Το πατρικό μου σπίτι (του Ιωάννη Πολέμη), αγαπημένο τραγούδι της μαμάς μου.

Πέρα στην άκρη του χωριού
που ο μύλος μας γοργά γυρνά,
κι ο ήλιος του καλοκαιριού
μέσ’ απ’ τα δέντρα δεν περνά,
εκεί ‘ναι και το φτωχικό
το σπίτι μου το πατρικό.

Εκεί πρωτάνοιξα στο φως
τα μάτια μου και την καρδιά
κι είμαι σαν ένας αδερφός
με τ’ άλλα του χωριού παιδιά.
Παιγνίδια, γέλια απ’ την αυγή
κοντά στη δροσερή πηγή.

Δε θέλω εγώ φανταχτερά
παλάτια, που λαμποκοπούν,
μηδέ την ψεύτικη χαρά
που με τα πλούτη τους σκορπούν.
Εγώ ποθώ το φτωχικό
το σπίτι μου το πατρικό. (του Ιωάννη Πολέμη)

Αυτό το ποίημα το γνώριζα καλά από μικρή, όχι από το σχολείο, αλλά από τη μαμά μου, που το τραγουδούσε συχνά στο σπίτι και μας το έμαθε. Το έμαθε κι εκείνη στα κατηχητικά που πήγαινε νεαρή προκατοχική κοπελίτσα, πού αλλού να πήγαιναν ή να μάθαιναν κάποια πράγματα στην επαρχία εκείνα τα δύσκολα χρόνια; Γεννημένη τον Ιανουάριο του 1930, σήμερα σχεδόν 93 ετών, έχει καλή μνήμη, αλλά τόσο αδύνατη φωνούλα πλέον. Πάλι καλά! Της ζήτησα να μου το τραγουδήσει για να διασώσω κι εγώ στη μνήμη των κατιόντων συγγενών κάποια βιώματα. Χωρίς καμία πρόβα, έτσι ξαφνικά, μόλις της το ζήτησα και εν γνώσει της ότι καταγράφω στην κάμερα του κινητού τα χέρια και τη φωνή της, το είπε μια χαρά, με λίγα λάθη στη σειρά των στίχων. Μπράβο μαμά! Α καπέλα, παρακαλώ!

Άλλα δύο τραγούδια θυμάμαι να τραγουδά η μαμά μου, το αηδονάκι και ένα χριστουγεννιάτικο. Άλλη φορά αυτά. Ανταποκρίνεται σαν τα μικρά κοριτσάκια που τα ζητάς να σου πουν το τραγουδάκι που έμαθαν στο σχολείο. Μάλιστα, δεν είναι ντροπαλό παιδάκι, σου το λέει αμέσως χωρίς παρακαλετό. Δεν το περίμενα, αλήθεια! Επιβεβαιώνεται το ρηθέν ότι ο γέρος ξαναγίνεται μωρό. Συγκινήθηκα λίγο και μάλλον εγώ ξέχασα κάποια πράγματα, στο τέλος του βίντεο, Τη ρωτάω ποιο είναι το σπίτι του πόθου της, ποιο θεωρεί πατρικό, αυτό στον Κασλά λέω, εκ παραδρομής, αντί για Καρές που βρίσκονταν στη μέση περίπου της Παύλου Μελά και ήταν το πατρικό των παιδικών της χρόνων ή αυτό που έζησε με τον μακαρίτη τον μπαμπά μου το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της; "Αυτό που ζω τώρα", μου απαντάει σωστά και φιλοσοφημένα το γατόνι. Μαθήματα ζωής μας δίνεις ακόμα, μαμά μου!