"Μίλα μου, ναι, μίλα μου ..." και της μιλούσε
μελωμένα, όλα γλυκά, τρυφερά, εφηβικά.
Σπάνια από κοντά, συχνά τηλεφωνικά
στα χρόνια των θηλέων και αρρένων τα μαθητικά.
Της τηλεδιάβαζε ποιήματα σε ακουστικά
παλιάς του ΟΤΕ εκρού με στρογγυλό καντράν τηλεφωνίας
ή της τα έδινε γραμμένα σε χαρτιά.
Στο ακουστικό επίσης, στο πιάνο ή στην κιθάρα
τραγούδια έπαιζε με συναισθήματα ρομαντικά.
Χόρευαν οι νότες αιωρούμενες στης αγάπης τη χαρά,
ντύνονταν κόκκινους μανδύες του ΟΤΕ οι αρτηρίες
και τους γονείς, που όλα τα μυρίζονται, τους τσάκωναν οι υστερίες.
Θα σε σφάξω στον κατώφυλλο κ.τ.λ., όλα για τα κορίτσια φυσικά.
Στο μπάσο της κιθάρας του και στο μικρόφωνο ως φωνή
"Μίλα μου, ναι, μίλα μου ..." σε συναυλία σχολική τραγουδούσε
και μέσα σ' ένα πλήθος νεαρών παιδιών
εκείνη ένιωθε της όμορφης καρδιάς του η εκλεκτή.
Μόλις εχθές του" μίλα μου" ο στιχουργός-συνθέτης έφυγε από τη ζωή (πόσο σημαντικός δεν με απασχολεί)
το ίδιο, χρόνια πολλά πριν κι εκείνη η αγάπη η τρυφερή.
Μα είναι η μνήμη ένα κουτί αναμνήσεων σε ερμάριο ξεχασμένο
που όταν ανοίγει με κάποια αφορμή ξεχύνεται - επί του προκειμένου - του τραγουδιού αυτού η μουσική
και μιας παλιάς αγάπης οι ήχοι, οι ψίθυροι, κομμάτι της ψυχής, της νιότης γιασεμί.
"Μίλα μου, ναι μίλα μου..." για κάθε αγάπη που είναι όμορφη πολύ.
Ματίνα Γκούτζιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου