Το ρολόι (Charles Baudelaire,1860 - απόδοση στα ν.ε. Δημήτρης Νικηφόρου)

Ρολόι! Θεότης χθόνια, σκληρή και φρικαλέα,

το δάχτυλο κουνώντας απειλεί : «Θυμήσου!*1

Οι πόνοι που σαλεύουνε στην έντρομη ψυχή σου,

καθώς σε στόχο θα μπηχτούν επάνω της μοιραία

κι η ηδονή σαν τον ατμό στ’ αγέρι θα σκορπίσει,

σαν μια συλφίδα θα χαθεί μες στης σκηνής τα βάθη·

κάθε στιγμή απ’ τη γλύκα σου αρπάζει ένα κομμάτι

που στον καθένα δόθηκε για ολάκερη τη ζήση.

Με Τρισχιλιοξακόσους χτύπους την ώρα ψιθυρίζει

το δευτερόλεπτο: Θυμήσου! — Κι ύστερα με βιάση

βουίζοντας σαν έντομο: Τώρα στο Πριν έχω περάσει,

η βδελυρή μου τρόμπα τη ζωή σου ξεζουμίζει!

Άσωτε, Esto memor! Remember! Μην ξεχάσεις!

(όλες μιλά ο χαλύβδινος τις γλώσσες ο λαιμός μου*2)

Είν’ οι στιγμές, τρελέ θνητέ, το ορυχείο του κόσμου,

μην σταματάς πριν όλο το χρυσάφι ν’ ανεβάσεις!

Θυμήσου ο Χρόνος πως ποτέ στον τζόγο δεν διστάζει

και νόμος είναι να νικά πάντα χωρίς να κλέβει!

Θυμήσου, η μέρα ξεψυχά κι η νύχτα όλο θεριεύει!

Η άβυσσο διαρκώς διψά και η κλεψύδρα αδειάζει.

Σε λίγο η Τύχη η θεϊκή, σημαίνοντας την ώρα,

και η σεβάσμια Αρετή, παρθένα σύζυγος σου,

ακόμα κι η Μετάνοια (στερνό κρησφύγετό σου!),

'Ψόφα γέρο δειλέ', θα πουν, 'είναι αργά πια τώρα!'»

απόδοση, Δημήτρης Νικηφόρου

[ σε συνεργασία με την Μαριάννας Παπουτσοπούλου στο γαλλικό κείμενο και από τις αγγλικές μεταφράσεις των W. Aggeler R. Campbell]

*1. Το θέμα πολύ παλιό ο τρόμος του χρόνου, irreparabile tempus ήδη από την ποίηση μπαρόκ, αγαπητό και στον Πόε , τον Γκωτιέ κλπ . Αναλογίες στην επανάληψη του «θυμήσου» μ’ ένα αντίστοιχο» memento» του Σαιντ Μπεβ. Το θέμα επανέρχεται στα πεζά ποιήματα le spleen de Paris, στο XVI, L’HORLOGE όπου οι Κινέζοι βλέπουν την .ώρα στο μάτι της γάτας.

*2. Σε μιαν επιστολή του ’60 , ο Μπωντλαίρ γράφει : «....Όποτε έχω μιαν επιθυμία, μοιάζω με ρολόι . – Έχω την εντύπωση πως μέσα στο τικ τακ μου μπορώ να μιλώ όλες τις γλώσσες .»
[ σημ. Μ. Παπουτσοπούλου]

L'Horloge

Horloge! dieu sinistre, effrayant, impassible,
Dont le doigt nous menace et nous dit: «Souviens-toi!
Les vibrantes Douleurs dans ton coeur plein d'effroi
Se planteront bientôt comme dans une cible;

Le Plaisir vaporeux fuira vers l'horizon
Ainsi qu'une sylphide au fond de la coulisse;
Chaque instant te dévore un morceau du délice
À chaque homme accordé pour toute sa saison.

Trois mille six cents fois par heure, la Seconde
Chuchote: Souviens-toi! — Rapide, avec sa voix
D'insecte, Maintenant dit: Je suis Autrefois,
Et j'ai pompé ta vie avec ma trompe immonde!

Remember! Souviens-toi! prodigue! Esto memor!
(Mon gosier de métal parle toutes les langues.)
Les minutes, mortel folâtre, sont des gangues
Qu'il ne faut pas lâcher sans en extraire l'or!

Souviens-toi que le Temps est un joueur avide
Qui gagne sans tricher, à tout coup! c'est la loi.
Le jour décroît; la nuit augmente; Souviens-toi!
Le gouffre a toujours soif; la clepsydre se vide.

Tantôt sonnera l'heure où le divin Hasard,
Où l'auguste Vertu, ton épouse encor vierge,
Où le Repentir même (oh! la dernière auberge!),
Où tout te dira Meurs, vieux lâche! il est trop tard!»

Charles Baudelaire