Υπό την σκέπη φωτοδόχου βιτρό ρόδακα και παραθύρων
σε δυτικούς ναούς με οξυκόρυφες αψίδες μετά σταυροθολίων
σε μέγεθος και πλούτο περιδεών και μεγαλοπρεπών
πολλές φορές με κάμερες στηθήκαμε κάπως ανασφαλείς
ότι μπροστά σε ιερά, σε όργανα εκκλησιαστικά,
σε αγιασμένα λείψανα κι αγιασμένα πολεμοχαρή σπαθιά,
σε κάποιο ξύλο απ' τα άμετρα ενός μαρτυρικού Γολγοθά,
σε εσθήτες, δόντια, κνήμες, δάχτυλα, τραπεζομάντηλα...όλα ιερά.
Λίγες φορές σε κάποιο στασίδι ξαποστάσαμε
κι είχαμε πάντα τη λεπτότητα στη συμπεριφορά
αθόρυβα ωσάν αερικά ή σαν σκιές αγίων
να κυκλοφορούμε σε κλίτη, κρύπτες, τάφους, παρεκκλήσια
βλέποντας πρόσωπα γονατιστά να έχουν εκδυθεί τα εγκόσμια
και να προσεύχονται προσηλωμένα ντυμένα την ταπείνωση. Σκυφτά.
Θερμά να ικετεύουνε για κάποιο πρόσωπο ή δίκαιο πόθο
ή να γλιτώσουν απ' τον πόνο που τους τρώει τα σωθικά.
Άλλους σε εξομολογητήρια ή να ανάβουνε μικρά συμμετρικά κεριά.
Είναι το μέγεθος μεγάλο, όλα χωράνε στων ναών την αγκαλιά
έως των τουριστών τα ενσταντανέ και περιηγητικά.
Κι αυτό το φως που εισχωρεί επιβλητικά και αισθητικά μυστηριακά
μέσα απ' των περίτεχνων βιτρό την ομορφιά
σου ψιθυρίζει πως όλοι οι θνητοί αξίζουμε ένα θαύμα,
αθανασία να μην είναι μοναχά.
Πιστέψτε λένε όλα των ναών τα υλικά
και ανατείνατε τας χείρας σας ψηλά.
Υπό την σκέπη φωτοδόχου ρόδακα στη δυτική πλευρά ναού, σε κράτη δυτικά
το μόνο θαύμα που σε με ως περιηγήτρια σαρκώθηκε αληθινά,
η εικόνα εκείνου σε μια δέσμη μπλε φωτός να με γλυκοκοιτά
όμοιος με άγγελο στην κοψιά
σαν σε εικονίτσα παιδική που μοίραζαν στα κατηχητικά
και τόσο στην καρδιά μου τότες μίλαγε που μέσα σε βιβλία
ή πορτοφόλια εφύλαγα προσεκτικά.
Τώρα τον άγγελο μου τον φυλάω στην καρδιά
κι είν΄τα φτερά του το λιμάνι για κάθε της ζωής κακοτοπιά.
Ματίνα Γκούτζιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου