Ο πιο ψηλός λόφος της πόλης του Παρισιού (130 μέτρα) και συνοικία διανοούμενων, καλλιτεχνών, πωλητών και πωλητριών ερωτικών περιπτύξεων, σπουδαστών, φτωχών πλην μποέμ τύπων, που στις συνοικίες του λόφου έβγαζαν τους κορσέδες που τους καταπίεζαν και ζούσαν πέρα από τα ηθικά όρια της εποχής τους, παλιά, το 19ο ή και ένα μέρος του 20ου αι.
Σήμερα είναι ένας τουριστικός προορισμός και μάλλον εξακολουθεί να είναι στέκι της νεολαίας που με την καλοκαιρία που είχαμε στην εκδρομή μας, μήνα Μάιο, λιάζονταν στο γρασίδι στις πλαγιές του λόφου και στα καφέ.
Καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν προσωπογραφίες και σκίτσα τουριστών εξακολουθούν να υπάρχουν, οι νόμιμοι που πληρώνουν ενοίκιο για το χώρο που καταλαμβάνουν, ακριβοί αυτοί, και οι παράνομοι σε δευτερεύοντες δρόμους που ζητούν λιγότερα. Πολλές και οι γκαλερί με έργα ωραιότατα που τα θαυμάσαμε, αλλά η τσέπη μας αδυνατούσε.
Στο λόφο δεσπόζει ο Βασιλική της Ιερής Καρδιάς του Ιησού κι εκεί, στο λόφο, μαρτύρησαν ο επίσκοπος Διονύσιος και άλλοι που δε θυμάμαι. Η ονομασία του λόφου από το Mont de Mars (όρος του Άρη) ή από το Mont de Mercure (όρος του Ερμή) ή από το Mont de martyrs (όρος των μαρτύρων). Από τα ρωμαϊκά, λοιπόν, χρόνια uπήρχαν ναοί στο λόφο. Η ιστορία του μπορεί να είναι και πιο παλιά, αλλά δεν είναι αυτά για το φβ.
Οι βόλτες στη Μονμάρτη, το καφέ, οι εικόνες, όλα αποτυπώθηκαν στο νου μου σαν στιγμές χαράς και ικανοποίησης που αξιώθηκα να πάω. Στη βάση του λόφου και στις εκεί συνοικίες κάποια από τα διάσημα καμπαρέ, το Moulin Rouge, το Chat Noir - δεν μας ενδιέφεραν - και άλλα ωραία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου