"Επτά νομά σ' ένα δωμά", φτώχεια, δυστυχία και αγώνας για επιβίωση μακριά από την πατρίδα και τους αγαπημένους ανθρώπους. Η "ψωροκώσταινα" έδιωχνε τα παιδιά της για πολλές δεκαετίες πριν τη μεταπολίτευση, τα διώχνει και σήμερα, καθώς το πολιτικό σύστημα παραμένει το ίδιο σαθρό και άρρωστο. Όμως πέρα απ' αυτό, καλό είναι να δούμε και να συναισθανθούμε πόσο πολύ μοιάζουν αυτές οι εικόνες, με τις εικόνες και την πραγματικότητα κάποιων άλλων κατατρεγμένων αυτού του πλανήτη, που κυνηγημένοι κι αυτοί από τη φτώχεια, τα τυραννικά καθεστώτα και το θρησκευτικό δογματισμό και καταπίεση αναζητούν καλύτερη τύχη στη ζωή. Το ταξίδι τους προς την ελευθερία και οι ελπίδες τους γρήγορα διαψεύδονται, καθώς εκατοντάδες "χάνονται" στα ταξίδια, θύματα των δουλεμπόρων ή και των αρχών που έχουν εντολές να του απωθούν με κάθε μέσο. Στη συνέχεια έχουν να αντιμετωπίσουν το απάνθρωπο πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης και το ρατσισμό.
Η φωτογραφία (απεικονίζονται Έλληνες μετανάστες στην οδό Bayard του Manhattan, οι οποίοι - εν έτει 1898 - έχουν νοικιάσει από ένα στρώμα με 5 cents έκαστος) προέρχεται από το ιστολόγιο: http://thearkanproject.com/, ενώ το παρακάτω κείμενο προέρχεται από το ιστολόγιο: http://kartesios.com/?cat=28 και ελπίζω να μην είναι προφητικό:
Κάποτε θα εγκλωβιστείς ανάμεσα στους φράκτες που σηκώνεις
«“Εβρος αδιάβατος” – το μήνυμα εστάλη» και ταυτόχρονα «Συλλήψεις 43.000 λαθρομεταναστών». Παρακάμπτω το γεγονός ότι σε αρκετά σημεία τα δύο άρθρα που δημοσιεύθηκαν την ίδια ημέρα, στην ίδια εφημερίδα, αλληλοαναιρούνται. Πρόβλημά τους. Το δικό μου πρόβλημα έχει σχέση με τον εφιαλτικό τίτλο «“Εβρος αδιάβατος” – το μήνυμα εστάλη».
Διότι ίσως υπάρξει μια μέρα που η FrankfurterAllgemeine θα καθησυχάζει τους αναγνώστες της γράφοντας σε άρθρο της: «ένα ατσάλινο τείχος συνολικού μήκους 42 χιλιομέτρων, το μεγαλύτερο στην Ευρώπη εμποδίζει την εισροή παράνομων μεταναστών από την ευάλωτη “νοτιοανατολική αυλή” της – όπως γράφει σήμερα η «Καθημερινή». Και σε εκείνο το άρθρο, ίσως το «παράνομοι μετανάστες» δεν θα αναφέρεται σε Σύρους και Αφγανούς, αλλά σε Έλληνες και Ισπανούς.
Διότι ίσως υπάρξει μία μέρα που δεν θα είναι ο Έβρος ο οποίος «θα δεχθεί και πάλι ισχυρή πίεση από δυστυχισμένους που θα αναζητούν στον ήλιο μοίρα και τότε τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα»- όπως γράφει σήμερα η «Καθημερινή». Ίσως να είναι κάποιο ποτάμι που θα χωρίζει την «υγιή Ευρώπη» από το αρρωστημένο νοτιοανατολικό της σκουπιδότοπο βιομηχανικών αποβλήτων.
Διότι ίσως υπάρξει μία μέρα που θα «οχυρωθούν τα θαλάσσια και χερσαία σύνορα» των χωρών του ιερατείου της Ε.Ε. τόσο αποτελεσματικά, ώστε να μη μπορεί να περάσει εντός τους ούτε ένα ζευγάρι φτηνά εργατικά χέρια από τη νοτιοανατολική αυλή της Ευρώπης. Επειδή αυτά τα χέρια θα είναι πολύτιμα μόνο για όσο είναι φτηνά. Όταν θα θελήσουν να γίνουν ελεύθερα θα έχει το δικαίωμα το κάθε Λιμενικό και η κάθε Αστυνομία του ιερατείου να τα πυροβολεί ή να τα πνίγει.
Διότι όταν δεν πολεμάς το Κακό αλλά τις επιπτώσεις του, τότε είναι πολύ πιθανόν να γίνεις στα ξαφνικά μία επίπτωση του Κακού για το οποίο αδιαφόρησες. Να γίνεις κι εσύ ένα ανώνυμο πτώμα στο βυθό κάποιας θάλασσας. Να γίνεις ένας ξύλινος και πρόχειρος σταυρός που θα έχει πάνω του μόνο κάποιον αριθμό, σε κάποιο άγνωστο βουνό.
Διότι όταν χτίζεις ένα φράχτη δεν είσαι εσύ που θα αποφασίσεις από ποια μεριά του φράχτη θα ζήσεις. Θα το αποφασίσει εκείνος που σ’ έβαλε να χτίσεις τον φράχτη. Εν ολίγοις, όταν αρχίζεις να χτίζεις φράχτες από δω κι από κει πρόσεξε μήπως τελικά χτίζεις τη φυλακή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου