Ένα από τα πολλά δημόσια γυμναστήρια, προσφορά στον πολίτη, στο Παρίσι

 Ένα δημόσιο υπαίθριο γυμναστήριο κάτω από μια γέφυρα του Παρισιού (έχουν μεγάλο χειμώνα κι αυτοί, οπότε χρειάζονται το σκέπαστρο), με ένα σωρό όργανα σε άριστη κατάσταση και ειδικό μαλακό δάπεδο. Ένα από τα πολλά. Είναι ανταποδοτική η χρέωση του πολίτη. Σε μας οι άχρηστοι ... γνωρίζετε καλά. Εννοείται ότι τα ζηλεύουμε αυτά.

Φτου, ξελεφτερία, παίδες! Γιούρια στη ζωή! Πέντε χρόνια στη σύνταξη. (4/8/2022)

4/8/2022

Μετά από πέντε χρόνια στη σύνταξη, δε μετάνιωσα ούτε μια στιγμή. Οφείλω την παρότρυνση στον άνθρωπο που με αγαπάει περισσότερο απ' όλους, στον συνοδοιπόρο μου στη ζωή. Πολλά απ' αυτά που προγραμματίζαμε ή ονειρευτήκαμε πραγματοποιήθηκαν, αν και οι δυνάστες αυτού του κόσμου έβαλαν φραγμούς σε άλλα τόσα. Συνεχίζουν να καταστρέφουν ότι υγιές και όμορφο προσφέρει ο πλανήτης και δημιουργεί ο συνετός νους και ο ελεύθερος άνθρωπος. Το μέλλον σήμερα μοιάζει ζοφερό. Δεν μπορούμε όμως να ζήσουμε χωρίς ελπίδες και όνειρα. Συνεχίζουμε κι όπου μας βγάλει η ζωή, όχι μοιρολατρικά, αλλά με βάση το γνωστικό, το θυμικό, το σοϊσυγγενολογικό μας και το πολιτικοκοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι. Σύνθετο και περίπλοκο, αλλά η τάση είναι και πάλι : φτου ξελεφτερία, παίδες! Γιούρια στη ζωή!

4/8/2017

Φτου ξελευτερία, παίδες! Απελευθέρωση από τα δεσμά της δουλειάς, που ενίοτε τη νιώθουμε και ως δουλεία. Η ευφορία μεγάλη, τα σχέδια απλά και όμορφα, οι ελπίδες ότι θα πραγματοποιηθούν πολλές κι αυτές, υγεία να έχουμε μόνο! Η ζωή μπορεί να αρχίζει ξανά και ξανά και η ηλικία δεν παίζει κανένα ρόλο σ' αυτό. Εξαιρώ το ευμετάβλητο και ανατρεπτικό που τη χαρακτηρίζει και την περατότητα του χρόνου της ζωής μας. Αυτό το τελευταίο ήταν που βάρυνε περισσότερο απ' όλα τ' άλλα επιχειρήματα, και κυρίως το οικονομικό, στη λήψη της απόφασης για συνταξιοδότηση, όσο ακόμα υπάρχει καιρός για να χαρούμε τη ζωή, ελεύθεροι από τις δεσμεύσεις της δουλειάς. "Ρούφα τη στιγμή και τη ζωή" μου είπε αυτός που μ' αγαπάει. Πόσο δίκιο έχει!

Το καπελάκι μου στραβά και γιούρια στη ζωή! Πόσο έμεινε τάχατες;

Ουψάλα (Uppsala), η πιο γνωστή πανεπιστημιούπολη της Σουηδίας

Μια μικρή και ήσυχη πόλη περίπου 150.000 κατοίκων (με τα περίχωρα), διάσημη για τις πανεπιστημιακές της σχολές. Εκεί ιδρύθηκε το πρώτο πανεπιστήμιο της Σκανδιναβίας και ένα από τα αρχαιότερα της Ευρώπης. Στην πόλη ξεχωρίζουν ως μνημεία ή αξιοθέατα ο Λουθηρανικός καθεδρικός ναός, ο ψηλότερος στις σκανδιναβικές χώρες, χώρος στέψης των βασιλιάδων της Σουηδίας και ο απλωμένος σε πολλά στρέμματα γης πανεπιστημιακός χώρος. Σ' αυτόν περπατήσαμε χαλαρά και αρκετά και ζηλέψαμε την ποιότητα που βιώνουν οι φοιτητές στους πανεπιστημιακούς τους χώρους, τα κτίρια, το πράσινο, την καθαριότητα. Εννοείται ότι και στην πόλη αυτή, όπως παντού στην υπόλοιπη Ευρώπη, τα πιο παλιά κτίρια διατηρούνται, ακόμα και τα ταπεινά, και υπάρχει η παλιά και η νέα πόλη εκατέρωθεν του ποταμού Fyris που τη διασχίζει.

Οι φοιτητές της πόλης συνηθίζουν να λένε ότι το μόνο καλό της Ουψάλα είναι ότι απέχει μόλις 60-70 χιλιόμετρα από τη Στοκχόλμη, όπου και καταφεύγουν για διασκέδαση, αφού η νυχτερινή ζωή στην πόλη τους είναι ανύπαρκτη ή έστω ξενέρωτη και μόνο σπουδές, μελέτη και αθλητισμός δε λέει, αν είσαι νιάτο.

Στην πόλη αυτή είδαμε και αστικά λεωφορεία που κινούνται με βιοαέριο που παράγεται από την ανακύκλωση των σκουπιδιών της περιοχής. Στον πανεπιστημιακό χώρο εδρεύουν επίσης μετεωρολογικός σταθμός, κέντρο σεισμολογίας, αστεροσκοπείο που δίνουν παγκόσμιες προβλέψεις ή μελέτες για σεισμούς, τσουνάμι και άλλες φυσικές καταστροφές σε συνεργασία με τις άλλες επιστήμες και σχολές που υπάρχουν εκεί, όπου φοιτούν ως επί το πλείστον "αστέρια" της μάθησης.

Περπατήσαμε στον πανεπιστημιακό χώρο της Ουψάλα και ζηλέψαμε, έχοντας ως μέτρο σύγκρισης τα μαύρα χάλια των δικών μας πανεπιστημίων, των χώρων, των κτιρίων, των υποδομών, της καθαριότητας, των ανύπαρκτων αθλητικών εγκαταστάσεων για όλους τους φοιτητές και τόσων άλλων στα οποία χωλαίνουμε. Όχι σε επιστημονικό προσωπικό, αλλά σε τρόπους, νοοτροπίες, εγκαταστάσεις.

Θυμάμαι πώς κάποτε ο σιδηροδρομικός σταθμός της Ουψάλα πλημμύρισε και όλοι απορήσαμε πώς κάτι τέτοιο συνέβη στη Σκανδιναβία; Για να δούμε, θα ξαναπλημμυρίσει; Συνήθως οι επεμβάσεις τους είναι άμεσες και καίριες. Για να δούμε τι θα γίνει και με τους δικούς μας πλημμυρισμένους δρόμους, σπίτια, δημοτικά πάρκινγκ, πλατείες ... κάθε που πέφτει περισσότερο νερό. Σε ποια χώρα άραγε θα ξεπουλήσουν οι έμποροι μπανιερό και ειδών θαλάσσης (αν κάνουμε χιούμορ); Γιατί αλίμονο κάποιες φορές τα πράγματα δεν είναι για να τα διακωμωδείς, αλλά εξαιρετικά σοβαρά και λυπηρά.

Το οινοποιείο Μάναλη, το ταβερνάκι Kapari ( Σίκινος, καλοκαίρι 2019)

 Τη Σίκινο, παλιά την έλεγαν και Οινόη και σ' αυτό το μικρό Κυκλαδίτικο νησί, ένα από τα αξιοθέατα που μπορείς να επισκεφτείς είναι το οινοποιείο Μάναλη, «κρεμασμένο» σε μια πανέμορφη πλαγιά. Λειτουργεί και ως εστιατόριο, για γάμους, βαφτίσεις, διάφορες εκδηλώσεις. Είναι ωραία κι αν είχαμε χρόνο, μια βραδιά μείναμε στη Σίκινο, θα πίναμε ένα κρασάκι εκεί. Αν δε ήταν τα νιάτα δυο φορές .... τον ξαναπαντρευόμουν τον άντρα μου ρομαντικά στην όμορφη νήσο Σίκινο μετά δεξιώσεως στο οινοποιείο με λίγους και καλούς. Ωραίο όμως και το ταβερνάκι Kapari του ξενοδόχου μας του Χάρη στη Χώρα με πολλούς καπαρομεζέδες, φαγητά και πίτες με κάπαρη, φάβα, ψάρια φρέσκα, ψάρια τουρσιά ... τέλεια και ήσυχα. Αχ, έτοιμη για φευγιό είμαι πάλι, αλλά υπάρχουν και οι υποχρεώσεις.

Τριήμερο στη Λευκάδα, στα τέλη Ιουλίου 2022

Βουλιάζει η Λευκάδα αυτή την εποχή

Μιλιούνια οι τουρίστες στην Ιονιοαδριατική

Ανατολικά και δυτικά πολλή πήχτρα και οχλοβοή 

Κι οι τουριστοεπιχειρηματίες ωσάν τ' αρπακτικά, 

με περισσή ξετσιπωσιά γεμίζουν το άπατο πουγκί.

Ποσά ιλιγγιώδη για κάθε διαμονή

κάθε μπουκιά λίρα χρυσή.

Ψάξιμο πιότερο κι από πολύ,

ειδάλλως δίχως πούπουλα θα μείνεις

θα νιώσεις μια ντροπή, που θύμα απάτης έπεσες,

όχι για την περιβολή.

Σιγά να μην πηγαίναμε αυτή την εποχή,

μα ο υιός εξ Αυστραλίας δεν είχε άλλη επιλογή.

Τόσο μακριά που βρίσκεται, σαν έρθει στο Ελλάντα, κάθε σινιάλο ορισμός,

για μίτινγκς και για πρόγκραμς, 

εμείς πάντα κατά πόδας, οικειοθελώς εντελώς.

Από τα τέσσερα τα νούμερα, του παιδεμού τους παίδας, τα δύο ευτυχήσαμε να δούμε

με τις ωραίες οικογένειες τους

στιγμές ωραίες ζήσαμε

-ας το γεμίζουν οι Λευκαδίτες το πουγκί- 

γιατί η αγάπη και οι χαρούμενες στιγμές δεν έχουνε τιμή.

Έχει κι ο Αυστραλός τον τρόπο του, με ντόλαρς Αυστραλίας

μέχρι βαρκάδα με  μηχανοκίνητο σκαρί ,

που μοναχοί και ως συνταξιούχοι με κιάλι αντικρύζαμε, γιατί πόσο ποσό δεν το γνωρίζαμε.

Σε Λευκάδα, Μεγανήσι κι άλλα νησάκια για σκαφάτους

οποία αναπάντεχη χλιδή!

Σε τιρκουάζ, γαλαζοπράσινα θαλασσινά νεράκια

τ' απολαύσαμε πολύ.

Με τον γαμπρό τον ορειβάτη σε καταρράκτη και βουνά,

έχει απ' όλα η Λευκάδα, 

κατά Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη είναι μαγικά.

Τα βραδάκια φαγητό, ποτάκι ή παγωτάκι με συζητήσεις

σε κάποιο ταβερνάκι, πεζουλάκι, μπαλκονάκι ή κηπάκι,

όλα καταγράφηκαν στη μνήμη και θα μας συντροφεύουν ες αεί

Τι να τα κάνεις τα λεφτά, αν δεν απολαμβάνεις

Ξοδέψαμε το κατιτί,  αλλά φχαριστηθήκαμε πολύ!

Με τα δυο παιδιά, γαμπρό, νύφη κι εγγονάκια, τα άλλα τέσσερα παιδιά μας λείπανε πολύ.

Είπαμε και γελάσαμε, 

όλοι με θετική ενέργεια λουστήκαμε,

με σαμπουάν δύο σε ένα δηλαδή, μικρά ανοίγματα ψυχής και κάποια θαλπωρή, 

το κάθε δευτερόλεπτο γλυκό, ανάμνηση ανεκρίζωτη.

Έτσι, ο αποχαιρετισμός είχε γεύση πικρή.

Μα σε άλλα μέρη θα ξαναβρεθούμε,

τα χέρια θα ξαναπεράσουμε στους ώμους ...

- το είπαμε κι από κοντά, ξέρει πόσο να δίνει η ζωή -

κι αν αφήνει κάποια λύπη η φυγή

γίνεται και η προσμονή για αντάμωμα πιότερο ποθητή

Εις το επανιδείν, τέκνα μας, τεκνά, 

- όλων των γονιών που έχουμε συμμετοχή, έστω φιλική-

δε διεκδικούμε τίτλους

κι αν πλεονάζουμε κατά τι, ιδέστε το με την οπτική πώς είστε τυχεροί.

Μόνο την ευτυχία σας επιθυμούμε!

Όλοι σύμφωνοι και στην ίδια πλεύσεως γραμμή. 

Φελλόδεντρα και Φελλός Πορτογαλίας (ταξίδι στην Πορτογαλία, Οκτώβριος 2021)

Πρώτη σε παραγωγή φελλού η Πορτογαλία, παγκοσμίως. Εκτός από φελλούς για μπουκάλια, κατασκευάζουν με φελλό τσάντες, παπούτσια, ομπρέλες, βεντάλιες κι ένα σωρό άλλα μικροαντικειμενα. Ακόμη και η διαστημική τεχνολογία τον χρησιμοποιεί ως μονωτικό υλικό και είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στην αεροπλοΐα λόγω του χαμηλού του βάρους.

Αρκετά φελλόδεντρα είδαμε στο Bacalhoa Buddha Eden, αλλά και σε κάποιες διαδρομές μας. Όταν ο Λουκιανός μιλούσε για Φελλόδοπες, έγραφε ίσως κάποια από τις πρώτες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Να, όμως που σήμερα ο φελλός φοριέται πολύ στα πόδια και κάνει το βάδισμα ανάλαφρο. Δυστυχώς, μερικές φορές φοριέται και σε μυαλά που πλέουν αμέριμνα με τη φελλάδα για πανί. Άραγε υπάρχει κανείς χωρίς κάποια ψήγματα φελλάδας; 

Cabo Da Roca (ταξίδι στην Πορτογαλία, Οκτώβριος 2021)

Cabo da Roca, το δυτικότερο σημείο της ηπειρωτικής Ευρώπης προς τον Ατλαντικό. Αν η Πορτογαλία στο χάρτη σας θυμίζει ανθρώπινο προφίλ, το ακρωτήριο Ρόκα είναι η άκρη της μύτης. Κάπου στην κεντρική Πορτογαλία, απόκρημνο και βραχώδες, συχνά ομιχλώδες. Με ομίχλη το επισκεφτήκαμε και μεις, έτσι η απεραντοσύνη του ωκεανού ήταν περιορισμένης οπτικής, το μαλλί κατσάρωσε λόγω υγρασίας, πράγμα που με εκνευρίζει, ωστόσο η αίσθηση ότι βρισκόμουν στο δυτικότερο σημείο της ευρασιατικής ξηράς προς τον Ατλαντικό κυριάρχησε. Κοντά ένας φάρος, ένα κατάστημα με αναμνηστικά κι ένα μνημείο τοποθεσίας. 

Το ποίημα, ύμνος στον ωκεανό και το μεγαλείο του, του Isidore Ducasse είναι από τα αγαπημένα μου. Το έχω διαβάσει πολλές φορές κι αν είχαμε χρόνο, θα ζητούσα να διαβάσω ένα απόσπασμα του στο γκρουπάκι, που μάλλον δηλαδή θα βαριόταν να ακούσει. Ο καθένας ήθελε να ζήσει τις δικές του στιγμές, δικαίως.  

Παρακάτω ένα απόσπασμα:

Γέρο ωκεανέ, ω μεγάλε εργένη,
όταν περιοδεύεις την πομπώδη μοναξιά των ψυχρών σου βασιλείων,
σωστά περηφανεύεσαι για τη μεγαλοπρέπειά σου την έμφυτη
και για τους αληθινούς επαίνους που με βιασύνη θέλω να σου κάνω.
Ταλαντευόμενος με ηδονή από τα μαλακά απονέρια του αργοπορημένου μεγαλείου σου
που είναι το πιο επιβλητικό από τα προτερήματα που σου χάρισε ο δημιουργός,
ξετυλίγεις, στη μέση ενός σκοτεινού μυστηρίου, πάνω σε ολόκληρη τη θεσπέσια επιφάνειά σου τα ασύγκριτά σου κύματα, ήσυχος κι όλο σιγουριά για τη παντοτινή σου δύναμη.
Αυτά παράλληλα πηγαίνουν, λίγη η απόσταση που τα χωρίζει
κι όταν το ένα γίνεται μικρό πάει το άλλο και το συναντά για να το μεγαλώσει,
τα συντροφεύει ο θόρυβος ο μελαγχολικός του αφρού που λιώνει και όλα είναι αφρός αυτό μας λένε.
Έτσι, κι οι υπάρξεις οι ανθρώπινες, αυτά τα κύματα τα ζωντανά, η μια μετά την άλλη, με τρόπο μονότονο πεθαίνουν, αλλά χωρίς να κάνουν οι αφροί τους θόρυβο.
Με εμπιστοσύνη το αποδημητικό πουλί πάνω τους ξεκουράζεται κι εγκαταλείπεται στις δικές τους τις κινήσεις
που όλο περηφάνεια του κάνουν το χατίρι μέχρι που τα κόκαλά του κι οι φτερούγες του να ξαναβρούν τη δύναμη την απαραίτητη για το μεγάλο ταξίδι στον αέρα.
Και η ανθρώπινη μεγαλοπρέπεια θα το ’θελα να είναι η ενσάρκωση της αντανάκλασής σου.
Γυρεύω πολλά, κι αυτή η ειλικρινής ευχή είναι δοξαστική για σένα. Το ηθικό σου μεγαλείο, εικόνα του απέραντου, είναι τεράστιο όπως οι διαλογισμοί του φιλοσόφου, όπως ο έρωτας της γυναίκας, όπως η θεία ομορφιά του πουλιού, όπως οι σκέψεις του ποιητή.
Είσαι πιο ωραίος κι απ’ τη νύχτα. Απάντησέ μου, ωκεανέ, θέλεις να γίνεις αδερφός μου; ...

Μουσείο Άμαξας στη Λισαβόνα (Museu Nacional dos Coches), ταξίδι την Πορτογαλία, Οκτώβριος 2021

Δεκάδες άμαξες, οι Ferrari άλλων εποχών. Όχι μόνο δεν τις έκαναν καυσόξυλα, αλλά τις συντήρησαν και τις στέγασαν σε ένα υπέροχο σύγχρονης αρχιτεκτονικής Μουσείο. Τοποθετημένες με τη χρονολογική σειρά εξέλιξης τους, πιο βαριές και δυσκίνητες οι παλιές, πιο ελαφριές εξελισσόμενες, όλες πολυτελώς και υπερπολυτελώς διακοσμημένες, καταδεικνύουν τον αμύθητο πλούτο των βασιλιάδων και ευγενών τότε. Σήμερα έχει αλλάξει ο τρόπος που τους αποκαλούμε, πρωθυπουργοί, υπουργοί, βο(υ)λευτές κτλ

Σπαθόχορτο ή βαλσαμόχορτο και φασκόμηλο απ΄τον ψηλό Άι-Λια (Ιούνιος 2020)

Σπαθόχορτο ή βαλσαμόχορτο (υπερικό το διάτρητο), φυτό με ισχυρές αντιφλεγμονώδεις και άλλες ιδιότητες. Λένε, ότι ονομάστηκε σπαθόχορτο, γιατί επούλωνε τα τραύματα των πολεμιστών από τις σπαθιές. Ο Παράκελσος είχε πει γι' αυτό ότι " Δεν είναι δυνατόν να βρεθεί καλύτερο φάρμακο για τις πληγές, διαθέσιμο σε όλες τις χώρες". Απ' αυτό παρασκεύαζαν και αλοιφή για να μη μυρίζουν οι νεκροί και γι' αυτό η ταρίχευση ονομάζεται και βαλσάμωμα. Εμείς κορφολογήσαμε λίγο σπαθόχορτο στην περιοχή του Κασλά, υπάρχει αρκετό και σε περιοχές του ψηλού Άι-Λια, και τώρα θα το αφήσουμε σε γυάλινα βάζα στο φως, όχι στον έντονο ήλιο για να μη ταγκιάσει το ελαιόλαδο, για 40-50 μέρες για πάσα ενδεδειγμένη χρήση του σπαθόλαδου στο μέλλον. Περισσότερες πληροφορίες για το σπαθόχορτο στο γκούγκλη.

Δίπλα στο σπαθόχορτο στεγνώνει το φασκόμηλο, στην Κοζάνη το λέμε και καντιλίνα, άφθονο στον ψηλό Άι-Λια, αφού φύεται σε ξηρούς και πετρώδεις τόπους, στ΄ς μπιστιρές δηλαδή, για αφέψημα το χειμώνα, τα φύλλα του, αλλά και για τη μαγειρική και άλλες φαρμακευτικές χρήσεις, έχει στομαχικές, τονωτικές και καρδιοτονωτικές ιδιότητες ενώ χρησιμοποιείται και κατά των νευραλγιών. Χρειάζεται προσοχή στη χρήση του. Για περισσότερες πληροφορίες επίσης στο γκούγκλη.

Η συλλογή και το κορφολόγημα γίνεται πάντα με προσοχή, σεβασμό και αγάπη για τη φύση, χωρίς πλεονασμό, τόσο όσο για να ελαφρύνει το φυτό και να ξανατινάξει ανθούς και μικρά βλασταράκια. Από το 2020, δεν ξαναμαζέψαμε, έχουμε ακόμα φασκόμηλο, ίσως φέτος λίγο σπαθόχορτο.

Ταξίδι στο Μαρόκο με την Άλια (travel with Alia Ait Mpen Sbani), Μάρτιος 2022

Ταξίδι στο Μαρόκο με την Άλια (Travel with Alia), μια ελληνομαροκινή νεαρή, μόλις 23 ετών, αγωνίστρια της ζωής, που τα καταφέρνει περίφημα. Η ωριμότητα, η εργατικότητα και η ευστροφία του μυαλού της αξιοθαύμαστες. Μοναδική εμπειρία της εκδρομής η πορεία με τις καμήλες στην έρημο Μερζούγκα, κομμάτι της Σαχάρας, και η διανυκτέρευση σε κατασκήνωση Βερβέρων. Τόσο οι οδηγοί των καραβανιών, όσο και τα παιδιά που δουλεύουν στα camps της ερήμου είναι από τη γύρω περιοχή, φτωχά παιδιά, που ζουν από τον τουρισμό. Πέντε ευρώ, μας είπε η Άλια, ότι δίνουν στους καμηλιέρηδες για μια πορεία 2 ωρών περίπου. Περισσότερο περιμένουν να ζήσουν από το χαρτζιλίκι των τουριστών. Όλοι τους ευγενέστατοι, δοτικοί, χαμογελαστοί, ζέσταναν και κατέκτησαν την καρδιά μας. Η συμπεριφορά τους εικόνα χαραγμένη στο νου. Βερβέρικη μουσική και φαγητό κάτω από τον έναστρο ουρανό της ερήμου ..., όλα τόσο διαφορετικά, τόσο αληθινά, τόσο ανθρώπινα. Ξεχάσαμε για λίγο την ασχήμια των ημερών.

Στο πρόγραμμα της και η φιλοξενία στο μαροκινό σπίτι της που παραχωρεί στον μαροκινό πατέρα της, τη δεύτερη μαροκινή σύζυγο του και το ετεροθαλές αδελφάκι της. Η δική της ελληνίδα μητέρα ζει πλέον στην Ελλάδα, Πάσχα η μαμά, Ραμαζάνι ο μπαμπάς, μας είπε η Άλια, κάποια στιγμή ... Εμείς μπαμπά και κόρη τους χαρήκαμε και όλη την μαροκινή οικογένεια, γιατί μας φιλοξένησαν ζεστά και νοστιμότατα. Για να δείτε πώς είναι ένα μεσοαστικό σπίτι στο Μαρόκο, να δοκιμάσετε σπιτικό μαροκινό φαγητό, να απολαύσετε το τσάι μας σερβιρισμένο από το μπαμπά μου, να χορέψουμε με τη μουσική μας. Πόσο σ' ευχαριστούμε Άλια και μπαμπά και δεύτερη σύζυγο του μπαμπά! Η τελευταία μαγειρεύει υπέροχα, ο μπαμπάς τη βοηθούσε καλύτερα κι από Σκανδιναβό σύζυγο και σέρβιρε το τσάι με μαεστρία, η Άλια μάλλον ψιλοξεκουράστηκε για λίγο. Το μενού είχε απ΄ όλα, ορεκτικά, φαγητά, γλυκά, όλα πολύ πολύ εύγευστα, αλλά η σούπα χαρίρα της νοικοκυράς, θεσπέσια, όπως και η τρυφερότητα και το καμάρι του μπαμπά για το κορίτσι του, την Άλια, που καθρεφτιζόταν συνεχώς στα μάτια του.

Ναι, τα μεσοαστικά σπίτια τους είναι πολύ πιο φτωχικά από τα δικά μας, οι οικοδομές τους συχνά ασοβάτιστες, οι σκάλες τους τσιμεντένιες, κεντρική θέρμανση δεν υπάρχει, τα δωμάτια ένα ή δύο, βολεύονται, το δωμάτιο υποδοχής με καναπέδες γύρω γύρω, μεντέρια μάλλον, για να χωράνε πολλοί, βρίσκονται συχνά μεταξύ τους. Η μουσική, με τα δικά μου γούστα, για ωτοασπίδες. Όμως ακούγοντας οι γείτονες ότι υπάρχει κάποιο γλέντι έρχονταν κι αυτοί και ήταν ευπρόσδεκτοι όλοι τους. Περισσότερο χόρεψαν εκείνοι παρά εμείς. Πράγματι μοναδική αυθεντική εμπειρία! Ευχαριστούμε πολύ Άλια!

Στα υψώματα του Dades, νοτιοανατολικό Μαρόκο (ταξίδι στο Μαρόκο, Μάρτιος 2022)

Οάσεις, ποταμοί, ποταμάκια και κατακόκκινα βουνά, λαξεμένα από τους αέρηδες της ερήμου, με δακτυλοειδείς σχηματισμούς να δείχνουν τον Αλλάχ, το δικό τους θεό, που κουνώντας με τη σειρά του αυστηρά το δικό του δάχτυλο τους καταδυναστεύει, ιδιαίτερα τις γυναίκες, μισογύνης θεός κι αυτός. Διπλώνονται πολλές φορές τη μέρα για να τον προσκυνήσουν με βαθιά την πίστη ότι ορίζει τις ζωές τους και η σκέπη του είναι η μόνη που υπάρχει για να καταφεύγουν.  Αρσενικού γένους, θεός και άντρες, φαίνεται να τα βρήκαν και τους γέμισε προνόμια. Μπορείτε να παντρεύεστε επίσημα μέχρι τέσσερις γυναίκες τους είπε, δεν είναι λίγες,  θα κάνετε πολλά παιδιά, τα αρσενικά έχουν μεγαλύτερη αξία, μπορούν να γίνουν στρατός κι οι στρατοί βοηθάνε τους θεούς να αυξάνουν την επικράτεια τους. Πρέπει, βέβαια να μπορείτε να τις ζήσετε, τα βασικά, αλλά αυτό είναι δικό σας πρόβλημα, ανθρώπινο, δεν μπορώ θεός εγώ να ασχολούμαι με την καθημερινότητα σας. Έχει και η πολυγαμία τα αρνητικά της. Και τα συμφώνησαν.

Παρά τα συμφωνηθέντα και ισχύοντα ακόμα, πλέον δεν παντρεύονται συχνά τέσσερις γυναίκες, παραμένουν στη μία, οι φτωχοί γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά και μερικοί πλούσιοι, άντρες και γυναίκες γιατί στην κοινωνική συμπεριφορά δυτικοποιήθηκαν. Ακόμα και ο βασιλιάς τους παντρεύτηκε επίσημα δύο, χώρισε και με τις δύο και προς το παρόν δεν αποφασίζει να ξαναπαντρευτεί. Τον ξετίναξαν, αλλά ακόμα περισσεύουν πολλά πλούτη. Σε κάθε μεγάλη πόλη διαθέτει τουλάχιστον τρία τέσσερα παλάτια.

Στα υψώματα του Νταντές, σ' ένα ξέφωτο που σου έκοβε την ανάσα με την ομορφιά του τοπίου, ώρα απογευματοβραδινή, της δύσης του ήλιου, τότε που το κόκκινο των βουνών σε τυφλώνει σχεδόν με την ένταση του, συναντήσαμε ένα μικρό αντράκι, ένα παιδάκι, τόσο γλυκό που αποκλείεται ακόμα να προβληματίζεται για τα παραπάνω, βλέπει όμως, ακούει, μαθαίνει, μιμείται.. Είχε αραδιάσει κάτι ανώμαλες μικρές πέτρες πάνω σε μια μεγαλύτερη και μάλλον έπαιζε τον έμπορα, χωρίς να διαλαλεί την πραμάτεια του. Ήταν και ο μόνος πωλητής στο σημείο. Η γλύκα του και το ντροπαλό του βλέμμα κατέκτησαν την καρδιά μας. Του δώσαμε χωρίς να πάρουμε κάτι, μόνο κάποιες φωτογραφίες για να θυμόμαστε το γλυκό αυτό βερβερινάκι, που μόλις φύγαμε έτρεξε με φτερά στα πόδια για το πλινθόκτιστο σπιτάκι του, κάπου στο βουνό, να παραδώσει τα αναπάντεχα δωρίσματα. Γλυκό γατόνι!

Ταξίδι στο Μαρόκο, Μάρτιος 2022 (φάκελος με όλες τις αναρτήσεις)

https://matinaal.blogspot.com/2022/07/travel-with-alia-ait-mpen-sbani-2022.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/03/blog-post_87.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/04/blog-post_7.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/03/blog-post.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/04/blog-post_23.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/04/blog-post_10.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/04/blog-post_5.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/04/blog-post.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/03/blog-post_22.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/03/blog-post_20.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/03/blog-post_27.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/07/dades-2022.html

Το Μοναστήρι της Αλκομπάσα στην Πορτογαλία, Πέτρος και Ινές (ταξίδι στην Πορτογαλία, Οκτώβριος 2021)

Δεν είναι ένας δεν είναι δύο, οι έρωτες με τραγικό τέλος. Η Κλεοπάτρα και ο Μάρκος Αντώνιος, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, ο Τριστάνος και η Ιζόλδη, η Άννα Καρένινα και ο Κόμης Βρόνσκι, ο Μιμίκος και η Μαίρη...τόσοι, ων ουκ έστιν αριθμός. Στην Πορτογαλία μάθαμε για την Ινές ντε Κάστρο, ερωμένη του βασιλιά, Πέτρου Α΄ της Πορτογαλίας (14ος αι.). Ο πεθερός ανένδοτος, δεν την ήθελε για νύφη του κι έβαλε να τη δολοφονήσουν. Τόσος ο πόνος του Πέτρου Α', που την ξέθαψε κι έβαλε όλους να φιλούν το χέρι του λειψάνου, να την αναγνωρίσουν βασίλισσα τους, έστω και νεκρή. Ζήτησε δε, όταν αποδημήσει εις Κύριον να ταφεί δίπλα της. Έτσι στο ρωμαιοκαθολικό μοναστήρι της Αλκομπάσα οι δυο σαρκοφάγοι στέκονται εκατέρωθεν του ιερού με την ελπίδα να αναστηθούν στη Δευτέρα Παρουσία και να ξανασμίξουν. Θαρρώ θα βαρεθούν να καρτερούν κι αν πέρασαν σε κανένα άλλο τμήμα του παραδείσου με ουρί και ουραίους, πάνε περίπατο οι όρκοι. 

Εκτός από το ωραίο αυτό γοτθικού ρυθμού, με κάποιες επιρροές μπαρόκ ρωμαιοκαθολικό μοναστήρι που ιδρύθηκε αρχικά ως εκκλησία το 12ο αι., σύμβολο νίκης εναντίον των Μαυριτανών και αργότερα  μοναστήρι του τάγματος των Κιστερκιανών (ουφ) - τι ωραίοι χριστιανικοί σκοποί και κατακερματισμοί! - εκτός λοιπόν από το μοναστήρι, η μικρή πόλη Alcobaca, όσο την είδαμε στα κεντρικά της σημεία, καλούτσικη είναι κι αυτή, με το ποταμάκι της το ιστορικό της κέντρο, τουριστική χάριν κυρίως του συγκεκριμένου μοναστηριού και της ιστορίας του. Φάγαμε πάντως εκεί ωραία γλυκά, απέναντι ακριβώς από το μοναστήρι. - όπου ως Έλληνες χυμήξαμε πέντε έξι άτομα ρωτώντας ταυτοχρόνως ένα άτομο τι είναι αυτό το γλυκό και από τι είναι φτιαγμένο το άλλο και ποιο είναι το παραδοσιακό; Η μια και μοναδική κοπέλα που μας εξυπηρετούσε έπαθε, ευτυχώς ο υπέροχος ξεναγός μας, ο ένας και μοναδικός Βίκτωρ Σάντος, που μας γνωρίζει κι απ' την καλή κι απ' την ανάποδη, βοήθησε. Και οι δυο στο τέλος ήταν ιδρωμένοι. - Έλεγα λοιπόν ότι το ζαχαροπλαστείο βρίσκεται απέναντι από την άπλα του μοναστηριού, αφού όλα τα μνημεία και εκεί καμαρώνουν και αναδεικνύονται μέσα σε μεγάλα ανοίγματα και πλατείες. Παντού, εκτός από ... γνωρίζετε. Ξεκουραστήκαμε ορισμένως και πήραμε δυνάμεις για τη συνέχεια του ωραίου ταξιδιού μας. Η Πορτογαλία είναι ένας αναπάντεχα για εμάς πανέμορφος τόπος και προορισμός. Θα ξαναπηγαίναμε.

Φάκελος με όλες τις αναρτήσεις μου για το ταξίδι στο Παρίσι, Νορμανδία, κάστρα Λίγηρα (Μάιος 2022)

     

                                                                                                         .     

https://matinaal.blogspot.com/2022/05/blog-post_30.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/05/ile-aux-cygnes.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/05/blog-post_27.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/05/chateau-de-chambord.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/05/blog-post_24.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/05/chateau-de-chenonceau.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/05/blog-post_23.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/05/blog-post_21.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/05/blog-post_19.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/05/blog-post_17.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/05/blog-post_16.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/05/blog-post_15.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/05/disneyland.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/05/blog-post.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/blog-post_96.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/09/2022_12.html

Κρουαζιέρα στον ποταμό Δούρο (Ντουέρτο) στο Πόρτο (Ταξίδι στην Πορτογαλία, Οκτώβριος 2021)

 Την κρουαζιέρα στον ποταμό Δούρο (Ντουέρο) στο Πόρτο την κάναμε απόγευμα προς σούρουπο. Πάγουσαμι. Παραμείναμε όμως στο κατάστρωμα, γιατί θέλαμε να μη χάσουμε τίποτα απ' τις ωραίες εικόνες δεξιά, αριστερά. Τίγκα το πλοιάριο, τίγκα οι αποβάθρες, τίγκα τα εστιατόρια και καφέ κοντά στην αποβάθρα (έξω δεν είχε τόσο κρύο, μια ελαφριά δροσιά). Απολάμβανε ο κόσμος την ελευθερία του στην μετακορωνοϊό εποχή. Μουσική σε άλλα πλοιάρια με ειδικό πρόγραμμα, μουσικοί κοντά στην αποβάθρα και κατά διαστήματα στις όχθες του Ντουέρτο. Χρειαζόμαστε ελευθερία έκφρασης και άλλα πολλά βέβαια για να είμαστε ευτυχισμένοι. Αποκτάς ή κατακτάς ένα, πας για το επόμενο κ.ο.κ., αρκεί να υπάρχει ένα μέτρο. Κι εμείς οι απλοί και με μικρές οικονομικές δυνατότητες άνθρωποι, έτσι ζούμε. Και ναι, τα ταξίδια δεν απαιτούν πολλά λεφτά, είναι θέμα προτεραιοτήτων. Άλλοι, ας πούμε έχουν σπιταρόνες, ακριβά έπιπλα, αυτοκινητάρες, άλλοι ξοδεύουν και καταναλώνουν σα να μην υπάρχει αύριο στην καθημερινότητα τους, άλλοι επενδύουν στα ταξίδια. Μαζί τους. Παρά το κρύο - είχαμε κουκουλωθεί με ότι ρούχο διαθέταμε με το σύζυγο - ό,τι είδαμε μια ομορφιά χαραγμένη στην καρδιά.

Ο σιδηροδρομικός σταθμός στο Αβέιρο της Πορτογαλίας (ταξίδι στην Πορτογαλία, Οκτώβριος 2021)

Το πρώτο αξιοθέατο που είδαμε στην όμορφη αυτή πόλη ήταν ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός. Τους εξωτερικούς του τοίχους διακοσμούν κεραμικά με σκηνές από τη ζωή των κατοίκων της περιοχής. Εικόνες με τις τοπικές ενδυμασίες, τις επαγγελματικές ενασχολήσεις των ανθρώπων σε γη και θάλασσα ... όλες στα χρώματα του μπλε άσπρου, κάνουν το κτίριο έργο τέχνης. Η ομορφιά γλυκαίνει την ψυχή, ακόμα και του ταλαιπωρημένου και αγχωμένου ταξιδιώτη. Δίπλα ακριβώς ο νέος σιδηροδρομικός σταθμός, όχι κάτι ιδιαίτερο αρχιτεκτονικά, αλλά λειτουργικός με κόσμο να πηγαινοέρχεται συνεχώς για Πόρτο, Λισαβόνα - το Αβέιρο βρίσκεται μεταξύ τους - ή σε άλλους κοντινούς προορισμούς. Έβρεχε στο Αβέιρο, αλλά είπαμε, η ομορφιά σώζει και γλυκαίνει τη βροχερή μέρα του τουρίστα. Δεν μπόρεσα συνειρμικά να μη σκεφτώ, αντίστοιχους σταθμούς στην Ελλάδα, κάποιοι απ΄ αυτούς μικρά και όμορφα κτίρια, πλην όμως εγκαταλειμμένα, κακοποιημένα από πρόχειρες επεμβάσεις που αλλοιώνουν την αρχιτεκτονική τους, βρώμικοι, άβαφοι, γεμάτοι σκουπίδια. Ναι, ναι, οι άχρηστοι, γνωρίζουμε όλοι ποιοι είναι.

Στην τελευταία φωτογραφία, στο σύγχρονο σιδηροδρομικό σταθμό, ο Jose Alfonso ή Zeca, πορτογάλος δάσκαλος, τραγουδιστής και τραγουδοποιός, σύμβολο του εργατικού κινήματος και της πολιτικής αριστεράς. Τα τραγούδια του εκφράζουν την περίοδο της αντίστασης του λαού, της επανάστασης των Γαρυφάλλων, ενάντια στη δικτατορία του Estado Novo (1933-1974), περισσότερο γνωστή ως δικτατορία του Σαλαζάρ,