Να ανεβαίνω κάθε μέρα σε βουνών κορφές να εξιλεωθώ
για την αναμάρτητη ζωή μου να τιμωρηθώ.
Σε αναβάσεις δύσκολες, κοπιαστικές
την ομορφιά των άγριων βουνών δεν θα κοιτώ.
Μελανοστρώματα νεφών με ιδρώτα και δάκρυα θα δημιουργώ
για να κρυφτώ, σχεδόν να εξαφανιστώ.
Και σαν σε κορυφές κι απότομες πλαγιές
με όλα πλην του ανθρώπου τα πλάσματα βρεθώ
Τότε θα βγάλω τέτοιο ουρλιαχτό
βαθύ, τραχύ, άγριο, σε διάρκεια αχρονικό
που η αντάρα μ' κάπως θα κοπάσει στο βουνό,
μα στις πεδιάδες και στις πόλεις θα ακουστεί
σαν ένα γάργαρο γελάκι, εντελώς χαριτωμένο και γλυκό.
Ματίνα Γκούτζιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου