Ταξίδι στο Μαρόκο με την Άλια (Travel with Alia), μια ελληνομαροκινή νεαρή, μόλις 23 ετών, αγωνίστρια της ζωής, που τα καταφέρνει περίφημα. Η ωριμότητα, η εργατικότητα και η ευστροφία του μυαλού της αξιοθαύμαστες. Μοναδική εμπειρία της εκδρομής η πορεία με τις καμήλες στην έρημο Μερζούγκα, κομμάτι της Σαχάρας, και η διανυκτέρευση σε κατασκήνωση Βερβέρων. Τόσο οι οδηγοί των καραβανιών, όσο και τα παιδιά που δουλεύουν στα camps της ερήμου είναι από τη γύρω περιοχή, φτωχά παιδιά, που ζουν από τον τουρισμό. Πέντε ευρώ, μας είπε η Άλια, ότι δίνουν στους καμηλιέρηδες για μια πορεία 2 ωρών περίπου. Περισσότερο περιμένουν να ζήσουν από το χαρτζιλίκι των τουριστών. Όλοι τους ευγενέστατοι, δοτικοί, χαμογελαστοί, ζέσταναν και κατέκτησαν την καρδιά μας. Η συμπεριφορά τους εικόνα χαραγμένη στο νου. Βερβέρικη μουσική και φαγητό κάτω από τον έναστρο ουρανό της ερήμου ..., όλα τόσο διαφορετικά, τόσο αληθινά, τόσο ανθρώπινα. Ξεχάσαμε για λίγο την ασχήμια των ημερών.
Στο πρόγραμμα της και η φιλοξενία στο μαροκινό σπίτι της που παραχωρεί στον μαροκινό πατέρα της, τη δεύτερη μαροκινή σύζυγο του και το ετεροθαλές αδελφάκι της. Η δική της ελληνίδα μητέρα ζει πλέον στην Ελλάδα, Πάσχα η μαμά, Ραμαζάνι ο μπαμπάς, μας είπε η Άλια, κάποια στιγμή ... Εμείς μπαμπά και κόρη τους χαρήκαμε και όλη την μαροκινή οικογένεια, γιατί μας φιλοξένησαν ζεστά και νοστιμότατα. Για να δείτε πώς είναι ένα μεσοαστικό σπίτι στο Μαρόκο, να δοκιμάσετε σπιτικό μαροκινό φαγητό, να απολαύσετε το τσάι μας σερβιρισμένο από το μπαμπά μου, να χορέψουμε με τη μουσική μας. Πόσο σ' ευχαριστούμε Άλια και μπαμπά και δεύτερη σύζυγο του μπαμπά! Η τελευταία μαγειρεύει υπέροχα, ο μπαμπάς τη βοηθούσε καλύτερα κι από Σκανδιναβό σύζυγο και σέρβιρε το τσάι με μαεστρία, η Άλια μάλλον ψιλοξεκουράστηκε για λίγο. Το μενού είχε απ΄ όλα, ορεκτικά, φαγητά, γλυκά, όλα πολύ πολύ εύγευστα, αλλά η σούπα χαρίρα της νοικοκυράς, θεσπέσια, όπως και η τρυφερότητα και το καμάρι του μπαμπά για το κορίτσι του, την Άλια, που καθρεφτιζόταν συνεχώς στα μάτια του.
Ναι, τα μεσοαστικά σπίτια τους είναι πολύ πιο φτωχικά από τα δικά μας, οι οικοδομές τους συχνά ασοβάτιστες, οι σκάλες τους τσιμεντένιες, κεντρική θέρμανση δεν υπάρχει, τα δωμάτια ένα ή δύο, βολεύονται, το δωμάτιο υποδοχής με καναπέδες γύρω γύρω, μεντέρια μάλλον, για να χωράνε πολλοί, βρίσκονται συχνά μεταξύ τους. Η μουσική, με τα δικά μου γούστα, για ωτοασπίδες. Όμως ακούγοντας οι γείτονες ότι υπάρχει κάποιο γλέντι έρχονταν κι αυτοί και ήταν ευπρόσδεκτοι όλοι τους. Περισσότερο χόρεψαν εκείνοι παρά εμείς. Πράγματι μοναδική αυθεντική εμπειρία! Ευχαριστούμε πολύ Άλια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου