Medianeras του Gustavo Taretto (Μεσοτοιχίες)

"Το Buenos Aires αυξάνεται ανεξέλεγκτα και χωρίς σχέδιο. Μια πυκνοκατοικημένη πόλη σε μια στριμωγμένη χώρα. Μια πόλη στην οποία χιλιάδες κτίρια υψώνονται ως τον ουρανό. Χωρίς κανένα κριτήριο, δίπλα σ' ένα ψηλό ένα μικρό, δίπλα σ' ένα λογικό ένα παράλογο, δίπλα σ' ένα γαλλικό, κάποιο χωρίς κανένα στυλ. Αυτές οι ανωμαλίες ίσως μας αντικατοπτρίζουν απόλυτα. Αισθητικές και ηθικές ανωμαλίες, Αυτά τα κτίρια που δεν ακολουθούν καμιά λογική, δείχνουν κακό σχεδιασμό, ακριβώς όπως και οι ζωές μας. Δεν έχουμε ιδέα πώς θέλουμε να είναι. Ζούμε λες και το Buenos Aires είναι μια στάση. Δημιουργήσαμε μια "κουλτούρα" ενοίκων. Τα κτίρια γίνονται όλο και πιο μικρά για να κάνουν χώρο για ακόμα μικρότερα. Τα διαμερίσματα μετρώνται από τον αριθμό των δωματίων τους και κυμαίνονται από 5 δωμάτια με μπαλκόνια, παιδότοπο, δωμάτιο υπηρεσίας και αποθήκες μέχρι διαμερίσματα ενός δωματίου, τα γνωστά και ως σπιρτόκουτα. Ακριβώς όπως όλα τα χειροποίητα αντικείμενα, τα κτίρια κατασκευάζονται για να μας διαφοροποιούν. Υπάρχει μια μπροστινή και μια πίσω πλευρά. Ψηλά και χαμηλά διαμερίσματα. Οι προνομιούχοι έχουν το γράμμα Α ή μερικές φορές το Β. Όσο πιο πίσω στο αλφάβητο τόσο χειρότερο το διαμέρισμα. Το υποσχόμενο φως και η θέα σπάνια συμπίπτουν με την πραγματικότητα. 

Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια πόλη που γυρίζει την πλάτη στο ποτάμι της; Είμαι πεπεισμένος ότι οι χωρισμοί, τα διαζύγια, η ενδοοικογενειακή βία, η πληθώρα των καλωδιακών της σταθμών, η έλλειψη επικοινωνίας, η νωθρότητα, η απάθεια, η κατάθλιψη, η αυτοκτονία, οι νευρώσεις, οι κρίσεις πανικού, η παχυσαρκία, η υπερένταση, η ανασφάλεια, η υποχονδρία, το άγχος και η καθιστική ζωή οφείλονται σε αρχιτέκτονες και οικοδόμους.

Υποφέρω απ' όλες αυτές τις ασθένειες εκτός από την αυτοκτονία...."

Πόσο εύκολο είναι να βρεις σε μία πόλη εκατομμυρίων, έναν ακόμα άνθρωπο; Πόσο μάλλον, να βρεις επιτέλους τον εαυτό σου; Πόσοι είναι διατεθειμένοι να γκρεμίσουν τοίχους μέσα κι έξω; "Μεσοτοιχίες" ο τίτλος της ταινίας. Αν κατεβάζετε ταινίες, αξίζει να την δείτε.

Η εξέγερση της Βαρσοβίας (με δυο λόγια)

Ήταν ο ένοπλος αγώνας για την απελευθέρωση της υπό γερμανικής κατοχής Βαρσοβίας και αποτελούσε μέρος της γενικευμένης εξέγερσης κατά της γερμανικής κατοχής στις πολωνικές περιοχές. Οι αντιστασιακοί πίστευαν ότι στην εξέγερση θα συμμετείχε ο Κόκκινος στρατός που εντός ολίγου έφτανε για να τους συνδράμει. Όμως η σοβιετική προέλαση σταμάτησε, αφήνοντας τους Πολωνούς ανυποστήρικτους. 

Ανήκει στους Σοβιετικούς η ευθύνη για την τραγωδία της Βαρσοβίας; Το ερώτημα δεν επιδέχεται μονοσήμαντες απαντήσεις. Οι δυνάμεις του  Ροκοσσόφσκι (Ρωσοπολωνός στρατηγός που εκπόνησε σχέδιο επίθεσης εναντίον της γερμανικής Ομάδας Στρατιών του Κέντρου - επιχείρηση «Μπαγκρατιόν» του Κόκκινου στρατού) είχαν εξαντληθεί μετά από προέλαση χιλιομέτρων σε εχθρικό έδαφος (Λευκορωσία - Βαλτική). Οι γραμμές ανεφοδιασμού τους είχαν επιμηκυνθεί τόσο που δεν λειτουργούσαν πια αποτελεσματικά. Έχοντας συναντήσει σθεναρή αντίσταση από τους Γερμανούς, ο Κόκκινος Στρατός δεν μπορούσε να καταλάβει τη Βαρσοβία τον Αύγουστο. Παρόλα αυτά τα στρατεύματα του Ροκοσσόφσκι μπήκαν στην Ανατολική Πολωνία διώχνοντας τους Γερμανούς από το Λούμπλιν και τελευταία ημέρα του Ιουλίου (1944) οι εμπροσθοφυλακές του έφτασαν στα περίχωρα της Βαρσοβίας.

Τότε όμως αρχίζει ένα από τα πιο μεγάλα δράματα που παίχτηκαν μεταξύ των κατ’ όνομα συμμάχων: Το δράμα της Βαρσοβίας.

Σε συνεννόηση με τη φιλοδυτική εξόριστη πολωνική κυβέρνηση του Λονδίνου, ο στρατηγός Ταντέους «Μπουρ» Κομορόφσκι, επικεφαλής των Πολωνικών αντάρτικων δυνάμεων της Άρμια Κραγιόβα (Στρατού του Εσωτερικού) κηρύσσει γενική εξέγερση στην πολωνική πρωτεύουσα  (1η Αυγούστου του 1944, ενδεχομένως με σκοπό τη δημιουργία προγεφυρώματος εναντίον των Σοβιετικών και αγνοώντας αυτά που ήδη είχαν συμφωνηθεί στη συμφωνία της Τεχεράνης, μεταξύ των οποίων ότι οι Σοβιετικοί δρούσαν σε «δικό» τους έδαφος.) 

Οι ρωσικές δυνάμεις, αντί να συνεχίσουν την προέλασή τους, υποχωρούν. Ο Στάλιν αρνείται την παροχή διευκολύνσεων στη βρετανική κι αμερικανική αεροπορία και σε καμιά περίπτωση δεν θέλει να αναλάβει τον κίνδυνο τεράστιων απωλειών κι αποτυχίας των σχεδίων του για να βοηθήσει τους Πολωνούς. Οι Γερμανοί καταπνίγουν την εξέγερση με πρωτοφανή αγριότητα. Όταν οι τελευταίοι μαχητές της εξέγερσης παραδίδονται (2 Οκτωβρίου), η Βαρσοβία είναι πια ένας σωρός από ερείπια. Κάπου 200.000 πολωνικές ζωές έχουν χαθεί.

Πίστεψαν ότι «όποιος νικήσει θα απελευθερωθεί, όποιος πεθάνει είναι ήδη ελεύθερος» (σύνθημα της εξέγερσης).

Σ' αυτά που πιστεύουν οι λαοί και θυσιάζονται, αν και οι θυσίες τους δεν είναι ποτέ αρκετές.

Πηγές: κυρίως  Το ιστολόγιο του Ρογήρου, Αθεόφοβος, κ.α. αναγνώσεις.

"Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο" ζεσταίνουν με την ανθρωπιά τους!

Μπορεί τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο να μην τα αντίκρισε τελικά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι της ταινίας, ωστόσο τους χιονάδες της ζωής τους αντιμετώπισε με τον τρόπο που τα αγαπημένα και ταιριαστά ζευγάρια αντιμετωπίζουν και κατά κάποιο τρόπο επιλύουν, προσαρμόζοντας τη ζωή τους στις όποιες νέες συνθήκες.

Μπορεί πάλι συμβολικά οι παγετώνες του Κιλιμάντζαρο να διατήρησαν άθικτες τις αξίες και το ήθος που κάνουν τη ζωή να λάμπει φωτεινή, ακόμα και μέσα στις αντιξοότητες. "Καλοί που είναι οι φτωχοί"! Ή τουλάχιστον στην περίπτωση του φιλμ, εμπνευσμένο από το ομώνυμο ποίημα του Βίκτορα Ουγκώ, όπως λέει ο σκηνοθέτης της ταινίας Robert Guédiguian: " Το τέλος του ποιήματος, το σημείο δηλαδή που ο φτωχός ψαράς αποφασίζει να υιοθετήσει τα παιδιά του πεθαμένου γείτονα και μετά ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του πήρε την πρωτοβουλία και είχε ήδη μαζέψει τα παιδιά στο σπίτι, σου σπαράζει την καρδιά. Τόση καλοσύνη, τόση μεγαλοψυχία είναι παραδειγματικές. Υπάρχει ακόμα αυτή η αμοιβαία κατανόηση, αυτή η τρυφερή χειρονομία ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες, τον άνδρα και τη γυναίκα, που είναι εξίσου γενναιόδωροι ».

" Δυο Ημέρες, Μια Νύχτα " ο χρόνος για την εξασφάλιση μιας θέσης εργασίας

Στη Γαλλία της καθημερινότητας και του μόχθου οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν, όπως σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες - γιατί αλλού τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα - τα ίδια προβλήματα. Τεχνοκρατική και ανάλγητη εργοδοσία που λογαριάζει αριθμούς, καθόλου όμως τους ανθρώπους. Αυτούς τους έχει για να τους εκμεταλλεύεται και να τους απομυζεί. Έχει  μάλιστα τον τρόπο η εργοδοσία να ενσπείρει τον φόβο, το μπαμπούλα της απόλυσης και της ανεργίας, ώστε οι αντιδράσεις για το δίκιο του εργαζόμενου να περιορίζονται ή και να εξαφανίζονται. Διαιρεί και βασιλεύει, όπως κάθε πηγή εξουσίας. Ο φοβισμένος κι απελπισμένος δύσκολα σηκώνει κεφάλι κι αν ναι, πόσοι είναι αυτοί, που μολονότι αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα, θα τον στηρίξουν;

Κάρολ και μανταρίνια

Παμψηφεί με 2 ψήφους υπέρ και 0 κατά, μεταξύ δύο παρόντων, "Μανταρίνια" κίτρινα και ζουμερά που παρέμειναν ατρύγητα στα δέντρα τους, αφού κανείς δεν ευκαιρούσε να γευτεί το χυμό τους, ότι πιο εύκολο στον πόλεμο να θερίζεις κι ας είναι και ανθρώπινες ζωές.

Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, στα πλαίσια του "week-end" είπαμε να δούμε καμιά ταινία απ' αυτές που βρίσκονται σε αναμονή μέχρι να βρεθεί ο πολυπόθητος ελεύθερος χρόνος.

La famille Belier, μια γλυκιά, ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία

"Άι στο καλό σου πια, πάλι δάκρυσες;" μου είπε δακρυσμένος.

Και η αλήθεια είναι πώς δάκρυσα από συγκίνηση σε κάποιες σκηνές μιας γλυκιάς και ζεστής σαν χάδι ταινίας, αλλά όχι μόνον εγώ!

Κάθε φορά όμως αίρω τον σταυρό της συγκίνησης, απαλλάσσοντας τον άντρα του σπιτιού από κάθε ανομολόγητη φευγαλέα ή φανερή έκφραση ευαισθησίας. 

Είναι βέβαια γλυκό σαν πούπουλο το βάρος του ανομήματος να συγκινείσαι στα ανθρώπινα κι είναι εντέλει τόσο οικείο και ευχάριστο να δακρύζω-ουμε εύκολα στις ταινίες!

"La famille bélier" η ταινία.

Κατοχή και απελευθέρωση - Eννιά ταινίες για την κατοχή και την απελευθέρωση της Αθήνας από το Γερμανικό ζυγό

Γνωρίζουν οι περισσότεροι Έλληνες ότι η Αθήνα απελευθερώθηκε από τον Γερμανικό ζυγό στις 12 Οκτωβρίου του 1944; Μάλλον όχι. Πολύτιμο υλικό για την κατοχική Αθήνα μπορεί να βρει κανείς στην πραγματικά υποδειγματική ιστοσελίδα 12 Οκτώβρη: H Αθήνα ελεύθερη που περιέχει από χρονολόγιο της απελευθέρωσης μέχρι διαδραστικό χάρτη με τα στέκια της Κατοχής.

Επίσης στην ιστοσελίδα: Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος υπάρχει αφιέρωμα με τίτλο «Εικόνες της κατοχής και της απελευθέρωσης». Πρόκειται για εννέα ταινίες μυθοπλασίας (από το 1946 ως το 1970) που εστιάζουν στις χρονικές περιόδους της Κατοχής και της Απελευθέρωσης με επίκεντρο την Αθήνα, κι όχι μόνο. Κάποιες όπως το «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» είναι από τις πιο γνωστές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ άλλες όπως το «Μπλόκο», είναι σχεδόν άγνωστες.

Αδούλωτοι σκλάβοι (1946) του Βίωνα Παπαμιχάλη

Ένα διπλό σημαντικό ντεμπούτο: H Έλλη Λαμπέτη στην πρώτη κινηματογραφική της ερμηνεία, και το πρώτο κινηματογραφικό soundtrack του Μάνου Χατζιδάκι. Στην Αθήνα, παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μια παρέα νέων σχεδιάζει να ανεβάσει το Όνειρο θερινής νυκτός του Σαίξπηρ. Η έκρηξη όμως του πολέμου ανατρέπει τα πάντα. Την ταινία, η οποία αποτελεί και την πρώτη ελληνική ταινία με θέμα την αντίσταση, ξεκίνησε να σκηνοθετεί ο Μάριος Πλωρίτης. Υπό το φόβο της αποτυχίας σύντομα την εγκατέλειψε και την ολοκλήρωσε ο σκηνοθέτης και επίσης κριτικός κινημ/φου Βίων Παπαμιχάλης, στον οποίον και καταχωρήθηκε, δίχως να λάβει τελικά εξαιρετικές κριτικές.

Ο ΨΥΛΛΟΣ (Δημήτρης Σπύρου)

Ένας δωδεκάχρονος μαθητής που ζει σε κάποιο ορεινό χωριό της Ολυμπίας συντάσσει και διανέμει μια χειρόγραφη εφημερίδα με τίτλο «Ο Ψύλλος». Η τακτική ταχυδρόμηση της εφημερίδας του σε διάφορα μέρη και τα γράμματα που λαμβάνει ως απάντηση, είναι ο μόνος τρόπος να ταξιδεύει, να ξεφεύγει νοερά από τα στενά όρια του χωριού. Για τους γονείς του, ανθρώπους του μεροκάματου, είναι μια ασχολία χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα, ενώ για τους συγχωριανούς του, μια γραφικότητα προς χλευασμό. Για τον ίδιο τον ήρωα ο "Ψύλλος" είναι ένα όνειρο, τα ταξίδια που θέλει να κάνει, είναι το σπάσιμο των συνόρων του μικρού χωριού του, είναι τα φτερά που τον βοηθούν να πετάξει μακριά...Μέχρι που καταφθάνει από την Αθήνα μια δημοσιογράφος, για να πάρει συνέντευξη από το νεαρό «εκδότη». Το απροσδόκητο ενδιαφέρον της πρωτεύουσας θα μεταστρέψει την πεποίθηση όλων για την αξία της φυλλάδας, όμως ο μαθητής θα παραμείνει πιστός στους στόχους και τις επιθυμίες του. Ο Δ. Σπύρου διεισδύει στην πραγματικότητα και τα προβλήματα της ελληνικής επαρχίας στα τέλη της δεκαετίας του ’60.

Validation (μικρού μήκους ταινία του Kurt Kuenne)

Η ταινία προβάλλει τη σημασία της επιβράβευσης, της αναγνώρισης, του χαμόγελου, της καλής κουβέντας που όλοι θέλουμε να ακούμε και να εισπράττουμε, της στήριξης γενικότερα του συνανθρώπου μας. Κατάλληλη για γονείς, δασκάλους, συζύγους, εραστές, φίλους, γείτονες, συγκάτοικους, γνωστούς....για όλους που θέλουν να συμπεριφέρονται πολιτισμένα και ανθρώπινα. Κάνε το καλό, λοιπόν, και ρίξτο στο γιαλό.  

 Πρωταγωνιστούν ο TJ Thyne και η  Vicki Davis, ενώ το σενάριο, τη σκηνοθεσία και τη μουσική υπογράφει ο Kurt Kuenne.

Δύο συν δύο

Σ' ένα σχολείο που αναπαράγει τις θέσεις και αντιλήψεις ενός ανελεύθερου καθεστώτος και λειτουργεί ως θάλαμος προετοιμασίας των υποταγμένων πολιτών, οι μαθητές ενημερώνονται ότι πράγματα που θεωρούσαν δεδομένα, δεν ισχύουν πλέον. Το φιλμ “Two & Two” του Ιρανού Βabak Αnvari, είναι μια αλληγορία για το παράλογο της δικτατορίας και της τυραννίας και την αντοχή του ανθρώπινου πνεύματος.

Το video προέρχεται από το κανάλι του χρήστη : Αγωνιστική Παρέμβαση-Θεσ