Στο Παγί, το σήμα κατατεθέν της πόλης το γνωρίζουν και οι πέτρες. Δεν το περίμενε κανένας να γίνει, αφού όταν κατασκευάστηκε ο πύργος το 1889 από τον μηχανικό Γουστάβο Άιφελ, εκατό χρόνια μετά τη Γαλλική επανάσταση, ως είσοδος στη διεθνή έκθεση Universell, δεν άρεσε στους πολλούς και επικρίθηκε ως αντιαισθητικός. Δε γκρεμίστηκε, όπως σκέφτονταν, αποδείχτηκε γερή κατασκευή και παρέμεινε.
Τον πύργο τον φωτογραφήσαμε με τουριστικό οίστρο από μακριά, από κοντά, από το Τροκαντερό, εκ του σύνεγγυς , από το πλάι, από κάτω προς τα πάνω ... από όλες τις πλευρές, από τη στεριά και από το ποτάμι, τη μέρα και το απογευματάκι. Λόγω κούρασης το βράδυ κοιμόμασταν και τη γλυτώσαμε. Ο πύργος μαθημένος είναι.
Γύρω από τον πύργο χαμός. Όλες οι φυλές της γης, τουρίστες και εργαζόμενοι, δεκάδες υπαίθριοι πωλητές απομιμήσεων του πύργου σε όλα τα χρώματα και μεγέθη, μέχρι και παπατζήδες, ναι, παπατζήδες στο Παρίσι, την πόλη του φωτός, πίσω από τον πύργο του Άιφελ, με τους τσιλιαδόρους τους και με τουρίστες να τσιμπάνε, υπερεκτιμώντας την ευφυία τους. Άραγε κυκλοφορούν Γάλλοι στην περιοχή του Τροκαντερό και του Πύργου; Αν ήμουν Γαλλίδα, θα το απέφευγα, ως τουρίστρια όμως το απόλαυσα και χαιρόμουν ξέγνοιαστα, μακριά από όσα μας ταλαιπωρούν στην καθημερινότητά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου