Κάστρο Σαμπόρ ( Château de Chambord), κάστρα Λίγηρα στην κεντροδυτική Γαλλία (ταξίδι στη Γαλλία, Μάιος 2022)

Το τελευταίο κάστρο της ημερήσιας εκδρομούλας στα κάστρα του Λίγηρα, ήταν το Σαμπόρ. Ωραία περιοχή, ωραία κάστρα, από μακριά διακρίναμε και άλλα, μικρά παλατάκια για τη διαμονή των βασιλιάδων, όταν πήγαιναν για κυνήγι, ή παλατάκια των συγγενών τους, των ερωμένων τους, άλλων ευγενών. Στο κάστρο Σαμπόρ, πανέμορφο και το μεγαλύτερο της κοιλάδας του Λίγηρα, γίνονταν εργασίες συντήρησης. Τριγυρνούσαμε στους τεράστιους κήπους του, ξεκουραστήκαμε στη σκιά μεγάλων δέντρων λόγω ζέστης, στα καφέ και εστιατόρια που λειτουργούν κοντά στην είσοδο. Πετύχαμε και μια έκθεση τοπικών προϊόντων παραγωγών της περιοχής. Από μέλια, μέχρι ζωγραφισμένες στο χέρι πορσελάνες κ.α. Στον περιβάλλοντα το κάστρο χώρο λειτουργεί και ένα ωραίο ξενοδοχείο, νοικιάζονται βαρκάκια για βολτούλες στον ποταμό, ποδήλατα για ποδηλατάδες στα γύρω καταπράσινα δάση και ανοιχτά αυτοκινούμενα, σαν αυτά που χρησιμοποιούν στα γήπεδα του γκολφ για να γυρίσεις τη γύρω περιοχή, αν δεν θέλεις ή αδυνατείς να περπατήσεις. 28 χρόνια κράτησε η κατασκευή του (16ος αι.), είναι τεράστιο και οι λίγες ώρες που περάσαμε εκεί ήταν μαγικές και χαλαρωτικές για μένα και τον συνοδοιπόρο μου, έτσι έρχονται στο νου μου λίγες μέρες μετά. Τα καταγράφω όλα αυτά στο προσωπικό μου ιστολόγιο, γιατί διαπιστώνω ότι έχω ήδη ξεχάσει ονομασίες ή μπερδεύω μέρη που έχουμε ήδη επισκεφτεί. Πόσο μάλλον, αν γεράσω πλιότερο.

Αμπουάζ (Château d'Amboise), κάστρο και πόλη στην κεντροδυτική Γαλλία (ταξίδι στη Γαλλία, Μάιος 2022)

Ένα ακόμα κάστρο στο Λίγηρα ποταμό, τον μεγαλύτερο σε μήκος ποταμό της Γαλλίας, είναι κι αυτό στην πόλη Αμπουάζ. Πέρασε από πολλά χέρια. Ευγενείς, καρδινάλιοι, βασιλείς έριζαν μέχρι συνωμοσιών για την κατοχή του. Τελικά από το 15ο αι. περιήλθε στο γαλλικό στέμμα και το μεσαιωνικό κάστρο μεταμορφώθηκε σε πολυτελή βασιλική κατοικία. Πολλά πριγκιπόπουλα μεγάλωσαν και εκπαιδεύτηκαν στο κάστρο Αμπουάζ, γι' αυτό φιλοξενήθηκαν και εργάστηκαν  εκεί λογοτέχνες, καλλιτέχνες κ.α. σοφοί και δεξιοτέχνες της εποχής. Εκεί έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, τα οστά του οποίου βρίσκονται σε παρεκκλήσι του. Δεσπόζει το κάστρο στην κοιλάδα της περιοχής, ενώ η πόλη στα πόδια του είναι όμορφη και ιδιαίτερα τουριστική. Κάτω από το κάστρο διακρίναμε λίγα υπόσκαφα σπίτια και σπηλιές. Λόγω της καταλληλότητας του εδάφους το κάστρο Αμπουάζ συνδεόταν υπόγεια με το κάστρο Κλο Λυσέ, 500 μέτρα μακριά. Τις  λίγες ώρες που μείναμε στην πόλη, φωτογραφίσαμε, φωτογραφηθήκαμε, βολτάραμε και μας άρεσαν όλα όσα είδαμε, πάντα με τη ματιά και τη διάθεση του τουρίστα. 

Κάστρο του Σενονσώ (Château de Chenonceau) , Λίγηρας (ταξίδι στη Γαλλία, Μάιος 2022)

Στο ταξιδάκι μας στη Γαλλία, επισκεφτήκαμε κάποιες περιοχές του Λίγηρα, του μεγαλύτερου ποταμού της Γαλλίας, αυτές που βρίσκονται κοντά στο Παρίσι, γεμάτες κάστρα των βασιλιάδων και συζύγων τους, των ερωμένων τους, των παιδιών τους, των ευγενών, κάποτε κυνηγότοποι με παλατάκια ή παλιότερα κάστρα. Το κάστρο του Σενονσώ (χτίστηκε στα θεμέλια παλιού μύλου) είναι ιδιωτικό και πάνω στον ποταμό, που είναι και η ιδιαιτερότητα του.  Στηρίζεται σε μια πέτρινη γέφυρα με πέντε καμάρες, κάτω από τις οποίες σήμερα περνάνε κανό και βαρκάκια με όσους εξασκούν το άθλημα στο ποτάμι ή τέρπονται από την επαφή με την πανέμορφη φύση. Λέγεται και κάστρο των κυριών, γιατί διάφορες γυναίκες (Ντιαν ντε Πουατιέ, Αικατερίνη των Μεδίκων κ.α. ) που το κατοίκησαν, συντέλεσαν η καθεμιά με το γούστο της στη διαμόρφωση του. Γύρω από το κάστρο τάφρος, κήποι, καφέ ...όλα όμορφα. Όμορφο και το μικρό χωριό κοντά στο κάστρο. Κήποι και κάστρο επισκέψιμα με ένα εισιτήριο.

Ντοβίλ, Νορμανδία (ταξίδι στη Γαλλία, Μάιος 2022)

Στην όμορφη Ντοβίλ, κάτι σε ενοχλεί. Η υπερβολική πολυτέλεια, ο πασιφανής πλούτος, τα υπερπολυτελή για λίγους ξενοδοχεία, οι περαστικοί που κρατάνε δυο τρεις σακούλες από το Hermes ή άλλα παρόμοια. Μέχρι και dress code υπήρχε (υπάρχει;) στο αριστοκρατικό αυτό θέρετρο. Εννοείται ότι λάνσαρα το καλύτερο ντύσιμο. 😂😄 Δεν ξέρω αν θα συμφωνούσε μ' αυτό ο δούκας ντε Μορνύ που δημιούργησε τον 19ο τη Ντοβίλ με σκοπό να αποτελέσει το βασίλειο της κομψότητας. Παρέλασαν και παρελαύνουν από τους δρόμους, ξενοδοχεία, καζίνο, γήπεδα γκολφ, ιππόδρομο, καταστήματα, καμπάνες της παραλίας κ.α. διάφοροι επώνυμοι, όπως λέγονται - αχ, και δε μ΄ αρέσει - που στο διάβα των αιώνων αποδείχτηκαν οι πιο εξαγορασμένοι και συστημικοί.  

Επί του Ατλαντικού με ωκεάνια παραλία, σ΄ ένα κομμάτι της οποίας, αυτό μπροστά από τις καμπάνες θαλάσσης με τα ονόματα αστέρων του σινεμά - ελκύουν τουρίστες ακόμα και τα ονόματά τους -  μπορείς να κάνεις τον περίπατο σου (Promenade des Planches), ας πούμε λανσάροντας το πολλών ευρώ μαγιό σου. 'Εκανε λίγο ψύχρα, αλλιώς .... 😂😀 Αλλιώς και κατά τα λοιπά περπατήσαμε σε αρκετά τετράγωνα της πόλης που είναι όμορφη, αλλά το σκηνικό επαναλαμβάνεται, πολυτελή σπίτια, πολυτελή σπίτια, πολυτελή σπίτια, πολυτελή αυτοκίνητα και ξενοδοχεία, αρκετά για να φιλοξενούν και  ένα Αμερικανικό φεστιβάλ κινηματογράφου με κόκκινα χαλιά, τουαλέτες και άλλα για γιούχα, κατά τη γνώμη μου πάντα. 

Αν σας αρέσει η κοσμική ζωή, εκεί να παραθερίσετε. Θα σας βγει φθηνά.

Ονφλέρ, Νορμανδία (ταξίδι στη Γαλλία, Μάιος 2022)

Μετά τη Ρουέν, το ταξιδάκι μας στη Νορμανδία, μας οδήγησε στην Ονφλέρ. Ολαλά, οποία ομορφιά! Έρωτας με τη δεύτερη ματιά, η πρώτη ήταν στο πάρκινγκ στην είσοδο της πόλης. Τι λιμανάκι είναι αυτό, πόσο γραφικό, τι καλοκαμωμένη μικρή πόλη. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί συνταξιούχοι, που μάλλον φιλοσόφησαν τη ζωή, έρχονται να μείνουν εδώ για την ομορφιά και την ησυχία που τους προσφέρει η πόλη. Έτσι μας είπαν. Θέρετρο στη θάλασσα της Μάγχης, στις εκβολές του Σηκουάνα, στη Βορειοδυτική Γαλλία που ιδρύθηκε από κάποιους Βίκινγκς και εξελίχτηκε σε λιμανάκι όπου έφταναν τα προϊόντα από τη Ρουέν για να προωθηθούν στην Αγγλία. Από κει ξεκίνησαν και ναυτικές αποστολές προς τον Νέο Κόσμο, την Αφρική κ.α. Εκεί και η ξύλινη εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης με τις δύο σκεπές και το καμπαναριό που είναι ξέχωρο, απέναντι από την εκκλησία. Είναι γνωστή η Ονφλέρ για τα μύδια της και τα εστιατόρια γύρω από το ζωγραφιστό λιμανάκι της, τα σερβίρουν μαγειρεμένα ποικιλοτρόπως. 

Πανέμορφη η Ονφλέρ, αλλά ως συνταξιούχος και φιλήσυχη και κάπως μονόλυκοι μετά του συζύγου, θα διαλέγαμε ένα δικό μας όμορφο χωριό για να μείνουμε, αν μπορούσαμε, βιώματα γαρ. Είναι και το κλίμα ωκεάνιο και δε μου πάει στο μαλλί - όσο έμεινε - το φριζάρει.

Το Μαρόκο και οι ταράτσες του (ταξίδι στο Μαρόκο)

 Στο Μαρακές, Εσσαουίρα, Νταντές...παντού στο Μαρόκο οι ταράτσες που έχουν μετατραπεί σε εστιατόρια και τσαγιερίες- καφέ ή αυτές των ριάντ, των παλιών αρχοντικών που σε μεγάλο βαθμό μετατράπηκαν σε ξενοδοχεία, είναι ιδιαίτερα γραφικές, ελκυστικές και όμορφα διακοσμημένες. Με θέα στο παλιό κομμάτι των πόλεων (εκεί βρίσκονται), σε μιναρέδες που δεσπόζουν και στέλνουν τα ηχητικά κύματα της ψαλμωδίας του Μουεζίνη παντού, πολλάκις την ημέρα, με θέα σε άλλα μπαλκόνια, σε άλλες ταράτσες με απλωμένα ρούχα, σε μικρές πισίνες και τζακούζι ξενοδοχείων, σε χαλάσματα, σε δορυφορικές κεραίες που έχουν όλοι στα σπίτια τους για την εκεί αποβλάκωση, με θέα στην ανατολή και στη δύση, όταν το κόκκινο του ουρανού γίνεται ένα με το κόκκινο των πόλεων του Μαρόκου. Είναι πολύ όμορφα! Και τα φαγητά τους, τα περισσότερα ψημένα στα tajine, σε πήλινα σκεύη, αυτά με το ψηλό καπάκι, νόστιμα και δοκιμάσαμε αρκετά, πάντα συστημένα στο Μαρόκο για σιγουριά. Αλκοόλ δε σερβίρεται, το ισλάμ το απαγορεύει. Υπάρχουν όμως ταράτσες, ξενοδοχεία, καφέ, κυρίως για τουρίστες κι εκεί επιτρέπονται όλα, τα πάντα για όλους τους ουρανίσκους και τα γούστα. Η φωνή του μουεζίνη και οι στιγμές χαλάρωσης στις ταράτσες που καθίσαμε θα γλυκαίνουν τη ζωή μου κάθε φορά που έρχονται στο νου. " Άρμεγε με τα μάτια σου το φως της οικουμένης " είπαμε.

Αργκανόδεντρα και αργκανέλαιο (ταξίδι στο Μαρόκο)

Θαυματουργό το αργκανέλαιο για μποτέ γυναικών και αντρών. Για τα μαλλιά (έπρεπε να φτάσουμε στο Μαρόκο για να βρούμε τη λύση για την καράφλα, μου είπε😂😂) για το δέρμα προσώπου και σώματος. Νιάτα θα βγάλουμε😂😂. Αγοράσαμε ένα μικρό μπουκαλάκι μόνο, το έχουν ακριβό. Κι αυτό γιατί νιώσαμε κάπως υποχρεωμένοι σε μια επίδειξη παραγωγής του. Άσε που παράγεται, μας είπαν, με δύο τρόπους. Τρώνε οι κατσικούλες τους καρπούς του δέντρου, κάνουν τα κακαραντζάκια τους, τα καθαρίζουν, αποξηραμένα φαντάζομαι, κι από κει και πέρα παίρνουν τους πυρήνες, τα κουκούτσια και τα επεξεργάζονται για το πλούσιο έλαιο που δίνουν. Αλλιώς οι αγρότες αποξηραίνουν τους καρπούς στην ύπαιθρο, αφαιρούν το σαρκώδη πολτό για ζωοτροφή, μερικές φορές μηχανικά πλέον και για τους πυρήνες ακολουθείται η διαδικασία πυρηνοσύνθλιψης για παραγωγή ελαίου.

Το άλλο παράδοξο με τον καρπό άργκαν και τα αργκανόδεντρα είναι ότι έχουν εκπαιδεύσει κατσικούλες να κάθονται με τις ώρες πάνω στα δέντρα αυτά σαν ατραξιόν για τους τουρίστες. Πηγαίνοντας προς την Εσσαουίρα, στο νοτιοδυτικό Μαρόκο -εκεί ευδοκιμούν τα δέντρα αυτά - ανά τακτά διαστήματα βλέπεις αργκανόδεντρα με κατσίκες πάνω στα κλαδιά τους - σε κάποιες περιπτώσεις έχουν και πρόσθετα ξύλα ή σανίδες για να στέκονται - σαν τσαμπιά από σταφύλια. Κάτω από τα δέντρα δυο τρεις, επιχειρηματίες ας πούμε, Μαροκινοί, περιμένουν τους τουρίστες που θέλουν να τραβήξουν φωτογραφίες σε οτιδήποτε συνδέεται με μια διαφορετική ιστορία, εμάς εν προκειμένω,😂😂 Με το αζημίωτο οι φωτό, μικροαμοιβές, χαρτζιλίκι δηλαδή τους δίνεις. Πενία τέχνας κατεργάζεται.  Σου βάζουν και κάτι όμορφα μικρά κατσικούλια στην αγκαλιά, θεωρώντας πως δεν έχεις ξαναδεί. 😂😂 Για λίγο νιώθεις κάτι σαν Νεοϋορκέζα. Ζεις κι εσύ σαν παραμύθι την αλληλοεξαπάτηση. Είναι τα ταξίδια και γι΄αυτό. 

Καζαμπλάνκα (ταξίδι στο Μαρόκο)

Καζαμπλάνκα, η πόλη με τα λευκά σπίτια. Η μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη του Μαρόκου (περίπου 3,5 εκατομμύρια), το μεγαλύτερο λιμάνι του, το σπουδαιότερο βιομηχανικό του κέντρο. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις δεν είναι ιδιαίτερα γραφική, παρά μόνο στη Μεντίνα (την παλιά πόλη) που είναι μικρότερη απ' αυτή του Μαρακές. Επικρατεί το άσπρο στα σπίτια και κτίρια της σύγχρονης και παλιάς πόλης, όπου κατοικούν ευκατάστατοι σε αρχοντικά και πολυτελή σπίτια διαυγέστερο, όπου κατοικούν φτωχοί πιο λερωμένο και ξεφτισμένο, χωρίς λάμψη, όπως και οι ζωές τους. 

Η μονοήμερη εκδρομή στην Καζαμπλάνκα δε βοήθησε να έχουμε πολύ σαφή εικόνα, σίγουρα όμως δε μας άρεσε, όσο το νότιο κομμάτι του Μαρόκου. Διέξοδος για την πόλη, για πλούσιους και φτωχούς, ο γέροντας ωκεανός. Εκεί όλοι φαίνεται να απολαμβάνουν τη θέα, τα κύματα, την αύρα του. Εκεί για λίγο όλοι είναι ίσοι μπροστά στο μεγαλείο της απεραντοσύνης του. 

Στην Καζαμπλάνκα και το μεγαλύτερο τζαμί του κόσμου, το καύχημα του Αραβικού κόσμου. Εκεί και στα άλλα τεμένη ολόκληρου του Μαρόκου την ώρα της προσευχής, αρκετές φορές τη μέρα, οι άντρες πάνω στα χαλάκια τους, πρόχειρα στα αυτοκίνητά τους, προσεύχονται. Ο οδηγός του βαν μας, μας άφησε να τον περιμένουμε ώρα πολύ αρκετές φορές, εγκλωβισμένοι χρονικά μόνον ή στο κρύο, σε έναν κόσμο όπου η ώρα της προσευχής είναι προτεραιότητα όλων. " Έχω αφήσει πράγματα σε μαγαζί πριν το ταμείο κι έχω φύγει " μας είπε η Άλια, η ελληνομαροκινή συνοδός μας, γιατί αλλιώς περιμένεις να τελειώσουν, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Ακόμα και στην εθνική οδό, βλέπαμε νταλίκες και αυτοκίνητα να παρκάρουν στην άκρη και να βγαίνουν οι οδηγοί με τα χαλάκια τους να προσευχηθούν. Προσευχόμασταν και μεις να μη μας παρατήσει ξανά ο Μόμα στο πουθενά για τις απαιτητικές θρησκευτικές του ανάγκες. 

Το είπε και ο Humphrey Bogart στην ταινία Καζαμπλάνκα, " τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα ώστε να μην μπορούν να χειροτερέψουν". Πόσο σωστό, γενικά για τη ζωή και όχι για τα ασήμαντα που παραπάνω ανέφερα! Παρεμπιπτόντως καμιά σκηνή της ταινίας αυτής δε γυρίστηκε στην Καζαμπλάνκα. Απογοητεύτηκα κάπως, έχασε δις τη γοητεία της η πόλη, καθώς κατώτερη και σαν εικόνα των προσδοκιών μου. Παραφράζοντας, "θα έχουμε πάντα στην καρδιά μας το Μαρόκο", όπως και κάθε μέρος αυτού του πλανήτη που είχαμε την τύχη να επισκεφτούμε.

Εσσαουίρα (ταξίδι στο Μαρόκο)

 " Άρμεγε με τα μάτια σου το φως της οικουμένης " μου λέει συχνά, χρησιμοποιώντας το στίχο του ποιητή, το ταίρι μου. Αυτό κάναμε και στην Εσσαουίρα, όπου είχαμε την τύχη να πετύχουμε δρώμενο μεταξύ Αραβικών και Βερβέρικων φυλών. Αν πάτε στο Μαρόκο, μην παραλείψετε την πόλη αυτή. Πανέμορφη, τόσο η Μεντίνα (η παλιά πόλη), όσο και το παρά τον ωκεανό κομμάτι της. Δίπλα στο κύμα καμηλιέρηδες και αλογατάρηδες κάνουν βόλτα τους επισκέπτες. Αγαπημένος προορισμός η πόλη και για τους ντόπιους.

Κήποι Μαζορέλ στο Μαρακές (ταξίδι στο Μαρόκο)

 Όλοι οι επισκέπτες της κόκκινης πόλης, του Μαρακές, περνούν μια βόλτα από τους κήπους Μαζορέλ, μας πηγαίνουν δηλαδή. Παλιά ανήκαν στο ζωγράφο Ζακ Μαζορέλ και αργότερα το κτήμα αγοράστηκε από τον σχεδιαστή μόδας YSL. Στο χώρο λειτουργεί και ένα μικρό Μουσείο Βερβερικής Τέχνης, βαμμένο εξωτερικά σε βερβερικά έντονα χρώματα (πριν πάμε στη Σαχάρα, οι περισσότεροι αγόρασαν μαντίλια στο βερβερικό έντονο μπλε, γιατί "γράφει" ωραία στην έρημο. Όντως. 15 ευρώ το εισιτήριο για τους κήπους και το Μουσείο. Δεν είναι φθηνό το Μαρόκο για τους τουρίστες. Και οι ντόπιοι ακρίβεια αντιμετωπίζουν. Οι πολλοί είναι κι εκεί φτωχοί ή φτωχοί προς μεσαίοι. Οι λιγότεροι, πλούσιοι ή απίστευτα πλούσιοι. Ο κατώτερος μισθός για ανειδίκευτους είναι περίπου 250 με 300 ευρώ, ένας εκπαιδευτικός ή άλλοι πτυχιούχοι μπορεί να παίρνουν περίπου 500 ευρώ, ένας γιατρός 800 ευρώ. Επισκεφτήκαμε κι ένα σύνηθες σπίτι ενός μικρομεσαίου, ας πούμε (ευχαριστούμε Άλια για τις πληροφορίες και την φιλοξενία). Σίγουρα ζουν με πολύ λιγότερες ανέσεις από τις δικές μας

Έρημος Μερζούγκα (ταξίδι στο Μαρόκο)

 Ταξίδι στο Μαρόκο με την Άλια (Travel with Alia, Alia Ait Mpen Sbani), μια ελληνομαροκινή νεαρή, μόλις 23 ετών, αγωνίστρια της ζωής, που τα καταφέρνει περίφημα. Η ωριμότητα, η εργατικότητα και η ευστροφία του μυαλού της αξιοθαύμαστες. Μοναδική εμπειρία της εκδρομής η πορεία με τις καμήλες στην έρημο Μερζούγκα, κομμάτι της Σαχάρας, και η διανυκτέρευση σε κατασκήνωση Βερβέρων. Τόσο οι οδηγοί των καραβανιών, όσο και τα παιδιά που δουλεύουν στα camps της ερήμου είναι από τη γύρω περιοχή, φτωχά παιδιά, που ζουν από τον τουρισμό. Πέντε ευρώ, μας είπε η Άλια, ότι δίνουν στους καμηλιέρηδες για μια πορεία 2 ωρών περίπου. Περισσότερο περιμένουν να ζήσουν από το χαρτζιλίκι των τουριστών. Όλοι τους ευγενέστατοι, δοτικοί, χαμογελαστοί, ζέσταναν και κατέκτησαν την καρδιά μας. Η συμπεριφορά τους εικόνα χαραγμένη στο νου. Βερβέρικη μουσική και φαγητό κάτω από τον έναστρο ουρανό της ερήμου ..., όλα τόσο διαφορετικά, τόσο αληθινά, τόσο ανθρώπινα. Ξεχάσαμε για λίγο την ασχήμια των ημερών.

Τζεμάα Ελ Φνα, η κεντρική πλατεία του Μαρακές (ταξίδι στο Μαρόκο)

 Νιάμερος (πανηγύρι) στο πιο άγριο, στην πιο γνωστή πλατεία του Μαρακές, την Τζεμάα Ελ Φνα. Γητευτές φιδιών, μουσικοί, χενοτατουατζήδες, μαϊμουδοχοροδιδάσκαλοι, έμποροι κάθε λογής για φρούτα, καλλυντικά, ρούχα, παστέλια, κάρτες Sim...τα πάντα, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Όλοι για να βγάλουν τον επιούσιο από τους τουρίστες κυρίως. Όλοι γατόνια. Θα θυμώσουν αν τους φωτογραφίσεις και δεν τους αφήσεις χρήματα. Κι όλα αυτά τη μέρα. Το βράδυ στήνονται ψησταριές με "βρώμικα" και το γλέντι συνεχίζεται. Γύρω από την πλατεία μπαλκόνια για καφέ και φαγητό. Εμείς φάγαμε μόνο συστημένα. Μας συμβούλεψαν να προσέξουμε.

Αΐτ-Μπεν-Χαντού (Ταξίδι στο Μαρόκο)

 Αΐτ-Μπεν-Χαντού, ένα οχυρωμένο χωριό (kasbah), κατά μήκος της πρώην διαδρομής των καραβανιών μεταξύ της Σαχάρας και του Μαρακές. Ακατοίκητο σήμερα, έχει δημιουργηθεί νέο χωριό ακριβώς απέναντι, με τον ποταμό και την κοιλάδα Asif Ounila ανάμεσά τους. Η παλιά καστροπολιτεία (κάτι σαν τη Μονεμβασιά) είναι τουριστικός προορισμός και οι κάτοικοι της περιοχής ζουν κυρίως απ' αυτόν. Γυρίστηκαν κοψοχρονιά εκεί σκηνές του Game of Thrones και του Λόρενς της Αραβίας.

Περιήγηση στις Δυτικές και Νότιες Κυκλάδες (Κέα, Κύθνος, Σέριφος, Σίφνος, Μήλος, Φολέγανδρος, Σίκινος, Ίος, Σαντορίνη) Β΄μέρος: Κέα (23-24/6/2019)

Αναχώρηση από το Λαύριο νωρίς το απογευματάκι και απόπλους για την Κέα ή Τζια ή Υδρούσα. 

Ανάμεσα στο Λαύριο και την Κέα, η Μακρόνησος (λόγω του σχήματος) που ανασύρει μνήμες ακόμα και σε μας τους καλοζωισμένους. Ορμητήριο πειρατών, χοτ σποτ τούρκων αιχμαλώτων στους Βαλκανικούς πολέμους, λοιμοκαθαρτήριο για τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και στρατόπεδο "εθνικής αναμόρφωσης" για χιλιάδες κουμμουνιστές. Στην αρχαιότητα ονομαζόταν και νήσος Ελένη, αφού η ωραία της μυθολογίας μας πάτησε κι εκεί το εύσφυρο ποδαράκι της είτε με τον εραστή της τον Πάρη στο πήγαινε είτε με τον κερατά σύζυγο στο έλα.

Μετά από μια ωρίτσα περίπου φτάσαμε στο λιμάνι της Κέας, την Κορησσία,. και η ομορφιά των νησιών μας άρχισε να αποκτά μορφή κι αρώματα. Ένα βραδάκι θα μέναμε στο νησί, οπότε όσο πιο γρήγορα γινόταν, ενοικίαση αυτοκινήτου, έκδοση εισιτηρίων για τον επόμενο προορισμό, στο ξενοδοχείο για μια πρώτη τακτοποίηση, σούπερ μάρκετ για νερά και κάποια πρώτα εφόδια και η περιήγηση στο νησί ξεκίνησε.

Περιήγηση στις Δυτικές και Νότιες Κυκλάδες (Κέα, Κύθνος, Σέριφος, Σίφνος, Μήλος, Φολέγανδρος, Σίκινος, Ίος, Σαντορίνη) Α΄μέρος: Σούνιο, Λαύριο (23/6/2019)

  Γέφυρες τα νησιά μας για τα θαλασσινά ταξίδια χιλιάδες χρόνια τώρα, σαν γέφυρες για τον επόμενο προορισμό τα χρησιμοποιήσαμε κι εμείς για να γυρίσουμε εννιά Κυκλαδονήσια. Από το Λαύριο στην Κέα κι από κει στην Κύθνο κι από την Κύθνο στη Σέριφο και νοτιότερα, στη Σίφνο, στη Μήλο και μετά τις Δυτικές Κυκλάδες κατεύθυνση προς τις Νότιες, τη Φολέγανδρο, τη Σίκινο, την Ίο, τη Σαντορίνη.

Μεγαλώσαμε και βιαζόμαστε. 'Ο,τι προλάβουμε, αν και εφόσον η ζωή μας χαριστεί και μας επιτρέψει, αν το απρόβλεπτο και οι ανατροπές της είναι για το καλό ή για το λιγότερο κακό.

Ταξίδι 14 ημερών με μία ή δύο διανυκτερεύσεις σε κάθε νησί. Το κάναμε το 2018 στα Δωδεκάνησα και είδαμε ότι οι χρόνοι αυτοί είναι αρκετοί. Το προγραμματίσαμε και για το 2019 ήδη από τον Απρίλιο, αεροπορικά, δρομολόγια πλοίων, δωμάτια, ωράρια, όλα τακτοποιημένα, αν και υπήρξαν κάποιες, μικρές ευτυχώς, αναποδιές.

Πρωινή πτήση από Θεσσαλονίκη για Αθήνα, οικογενειακή συνάντηση στο Ελευθέριος Βενιζέλος, ευκαιρία να βρεθούμε έστω για τις ώρες αναμονής μέχρι να πάρουμε το πλοίο από Λαύριο για Κέα. Από το αεροδρόμιο βρεθήκαμε στο Σούνιο για καφεδάκι και στο Λαύριο για φαγητό. Επεράσαμε όμορφα!