Επταήμερο ταξίδι στο Ντουμπάι και Άμπου Ντάμπι, δύο από τα επτά Η.Α.Ε., τον Οκτώβριο του 2022

Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι ομοσπονδιακό κράτος που αποτελείται από επτά εμιράτα ( Άμπου Ντάμπι, Ντουμπάι, Φουτζάιρα, Σάρτζα, Ατζμάν, Ουμ αλ Καουάιν, Ρας αλ Κάιμα), στην ανατολική Αραβική χερσόνησο, στον Περσικό κόλπο.

Μακριά, αλλά με τα μέσα της εποχής κοντά. Το "πού το γεννάει η μάνα το παιδί και πού βρίσκεται" μέσα σε μια ή δυο μέρες ισχύει σήμερα. Βέβαια το συγκεκριμένο ταξίδι των επτά ημερών σε Ντουμπάι και Άμπου Ντάμπι, ουσιαστικά έγινε πενθήμερο, ιδιαίτερα για μας από τη βόρεια Ελλάδα. Κοζάνη - Θεσσαλονίκη με το όχημα, δυο ώρες νωρίτερα στο αεροδρόμιο για διαδικασίες, Θεσσαλονίκη - Αθήνα, τρεις ώρες νωρίτερα για τις διαδικασίες και πτήση τεσσάρων ωρών για Ντουμπάι. Αποσκευές και έλεγχοι, βράδιασε. Φτάσε και ως το ξενοδοχείο. Ήδη κουρασμένοι και έτοιμοι για ύπνο. Το ίδιο και στην επιστροφή. Με την Emirates ταξιδέψαμε πρώτη φορά. Πιστεύω ότι πρέπει να είναι η καλύτερη αεροπορική εταιρεία στον κόσμο, με δεύτερη την Turkish airlines. Και σ' αυτό ο Ερντογάν τα κατάφερε περίφημα, έκανε το αεροδρόμιο της Κων/πολης διεθνές κέντρο πτήσεων προς κάθε προορισμό. Τα σκάφη τους με σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, ατομικές οθόνες για να περνάς την ώρα σου, ακουστικά και φροντίδα με κουβερτούλες, μαξιλαράκια, μικροδωράκια, φαγητό, ροφήματα, περιποίηση, μεγαλύτερη ασφάλεια σε πιο σύγχρονα αεροσκάφη. Όσο για τα αεροδρόμια τους, άλλος ένας λόγος να ντρεπόμαστε για το καινούριο αεροδρόμιο μας, ένα κατασκεύασμα πρόχειρο και χωρίς έμπνευση μέσα και έξω. Το αεροδρόμιο του Ντουμπάι που φτάσαμε είναι πολυτελές, προσεγμένο, διακοσμημένο, τα καρότσια για τις βαλίτσες δωρεάν, στο Ελεύθεριος Βενιζέλος πληρώνεις ένα ευρώ, τεράστιες οι διαφορές. Θα μου πείτε πετρέλαια. Ναι, αλλά αναλογικά με το κόστος των έργων το αποτέλεσμα εδώ είναι σχεδόν οικτρό. Και στο Μαρόκο το αεροδρόμιο είναι δεκάκις καλύτερο και στην Τουρκία και παντού σχεδόν, όπου πήγαμε, πλην Ελλάδας. Να μη μιλήσω για τα αεροδρόμια στα νησιά, για παράδειγμα στη Σαντορίνη, μια ντροπή. Θέλουμε τουρισμό, χωρίς υποδομές, πάλι καλά που μας σώζει η φύση της χώρας, οι θάλασσες, το κλίμα. Μόνον αγανάκτηση που καμιά κυβέρνηση δεν κατάφερε κάτι να μας κάνει περήφανους. Η ξεναγός μας μας είπε ότι το συγκεκριμένο αεροδρόμιο είναι αποκλειστικά για πτήσεις της Emirates, που μάλιστα διαθέτει κι άλλα στο ίδιο Εμιράτο, στο Ντουμπάι, και ότι υπάρχουν κι άλλα αεροδρόμια για άλλες εταιρείες. Δεν μπόρεσα να το διασταυρώσω, το τι σου λένε κάποιοι ξεναγοί είναι να το φοβάσαι.

Επανέρχομαι στο χρόνο των ταξιδιών για να φτάσεις σε έναν πιο μακρινό προορισμό. Ταλαιπωρείσαι κάπως, αλλά πώς αλλιώς να γνωρίσεις μέρη; Όχι, ότι ταξιδέψαμε πολύ και σε μακρινούς προορισμούς, αλλά η συνέχεια πάντα αποζημιώνει, ξεχνάς την κούραση και απολαμβάνεις. Το ίδιο και σ' αυτό το ταξίδι, ένα διαφορετικό προορισμό.

Μνημείο ΕΚΑΒ στην Ικαρία για τους θανόντες στο ατύχημα με ελικόπτερο το 2003 (ταξίδι στο νησί τον Σεπτέμβριο του 2019)

Το 2003 ένα ελικόπτερο του ΕΚΑΒ κλήθηκε για αεροδιακομιδή ασθενούς από την Ικαρία στη Σάμο. Απογειώθηκε από τη Λέσβο (γιατί όχι από τη Σάμο;), αλλά λίγο πριν προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Ικαρίας χάθηκε από το ραντάρ. Τέσσερις νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Η πολιτεία για να τους τιμήσει, έχτισε αυτό το υπέροχο (ειρωνικά φυσικά) μνημείο στα ανατολικά του νησιού, κοντά στην παραλία του Φάρου. Μια πέτρινη στήλη με τα ονόματα τους, ένας ιστός χωρίς σημαία (είναι και οι αέρηδες), τροφαντές σαύρες γκέκο, αγριόχορτα .... Αιωνία τους η μνήμη για τους δικούς τους ανθρώπους, γιατί κατά τα υπόλοιπα όλα είναι για το φαίνεσθαι με ημερομηνία λήξης. Το παράλογο του πράγματος είναι ότι το κόστος αεροκομιδής ασθενών είναι υψηλότερο από το κόστος θέσεων για γιατρούς στα νησιά και κάποιων στοιχειωδών υποδομών. Τα συμπεράσματα είναι εύκολο να βγουν.

Ιαματικά Λουτρά στα Θέρμα της Ικαρίας (ταξίδι στο νησί τον Σεπτέμβριο του 2019)

Υδροθεραπευτήρια στη Θέρμα της Ικαρίας, τρία στον αριθμό, δύο δημόσια και ένα ιδιωτικό, όλα σε άθλια κατάσταση. Βρωμιά, άθλια κτίρια (το ένα λίγο πιο σύγχρονο, λίγο καλύτερη προχειροκατασκευή), είδη υγιεινής να σιχαίνεσαι. Πρέπει να βλέπουν αποτελέσματα αυτοί που πηγαίνουν και να έχουν μεγάλη ανάγκη τα ιαματικά, αλλιώς δεν εξηγείται. Τη χρονιά που πήγαμε, το Σεπτέμβριο του 2019, τα δημόσια ήταν κλειστά, γιατί λειτουργούν χωρίς άδειες και πιστοποίηση και ο νέος δήμαρχος με την παραλαβή του θώκου τα έκλεισε για να μην πληρώνει πρόστιμα που τρέχουν. Συγχρόνως πολλοί ηλικιωμένοι, και όχι μόνο, είχαν κλείσει ξενοδοχεία και εισιτήρια ειδικά για τα θερμά λουτρά της Ικαρίας και βρίσκονταν εγκλωβισμένοι εκεί. Αλλά αυτά είναι συνήθη στον τόπο μας. Ευτυχώς υπάρχει μια φυσική γούρνα στα Θέρμα, έξω από ένα υδροθεραπευτήριο κι εκεί στριμώχνονταν αρκετοί για θεραπεία στο ζεστό-καυτό νερό. Στριμωχτήκαμε τρεις τέσσερις φορές κι εμείς. Οι επόμενοι περιμένουν να μπουν, μόλις βγουν οι προηγούμενοι. Αυτά είδαμε εμείς. Έναν ακόμα θησαυρό της χώρας να μένει αναξιοποίητος ή η αξιοποίηση του να είναι ελεεινή και παράνομη. Εκτός από τα Θέρμα, φυσικές πηγές υπάρχουν και σε άλλα σημεία του νησιού.

Πληροφοριακά οι θερμομεταλλικές πηγές της Ικαρίας αναβλύζουν από τη θάλασσα και φθάνουν στην επιφάνεια μέσω ρηξιγενών δομών, πτυχώσεων και φλεβών. Η θερμοκρασία τους κυμαίνεται από 31C έως 58C, ενώ η ραδιενέργεια των πηγών οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στο ραδόνιο και μπορεί να εμφανίσει διακυμάνσεις στην τιμή της ανάλογα με τη γεωλογική διαδρομή του νερού.

Porvoo, Finnland, μικρές διακοσμητικές πινελιές σε μια κουκλίστικη μικρή πόλη

 Πολλές οι διακοσμητικές πινελιές στο όμορφο Porvoo της Φινλανδίας. Δε θέλει και πολλά να δημιουργήσεις μια όμορφη γωνιά, μια μυλόπετρα, ένα λουλουδάκι, ένα πεζούλι, δεντράκια ολόγυρα, να την η πλατειούλα. Σε μας οι άχρηστοι, τίποτα και για τίποτα. Όσοι είναι από την Κόζιανη γνωρίζουν το ανέκδοτο πλατεία Αριστοτέλους, πλατεία Αυλιώτη ..., ήτοι ανύπαρκτες πλατείες, 10 τ.μ. στρωμένα με πλακάκι. Σα να μην υπάρχουν μυλόπετρες, στην αυλή του Λαογραφικού για παράδειγμα, που στέκονται αναξιοποίητες. Ιδέες για άνευ κόστους λύσεις υπάρχουν πολλές, αλλά δεν προτιμώνται, γνωστό το γιατί. Άχρηστοι και επικίνδυνοι για το καλό του τόπου.

Περιήγηση στις Δυτικές και Νότιες Κυκλάδες (Κέα, Κύθνος, Σέριφος, Σίφνος, Μήλος, Φολέγανδρος, Σίκινος, Ίος, Σαντορίνη) Α΄μέρος: Σούνιο, Λαύριο (23/6/2019)

  Γέφυρες τα νησιά μας για τα θαλασσινά ταξίδια χιλιάδες χρόνια τώρα, σαν γέφυρες για τον επόμενο προορισμό τα χρησιμοποιήσαμε κι εμείς για να γυρίσουμε εννιά Κυκλαδονήσια. Από το Λαύριο στην Κέα κι από κει στην Κύθνο κι από την Κύθνο στη Σέριφο και νοτιότερα, στη Σίφνο, στη Μήλο και μετά τις Δυτικές Κυκλάδες κατεύθυνση προς τις Νότιες, τη Φολέγανδρο, τη Σίκινο, την Ίο, τη Σαντορίνη.

Μεγαλώσαμε και βιαζόμαστε. 'Ο,τι προλάβουμε, αν και εφόσον η ζωή μας χαριστεί και μας επιτρέψει, αν το απρόβλεπτο και οι ανατροπές της είναι για το καλό ή για το λιγότερο κακό.

Ταξίδι 14 ημερών με μία ή δύο διανυκτερεύσεις σε κάθε νησί. Το κάναμε το 2018 στα Δωδεκάνησα και είδαμε ότι οι χρόνοι αυτοί είναι αρκετοί. Το προγραμματίσαμε και για το 2019 ήδη από τον Απρίλιο, αεροπορικά, δρομολόγια πλοίων, δωμάτια, ωράρια, όλα τακτοποιημένα, αν και υπήρξαν κάποιες, μικρές ευτυχώς, αναποδιές.

Πρωινή πτήση από Θεσσαλονίκη για Αθήνα, οικογενειακή συνάντηση στο Ελευθέριος Βενιζέλος, ευκαιρία να βρεθούμε έστω για τις ώρες αναμονής μέχρι να πάρουμε το πλοίο από Λαύριο για Κέα. Από το αεροδρόμιο βρεθήκαμε στο Σούνιο για καφεδάκι και στο Λαύριο για φαγητό. Επεράσαμε όμορφα!

Τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης

Δυο φωτογραφίες, δυο διαφορετικές εποχές. Το 1984 δεν είχαμε οικολογικές ανησυχίες, αγαπούσαμε τη φύση, όλα τα ζωντανά και δεν γνωρίζαμε τίποτα για την κακοποίηση των μουλαριών, γαϊδουριών στη Σαντορίνη.  Νέοι και ανυποψίαστοι; Μεγαλύτερο το δέσιμο του ανθρώπου με τα ζώα του και επομένως και η αγάπη του γι' αυτά; Συνέβαιναν, αλλά αγνοούσαμε; Ίσως το τελευταίο. Μετά τις εικόνες φρίκης για τα ζώα αυτά, ούτε λόγος για τέτοιες βόλτες εν έτει 2019, 35 χρόνια μετά.  Υπάρχουν ωστόσο και εξακολουθούν να κάνουν την ίδια δουλειά. Τα είδαμε περιποιημένα και καθαρά και προσπαθούσαμε να μαντέψουμε, αν αυτό υποδηλώνει την καλή συμπεριφορά του αφεντικού τους. Δεν είναι απαραίτητο. Ίσως όσο τους εναντιώνονται και λιγοστεύει η δουλειά τους, τόσο να αγριεύουν, ίσως να συνετίζονται. Και τι συμβαίνει με τα άλογα που ζεύουν στις άμαξες, εδώ και στο εξωτερικό. Θα σταματήσει κάποια στιγμή η θανάτωση των ταύρων στις αρένες, των ελεφάντων για τους χαυλιόδοντες, των βοοειδών για τη διατροφή μας .... η λίστα είναι ατελείωτη και αφορά και στους ανθρώπους σε άλλα μήκη και πλάτη της γης. Θέλω να πω ποια είναι τα όρια της ευαισθησίας μας; Ποια έμβια όντα μπορούν να σωθούν στο βωμό του κέρδους; Υπάρχει σωτηρία έξω από ΜΚΟ και οργανισμούς που όπως δείχνουν τα πράγματα, μάλλον ενδιαφέρονται για το κέρδος και όχι για την ουσία των διακηρύξεων τους;  Σε τι πλανήτη θα ζούσαμε, αν τα δισεκατομμύρια που έχουν δοθεί για "καλό σκοπό", φτάναν στον προορισμό τους; Σε παράδεισο;  Προβληματισμοί. Με σιγουριά σήμερα την ανάβαση από το λιμανάκι της Σαντορίνης ως τα Φηρά δεν θα την κάναμε με τα ζώα αυτά, ακόμα και αν μας πλήρωναν.

Σπέτσες

                                 

Σπέτσες, ένα φρέσκο ξεφλουδισμένο αυγουλάκι στη θάλασσα, κάποια τσόφλια του η Σπετσοπούλα, ο Άγιος Ιωάννης, το μικρό Μπούμπουλο, το Πετροκάραβο. Η αρχαία Πιτυόνησος, πευκόφυτη και καταπράσινη, η μεσαιωνική αρωματοφόρος νήσος (isola di Spezia). Σήμερα δε μοσχοβολάει πια, μάλλον βρωμάει από τις εξατμίσεις των χιλιάδων μηχανοκίνητων δίκυκλων που κυκλοφορούν στο μικρό αυτό νησί, από την έλλειψη υποδομών για τα σκουπίδια ή από τις κακοτεχνίες των δημόσιων έργων.

Χαρήκαμε, όταν στην Κόστα, πορθμείο για τις Σπέτσες, είδαμε την πινακίδα που ενημέρωνε ότι στο νησί απαγορεύεται η αποβίβαση με ιδιωτικά αυτοκίνητα. Όπως στην Ύδρα θεωρήσαμε, που το παίρνεις απόφαση και χρησιμοποιείς τα πόδια σου περπατώντας χιλιόμετρα. Ησυχία, καθαρή ατμόσφαιρα, ουρανός, θάλασσα, το απέραντο γαλάζιο. Φευ, οι Σπετσιώτες δεν τα κατάφεραν όπως οι Υδραίοι. Τζαμουτζαλήδες - Σουλουτζαλήδες, ήτοι Σπετσιώτες - Υδραίοι σημειώσατε 2 (δύο). Τζαμουτζαλήδες και  Σουλουτζαλήδες ονομάζονταν τα Σπετσιώτικα και τα Υδραίικα αντίστοιχα περιζήτητα πληρώματα πλοίων επί τουρκοκρατίας.

Με μια τζαμουτζαλού φτάσαμε στο νησί μέσα σε δέκα λεπτά. Το θαλάσσιο ταξί οκτώ θέσεων οδηγούσε μια αντρογυναίκα μέσης ηλικίας διαζευγμένη με τη γυναικεία χάρη ή όποια αποπνέουσα θηλυκότητα των γυναικών. Αντρικό κούρεμα, ελεύθερο από τα δεσμά του σουτιέν στήθος να διαγράφεται και να κινείται κάτω από το φανελάκι της, μια μαγκιόρα. Όταν μάλιστα μια κομψοτάτη κυρία της παρέας των έξι που συμπληρώθηκε για να μοιραστούμε τα έξοδα του θαλάσσιου ταξί, δήλωσε πώς φοβάται να ανεβεί σε τέτοιο μικρό και αποπνικτικό σκάφος (είναι λίγο) και πώς να βάλει το ποδαράκι της, είναι βαθύ το σκάφος και πώς να βγει ... και όλοι αυτήν περιμέναμε να αποφασίσει, διέκρινα ότι έκανε τρανό καλαμπούρι με κάποιον συνάδελφο της, αγανακτισμένη με τα νάζια των γυναικών.

Στην πρώτη βόλτα σου στη χώρα δεν μπορείς παρά να διαπιστώσεις πως πρόκειται για αρχοντονήσι. Ίσως  ό,τι ωραιότερο έχει να δείξει, τα πανέμορφα αρχοντικά του με τις αυλές και τους κήπους τους, ζηλευτά τα περισσότερα. Χαρακτηριστικά και τα βοτσαλωτά χαλάκια προ της αυλόπορτας ή σε αυλές σπιτιών, εκκλησιών, δρομάκια. Ωραίες και καθαρές θάλασσες ακόμα και μέσα στη χώρα και στην Αγία Παρασκευή και στους Αγίους Αναργύρους και παντού στο πευκόφυτο νησί, με ένα μεγάλο μέρος του καμένο, δυστυχώς.

Όλοι στο νησί, κάτοικοι και τουρίστες, κινούνται με δίκυκλα οχήματα. Θυμηθήκαμε κι εμείς τα νιάτα μας και νοικιάσαμε ένα αυτόματο για να γυρίσουμε το νησί. Έσπασα λίγο τα νεύρα του αγίου συζύγου στην αρχή (κάποτε οδηγούσε enduro, παρακαλώ): "φοβάμαι, κι αν¨πέσουμε, κι αν σπάσω, πιο σιγά, μη γέρνεις τόσο στις στροφές, τι τα θέλω εγώ αυτά ...",  αλλά στο τέλος το απόλαυσα κι εγώ. Εξάλλου κίνηση είχε μόνο στη Χώρα, στο υπόλοιπο νησί ελάχιστη αυτή την εποχή. Τα μηχανάκια  είναι και το μεγάλο μειονέκτημα του νησιού. Από θορύβους κόλαση. Δεν μπορείς να ησυχάσεις στιγμή, είναι χιλιάδες. Ακόμα και το περπάτημα στους δρόμους του νησιού είναι επικίνδυνο. Πετάγονται από παντού. 

Στα εστιατόρια και στα καφέ οι τιμούλες είναι τσιμπημένες.  Πιο ακριβά κι από την Ύδρα  που λόγω της ποιότητας που σου προσφέρει, δεν σου κακοφαίνεται τόσο.

Δεν το λυπούνται το νησί τους, το χρήμα και μόνο αυτό είναι κι εδώ ο θεός τους.

Μετόχι, Ερμιόνη, Κόστα, Ίρια, Τολό ..., μια απελπισία.

Στο Πόρτο Χέλι στην Ερμιόνη

κι από την Κόστα στο Γαλατά

κάνουν σινιάλο απ’ το τιμόνι

τα καραβάκια στο Ματαπά.

Την τράτα λεν Μαρίτσα, 

τη σκούνα Βαγγελή, 

Σουλτάνα τη μαούνα, 

τη βάρκα Παντελή...

Τι εικόνες έβλεπε ο στιχουργός του τραγουδιού στα μέρη αυτά μισό αιώνα πριν, το 1969 που κυκλοφόρησε το τραγούδι; Σίγουρα οι εικόνες αυτές δεν έχουν καμία σχέση με τις σημερινές. Τον ρήμαξαν τον τόπο οι κάτοικοι του και οι αρχές του. 

Μετά τον Ύδρα πήραμε το δρόμο για την Κόστα, όπου και το πορθμείο για το πέρασμα στις Σπέτσες. Αφήσαμε την αδιάφορη για τον περαστικό από κει Ερμιόνη και δεν ακολουθήσαμε τον κύριο οδικό άξονα προς Κρανίδι -Πόρτο Χέλι- Κόστα, θα τον κάναμε στην επιστροφή μας από το νησί. Είπαμε, λοιπόν, να πάμε παραλιακά για να δούμε τα παραλιακά χωριά και την περιοχή.

Και εκεί, στις περιοχές των Αγίων Αναργύρων, της Πετροθάλασσας κ.α. μικρών οικισμών, παγιδευτήκαμε σχεδόν. Ένας λαβύρινθος, όπου τριγυρνάς, στρίβεις, ξαναστρίβεις κι ένας φόβος, αν θα καταφέρεις να απεγκλωβιστείς από κει, σε πιάνει, ακόμα και με το τζιπιές. Φαντάζομαι ότι πρόκειται για παλιούς αγροτικούς χωματόδρομους, που ναι μεν έχουν πλέον άσφαλτο, αλλά είναι στενοί, αποπνικτικοί, ανάμεσα σε ψηλές μάντρες και περιφράξεις κάθε είδους. Και στρίβεις και ξαναστρίβεις και ελπίζεις ότι θα βγεις και η έξοδος προς κάποιο μεγαλύτερο και κεντρικό δρόμο καθυστερεί πολύ. Όλη η περιοχή ιδιόκτητη, είδαμε πωλητήριο ακόμα και για λόφο και καταλάβαμε με όλους τους τρόπους ότι πρόκειται για φαρ ουέστ, όποιος είχε τη δύναμη, έκανε ό,τι γούσταρε. Χάλια μαύρα, όπως και στις περισσότερες παραλιακές περιοχές της περιοχής των Ιρίων, πριν το Τολό στο δρόμο μας για το Ναύπλιο. Εκεί οι περιοχές μυρίζουν έντονα φυτοφάρμακα και ακόμα και τα βότσαλα της θάλασσας είναι χρωματισμένα από αυτά. Πολλοί πορτοκαλεώνες, πολλοί ροδιώνες, αλλά το τι τρώμε, άστα να πάνε. 

Όσο για το Τολό το θυμόμουν με πολλή κίνηση και προ 35ετίας που το επισκέφτηκα. Όπως το είδα σήμερα, το καταλυπήθηκα. Παρόλα αυτά κόσμος πολύς και καθαρή θάλασσα! Η φύση αντιστέκεται και αναγεννιέται παρά την καταστροφική μανία μας προς αυτή. Παντού μπορείς να ανακαλύψεις ομορφιές, παντού κάτι σώζεται, αλλά η γενική εικόνα είναι αυτή. Οι περιοχές δεν έχουν καμιά σχέση με την εποχή που σε γοήτευαν, σε ενέπνεαν και κρατούσαν την ψυχή σου αιχμάλωτη. Δεν θα ξαναπήγαινα παρά μόνο στα βουνά και τα ορεινά της περιοχής αυτής, άντε και σε κανένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι για το μεζεδάκι. Δεν θα άφηνα τα λεφτά μου σε τόσο άπληστους ανθρώπους.

Ακτογραμμή Ρίου - Κορίνθου

Κοζάνη - Γιάννενα μέσω Εγνατίας οδού, Γιάννενα - Αντίρριο μέσω Ιόνιας οδού, Αντίρριο - Ρίο μέσω της γέφυρας Χαριλάου Τρικούπη, μια ανάσα δρόμος. Συγκεκριμένα περίπου τρεισήμισι με τέσσερις ώρες, χαλαρά πηγαίνοντας, ως εκδρομείς, Ευρώπη γίναμε, επιτέλους! Βέβαια οι δρόμοι αυτοί ως ταχείας κυκλοφορίας εξυπηρετούν περισσότερο τους εργαζόμενους και όσους βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους. Για τους εκδρομείς οι επαρχιακοί δρόμοι είναι πιο απολαυστικοί, γιατί ικανοποιούν περισσότερο την περιηγητική τους διάθεση, προσφέρονται για στάσεις, για καφεδάκι ή φαΐ σε όμορφα χωριά, παραθαλάσσια ή ορεινά. Έχει τόσες φυσικές ομορφιές αυτός ο κακοπαθημένος από τη στρεβλή ανάπτυξη τόπος! Εννοείται ότι την ανάπτυξη την πληρώνεις. Αλήθεια, γιατί στην υπόλοιπη Ευρώπη τα μεγάλα έργα οδοποιίας κάποτε ξεχρεώνονται κι εδώ ποτέ;

Η "ανάπτυξη" έχει κι άλλο πρόσωπο, οικείο σε όλους μας και πασιφανές σ' όλο το μήκος της ακτογραμμής Ρίου - Κορίνθου, όπου πια ακολουθήσαμε τον παλιό δρόμο και όχι τη νέα Ολυμπία οδό για να αρχίσουμε τις διακοπές μας. Αίγιο, Διακοφτό, Ακράτα, Δερβένι, Λυκοποριά, Ξυλόκαστρο, Κιάτο, Βραχάτι ..., όσο πιο όμορφος ο τόπος, τόσο μεγαλύτερη η άναρχη δόμηση, τόσο πιο πολλά τα αυθαίρετα και η καταστροφή του περιβάλλοντος.. Βίλες και πολυτέλεια δίπλα στο κύμα με ιδιωτικές παραλίες, όπου κανείς άλλος δεν έχει πρόσβαση, πολλά στρέμματα ιδιοκτησιών χωρίς δρόμους και εξόδους προς τη θάλασσα. Κάποιοι έχουν βαρεθεί να πηγαίνουν σ' αυτά τα προνομιούχα σπίτια και τα νοικιάζουν έναντι αδρού τιμήματος, τώρα το Σεπτέμβριο σε πιο προσιτές τιμές. Αναρωτιόμαστε πού βρισκόμασταν, όταν χαρίζονταν δημόσιες εκτάσεις ή όταν έβρεχε παροχές και χρήματα; Κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου κι η χώρα ευνοεί τους άδικους. Πόσο διεφθαρμένη χώρα, πόσο κακομαθημένοι πολίτες! Ζήσαμε ως αυθαιρετούχοι επί τριημέρου και διαπιστώσαμε ότι είναι απολαυστικά. Επιλέξαμε όμως άλλους δρόμους και ζούμε με λιγότερα, πολύ ευγνώμονες ωστόσο στη ζωή που μας χαρίζεται κι εμείς μπορούμε να το βλέπουμε.

Κάποια φίλη είπε ότι οι περιοχές αυτές, σε ακτίνα βολής από τα μεγάλα αστικά κέντρα, είναι τα Χάμπτονς της Ελλάδας, εγώ θα πω ότι οι πολιτικοί μηχανικοί, οι αρμόδιες για τη δόμηση υπηρεσίες και η ανεκτική στο φαινόμενο της διαφθοράς πολιτεία έχουν καταστρέψει μια χώρα με παραδείσιες ομορφιές. Λίγα παλιά αρχοντικά, πέτρινα κυρίως, έμειναν να θυμίζουν ότι οι τόποι αυτοί υπήρξαν όμορφοι. Ακόμα και τα πιο ταπεινά παλιά χαμόσπιτα που σώθηκαν, αισθητικά είναι πολύ πιο όμορφα από καινούργια σπίτια πολλών χιλιάδων ευρώ. Σύγχρονες κακόγουστες πολυκατοικίες και μονοκατοικίες, άναρχος πολεοδομικός συνωστισμός σε όμορφες θάλασσες και βουνά, σκουπίδια και μπαζότοποι όπου ευκολύνεται ο καθένας, ηχορρύπανση, κακοκατασκευασμένες και ημιτελείς μαρίνες και άλλα καταστροφικά εξωραϊστικά έργα.... Κρίμα, κρίμα, κρίμα, σε τέτοιους τόπους! Τόσο χάλια; Ισχύουν όλα αυτά, αλλά ο τόπος επιμένει και διατηρεί πολλές ομορφιές, όπως ο πλανήτης μας που χιλιετίες εμείς οι "σοφοί" τον καταστρέφουμε΄αλλά εξακολουθεί να είναι όμορφος.

Στο φακό αποθανατίσαμε τις ομορφιές και τις όμορφες στιγμές:

Στα Μέθανα η Blue lagoon της Ελλάδας

Η Blue lagoon της Ελλάδας βρίσκεται στα Μέθανα. Σε αντίθεση όμως με την τιρκουάζ λίμνη της Ισλανδίας που είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο και την επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες ετησίως παρά το γεωγραφικό μήκος και πλάτος του νησιού, η τιρκουάζ θάλασσα των Μεθάνων με τις ανάλογες ιαματικές ιδιότητες δεν είναι γνωστή ούτε σε πολλούς από εμάς τους Έλληνες. Μάλιστα φαίνεται να παρακμάζει. Κρίμα, γιατί ο περιβάλλων φυσικός χώρος και το τοπίο είναι πολύ όμορφα. Το μόνο που ασχημίζει κάπως την περιοχή είναι τι άλλο; Τα σύγχρονα κτίσματα και έργα ανάπλασης που είναι, όπως παντού στην Ελλάδα, άσχημα, κακοκατασκευασμένα, ημιτελή... ,τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.

Παλαιά Λουτρά Μεθάνων (Σεπτέμβριος του 2018)

Στην αρχή νομίσαμε ότι είναι στάση λεωφορείου ή αναγκαίο. Τελικά είναι ο χώρος του Αγροτικού Ιατρείου των Παλαιών Λουτρών Μεθάνων, ενός ορεινού χωριού στην πανέμορφη αυτή χερσόνησο. Πανέμορφη για τον εκδρομέα που ταξιδεύει χαλαρά το καλοκαίρι. Για τον γιατρό που υπηρετεί το αγροτικό του στην περιοχή η μετακίνηση και η καθημερινότητα πρέπει να είναι δύσκολες. Σαν να εργάζεται μερικές δεκαετίες πίσω από την εποχή μας. Ο ρεμπέτης Γιώργος Μπάτης που καταγόταν από τα Παλαιά Λουτρά, μεταξύ άλλων, ασκούσε και το επάγγελμα του περιπλανώμενου οδοντογιατρού και πωλητή αυτοσχέδιων φαρμάκων κατά του πονόδοντου. Μήπως κατέλυε εκεί περίπου έναν αιώνα πριν; Αυτό θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη συγκεκριμένη στέγαση για ιστορικούς λόγους. Ωστόσο χωρίς πλάκα, δεν είδαμε ούτε μια πλάκα, πόσο μάλλον κάτι περισσότερο, που να μνημονεύει ότι ένας από τους πρώτους ρεμπέτες υπήρξε τέκνο αυτού του τόπου.

Ο Γιώργος Μπάτης γεννήθηκε εκεί το 1885, αλλά σε ηλικία 8 ετών μετακόμισε οικογενειακώς στον Πειραιά.

Στα μέσα της δεκαετίας του '20 άνοιξε χoροδιδασκαλείο το οποίο ονομαζόταν «Κάρμεν». Εργάστηκε ακόμη ως πωλητής αυτοσχέδιων φαρμάκων κατά του πονόδοντου, περιπλανώμενος οδοντογιατρός, μικροπωλητής και ενεχυροδανειστής. Το 1931 άνοιξε ένα καφενείο, το «Ζώρζ Μπατέ», το οποίο αποτέλεσε ένα από τα λίκνα του ρεμπέτικου. Στο καφενείο του σύχναζε και ο ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης.

Την δεκαετία του ΄30 ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη μουσική και συνεργάστηκε στενά, με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Ανέστο Δελιά στη ρεμπέτικη κομπανία «Η τετράς η ξακουστή του Πειραιώς». Το 1933 ο Γιώργος Μπάτης κάνει τις πρώτες ηχογραφήσεις με μπουζούκι στην Ελλάδα. Ωστόσο δεν άφησε μεγάλη δισκογραφία (μόλις 17 τραγούδια), διότι όπως και πολλοί άλλοι μεγάλοι ρεμπέτες της εποχής (Βαγγέλης Παπάζογλου, Ανέστος Δελιάς, Γιοβάν Τσαούς κ.α.) σταμάτησε να ηχογραφεί το 1937 επειδή αρνούνταν να υποβάλλεται στην λογοκρισία από το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά.

Πέθανε στις 10 Μαρτίου του 1967 και θάφτηκε αγκαλιά με τον αγαπημένο του μπαγλαμά, όπως ο ίδιος είχε ζητήσει. ( βλ. εδώ)

                                      

                       

Διακοπές σε αυθαίρετο

Αυθαίρετα σε όλη την Ελλάδα. Όσο πιο όμορφος ο τόπος, τόσο πιο πολλά. Βίλες και πολυτέλεια δίπλα στο κύμα με ιδιωτικές παραλίες, όπου κανείς άλλος δεν έχει πρόσβαση, πολλά στρέμματα ιδιοκτησιών χωρίς δρόμους και εξόδους προς τη θάλασσα. Κάποιοι έχουν βαρεθεί να πηγαίνουν σ' αυτά τα προνομιούχα σπίτια και τα νοικιάζουν έναντι αδρού τιμήματος, τώρα το Σεπτέμβριο σε πιο προσιτές τιμές. Αναρωτιόμαστε πού βρισκόμασταν, όταν χαρίζονταν δημόσιες εκτάσεις ή όταν έβρεχε παροχές και χρήματα; Κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου κι η χώρα ευνοεί τους άδικους. Πόσο διεφθαρμένη χώρα, πόσο κακομαθημένοι πολίτες! Ζήσαμε ως αυθαιρετούχοι επί τριημέρου και διαπιστώσαμε ότι είναι απολαυστικά. Επιλέξαμε όμως άλλους δρόμους και ζούμε με λιγότερα, πολύ ευγνώμονες ωστόσο στη ζωή που μας χαρίζεται κι εμείς μπορούμε να το βλέπουμε.

Εκδρομούλα σε Ίμερα, Πολύφυτο, Δάσκιο, Ριζώματα, Ελατοχώρι (3/9/2018)

Κοζάνη, Ίμερα,  Πολύφυτος, Δάσκιο, Ριζώματα, Ελατοχώρι, ταξιδάκι λίγων ωρών στα όρια των νομών Κοζάνης, Ημαθίας, Πιερίας. Ο πλανήτης είναι όμορφος παντού, ακόμα και δίπλα μας. Μετά τη Νεράιδα Κοζάνης και μέχρι το Δάσκιο του νομού Ημαθίας η διαδρομή είναι ιδιαίτερα ήσυχη, καθόλου κίνηση, τόσο που παρακαλάς να δεις κάποιο ακόμα αυτοκίνητο. Από τα Ριζώματα Ημαθίας και πέρα αρχίζουν οι ταβέρνες και τα καφέ στα όμορφα ορεινά χωριά.  Κόσμος πολύς σ' αυτά και βέβαια γιατί όχι, όταν το κοψίδι είναι νόστιμο και εξόρμηση ίσον ταβέρνα και μπαράκι για τους περισσότερους. Όλα καλά ως εδώ και ο καθένας όπως αρέσκεται, αλλά αυτό το σκυλάδικο μας κάνει χουνέρια και μας κυνηγάει. Αλήθεια ποια είναι τα ποσοστά όσων δεν ακούν αυτή τη μουσική; Μάλλον μειοψηφία, ε;. Έχει γίνει η εθνική μας μουσική. Εμείς επιμένουμε και εκδράμουμε για να απολαύσουμε τη φύση, αποζητάμε την ησυχία, αφουγκραζόμαστε τους ήχους της φύσης, απολαμβάνουμε τα τοπία, τη θέα, τα χρώματα, τη βλάστηση. Η διαδρομή προσφέρεται. Και επειδή γνωρίζουμε τι συμβαίνει και πολλές φορές την έχουμε πατήσει, φροντίζουμε να παίρνουμε και κανένα ταπεράκι μαζί μας. 

Α, οι εποχές δεν άλλαξαν. Μόλις μπήκε το φθινόπωρο και αρκετά δέντρα άρχισαν ήδη να ρίχνουν τα φύλλα τους και να βάφουν το πράσινο του τοπίου με χρυσές και καφετιές πινελιές.

Ηχορρυπαντικές εξορμήσεις στη φύση (Ορειβασία στον Κίσσαβο και στους καταρράκτες της Καλυψώς με Σ.Ε.Ο. Κοζάνης)

Ωραίες οι εξορμήσεις στα βουνά, αλλά η μετάβαση με τα λεωφορεία των ορειβατικών συλλόγων για κάποιους, έστω και λίγους, που δεν αντέχουν το σκυλάδικο μπορεί να είναι και μαρτυρική. Εννοείται ότι όσοι διαφωνούν ή διαμαρτύρονται γίνονται αντιπαθείς και γραφικοί. Ζούμε σε εποχή απίστευτων θορύβων, αν στα σκυλάδικα, που δεν σταμάτησαν να παίζουν στο πήγαινε και στο έλα, προσθέσουμε και τη μουσική από τα μπιτσόμπαρα, όταν μετά την ορειβασία φτάσαμε σε κάποια παραλία (τουλάχιστον στη συγκεκριμένη εξόρμηση του Σ.Ε.Ο. Κοζάνης, στις 26-8-2018) για μια βουτιά. Όσο κι αν απομακρυνθείς από τα μπαρ, ακόμα και 100 μέτρα μακριά απ' αυτά, η ηχορρύπανση είναι μεγάλη. Σ΄αυτά δεν παίζουν σκυλάδικα, αλλά ένα άλλο βασανιστικό είδος. "Μήπως έπρεπε να σας βάλουν κλασική;" Όχι, κύριοι, αλλά μη μας λοιδορείτε και περιγελάτε μόνο και μόνο επειδή ζητάμε αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο.

Ο Δαυίδ της Κοπεγχάγης (The Royal Cast Collection - Statens Museum for Kunst)

- Ο Δαυίδ, σωστά;

- Ακούω και στο Αλέξανδρος. 

- Χαχαχα ... πώς από δω ή μάλλον και εδώ, στην Κοπεγχάγη; 

-Το κτίριο πίσω μου ήταν παλιά αποθήκη στο λιμάνι για ζάχαρη και ρούμι, αλλά οι Δανοί δε γκρεμίζουν τίποτα που αποτελεί κομμάτι της ιστορίας τους, των δραστηριοτήτων τους στην πόλη και μπορεί να αξιοποιηθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Κι ό,τι χτίζουν, το κατασκευάζουν έτσι που να μπορεί να αντέχει στο χρόνο και να παραμένει στους αιώνες. Έτσι η αποθήκη πίσω μου έγινε ένα είδος γλυπτοθήκης (The Royal Cast Collection - Statens Museum for Kunst ) με αντίγραφα αγαλμάτων και αναγλύφων από την αρχαιότητα ως την αναγέννηση, τα περισσότερα κατασκευασμένα από γύψο ή χαλκό, όπως η αφεντιά μου. 4000 χρόνια ιστορίας και τέχνης βρίσκονται εδώ για να έχουν πρόσβαση οι πολίτες στην παγκόσμια τέχνη. Εσείς γιατί έτσι; 

- Πώς, δηλαδή; (καμώθ'κα την ανήξερη) 

- Δυο τρία παραδείγματα θα σου πω - που να αφορούν και στην πόλη σου - για να μη σε κουράζω τουρίστρια πράμα. 

- Μας πήραν πρέφα και οι πέτρες, έστω ο χαλκός, σκέφτηκα. 

- Είχατε δυο αποθήκες εκεί που χτίσατε τη νέα Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης. Μπορούσαν να αξιοποιηθούν κι ας χτίζατε το νέο έργο αλλού. Είχατε κεντρική πλατεία πάνω στην κεντρική πλατεία και πάλι νέα κεντρική πλατεία. Ανεπίτρεπτα πολλές οι αναπλάσεις. Είχατε σιδηροδρομικές γραμμές που τις ξηλώσατε και θριαμβολογήσατε γι' αυτό. Σχεδόν αίσχος. Αν συνεχίσω, δε θα ξέρεις από πού να φύγεις. Είσαι και τουρίστρια, μη στο χαλάσω. 

- Δαυίδ ή Αλέξανδρε, ένα θα σου πω. Μ' έκανες παμπόρ'

Peykjavik Ισλανδίας, κάπου κοντά στο Δημαρχείο της πόλης

- "Σκεπτόμενε Ισλανδέ (εσύ που ατενίζεις το Δημαρχιακό Μέγαρο του Reykjavik και τη λίμνη μπροστά απ'αυτό), πες μου, πώς γίνεται εσείς που "τρώγατε βελανίδια, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες" να ζείτε σ' έναν κόσμο πιο ανθρώπινο κοινωνικά και πολιτισμένο απ' το δικό μας;"

-"Σαν να μη γνωρίζεις" μου είπε "άφταστοι στη διαφθορά, πρώτοι στην παράβαση των νόμων, πρώτοι στην ατιμωρησία, στο ρουσφέτι, με αδηφάγες τράπεζες, με απάνθρωπες και βρώμικες πόλεις, χωρίς σεβασμό για το περιβάλλον, τα μνημεία σας, το συνάνθρωπο ... "

- "Φτάνει" του είπα "έχουμε ήλιο, θάλασσα, όμορφα βουνά, νησιά, ωραίο κλίμα ..."

Μου πρόσφερε βελανίδια κι έφυγα.

Χαχαχα..., όχι δεν είναι άγγελοι -δεν υπάρχουν άγγελοι, σου λέω- όμως, αν εξαιρέσεις το κρύο, τους πάγους, τις μεγάλες νύχτες ...αυτό που τους όρισε το γεωγραφικό μήκος και πλάτος της χώρας τους, τα πηγαίνουν καλύτερα από μας, αντιμετώπισαν καλύτερα και την οικονομική κρίση, προτίμησε η κυβέρνηση να σώσει τους πολίτες.

Διαμαρτυρία για το κουτσούρεμα των δέντρων της γειτονιάς μου κατακαλόκαιρα

Κε Δήμαρχε, 

απουσίασα από την Κοζάνη για κάποιες μέρες και επιστρέφοντας στο σπίτι μου, η πρώτη θλιβερή εικόνα και διαπίστωση ήταν ότι στη θέση των όμορφων, φουντωμένων, καταπράσινων και σκιερών δέντρων που βρίσκονταν ακριβώς απέναντι από το μπαλκόνι μου υπάρχουν δυο κορμοί δέντρων. Άδειασε κι ασχήμυνε η γειτονιά! Πάει η κλαίουσα ιτιά, που ακόμα κι ο εργολάβος της αντιπαροχής τη σεβάστηκε, γιατί το δέντρο έχει την ιστορία του. Πάει και η κατάφορτη μουριά που χόρταινε τα πετεινά του ουρανού και τους περαστικούς που γεύονταν τους νόστιμους καρπούς της. Λέρωναν τα μούρα τα μπαλκόνια μας, αλλά σιγά το πράγμα. Τα δέντρα άρρωστα δεν ήταν (το μοναδικό άρρωστο δέντρο στο δρόμο, μια φλαμουριά, δεν κλαδεύτηκε), ηλεκτροφόρα καλώδια δεν εμπόδιζαν (κλαδεύονταν με κάποια συμπόνοια γι' αυτό), γιατί άραγε κουτσουρεύτηκαν σ' αυτό το βαθμό; Το συνεργείο του δήμου που τα έκοψε, ισχυρίστηκε (μας είπαν οι περίοικοι) ότι υπήρχε αίτημα για κόψιμο (ποιανού συμπολίτη μας;) και απόφαση του δημοτικού συμβουλίου γι' αυτό, μάλιστα ότι χωρίς απόφαση του συμβουλίου, δεν πειράζουν ούτε φύλλο. Στον ίδιο δρόμο υπάρχουν άλλα δέντρα που έχουν κλαδευτεί, τα συγκεκριμένα, γιατί έχουν κουτσουρευτεί; Κε Δήμαρχε, θα μπορούσατε να δημοσιοποιήσετε αυτή την απόφαση για να δούμε ποιο το σκεπτικό και ποιοι την ψήφισαν, γιατί μας αφορά. 

" Πώς είναι να είσαι συνταξιούχος; "

" Πώς είναι να είσαι συνταξιούχος; " 

Η μόνιμη ερώτηση, όποιον γνωστό κι αν συναντήσω.

Δε μιλώ τόσο καιρό για να μη με ματιάξετε (χαχαχα...). Είστε σίγουροι, όσοι ρωτάτε και δουλεύετε, ότι θέλετε να μάθετε;

Με μια λέξη, είναι τέλεια! Ή, πιο ταπεινά, εμάς (με τον σύζυγο βγήκαμε παρεΐτσα) μας αρέσει και το απολαμβάνουμε (υγεία να έχουμε).

Τόνοι άγχους, πίεσης, έγνοιας, πνευματικής και σωματικής κόπωσης, εκνευρισμών, συγχύσεων, κακής διάθεσης ... ξέρετε, δε χρειάζεται να γίνω πιο αναλυτική, έχουν κάνει φτερά, τα στείλαμε στον αγύριστο, μπίτ'σαν.

Ηρεμία και ποιοτικός χρόνος, δώρα πολύτιμα στον εαυτό μας, μετά από πολλά χρόνια τρεξίματος και παράνοιας, αυτής του σύγχρονου τρόπου ζωής. Θυμάμαι ότι τον χρόνο τον έσπρωχνα, να 'ρθει το Σαββατοκύριακο, η αργία, το καλοκαίρι, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, οι διακοπές! Τώρα κάθε μέρα είναι γιορτή κι η σχέση μου με τον χρόνο έχει αποκατασταθεί. Δεν θέλω να περνάει, αλλά να ζω, όσο καλύτερα μπορώ, την όμορφη καθημερινότητα. 

Ξυπνητήρι, γιοκ. Χτυπούσε το άτιμο κάθε πρωί στις 6.30 ή νωρίτερα. Δεν το συνήθισα ποτέ, ηχούσε πάντα βάρβαρα και άπονα. Ότι θα ξυπνούσα μάλιστα και στις 9.00 ή στις 9.30 το πρωί και ότι θα διορθωνόταν ακόμα κι αυτό που λέμε βιολογικό ρολόι, δεν το περίμενα. 

Πρωινό, καφεδάκι, καθημερινές δουλίτσες (αυτές δε λείπουν), περπάτημα, μεσημεριανή σιέστα, ταινίες, βιβλία, χαζοφέισμπουκ, πολύ λιγότερος υπολογιστής, μικρές ημερήσιες, λίγες (μέχρι στιγμής) μεγαλύτερες εκδρομούλες ... αυτά περίπου, τίποτα παράξενο ή μεγάλο, αλλά κυρίως αυτή η αίσθηση της αυτοδιάθεσης, της ελευθερίας κινήσεων, της γαλήνιας (όχι ακύμαντης) και όμορφης ζωής. Υποχρεώσεις εξακολουθούν να υπάρχουν, στην κοινωνία ζούμε κι εμείς, αν και μακριά απ' ό,τι θεωρούμε τοξικό για μας, με τις επιλογές μας, γεμάτοι ευγνωμοσύνη για τη ζωή, που μέχρι στιγμής μας χαρίζει το πολυτιμότερο όλων, την υγεία  και αμήν για όλους, ασχέτως εργασιακού ή συντάξιμου βίου.

Όνειρα και σχέδια κάνουν και οι συνταξιούχοι (υπάρχουν, ακόμα,  και νέοι συνταξιούχοι, οπότε πόσο μάλλον). Τα πλάνα και τα σχέδια πολλά και μακάρι για μας και για όλο τον κόσμο να πραγματοποιούνται, έστω και με τα πολύ λίγα χρήματα που μας δίνουν (κακό χρόνο να 'χουν). Το πείραμα λέει ότι ο άνθρωπος ζει και με λιγότερα (όταν αναγκαστεί), αν προηγουμένως φρόντισε να τακτοποιήσει τη ζωή του με κάποια σύνεση. Από κει και πέρα είναι θέμα ζυγιάσματος. Τι βαραίνει στην πλάστιγγα για τον καθένα και βέβαια κριτηρίων συνταξιοδότησης, όπου ο κλοιός ολοένα στενεύει, από τη δουλειά και στον Αη-Γιώρ' (νεκροταφείο) δηλαδή.

Αυτά περίπου και εν τάχει. 

Αχ, αυτό το ξενύχτι! (1)

Αχ, αυτό το ξενύχτι! Ανθυγιεινό, εξουθενωτικό και γεμάτο ανησυχίες και αγωνία για τον γονέα βέβαια και όχι για το παιδί που διασκεδάζει ως είθισται στην εποχή του. Και η εποχή απαιτεί η διασκέδαση των νέων να ξεκινά γύρω στα μεσάνυχτα και να τελειώνει τις πρωινές ώρες της επόμενης μέρας! Νομίζω ότι και στο ωράριο διασκέδασης των νέων στη χώρα μας, πρέπει να έχουμε μια ακόμα αρνητική πρωτιά, όπως αυτές στη διαφθορά, στην ατιμωρησία των οικονομικά ισχυρών, στην ανεργία, στα θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα, στα ζητήματα εκπαίδευσης και παιδείας, στο κάπνισμα....δηλαδή όλα τα κακά της μοίρας μας ή πιο σωστά της νοοτροπίας και της στάσης μας στη ζωή.

Ξενυχτάς και διάφορες μαύρες σκέψεις περνάν απ' το μυαλό σου, ειδικά αν έχεις κορίτσι. Γιατί τη νύχτα, όταν το σκοτάδι καλύπτει πρόσωπα και συμπεριφορές, η ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα παύει να ισχύει, η γυναίκα ξαναγίνεται το ασθενές φύλο, το υποψήφιο και εν δυνάμει θύμα, αυτό που μπορεί να δεχτεί επιθετική συμπεριφορά από το αρσενικό. Δεν άκουσα ποτέ να γίνεται λόγος για επιθέσεις γυναικών σε άντρες ή για βιασμούς αντρών από γυναίκες. Αντίθετα αρκετά συχνά γίνεται λόγος για επιθέσεις, βιασμούς και δολοφονίες γυναικών που βρέθηκαν μόνες τους αργά τη νύχτα. Κάτι τέτοια σκέφτεται ο γονιός, όταν το παιδάκι του διασκεδάζει κι άντε μετά να του κολλήσει ύπνος!

Ξυπνώντας με κακή διάθεση χωρίς συγκεκριμένο λόγο

Αν τα κριτήρια για την ευτυχία εξακολουθούσαν να είναι Ηροδότεια, αν η Σολώνεια σοφία φώτιζε το νου, τότε η αίσθηση της ικανοποίησης, ακόμα και της χαράς για τη ζωή θα έπρεπε να ομορφαίνει την καθημερινότητα όσων κατάφεραν ή ευεργετήθηκαν από την τύχη να έχουν προνόμια όπως η υγεία, η οικογενειακή συνεννόηση και αγάπη, η κοινωνική αποδοχή και αναγνώριση και η δυνατότητα επιβίωσης. 

Αν κάτι λείπει από τα κριτήρια της ευτυχίας τα οποία κατέταξαν τον Τέλλο τον Αθηναίο ή τους Κλέοβη και Βίτωνα στους μακάριους της ζωής και εμποδίζουν κι εμάς πολύ συχνά να απολαύσουμε τα αγαθά μας είναι η ευημερούσα πολιτεία και ο μακάριος θάνατος για τον οποίο όμως κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πριν επέλθει. Ή και το ανικανοποίητο και ανήσυχο της ανθρώπινης φύσης που δεν εκτιμά το υπαρκτό, αλλά αποζητά ολοένα και περισσότερα, στα χρόνια μας κυρίως υλικά αγαθά, και τελικά χάνει τη χαρά της απόλαυσης των ήδη υπαρχόντων και κατακτηθέντων με κόπο και κόστος. Αναφέρομαι σ' αυτούς που ανήκουν στη μεσαία τάξη ή ακόμα και στους φτωχούς, αλλά όχι εντελώς άπορους, γιατί τους πολύ πλούσιους δεν τους λογαριάζω. Αυτοί ζουν διαφορετικά από τους πολλούς, πέρα και από τη φαντασία μας και η πολιτεία δυστυχεί για την δικιά τους και μόνον υλική ευημερία και απληστία.