Για λιγοστή στοργή (Γιάννης Τσαμακίδης)

Emile Friant, Ombre, 1891

Αχ! πώς διψώ για λιγοστή στοργή,

Που ούτε στη γυναίκα μου δε βρίσκω

Κι’ όπου ζητώ και νύχτα με κερί

Απλώνοντας παντού ζητιάνου δίσκο!..

Τόσο πολύ του γάμου ο θεσμός,

ως κι’ η συγγένεια πια καταρρακώθη

Μεσ’ τη συνείδησι του καθενός,

όπου στοργή και για δικούς του να μη νοιώθη;!.

Όμως γιατί;..Ποιος φταίει από μας;..

Πώς οι ψυχές μας γίναν τώρα,

όπου και ψεύτικη στοργή να μη τολμάς

Να επαιτής χωρίς λεφτά ή δώρα;!..

Πηγή: http://mare1952.blogspot.gr/2014/03/blog-post_12.html

Χρόνια πολλά στις "Μαρίες" των σπιτιών!

Το γιορτάσαμε κι εμείς οι οικο-Δέσποινες ή οι Μαρίες του σπιτιού, των πιάτων, του σίδερου, του ξεσκονίσματος...οι συγγενείς της Παναγιωταρά, αλλά ουδόλως Μαρίες της Σιωπής, το Δεκαπενταύγουστο! Μεγάλη γιορτή, Παναγία μου, εκτός κι αν έχεις φιλοξενούμενους! Χρόνια μας πολλά, ολίγον μπακιά, ήτοι ετεροχρονισμένα, αλλά από σήμερα τα κεφάλια μέσα και πάλι, τέρμα οι γιορτές κι οι σκόλες!

"Τι αριστερά έχουμε;"

"Πώς πάει η πολιτική κατάσταση, τι εξελίξεις έχουμε;" ρωτάει το παιδάκι μου εναγωνίως στην τηλεφωνική μας επικοινωνία, καθώς η δουλειά της σε καλοκαιρινή κατασκήνωση δεν της αφήνει καθόλου ελεύθερο χρόνο για ενημέρωση.

"Δεν πάνε καλά τα πράγματα, παιδάκι μου. Πληρώνουμε πάλι όλα τα σπασμένα! Υπηρετούμε πάλι την εγχώρια και ξένη ολιγαρχία, σώζουμε τράπεζες....."

"Τότε, τι αριστερά έχουμε;" μου είπε θυμωμένη, σκασμένη, ζορισμένη, απογοητευμένη!

Αυτή τη ζημιά ποιος θα την πληρώσει;

Δεν πέρασαν εξάλλου πολλές μέρες από τότε που πήρε μέρος σε πορείες υπέρ του ΟΧΙ, διαδήλωσε και στήριξε το Σύριζα (χωρίς να είναι μέλος), που θα έκανε τη διαφορά, που θα αποκαθιστούσε την ισοπολιτεία, τη δικαιοσύνη...μέσα ή έξω από το ευρώ, με τον ενθουσιασμό και το πάθος της ηλικίας της! Σήμερα το ΟΧΙ της μετατράπηκε σε ένα ανέλπιδο, επώδυνο και ντροπιαστικό ΝΑΙ!
Μερικές αλήθειες είναι πολύ απλές και πολύ πικρές, όσο κι αν γίνονται (ελπίζω) μαθήματα ζωής!

Με τη Louis Vuitton (αυθεντική ή μαϊμού) στον ώμο!

Έχει κι η κόρη μου μια τέτοια τσάντα (δώρο στενού συγγενικού προσώπου) και μια που την άφησε στην Κοζάνη, είπα να τη μοστράρω κι εγώ. Την πήρα, λοιπόν, σήμερα στη δουλειά μου, αλλά καθόλου βολικά δε ένιωθα! Αισθάνθηκα να υποτιμώ τη νοημοσύνη μου κρατώντας ένα τέτοιο αντικείμενο, να γίνομαι κι εγώ θύμα της βιομηχανίας της μόδας, κορόιδο δηλ. που κρατά ένα πλαστικό αντικείμενο με γράμματα το οποίο όμως κοστίζει πολλά λεφτά, γιατί τα γράμματα αυτά είναι τα αρχικά ενός γνωστού σχεδιαστή! 

Α πα πα, προτιμώ να κρατώ μια τσάντα ανώνυμη, φθηνή και καλόγουστη ή πιο ακριβή ( σε λογικά πλαίσια) λόγω ποιότητας, αλλά οπωσδήποτε όχι επώνυμη.

Υπάρχουν τσάντες κι ένα σωρό άλλα είδη ένδυσης και υπόδησης που κοστίζουν περιουσίες και παρόλα αυτά οι ευκατάστατοι κυρίως άνθρωποι τα αγοράζουν και δε νιώθουν άβολα στη σκέψη ότι χρυσοπληρώνουν αναλώσιμα και ευτελή προϊόντα, ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται την κενότητα και ματαιοδοξία τους, ότι είναι ντροπή, εν τέλει, να κρατάς, να ενδύεσαι ή να ποδένεσαι κάτι πολύ ακριβό, όταν υπάρχουν στον πλανήτη άνθρωποι που στερούνται τα στοιχειώδη αγαθά για την επιβίωση τους!

Όχι, ότι δεν με ενδιαφέρει η εμφάνιση! Το αντίθετο! Ποτέ όμως δεν αγόρασα καταναλωτικά προϊόντα με τιμή αντιστρόφως ανάλογη της ποιότητας τους ή της ανθρώπινης νοημοσύνης!

"Πόοοοοοοοοσο!" είπε μια φίλη μου βλέποντας μια τσάντα σε βιτρίνα. " Νάιλον σακούλα κρατώ και τόσα δεν δίνω!" Το ίδιο κι εγώ, στο μπιρ ντουνιά!

Δροσιστικά ποτά και αναψυκτικά προπολεμικά και μεταπολεμικά στην Κοζάνη

Το καλοκαίρι τα παγωμένα αναψυκτικά και οι χυμοί φρούτων καταναλώνονται περισσότερο σε σχέση με το χειμώνα. Εννοείται ότι πρέπει να προτιμάμε τους φυσικούς χυμούς και βέβαια όχι αυτούς του εμπορίου που μόνο φυσικοί δεν είναι. Τους χυμούς μπορούμε να τους παρασκευάζουμε στύβοντας ή βάζοντας στο μπλέντερ τα φρούτα της εποχής που αγοράσαμε από το μανάβη και τη λαϊκή αγορά. Τώρα πόσο υγιεινά είναι τα φρούτα του εμπορίου εξαιτίας των λιπασμάτων, ραντισμάτων κλπ, είναι ένα ζήτημα που δεν θα μας απασχολήσει στην παρούσα ανάρτηση, το θέμα της οποίας είναι τι είδους αναψυκτικά ή δροσιστικά ποτά κατανάλωναν προπολεμικά και μεταπολεμικά οι κάτοικοι της περιοχής μας.

Τις πληροφορίες αντλώ από το βιβλίο "Γεύσεις από παλιά Κοζάνη" των Μ. Τσικριτζή και Φ. Φτάκα, καθώς και από προσωπικές μνήμες. Διαβάζω στο βιβλίο ότι η Κοζάνη ήταν μια περιοχή με 7-8 μήνες χειμώνα και δροσερά καλοκαίρια και επομένως τα δροσιστικά ποτά δεν ήταν απαραίτητα. Συγχρόνως τα περιορισμένα οικονομικά των πολλών κατοίκων δεν επέτρεπαν την αγορά φρούτων για παρασκευή χυμών παρά μόνον αν ήσουν άρρωστος, Τότε εξασφαλίζονταν κάποια πορτοκάλια ή λεμόνια για να σου στύψουν χυμούς που βοηθούσαν στην ανάρρωση. Για να βοηθήσουν τα παιδιά που είχαν πυρετό ή κάποιες εξανθηματικές νόσους οι γυναίκες παρασκεύαζαν κι ένα άλλο ποτό από τα μαύρα μούρα που αφθονούσαν στην περιοχή. Έβραζαν τον καρπό με ζάχαρη και νερό και στη συνέχεια έπαιρναν το σιρόπι το οποίο αραίωναν με δροσερό νερό. Το ίδιο έκαναν και με το ξινό πετιμέζι, δηλ. το βρασμένο μούστο, που τον αραίωναν με νερό και ανακούφιζε από την κάψα της "θερμασιάς" (τον πυρετό). Για τον ίδιο λόγο παρασκεύαζαν και βυσσινάδα.

"Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;"

"Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;

Σε μάχεται η θάλασσα, δεν τη φοβάσαι;"

Θυμήθηκα χθες το πρώτο δίστιχο του παιδικού αυτού τραγουδιού που ταιριάζει σ' αυτό που περνάμε ως χώρα.  Ηττηθήκαμε, αλλά η ζωή συνεχίζεται και δεν μπορεί να συνεχιστεί παρά με αισιοδοξία ακόμα και στα δύσκολα, πώς αλλιώς να βγει; Αυτό επιβεβαιώνει και το τραγουδάκι στην επόμενη στροφή του. 

"Για χώρα πηγαίνω πολύ μακρινή

  θα φέξουνε φάροι πολλοί να περάσω
  βοριάδες, νοτιάδες θα βρω μα θα φτάσω
  με πρίμο αγεράκι, μ’ ακέριο πανί."

Τα πρώτα μπάνια του λαού (σε Κοζανίτικη διάλεκτο, από τον Νάση Αλευρά)

Μια που έφτασε ο καιρός των διακοπών και της θάλασσας, αντιγράφω από το βιβλίο του Νάση Αλευρά  "μ' είπιν η μάνα μ' " (έκδοση 1964) μια ακόμα σατιρική ιστορία που σκιαγραφεί την εποχή, τους ανθρώπους, τις συνήθειες, την άγνοια για όσα συνέβαιναν έξω από τη μικρή, κλειστή τους κοινωνία, την προσπάθεια εκμοντερνισμού κλπ. Η ιστορία έχει τον τίτλο "Οι Γουργόνις" (μετά το κείμενο υπάρχει γλωσσάρι).

Κίντσαν ουόλ' οι θαλασσόλυκ' απ' τ' Σκί'ρκα, τα διλφίνια απ' τού Κυραμαργειό κ' οι γουργόνις απ' τ' Ζαμάρα, να πααίν' στ' θάλασσα να κουλυμπήσ'ν. Κίτσιν κ' η Τιάτιου μι τ' θυγατέρα τ'ς τ' Λίλυ (Κουκούλα τ' λιέν' αμ' είνι τ'ς μόδας να γιένιτι Λίλυ) απ' σπουδάζ' μαμή σ'ν Ανθήνα.

Σιέφκαν στ' θάλασσα οι άντρις μι τα κουντουβράκια. Σιέφκαν κ' οι γυναίκις μι τα κουντά τα πκάμσα, ουόξου πουδάρια, ουόξου χέρια κι λιμόν κι πλάτις. Κι τα λιανά τα πιδιά μου στου τσιτσί.

Πήριν κ' η Τιάτιου του σαπούν' κ' ιένα πισκίρ' ιέμασιν τα πουδουνάρια τ'ς κι σιέφκιν στ' θάλασσα να πλύν' τα πουδάρια τ'ς. Σαπούντζιν, σαπούντζιν κι αφρά δεν ιέβγινιν. Τ' λιέει η Λίλυ.

Μυδρίαση και μύδροι

Πρόσφατα χρειάστηκε να κάνω διάφορες οφθαλμολογικές εξετάσεις κατά τη διάρκεια των οποίων οι οφθαλμίατροι κ. Μόσχου και Κανιούρας, προκάλεσαν τεχνητή διαστολή της κόρης του οφθαλμού μου, πράγμα που λέγεται μυδρίαση. Στα ιατρικά, δηλ. τους λόγους για τους οποίους διαστέλλουν την κόρη, δεν θα υπεισέλθω, διότι γνωρίζω μόνον έναν απ' αυτούς, ότι είναι απαραίτητη η διαστολή για να καταστεί δυνατή η εξέταση του βυθού, και κανέναν άλλο που πιθανόν να υπάρχει.

Εκείνο που μας απασχόλησε με τον άντρα μου, μεταξύ των άλλων, φεύγοντας από το ιατρείο ήταν η ετυμολογία της λέξης "μυδρίαση" και η σχέση της λέξης αυτής με τη λέξη "μύδρος", ιδιαίτερα μάλιστα στον πληθυντικό αριθμό και στη γνωστή έκφραση "εξαπολύω μύδρους".

Αποφάσισα λοιπόν να το ψάξω και παραθέτω όσα βρήκα:

1.α) Η αρχ. ελλ. λέξη μυδρίασις δημιουργήθηκε από το μύδρος + -ίασις < μυδρ-ιάω <μύδρος = κομμάτια κόκκινης και καυτής μάζας ή πυρακτωμένης πέτρας που εκσφενδονίζεται από τον κρατήρα ηφαιστείου. Η λέξη μυδρίασις χρησιμοποιήθηκε από τον Γαληνό, ενώ η λέξη μύδρος χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από τον Ιπποκράτη ο οποίος χρησιμοποιούσε πυρακτωμένο μέταλλο το οποίο έφερνε κοντά στο μάτι του ασθενούς προκαλώντας τη διαστολή της κόρης από φόβο. (ΠΗΓΗ: http://biolexikon2.blogspot.gr/2012/02/mydriasis.html)

β) Αβέβαιης ετυμολoγίας. Πρόκειται πιθανά για παράγωγο του μυδάω ( = είμαι υγρός, λειώνω)  που εμφανίζει επίθημα -ρος, οπότε η λέξη μύδρος θα είχε αρχικά τη σημασία «λειωμένη, ρέουσα μεταλλική μάζα».

2. Η λέξη μύδρος έχει τις εξής σημασίες:

• πυρακτωμένος όγκος σιδήρου
• πέτρωμα σε τήξη που τινάζεται από ηφαίστειο 
• αμόνι από πέτρα ή από μέταλλο
• πυρακτωμένος διάπυρος όγκος από πέτρα ή από μέταλλο (η κόρη του οφθαλμού κατά τη διαστολή της φαίνεται τρόπον τινά διάπυρη)
• κάθε όγκος μετάλλου («μύδρον σιδήρεον κατεπόντωσαν», Ηρόδ.)
• φρ. «μύδρους αἴρειν χεροῑν» — κρατώ πυρακτωμένο σίδηρο στα χέρια σε πράξη θεοδικίας για να αποδείξω την αθωότητά μου.
• βλήμα πυροβόλου όπλου
• (ειδικότερα) οβίδα κανονιού
• (μεταφορικά) έντονη κριτική, επιθετικός λόγος, λόγος που αποτελείται από συντριπτικά επιχειρήματα εναντίον κάποιου π.χ. ο λυκειάρχης εξαπέλυσε μύδρους εναντίον των μαθητών ή η αντιπολίτευση εξαπέλυσε μύδρους κατά της κυβέρνησης (λόγια σαν τα πετρώματα που τινάζονται από το ηφαίστειο, που καίνε, που πληγώνουν ή σαν βλήματα πυροβόλου όπλου κλπ) 
• (μεταφορικά) σκληρός

ΠΗΓΕΣ: α. http://www.enacademic.com/ β. http://el.wiktionary.org/wiki/μύδρος

Από Ματίνα Γκούτζιου

Vive la resistance !

Στο εκλογικό τμήμα που δουλεύει η κόρη μου ως γραμματέας σε χωριό της περιοχής πήγε και μια γιαγιούλα που ζήτησε βοήθεια στο παραβάν.
"Το ΟΧΙ θέλω να σταυρώσω" της είπε. "Μπράβο, γιαγιά!" της είπε το παιδί μου. "Δεν άντεξα να μην το πω", μου εξομολογήθηκε στο κινητό μες τη χαρά! 
Μπράβο κι από μένα γιαγιά! Vive la resistance !

(Δημοψήφισμα 5ης Ιουλίου 2015, υπέρ ή κατά της λιτότητας και των νέων μέτρων-μνημονίου)

Καύμα, καύσωνας, κάψα (του Ν. Σαραντάκου)

Πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες μας δίνει ο κ. Σαραντάκος για την προέλευση, τη σημασία, αλλά και το ταξίδι στο χρόνο και στις διάφορες χώρες της αρχαιοελληνικής λέξης καύμα που σημαίνει μεγάλη ζέστη. Θα μεταφέρω μερικές απ' αυτές τις χρήσιμες πληροφορίες για τους μαθητές μου και για όσους δεν θα ανατρέξουν στο σύνδεσμο, τον οποίο παραθέτω: http://sarantakos.wordpress.com/2010/08/02/kauma/ 

• Μας λέει λοιπόν ο κ. Σαραντάκος ότι το αρχαίο ελληνικό καύμα, το παίρνουν οι Λατίνοι και γίνεται cauma που σημαίνει επίσης μεγάλη ζέστη κι ότι απ' αυτό προέρχεται η λέξη caumare που σήμαινε τον κάματο και την κούραση των αγροτών. 
• Μας λέει επίσης ότι το λατινικό cauma περνάει στη ναυτική ορολογία και σημαίνει όχι μόνο τη μεγάλη ζέστη αλλά και τη νηνεμία, την άπνοια που επικρατεί στους καύσωνες.
• Ότι το καύμα στα βυζαντινά χρόνια έγινε κάημα με τη σημασία του ψυχικού πόνου και ότι από τον αόριστο «εκάην» του ρήματος καίω βγήκε και ο καημός.
• Ότι η λέξη «καύσων» είναι ελληνιστική και στα μεσαιωνικά χρόνια έγινε «καύσωνας» και «κάψωνας» και πήρε και μεταφορικές σημασίες, πέρα από τη μεγάλη ζέστη, σημαίνοντας και τον πόνο ή τον πόθο, σημασίες που τις έχει σήμερα η λέξη «κάψα», που σημαίνει βέβαια τη μεγάλη ζέστη αλλά επίσης, ίσως και κατεξοχήν, τον ερωτικό πόθο.
• Τέλος η έκφραση "κυνικά καύματα" δεν έχει σχέση με το σκύλο (κύων = σκύλος), αλλά με τον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός και πιο συγκεκριμένα με τον Σείριο που ανατέλλει και δύει περίπου ταυτόχρονα με τον Ήλιο τις μέρες που παρατηρούνται οι πιο μεγάλες ζέστες, αυτές που οι αρχαίοι είχαν ονομάσει «κυνάδες ημέρες».

Για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στον παραπάνω σύνδεσμο.

Τόπο στα νιάτα που λένε ΟΧΙ!

Κάθε μέρα μιλάμε στο τηλέφωνο για τις πολιτικές εξελίξεις. Αναλύουμε, κριτικάρουμε, χαιρόμαστε, στενοχωριόμαστε, αγωνιούμε για την επικαιρότητα και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Κατέβηκε και στη διαδήλωση υπέρ του ΟΧΙ προχθές και σήμερα κι  εγώ νιώθω πολύ περήφανη για το παιδί μου, που δεν είναι αδιάφορο για τα κοινά, που είναι με την πλευρά του κοινού καλού, που δεν ανέχεται την αδικία, το ψέμα, την υποκρισία, την ανελευθερία...στην πολιτική και παντού! Σαν τα μούτρα μου εν ολίγοις, καθώς το μήλο κάτω απ' τη μηλιά κλπ Στην ψάθα την βλέπω να μένει!

Στο δημοψήφισμα δεν ψηφίζει απλώς ΟΧΙ, αλλά ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ.....με το πάθος και τον ενθουσιασμό της ηλικίας της. Ρε, πάτε παραπέρα φοβισμένα γερόντια και μεσήλικες! Τόπο στα νιάτα!

(Δημοψήφισμα 5/7/2015)

Το ρολόι (Charles Baudelaire,1860 - απόδοση στα ν.ε. Δημήτρης Νικηφόρου)

Ρολόι! Θεότης χθόνια, σκληρή και φρικαλέα,

το δάχτυλο κουνώντας απειλεί : «Θυμήσου!*1

Οι πόνοι που σαλεύουνε στην έντρομη ψυχή σου,

καθώς σε στόχο θα μπηχτούν επάνω της μοιραία

κι η ηδονή σαν τον ατμό στ’ αγέρι θα σκορπίσει,

σαν μια συλφίδα θα χαθεί μες στης σκηνής τα βάθη·

κάθε στιγμή απ’ τη γλύκα σου αρπάζει ένα κομμάτι

που στον καθένα δόθηκε για ολάκερη τη ζήση.

Με Τρισχιλιοξακόσους χτύπους την ώρα ψιθυρίζει

το δευτερόλεπτο: Θυμήσου! — Κι ύστερα με βιάση

βουίζοντας σαν έντομο: Τώρα στο Πριν έχω περάσει,

η βδελυρή μου τρόμπα τη ζωή σου ξεζουμίζει!

Άσωτε, Esto memor! Remember! Μην ξεχάσεις!

(όλες μιλά ο χαλύβδινος τις γλώσσες ο λαιμός μου*2)

Είν’ οι στιγμές, τρελέ θνητέ, το ορυχείο του κόσμου,

μην σταματάς πριν όλο το χρυσάφι ν’ ανεβάσεις!

Θυμήσου ο Χρόνος πως ποτέ στον τζόγο δεν διστάζει

και νόμος είναι να νικά πάντα χωρίς να κλέβει!

Θυμήσου, η μέρα ξεψυχά κι η νύχτα όλο θεριεύει!

Η άβυσσο διαρκώς διψά και η κλεψύδρα αδειάζει.

Σε λίγο η Τύχη η θεϊκή, σημαίνοντας την ώρα,

και η σεβάσμια Αρετή, παρθένα σύζυγος σου,

ακόμα κι η Μετάνοια (στερνό κρησφύγετό σου!),

'Ψόφα γέρο δειλέ', θα πουν, 'είναι αργά πια τώρα!'»

απόδοση, Δημήτρης Νικηφόρου

[ σε συνεργασία με την Μαριάννας Παπουτσοπούλου στο γαλλικό κείμενο και από τις αγγλικές μεταφράσεις των W. Aggeler R. Campbell]

Αρίνταγας - Μπουρντάκιοϊ - κατσεδό - Auf Balkonien, δηλ. ο λαός αδυνατεί να πάει διακοπές

Δυστυχώς και φέτος πολλοί πολίτες της άτυχης χώρας μας (η ατυχία έγκειται στους πολιτικούς που την κυβέρνησαν και την κυβερνούν) δεν θα καταφέρουν  να κάνουν διακοπές, γιατί δεν τους περισσεύουν χρήματα, καθώς τους απομυζούν ποικιλοτρόπως και χωρίς έλεος οι κυβερνήσεις που εκλέγονται από τους ίδιους τους παθόντες. Ο λαός βέβαια πάντα έβρισκε τρόπους να διακωμωδεί την κατάσταση, τη  δυστυχία και τα παθήματά του για να ανταπεξέρχεται στις δυσκολίες. Έτσι την αδυναμία του να πάει διακοπές την απέδωσε με λέξεις και φράσεις, διαφορετικές από τόπο σε τόπο, αλλά με την ίδια σημασία και αστεία διάθεση.

Όσοι καταγόμαστε από την Κοζάνη γνωρίζουμε ότι ο Αρίνταγας είναι ένας φανταστικός τόπος διακοπών, η φανταστική παραλία της ορεινής Κοζάνης. Η λέξη χρησιμοποιείται γενικότερα για να δηλώσει τον ανύπαρκτο τόπο, το πουθενά, αλλά κυρίως για να σχολιάσει σκωπτικά την αδυναμία των Κοζανιτών παλαιότερων εποχών να κάνουν διακοπές λόγω της φτώχειας τους και της απομόνωσης της περιοχής τους, όταν τα συγκοινωνιακά μέσα δεν υπήρχαν ή ήταν λιγοστά. Έτσι λοιπόν οι κάτοικοι για να διασκεδάσουν τον πόνο τους και αυτοσαρκαζόμενοι συγχρόνως επινόησαν τον Αρίνταγα. Υπάρχει μάλιστα και ένα σκωπτικό σχετικό τραγουδάκι (μάλλον σύγχρονο ευφυολόγημα αφού κάνει λόγο για μετρό) το οποίο και παραθέτω:

Κλείσε τα παράθυρα (Ναπολέων Λαπαθιώτης)

Gustave Caillebotte, Man at His Bath, 1884, Boston, Museum of Fine Arts

Κλείσε τα παράθυρα μη βλέπουν οι γειτόνοι,

και την πόρτα σφάλισε και σβήσε το κερί.

Η αγκαλιά μου πύρωσε σαν το κερί και λιώνει,

για σφιχταγκαλιάσματα κι όλο καρτερεί.

Κλείσε μη μας βλέπουνε λοξά οι ματιές του κόσμου,

δώσ’ μου το χειλάκι σου, πούναι απαλό, νωπό.

Έχω κάτι ολόγλυκο για σένα απόψε, φως μου,

έχω κάτι ολόγλυκο σα μέλι να σου πω.

Έλα πέσε απάνω μου και μην κοιτάς με τρόμο.

Το κερί μας έσβησε, δεν μας θωρεί κανείς.

Ξέχασε πως βρίσκονται κι άλλες ψυχές στο δρόμο,

κι άσε να κυλήσουμε σε πέλαγα ηδονής.

Έλα, ως τα μεσάνυχτα θα σε φιλώ στο στόμα,

έλα, κι είναι οι πόθοι μου τρελοί, τόσο τρελοί,

που το γλυκοχάραμα θα μας προλάβει ακόμα

στο πρώτο μας αγκάλιασμα, στο πρώτο μας φιλί.

Κι όταν σε ρωτήσουνε τη χαραυγή οι γειτόνοι,

για ποιο λόγο σφάλισες, αχ! πες τους, να χαρείς,

πες τους πως στην κάμαρα φοβάσαι άμα νυχτώνει,

κι έπεσες και πλάγιασες νωρίς, τ’ ακούς; Νωρίς

Το λυχνάρι του Αλαντίν (ποίημα γραμμένο στα μαθητικά μου χρόνια, τη δεκαετία του '70)

Συχνά παροτρύνω τους μαθητές μου να κάνουν απόπειρες να γράψουν ποιήματα ή και πεζά, έστω στο ημερολόγιο τους, για να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, τους προβληματισμούς τους κλπ. Μάλιστα τους λέω ότι όντας έφηβη το ίδιο έκανα κι εγώ και ότι πήρα μέρος και σ' ένα πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό εν έτει 1979, ότι δεν βραβεύτηκα βέβαια, αλλά μου έστειλαν το βιβλίο με τα βραβευμένα έργα που είναι όλα πολύ αξιόλογα. Οι μαθητές μου συνήθως μου ζητάνε να τους διαβάσω το ποίημα με το οποίο διαγωνίστηκα. Με την ευκαιρία της δημιουργίας του ιστολογίου το παραθέτω, ελπίζοντας οι έφηβοι μαθητές μου να ασχοληθούν με τη λογοτεχνία, έστω ως αναγνώστες βιβλίων, ιδιαίτερα τώρα το καλοκαίρι που δεν υπάρχει η δικαιολογία της έλλειψης χρόνου.

Εκλογή διευθυντών σχολείων

1. Τα θετικά του νέου συστήματος επιλογής διευθυντών: 

α) Ότι ψηφίζονται από τους συλλόγους διδασκόντων έστω κατά 33%. Τα αποτελέσματα, ακόμα και πριν τη διεξαγωγή των εκλογών, είναι θεαματικά, αφού πολλοί αυταρχικοί, αντιδημοκρατικοί, φυγόπονοι, απρόσωποι κλπ  δ/ντές καταβάλλουν ήδη φιλότιμες προσπάθειες να βελτιώσουν τη συμπεριφορά και σχέση τους με τους εκπ/κούς του σχολείου τους.

β) Ότι η θητεία τους θα διαρκεί 2 χρόνια, ώστε αν ο δ/ντής αποδειχθεί ανεπαρκής να μην τον υπομένεις για 4 χρόνια που είναι πολλά.

γ) Ότι πλείστοι όσοι εκδηλώνουν ενδιαφέρον για την κάλυψη των θέσεων, και άνθρωποι με ικανότητες και χαρίσματα που μέχρι τώρα το υπάρχον σύστημα τους πετούσε έξω.

δ) Ότι η ψήφιση δ/ντών  ανεξαρτοποιείται κατά ένα μέρος από τα "τυπικά" προσόντα, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό αυτών αποκτήθηκε με τους γνωστούς για τη χώρα μας τρόπους. Δηλαδή:

Η ετυμολογία της λέξης αιγιαλός (Νίκος Σαραντάκος)

Με αφορμή το γεγονός ότι οι αιγιαλοί της χώρας μας ξεπουλιούνται, ο κ. Νίκος Σαραντάκος στην ιστοσελίδα του: http://sarantakos.wordpress.com/ μας δίνει την ετυμολογία της λέξης, και άλλες χρήσιμες και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για λέξεις - φράσεις που περιέχουν τον όρο "αιγιαλός" ή παράγονται απ΄αυτόν, καθώς και την εξέλιξη της λέξης στο χρόνο. 

Μας λέει λοιπόν ότι "η λέξη αιγιαλός είναι αρχαία, μάλιστα πανάρχαιη αφού αναγνωρίστηκε στις μυκηναϊκές πινακίδες της Γραμμικής Β. Στην Ιλιάδα (4.422) ο Όμηρος μιλάει για τον πολυθόρυβο γιαλό (αιγιαλώ πολυηχέι). Είχαν μάλιστα και μια παροιμία οι αρχαίοι, «αιγιαλώ λαλείς», μιλάς στον βρόντο θα λέγαμε σήμερα. Φαίνεται περίεργο, αλλά κατά πάσα πιθανότητα ο αιγιαλός ετυμολογείται από ένα κατοικίδιο ζώο, αφού, σύμφωνα με την επικρατούσα θεωρία προέρχεται από συγχώνευση σε μία λέξη της αρχαίας φράσης «εν αιγί αλός» (στην ακροθαλασσιά, αλς είναι η θάλασσα), όπου «αίγες», δηλαδή κατσίκες λέγονταν τα ορμητικά κύματα."

Για περισσότερες πληροφορίες:

http://sarantakos.wordpress.com/2014/07/07/gialos-2/

Αχ, τα μάτια σου! (Μ. ΛΟΙΖΟΣ)

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε

έχουν τρόπο και μου λένε

για τον πόνο που πονούν.

Μ’ ένα βλέμμα λυπημένο

πρωινό συννεφιασμένο

για την άνοιξη ρωτούν.

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούνε

αχ τα μάτια σου,

για τα όνειρα που κάναμε ρωτούνε

αχ τα μάτια σου.

Μάτια παραπονεμένα

μάτια που `σαστε για μένα

θάλασσες υπομονής,

με κλωστούλες ασημένιες

πλέκω τις κρυφές σας έννοιες

σε τραγούδι της ζωής.

Γκόγκανα, νηστικόπιτες, μια μερίδα τίποτα με μπόλικο καθόλου κ.α. μασκαρεμένες εκφράσεις

Πολλές φορές αποφεύγει κανείς να δώσει μια αρνητική απάντηση άμεσα. Μάλιστα με περιπαικτική διάθεση απαντά με τέτοιο τρόπο, ώστε η αρνητική απάντηση να φαίνεται καταφατική. Εκτός από τη λέξη Αρίνταγας (βλ.http://matinaal.blogspot.gr/2014/07/auf-balkonien.html) που δηλώνει έναν ανύπαρκτο τόπο διακοπών, το πουθενά γενικότερα, οι Κοζανίτες, όταν θέλουν να δηλώσουν το απόλυτο τίποτα χρησιμοποιούν και τη λέξη γκόγκανα. Τα γκόγκανα (ή γκάγκανα στην Κάλιανη) στην πραγματικότητα είναι ο καρπός ενός άγριου θάμνου (οι άγριοι θάμνοι στο τοπικό ιδίωμα ονομάζονται και γκαγκτζιές) που φύεται στις εξοχές γύρω από την πόλη. Φαίνεται λοιπόν ότι σε περιόδους πείνας και φτώχειας, οι Κοζανίτες για να διασκεδάσουν τον πόνο τους έλεγαν "θα φάμε γκόγκανα" που υπήρχαν εν αφθονία αλλά δεν τρώγονταν - κατά μαρτυρία της μάνας μου ήταν στυφά - σε αντίθεση με τους φαγώσιμους καρπούς που δεν υπήρχαν ή δεν περίσσευαν. Πολλές φορές ακόμη και σήμερα όταν δεν υπάρχει φαγητό στο σπίτι, ακούμε τους Κοζανίτες να απαντούν στην ερώτηση "Τι θα φάμε σήμερα;" με τη λέξη " Γκόγκανα!" Στη συνέχεια με τη μεταφορική της σημασία η λέξη γκόγκανα χρησιμοποιήθηκε ευρύτερα και μέχρι σήμερα στην τοπική διάλεκτο σημαίνει το απόλυτο τίποτα.

Αθωότητα (Girl At The Breakfast Table, Johann Baptist Reiter)

Girl At The Breakfast Table, Johann Baptist Reiter (1813 – 1890) 

Και με τα χρόνια το αγνό παιδικό πρόσωπο, τα μάτια που καθρεφτίζουν την καθαρότητα της ψυχής, το αβίαστο χαμόγελο μεταμορφώνονται σε μάσκα υποκρισίας!
Μπορεί κανείς να κοιτάζει αυτό το πρόσωπο και να γαληνεύει! Ή ας κοιτάζει καλύτερα το πρόσωπο του παιδιού του ή αυτού τέλος πάντων που αγαπά και τον αγαπά. Αποτοξίνωση και θεραπεία είναι κι αυτό!

Το ελληνικό σχολείο προπολεμικά και μεταπολεμικά μέσα από το φωτογραφικό φακό και μνήμες

"Το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου, μην τον λυπάσαι, δέρνε τον, κάμε τον άνθρωπο" λέει ο πατέρας του μικρού ήρωα και μαθητή στην "Αναφορά στο Γκρέκο". Το κείμενο είναι αυτοβιογραφικό, έτσι ο μικρός που παραδίνεται στα χέρια του δασκάλου δεν είναι άλλος από τον Νίκο Καζαντζάκη, που υπήρξε κι αυτός θύμα των αυταρχικών μεθόδων που εφαρμόζονταν στα ελληνικά σχολεία από συστάσεως νεοελληνικού κράτους, μέχρι και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Οι δάσκαλοι αυστηροί, αυταρχικοί, αγέλαστοι με υπερεξουσίες οι οποίες ανάλογα με τις ευαισθησίες και την παιδαγωγική κατάρτιση του καθενός χρησιμοποιούνταν είτε για το καλό, είτε για το κακό των μαθητών. Οι μαθητές φτωχοί, ανυπόδητοι, πεινασμένοι, φοβισμένοι, χωρίς μέσα και ευκολίες.

Η ελπίδα σκάλωσε!

Renato Guttuso

Να μη σταματούν στα προεκλογικά μπαλκόνια οι υποσχέσεις και η φιλολαϊκή πολιτική!

Ελπίζω (ακόμα) η αριστερή κυβέρνηση που το 37% του λαού τίμησε με την ψήφο του να μην ευτελιστεί τελείως και να περισώσει την υπόσταση της από το χωνευτήρι του νεοφιλελευθερισμού που δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο διάβα του.

Είναι μεγάλη πάντως η απογοήτευση των ψηφοφόρων της μέσα σε πέντε μόνον μήνες διακυβέρνησης!

Σατραπεία (αφιερωμένο στις Πανελλήνιες 2015), του Γιώργου Χατζηαυγερινού

Μου' παν – και πίστεψα

πως πρέπει να μάθω γνώσεις για τον Αρταξέρξη

Άλγεβρες, αλχημείες, αρχαίες γλώσσες

Εδάφια, ιστορίες, πολιτείες

Κι όλα αυτά όχι για να τα πω στον Δήμο

Μονάχα να τα ξέρω απ'έξω

Καθώς πηγαίνω οδοιπόρος στα Σούσα

Στον Αρταξέρξη αρέσει η αποστήθιση

κι οι νέοι που δε σκέφτονται πολύ

Έτσι κι εγώ μαθαίνω και μαθαίνω και μαθαίνω

Κι η μάθησις δεν έχει τελειωμό

Μα ώρες-ώρες σκέφτομαι

Μαθαίνω; Μαθαίνω; Μαθαίνω;

Τι νόημα έχει η μάθησις δίχως Δήμο και Σοφιστές;

Δίχως την Αγορά, το Θέατρο και τους Στεφάνους;

Η σκέψη φεύγει γρήγορα, ο χρόνος δεν υπάρχει

Στον Αρταξέρξη αρέσει η αποστήθιση

κι οι νέοι που δε σκέφτονται πολύ

Κι είναι κι εκείνες οι φορές

που νιώθω δειλές σπίθες στο μυοκάρδιο

κοιτάζοντας τ'αστέρια, τη σελήνη

ονειρευόμενος τα δύσκολα και ανεκτίμητα Εύγε

Όχι, όχι! Εμένα ο στόχος μου είναι η σατραπεία!

Στον Αρταξέρξη αρέσει η αποστήθιση

κι οι νέοι που δε σκέφτονται πολύ

Προσπαθώ τόσο σκληρά να τον ευχαριστήσω

βάζω σφάγιο τη ζωή μου – λίγοι μήνες είναι...

Μετά θα έχω τη δική μου σατραπεία!

Άραγε...

θέλω σατραπείες;

Στον Αρταξέρξη αρέσει η αποστήθιση

κι οι νέοι που δε σκέφτονται πολύ

Σε εμένα

Σχόλιο: Είμαι τόσο περήφανη που είχα μαθητή έναν τόσο σκεπτόμενο, ικανό και ταλαντούχο νέο άνθρωπο!

Επικάρδιο (in memoriam) του Δημήτρη Νικηφόρου

Alice Neel

Επικάρδιο

(in memoriam)

Κοιμήσου τώρα Ελένη.

Αν ήμουν Σιμωνίδης ή Καλλίμαχος,

άλλο θα σου ’πλεκα στεφάνι,

μα είμαι μόνο γιος.

Κι έτσι κοιμήσου ωσότου

γιάνει ο καημός

του ανεπίστρεπτου ασώτου.

Όχι του Βυζαντίου η αγία,

μήτε της Τροίας η κλεμμένη.

Ψυχή μειλίχια, ξεπαστρεμένη,

της αγυρτείας μου η Παναγία.

Παιδούλα μοιάζεις

στο φωτεινό που αγαπούσες

φόρεμα ντυμένη.

Κανείς για σένα δεν πολέμησε,

τίμιο Σταυρό δεν βρήκες,

άλλων κουβάλησες το κρίμα

στους ώμους σου κι απέ στο μνήμα.

Με άντρα, γονιού, τα επώνυμα

στο μάρμαρο καρσί κι αντάμα

Ελένη... ξεθωριασμένο όνομα

που χρόνια είχε γίνει μόνο μάνα.

Σαν σήμερα Γλέζος και Σάντας, κατέβασαν τη γερμανική σημαία

ΠΗΓΗ: Πρώτη πράξη αντίστασης,sansimera.gr 

Στα τέλη Μαΐου του 1941 είχε συμπληρωθεί ένας μήνας από την παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς, που ολοκλήρωναν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα με την κατάληψη της Κρήτης.

Ο Μανώλης Γλέζος (9/9/1922) και ο Λάκης Σάντας (22/2/1922) ήταν δύο νεαροί φοιτητές, που δάκρυζαν, όπως και χιλιάδες Αθηναίοι, βλέποντας τη γερμανική σβάστικα να κυματίζει στην Ακρόπολη. Το χιτλερικό σύμβολο προκαλούσε την ελληνική υπερηφάνεια. Έπρεπε, λοιπόν, να κατέβει…

Η ετυμολογία της λέξης «άνθρωπος»

1.Σύμφωνα με τη γνώμη όλων των σοβαρών μελετητών, η ετυμολογία της λέξης άνθρωπος είναι αβέβαιη. Ίσως προέρχεται από το "ανδρ-ωπος" (άνδρας+ωψ-ωπός) και δηλώνει "αυτόν που έχει όψη ανδρός" (βλέπε και λεξικά: Liddell Scott, Στ. Βασδέκη κ.α.). Στην αρχαιότητα ο "άνδρας" (ανήρ) υποδήλωνε και τα δύο φύλα, δηλαδή τον άνθρωπο, όπως εξηγεί κι ο κ.Δημήτρης Λιαντίνης:

Ιsidore Ducasse: Γέρο Ωκεανέ (μετάφραση: Kώστας Ριτσώνης)

"ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ" ΜΕ ΠΟΙΗΣΗ

Ιsidore Ducasse (Ιζιντόρ Ντυκάς ή Λωτρεαμόν ή Κόμης του Λωτρεαμόν): LES CHANTS DE MALDOROR (TA ΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΛΝΤΟΡΟΡ), Γέρο Ωκεανέ

Γέρο ωκεανέ, ω μεγάλε εργένη, όταν περιοδεύεις την πομπώδη μοναξιά των ψυχρών σου βασιλείων, σωστά περηφανεύεσαι για τη μεγαλοπρέπειά σου την έμφυτη και για τους αληθινούς επαίνους που με βιασύνη θέλω να σου κάνω. Ταλαντευόμενος με ηδονή από τα μαλακά απονέρια του αργοπορημένου μεγαλείου σου που είναι το πιο επιβλητικό από τα προτερήματα που σου χάρισε ο δημιουργός, ξετυλίγεις, στη μέση ενός σκοτεινού μυστηρίου, πάνω σε ολόκληρη τη θεσπέσια επιφάνειά σου τα ασύγκριτά σου κύματα, ήσυχος κι όλο σιγουριά για τη παντοτινή σου δύναμη. Αυτά παράλληλα πηγαίνουν, λίγη η απόσταση που τα χωρίζει κι όταν το ένα γίνεται μικρό πάει το άλλο και το συναντά για να το μεγαλώσει, τα συντροφεύει ο θόρυβος ο μελαγχολικός του αφρού που λιώνει και όλα είναι αφρός αυτό μας λένε.< Έτσι, κι οι υπάρξεις οι ανθρώπινες, αυτά τα κύματα τα ζωντανά, η μια μετά την άλλη, με τρόπο μονότονο πεθαίνουν, αλλά χωρίς να κάνουν οι αφροί τους θόρυβο.> Με εμπιστοσύνη το αποδημητικό πουλί πάνω τους ξεκουράζεται κι εγκαταλείπεται στις δικές τους τις κινήσεις που όλο περηφάνεια του κάνουν το χατίρι μέχρι που τα κόκαλά του κι οι φτερούγες του να ξαναβρούν τη δύναμη την απαραίτητη για το μεγάλο ταξίδι στον αέρα. Και η ανθρώπινη μεγαλοπρέπεια θα το ’θελα να είναι η ενσάρκωση της αντανάκλασής σου. Γυρεύω πολλά, κι αυτή η ειλικρινής ευχή είναι δοξαστική για σένα. Το ηθικό σου μεγαλείο, εικόνα του απέραντου, είναι τεράστιο όπως οι διαλογισμοί του φιλοσόφου, όπως ο έρωτας της γυναίκας, όπως η θεία ομορφιά του πουλιού, όπως οι σκέψεις του ποιητή. Είσαι πιο ωραίος κι απ’ τη νύχτα. Απάντησέ μου, ωκεανέ, θέλεις να γίνεις αδερφός μου; Κινήσου ορμητικά λοιπόν…πιο πολύ…ακόμα πιο πολύ, αν θες με την εκδίκηση του Θεού σύγκριση να σου κάνω` μάκρυνε τα γαμψά σου μαύρα νύχια και ένα δρόμο πάνω στο ίδιο σου το στήθος να χαράξεις…έτσι, σωστά. Ξετύλιξε τα τρομερά σου κύματα, φριχτέ ωκεανέ, μονάχα εγώ σε έχω καταλάβει και μπρος στα γόνατά σου πέφτω και προσκυνώ. Το μεγαλείο που έχει ο άνθρωπος του είναι δανεικό` ποτέ δε θα μου το επιβάλλει: αλλά εσύ, ναι. Aχ! όταν προχωράς με ψηλά το τρομερό κεφάλι σου, τριγυρισμένος από την ακολουθία των ύπουλων νερών, άγριος και μυστηριώδης, κυλώντας τα κύματα το ένα πάνω στ’ άλλο κι αυτό που είσαι εσύ πολύ καλά το ξέρεις, αυτή την ώρα μέσα από τα βαθιά σου στήθια σου ξεφεύγει το μούγκρισμα το ασταμάτητο, λες κι οι μεγάλες τύψεις σε έχουν ταπεινώσει και οι άνθρωποι τόσο πολύ φοβούνται, ακόμα κι όταν σε ατενίζουν, με ασφάλεια, τρέμοντας πάνω στην ακτή, και τότε το βλέπω πως εγώ δεν έχω το εξαίρετο δικαίωμα, να λέγομαι όμοιος με σένα. Να γι’ αυτό το λόγο μπρος στην ανωτερότητά σου, θα ’δινα όλο τον έρωτά μου < και για την ομορφιά κανείς δεν ξέρει οι φιλοδοξίες μου τι ποσότητα έρωτα περιέχουν >, εάν δε μ’ έκανες με πόνο να σκέφτομαι τους συνανθρώπους μου, που μαζί με σένα σχηματίζουν την πιο ειρωνική αντίθεση, την πιο αστεία εναντίωση που είδαμε μέσα στα χρόνια της δημιουργίας: δεν μπορώ πια να σε αγαπώ, για σένα έχω απέχθεια. Γιατί σε σένα να ξαναγυρίζω, για χιλιοστή φορά, στα χέρια σου τα φιλικά, που ανοιγοκλείνουν, για να χαϊδέψουν το μέτωπό μου το καυτό, που βλέπει τον πυρετό να χάνεται μόλις το ακουμπήσουν! Το πεπρωμένο σου το μυστικό δεν το γνωρίζω` ότι σε αφορά με ενδιαφέρει. Πες μου λοιπόν είσαι του πρίγκιπα των σκοταδιών η διαμονή…Πες το μου…πες το σε μένα, ωκεανέ < σε μένα μόνο, για να μη λυπούνται αυτοί που γνώρισαν μόνο τις ψευδαισθήσεις>, αν η αναπνοή του Σατανά φτιάχνει τις τρικυμίες που τα νερά σου τα αρμυρά μέχρι ψηλά στα σύννεφα σηκώνουν. Πρέπει να μου το πεις, και θα γεμίσω με χαρά όταν θα μάθω πόσο κοντά στον άνθρωπο είναι η κόλαση. Θέλω αυτή να είναι η τελευταία στροφή της ικεσίας μου. Γι’ αυτό το λόγο, γι’ ακόμα μια φορά, θέλω να σε χαιρετήσω και θα σου πω αντίο! Γέρο ωκεανέ, με τα κρυσταλλένια κύματα… Τα μάτια μου άφθονα δάκρυα γεμίζουν, δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω` γιατί αισθάνομαι πως ήρθε η στιγμή που θα γυρίσω πίσω στους ανθρώπους, με την εμφάνισή τους τη θηριώδη` αλλά… κουράγιο! Ας κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια και με το αίσθημα του καθήκοντος τον προορισμό μας πάνω σε αυτή τη γη να τον ολοκληρώσουμε. Σε χαιρετώ! γέρο ωκεανέ!

Ο Ιsidore Ducasse μένει έκθαμβος και θαμπωμένος μπρος στο μεγαλείο και τη δύναμη του ωκεανού που χωρίζει τις δυο πατρίδες του την Ουρουγουάη και τη Γαλλία και του δηλώνει την υποταγή του… Ύστερα μέσα στα υπόλοιπα κείμενα του βιβλίου ΤΑ ΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΛΝΤΟΡΟΡ, που δημοσίευσε στο Παρίσι το 1868, συνεχίζει το μεγάλο του ταξίδι περιγράφοντας το κακό, το μίσος, τη βία, τον όλεθρο…όλα τους τόσο σύγχρονα και διαχρονικά…

ΠΗΓΗ: http://www.poiein.gr/

Η καρπουζόφλουδα

Συναντηθήκαμε τυχαία σ΄ένα παλιό βιβλιοπωλείο της Σανταρόζα που δεν υπάρχει πια, κοιταχτήκαμε στα μάτια κι εκείνη χαμογέλασε μ΄ένα χαμόγελο που έμοιαζε με φωταγωγημένο ανοιχτό γραμματοκιβώτιο.

-Μετά από δω θέλεις να περπατήσουμε μαζί?

Μου έγνεψε καταφατικά χωρίς να πει λέξη.

Σκυλοτράγουδα με το λεωφορείο της γραμμής

Κοζάνη-Θεσσαλονίκη με το λεωφορείο της γραμμής. Παλιά μέσω Καστανιάς, σήμερα από την Εγνατία οδό. Οι διαδρομές άλλαξαν, το ρεπερτόριο των τραγουδιών  όμως παραμένει ίδιο (ως επί το πλείστον)! Σκυλάδικα, κακοποιά ακούσματα των αυτιών και της αισθητικής. Όσοι δεν τα αντέχουν, καλό είναι να προμηθευτούν ωτοασπίδες, αν πρόκειται να ταξιδέψουν μ' αυτό το μέσο. Ταξιδεύοντας σπάνια με λεωφορείο είχα λησμονήσει αυτή την παράμετρο και το χαρτομάντιλο που έβαλα στ' αυτιά μου, δεν ήταν αρκούντως ηχομονωτικό. Όταν στα τούνελ χάθηκε το σήμα του ραδιοφωνικού σταθμού που αλύπητα εξέπεμπε α-μουσικά υποπροϊόντα , ο θόρυβος της μηχανής του λεωφορείου μου φάνηκε ανακουφιστικός και ρυθμικός, σχεδόν μελωδικός!

Ακάλυπτος βόθρος στον ποδηλατόδρομο Κοζάνης- Άργιλου, ακάλυπτες και οι νέες αρχές του τόπου.

Στον ποδηλατόδρομο Κοζάνης- Άργιλου και συγκεκριμένα μπροστά από το εργοστάσιο της ALFA λίγο πριν τη διασταύρωση για τη ΖΕΠ, βρωμάει έντονα κάποιος ανοιχτός βόθρος. Αν κοιτάξει κανείς από πάνω (στο σημείο υπάρχει γεφυράκι πάνω από ένα ξεραμένο ρέμα) θα δει έναν μεγάλο τσιμεντένιο ακάλυπτο οχετό που προφανώς χύνει τα λύματα του στο ρέμα χωρίς καμιά επεξεργασία και πρόνοια για την προστασία του περιβάλλοντος και των πολιτών. 

Στον ποδηλατόδρομο-πεζόδρομο περπατάμε χρόνια και από το σημείο περνάμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε για να αποφύγουμε τη μπόχα κυρίως το καλοκαίρι. Πρόκειται δηλαδή για ένα χρόνιο πρόβλημα που κανείς δεν ενδιαφέρεται να λύσει και ενδεχομένως κανείς δεν δημοσιοποιεί ή καταγγέλλει.

Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για λύματα της ΖΕΠ, του εργοστασίου, από κάποιο βουστάσιο ή τι άλλο. Παρακαλώ όποιον γνωρίζει κάτι σχετικό να ενημερώσει κι εμάς τους υπόλοιπους πολίτες.

Ένα πιθανό σενάριο είναι ότι πρόκειται για λύματα που προέρχονται από κάποιο στεγανό βόθρο, τον οποίο αδειάζουν όταν γεμίζει και τότε η δυσοσμία είναι ανυπόφορη.

Βέβαιο είναι ότι το θέμα πρέπει κάποια στιγμή να λυθεί. Πρόκειται για εστία μόλυνσης και απροκάλυπτη αδιαφορία των αρμόδιων αρχών να κάνουν το αυτονόητο.

Αναρωτιέμαι πού βρίσκονται και πώς τελικά εκφράζονται οι οικολογικές και κοινωνικές ευαισθησίες των νεοεκλεγέντων πολιτικών της περιοχής, αλλά και αν λειτουργούν οι υγειονομικές υπηρεσίες του τόπου;