Θα ξεκινήσω κοινότυπα λέγοντας πως άλλη μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της. Ας επιχειρήσω λοιπόν έναν απολογισμό ως είθισται, όταν κάτι τελειώνει. Ποια ήταν τα θετικά και ποια τα αρνητικά αυτής της χρονιάς; Τι καλό έγινε που να μπορεί να μείνει χαραγμένο στη μνήμη και να χαμογελάς όταν το σκέφτεσαι ή τι καλό έγινε που να είναι χρήσιμο για τη σχολική κοινότητα και να αξίζει να επαναληφθεί; Ποια είναι τα λάθη , οι ελλείψεις, τα μειονεκτήματα που δημιούργησαν προβλήματα και πρέπει να αποφευχθούν, αν ενδιαφερόμαστε για τη βελτίωση της σχολικής ζωής; Βέβαια τα περισσότερα από τα άσχημα, έχουν να κάνουν με το Υπουργείο Παιδείας και την εκπαιδευτική του πολιτική και δυστυχώς δεν είναι στο χέρι της σχολικής κοινότητας να τα διορθώσει, καθώς οι αποφάσεις σ' αυτόν τον τόπο πλέον παίρνονται ερήμην του λαού.
ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ (δυστυχώς λίγα):
1. Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με τους μαθητές μας, αυτοί είναι το όμορφο κομμάτι, η όμορφη όψη της δουλειάς μας. Η δική τους δύναμη, θέληση, νιότη, ζωντάνια, ανεμελιά, τα δικά τους γέλια, αστεία, πειράγματα...είναι που κάνουν όμορφη τη δουλειά μας. Όσο κι αν είσαι κουρασμένος ή απογοητευμένος, απ' τη στιγμή που θα μπεις στην τάξη - και εφόσον έχεις φροντίσει να δημιουργήσεις σχέσεις αγάπης και αλληλοσεβασμού με τους μαθητές σου - ξεχνάς όλα τ' άλλα και σ' απασχολούν μόνον το μάθημα κι οι μαθητές. Σοβαρότητα, προσπάθεια, κρίσεις, απόψεις, γέλια, μικροπαραστρατήματα, ατοπήματα, παρατηρήσεις, συγκινήσεις, αλληλεγγύη, τρυφερότητα...είναι μερικές από τις λέξεις που εκφράζουν την πραγματικότητα της μικρής κοινότητας που λέγεται τάξη και ώρα διδασκαλίας. Αυτό που ένας εκπαιδευτικός δεν μπορεί να λησμονήσει από την τάξη που μπαίνει είναι τα μάτια των παιδιών του, που είναι καρφωμένα πάνω του για να καταλάβουν, να πάρουν, να αποτυπώσουν, να κρίνουν..., ώστε να μάθουν, να κατανοήσουν, να μεγαλώσουν. Στην τάξη, λοιπόν, χάρη στα παιδιά ξεχνιέσαι, όχι ότι δεν κουράζεσαι, γιατί η τάξη είναι ξόδεμα και υπερπροσπάθεια, για να διδάξεις το μάθημα, να τους μιλήσεις με αφορμή το μάθημα για τη ζωή, να τους προβληματίσεις, να τους βοηθήσεις να εκφραστούν, να αστειευτείς, να κρατήσεις ισορροπίες για να μην δημιουργηθεί μεγάλη αναστάτωση, να προσέξεις ποιος είναι αφηρημένος και να τον επαναφέρεις, να σκεφτείς τον μέτριο, τον αδύνατο μαθητή και να επαναλάβεις, τον δειλό που ντρέπεται και να τον ενθαρρύνεις, να συγκρατήσεις τον παρορμητικό και τον φωνακλά, να προλάβεις και να σταματήσεις χοντράδες και προσβολές, να προλάβεις όμως να δείξεις και την αγάπη σου, να πεις και μια γλυκιά ή κολακευτική κουβέντα στον έφηβο που μεγαλώνει και νιώθει άβολα και με το σώμα του και με τη φωνή του και με το μαλλί του..., να μην ξεχνάς να χαμογελάς και όταν μπαίνεις στην τάξη και όταν τους χαιρετάς, να είσαι και περιποιημένος και φροντισμένος, γιατί τα παιδιά μας θέλουν πάνω απ' όλα βέβαια καλούς δασκάλους, αλλά και καλούς ανθρώπους και όμορφους και φροντισμένους. Να μην επεκταθώ περισσότερο, γιατί ήδη εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, αν τα καταφέρνουμε όλα αυτά. Η απάντηση είναι πως όχι, όσοι στο χώρο μας είναι καλοί το προσπαθούν, όσοι δεν ενδιαφέρονται αρκετά και αντιμετωπίζουν τη δουλειά αυτή διεκπεραιωτικά, αδιαφορούν. Εν κατακλείδι να επαναλάβω ότι το όμορφο κομμάτι της δουλειάς μας είναι οι μαθητές μας, αυτοί είναι οι μόνοι που αναγνωρίζουν και το έργο μας, αν είναι καλό.
2. Εκδρομές, προγράμματα, εκδηλώσεις, ευκαιρίες που σου δίνουν τη δυνατότητα να ξεφύγεις από το μάθημα και την τάξη και να κάνεις κι άλλα πράγματα πάλι μαζί με τους μαθητές, να χαρείς τη συντροφιά τους, να ζήσεις κοινές εμπειρίες άλλου είδους σε στιγμές πιο χαλαρές, πιο ξένοιαστες, να δημιουργήσεις με εκπληκτικά αποτελέσματα μερικές φορές. Συχνά αναδεικνύονται ταλέντα και απρόσμενες συμμετοχές. Απαραίτητες οι εκδηλώσεις αυτές και για να αντιληφθείς καλύτερα την ιδιοσυγκρασία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των μαθητών σου και βέβαια για να γεμίσουν οι μαθητές με εμπειρίες, που μερικές φορές είναι πιο χρήσιμες από μια διδακτική ώρα.
3.Επιτέλους δουλεύουν και κάποιοι που για πολλά χρόνια κορόιδευαν την κοινωνία και τους πολλούς εκπαιδευτικούς που εργάζονταν. Η απαξίωση του κλάδου από την κοινωνία οφείλεται και σ' αυτούς. Βέβαια μην θεωρήσετε ότι η παρατήρηση αυτή, έχει να κάνει με κάποιο νοικοκύρεμα και εξυγίανση του χώρου μας. Απλά μέσα στα πολλά, αρνητικά και άκρως ανησυχητικά που συμβαίνουν και στο δικό μας χώρο και πάντα στα πλαίσια των περικοπών, προέκυψε ένα και μοναδικό καλό.
4. Η χρήση των ηλεκτρονικών μέσων στην εκπαίδευση ως εργαλείου που διευκολύνει τη διαδικασία μάθησης κι όχι ως πανάκεια. Εννοείται ότι και εδώ οι υποδομές δεν επαρκούν και είναι απαρχαιωμένες. Όλα πρόχειρα και ελλιπώς χρηματοδοτούμενα. Ζητάνε από τους εκπαιδευτικούς και μαθητές να χρησιμοποιούν τους υπολογιστές, όταν δεν μπορείς να έχεις πρόσβαση στην αίθουσα των 6-12 περίπου (ανάλογα με τη δύναμη του σχολείου) παλιών υπολογιστών που υπάρχουν στο εργαστήριο πληροφορικής, ούτε για μια ώρα την εβδομάδα, αφού είναι πάντα κατειλημμένο από το μάθημα της Πληροφορικής! Απλώς αυξήθηκαν κάπως οι φορητοί υπολογιστές, οι προτζέκτορες κλπ και μπορεί ο εκπαιδευτικός να χρησιμοποιήσει βοηθητικά για το μάθημά του και αυτό το μέσο. Για παράλληλη χρήση και από τους μαθητές, είμαστε πολύ πίσω ακόμα. Χρειάζονται χρήματα και επιμόρφωση.
ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ (δυστυχώς πολλά):
Από που να πρωτοξεκινήσω! Εισαγωγικά να πω ότι στη χώρα μας καταφέραμε να έχουμε ένα σχολείο μισητό στους μαθητές, ανεπαρκές και πολυέξοδο για τους γονείς, άδικο, άνισο, πλέον και καταπιεστικό και ανελεύθερο για τους εκπαιδευτικούς!
1. Η απόλυση και κατάργηση κάποιων ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα ιδιωτικά συμφέροντα. Η αντίδραση της βάσης ήταν χλιαρή, ο κόσμος στις συνελεύσεις, πορείες λίγος, το πάλεψαν μόνοι τους σχεδόν οι απολυμένοι.
2. Η ψυχολογία του κλάδου, μετά από την επιστράτευση, τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών,τις τοποθετήσεις συναδέλφων ακόμα και σε πέντε διαφορετικά σχολεία για να συμπληρώσουν το ωράριο τους κλπ μνημονιακά μέτρα. Πάντοτε ήμασταν κακοπληρωμένοι, σήμερα ο μισθός ενός πρωτοδιοριζόμενου καθηγητή έχει φτάσει στα 600 περίπου ευρώ, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να επιβιώσει, πολύ περισσότερο αξιοπρεπώς. Γενικότερα οι εκπαιδευτικοί υπήρξαμε κακοπληρωμένοι ανέκαθεν. Μολονότι είμαστε απόφοιτοι πανεπιστημίων, αμειβόμαστε σε πολλές περιπτώσεις χειρότερα και από τους απόφοιτους της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Έτσι, και χάρη στο στραβό εκπαιδευτικό μας σύστημα, προκύπτουν τα ιδιαίτερα. Εδώ να σημειώσω ότι οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί δεν κάνουν ιδιαίτερα και προσπαθούν να επιβιώσουν με τον φτωχό μισθό τους. Ωστόσο πράγματι απ' την άλλη πλευρά υπάρχουν οι "ιδιαιτερατζήδες" όπως λέγονται και κάποιοι απ' αυτούς είναι υψηλά αμειβόμενοι. Νομίζω ότι η κακή εκπαιδευτική πολιτική γεννά και το ιδιαίτερο, αν είχαμε ένα σχολείο Φινλανδίας για παράδειγμα και αν το κράτος ενδιαφερόταν και χρηματοδοτούσε την παιδεία όπως της αρμόζει, δεν θα υπήρχε και το μοναδικό αυτό φαινόμενο. Επίσης το κράτος στρουθοκαμηλίζει κι ενώ θα μπορούσε να φορολογεί τουλάχιστον τον "ιδιαιτερατζή", κάνει σαν να μην γνωρίζει, γιατί βέβαια δεν μπορεί να παραδεχτεί την αποτυχία του και τις δικές του ελλείψεις. Να πούμε ότι στη Φιλανδία ( μια που αποτελεί εκπαιδευτικό πρότυπο), το παιδί του μανάβη της γειτονιάς πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με το παιδί του υπουργού. Στην Ελλάδα ο ευκατάστατος θα στείλει το παιδί του στο ιδιωτικό, ενώ ο οικονομικά ασθενής στο δημόσιο. Αυτή είναι μια εξήγηση για την αδιαφορία της πολιτείας για το δημόσιο σχολείο. Παρόλα αυτά οι επιτυχίες των δημόσιων σχολείων στους διαγωνισμούς, δεν είναι υποδεέστερες των ιδιωτικών κι αυτό αποδεικνύει ότι και στο δημόσιο σχολείο γίνεται πολύ καλή δουλειά. Εξάλλου και τα παιδιά των ιδιωτικών σχολείων στην Ελλάδα δεν αποφεύγουν τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα προκειμένου να εισαχθούν σε κάποια σχολή. Παγκόσμια λοιπόν ιδιαιτερότητα το φροντιστήριο στην Ελλάδα!
3.Το μέτρο της αξιολόγησης, εφόσον συνδέεται με την ποσόστωση και τις απολύσεις. Στόχος δεν είναι η βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης, αυτό καθόλου δεν ενδιαφέρει το κράτος. Στόχος είναι η τροφοδότηση της μηχανής των απολύσεων και σταδιακά η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης. Να συμπληρώσω, θέτοντας την εξής ερώτηση. Στην κομματικοποιημένη Ελλάδα, την Ελλάδα της διαπλοκής και του "μέσου", ο σύμβουλος που καλείται να αξιολογήσει το εκπαιδευτικό μας έργο, ποιον θα αξιολογήσει θετικά,τον ημέτερο, το φίλο, τον γνωστό ή αυτόν που πραγματικά αξίζει; Νομίζω πως η απάντηση είναι προφανής. Εκτός απ' αυτό οι ακριβοθώρητοι μέχρι τώρα σύμβουλοι πώς θα αξιολογήσουν και θα κρίνουν έναν εκπαιδευτικό μέσα σε λίγες ώρες (δυο διδακτικές ώρες); Εγείρονται πολλά ερωτήματα και για το θέμα έχουν γραφεί πολλά άρθρα από ειδικούς επί των εκπαιδευτικών θεμάτων που χτυπούν το καμπανάκι του κινδύνου για το δημόσιο σχολείο. Παραθέτω μερικούς συνδέσμους προς ενημέρωση:
α)http://tvxs.gr/news/paideia/treis-morfes-aksiologisis-odigoyn-se-3-tropoys-apolyseon-toy-d-tsirigoti
4.Οι σχέσεις μεταξύ συλλόγων και διευθυντών. Κυριαρχούν οι απειλές και οι εκφοβισμοί με μπαμπούλα την αξιολόγηση. Κι αυτό όχι γιατί οι σύλλογοι αρνούνται να διεκπεραιώσουν το εκπαιδευτικό ή διοικητικό τους έργο, αλλά γιατί μερικές φορές αντιδρούν σε παραλογισμούς ή ιδέες που ο διευθυντής θέλει ερήμην των αποφάσεων του συλλόγου να εφαρμόσει. Εν ολίγοις φτάσαμε στην εποχή που ό,τι "του κατεβάσει η γκλάβα του" του διευθυντή πρέπει να γίνει, αλλιώς ο σύλλογος απειλείται! Από την επόμενη σχολική χρονιά οι διευθυντές θα κρατάνε και τεφτέρι, κάτι σαν ποινολόγιο ή τεφτέρι παραστρατημάτων ή ανυπακοής στη βούληση του ενός. Κι άμα έχεις να κάνεις με κάποιον σώφρονα (η μειοψηφία) έχει καλώς, αν έχεις να κάνεις με αυταρχικούς και εγωιστές διευθυντές (η πλειοψηφία), κάηκες. Γενικά τα μνημονιακά μέτρα μεγάλωσαν το χάσμα μεταξύ διευθυντών και εκπαιδευτικών, οι οποίοι έπαψαν να είναι συνάδελφοι και μετατράπηκαν σε διευθυντές και υποτακτικούς αντίστοιχα, εγώ διατάζω κι εσύ εκτελείς. Μ' άλλα λόγια δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ' ανέβει στο κρεβάτι!
5. Συλλογή πτυχίων και μορίων. Είναι ένας τρόπος για να κριθείς κατάλληλος ως εκπαιδευτικός! Ακόμα κι αν παραβλέψω το γεγονός ότι πολλά απ΄αυτά τα πτυχία στο παρελθόν αποκτήθηκαν με εξαγορά ή χαρίστηκαν (ένα μέρος ανήκει και σε συμβούλους ή διευθυντές που θα μας αξιολογήσουν) δεν είναι τα πτυχία που σε καθιστούν ικανό, άξιο ή και χαρισματικό εκπαιδευτικό! Είναι η αγάπη για τη δουλειά σου, τα παιδιά, τη γνώση, είναι η στάση και η φιλοσοφία σου για τη ζωή. Μόνον ο ιδεολόγος, φιλάνθρωπος, φιλομαθής κι όχι αρχομανής μπορεί να γίνει καλός δάσκαλος. Εξάλλου δεν γνωρίζω ούτε έναν που να θέλει να πάρει κάποιο δεύτερο πτυχίο ή μεταπτυχιακό για τη γνώση ή για τη βελτίωση του παρεχόμενου εκπαιδευτικού του έργου. Όλοι ανεξαιρέτως συγκεντρώνουν "χαρτιά" με αποκλειστικό στόχο την επαγγελματική εξέλιξη ή το φόβο της αξιολόγησης.
6. Το συνεχές εξεταστικό σύστημα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι μαθητές μας. Συνεχείς και δύσκολες εξετάσεις εξουθενώνουν τα παιδιά, τα στερούν από τη δυνατότητα να βιώσουν τις χαρές της ηλικίας τους, να χαρούν, να διασκεδάσουν, να παίξουν. Οι μαθητές στη χώρα μας βιώνουν μεγάλο άγχος που αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για την φυσιολογική και αρμονική ανάπτυξή τους ή για την απόκτηση ουσιαστικών γνώσεων. Η αποστήθιση λειτουργεί εις βάρος της κρίσης, είναι όμως απαραίτητη, καθώς η Δευτεροβάθμια εκπαίδευση ουσιαστικά προετοιμάζει το μαθητή για τις πανελλήνιες εξετάσεις (όπου απαιτείται η απόλυτη αποστήθιση σύμφωνα με τις οδηγίες που έρχονται στους διορθωτές), πλέον και για την τράπεζα θεμάτων.
7. Υπέρογκη ύλη, την οποία εμείς οι καθηγητές καλούμαστε να καλύψουμε εις βάρος της ποιότητας και της ουσίας. Είναι περίεργο που πάγιο αίτημα μας είναι η μείωση της ύλης, αίτημα που μεταφέρεται στους αρμόδιους μέσω των συμβούλων, όπως μας λένε. Αντί όμως η ύλη να μειώνεται, αυξάνεται, πράγμα που αποδεικνύει ότι κανείς ιθύνων δεν λαμβάνει υπόψη του τη βάση και όσους γνωρίζουν την πραγματικότητα της τάξης, η οποία μάλλον δεν τους ενδιαφέρει, αλλά δρούν ερήμην αυτής.
8. Το σχολείο είναι πολυδάπανο για τους γονείς. Δυστυχώς τα φροντιστήρια ξεκινούν από το δημοτικό, φροντιστήρια για ξένες γλώσσες, για μουσική, για αθλητισμό κλπ. Αργότερα στο γυμνάσιο κάποια παιδιά ξεκινούν φροντιστήρια για κάποια βασικά μαθήματα, όπως τα Μαθηματικά, τα Φιλολογικά, η Φυσική κλπ. Στο λύκειο το φαινόμενο φροντιστήριο γιγαντώνεται, και αφαιμάσσει την ελληνική οικογένεια. Τώρα μάλιστα με το Νέο Λύκειο και την τράπεζα θεμάτων τα φροντιστήρια αυξάνονται. Τι φταίει όμως που στη χώρα μας σε αντίθεση με τις άλλες χώρες υπάρχουν φροντιστήρια; Γιατί στις άλλες χώρες οι μαθητές τα μαθαίνουν όλα στο σχολείο τους, εκεί και τις ξένες γλώσσες, εκεί και την άθληση, εκεί και το φαγητό και τη δημιουργική απασχόληση και το παιχνίδι! Είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί άχρηστοι και ανίκανοι στη χώρα μας, ενώ στο εξωτερικό όλοι άξιοι; Θα ήταν αφελές να πιστεύουμε κάτι τέτοιο. Το σχολείο μας είναι αυτό που είναι, γιατί μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν άθλιοι πολιτικοί, γιατί όλα γίνονται στο γόνατο, πρόχειρα, χωρίς μελέτη, συνήθως υιοθετώντας ξένα μέτρα και πρότυπα που καμιά σχέση δεν έχουν με την ελληνική πραγματικότητα. Πλέον ακολουθώντας πιστά τις επιταγές του ΟΟΣΑ, τον οποίο και πληρώνουμε ως κράτος αδρά, στερώντας και αυτά τα χρήματα από το ελληνικό σχολείο. Έτσι έχουμε ένα σχολείο που υποχρηματοδοτείται με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί σωστά. Δείτε τι σχολικά κτίρια έχουμε! Ακόμα και σχολεία που χτίστηκαν πρόσφατα και κόστισαν στον ελληνικό λαό εκατοντάδες ευρώ είναι από κακά έως μέτρια, ενώ για τα χρήματα που δαπανήθηκαν, θα έπρεπε να είναι παλάτια και να μην τους λείπει τίποτα (εργαστήρια, χώροι άθλησης, χώροι εστίασης για τους μαθητές με δημόσια δαπάνη, χώροι εκδηλώσεων κλπ). Πού πηγαίνουν τα χρήματα; Αλλά ας φύγω από τους χώρους και ας επικεντρωθώ στο ανθρώπινο δυναμικό. Σαφώς και στο χώρο μας υπάρχουν και οι καλοί και οι μέτριοι και οι κακοί εκπαιδευτικοί. Δεν είναι η αξιολόγηση όμως που θα βελτιώσει τους κακούς, αλλά η συνεχής επιμόρφωσή τους (εκατοντάδες τα ΕΣΠΑ κάθε χρόνο, υπάρχει αυτή η δυνατότητα) ή η απασχόλησή τους σε θέσεις διοίκησης και όχι στην τάξη. Εξάλλου οι εκπαιδευτικοί που δεν τα καταφέρνουν είναι ελάχιστοι. Η συντριπτική πλειοψηφία κάνουν σωστά, ευσυνείδητα και με αυτοθυσία τη δουλειά τους και είναι αυτοί οι εκπαιδευτικοί που έμαθαν, αλλά και διαπαιδαγώγησαν και ενέπνευσαν τους μαθητές τους για να προοδεύσουν και να εξελιχθούν. Είναι οι εκπαιδευτικοί που δημιούργησαν τέτοιες σχέσεις αγάπης και επικοινωνίας με τα παιδιά τους, που ακόμα και μετά από πολλά χρόνια, επιστήμονες πια έρχονται για να τους δουν και να τους ευχαριστήσουν! Κι αυτή είναι η μοναδική άξια λόγου ανταμοιβή του εκπαιδευτικού για το έργο του.
9. Δεν υπάρχουν χώροι στα σχολεία για να απομονωθείς και να δουλέψεις, όταν έχεις κάποιο κενό, άσε που πλέον δεν προλαβαίνεις, καθώς έχουμε αναλάβει πλήρως και όλο το διοικητικό έργο. Εννοείται ότι συχνά μένουμε πλέον του οκταώρου για να τακτοποιήσουμε θέματα του σχολείου. Δεν έχουμε λοιπόν καν το προσωπικό μας γραφείο στα σχολεία, συνήθως μοιραζόμαστε το ίδιο γραφείο 2-3 άτομα. Μετά βίας εξασφαλίζουμε κάποιο συρτάρι για να βάλουμε τα βιβλία μας και το υλικό της δουλειάς μας, που ασφυκτιά και δεν χωράει. Βέβαια η κοινωνία και η πολιτεία θέλει και ο εκπαιδευτικός να παραμένει στο σχολείο το οχτάωρο του. Χωρίς να γνωρίζει τις συνθήκες. Στοιβαγμένοι λοιπόν σε γραφεία που όλους δεν μας χωρούν, χωρίς το χώρο ή την επιφάνεια για να ακουμπήσουμε το υλικό της δουλειάς μας, σε γραφεία που επειδή συνωστίζονται πολλοί (καθηγητές, καθαρίστριες, γονείς) είναι αδύνατον να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά, πλην της διοικητικής κουτσά στραβά που δεν απαιτεί πάντα μεγάλη αυτοσυγκέντρωση. Εξάλλου δεν λαμβάνει υπόψη της η κοινωνία ότι ο καθηγητής (τουλάχιστον κάποιες ειδικότητες) κουβαλάει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του στο σπίτι. Εγώ που είμαι φιλόλογος με 25ή υπηρεσία, διαβάζω - προετοιμάζομαι ή διορθώνω για ένα τρίωρο κατά μέσο όρο στο σπίτι μου καθημερινά και τα Σαββατοκύριακα, όλο το χρόνο (σχολική χρονιά). Δεν είναι άδικο αυτό; Γιατί εγώ να δουλεύω 11 ή και παραπάνω ώρες τη μέρα; Δεν πρέπει αυτό να ληφθεί υπόψη; Ή δεν πρέπει να εξασφαλιστούν οι συνθήκες εκείνες που να μου επιτρέπουν να κάνω τη δουλειά μου στο σχολείο; Για σκισμένες καρέκλες, σπασμένες έδρες, όπου έχουμε καταστρέψει αρκετά κασλσόν ή ρούχα, για έλλειψη γραφικής ύλης, αρχαία φωτοτυπικά μηχανήματα που χαλάνε κάθε τρεις και λίγο, ας μην κάνω ιδιαίτερα λόγο, γιατί είναι δευτερεύοντα. Αυτό είναι το ελληνικό σχολείο του 2014! Θα πρότεινα οι εκπαιδευτικοί να αξιολογήσουμε το Υπουργείο και τους αρμόδιους των επιτροπών κλπ
10.Οι χώροι είναι ελλιπείς και ανεπαρκείς ή καθόλου ευχάριστοι λόγω παλαιότητας και κακής κατασκευής και για τους μαθητές. Αίθουσες ψυχρές άχρωμες, χωρίς διακόσμηση, χρώμα, ό,τι γίνεται προς αυτήν την κατεύθυνση είναι πρωτοβουλία καθηγητών και μαθητών για να σουλουπωθούν οι κακές κατασκευές του ΟΣΚ. Αύλειος χώρος τσιμεντοποιημένος, χωρίς πράσινο, περιφραγμένος με κάγκελα, αλυσίδες που κλείνουν την είσοδο προς το σχολείο.... Γυμναστήρια από ανύπαρκτα έως βρώμικα και απεριποίητα, ίσα για να γίνεται η δουλειά, άσχετα αν σιχαίνεσαι να ακουμπήσεις το ρούχο σου. Χώροι εκδηλώσεων δεν υπάρχουν, πλην εξαιρέσεων. Βιβλιοθήκες υπάρχουν, αν και φτωχές, δεν υπάρχουν όμως αναγνωστήρια σε πολλά σχολεία. Εργαστήρια πληροφορικής απαρχαιωμένα, συχνά οι λίγοι και παλιοί υπολογιστές κολλάνε. Εργαστήρια για άλλα μαθήματα υπάρχουν, όπου στήθηκαν με την προσωπική εργασία των καθηγητών, συμμάζεμα, καθάρισμα, φροντίδα του χώρου, μεταφορά οργάνων από αραχνιασμένες αποθήκες, ξεσκόνισμα κλπ, εννοείται εκτός ωραρίου. Για να μην μακρηγορώ οι χώροι του σχολείου δεν είναι θελκτικοί, αλλά απωθητικοί για τους μαθητές, ενώ οι πολλές ελλείψεις που οφείλονται στην αδιαφορία κρατικών και δημοτικών αρχών, όσο κι αν γίνεται προσπάθεια από το ανθρώπινο δυναμικό των σχολείων να εξωραϊστούν, παραμένουν προβληματικοί ελλείψει χρημάτων.
11. Σχολικές γιορτές, όπου τα 2/3 των μαθητών, δεν παρακολουθούν (και λίγο λέω). Είναι τόσο πυκνό και εξαντλητικό το πρόγραμμα του σχολείου, που δε υπάρχει χρόνος για πρόβες, πολύ περισσότερο για θεατρικά, χορευτικά κλπ. Ό,τι κάνει ο καθηγητής προσπαθεί να το χωρέσει στο διάλειμμα ή σε κάποιο κενό του, με πολύ πίεση και άγχος. Ο μαθητής που συμμετέχει, θα πρέπει να χάσει κάποιο άλλο μάθημα για να πάρει μέρος στις πρόβες. Επίσης όσο εξακολουθούμε να επαναλαμβάνουμε στα παιδιά μας τα ίδια και τα ίδια στις γιορτές, δύσκολα θα κερδίσουμε το ενδιαφέρον τους. Γνωρίζω περιστατικό με ονοματεπώνυμο, όπου συνάδελφος στην ομιλία του μιλάει στα παιδιά και για ανείπωτες αλήθειες. Ο διευθυντής σηκώνεται του αρπάζει την ομιλία ενώπιον όλων κλπ κωμικά. Αυτά προ του μέτρου της αξιολογήσεως, όταν δεν υπήρχε η απειλή της απόλυσης. Σκεφτείτε σήμερα!
Βέβαια και σε άλλα μπορεί να αναφερθεί κανείς, αλλά για να αποφευχθεί η κούραση που προκαλούν οι μακροσκελείς γραφές, κλείνω εδώ τον απολογισμό της σχολικής χρονιάς που πέρασε. Δεκτές οι παρατηρήσεις, επισημάνσεις, προσθήκες ή διορθώσεις από όσους αναγνώστες ενδιαφέρονται για το θέμα.
8. Το σχολείο είναι πολυδάπανο για τους γονείς. Δυστυχώς τα φροντιστήρια ξεκινούν από το δημοτικό, φροντιστήρια για ξένες γλώσσες, για μουσική, για αθλητισμό κλπ. Αργότερα στο γυμνάσιο κάποια παιδιά ξεκινούν φροντιστήρια για κάποια βασικά μαθήματα, όπως τα Μαθηματικά, τα Φιλολογικά, η Φυσική κλπ. Στο λύκειο το φαινόμενο φροντιστήριο γιγαντώνεται, και αφαιμάσσει την ελληνική οικογένεια. Τώρα μάλιστα με το Νέο Λύκειο και την τράπεζα θεμάτων τα φροντιστήρια αυξάνονται. Τι φταίει όμως που στη χώρα μας σε αντίθεση με τις άλλες χώρες υπάρχουν φροντιστήρια; Γιατί στις άλλες χώρες οι μαθητές τα μαθαίνουν όλα στο σχολείο τους, εκεί και τις ξένες γλώσσες, εκεί και την άθληση, εκεί και το φαγητό και τη δημιουργική απασχόληση και το παιχνίδι! Είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί άχρηστοι και ανίκανοι στη χώρα μας, ενώ στο εξωτερικό όλοι άξιοι; Θα ήταν αφελές να πιστεύουμε κάτι τέτοιο. Το σχολείο μας είναι αυτό που είναι, γιατί μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν άθλιοι πολιτικοί, γιατί όλα γίνονται στο γόνατο, πρόχειρα, χωρίς μελέτη, συνήθως υιοθετώντας ξένα μέτρα και πρότυπα που καμιά σχέση δεν έχουν με την ελληνική πραγματικότητα. Πλέον ακολουθώντας πιστά τις επιταγές του ΟΟΣΑ, τον οποίο και πληρώνουμε ως κράτος αδρά, στερώντας και αυτά τα χρήματα από το ελληνικό σχολείο. Έτσι έχουμε ένα σχολείο που υποχρηματοδοτείται με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί σωστά. Δείτε τι σχολικά κτίρια έχουμε! Ακόμα και σχολεία που χτίστηκαν πρόσφατα και κόστισαν στον ελληνικό λαό εκατοντάδες ευρώ είναι από κακά έως μέτρια, ενώ για τα χρήματα που δαπανήθηκαν, θα έπρεπε να είναι παλάτια και να μην τους λείπει τίποτα (εργαστήρια, χώροι άθλησης, χώροι εστίασης για τους μαθητές με δημόσια δαπάνη, χώροι εκδηλώσεων κλπ). Πού πηγαίνουν τα χρήματα; Αλλά ας φύγω από τους χώρους και ας επικεντρωθώ στο ανθρώπινο δυναμικό. Σαφώς και στο χώρο μας υπάρχουν και οι καλοί και οι μέτριοι και οι κακοί εκπαιδευτικοί. Δεν είναι η αξιολόγηση όμως που θα βελτιώσει τους κακούς, αλλά η συνεχής επιμόρφωσή τους (εκατοντάδες τα ΕΣΠΑ κάθε χρόνο, υπάρχει αυτή η δυνατότητα) ή η απασχόλησή τους σε θέσεις διοίκησης και όχι στην τάξη. Εξάλλου οι εκπαιδευτικοί που δεν τα καταφέρνουν είναι ελάχιστοι. Η συντριπτική πλειοψηφία κάνουν σωστά, ευσυνείδητα και με αυτοθυσία τη δουλειά τους και είναι αυτοί οι εκπαιδευτικοί που έμαθαν, αλλά και διαπαιδαγώγησαν και ενέπνευσαν τους μαθητές τους για να προοδεύσουν και να εξελιχθούν. Είναι οι εκπαιδευτικοί που δημιούργησαν τέτοιες σχέσεις αγάπης και επικοινωνίας με τα παιδιά τους, που ακόμα και μετά από πολλά χρόνια, επιστήμονες πια έρχονται για να τους δουν και να τους ευχαριστήσουν! Κι αυτή είναι η μοναδική άξια λόγου ανταμοιβή του εκπαιδευτικού για το έργο του.
9. Δεν υπάρχουν χώροι στα σχολεία για να απομονωθείς και να δουλέψεις, όταν έχεις κάποιο κενό, άσε που πλέον δεν προλαβαίνεις, καθώς έχουμε αναλάβει πλήρως και όλο το διοικητικό έργο. Εννοείται ότι συχνά μένουμε πλέον του οκταώρου για να τακτοποιήσουμε θέματα του σχολείου. Δεν έχουμε λοιπόν καν το προσωπικό μας γραφείο στα σχολεία, συνήθως μοιραζόμαστε το ίδιο γραφείο 2-3 άτομα. Μετά βίας εξασφαλίζουμε κάποιο συρτάρι για να βάλουμε τα βιβλία μας και το υλικό της δουλειάς μας, που ασφυκτιά και δεν χωράει. Βέβαια η κοινωνία και η πολιτεία θέλει και ο εκπαιδευτικός να παραμένει στο σχολείο το οχτάωρο του. Χωρίς να γνωρίζει τις συνθήκες. Στοιβαγμένοι λοιπόν σε γραφεία που όλους δεν μας χωρούν, χωρίς το χώρο ή την επιφάνεια για να ακουμπήσουμε το υλικό της δουλειάς μας, σε γραφεία που επειδή συνωστίζονται πολλοί (καθηγητές, καθαρίστριες, γονείς) είναι αδύνατον να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά, πλην της διοικητικής κουτσά στραβά που δεν απαιτεί πάντα μεγάλη αυτοσυγκέντρωση. Εξάλλου δεν λαμβάνει υπόψη της η κοινωνία ότι ο καθηγητής (τουλάχιστον κάποιες ειδικότητες) κουβαλάει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του στο σπίτι. Εγώ που είμαι φιλόλογος με 25ή υπηρεσία, διαβάζω - προετοιμάζομαι ή διορθώνω για ένα τρίωρο κατά μέσο όρο στο σπίτι μου καθημερινά και τα Σαββατοκύριακα, όλο το χρόνο (σχολική χρονιά). Δεν είναι άδικο αυτό; Γιατί εγώ να δουλεύω 11 ή και παραπάνω ώρες τη μέρα; Δεν πρέπει αυτό να ληφθεί υπόψη; Ή δεν πρέπει να εξασφαλιστούν οι συνθήκες εκείνες που να μου επιτρέπουν να κάνω τη δουλειά μου στο σχολείο; Για σκισμένες καρέκλες, σπασμένες έδρες, όπου έχουμε καταστρέψει αρκετά κασλσόν ή ρούχα, για έλλειψη γραφικής ύλης, αρχαία φωτοτυπικά μηχανήματα που χαλάνε κάθε τρεις και λίγο, ας μην κάνω ιδιαίτερα λόγο, γιατί είναι δευτερεύοντα. Αυτό είναι το ελληνικό σχολείο του 2014! Θα πρότεινα οι εκπαιδευτικοί να αξιολογήσουμε το Υπουργείο και τους αρμόδιους των επιτροπών κλπ
10.Οι χώροι είναι ελλιπείς και ανεπαρκείς ή καθόλου ευχάριστοι λόγω παλαιότητας και κακής κατασκευής και για τους μαθητές. Αίθουσες ψυχρές άχρωμες, χωρίς διακόσμηση, χρώμα, ό,τι γίνεται προς αυτήν την κατεύθυνση είναι πρωτοβουλία καθηγητών και μαθητών για να σουλουπωθούν οι κακές κατασκευές του ΟΣΚ. Αύλειος χώρος τσιμεντοποιημένος, χωρίς πράσινο, περιφραγμένος με κάγκελα, αλυσίδες που κλείνουν την είσοδο προς το σχολείο.... Γυμναστήρια από ανύπαρκτα έως βρώμικα και απεριποίητα, ίσα για να γίνεται η δουλειά, άσχετα αν σιχαίνεσαι να ακουμπήσεις το ρούχο σου. Χώροι εκδηλώσεων δεν υπάρχουν, πλην εξαιρέσεων. Βιβλιοθήκες υπάρχουν, αν και φτωχές, δεν υπάρχουν όμως αναγνωστήρια σε πολλά σχολεία. Εργαστήρια πληροφορικής απαρχαιωμένα, συχνά οι λίγοι και παλιοί υπολογιστές κολλάνε. Εργαστήρια για άλλα μαθήματα υπάρχουν, όπου στήθηκαν με την προσωπική εργασία των καθηγητών, συμμάζεμα, καθάρισμα, φροντίδα του χώρου, μεταφορά οργάνων από αραχνιασμένες αποθήκες, ξεσκόνισμα κλπ, εννοείται εκτός ωραρίου. Για να μην μακρηγορώ οι χώροι του σχολείου δεν είναι θελκτικοί, αλλά απωθητικοί για τους μαθητές, ενώ οι πολλές ελλείψεις που οφείλονται στην αδιαφορία κρατικών και δημοτικών αρχών, όσο κι αν γίνεται προσπάθεια από το ανθρώπινο δυναμικό των σχολείων να εξωραϊστούν, παραμένουν προβληματικοί ελλείψει χρημάτων.
11. Σχολικές γιορτές, όπου τα 2/3 των μαθητών, δεν παρακολουθούν (και λίγο λέω). Είναι τόσο πυκνό και εξαντλητικό το πρόγραμμα του σχολείου, που δε υπάρχει χρόνος για πρόβες, πολύ περισσότερο για θεατρικά, χορευτικά κλπ. Ό,τι κάνει ο καθηγητής προσπαθεί να το χωρέσει στο διάλειμμα ή σε κάποιο κενό του, με πολύ πίεση και άγχος. Ο μαθητής που συμμετέχει, θα πρέπει να χάσει κάποιο άλλο μάθημα για να πάρει μέρος στις πρόβες. Επίσης όσο εξακολουθούμε να επαναλαμβάνουμε στα παιδιά μας τα ίδια και τα ίδια στις γιορτές, δύσκολα θα κερδίσουμε το ενδιαφέρον τους. Γνωρίζω περιστατικό με ονοματεπώνυμο, όπου συνάδελφος στην ομιλία του μιλάει στα παιδιά και για ανείπωτες αλήθειες. Ο διευθυντής σηκώνεται του αρπάζει την ομιλία ενώπιον όλων κλπ κωμικά. Αυτά προ του μέτρου της αξιολογήσεως, όταν δεν υπήρχε η απειλή της απόλυσης. Σκεφτείτε σήμερα!
Βέβαια και σε άλλα μπορεί να αναφερθεί κανείς, αλλά για να αποφευχθεί η κούραση που προκαλούν οι μακροσκελείς γραφές, κλείνω εδώ τον απολογισμό της σχολικής χρονιάς που πέρασε. Δεκτές οι παρατηρήσεις, επισημάνσεις, προσθήκες ή διορθώσεις από όσους αναγνώστες ενδιαφέρονται για το θέμα.
Από Ματίνα Γκούτζιου
Mατίνα συμφωνώ απόλυτα με τις παρατηρήσεις σου! Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη για τη νέα χρονιά που προβλέπεται, όπως επισημαίνεις, πολύ δύσκολη.
ΑπάντησηΔιαγραφή