Μια ανάσα η ζωή

Ένα ανυπεράσπιστο θαρραλέο πεταλουδίνι στο μπαλκόνι μου απολαμβάνει όσα σε λίγο δεν θα είναι καν ανάμνηση. Χειμωνιάζει κι ο χρόνος του τελειώνει. Κι εμείς περαστικοί είμαστε, με ημερομηνία λήξης, αλλά αναβάλλουμε τα ωραία για ένα μέλλον που ποτέ δεν έρχεται.

Πόρος (Σεπτέμβριος 2018)

-Ωραία φάγαμε στο "Μαύρο Γάτο".

-"Άσπρος Γάτος", γλύκα. Aν ήταν μαύρος, δεν θα πάταγε κανείς.

Τυχαία επιλέξαμε τη συγκεκριμένη ψαροταβέρνα και πράγματι το φαγητό ήταν ωραιότατο και το προσωπικό ευγενέστατο, πετύχαμε όμως διάνα. "Λέγε με Βίργκω" του είπα αστειευόμενη μόλις φτάσαμε στον Πόρο. Πού να το ήξερα ότι βρισκόμασταν στο μαγαζί όπου έπινε τα απεριτίφ της η ηρωίδα του Κοσμά Πολίτη στο "Λεμονοδάσος" που τόσο αγάπησα ως σειρά στην ΕΙΡΤ, όταν ήμουν μαθήτρια. 

Τι (σου) είναι η ζωή; un peu d’ amour, un peu d’ espoir, et puis bonsoir (η φράση από το βιβλίο).

Ένα αστείο η ζωή, λένε άλλοι, και με ένα τέτοιο ξεκινάει, κατά κάποιο τρόπο, και η γνωριμία της Βίργκως με τον Παύλο, η ερωτική περιπέτεια των οποίων διαδραματίζεται κυρίως στον Πόρο. Γίνεται να πας στον Πόρο και να μην θυμηθείς το "Λεμονοδάσος" του Κοσμά Πολίτη; Αλλά είχαμε μείνει στο ανεκδοκάτι του Παύλου που εκφράζει και την πεποίθηση του νέου αυτού άντρα για τη ζωή:

" Ένα ανδρόγυνο πήγε ν’ αγοράσει έναν κόκορα για το κοτέτσι του. Έδειξαν στην Κυρία έναν υπέροχον και της ζήτησαν μια τιμή εξωφρενική.— Γιατί τόσο ακριβά; ρωτά — Επειδή κάνει το χρέος του δέκα φορές την ημέρα, της απήντησε ο άνθρωπος που τον πουλούσε. — Πε το στον άνδρα μου. Πηγαίνει και το λέγει του ανδρός της. — Η Κυρία μου είτε να σας πω ότι αυτός ο κόκορας κάνει το χρέος του δέκα φο­ρές την ημέρα. — Με την ίδια κότα; ρώτησ’ εκείνος. — Όχι βέβαια, με διάφορες κότες. — Πε το στη γυ­ναίκα μου… " 

Η άποψη του Παύλου ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα οδηγεί τη σχέση του με τη Βίργκω σε ναυάγιο. Της στέλνει μια επιστολή και της εξηγεί:

«Βίργκω,

Όλο αυτό το διάστημα δεν έπαυσα να σε σκέπτο­μαι, δεν έπαυσα να σκέπτομαι τους δύο μας, με όλη τη δυνατή επιείκεια.

Καταλαβαίνω καθαρά πως η μητέρα σου, καθώς και η δική μου, μας θεωρούν αρραβωνιασμένους και ότι φυσική συνέπεια θα είναι να παντρευτούμε. Αυτό θα είναι φοβερό.

Σκέψου Βίργκω πόσο αγαπηθήκαμε. Δεν ξεύρω τι αισθάνθηκες εσύ, αλλ’ αν πρόκειται να εκφράσω εγώ την ψυχική μου κατάσταση με υλικά μέσα, μπορώ να πω ότι θα εμφανιζόταν ένα δημιούργημα μοναδικό σε χρώματα, σε ήχους και σε γραμμές. Ο αέρας εδονείτο από συμφωνίες ηρωικές και συμφωνίες πάθους. Μια μαρμάρινη στήλη υψώνεται στο άπειρον μέσα σε μια δίνη λαμπρών χρωμάτων. Όλα τα χρώματα της ίριδος επάνω σε βάθος πορτοκαλί. Μια δύναμις με ω­θούσε να πετάξω στο αχανές. Τόσο πολύ σ’ αγαπούσα. Και τώρα ακόμη που σου γράφω, στριφογυρίζουν εμ­πρός μου τα ίδια χρώματα, κάπως όμως θαμπωμένα από την απόσταση. Φθάνουν ακόμη στ’ αυτιά μου οι μακρινοί ήχοι της αποθεωτικής συμφωνίας.

Σκέψου τώρα Βίργκω πού θα καταντήσομε μετά το γάμο μας. Σε λίγο καιρό το ηρωικό φτερούγισμα θα σταματήσει και θα βρεθούμε ο ένας απέναντι του άλλου, μέσα στις εκνευριστικές μικρότητες της καθη­μερινής ζωής. Δεν θα μας μείνει καν η ανάμνησις του παρελθόντος· θα την έχει κουρελιάσει το τέρας της πραγματικότητος,

Επί είκοσι χρόνια, τα είκοσι χρόνια νεότητος που μας μένουν, θα πρέπει καθημερινώς να θάβομε και από μια απατηλή γοητεία. Εμείς οι ίδιοι θα γίνομε οι νεκροθάπται της αγάπης μας. Εν τω μεταξύ αι ανάγκαι των αισθήσεων θ’ αντικαταστήσουν το πάθος της ψυχής μας και η αγάπη μας θα καταντήσει μια φυσική ανάγκη. Προς τι τότε αυτή η εξέγερσις των αοράτων δυνάμεων που μας συνεπήραν στον ανε­μοστρόβιλό τους; Το κοινότερο συνοικέσιο θα είχε το αυτό αποτέλεσμα. Θα γκρεμίζαμε το οικοδόμημα, της αγάπης μας. Εγώ σπούδασα αρχιτέκτων για να οικοδομώ και όχι να γκρεμίζω.

Σπείραμε γύρω μας τη θλίψη και την ανησυ­χία, σαν να επρόκειτο για ένα γεγονός κοσμοϊστο­ρικό, ενώ ήταν απλώς ένας μαγνητισμός που είλκυσε δυο αντιθέτους πόλους. Οι μακρινοί πρόγονοί μας της λιθίνης εποχής θα έλυαν το ζήτημα σε μια στιγμή. Το ίδιο κάνουν τώρα τ’ αληθινά παιδιά της φύσεως, οι άγριοι και τ’ αγρίμια. Αυτά έλεγα και στον καημένο τον Σαρή λίγη ώρα πριν σκοτωθεί. Εμείς τον σκο­τώσαμε. Αλλά κι αυτός ελησμονήθη.

Τώρα Βίργκω με ελκύουν το υψηλά ιδεώδη του αν­θρωπισμού. Θα συντείνω με όλη μου τη δύναμη προς ένα καλύτερο μέλλον της ανθρωπότητος μακριά από πάθη και αγωνίες. Θα συντρίψω την αχαλίνωτη φαν­τασία μου κάτω από το ασήκωτο πέλμα της βαριάς δουλειάς, σε βαθμό που θ’ αδυνατεί να φτερουγίσει, α­κόμη και όταν κοιμούμαι και δεν την προσέχω. Ούτε στα όνειρα μου.

Σ’ αφήνω Βίργκω. Πίστεψέ με, ο χωρισμός μας εί­ναι το μόνον μέσον να διατηρήσομε ακέραιο τον έ­ρωτά μας. Είναι ο μόνος τρόπος να μείνωμε πιστοί στην ανάμνησή του, έστω και ασυνείδητα, στην ανάμνησή του που θα σελαγίζει σαν φωτεινό μετέωρο στον άγνωστο ουρανό του μέλλοντος μας.

                                                                                                                                               Παύλος»

Δίκιο έχεις, Παύλο, ο γάμος είναι και συμβιβασμός, κυρίως με την απόφαση ότι μόνο τον εαυτό σου μπορείς τόσο δα, μια στάλα, να βελτιώσεις και την απόφαση ότι η ομορφιά αυτής της συμβίωσης κρύβεται στο ξεγύμνωμα και την αποκαθήλωση από το ιδεατό, στην καθημερινότητα και τις μικρές ή μεγάλες στιγμές της. 

Εμείς στον Πόρο (και παντού) πήγαμε συμβιβασμένοι με τα λάθη, τις αδυναμίες, τις προοπτικές μας, με τις εκνευριστικές μικρότητες της καθη­μερινής ζωής, με το τέρας της πραγματικότητας, με τη ζωή μας, όπως οι πολλοί, αλλά επεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα ... Χαρήκαμε τη φύση, το νησί, το μπανάκι, τις βόλτες μας, το όμορφο ξενοδοχείο μας με την υπέροχη θέα προς τον Πόρο, το φαγητό, την παγωμένη μπυρίτσα ... ό,τι μπορέσαμε, ακόμα και τις πόζες μας στις φωτογραφίες σαν μικρά παιδιά, χωρίς μεγάλες αγωνίες για το αύριο, αλλά με τη συναίσθηση ότι η ζωή περνάει και χάνεται. Ζήσε λοιπόν το σήμερα, γιατί όλα είναι εφήμερα κλπ. σοφά και δύσκολα εφαρμόσιμα. Έτσι γίνεται, όταν μεγαλώνεις, η φιλοσοφία της ζωής αποκτά θετικό πρόσημο, γιατί η έξοδος είναι κοντά και φτύνω τον κόρφο μου-μας. Οι ασυμβίβαστοι, πλην των νέων, ας αναλογιστούν με τι δε συμβιβάστηκαν, όσο δίκιο κι αν έχουν.

Ας συμβιβαστώ κι εγώ κι ας πω όμορφος ο Πόρος παρά .... Σουςςςς, δεν έχει παρά και αλλά..

Τα αποσπάσματα από το "Λεμονοδάσος " του Κοσμά Πολίτη από την Κιβωτό του Ν. Σαραντάκου (εδώ)

Σπέτσες

                                 

Σπέτσες, ένα φρέσκο ξεφλουδισμένο αυγουλάκι στη θάλασσα, κάποια τσόφλια του η Σπετσοπούλα, ο Άγιος Ιωάννης, το μικρό Μπούμπουλο, το Πετροκάραβο. Η αρχαία Πιτυόνησος, πευκόφυτη και καταπράσινη, η μεσαιωνική αρωματοφόρος νήσος (isola di Spezia). Σήμερα δε μοσχοβολάει πια, μάλλον βρωμάει από τις εξατμίσεις των χιλιάδων μηχανοκίνητων δίκυκλων που κυκλοφορούν στο μικρό αυτό νησί, από την έλλειψη υποδομών για τα σκουπίδια ή από τις κακοτεχνίες των δημόσιων έργων.

Χαρήκαμε, όταν στην Κόστα, πορθμείο για τις Σπέτσες, είδαμε την πινακίδα που ενημέρωνε ότι στο νησί απαγορεύεται η αποβίβαση με ιδιωτικά αυτοκίνητα. Όπως στην Ύδρα θεωρήσαμε, που το παίρνεις απόφαση και χρησιμοποιείς τα πόδια σου περπατώντας χιλιόμετρα. Ησυχία, καθαρή ατμόσφαιρα, ουρανός, θάλασσα, το απέραντο γαλάζιο. Φευ, οι Σπετσιώτες δεν τα κατάφεραν όπως οι Υδραίοι. Τζαμουτζαλήδες - Σουλουτζαλήδες, ήτοι Σπετσιώτες - Υδραίοι σημειώσατε 2 (δύο). Τζαμουτζαλήδες και  Σουλουτζαλήδες ονομάζονταν τα Σπετσιώτικα και τα Υδραίικα αντίστοιχα περιζήτητα πληρώματα πλοίων επί τουρκοκρατίας.

Με μια τζαμουτζαλού φτάσαμε στο νησί μέσα σε δέκα λεπτά. Το θαλάσσιο ταξί οκτώ θέσεων οδηγούσε μια αντρογυναίκα μέσης ηλικίας διαζευγμένη με τη γυναικεία χάρη ή όποια αποπνέουσα θηλυκότητα των γυναικών. Αντρικό κούρεμα, ελεύθερο από τα δεσμά του σουτιέν στήθος να διαγράφεται και να κινείται κάτω από το φανελάκι της, μια μαγκιόρα. Όταν μάλιστα μια κομψοτάτη κυρία της παρέας των έξι που συμπληρώθηκε για να μοιραστούμε τα έξοδα του θαλάσσιου ταξί, δήλωσε πώς φοβάται να ανεβεί σε τέτοιο μικρό και αποπνικτικό σκάφος (είναι λίγο) και πώς να βάλει το ποδαράκι της, είναι βαθύ το σκάφος και πώς να βγει ... και όλοι αυτήν περιμέναμε να αποφασίσει, διέκρινα ότι έκανε τρανό καλαμπούρι με κάποιον συνάδελφο της, αγανακτισμένη με τα νάζια των γυναικών.

Στην πρώτη βόλτα σου στη χώρα δεν μπορείς παρά να διαπιστώσεις πως πρόκειται για αρχοντονήσι. Ίσως  ό,τι ωραιότερο έχει να δείξει, τα πανέμορφα αρχοντικά του με τις αυλές και τους κήπους τους, ζηλευτά τα περισσότερα. Χαρακτηριστικά και τα βοτσαλωτά χαλάκια προ της αυλόπορτας ή σε αυλές σπιτιών, εκκλησιών, δρομάκια. Ωραίες και καθαρές θάλασσες ακόμα και μέσα στη χώρα και στην Αγία Παρασκευή και στους Αγίους Αναργύρους και παντού στο πευκόφυτο νησί, με ένα μεγάλο μέρος του καμένο, δυστυχώς.

Όλοι στο νησί, κάτοικοι και τουρίστες, κινούνται με δίκυκλα οχήματα. Θυμηθήκαμε κι εμείς τα νιάτα μας και νοικιάσαμε ένα αυτόματο για να γυρίσουμε το νησί. Έσπασα λίγο τα νεύρα του αγίου συζύγου στην αρχή (κάποτε οδηγούσε enduro, παρακαλώ): "φοβάμαι, κι αν¨πέσουμε, κι αν σπάσω, πιο σιγά, μη γέρνεις τόσο στις στροφές, τι τα θέλω εγώ αυτά ...",  αλλά στο τέλος το απόλαυσα κι εγώ. Εξάλλου κίνηση είχε μόνο στη Χώρα, στο υπόλοιπο νησί ελάχιστη αυτή την εποχή. Τα μηχανάκια  είναι και το μεγάλο μειονέκτημα του νησιού. Από θορύβους κόλαση. Δεν μπορείς να ησυχάσεις στιγμή, είναι χιλιάδες. Ακόμα και το περπάτημα στους δρόμους του νησιού είναι επικίνδυνο. Πετάγονται από παντού. 

Στα εστιατόρια και στα καφέ οι τιμούλες είναι τσιμπημένες.  Πιο ακριβά κι από την Ύδρα  που λόγω της ποιότητας που σου προσφέρει, δεν σου κακοφαίνεται τόσο.

Δεν το λυπούνται το νησί τους, το χρήμα και μόνο αυτό είναι κι εδώ ο θεός τους.

Μετόχι, Ερμιόνη, Κόστα, Ίρια, Τολό ..., μια απελπισία.

Στο Πόρτο Χέλι στην Ερμιόνη

κι από την Κόστα στο Γαλατά

κάνουν σινιάλο απ’ το τιμόνι

τα καραβάκια στο Ματαπά.

Την τράτα λεν Μαρίτσα, 

τη σκούνα Βαγγελή, 

Σουλτάνα τη μαούνα, 

τη βάρκα Παντελή...

Τι εικόνες έβλεπε ο στιχουργός του τραγουδιού στα μέρη αυτά μισό αιώνα πριν, το 1969 που κυκλοφόρησε το τραγούδι; Σίγουρα οι εικόνες αυτές δεν έχουν καμία σχέση με τις σημερινές. Τον ρήμαξαν τον τόπο οι κάτοικοι του και οι αρχές του. 

Μετά τον Ύδρα πήραμε το δρόμο για την Κόστα, όπου και το πορθμείο για το πέρασμα στις Σπέτσες. Αφήσαμε την αδιάφορη για τον περαστικό από κει Ερμιόνη και δεν ακολουθήσαμε τον κύριο οδικό άξονα προς Κρανίδι -Πόρτο Χέλι- Κόστα, θα τον κάναμε στην επιστροφή μας από το νησί. Είπαμε, λοιπόν, να πάμε παραλιακά για να δούμε τα παραλιακά χωριά και την περιοχή.

Και εκεί, στις περιοχές των Αγίων Αναργύρων, της Πετροθάλασσας κ.α. μικρών οικισμών, παγιδευτήκαμε σχεδόν. Ένας λαβύρινθος, όπου τριγυρνάς, στρίβεις, ξαναστρίβεις κι ένας φόβος, αν θα καταφέρεις να απεγκλωβιστείς από κει, σε πιάνει, ακόμα και με το τζιπιές. Φαντάζομαι ότι πρόκειται για παλιούς αγροτικούς χωματόδρομους, που ναι μεν έχουν πλέον άσφαλτο, αλλά είναι στενοί, αποπνικτικοί, ανάμεσα σε ψηλές μάντρες και περιφράξεις κάθε είδους. Και στρίβεις και ξαναστρίβεις και ελπίζεις ότι θα βγεις και η έξοδος προς κάποιο μεγαλύτερο και κεντρικό δρόμο καθυστερεί πολύ. Όλη η περιοχή ιδιόκτητη, είδαμε πωλητήριο ακόμα και για λόφο και καταλάβαμε με όλους τους τρόπους ότι πρόκειται για φαρ ουέστ, όποιος είχε τη δύναμη, έκανε ό,τι γούσταρε. Χάλια μαύρα, όπως και στις περισσότερες παραλιακές περιοχές της περιοχής των Ιρίων, πριν το Τολό στο δρόμο μας για το Ναύπλιο. Εκεί οι περιοχές μυρίζουν έντονα φυτοφάρμακα και ακόμα και τα βότσαλα της θάλασσας είναι χρωματισμένα από αυτά. Πολλοί πορτοκαλεώνες, πολλοί ροδιώνες, αλλά το τι τρώμε, άστα να πάνε. 

Όσο για το Τολό το θυμόμουν με πολλή κίνηση και προ 35ετίας που το επισκέφτηκα. Όπως το είδα σήμερα, το καταλυπήθηκα. Παρόλα αυτά κόσμος πολύς και καθαρή θάλασσα! Η φύση αντιστέκεται και αναγεννιέται παρά την καταστροφική μανία μας προς αυτή. Παντού μπορείς να ανακαλύψεις ομορφιές, παντού κάτι σώζεται, αλλά η γενική εικόνα είναι αυτή. Οι περιοχές δεν έχουν καμιά σχέση με την εποχή που σε γοήτευαν, σε ενέπνεαν και κρατούσαν την ψυχή σου αιχμάλωτη. Δεν θα ξαναπήγαινα παρά μόνο στα βουνά και τα ορεινά της περιοχής αυτής, άντε και σε κανένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι για το μεζεδάκι. Δεν θα άφηνα τα λεφτά μου σε τόσο άπληστους ανθρώπους.

Ρήγας Φεραίος και Περιβόλι Γρεβενών

Προτομή του Ρήγα Φεραίου στο Περιβόλι Γρεβενών; Απορήσαμε γιατί δε γνωρίζαμε. Λένε ότι από το Περιβόλι καταγόταν ο παππούς του Κωνσταντίνος Κυριαζής ή Κυρατζής, αλλά μετεγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Βελεστίνο που είχε μεταβληθεί σε Περιβολιώτικη παροικία. 

Και η κυρία που διατηρεί ένα από τα εστιατόρια - καφέ στην πλατεία του χωριού από το Βόλο είναι, μας είπε, και ότι όχι, δεν κατάγεται από τα Γρεβενά. Έρχεται στο Περιβόλι τους καλοκαιρινούς μήνες και δουλεύουν το μαγαζί τους (με τιμές Ύδρας). Έχει πολλούς Βολιώτες εδώ, συνέχισε, και τον Αύγουστο γίνεται χαμός από κόσμο (μην πάτε τότε). 

'Ανοιξε σχέσεις, επομένως, ο παππούς ο Κυρατζής και άλλοι βλάχοι ανάμεσα στο Περιβόλι και στον Βόλο (ευρύτερη περιοχή) από παλιά. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι το Περιβόλι βρίσκεται κάτω από τη μύτη μας, είναι ένας επίγειος παράδεισος, αλλά ελάχιστοι από μας, τους κοντινούς στον τόπο, έχουμε πάει, ενώ διατηρούν κατοικία και παραθερίζουν εκεί αρκετοί Βολιώτες και Βελεστινλήδες (ή Βελεστίνιοι;).

Χερσόνησος Μεθάνων μέσω Λουτρών Ωραίας Ελένης, Νέας Επιδαύρου, Μύλου, Καλλονής, Ψήφτας

Από τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και κάτω, προς τα νότια, η "ανάπτυξη" μου φάνηκε πιο ήπιας μορφής. Περάσαμε από δρόμους μέσα σε πευκοδάσος, εννοείται ότι κάναμε στάσεις σε ανοίγματα ή πάρκινγκ μέσα στο σκουπίδι και το σκατό, όπου άνοιγμα με ωραία θέα και σκουπιδότοπος ή και μπαζότοπος για ακόμα καλύτερη διακόσμηση. Στον κόλπο του Κόρφου, οι ιχθυοκαλλιέργειες τσιπούρας και λαβρακιού (το λέμε;) της εταιρείας Σελόντα, έναντι ποίου τιμήματος άραγε; Πάνω από τον κόλπο η θέα προς τις Διάπορους νήσους απολαυστική. Θα χρησιμοποιούνταν κάποτε ως γέφυρες στα θαλάσσια ταξίδια στην περιοχή. Συνεχίζοντας, σε όλες τις παραλίες της περιοχής δεν πήγαμε, κατεβήκαμε όμως στη σκάλα Νέας Επιδαύρου. Όμορφα στο λιμανάκι της, κάποια κότερα, ωραία ταβερνάκια με το ψαράκι στη σχάρα να μοσχοβολάει, ησυχία, ελάχιστοι λουόμενοι, πολλά πορτοκαλοπερίβολα, κατά τα λοιπά τα γνωστά εξοχικά, ενοικιαζόμενα, αυθαίρετα στο κύμα ... απ' αυτά δε γλυτώνεις. 

Αρχαία Κόρινθος, Ακροκόρινθος, Λουτρά Ωραίας Ελένης

Μετά τη μίνι ανάπαυλα στη Ροδιά Αιγίου με στάσεις για πρωινό, καφεδάκι, και φωτογραφίες φτάσαμε στην αρχαία Κόρινθο και στον Ακροκόρινθο μεσημεριάτικα με τον ήλιο ντάλα να μας καίει και να δυσκολεύει την περιήγηση και την ανάβαση. Αντέχουμε όμως ως άνθρωποι παλιότερης γενιάς. Για τους αρχαιολογικούς αυτούς χώρους πληροφορίες, παρακαλώ, στις μηχανές αναζήτησης. Εδώ, ικανοποιούμε εμάς, την καταγραφή των ταξιδιών μας και άλλου τύπου αναζητήσεις υμών. Εξάλλου είναι αδύνατον να γραφτεί σε λίγες σειρές η ιστορία αιώνων. Όλοι πέρασαν από δω, θεοί, ήρωες και άνθρωποι. Στην πραγματικότητα οι τελευταίοι σε όλες τις φάσεις της ανθρώπινης ιστορίας, από τα νεολιθικά χρόνια (επιβεβαιωμένα) μέχρι σήμερα. Έλληνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Ιουδαίοι, Ενετοί, Τούρκοι και πολλές άλλες φυλές της γης, λιμάνι γαρ. Και τα λιμάνια εξυπηρετούν κάθε είδους ανάγκες. Βασικές πληροφορίες: εδώ και εδώ και όπου αλλού εσείς θέλετε.

Ο Στράβωνας λέει ότι στο ναό της Αφροδίτης (που υπήρχε στον Ακροκόρινθο από τον 7ο αι. π.Χ.) ασκούσαν "λειτούργημα" πάνω από 1.000 ιερόδουλες που υπηρετούσαν τη θεά σε μικρούς ευπρόσωπους οικισμούς γύρω από το ναό και ασκούσαν την «ιερή πορνεία». Ναοί της Αφροδίτης υπήρχαν επίσης στο Λέχαιο και στις Κεγχρεές. Οι ιερόδουλες οδηγούσαν τους ναυτικούς από το λιμάνι στα καταλύματα τους, καθώς αυτοί ακολουθούσαν τα αποτύπωμα των παπουτσιών τους πάνω στο χώμα που έγραφαν «ΕΠΟΥ», δηλαδή «ακολούθα». Θα πρέπει να τους έβγαινε η πίστη για να πιάσουν λιμάνι κι η γλώσσα για να φτάσουν στους οίκους αυτούς, οπότε οι υπηρεσίες που έπονταν, βάλσαμο στην ταλαίπωρη ψυχή τους. Η ζωή της Κορίνθου ήταν γνωστή για την έκλυση των ηθών και το «κορινθιάζεσθαι» σήμαινε διάγω άσωτη ζωή.

0

Και βέβαια για να έχουμε να λέμε οι δυο μας και για να μη γκρινιάζω για την κατάσταση των αρχαιολογικών χώρων, του περιβάλλοντος αυτών χώρου, των δρόμων κτλ σκεφτόμασταν τι τραβούσαν οι βαστάζοι και τα δουλικά που ανεβοκατέβαιναν στο κάστρο, στον Ακρόκορθο αλλιώς. Από το κορθύνω ή κορθύω που σημαίνει ανυψώνω, σηκώνω, αυξάνω; Πόσο συχνά, ακόμα και στη διάρκεια της ίδιας μέρας ανεβοκατέβαιναν στο κάστρο; Οι κυράδες, η γυναίκα του πασά, ας πούμε, κατέβηκε ξανά στα πιο πεδινά χωριά ή έφυγε από κει μετά την εκδίωξη τους από το κάστρο; Πόσο ακραίας σκληρότητας σκηνές διαδραματίστηκαν ανάμεσα στους εκάστοτε διεκδικητές της φυσικά και τεχνητά οχυρωμένης αυτής θέσης; Θα κουράσω, αν γράψω περισσότερα.

Στις τρεις το μεσημέρι το κάστρο κλείνει και οι σειρήνες για την επέλαση των βομβαρδιστικών ηχούν δυνατά και συνεχώς. Για να μην κλείσουν κάποιον μέσα. Λειτουργεί, λοιπόν, το κάστρο με το δημοσιοϋπαλληλικό ωράριο, αν και θα ήταν προτιμότερο να λειτουργεί άλλες ώρες το καλοκαίρι, πιο δροσερές.

Στον Ακροκόρινθο αξιωθήκαμε να ανεβούμε πρώτη φορά και πολύ μας άρεσε, στην αρχαία Κόρινθο είχα ξαναπάει, νιά. Τριάντα και βάλε χρόνια πριν.

Ωραία ήταν, όμως τα ωραία τελειωμό δεν έχουν κι έτσι συνεχίσαμε. Ακολουθώντας επαρχιακούς ως επί το πλείστον δρόμους για να δούμε, να γεμίσει το μάτι εικόνες, πήραμε μία ακόμα γεύση από την σύγχρονη Ελλάδα της κακής "ανάπτυξης". Τεράστια εξοχικά παντού κι εκεί που δεν υπάρχει λόγος, δίπλα σε δρόμους με κίνηση, πάνω σε ξεροβούνια, στο πουθενά, διότι η μεζονέτα έγινε απαραίτητο αξεσουάρ της ζωής του Έλληνα. Υπήρχε τόσο εύκολο, μαύρο και αφορολόγητο χρήμα για τους πολλούς που δεν ήξεραν τι να το κάνουν, έτσι δείχνουν τα πράγματα. Το ίδιο και η πληθώρα των μαγαζιών για μάσα ή καφέ. Παντού, πολλά, υπερκατανάλωση και στην τροφή.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης, τα οποία δεν θα καταδεχόταν ούτε να τα κοιτάξει όπως κατάντησαν. Τα αυτά και εδώ. Φορείς και πολίτες μετέτρεψαν το σπα της Ελένης σε σπαν τα νεύρα μου με όσα βλέπω να συμβαίνουν σε έναν ακόμα όμορφο από τη φύση του τόπο. Ωραίες θάλασσες, συμπαθητικό και το ξενοδοχείο, με δική του ακτή κι αυτό, αυθαίρετο, τι άλλο, χτισμένο επί επταετίας πάνω στο κύμα και ανακαινισμένο σήμερα. Για μια βουτιά και μια διανυκτέρευση καλά είναι και στα μέρη αυτά. Είπαμε κρατάμε τα καλά, γιατί η φύση ακόμα αντιστέκεται.

Ακτογραμμή Ρίου - Κορίνθου

Κοζάνη - Γιάννενα μέσω Εγνατίας οδού, Γιάννενα - Αντίρριο μέσω Ιόνιας οδού, Αντίρριο - Ρίο μέσω της γέφυρας Χαριλάου Τρικούπη, μια ανάσα δρόμος. Συγκεκριμένα περίπου τρεισήμισι με τέσσερις ώρες, χαλαρά πηγαίνοντας, ως εκδρομείς, Ευρώπη γίναμε, επιτέλους! Βέβαια οι δρόμοι αυτοί ως ταχείας κυκλοφορίας εξυπηρετούν περισσότερο τους εργαζόμενους και όσους βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους. Για τους εκδρομείς οι επαρχιακοί δρόμοι είναι πιο απολαυστικοί, γιατί ικανοποιούν περισσότερο την περιηγητική τους διάθεση, προσφέρονται για στάσεις, για καφεδάκι ή φαΐ σε όμορφα χωριά, παραθαλάσσια ή ορεινά. Έχει τόσες φυσικές ομορφιές αυτός ο κακοπαθημένος από τη στρεβλή ανάπτυξη τόπος! Εννοείται ότι την ανάπτυξη την πληρώνεις. Αλήθεια, γιατί στην υπόλοιπη Ευρώπη τα μεγάλα έργα οδοποιίας κάποτε ξεχρεώνονται κι εδώ ποτέ;

Η "ανάπτυξη" έχει κι άλλο πρόσωπο, οικείο σε όλους μας και πασιφανές σ' όλο το μήκος της ακτογραμμής Ρίου - Κορίνθου, όπου πια ακολουθήσαμε τον παλιό δρόμο και όχι τη νέα Ολυμπία οδό για να αρχίσουμε τις διακοπές μας. Αίγιο, Διακοφτό, Ακράτα, Δερβένι, Λυκοποριά, Ξυλόκαστρο, Κιάτο, Βραχάτι ..., όσο πιο όμορφος ο τόπος, τόσο μεγαλύτερη η άναρχη δόμηση, τόσο πιο πολλά τα αυθαίρετα και η καταστροφή του περιβάλλοντος.. Βίλες και πολυτέλεια δίπλα στο κύμα με ιδιωτικές παραλίες, όπου κανείς άλλος δεν έχει πρόσβαση, πολλά στρέμματα ιδιοκτησιών χωρίς δρόμους και εξόδους προς τη θάλασσα. Κάποιοι έχουν βαρεθεί να πηγαίνουν σ' αυτά τα προνομιούχα σπίτια και τα νοικιάζουν έναντι αδρού τιμήματος, τώρα το Σεπτέμβριο σε πιο προσιτές τιμές. Αναρωτιόμαστε πού βρισκόμασταν, όταν χαρίζονταν δημόσιες εκτάσεις ή όταν έβρεχε παροχές και χρήματα; Κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου κι η χώρα ευνοεί τους άδικους. Πόσο διεφθαρμένη χώρα, πόσο κακομαθημένοι πολίτες! Ζήσαμε ως αυθαιρετούχοι επί τριημέρου και διαπιστώσαμε ότι είναι απολαυστικά. Επιλέξαμε όμως άλλους δρόμους και ζούμε με λιγότερα, πολύ ευγνώμονες ωστόσο στη ζωή που μας χαρίζεται κι εμείς μπορούμε να το βλέπουμε.

Κάποια φίλη είπε ότι οι περιοχές αυτές, σε ακτίνα βολής από τα μεγάλα αστικά κέντρα, είναι τα Χάμπτονς της Ελλάδας, εγώ θα πω ότι οι πολιτικοί μηχανικοί, οι αρμόδιες για τη δόμηση υπηρεσίες και η ανεκτική στο φαινόμενο της διαφθοράς πολιτεία έχουν καταστρέψει μια χώρα με παραδείσιες ομορφιές. Λίγα παλιά αρχοντικά, πέτρινα κυρίως, έμειναν να θυμίζουν ότι οι τόποι αυτοί υπήρξαν όμορφοι. Ακόμα και τα πιο ταπεινά παλιά χαμόσπιτα που σώθηκαν, αισθητικά είναι πολύ πιο όμορφα από καινούργια σπίτια πολλών χιλιάδων ευρώ. Σύγχρονες κακόγουστες πολυκατοικίες και μονοκατοικίες, άναρχος πολεοδομικός συνωστισμός σε όμορφες θάλασσες και βουνά, σκουπίδια και μπαζότοποι όπου ευκολύνεται ο καθένας, ηχορρύπανση, κακοκατασκευασμένες και ημιτελείς μαρίνες και άλλα καταστροφικά εξωραϊστικά έργα.... Κρίμα, κρίμα, κρίμα, σε τέτοιους τόπους! Τόσο χάλια; Ισχύουν όλα αυτά, αλλά ο τόπος επιμένει και διατηρεί πολλές ομορφιές, όπως ο πλανήτης μας που χιλιετίες εμείς οι "σοφοί" τον καταστρέφουμε΄αλλά εξακολουθεί να είναι όμορφος.

Στο φακό αποθανατίσαμε τις ομορφιές και τις όμορφες στιγμές:

Στα Μέθανα η Blue lagoon της Ελλάδας

Η Blue lagoon της Ελλάδας βρίσκεται στα Μέθανα. Σε αντίθεση όμως με την τιρκουάζ λίμνη της Ισλανδίας που είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο και την επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες ετησίως παρά το γεωγραφικό μήκος και πλάτος του νησιού, η τιρκουάζ θάλασσα των Μεθάνων με τις ανάλογες ιαματικές ιδιότητες δεν είναι γνωστή ούτε σε πολλούς από εμάς τους Έλληνες. Μάλιστα φαίνεται να παρακμάζει. Κρίμα, γιατί ο περιβάλλων φυσικός χώρος και το τοπίο είναι πολύ όμορφα. Το μόνο που ασχημίζει κάπως την περιοχή είναι τι άλλο; Τα σύγχρονα κτίσματα και έργα ανάπλασης που είναι, όπως παντού στην Ελλάδα, άσχημα, κακοκατασκευασμένα, ημιτελή... ,τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.

Διακοπές σε αυθαίρετο

Αυθαίρετα σε όλη την Ελλάδα. Όσο πιο όμορφος ο τόπος, τόσο πιο πολλά. Βίλες και πολυτέλεια δίπλα στο κύμα με ιδιωτικές παραλίες, όπου κανείς άλλος δεν έχει πρόσβαση, πολλά στρέμματα ιδιοκτησιών χωρίς δρόμους και εξόδους προς τη θάλασσα. Κάποιοι έχουν βαρεθεί να πηγαίνουν σ' αυτά τα προνομιούχα σπίτια και τα νοικιάζουν έναντι αδρού τιμήματος, τώρα το Σεπτέμβριο σε πιο προσιτές τιμές. Αναρωτιόμαστε πού βρισκόμασταν, όταν χαρίζονταν δημόσιες εκτάσεις ή όταν έβρεχε παροχές και χρήματα; Κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου κι η χώρα ευνοεί τους άδικους. Πόσο διεφθαρμένη χώρα, πόσο κακομαθημένοι πολίτες! Ζήσαμε ως αυθαιρετούχοι επί τριημέρου και διαπιστώσαμε ότι είναι απολαυστικά. Επιλέξαμε όμως άλλους δρόμους και ζούμε με λιγότερα, πολύ ευγνώμονες ωστόσο στη ζωή που μας χαρίζεται κι εμείς μπορούμε να το βλέπουμε.

Ηχορρυπαντικές εξορμήσεις στη φύση (Ορειβασία στον Κίσσαβο και στους καταρράκτες της Καλυψώς με Σ.Ε.Ο. Κοζάνης)

Ωραίες οι εξορμήσεις στα βουνά, αλλά η μετάβαση με τα λεωφορεία των ορειβατικών συλλόγων για κάποιους, έστω και λίγους, που δεν αντέχουν το σκυλάδικο μπορεί να είναι και μαρτυρική. Εννοείται ότι όσοι διαφωνούν ή διαμαρτύρονται γίνονται αντιπαθείς και γραφικοί. Ζούμε σε εποχή απίστευτων θορύβων, αν στα σκυλάδικα, που δεν σταμάτησαν να παίζουν στο πήγαινε και στο έλα, προσθέσουμε και τη μουσική από τα μπιτσόμπαρα, όταν μετά την ορειβασία φτάσαμε σε κάποια παραλία (τουλάχιστον στη συγκεκριμένη εξόρμηση του Σ.Ε.Ο. Κοζάνης, στις 26-8-2018) για μια βουτιά. Όσο κι αν απομακρυνθείς από τα μπαρ, ακόμα και 100 μέτρα μακριά απ' αυτά, η ηχορρύπανση είναι μεγάλη. Σ΄αυτά δεν παίζουν σκυλάδικα, αλλά ένα άλλο βασανιστικό είδος. "Μήπως έπρεπε να σας βάλουν κλασική;" Όχι, κύριοι, αλλά μη μας λοιδορείτε και περιγελάτε μόνο και μόνο επειδή ζητάμε αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο.

Το φαράγγι ή οι καταρράκτες της Καλυψώς στον Κίσσαβο

Και στον Κίσσαβο φαράγγι και καταρράκτeς της Καλυψώς ; Μα πού κατοικούσε τελικά αυτή η θεά που κράτησε κοντά της τον ναυαγό Οδυσσέα τόσα χρόνια που να μην του δίνουν πια χαρά οι χάρες της. Κι αν πλάγιαζε μαζί της το ΄κανε από ανάγκη, γιατί το ήθελε η όμορφη νύμφη, όχι εκείνος. Στην Ωγυγία δε συνέβαιναν όλα αυτά; Και πού βρισκόταν ο τόπος αυτός; Κάπου στη Δυτική Μεσόγειο λένε, κοντά στο Γιβραλτάρ, κοντά στη Μάλτα ή μήπως αλλού; Ποιος να ξέρει; Σίγουρο είναι ότι ο τόπος ήταν μαγικός, παραδεισένιος, μας τα λέει αυτά ο ποιητής, ο Όμηρος :

"...Γύρω από τη σπηλιά θρασομανούσε δάσος με λεύκες, σκλήθρες,

κυπαρίσσια μυριστά. Πουλιά με τα φτερά τους τεντωμένα,

πάνω στους κλώνους κούρνιαζαν: γεράκια,

κουκουβάγιες και μακρύγλωσσες θαλασσινές κουρούνες .

Κι εκεί μπροστά να περιβάλλει τη βαθιά σπηλιά

μια νιούτσικη και καρπερή κληματαριά, σταφύλια φορτωμένη.

Τέσσερις κρήνες στη σειρά να τρέχουν, στο πλάι η μια της αλληνής,

κι όμως η καθεμιά αλλού το γάργαρο νερό της να ξεδίνει.

Στις δυο μεριές λιβάδια μαλακά μ' άγριες βιολέτες

κι άγρια σέλινα. Κι ένας θεός αν έρχονταν εδώ,

κοιτάζοντας αυτό της ομορφιάς το θαύμα, θα γέμιζε

αγαλλίαση η ψυχή του...."

Κατά κάποιο τρόπο κάθε τέτοιος τόπος, κάθε επίγειος παράδεισος, απομακρυσμένος, μέσα σε δάση, κοντά σε πηγές, όμορφος τόσο που να τον χαίρεσαι με όλες τις αισθήσεις σου, θα μπορούσε να είναι η κατοικία της θεάς ή έστω το εξοχικό της, κοντά στην κατοικία και των υπόλοιπων θεών για να κουβεντιάζουν που και που τα δικά τους.

Μπορεί να ερχόταν εδώ η θεά Καλυψώ για να γιατρέψει τον πόνο της απόρριψης, μιας θεάς από έναν θνητό, κοντό και μπασμένο - είναι κι ο έρωτας τυφλός - που όλο δακρυσμένο στις ακτές τον έβρισκε. Κάπου τα νεύρα της! Κι όλα αυτά για την Πηνελόπη! Από γινάτι τον κράταγε, γυναικεία αντιζηλία, ερχόταν όμως στον Κίσσαβο να πάρει τις ανάσες της.

Ανάσες πήραμε κι εμείς κοντά στην όμορφη φύση, αν και εμάς τους αρχάριους μας βγήκε η γλώσσα από την κούραση για να φτάσουμε. Είχε κόσμο, πολλοί γνωρίζουν το μέρος και έρχονται (καλό να πληθαίνουν οι φυσιολάτρες, σκουπίδια να μην αφήνουν), αλλά οι καταρράκτες αυτή την εποχή δεν έτρεχαν, χρησιμοποιούν τα νερά των πηγών στα καστανοπερίβολα. 

Διαβάζω ότι η καλύτερη εποχή για να επισκεφτείς το φαράγγι της Καλυψώς είναι η άνοιξη, πιο πολλά νερά, ησυχία, αηδόνια ..., αλλά και όποτε, πάλι καλά είναι!

Ο Δαυίδ της Κοπεγχάγης (The Royal Cast Collection - Statens Museum for Kunst)

- Ο Δαυίδ, σωστά;

- Ακούω και στο Αλέξανδρος. 

- Χαχαχα ... πώς από δω ή μάλλον και εδώ, στην Κοπεγχάγη; 

-Το κτίριο πίσω μου ήταν παλιά αποθήκη στο λιμάνι για ζάχαρη και ρούμι, αλλά οι Δανοί δε γκρεμίζουν τίποτα που αποτελεί κομμάτι της ιστορίας τους, των δραστηριοτήτων τους στην πόλη και μπορεί να αξιοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Κι ό,τι χτίζουν, το κατασκευάζουν έτσι που να μπορεί να αντέχει στο χρόνο και να παραμένει στους αιώνες. Έτσι η αποθήκη πίσω μου έγινε ένα είδος γλυπτοθήκης (The Royal Cast Collection - Statens Museum for Kunst ) με αντίγραφα αγαλμάτων και αναγλύφων από την αρχαιότητα ως την αναγέννηση, τα περισσότερα κατασκευασμένα από γύψο ή χαλκό, όπως η αφεντιά μου. 4000 χρόνια ιστορίας και τέχνης βρίσκονται εδώ για να έχουν πρόσβαση οι πολίτες στην παγκόσμια τέχνη. Εσείς γιατί έτσι; 

- Πώς, δηλαδή; (καμώθ'κα την ανήξερη) 

- Δυο τρία παραδείγματα θα σου πω - που να αφορούν και στην πόλη σου - για να μη σε κουράζω τουρίστρια πράμα. 

- Μας πήραν πρέφα και οι πέτρες, έστω ο χαλκός, σκέφτηκα. 

- Είχατε δυο αποθήκες εκεί που χτίσατε τη νέα Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης. Μπορούσαν να αξιοποιηθούν κι ας χτίζατε το νέο έργο αλλού. Είχατε κεντρική πλατεία πάνω στην κεντρική πλατεία και πάλι νέα κεντρική πλατεία. Ανεπίτρεπτα πολλές οι αναπλάσεις. Είχατε σιδηροδρομικές γραμμές που τις ξηλώσατε και θριαμβολογήσατε γι' αυτό. Σχεδόν αίσχος. Αν συνεχίσω, δε θα ξέρεις από πού να φύγεις. Είσαι και τουρίστρια, μη στο χαλάσω. 

- Δαυίδ ή Αλέξανδρε, ένα θα σου πω. Μ' έκανες παμπόρ'

Ξενάγηση στη ΒΔ Ισλανδία (περιστατικό)

" 'Ενα ποτηράκι τσίπουρο, αλκοόλ εν γένει, θα το πίναμε, κ. ξεναγέ" σκεφτήκαμε, όταν είδαμε τον ισλανδό ξεναγό μας με μικρά ποτηράκια μιας χρήσης που περιείχαν ένα διάφανο ποτό.

"Τι κι αν είναι πρωινή η ώρα, το κρύο το σηκώνει. Να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας" σκεφτήκαμε, γιατί το κρύο είναι αρκετό στη βορειοδυτική Ισλανδία ακόμα και στο τέλος του Μαΐου.
Φευ, το ποτάκι ήταν νεράκι από τον πάγο που έλιωνε και σχημάτιζε ένα μικρό καταρράκτη στην πλαγιά του βουνού.

"Oh, it's something like tsipouro or raki, which are greek drinks ...." είπα εγώ με τα άψογα αγγλικά μου, χαχαχαχαχαχα .... "No, it is water from the source, very clean and tasty (!!!) ...." μου είπε και ήπια το δροσιστικό νεράκι. 

Πιο κάτω, σε ένα γήπεδο γκολφ (υπάρχουν αρκετά στην Ισλανδία), κάποιοι έπαιζαν. Παραδίπλα υπήρχε κάμπινγκ και κάποιοι κατασκήνωναν!!! Ισλανδοί αυτοί, έλληνες εμείς, διαφέρουμε.

Τους αγαπώ, μου άρεσαν τα φερσίματα τους, εννοείται αυτά που είδα κάτω από το πέπλο, τα αστεράκια και τα ροζ συννεφάκια της εκδρομής. Α, να μην ξεχνώ να τους ευχαριστώ. Takk fyrir, Ισλανδία και ισλανδοί, που είναι και η μοναδική λέξη που έμαθα και δεν ξεχνώ, γιατί την χρησιμοποίησα κάποιες φορές. Πολύ δύσκολη γλώσσα. Σκέτος γλωσσοδέτης. Το όνομα του ξεναγού, μετά την πέμπτη φορά, έπαψα να το ρωτώ, ντράπηκα.

Θερμοπίδακας Strokkur στην κοιλάδα Haukadalur στην Ισλανδία

                              

Γκέιζερ (Geysir), δηλαδή λυσσαλέος, λέγεται ο μεγαλύτερος θερμποπίδακας της Ισλανδίας και συνεκδοχικά όλοι. Σήμερα δεν εκρήγνυται τόσο συχνά και στα βίντεο βλέπετε το θερμοπίδακα με την ονομασία Strokkur που εκτοξεύει ζεστό νερό κάθε 6 -10 λεπτά, σε ύψος 15 - 40 μέτρων. Στεκόμασταν εκεί, σαν τα trollς της μυθολογίας τους (το τι κομψές εμφανίσεις κάναμε στην Ισλανδία, δε λέγεται, φαίνεται, χαχαχα...), για να δούμε το γεωλογικό αυτό φαινόμενο και να το απαθανατίσουμε. Παρά τον άσχημο καιρό παραμέναμε να δούμε τον θερμοπίδακα να εκρήγνυται καμπόσες φορές.

Η κοιλάδα Haukadalur, όπου και οι θερμοπίδακες, αλλά και ζεστές φυσικές πισίνες και φουμαρόλες μέσω των οποίων αναδύονται ζεστά θειούχα αέρια, είναι ένας από τους πιο επισκέψιμους τουριστικούς προορισμούς στην Ισλανδία και περιλαμβάνεται στην εκδρομή με την ονομασία "χρυσός κύκλος" (golden circle). Η περιήγηση αυτή περιλαμβάνει τα γκέιζερς, τον καταρράκτη Gullfoss, το ρήγμα μεταξύ Ευρώπης - Αμερικής, τη διαδρομή προς αυτά. Όλα ενδιαφέροντα και διαφορετικά από τις εικόνες που συνήθως βλέπουμε.

Κάποιοι χαρακτηρίζουν το ηφαιστειογενές τοπίο της Ισλανδίας σεληνιακό ή απόκοσμο ή αλλόκοτο. Γυρίστηκαν και σκηνές του Game of Thrones στη χώρα αυτή. Τι να πω; Εγώ ένιωθα ζεστά κι αν έκανε κρύο με βροχή, όλα μου φαίνονταν συναρπαστικά.. Είχαμε βέβαια κι έναν απολαυστικό οδηγό - ξεναγό στο βανάκι μας των 6 ατόμων, Κινέζο στην καταγωγή, παρακαλώ, ένα ψηλό παλικάρι 34 ετών που πήγε πριν δέκα χρόνια στην Ισλανδία για σπουδές (είναι πολύ φθηνά τα δίδακτρα) και παρέμεινε εκεί. Daniel έγινε ο κινέζος Mink, αγαπά την Ισλανδία ως πατρίδα του, γιατί και οι Ισλανδοί αγαπούν τους μετανάστες. Τραγουγούσε με την ωραία φωνή του ισλανδικά τραγούδια και μας ερμήνευε τους στίχους στα αγγλικά. Πολυτάλαντος, φιλικός, επεξηγηματικός, φιλότιμος, με πολύ χιούμορ, μας έκανε να νιώσουμε τόσο χαλαρά και ευχάριστα που όλα μου φαίνονταν γήινα, αλλά θα ξαναπώ διαφορετικά. Μας ξενάγησε και στο Ρέκιαβικ, παραπάνω ώρα απ΄αυτές που πληρώθηκε και μας έδωσε πολλές χρήσιμες πληροφορίες για όλα. 

Στη γύρω από την κοιλάδα Haukadalur περιοχή, λειτουργούν εγκαταστάσεις με θερμά ιαματικά λουτρά, εστιατόρια (με ωραίες ζεστές σούπες), καταστήματα σουβενίρ, ξενοδοχεία. Οι τουρίστες πολλοί και απτόητοι στα καιρικά φαινόμενα, πώς αλλιώς να κάνεις τουρισμό στην Ισλανδία, αν δεν είσαι αποφασισμένος να κρυώσεις, να βραχείς...; Εξάλλου οι περιπετειώδεις εκδρομές μένουν περισσότερο στη μνήμη μας και προϊόντος του χρόνου, συνήθως γελάμε με τις περιπέτειες αυτές. 

Για τα υπόλοιπα αξιοθέατα του "χρυσού κύκλου" σε άλλη ανάρτηση για να μην κουράζω. Είναι τόσα που θέλω να καταγράψω πρώτα πρώτα για μένα.

Η Ισλανδία με δυο λόγια

Αν μου έλεγαν να περιγράψω την Ισλανδία όσο πιο σύντομα μπορώ, με δώδεκα, ας πούμε, λέξεις, θα έλεγα: υπαλπική, μακρινή, απομονωμένη, διαφορετική, κρύα, βροχερή, παγωμένη, ηφαιστειογενής, ακριβή (για μας), ψαρότοπος, ανθρώπινη, πολιτισμένη.

Αν μου έλεγαν να την περιγράψω με δώδεκα περιφράσεις ή μικρές προτάσεις θα έλεγα: 

• ένας τόπος με γεωλογικά και φυσικά φαινόμενα διαφορετικά, που γι' αυτά κυρίως τον επισκέπτεσαι.
• με τοπία διαφορετικά απ' αυτά της υπόλοιπης Ευρώπης
• με μικρές πόλεις και οικισμούς (μεγάλη πόλη μπορεί να θεωρηθεί μόνο το Ρέκιαβικ)
• με μεγάλες μέρες ή μεγάλες νύχτες
• με μεγάλους χειμώνες, πάγους, χιόνια, κρύα, βροχές, "παλιόκαιρο" για όποιον είναι συνηθισμένος στη ζέστη
• με ανύπαρκτη σχεδόν εγκληματικότητα
• με βουνά, βουνά, βουνά ..., με λίμνες, λίμνες, λίμνες ..., με ποτάμια, ποταμάκια, ρυάκια ..., με καταρράκτες πολλούς, μεγάλους και μικρούς, με ηφαιστειογενή "λιβάδια", με τεράστιες εκτάσεις θερμών πηγών και παγετώνων
• με πάρα πολλές φάρμες ζώων και ψαριών και στα πιο μακρινά και απομονωμένα μέρη.
• με περιορισμένη πανίδα, πρόβατα, γελάδια, κότες, άλογα, αλεπούδες, αλλά πολλά πουλιά, αγριόπαπιες, γλαροπούλια, το χαρακτηριστικό πουλί φρατέρκουλα (puffin ή παπαγάλος της θάλασσας ή κλόουν του ωκεανού) και ό,τι άλλο δε γνωρίζω ή δεν πληροφορήθηκα. Περιορισμένη και η χλωρίδα. Λίγα δέντρα, δεν υπάρχουν οπωροφόρα, εκτός θερμοκηπίων, όποιος φυτεύει δέντρα μνημονεύεται, ενώ πιο πράσινη γίνεται η Ισλανδία κυρίως στο νότιο κομμάτι της και ειδικότερα στην περιοχή γύρω από το Ρέκιαβικ. ΝΑ δεν πήγαμε και δε γνωρίζω.
• με ξύλινα σπιτάκια σαν ζωγραφιά, παντού στην ύπαιθρο και στη Ντάουν Τάουν του Ρέκιαβικ (το παλιό κομμάτι της πόλης)
• με ραγδαία αναπτυσσόμενο τουρισμό την τελευταία δεκαετία και ψαροτουρισμό, καθότι η Ισλανδία είναι ψαρότοπος, κυρίως για σολωμούς και μπακαλιάρους.
• με ευγενικούς, ευαίσθητους, αντιρατσιστές και πολιτισμένους  Βίκινγκς

Αν μου έλεγαν να μιλήσω ελεύθερα για την Ισλανδία και την εκδρομή μας σ' αυτή, θα μπορούσα να γράψω κάποιες ιστορίες για όσα είδα και μου άρεσαν, όσα έπεσαν στην αντίληψη μου, όσα μας αφηγήθηκαν ντόπιοι ξεναγοί και όσα η καλή διάθεση του τουρίστα αποθηκεύει στην καρδιά και στο νου σαν τροφή για την καθημερινότητα που διεκδικεί τη μερίδα του λέοντος στις ζωές μας. Αυτά στο μέλλον. 

Peykjavik Ισλανδίας, κάπου κοντά στο Δημαρχείο της πόλης

- "Σκεπτόμενε Ισλανδέ (εσύ που ατενίζεις το Δημαρχιακό Μέγαρο του Reykjavik και τη λίμνη μπροστά απ'αυτό), πες μου, πώς γίνεται εσείς που "τρώγατε βελανίδια, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες" να ζείτε σ' έναν κόσμο πιο ανθρώπινο κοινωνικά και πολιτισμένο απ' το δικό μας;"

-"Σαν να μη γνωρίζεις" μου είπε "άφταστοι στη διαφθορά, πρώτοι στην παράβαση των νόμων, πρώτοι στην ατιμωρησία, στο ρουσφέτι, με αδηφάγες τράπεζες, με απάνθρωπες και βρώμικες πόλεις, χωρίς σεβασμό για το περιβάλλον, τα μνημεία σας, το συνάνθρωπο ... "

- "Φτάνει" του είπα "έχουμε ήλιο, θάλασσα, όμορφα βουνά, νησιά, ωραίο κλίμα ..."

Μου πρόσφερε βελανίδια κι έφυγα.

Χαχαχα..., όχι δεν είναι άγγελοι -δεν υπάρχουν άγγελοι, σου λέω- όμως, αν εξαιρέσεις το κρύο, τους πάγους, τις μεγάλες νύχτες ...αυτό που τους όρισε το γεωγραφικό μήκος και πλάτος της χώρας τους, τα πηγαίνουν καλύτερα από μας, αντιμετώπισαν καλύτερα και την οικονομική κρίση, προτίμησε η κυβέρνηση να σώσει τους πολίτες.

Διαμαρτυρία για το κουτσούρεμα των δέντρων της γειτονιάς μου κατακαλόκαιρα

Κε Δήμαρχε, 

απουσίασα από την Κοζάνη για κάποιες μέρες και επιστρέφοντας στο σπίτι μου, η πρώτη θλιβερή εικόνα και διαπίστωση ήταν ότι στη θέση των όμορφων, φουντωμένων, καταπράσινων και σκιερών δέντρων που βρίσκονταν ακριβώς απέναντι από το μπαλκόνι μου υπάρχουν δυο κορμοί δέντρων. Άδειασε κι ασχήμυνε η γειτονιά! Πάει η κλαίουσα ιτιά, που ακόμα κι ο εργολάβος της αντιπαροχής τη σεβάστηκε, γιατί το δέντρο έχει την ιστορία του. Πάει και η κατάφορτη μουριά που χόρταινε τα πετεινά του ουρανού και τους περαστικούς που γεύονταν τους νόστιμους καρπούς της. Λέρωναν τα μούρα τα μπαλκόνια μας, αλλά σιγά το πράγμα. Τα δέντρα άρρωστα δεν ήταν (το μοναδικό άρρωστο δέντρο στο δρόμο, μια φλαμουριά, δεν κλαδεύτηκε), ηλεκτροφόρα καλώδια δεν εμπόδιζαν (κλαδεύονταν με κάποια συμπόνοια γι' αυτό), γιατί άραγε κουτσουρεύτηκαν σ' αυτό το βαθμό; Το συνεργείο του δήμου που τα έκοψε, ισχυρίστηκε (μας είπαν οι περίοικοι) ότι υπήρχε αίτημα για κόψιμο (ποιανού συμπολίτη μας;) και απόφαση του δημοτικού συμβουλίου γι' αυτό, μάλιστα ότι χωρίς απόφαση του συμβουλίου, δεν πειράζουν ούτε φύλλο. Στον ίδιο δρόμο υπάρχουν άλλα δέντρα που έχουν κλαδευτεί, τα συγκεκριμένα, γιατί έχουν κουτσουρευτεί; Κε Δήμαρχε, θα μπορούσατε να δημοσιοποιήσετε αυτή την απόφαση για να δούμε ποιο το σκεπτικό και ποιοι την ψήφισαν, γιατί μας αφορά. 

Ντουμπρόβνικ

Οι Δαλματικές ακτές πανέμορφες, οι δρόμοι όμως που σε οδηγούν σ' αυτές, μέσα ή γύρω από τα όμορφα βουνά τους, στενοί κι επικίνδυνοι, επαρχιακό δίκτυο παλιότερων δεκαετιών. Σε κάποια σημεία σου κόβεται η ανάσα από φόβο αντικρίζοντας γκρεμουραίους, άλλες πάλι από την ομορφιά του τοπίου. Τα λίγα τούνελ τους παλιά κι αυτά και χωρίς φωτισμό. Είναι τέτοιο το οδικό δίκτυο που τα πρακτορεία ταξιδίων εκμεταλλεύονται την ύπαρξη πορθμείων και κόβουν δρόμο χρησιμοποιώντας φέρι.

Πολλά και τα σύνορα ακόμα στα Βαλκάνια, τελικά όμως, με τις ανάλογες καθυστερήσεις, φτάσαμε στη νότια Κροατία και πιο συγκεκριμένα στο Ντουμπρόβνικ. Πανέμορφο, φαίνεται και στις φωτογραφίες, και οπωσδήποτε χρειάζονται κάποιες ώρες (4-5) για να γυρίσεις την καστροπολιτεία, να επισκεφτείς κάποιο μουσείο, να πιεις ένα καφεδάκι, να τσιμπήσεις κάτι (υπάρχουν τα ακριβά και τα φτηνά). Εμείς επισκεφτήκαμε το παλιό μοναστήρι των Ιησουιτών και τα μικρά μουσεία που στεγάζει. Το ίδιο το κτίσμα ήταν πιο ενδιαφέρον από τις μικρές συλλογές αντικειμένων. 

 Μην ξεγελαστείτε από αρχηγό-συνοδό και λοιπούς ευφυείς του αρπάζειν και κάνετε την μίνι κρουαζιέρα γύρω από το νησάκι που διακρίνεται στα ανοιχτά του Ντουμπρόβνικ. Είναι σχεδόν όπως το βλέπετε κι από μακριά, εκτός αν έχετε όρεξη για βαρκάδα. Η ξενάγηση ήταν του τύπου: αυτό το ξενοδοχείο το έχτισαν Ρώσοι επιχειρηματίες, σ' αυτό μένουν σεΐχηδες με τα χαρέμια τους, δείτε αυτούς που λιάζονται γυμνοί.... Εντάξει, μας τα πήρες, άσε μας ήσυχους να θαυμάσουμε τουλάχιστον το τοπίο. Συμβαίνουν αυτά στις εκδρομές. Όπως και να σ' αφήνουν στο Ντουμπρόβνικ μια ολόκληρη μέρα για να ροκανίσουν το χρόνο, όταν σε κοντινή απόσταση, των 15-30 χιλ. υπάρχουν ένα σωρό ομορφιές που δεν είδαμε.

Πέραστ στο Μαυροβούνιο

Πέραστ , στο Μαυροβούνιο κι αυτό. Ένα από τα πολλά πανέμορφα παραθαλάσσια χωριά στον κόλπο του Κότορ που διατήρησε την ενετική του αρχιτεκτονική. Τίποτα δεν γκρεμίστηκε, σχεδόν όλα έμειναν όπως ήταν. Θα μπορούσαν να περιδιαβαίνουν τον παραθαλάσσιο δρόμο του δόγηδες και μαρκησίες μαζί με τους ντόπιους ψαράδες και τις κυράδες τους που σπεύδουν να τους εξυπηρετήσουν. Αλήθεια χρέωναν και τότε τόσο υψηλά τις υπηρεσίες τους; Από το Πέραστ ως την Παναγία των βράχων (νησάκι), λαμνοκόπι (τρόπος του λέγειν) λίγων μέτρων, 10 ευρώ το άτομο. Τα μουσεία, όπως και στο Κότορ, μικρά, με αξιοσέβαστο τίμημα. Για τόση ομορφιά, ήλιο, γαλανά νερά και ησυχία να δώσουμε και κατιτίς παραπάνω. Χαλάλι!