "Ρούφα τη στιγμή και τη ζωή" μου είπε αυτός που μ' αγαπάει. Πόσο δίκιο έχει!

Το καπελάκι μου στραβά και γιούρια στη ζωή! Πόσο έμεινε τάχατες;

Παγκόμιες μέρες, άλλη μία μεγάλη απάτη

 

Σε ησυχία δεν αφήνουν τον κόσμο. Παγκόσμια μέρα του πατέρα σήμερα,19 Ιουνίου, προχθές της μητέρας, κάθε μέρα κάποια, άνευ ουσίας, αλλά καταναλωτικής ή πληκτρογραφικής ή προπαγανδιστικής ή παραπλανητικής σημασίας. Συνήθως μας αγαπούν τα παιδιά μας κι ας μην μας το λένε. Μην τα δημιουργούμε υποχρεώσεις για ευχαριστίες και οφειλές, δε φταίνε. Όπως δε φταίμε πρωτίστως κι εμείς που αδηφάγοι, ούτως ή άλλως οργανισμοί, δημιουργούν παγκόσμιες φιέστες σε καθημερινή βάση για να σπαταλούν χρήμα, χρήμα, χρήμα, μόνο προς όφελος της άπατης κοιλιάς τους. Μήπως περιμένουμε να σωθεί ο κόσμος, ενώ συμμετέχουμε και αποδεχόμαστε όλα αυτά; "Βλακείες", λέει το παιδί μου (ποιον έμοιασε αυτό το παιδί;) και συμφωνώ απολύτως.

Τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης

Δυο φωτογραφίες, δυο διαφορετικές εποχές. Το 1984 δεν είχαμε οικολογικές ανησυχίες, αγαπούσαμε τη φύση, όλα τα ζωντανά και δεν γνωρίζαμε τίποτα για την κακοποίηση των μουλαριών, γαϊδουριών στη Σαντορίνη.  Νέοι και ανυποψίαστοι; Μεγαλύτερο το δέσιμο του ανθρώπου με τα ζώα του και επομένως και η αγάπη του γι' αυτά; Συνέβαιναν, αλλά αγνοούσαμε; Ίσως το τελευταίο. Μετά τις εικόνες φρίκης για τα ζώα αυτά, ούτε λόγος για τέτοιες βόλτες εν έτει 2019, 35 χρόνια μετά.  Υπάρχουν ωστόσο και εξακολουθούν να κάνουν την ίδια δουλειά. Τα είδαμε περιποιημένα και καθαρά και προσπαθούσαμε να μαντέψουμε, αν αυτό υποδηλώνει την καλή συμπεριφορά του αφεντικού τους. Δεν είναι απαραίτητο. Ίσως όσο τους εναντιώνονται και λιγοστεύει η δουλειά τους, τόσο να αγριεύουν, ίσως να συνετίζονται. Και τι συμβαίνει με τα άλογα που ζεύουν στις άμαξες, εδώ και στο εξωτερικό. Θα σταματήσει κάποια στιγμή η θανάτωση των ταύρων στις αρένες, των ελεφάντων για τους χαυλιόδοντες, των βοοειδών για τη διατροφή μας .... η λίστα είναι ατελείωτη και αφορά και στους ανθρώπους σε άλλα μήκη και πλάτη της γης. Θέλω να πω ποια είναι τα όρια της ευαισθησίας μας; Ποια έμβια όντα μπορούν να σωθούν στο βωμό του κέρδους; Υπάρχει σωτηρία έξω από ΜΚΟ και οργανισμούς που όπως δείχνουν τα πράγματα, μάλλον ενδιαφέρονται για το κέρδος και όχι για την ουσία των διακηρύξεων τους;  Σε τι πλανήτη θα ζούσαμε, αν τα δισεκατομμύρια που έχουν δοθεί για "καλό σκοπό", φτάναν στον προορισμό τους; Σε παράδεισο;  Προβληματισμοί. Με σιγουριά σήμερα την ανάβαση από το λιμανάκι της Σαντορίνης ως τα Φηρά δεν θα την κάναμε με τα ζώα αυτά, ακόμα και αν μας πλήρωναν.

Άραξε (εμπνευσμένο από τη Φολέγανδρο και το όνομα του μαγαζιού στη χώρα)

Άραξε, όταν μπορείς
Σου χρειάζεται
Αν τα καταφέρεις

Κρέμασε και μερικές σκελίδες σκόρδα.
Σ' ένα κόσμο που διαρκώς επιταχύνει
Τα "φρένα" δε λειτουργούν

Ματίνα Γκούτζιου

Η φωτογραφία από τη Φολέγανδρο, όπου παρεμπιπτόντως συναντήσαμε κάποια νέα ζευγάρια, Έλληνες και ξένους, που εγκατέλειψαν τις πόλεις και άραξαν στο νησί.

Μια ανάσα η ζωή

Ένα ανυπεράσπιστο θαρραλέο πεταλουδίνι στο μπαλκόνι μου απολαμβάνει όσα σε λίγο δεν θα είναι καν ανάμνηση. Χειμωνιάζει κι ο χρόνος του τελειώνει. Κι εμείς περαστικοί είμαστε, με ημερομηνία λήξης, αλλά αναβάλλουμε τα ωραία για ένα μέλλον που ποτέ δεν έρχεται.

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Να πω ότι δύσκολα συνυπήρξα σε επαγγελματικούς συλλόγους του συναφιού μου, των καθηγητών, δεν ισχύει. Το αντίθετο, πάντα με δυναμισμό, με θάρρος γνώμης για όλα τα θέματα, ευχάριστη, ευγενική, με το χαμόγελο συνήθως.

Έμεινα όμως ενεή, ξερή και γεμάτη απορίες, όταν μαθητές μου στην τάξη με ρώτησαν, αν είμαι δωδεκαθεΐστρια, γιατί αυτό άκουγαν, το ήξεραν από καιρό και ήταν και σίγουροι. Τους επιβεβαίωσα ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει επ' ουδενί, καμιά σχέση δεν έχω με δωδεκαθεϊστές (τι ανέκδοτο κι αυτό!), ότι τους θεωρώ μάλιστα και λίγο γραφικούς και από πού κι ως πού και πώς προέκυψε; Το τελευταίο ερώτημα ήταν ρητορικό, γιατί αμέσως αντιλήφθηκα την πηγή. Μια κακεντρεχής, ανακατώστρα αρκεί για να σε διασύρει με μεθόδους που μόνον τα άτομα του είδους γνωρίζουν καλά. Έχουν και οι σύλλογοι των εκπαιδευτικών τα προβλήματά τους και πάντα υπάρχουν στον καθένα κάνα δυο προβληματικοί, προσβλητικοί, υποχθόνιοι, κακοί, κομπλεξικοί. Ευτυχώς, πάντα ήμουν δυνατός άνθρωπος και μάλλον γέλασα έστω και πικρά, παρά προβληματίστηκα περαιτέρω. Με τους μαθητές μου νομίζω ότι γενικά τα πηγαίναμε καλά και είχαμε μια σχέση εκτίμησης. Εμένα πίστεψαν κι ας ασχολήθηκα με μια υπόγεια διεργασία αρκετού χρόνου, μόλις λίγα λεπτά. Σιγά τα ωά, έχω μασήσει και χειρότερα. Είναι πάντως και ο επαγγελματικός χώρος, ακόμα και ο δημοσιοϋπαλληλικός, μια ωραία ατμόσφαιρα είναι. Εξαιρούνται πάντα λίγοι.

Medianeras του Gustavo Taretto (Μεσοτοιχίες)

"Το Buenos Aires αυξάνεται ανεξέλεγκτα και χωρίς σχέδιο. Μια πυκνοκατοικημένη πόλη σε μια στριμωγμένη χώρα. Μια πόλη στην οποία χιλιάδες κτίρια υψώνονται ως τον ουρανό. Χωρίς κανένα κριτήριο, δίπλα σ' ένα ψηλό ένα μικρό, δίπλα σ' ένα λογικό ένα παράλογο, δίπλα σ' ένα γαλλικό, κάποιο χωρίς κανένα στυλ. Αυτές οι ανωμαλίες ίσως μας αντικατοπτρίζουν απόλυτα. Αισθητικές και ηθικές ανωμαλίες, Αυτά τα κτίρια που δεν ακολουθούν καμιά λογική, δείχνουν κακό σχεδιασμό, ακριβώς όπως και οι ζωές μας. Δεν έχουμε ιδέα πώς θέλουμε να είναι. Ζούμε λες και το Buenos Aires είναι μια στάση. Δημιουργήσαμε μια "κουλτούρα" ενοίκων. Τα κτίρια γίνονται όλο και πιο μικρά για να κάνουν χώρο για ακόμα μικρότερα. Τα διαμερίσματα μετρώνται από τον αριθμό των δωματίων τους και κυμαίνονται από 5 δωμάτια με μπαλκόνια, παιδότοπο, δωμάτιο υπηρεσίας και αποθήκες μέχρι διαμερίσματα ενός δωματίου, τα γνωστά και ως σπιρτόκουτα. Ακριβώς όπως όλα τα χειροποίητα αντικείμενα, τα κτίρια κατασκευάζονται για να μας διαφοροποιούν. Υπάρχει μια μπροστινή και μια πίσω πλευρά. Ψηλά και χαμηλά διαμερίσματα. Οι προνομιούχοι έχουν το γράμμα Α ή μερικές φορές το Β. Όσο πιο πίσω στο αλφάβητο τόσο χειρότερο το διαμέρισμα. Το υποσχόμενο φως και η θέα σπάνια συμπίπτουν με την πραγματικότητα. 

Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια πόλη που γυρίζει την πλάτη στο ποτάμι της; Είμαι πεπεισμένος ότι οι χωρισμοί, τα διαζύγια, η ενδοοικογενειακή βία, η πληθώρα των καλωδιακών της σταθμών, η έλλειψη επικοινωνίας, η νωθρότητα, η απάθεια, η κατάθλιψη, η αυτοκτονία, οι νευρώσεις, οι κρίσεις πανικού, η παχυσαρκία, η υπερένταση, η ανασφάλεια, η υποχονδρία, το άγχος και η καθιστική ζωή οφείλονται σε αρχιτέκτονες και οικοδόμους.

Υποφέρω απ' όλες αυτές τις ασθένειες εκτός από την αυτοκτονία...."

Πόσο εύκολο είναι να βρεις σε μία πόλη εκατομμυρίων, έναν ακόμα άνθρωπο; Πόσο μάλλον, να βρεις επιτέλους τον εαυτό σου; Πόσοι είναι διατεθειμένοι να γκρεμίσουν τοίχους μέσα κι έξω; "Μεσοτοιχίες" ο τίτλος της ταινίας. Αν κατεβάζετε ταινίες, αξίζει να την δείτε.

Ο Δαυίδ της Κοπεγχάγης (The Royal Cast Collection - Statens Museum for Kunst)

- Ο Δαυίδ, σωστά;

- Ακούω και στο Αλέξανδρος. 

- Χαχαχα ... πώς από δω ή μάλλον και εδώ, στην Κοπεγχάγη; 

-Το κτίριο πίσω μου ήταν παλιά αποθήκη στο λιμάνι για ζάχαρη και ρούμι, αλλά οι Δανοί δε γκρεμίζουν τίποτα που αποτελεί κομμάτι της ιστορίας τους, των δραστηριοτήτων τους στην πόλη και μπορεί να αξιοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Κι ό,τι χτίζουν, το κατασκευάζουν έτσι που να μπορεί να αντέχει στο χρόνο και να παραμένει στους αιώνες. Έτσι η αποθήκη πίσω μου έγινε ένα είδος γλυπτοθήκης (The Royal Cast Collection - Statens Museum for Kunst ) με αντίγραφα αγαλμάτων και αναγλύφων από την αρχαιότητα ως την αναγέννηση, τα περισσότερα κατασκευασμένα από γύψο ή χαλκό, όπως η αφεντιά μου. 4000 χρόνια ιστορίας και τέχνης βρίσκονται εδώ για να έχουν πρόσβαση οι πολίτες στην παγκόσμια τέχνη. Εσείς γιατί έτσι; 

- Πώς, δηλαδή; (καμώθ'κα την ανήξερη) 

- Δυο τρία παραδείγματα θα σου πω - που να αφορούν και στην πόλη σου - για να μη σε κουράζω τουρίστρια πράμα. 

- Μας πήραν πρέφα και οι πέτρες, έστω ο χαλκός, σκέφτηκα. 

- Είχατε δυο αποθήκες εκεί που χτίσατε τη νέα Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης. Μπορούσαν να αξιοποιηθούν κι ας χτίζατε το νέο έργο αλλού. Είχατε κεντρική πλατεία πάνω στην κεντρική πλατεία και πάλι νέα κεντρική πλατεία. Ανεπίτρεπτα πολλές οι αναπλάσεις. Είχατε σιδηροδρομικές γραμμές που τις ξηλώσατε και θριαμβολογήσατε γι' αυτό. Σχεδόν αίσχος. Αν συνεχίσω, δε θα ξέρεις από πού να φύγεις. Είσαι και τουρίστρια, μη στο χαλάσω. 

- Δαυίδ ή Αλέξανδρε, ένα θα σου πω. Μ' έκανες παμπόρ'

Peykjavik Ισλανδίας, κάπου κοντά στο Δημαρχείο της πόλης

- "Σκεπτόμενε Ισλανδέ (εσύ που ατενίζεις το Δημαρχιακό Μέγαρο του Reykjavik και τη λίμνη μπροστά απ'αυτό), πες μου, πώς γίνεται εσείς που "τρώγατε βελανίδια, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες" να ζείτε σ' έναν κόσμο πιο ανθρώπινο κοινωνικά και πολιτισμένο απ' το δικό μας;"

-"Σαν να μη γνωρίζεις" μου είπε "άφταστοι στη διαφθορά, πρώτοι στην παράβαση των νόμων, πρώτοι στην ατιμωρησία, στο ρουσφέτι, με αδηφάγες τράπεζες, με απάνθρωπες και βρώμικες πόλεις, χωρίς σεβασμό για το περιβάλλον, τα μνημεία σας, το συνάνθρωπο ... "

- "Φτάνει" του είπα "έχουμε ήλιο, θάλασσα, όμορφα βουνά, νησιά, ωραίο κλίμα ..."

Μου πρόσφερε βελανίδια κι έφυγα.

Χαχαχα..., όχι δεν είναι άγγελοι -δεν υπάρχουν άγγελοι, σου λέω- όμως, αν εξαιρέσεις το κρύο, τους πάγους, τις μεγάλες νύχτες ...αυτό που τους όρισε το γεωγραφικό μήκος και πλάτος της χώρας τους, τα πηγαίνουν καλύτερα από μας, αντιμετώπισαν καλύτερα και την οικονομική κρίση, προτίμησε η κυβέρνηση να σώσει τους πολίτες.

Να 'χα τα χρόνια σου, αχ, και να τα 'χα! Χρόνια πολλά, παιδί μου!

Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be

Νότια Βαλκάνια και αδέσποτα

Ούτε ένα αδέσποτο σκυλί δε συναντήσαμε σε εκδρομή μας βορειότερα του Νόβισαντ (Σερβία), σε Ουγγαρία, Σλοβακία, Τσεχία, Πολωνία και περπατήσαμε χιλιόμετρα, όχι μόνο σε μεγάλες πόλεις και τουριστικά σημεία, αλλά και σε μικρότερες πόλεις, σε χωριά σε πάρκα, σε άλση. Έχουν κι εκεί οικόσιτα ζώα οι άνθρωποι, αλλά δεν τα παίρνουν για ένα τέρμινο, ίσα για να κάνουν το κέφι τους, γιατί το επιβάλλει η μόδα ή για να επιδειχθούν ότι τάχα είναι "φιλόζωοι" (κατά τη γνώμη μου οι περισσότεροι στον τόπο μας). Εννοείται ότι πουθενά δεν είδαμε ακαθαρσίες ζώου, γιατί τις καθαρίζουν οι ιδιοκτήτες τους. Άλλη νοοτροπία και σ' αυτό, καλύτερη οπωσδήποτε. Μπορεί και οι αρχές να παίρνουν μέτρα που δε γνωρίζω.

Εκδρομή στην Πολωνία - Επίσκεψη στο Άουσβιτς

Πήγαμε κι εμείς εκεί, που άλλοτε ήταν τόπος μαρτυρίου και εξόντωσης ανθρώπων και σήμερα τόπος προσκυνήματος, μουσείο, τουριστικός προορισμός. Οι πινακίδες ζητούν ευγενικά να σεβαστούμε το χώρο και να κάνουμε ησυχία, τιμώντας έστω μ' αυτόν τον τρόπο τη μνήμη εκατομμυρίων θυμάτων του ναζισμού. Οι περισσότεροι πράγματι επισκέπτονται το χώρο σοβαροί ή σκυθρωποί, όμως υπάρχουν κι αυτοί που χαμογελάνε παίρνοντας πόζες ή φωνάζουν ή κάνουν πλάκα ότι τους χτυπάει τάχα το ρεύμα των ηλεκτροφόρων καλωδίων. Αλλά κι όσοι "τιμήσαμε", ας πούμε, τους νεκρούς και αναλογιστήκαμε στιγμιαία τις θηριωδίες που έζησαν, συνεχίσαμε με τη διάθεση των εκδρομέων μετά την απομάκρυνση μας από το χώρο. Οι φωτογραφίες εκατοντάδων νέων ανθρώπων, τα κουρεμένα μαλλιά, τα χιλιάδες παπούτσια, οι στολές, οι κοιτώνες, τα άδεια δοχεία του θανατηφόρου αερίου Zyklon B.τα κρεματόρια ... είναι μια εικόνα, δυσάρεστη και ενοχλητική, σε καμιά περίπτωση όμως δεν είναι η φρίκη αυτούσια. Στα θετικά της επίσκεψης, τα πολλά σχολεία που είδαμε στο χώρο του Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου για να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Φτου ξελευτερία!

Φτου ξελευτερία! Απελευθέρωση από τα δεσμά της δουλειάς, που ενίοτε τη νιώθουμε και ως δουλεία. Η ευφορία μεγάλη, τα σχέδια απλά και όμορφα, οι ελπίδες ότι θα πραγματοποιηθούν πολλές κι αυτές, υγεία να έχουμε μόνο! Η ζωή μπορεί να αρχίζει ξανά και ξανά και η ηλικία δεν παίζει κανένα ρόλο σ' αυτό. Εξαιρώ το ευμετάβλητο και ανατρεπτικό που τη χαρακτηρίζει και την περατότητα του χρόνου της ζωής μας. Αυτό το τελευταίο ήταν που βάρυνε περισσότερο απ' όλα τ' άλλα επιχειρήματα, και κυρίως το οικονομικό, στη λήψη της απόφασης για συνταξιοδότηση, όσο ακόμα υπάρχει καιρός για να χαρούμε τη ζωή, ελεύθεροι από τις δεσμεύσεις της δουλειάς. "Ρούφα τη στιγμή και τη ζωή" μου είπε αυτός που μ' αγαπάει. Πόσο δίκιο έχει!

Άσ' το το χεράκι σου, το μικρό σου χέρι...

.....και το μικρό χεράκι κρατούσε το δικό μου και κάναμε βόλτες, πολλές βόλτες. Αν το μεγάλο χέρι έσφιγγε λίγο παραπάνω το μικρό, τρυφερό χεράκι, "μη με σφίγγεις" έλεγε. "Δεν το κατάλαβα ότι σε σφίγγω" έλεγε το μεγάλο προστατευτικό χέρι, "αλλά είδα τα αυτοκίνητα και φοβήθηκα, μη μου φύγεις". Άλλες φορές πάλι, όταν φτάναμε σε κάποιο πάρκο ή σε κάποια πλατεία, το χεράκι ελευθερωνόταν κι έτρεχε να παίξει και να χαρεί.
Μετά επιστροφή στο σπίτι, με το σκηνικό να επαναλαμβάνεται. Και κάθε φορά το μεγάλο χέρι τραγουδούσε το συγκεκριμένο τραγούδι. Είχε καθιερωθεί σε κάθε βόλτα, σε κάθε έξοδο! Το μικρό χεράκι χαμογελούσε, όταν το άκουγε, μερικές φορές έλεγε: "ξαναπές το".
Όταν μεγάλωσε κάπως, άρχισε να αντιδρά: "πάλι τα ίδια" έλεγε ή "τι τραγούδια είναι αυτά", εννοώντας παλιοκαιρίστικα!
Μετά τα χρόνια πέρασαν κι άλλο και το πεταλούδι άνοιξε τα χεράκια του, έγιναν φτερά, πετάει και χαίρεται τη ζωή.
Το μεγάλο χέρι ευτυχώς έχει ένα άλλο χρυσό χέρι να κρατά. Είναι το χέρι που πειρακτικά, όταν βαδίζουν χέρι-χέρι, λέει: "το χεράκι σου να πιάσω κι ό,τι έχω ας το χάσω!"
Κι όπως κυλάει η ζωή φαίνεται πως κανείς δεν έχασε να κρατάει με αγάπη το χέρι του άλλου.

Τους στίχους του τραγουδιού έχει γράψει ο Αλέκος Σακελλάριος και τη μουσική ο Κώστας Καπνίσης:

Τα αποφθέγματα των ημερών (μετά το ατύχημα) στο σπίτι μας

"Υπομονή" και "κάνε ότι δε βλέπεις". Αυτά κυρίως ακούω κάθε μέρα, με συμπληρωματικά τα: "υπάρχουν και χειρότερα", "ό,τι περνάει ξεχνιέται", "τις ασκήσεις σου", "μη βιάζεσαι, θέλει χρόνο" "με το σακί έρχεται, με το βελόνι περνάει", "την αντιπηκτική, τις κάλτσες....κλπ".

Σε όλα έχουν δίκιο! Και τεράστια υπομονή χρειάζεται και πολύ χειρότερα υπάρχουν και οι περαστικές ταλαιπωρίες ξεχνιούνται και όλα σωστά και σοφά.

Συμπληρώνω μάλιστα πως "όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος", "τα σχέδια είναι για να ανατρέπονται ή τα βλέπει η ζωή και γελά","νους υγιής εν σώματι υγιεί", "άμα σε θέλει η τύχη (χα)", "dum spiro spero"... και ο κατάλογος είναι μακρύς.

Στη φιλοσοφία, μετά τον πρώτο καιρό που δεν μπορούσα να αποδεχτώ και διαχειριστώ το ατύχημα μου, το έριξα κι εγώ, γιατί πώς αλλιώς να βγει;

Ένα θεματάκι με το "κάνε ότι δε βλέπεις" το έχω βέβαια! Γιατί φιλοσοφώντας περαιτέρω να συμπληρώσω ότι σαν λείψει η νοικοκυρά από το σπίτι ...είναι μια καλή ευκαιρία να αντιληφθούν ότι τίποτα δεν γίνεται μαγικά, αλλά με πολύ κόπο!

Κάποια αινίγματα απαιτούν τη σοφία του Ζαντίγκ

Αίνιγμα: "Απ΄όλα τα πράγματα του κόσμου, ποιο είναι το μακρύτερο και το βραχύτερο, το ταχύτερο και το βραδύτερο, το πιο διαιρετό και το πιο εκτεταμένο, αυτό που το καταφρονούμε πιο πολύ και πιο πολύ το νοσταλγούμε, αυτό που δίχως του τίποτα δε γίνεται, αυτό που τρώει καθετί μικρό και ζωογονεί καθετί μεγάλο;"

Ο Ζαντίγκ είπε πως είναι ο χρόνος. "Τίποτα δεν είναι πιο μακρύ" πρόσθεσε, "αφού αποτελεί το μέτρο της αιωνιότητας. Τίποτα δεν είναι πιο βραχύ, αφού δε φτάνει ποτέ για τα σχέδια μας. Τίποτα δεν είναι πιο βραδύ για όποιον περιμένει, τίποτα πιο ταχύ για όποιον απολαμβάνει. Εκτείνεται ως το άπειρο όταν μεγαλώνει, υποδιαιρείται ως το άπειρο όταν μικραίνει. Όλοι τον καταφρονούν κι όλοι λυπούνται όταν τον χάνουν. Τίποτα δε γίνεται χωρίς αυτόν. Ρίχνει στη λήθη ό,τι είναι ανάξιο να σωθεί, κι ό,τι σπουδαίο το απαθανατίζει."

Ζαντίγκ (Βολταίρος)

Σας ευχαριστώ πολύ όλους!

Για τα πάθια μου καλοκαιριάτικα τι να πω; Συνοπτικά περιγράφοντας τα: δύσκολα! Αλλά τα πολύ δύσκολα, κάποια εφιαλτικά για την κράση μου, τα άφησα πίσω και ο βαθμός δυσκολίας βαίνει μειούμενος. Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί την καλή κουβέντα και τις ευχές για περαστικά μου τις δώσατε και με το παραπάνω! Σας ευχαριστώ πολύ και να ξέρετε ότι ο καλός ο λόγος στις δύσκολες στιγμές πιάνει πραγματικά τόπο κι είναι συγκινητικός!

Όταν με έβγαλαν από το χειρουργείο και όντας μισοναρκωμένη ακόμα, αυτό που έλεγα, όπως μου λένε, είναι "πονάω", αλλά κυρίως "σας ευχαριστώ πολύ όλους" Με κοροϊδεύουν βέβαια, γιατί κατά πως φαίνεται η γλώσσα δεν γυρνούσε ακόμα καλά και ευχαριστούσα όλους και προς πάσα κατεύθυνση κουνώντας περίεργα τα χείλη μου, όπως και με αναπαριστάνουν γελώντας πλέον! Εμένα όμως με εντυπωσιάζει και με χαροποιεί το γεγονός ότι η ευγένεια και η ευγνωμοσύνη προς τους σωτήρες και συμπαραστάτες μου λειτουργούσε ακόμα και στο μισοΰπνι  ή μισοξύπνι της νάρκωσης!

Σαν τον λαμπερό ήλιο η αγάπη στα δύσκολα!

Μέσα στην τόση φρίκη και στο θάνατο που τον μοιράζουμε απλόχερα μεταξύ μας οι άνθρωποι - ειρωνεία: μόνον για αδειανά πουκάμισα - τι μπορεί να πει μια ποδηλάτισσα που γκρεμοτσακίστηκε; Πολλά! Γιατί και οι πιο αρνητικές εμπειρίες, και κυρίως αυτές, μαθαίνουν και μερικές φορές είναι τα μικρά "θαύματα" που φωτίζουν τα πρόσωπα, τις δυνάμεις, τις αντοχές, τον νου του ανθρώπου και σε αναβαπτίζουν ή έστω σε δοκιμάζουν ως άνθρωπο μέσα από σαράντα κύματα και βάλε.

Το πιο βασικό: όταν η ζωή ανατρέπει την τακτοποιημένη καθημερινότητα και φέρνει πόνο και δοκιμασίες, τότε ανακαλύπτεις ξανά τους ανθρώπους που σ' αγαπάνε και τους αγαπάς στην πιο φιλάνθρωπη διάσταση τους. Πραγματικά τυχεροί (και τυχερή) όσοι αγαπιούνται και δέχονται βοήθεια και στήριξη στα πολύ δύσκολα. Χωρίς αυτά ο πόνος και οι δυσκολίες αποκτούν πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις και δεν είναι πάντα διαχειρίσιμα από τον παθόντα.

Μακάρι να μην υπήρχαν ατυχίες και πόνος στη ζωή μας, αλλά επειδή αυτό είναι αδύνατον, αγαπήστε και αγαπηθείτε. Ούτως ή άλλως, γιατί τίποτα πιο γλυκό! Η αγάπη διαπερνά ακόμα και τους τοίχους των χειρουργείων, των νοσοκομείων...φαντάζομαι και των πολύ πιο φριχτών που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας!