Τα κόκκινα αυγά του Εμμ. Ροΐδη

Απόστολος Γεραλής

Ζητήσας πολλάκις να μάθω διατί τρώγομεν αυγά την Λαμπρήν, και διατί μόνον τότε τα θέλομεν κόκκινα και σκληρά, όχι μόνον ημείς αλλά και όλοι από τον Πόλον μέχρι του Ισημερινού οι χριστιανοί, ηναγκάσθην επί τέλους να κατατάξω την απορίαν μου μεταξύ των αλύτων. Περί τούτου τω όντι ουδέν λέγουσιν ο νόμος και οι προφήται, ουδέ καν οι Ευαγγελισταί, αν δε ερευνήση τις δέκα σοφούς, είναι βέβαιος ότι θα λάβη παρ’ αυτών άλλας τόσας διαφόρους απαντήσεις, απαραλλάκτως ως αν τους ηρώτα ποίον είναι το ιατρικόν της φθίσεως ή το άριστον των πολιτευμάτων. Κατά τινάς μεν το ωόν είναι σύμβολον της αναστάσεως, διότι καθώς συντρίβει ο νεοσσός το κέλυφος, και αναπηδά ζων εξ αυτού, ούτω και ο Ιησούς από του μνήματος την πλάκα. Κατ’ άλλους όμως οι ταύτα διδάσκοντες είναι αγράμματοι και το χειρότερον ασεβείς, τα δε πασχαλινά ημών αυγά κατάγονται κατ’ ευθείαν γραμμήν από εκείνα τα οποία οι κακότροποι Ρωμαίοι ετοποθέτουν ζέοντα υπό την μασχάλην των χριστιανών μαρτύρων, ως γίνεται ακόμη και σήμερον, αν πιστεύσωμεν τους κακόγλωσσους, εις τα υπόγεια της ημετέρας αστυνομίας. Περί τούτων όμως ουδέν θέλουσι ν’ ακούσωσιν οι Σημειολόγοι οι επιμένοντες ότι το ωόν ήτο σύμβολον της γονίμου Ίσιδος και η καθ’ ωρισμένας εορτάς αυγοφαγία έθιμον φοινικικόν μεταδοθέν εις τους εβραίους και τους έλληνας, ως μαρτυρεί ο κρόκος αυτού, όστις κατά τον Βένφεϋν (β’ 179) είναι αυτόχρημα ο Χαλδαϊκός κορκόμ.

Διατί δε βάφονται τα αυγά κόκκινα, τούτο εξηγούσαν οι Ραβίνοι διδάσκοντες ότι, κατά τον Μωσαϊκόν νόμον, όχι μόνον όλα τα τρωγόμενα την ημέραν του Πάσχα, αλλά και αυτοί οι τοίχοι των οικιών πρέπει να κοκκινίζωνται με το αίμα του σφαζομένου αρνίου, προς εξιλέωσιν του Αγγέλου της καταστροφής. Κατά τον Αίλιον όμως Λαμπίδιον οι Ραβίνοι δεν ηξεύρουν τι λέγουσι, τα δε πρώτα ερυθρά αυγά δεν εβάφησαν, αλλ’ εγεννήθησαν κόκκινα από τας αυτοκρατορικάς όρνιθας την ημέραν της γεννήσεως του Αλεξάνδρου Σεύκρου, ως χαρμόσυνος οιωνός της μελλούσης φιλίας του προς τους χριστιανούς.

Πολύ όμως διάφορος είναι η εξήγησις του Πηδαλίου, του διδάσκοντος ημάς ότι: «Όταν οι Εβραίοι είπον: Το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών, εκοκκίνησαν όλα τα πράγματα όπου είχαν εις τας οικίας των, ακολούθως δε και τα αυγά, όθεν και οι Χριστιανοί εις ενθύμησιν του θαύματος, κοκκινίζομεν τα αυγά εν τη αναστάσει» (Πηδάλ., Λειψ. 1800, σελ. 204). Τας πλείστας άλλας της απορίας ταύτης λύσεις δεν έχω προχείρους εις την μνήμην μου, πλην μόνης της του Πανοσιωτάτου Εξάρχου του Αγίου Τάφου εν Βλαχία Ναθαναήλ, όστις, ερωτηθείς εν πασχαλινώ συμποσίω περί των κοκκίνων αυγών, μοι απήντησεν: «Τρώγε και μη ερεύνα».

Ακρόπολις Πασχαλινή 24.4.1888

via sarantakos.wordpress

Πρωτομαγιά των χρόνων της αθωότητας

Λουκάς Γεραλής - Πρωτομαγιά

Τον πιάναμε το Μάη στις γύρω εξοχές της πόλης μου, όταν ήμουν παιδί, με γονείς, θείους-ες και ξαδέρφια. Στρώναμε κάτω κουβέρτες ή κουρελούδες, πάνω στις οποίες τρώγαμε κιόλας. Δεν παίρναμε μαζί μας ψησταριές, γιατί δεν είχαμε αυτοκίνητο, εξάλλου οι εξοχές βρίσκονταν πολύ κοντά κι όλοι κουβαλούσαμε κάτι. Σε καλάθια τα τρόφιμα, στο χέρι τα στρωσίδια κλπ. Τα φαγητά ήταν μαγειρεμένα από το σπίτι και την τιμητική τους είχαν οι κεφτέδες (στην Κοζάνη είναι θηλυκού γένους), οι πίτες, τα κιχιά, σαλάτες της εποχής, τυρί και φυσικά το παραδοσιακό ρυζόγαλο. 

Τρελαινόμασταν στο παιχνίδι, δέναμε σχοινιά σε δυο αντικριστά δέντρα και κατασκευάζαμε αιώρες με στρωσίδι κουβέρτες ή κιλίμια, ή δέναμε τις κούνιες κατακόρυφα από κάποιο κλαδί, βάζαμε πάνω μια διπλωμένη κουρελού για να μην μας κόβει τον πισινό μας το σχοινί και φτάναμε όσο πιο ψηλά γινόταν, πιάναμε χελώνες και τις βάζαμε να κατουρήσουν (κακό αυτό), κυλιόμασταν στα χώματα, ματώναμε τα γόνατα μας, μαζεύαμε λουλούδια και μας έπλεκαν στεφάνια χωρίς να απαθανατίζουμε τις στιγμές με φωτογραφικές μηχανές που δεν υπήρχαν. Συνήθως, γυρνούσαμε τα παιδιά ξεθεωμένα από το παιχνίδι και ξεραινόμασταν στον ύπνο πριν προλάβουμε να πλυθούμε. 

Μετά μπήκε στη ζωή μας η πρόοδος και η τεχνολογία, κι όλα αυτά έγιναν αναμνήσεις. Πρέπει να ρωτήσω το παιδί μου πώς θυμάται εκείνη τις Πρωτομαγιές των παιδικών της χρόνων για να βρούμε τις διαφορές.

Ευγενία Γκραντέ του Ονορέ ντε Μπαλζάκ

Πόσο μου αρέσουν τα βιβλία με τη συμπυκνωμένη σοφία και την λεκτική ευχέρεια να αποδίδεις σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες με εύστοχο και ευφάνταστο συγχρόνως τρόπο ή για να το πω αλλιώς μ' εκείνο το χάρισμα του συγγραφέα που μπορεί με την ικανότητα του μυαλού και της έκφρασης, την ευθυκρισία, τη γνώση των ανθρώπινων χαρακτήρων και τη βαθιά του μόρφωση να αποδίδει λεκτικά ιδέες και νοήματα, κατασταλάγματα του ορθού και ευφυούς νου ολόκληρων γενεών και αιώνων!

Τέτοιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διάβασα, η "Ευγενία Γκραντέ", και τόσο χαρισματικός ο συγγραφέας του, ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ.

Μου άρεσε πολύ, και το διάβασα απνευστί. Διαδραματίζεται στη Γαλλική επαρχία Σωμύρ, μετά τη Γαλλική επανάσταση (1789), και πρωταγωνιστές είναι η ολιγομελής οικογένεια Γκραντέ. Ο φιλάργυρος και τσιγκούνης πατέρας, η υποταγμένη σ' αυτόν, στερημένη από τις χαρές της ζωής, βασανισμένη από τον κακότροπο χαρακτήρα του και θρησκευόμενη γυναίκα του και η αγνή, άβγαλτη, καλόψυχη, γενναιόδωρη και αξιοπρεπής Ευγενία, η κόρη τους. Γύρω τους ο κόσμος της επαρχίας που τους παρακολουθεί, τους σχολιάζει, όπως σ' όλες τις επαρχίες του κόσμου, με το τουφέκι έτοιμο να πυροβολήσει δικαίως ή αδίκως.

Αστικές φυσιογνωμίες

Σε μερικές επαρχιακές πόλεις βρίσκονται σπίτια που η όψη τους προκαλεί μελαγχολία σαν εκείνη που γεννάνε τα πιο σκοτεινά μοναστήρια, οι πιο άχαροι χερσότοποι ή τα πιο θλιβερά ερείπια. Στα σπίτια αυτά συναντάς ίσως ταυτόχρονα και τη σιγαλιά του μοναστηριού και την ξεραΐλα των χερσότοπων και τα σκέλεθρα των ερειπίων. Η ζωή και η κίνηση είναι τόσο ήσυχες εκεί, που ένας ξένος θα τα έπαιρνε για ακατοίκητα, αν δεν αντίκριζε ξαφνικά το χλωμό και κρύο βλέμμα ενός ασάλευτου προσώπου, που η μισομοναστηριακή του μορφή προβάλλει πάνω απ' το περβάζι του παραθύρου, μόλις ακουστεί θόρυβος από ασυνήθιστα πατήματα.

Διαπραγματεύσεις ισχυρών

"Είχε πάρει τη φοβερή αγωγή εκείνου του κόσμου, όπου, μέσα σ' ένα βράδυ, διαπράττονται με σκέψεις και με λόγια περισσότερα εγκλήματα από όσα τιμωρεί η δικαιοσύνη στο Κακουργοδικείο, όπου οι ωραίες λέξεις δολοφονούν τις πιο μεγάλες ιδέες, όπου δε θεωρείται κανείς ισχυρός παρά μόνον αν βλέπει σωστά. Και βλέπει σωστά εκείνος που δεν πιστεύει σε τίποτα, ούτε στα αισθήματα, ούτε στους ανθρώπους, ούτε ακόμα και στα γεγονότα. Φτιάχνει ψεύτικα γεγονότα."

Ονορέ ντε Μπαλζάκ, μουστακαλήδες μου (κατά το "μουστάκιας" του Σταυρίδη στα "Κίτρινα γάντια")

Αφού Ονορέ ντε Μπαλζάκ διαβάζω, δικά του αποφθέγματα θα  μοιραστώ μαζί σας. Ορθός ο νους του και σοφά τα λεγόμενα του! Διαχρονικά επίσης! Γιατί μη μου πείτε ότι δεν κάνετε συνειρμούς διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα για κάποιες διαπραγματεύσεις του Εurogroup;

Κατά πού φυσάει ο άνεμος σήμερα, κύριε δανειστά;

"Γενικά ο δανειστής είναι ένα είδος μανιακού. Σήμερα είναι έτοιμος για συμβιβασμό, αύριο θέλει να τα κάνει όλα γυαλιά καρφιά κι αργότερα παραγίνεται καλοσυνάτος. Σήμερα η γυναίκα του είναι στα κέφια της, το στερνοπούλι του έβγαλε τα δοντάκια του, όλα πάνε καλά στο σπίτι και δε θέλει να χάσει ούτε πεντάρα. Αύριο βρέχει, δεν μπορεί να βγει έξω, είναι μελαγχολικός και λέει ναι σε όλες τις προτάσεις για να λήξει η υπόθεση. Μεθαύριο του χρειάζονται εγγυήσεις και στο τέλος του μήνα απειλεί να σας εκτελέσει, ο δήμιος! Ο δανειστής μοιάζει με ζωηρό σπουργίτι, που τα παιδιά πασχίζουν ν' απιθώσουν στην ουρά του ένα σπυρί αλάτι..."   Ονορέ ντε Μπαλζάκ (19ος αιώνας)

Το Μοναστήρι της Πάρμας του Σταντάλ

Στα πλαίσια της απόφασης να διαβάσω ό,τι δεν διάβασα και μπορέσω από κλασική λογοτεχνία και των δυνατοτήτων που μου δίνει η σχολική δανειστική βιβλιοθήκη, έπεσε στα χέρια μου "το Μοναστήρι της Πάρμας" του Σταντάλ.

Ας γράψω, λοιπόν, λίγα πράγματα για το πώς μου φάνηκε το βιβλίο ως απλή αναγνώστρια. Διαδραματίζεται την εποχή που ο Ναπολέοντας εισβάλλει στην Ιταλία (1796) - χωρισμένη ακόμα σε πολλά μικρά κρατίδια - αντιπροσωπεύοντας ό,τι πιο φιλελεύθερο υπήρχε τότε στην Ευρώπη. Κατά κάποιο τρόπο οι υποστηρικτές του αποτελούν τους αριστερούς της Ευρώπης εκείνης της περιόδου. Είναι οι Ιακωβίνοι, που διώκονται και φυλακίζονται από τους ηγεμόνες των ιταλικών βασιλείων, κρατιδίων, δουκάτων κλπ κάποια απ' αυτά υπό τον Αυστροουγγρικό έλεγχο.

Το ξεστόλισμα

Christian Seybold

Οrnella Vanoni που ομοιοκαταληκτεί με το κανόνι, ως προς τη φωνή δηλαδή!

Την άκουγα συχνά και ήταν μια από τις αγαπημένες τραγουδίστριες της περιόδου, στην οποία ταξιδεύω νοερά, ακούγοντας την σήμερα, περίπου 30 χρόνια μετά. Έχουν αλλάξει πολλά! Το βασικότερο, ήμουνα νια και γέρασα, πίστευα ακόμα ότι τα όνειρα μου θα πραγματοποιηθούν κι έγινα πιο ρεαλίστρια ή προσαρμόστηκα κάπως στην πραγματικότητα της ζωής (και ζωής μου), αν και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία σαν το χούι.

Αναξιοπαθούντες, παθόντες από ανάξιους

Ενεή και κεχηνυία (βλ. εδώ), δηλαδή άναυδη και με το στόμα ανοιχτό έμεινα διαβάζοντας τους παρακάτω συνδέσμους για όσα κατά την πεπατημένη εξακολουθούν να συμβαίνουν όσο εμείς οι δυστυχείς υποφέρουμε τα πάνδεινα. 

Στον προσωπικό του λογαριασμό (της μισθοδοσίας όμως, το ετόνισε αυτό ο κος Περιφερειάρχης ως τεκμήριον αθωότητας) κατατέθηκε μεγάλο χρηματικό ποσό από την τράπεζα Πειραιώς για τους αναξιοπαθούντες. Εννοείται ότι σε λίγες μέρες, κανένας δεν θα θυμάται το γεγονός και την ύπαρξη του συγκεκριμένου λογαριασμού.

Οι σύνδεσμοι που καταγγέλλουν το γεγονός: εδώ ή εδώ

Ο σύνδεσμος με την απάντηση του Περιφερειάρχη στο κατάλληλο περιβάλλον: εδώ

Συμπέρασμα: Χορός εκατομμυρίων ευρώ για ολίγους και προνομιούχους με άλλοθι τους αναξιοπαθούντες που αναξιοπαθούντες θα μείνουν και μάλιστα θα αυξάνονται. Γιατί η τράπεζα δωρίζει, εμείς όμως την ανακεφαλαιοποιούμε λίαν τακτικώς. Τελικά υπάρχει φιλανθρωπία από  την πολιτεία και άλλους φορείς και συλλόγους γενόμενη, που το κόστος της να μην μετακυλίεται σε μας τους πολίτες;

Γενέθλια στο f/b

Σημαιούλες, οι φωτογραφίες που διάλεξα για να φαίνομαι όμορφη και πήραν πολλά like και η παρότρυνση να μοιραστώ αυτή τη γιορτή και χαρά για την συμπλήρωση δύο χρόνων στο μέσο αυτό με τους εκατοντάδες φίλους μου!

Συμπτωματικά τα δίχρονα μου στο f/b συμπίπτουν με τη διάθεση μου να περιορίσω την παρουσία μου και κυρίως τον χρόνο που σπαταλώ σ' αυτό.

Αραιώνοντας από το εθιστικό αυτό μέσο, διαπίστωσα ότι κάνω πιο ενδιαφέροντα πράγματα και ότι φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου.  Γιατί, χωρίς ευτυχώς να έχω φτάσει σε ακραίο βαθμό χρήσης, μου συνέβαινε το εξής: Έλεγα ότι σήμερα θα κάνω αυτό, το άλλο...αλλά τίποτα δεν γινόταν μόνο του και οι ώρες περνούσαν ανεκμετάλλευτες και με απραγία για όλα τα υπόλοιπα πλην της f/bεπικοινωνίας ή της f/bανάγνωσης ή της f/bκουτσομπολίασης. Κρατούσα βέβαια δίπλα μου ένα μαγικό ραβδάκι και το κουνούσα λόγου χάρη όταν ήθελα να αποτριχώσω τα πόδια μου ή να ράψω καμιά τρύπια κάλτσα του συζύγου ή να αποσώσω κάποιο βιβλίο ή να το ξεκινήσω ή ... δεκάδες άλλα πράγματα, αλλά τίποτα!

Δεν το ακυρώνω το μέσο. Εδώ μέσα υπάρχουν "φίλοι" αξιολογότατοι, που χαίρεσαι να τους διαβάζεις για την καθαρή και ορθολογική σκέψη τους, για την ευαισθησία και την ανθρωπιά τους. Ωραίες μουσικές, έξυπνα σχόλια, χιούμορ, ευγένεια ... σε μεγάλα ποσοστά! Εξαρτάται από τους ¨φίλους". Γιατί από την άλλη απορείς και για την απίστευτη βλακεία, επίσης σε μεγάλα ποσοστά! Θα τολμήσω να πω ότι, όταν οι "φίλοι" είναι σπουδαίοι, τότε το f/b μετατρέπεται σε μέσο σπουδής και μόρφωσης, αλλά από την άλλη υπάρχουν και τα βιβλία, πιο σημαντικά και απαραίτητα για να πεις ακολούθως κάτι χρήσιμο και στο φατσοβιβλίο.

Το μέτρο, λοιπόν, είναι το επιθυμητό! Κι εγώ το προσπαθώ. Στο μεταξύ ο περιορισμός της χρήσης μου επέτρεψε να παρακολουθήσω ένα τμήμα Αγγλικών και ετοιμάζομαι για εξετάσεις. Τώρα δε που άνοιξε κι ο καιρός, δεν έχω πια καμιά δικαιολογία να μην ασκούμαι. Περπάτημα, ποδηλασία στη φύση...πόσα όμορφα και χρήσιμα έξω από την εικονική κοινωνική δικτύωση!

Αυτό με τα βαράκια και το σφίξιμο στα μπράτσα με στενοχωρεί κάπως, γιατί δεν προλαβαίνω, να πάρει!

Κάρολ και μανταρίνια

Παμψηφεί με 2 ψήφους υπέρ και 0 κατά, μεταξύ δύο παρόντων, "Μανταρίνια" κίτρινα και ζουμερά που παρέμειναν ατρύγητα στα δέντρα τους, αφού κανείς δεν ευκαιρούσε να γευτεί το χυμό τους, ότι πιο εύκολο στον πόλεμο να θερίζεις κι ας είναι και ανθρώπινες ζωές.

Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, στα πλαίσια του "week-end" είπαμε να δούμε καμιά ταινία απ' αυτές που βρίσκονται σε αναμονή μέχρι να βρεθεί ο πολυπόθητος ελεύθερος χρόνος.

"Τα χαϊκού" του οδοντιατρείου (γραμμένα σε ώρες αναμονής σε οδοντιατρείο το 2016)

Το ερέθισμα: αναρτήσεις με χαϊκού που διάβασα σήμερα στο f/b.
Η ευκαιρία: ο χρόνος αναμονής στο οδοντιατρείο.
Το αστείο: η κοπέλα του οδοντιατρείου με ρώτησε, αν σημειώνω όσα θέλω να ρωτήσω στο γιατρό.

ο

Υπομένοντας

σε γιατρό ονειρεύομαι

άσπρους οδόντας.

Κοινωνία Χηρών Εκδίκων (Βασίλης Καραγιάννης)

Edward Okuń (1872–1945)

Απόσπασμα από το αφήγημα του Βασίλη Καραγιάννη "Οι Απρόσωποι Άγιοι στην Κοινωνία Χηρών Εκδίκων και Χειρών Αδίκων" που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του "Το σκαληνό τρίγωνο της αμαρτίας". Η περιγραφή των μαυροφορεμένων ες αεί χηρών που ακολουθεί σίγουρα ανασύρει παρόμοιες μνήμες, εικόνες ή βιώματα σε όσους έζησαν σε χωριό ή σε μικρή επαρχιακή πόλη, τουλάχιστον σε παλιότερες εποχές:

"Ξεχάστηκε στην ένδον περιπλάνηση (ο αφηγητής)...και η λειτουργία έβαινε προς το τέρμα της, όταν, από το αριστερό ανδρικό κλίτος, έσκασε - σουβλερή και κόκκινη - μύτη μαυροφόρα ύπαρξη, σαν τον ιό της γρίπης, ήπιας μορφής. Και όσο πλησίαζε το Κοινωνικό μέρος με τη θεία Κοινωνία, ο περί τον σολέα χώρος άρχιζε να κατακλύζεται από ομοιόχρωμα στίφη γυναικών, που φέρουν ενδυματολογικά - και φορές θριαμβευτικά - το σχήμα της χήρας εν ζωή. Σαν τα λάγια πρόβατα στριμώχνονταν, κόσμια βέβαια, ενώπιον του οσονούπω ερχόμενου (γίνεται λόγος για τη μεγαλοβδόμαδα), μετά του ζωοποιού ποτηρίου, Ποιμένος, στην είσοδο της στρούγκας, όχι για άρμεγμα, αλλά για να φάνε Σώμα και να πιούνε Αίμα Κυρίου σμιγό, ου προς απολύτρωσιν, αλλά για να χορτάσουν από κάτι που δεν είναι για χόρταση. Γι' αυτό ο παπα-Γιάννης με το "Μετά Φόβου" επέβαλε τάξη κατά την προσέγγιση- προσέλευση με φάλαγγα κατά χήρα.

"Τις βλέπεις! Έχουν μεταλάβει όλη τη σαρακοστή τρεις φορές η καθεμιά, κι η Θυμνία τέσσερις, σαν η πιο ιδιότροπη. Νάτες πάλι μαζεύτηκαν, σύννεφο μαύρο. Καθυστερούν την Απόλυση, για να φαντάξουν μόνο".

Με πρόφαση μια πίστη που τήρησαν και τηρούν τους τύπους της -ούτως ή άλλως κι εκ των ηλικιακών, τώρα, κατασταλαγμάτων- δηλώνουν και αναστάσιμα ότι είναι και παραμένουν σεμνές, πιστές και άτρωτες -όχι  άστρωτες, προς Θεού- κλπ. Μόλις, δηλαδή, απέχουν από αγίες, νυν σίγουρα χηρο-οσίες.

Η ειδική κοινωνία των χηρών -κοινωνία, όχι συμφέροντος, αλλά κοινού, περασμένου, σχεδόν ξεχασμένου πένθους- στις μικρές κοινωνίες κι ανεξάρτητα της ενώπιον του ιερέα Κοινωνίας, αποτελεί ένα ιδιαίτερα μαυρορόφο ρεύμα σ' αυτές. Με αυξημένα στο αίμα τους τα τριγλυκακίδια εμπάθειας, τα λιπίδια της δυστροπίας, και τις πολυχοληστερινούχες φαρμακείες εκ των φαρμακομυτών τους, με ευκολία κατηγορούν όσους κι όσες ομήλικους και ομήλικες επιβιώνουν σε συζυγική ολοκλήρωση ακόμα. Θεωρούν εαυτές αδικημένες από το ανώτερο θείο ον, ότι άλλα, αχρηστοτέστερα ανθρώπινα είδη επιβιώνουν στη μικρή χωρική πανίδα, ενώ οι δικοί τους κατέλαβαν άβολο τόπο στην κοιμητηριακή χλωρίδα! Το σχέδιο βέβαια παίρνει κι άλλους, αλλά είναι εκτός ηλικίας, συνομοταξίας, άρα αδιάφοροι"

Πάει κι ο Γενάρης!

Τον φάγαμε και τον Ιανουάριο του 2016! Τον φάγαμε ή μας έφαγε; 

Μάλλον το δεύτερο ισχύει, παρόλα αυτά δεν σταματάμε να ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι τα καλύτερα έπονται και επομένως σπρώχνουμε το χρόνο και τη ζωή μας για να έρθουν αυτά που ο καθένας από μας δεν έχει!

Πότε θα έρθει το Σαββατοκύριακο, πότε οι διακοπές, πότε να μεγαλώσω και να φύγω απ' το σπίτι των γονιών, πότε θα βγάλω τα δικά μου λεφτά, πότε θα πλουτίσω...πότε έφαγα τόσους Γενάρηδες, ζωή να έχω! 

Σαν τις μπουκιές που ταΐζουν στα παιδιά τους οι μανάδες ή τις κομμένες σε "στρατιωτάκια" φέτες του ψωμιού που όσο πιο νόστιμες τόσο πιο γρήγορα εξαφανίζονται, έφυγαν! Κι όπως οι μπουκιές ήταν για τον μπαμπά, για τη μαμά ..., κάπως έτσι κι οι μήνες της ζωής είναι για τη δουλειά, για τις εξετάσεις, για τις ποικίλες και ατελείωτες έγνοιες και τα βάσανα μας, μικρά και μεγάλα! Αυτά που μας τρώνε εντέλει  και ξεστρατίζουν τη ζωή μας από τις απλές ομορφιές της που παραμένουν αναλλοίωτες αλλά υποτιμημένες ή ξεχασμένες. Πώς να τις προλάβεις ή να τις δεις σ' έναν τέτοιο κόσμο;

Τον φάγαμε κι αυτόν το μήνα, άντε με το καλό και τον Φλεβάρη! Νομοτελειακά μία κατεύθυνση υπάρχει κι όποιον πάρει ο Χάρος!

Το τανγκό της προσωπικης αντωνυμίας. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!

προσωπική αντωνυμία
Ενικός αριθμός
	α' πρόσωπο	β' πρόσωπο	γ' πρόσωπο
Ονομαστική	ἐγὼ	σὺ
Γενική	ἐμοῦ, μου	σοῦ, σου	(οὗ)
Δοτική	ἐμοί, μοι	σοί, σοι	οἷ, οἱ
Αιτιατική	ἐμέ με	σέ, σε	(ἕ)
Πληθυντικός αριθμός
Ονομαστική	ἡμεῖς	ὑμεῖς	(σφεῖς)
Γενική	ἡμῶν	ὑμῶν	(σφῶν)
Δοτική	ἡμῖν	ὑμῖν	σφίσι(ν)
Αιτιατική	ἡμᾶς	ὑμᾶς	(σφᾶς)

Δείτε τώρα και μια πιο ευχάριστη, εμπνευσμένη και διασκεδαστική εκδοχή από την Κατερίνα Φωτεινάκη:

Αναρωτιέμαι αν κι άλλα κεφάλαια της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας, θα μπορούσαν να αποδοθούν μ' αυτόν τον τρόπο. Αν γνώριζα μουσική, θα το επιχειρούσα. Ιδού, λοιπόν, δόξης και δράσης στάδιον λαμπρόν για όσους είναι μουσικοί. 

Ο κύριος Άνεμος

Από τους γονείς μου άκουσα για τον "Άνεμο", "τον κύριο Άνεμο", τον άνθρωπο ή το ανθρωπάκι, που υπήρξε, κατά τα λεγόμενα τους, θύμα της σκληρής και βασανιστικής συμπεριφοράς μερίδας ευυπόληπτων, κατά τα ειωθότα, συμπολιτών μας, που όμως αμέτι μουχαμέτι το είχαν βάλει να τον τρελάνουν. Εντέλει αυτοί οι ευυπόληπτοι και νοικοκυραίοι συμπολίτες μας έστειλαν στο τρελοκομείο έναν άνθρωπο που το μεγαλύτερο όλων των λαθών του, ήταν ότι κάποτε αποκάλεσε τον αέρα άνεμο! Η λέξη αυτή στάθηκε η αφορμή για να εξοντωθεί ένας άνθρωπος ψυχικά και κοινωνικά, γιατί κάπως διέφερε  και βαρέως έφεραν το γεγονός ότι δεν ήταν όμοιος τους, ένας αδύναμος αυτός σε μια υποκριτική κοινωνία βαρβάτων αντρών ή άντρηδων με το Α μαγκοβαρεμένο και πολλά βαρύ!

Περίεργο κι υπερβολικό ακούγεται, όχι όμως σπάνιο ως συμπεριφορά στις μικρές και κλειστές κοινωνίες, όπου και η πιο μικρή, η ελάχιστη διαφοροποίηση από τα εν γένει αποδεκτά πρότυπα, μπορεί να τιμωρηθεί με απίστευτη σκληρότητα και διαπόμπευση. Έφτασε ο δυστυχής αυτός άνθρωπος να μη μπορεί να ξεμυτίσει από το σπίτι του! Παντού, στη δουλειά του, στο δρόμο...θα βρισκόταν ο αχρείος που θα τον χλεύαζε μ' αυτόν τον αδικαιολόγητο, πλην όμως ιδιαίτερα βασανιστικό τρόπο.  "Πολύ άνεμο έχει σήμερα" ψιθύριζαν δίπλα του κι ας μην είχε! "Άνεμος, άνεμος, άνεμος..." έλεγαν και τα μικρά (κωλο)παίδια και τον ακολουθούσαν τρέχοντας. Η λέξη "Άνεμος" ξεφύτρωνε αναίτια στα χείλη όλων! Η καθημερινότητα του ανθρώπου έγινε εφιαλτική και ανυπόφορη, κυκλοφορούσε όσο πιο λίγο γινόταν, έβγαινε για τα απαραίτητα, κρυβόταν, όμως η ανόητη αυτή συνήθεια δεν έλεγε να ξεχαστεί και να κοπάσει. Οι βασανιστές του ήταν πάντα εκεί και περίμεναν πώς και πώς την παραμικρή ευκαιρία για να διασκεδάσουν εξοντώνοντας τον συνάνθρωπο τους που δεν τους έφταιξε και δεν τους πείραξε ποτέ!

Ηδονοαναγνώσεις Ηδονο-α-βλεψιών

Πώς να μιλήσω τώρα εγώ για τις Ηδονο-α-βλεψίες του Β.Π.K., μετά την παρουσίαση του βιβλίου και του συγγραφέα από την Αγνή Παπακώστα που σε βάθος, πλάτος, ύψος κλπ έχει ξεσκονίσει, ξεκοκαλίσει και εντρυφήσει εν τέλει στο σύνολο του έργο του, μερικώς (διότι άβυσσος η ψυχή) και στον άνθρωπο! 

Ή μετά την παρουσίαση του από τον φίλο του, Γιώργο Τσιουκάνη, που επίσης μίλησε επιμελώς και με ευαισθησία για τον συγγραφέα κατόπιν διπλής μελέτης και πολλαπλής απόλαυσης του βιβλίου, που μάλιστα σε αίθουσα αναμονής ιατρείου χωρία του τον έκαναν να γελάει μόνος, διότι η γλώσσα κόκαλα δεν έχει, αλλά κόκαλα τσακίζει, αν και θα έπρεπε και τα μούτρα ορισμένων, που όμως χάρη στην ευγένεια και καλοσύνη του γράφοντος, αυτοί οι ορισμένοι σώζονται με ελαφρά τραύματα, ήτοι με ολίγη εύστοχη σάτιρα ή ειρωνεία!

Αν και ανέγνωσα και απόλαυσα συγχρόνως μόλις τα πέντε πρώτα αφηγήματα του βιβλίου, δηλώνω ομοιοπαθής με τον κο Γιώργο Τσιουκάνη, τουλάχιστον διαβάζοντας ορισμένα αφηγήματα του βιβλίου (π.χ. Ο δρόμος με τις πικροκαστανιές)! Γελούσα μόνη, στο σπίτι μου ευτυχώς , με μόνη συνέπεια την ανάγνωση αποσπάσματος στον σύζυγο για να μην χάσει!

Εξαιρετική η παρουσίαση των Ηδονο-α-βλεψιών και από την κα Άννα Κουστινούδη στο διαδικτυακό Εντευκτήριο με τίτλο: "Ένα βιβλίο στο κομοδίνο της Άνννας Κουστινούδη", που μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Το ίδιο και της Πόλυς Χατζημανωλάκη στην Αυγή, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Όλοι, κι άλλοι που μίλησαν για το βιβλίο και τον συγγραφέα του στο Λαογραφικό Μουσείο Κοζάνης κατά την παρουσίαση του στο αναγνωστικό κοινό της γενέθλιας του πόλης, παίνεψαν τον τρόπο και την τέχνη του γράφοντος, τον άνθρωπο και συγγραφέα. Το ίδιο, τον συγχαίρω κι εγώ. Με πιο απλό τρόπο! Δεν κάνω εξάλλου εδώ καμιά εξειδικευμένη εισήγηση ή μελέτη, εκφράζω όμως από καρδιάς τις ευχαριστίες μου στον συγγραφέα Β.Π.Κ. για την προσφορά του στα νεοελληνικά γράμματα και στον τόπο, καθημερινές ιστορίες του οποίου ξεδιπλώνει στις σελίδες των Ηδονο-α-βλεψιών του, που όμως είναι λίγο πολύ οι κοινές καθημερινές ιστορίες όλων, της νεοελληνικής πραγματικότητας, ενίοτε και του κακού μας του καιρού! Ας προσέχαμε, λοιπόν, για να κλείσω με τον τρόπο του Βασίλη Καραγιάννη σε ένα από τα αφηγήματα του (Εταίροι, Εταίρες κι Εταιρείες...)

Βασίλη, ευχαριστούμε! 

(Βασίλης Π. Καραγιάννης. Ηδονο(α)βλεψίες, Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2015)

Τρεις θυγατέρες

Μάνα, με τον κανένα γιο και με τις τρεις σου κόρες,
η τρίτη η μαυριδερή πολύ σ' έχει παιδέψει!

Οι σχέσεις στον εργασιακό χώρο σήμερα, είναι μια ωραία ατμόσφαιρα!

Τρεις οι υποψήφιοι για ανώτερη θέση περί των εκπ/κών μας, δυσεπίλυτων στην ουσία τους, ζητημάτων. Στην υπηρεσία μου, το λοιπόν, χτυπάει το τηλέφωνο για να ενημερώσω εγώ ειδικά τους δύο και μόνον εκ των τριών υποψηφίων περί των μορίων τους και ποιος τα έχει μακρύτερα (και με πλαστικές επιμήκυνσης δηλαδή) και ότι τα ονόματα των δύο και μόνον έχουν αναρτηθεί στην ιστοσελίδα των Περιφερειακών Εκπαιδευτικών μας θεμάτων!

Δηλαδή πέραν κάθε λογικής, συναδελφικότητας, ακόμα και αδιαφορίας για ό,τι δεν μας αφορά, καθώς εκ της θέσεως μου ήμουν αναρμόδια να τους ενημερώσω, ότι ρητώς (εκ του εγγράφου) η Διεύθυνση και μόνον αυτή οφείλει. Μην απορείτε! Είμαι απλώς η σύζυγος του εξαιρουμένου από τη λίστα στο μυαλό πάντοτε συναδέλφου! Αγάπη μόνον! Άντε και διακριτικότητα ή ανωτερότητα!

Προστυχέψαμε!

Όσο πιο γεμάτη είναι η κοιλιά, τόσο πιο πρόστυχη είναι η ψυχή! (Μαξίμ Γκόρκι, Η Μάνα, Ι907). Στον "πολιτισμένο" κόσμο, δυστυχώς, προστυχέψαμε!

Μικρό αφιέρωμα στον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

Στο νυχτερινό κέντρο

Τώρα ποὺ παίζει τὸ βιολὶ κι ἔχουμε πιεῖ τόσο πολύ,

ποὺ μ᾿ ἕναν ἔρωτα τρελὸ σὰ νά ῾μαστε δεμένοι,

σ᾿ ἕνα συντρόφεμα ζεστό, βᾶνε ξανὰ νὰ ζαλιστῶ,

μέσ᾿ στ᾿ ὄνειρό σου νὰ κλειστῶ. Τὸ μόνο ποὺ μοῦ μένει.

Γιατὶ ἂν λείψει τὸ κρασὶ κι φύγεις ἄξαφνα κι ἐσὺ

καὶ βουβαθεῖ καὶ τὸ βιολὶ μὲ τὸ γλυκὸ βραχνᾶ του,

μεσ᾿ στῆς καρδιᾶς μου τὸ κενό, μεγάλο σὰ τὸν οὐρανό,

θ᾿ ἀκούσω πάλι τὸ βραχνὸ τραγούδι τοῦ θανάτου..

ΠΗΓΗ:http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/napolewn_lapa8iwths_poems.htm#ΣΤΟ_ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ_ΚΕΝΤΡΟ

.

Βιογραφικά:

Ποιητής, που άκμασε κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, ένας από τους «καταραμένους» και «ιδανικούς αυτόχειρες» της λογοτεχνίας μας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της νεοσυμβολιστικής και νεορομαντικής σχολής.

Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου του 1888 στην Αθήνα. Ήταν γιος του Λεωνίδα Λαπαθιώτη (1852-1942), αξιωματικού του ελληνικού στρατού με καταγωγή από την Κύπρο, που έφτασε ως το βαθμό του αντιστρατήγου και έγινε υπουργός Στρατιωτικών μετά από συμμετοχή του στο κίνημα στο Γουδί, και της Βασιλικής Παπαδοπούλου, ανιψιάς του Χαρίλαου Τρικούπη. Σε ηλικία δέκα ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στο Ναύπλιο, όπου τέλειωσε το σχολείο, έμαθε αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά, ενώ παρακολούθησε μαθήματα πιάνου και ζωγραφικής. Το 1905 γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας, από την οποία αποφοίτησε κανονικά, χωρίς ν’ ασκήσει το επάγγελμα του δικηγόρου.

Χάρτινο το φεγγαράκι!

   Από το καλοκαίρι είχα να δω τόσο έναστρο ουρανό! Ώρα 6.15π.μ. έστεκε κατάσπαρτος και λαμπερός από πάνω μας με ένα μικρό, στη χάση του μάλλον, φεγγαράκι, ολόφωτο ωστόσο, καθώς πίσω του διακρινόταν ολοκάθαρα ο κύκλος της πανσελήνου! Κάποιος με γνώσεις αστρονομίας, σήμερα το πρωί θα μπορούσε να διακρίνει πολλούς αστερισμούς, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει στην ύπαιθρο!

   Έμοιαζε χάρτινο σήμερα το φεγγαράκι σαν αυτό στο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι και σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, που το τραγουδούσε και το κοριτσάκι μου, όταν ήταν μικρό και πήγαινε στο ωδείο για πιάνο κλπ ονείρατα της μαμάς της που ένα ένα τα εγκατέλειψε για να ακολουθήσει τα δικά της όνειρα. 

Αθωότητα!

Καλημέρες, κακομέρες! Τόσο κοντά!

  "Έλα, Κυριάκο, κάθισε. Πίνε άφοβα όσο καφέ σου κάνει κέφι… πολύ σε παίδεψα… μην πίνεις καφέ… μην ανάψεις άλλο τσιγάρο… κάμε το κέφι σου, Κυριάκο, μη τούτο, μη τ’ άλλο, τι βγήκε… πήγε, και πήγε με τον καημό…"
Αυτά λέει η Έλλη Αλεξίου στην "Πέρδικα της Σκύρος" και καλά τα λέει!

  Γιατί τελικά τι πετυχαίνεις με τα πολλά μη! Να φοβίζεις τον άνθρωπο σου ότι η καλή διάθεση είναι τόσο μικρής διάρκειας όσο και η γλύκα μιας καραμέλας! Να σου λέει: "Καλά, σε βλέπω! Έτσι, να πάει όλη η μέρα!" και να διακρίνεις μια αδιόρατη ανησυχία! Να ζει δηλαδή με την αγωνία, το φόβο, σ' ένα ασταθές περιβάλλον, όπου εύκολα μπορεί να προκύψει μια μικρή σύγκρουση δια ασήμαντον αιτίαν!

  Πόσα τέτοια! Ουουουου, να φαν κι οι κότες! Αιτία οι δουλειές και η καθαριότητα συνήθως, αφού, κατά πως τα λέει και "η ενσωματωμένη κασέτα", κανείς δεν συναισθάνεται, πόσο κόπο κρύβουν κλπ γνωστά του γνωστού εξάψαλμου!

  Για παράδειγμα, έχεις μόλις σαπουνίσει και απολυμάνει το μπάνιο του σπιτιού, τα γάντια δεν έχουν ακόμα στεγνώσει, αλλά η επίσκεψη σ' αυτό των αγαπημένων σου το επαναφέρουν σχεδόν στην προ καθαριότητας κατάσταση! Να μην βρίσεις λιγάκι, έστω μόνη, ξαναφορώντας τα γάντια; Να μην μουρμουρίσεις μια κουβέντα για εκτόνωση; Και σε ποιον να την απευθύνεις την κουβέντα; Στο παιδί σου; Ε, αυτό έρχεται κάπως πιο φυσικό να το υπηρετείς, εξάλλου αραδίτσα παπαδίτσα! Άρα ποιος μένει;

H "γκουγκόσια"

Πίστι, πίστι, μπάλα

τρως ψωμί και γάλα.

Το δίστιχο αυτό επαναλαμβανόταν πολλές φορές από τη γιαγιά μου και εμάς τα εγγόνια, όσο εκείνη έσφιγγε  και πίεζε τα κομματάκια της ψίχας του  ψωμιού με το τριμμένο τυρί μέσα σε μια βαμβακερή καρό πετσέτα, δίνοντας στο περιεχόμενο της κυκλικό σχήμα. Μετά από μερικά λεπτά τα δύο αυτά υλικά, γίνονταν ένα σφιχτοδεμένο, ενιαίο μείγμα που είχε το σχήμα μιας μικρής μπαλίτσας, ενώ γευστικά ήταν πολύ νόστιμο. Ακόμα κι εγώ που υπήρξα ένα κακόφαγο παιδί, θυμάμαι να το τρώω με όρεξη. Θες το τραγουδάκι, θες το σχήμα, το έδεσμα γινόταν πιο δελεαστικό και εύγευστο. 

Στο δίστιχο αντί για τη λέξη τυρί, που είναι το ένα από τα δύο υλικά του εδέσματος, υπάρχει η λέξη γάλα, φαντάζομαι λόγω ρίμας. Εξάλλου το τυρί είναι προϊόν του γάλακτος.

Στο βιβλίο "Γεύσεις από παλιά Κοζάνη" των Μ. Τσικριτζή και Φ. Φτάκα το έδεσμα αυτό αναφέρεται ως " γκουγκόσια", με την εξής περιγραφή από μια παλιά Κοζανίτισσα:  " 'Επιρνάμι  ψουμί μέση, έβανάμι μέσα ούρδα ή και τυρί άμα είχαμι, το 'δινάμι σι μια πιτσέτα κι το 'στριβάμι, το 'στριβάμι όσου να γέν' μια μπάλα όλου αντάμα. Ξέρς τι καλό ήταν;"

Κλείνοντας να συστήσω στις μητέρες να το δοκιμάσουν ως κάτι διαφορετικό  στη διατροφή των παιδιών τους.

Από  Ματίνα Γκούτζιου

Με τη φιλίτσα στο χέρι

Διαβάζοντας κεφάλαια από το εξαιρετικό και ιδιαίτερα διαφωτιστικό για τη Λαογραφία, Ιστορία, Οικονομία, Τοπιογραφία...γενικά για τον πολιτισμό της Κοζάνης βιβλίο " Γεύσεις από παλιά Κοζάνη" των Ματίνας Τσικριτζή-Μόμτσιου και Φανής Φτάκα-Τσικριτζή, στάθηκα στο κεφάλαιο "με τη φιλίτσα στο χέρι", καθώς ανασύρθηκαν μνήμες από την παιδική μου ηλικία και εικόνες του εαυτού μου με μια φέτα ψωμί στο χέρι, αλειμμένη συνήθως με βούτυρο και σπιτική μαρμελάδα να τρέχω στις γειτονιές για να παίξω. Συχνά ακουμπούσα τη φέτα αυτή σε κάποιο περβάζι ή πεζούλι και που και που θυμόμουν να φάω και καμιά μπουκιά, άλλοτε πάλι επέστρεφα μετά από ώρες στο σπίτι μου με ολάκερη τη φέτα στο χέρι ή με ένα μέρος της ή με τη φέτα ξεχασμένη στο πεζούλι και μένα χορτασμένη από παιχνίδι και ξεγνοιασιά, τη μάνα μου όμως στενοχωρημένη για το παιδί της που ήταν κακόφαγο και αδύνατο.

Η φιλίτσα για την οποία γίνεται λόγος στο βιβλίο ανέσυρε μερικές ακόμα μνήμες. Θυμήθηκα που η γιαγιά μου η Φωτεινή, μας έπαιρνε για απογευματινή συνήθως επίσκεψη στη θεία μου τη Βαγγελούδα, για να ξεκουράσει και τη μάνα μου από εμάς. Το σύνηθες κέρασμα της θείας σε μας τα παιδιά ήταν μια φέτα ζυμωτό ψωμί με βούτυρο και ζάχαρη από πάνω.
Θυμήθηκα και τις αυγόφετες που τηγάνιζε πολύ συχνά για απογευματινό η μάνα μου και τις οποίες τρώγαμε κομμένες σε "στρατιωτάκια" (δηλ.  μικρά κομμάτια) πασπαλισμένα με ζάχαρη. Τις αυγόφετες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τις φτιάχνω κι εγώ για τη θυγατέρα μου και πολύ της αρέσουν.

Ας δούμε όμως μερικά αποσπάσματα από το "νόστιμο δρομολόγιο στα περασμένα" όπως λέει στα πρώτα εσώφυλλα του βιβλίου.  Ο αναγνώστης αρχικά μαθαίνει τι εστί φιλίτσα, "ευμεγέθης φέτα ψωμιού, αλειμμένης με οτιδήποτε διέθετε το σπίτι, συνήθως προϊόντα της οικιακής οικονομίας". Στη συνέχεια αναφέρει ότι τα προϊόντα αυτά ήταν ανάλογα της εποχής και της οικονομικής κατάστασης του κάθε νοικοκυριού. Έτσι η φέτα αλείφονταν με λίγδα (χοιρινό λίπος), ζάχαρη, ζάχαρη και καφέ, "μαντζιούν" (πετιμέζι πηχτό), μαρμελάδα, θρεψίνη (σιρόπι από σταφίδες), ελιές, λίγο τυρί ή δερματίσιο (τουλουμοτύρι), βούτυρο, μέλι. Η φιλίτσα λέει και στο βιβλίο ήταν το σήμα κατατεθέν των παιδιών στις γειτονιές. Οι περιγραφές είναι παρόμοιες με τις δικές μου μνήμες από την ανέμελη και γεμάτη παιχνίδι παιδική ηλικία.

"Αν η φιλίτσα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού έπεφτε σε σχετικά καθαρό έδαφος, ουδέν πρόβλημα. Τη σήκωνες, τη φυσούσες λίγο για να φύγουν τα μπάμπαλα (τα σκουπιδάκια) και την έχαφτες (έτρωγες) χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν όμως η ζημιά ήταν ανεπανόρθωτη, σήκωνες το ψωμί, το φιλούσες και το έβαζες σε μια άκρη για να μην το πατήσει κανείς, πράγμα που έδειχνε το σεβασμό των παλιότερων κοινωνιών προς το ψωμί που δύσκολα έβγαινε, καθώς ήταν η βασική τροφή που συντηρούσε με αξιοπρέπεια τις πολυμελείς οικογένειες" 

"Ο Αϊ Θανάσης, ο Αϊ Σαράντης, τ' Ντουζ' η μπιστιρά (πέτρα), τ' Μπαντιαμάκα η μπιστιρά, η Αγία Παρασκευή ήταν μερικά μόνον από τα μέρη που δέχονταν το μικρόκοσμο της πόλης τα απογεύματα της άνοιξης και του καλοκαιριού με το "δειλνό" στο χέρι. Αλλά ο πιο δημοφιλής τόπος συνάντησης ήταν η Αγιάννα, κυρίως λόγω της "γκλίστρας", ενός φυσικού λείου βράχου όπου έκανες τσουλήθρα, με αποτέλασμα να μην απομέν' βρακί για βρακί". 

Από Ματίνα Γκούτζιου

Μ' έπιασαν κότσο, μπορεί και Κώτσο δηλαδή.

Συχνά χρησιμοποιούμε την έκφραση αυτή στον τόπο μας, καθώς συχνά επίσης πέφτουμε θύματα εξαπάτησης από επιτήδειους που ανθούν στη χώρα της κλεψιάς και της καταπάτησης των νόμων, αλλά και από ανθρώπους του στενού μας περίγυρου.

Όλοι μας, λοιπόν, πιανόμαστε κότσοι ή Κώτσοι! Όμως ποιος τέλος πάντων είναι ο σωστός τύπος και πώς προέκυψε η έκφραση;

1. Από το ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου (εδώ) μαθαίνουμε ότι :

α) Mέχρι πρόσφατα τη λέξη κότσος στη συγκεκριμένη έκφραση όλοι την έγραφαν με ωμέγα, γιατί φαντάζονταν μέσα στο μυαλό τους ότι προέρχεται από τον Κώτσο, τον χωριάτη, τον αγαθιάρη.

Παράδειγμα: Αδερφάκι μου, άμα δεν είσαι άντρας περπατημένος στο μαχαλά, να δεις τι κοροϊδιλίκι πάει πέρα-δώθε, στο σούρτα-φέρτα στην κενωνία, πέφτεις κανονικά και πιάνεσαι κώτσος... [Ν. Τσιφόρος, Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα, σ. 199]

Εξάλλου υπάρχει και η σύγχρονη παραλλαγή (από διαφήμιση) “σε πιάσανε Αλέκο”, που (πέρα από ένα ακόμα καρφί στην απαξίωση των Αλέκων) δείχνει ότι με (κάποιο) όνομα την καταλαβαίνει ο κόσμος την έκφραση.

β) Μια άλλη εξήγηση για την έκφραση που προέρχεται από τον (έτσι κι αλλιώς όχι πολύ έγκυρο) Ζάχο [Λεξικό της πιάτσας], είναι ότι προέρχεται από το παιχνίδι κότσια, όπου ο χαμένος, ο κότσος, τρώει ξύλο με τη λουρίδα.

Μάλλον όμως δεν υπάρχει κότσος στα κότσια, αλλά υπάρχει αγαθιάρης Κώτσος, ωστόσο, όταν δεν έχουμε βεβαιότητα για την προέλευση, όταν τα λεξικά επιλέγουν αυτή την ορθογραφία και όταν στο διαδίκτυο οι περισσότεροι πια επιλέγουν την απλούστερη γραφή, θα προτιμήσουμε κι εμείς το απλοποιημένο κότσος

Οι πηγές: εδώ (όπου μπορεί κανείς να διαβάσει πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες και για το πιο διάσημο χωριό του κόσμου και την προέλευση της λέξης: κόουτς, που τελικά σημαίνει τον προγυμναστή, τον καθοδηγητή) και εδώ

2. Στο Slang.gr (εδώ) υπάρχει η παρακάτω ερμηνεία για την προέλευση της λέξης και της έκφρασης:

Κότσος είναι ο αρχηγός κοπαδιού περδικών, ο οποίος καθοδηγεί το κοπάδι και ενίοτε θυσιάζεται, καθότι είναι ο τελευταίος που εγκαταλείπει το χώρο, όταν εμφανιστεί εχθρός.

Παράδειγμα: Πολλοί κυνηγοί το ξέρουν και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή, για να πιάσουν (τουφεκίσουν) τον κότσο...

1. 

3. Σε άλλα πάλι ιστολόγια, όχι καθαρά λεξιλογικά, διαδάζω ότι: ο ''κότσος'' είναι ένα είδος χτενίσματος. Στα παλιότερα χρόνια ήταν το κυριότερο γυναικείο χτένισμα. Σήμερα πού και πού γίνεται, αν το απαιτεί η μόδα,ο συρμός...

"Κό τ τ ο ς'', είναι η πρωταρχική λέξη που δημιούργησε τον κότσο και σημαίνει το λειρί του κόκορα. Μάλιστα στην επέκταση ''κ ό τ τ ο ς'' είναι ο αλέκτορας και το θηλυκό του, η ''όρνις'' ,που ονομάστηκε αργότερα '' κότα ''..!

Από αυτόν λοιπόν τον κ ό τ τ ο - το λειρί - βαφτίστηκε και το φουντωτό χτένισμα ''κ ό τ τ ο ς'' και με την σχετική παραφθορά της λέξεως κατέληξε ''κότσος''..!

''Μ'έπιασες κότσο'' λοιπόν σημαίνει ότι, όπως πιάνεις τον κότσο με φουρκέτες ,με λαστιχάκια κλπ, έτσι μ' έπιασες και μένα κότσο,δηλαδή ''με έδεσες,με τύλιξες''..!

Μας πιάνουν, επομένως, Κώτσους ή κότσους; Αν γνωρίζετε κάτι περισσότερο για την προέλευση της έκφρασης, σας παρακαλώ πολύ να σχολιάσετε.

La famille Belier, μια γλυκιά, ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία

"Άι στο καλό σου πια, πάλι δάκρυσες;" μου είπε δακρυσμένος.

Και η αλήθεια είναι πώς δάκρυσα από συγκίνηση σε κάποιες σκηνές μιας γλυκιάς και ζεστής σαν χάδι ταινίας, αλλά όχι μόνον εγώ!

Κάθε φορά όμως αίρω τον σταυρό της συγκίνησης, απαλλάσσοντας τον άντρα του σπιτιού από κάθε ανομολόγητη φευγαλέα ή φανερή έκφραση ευαισθησίας. 

Είναι βέβαια γλυκό σαν πούπουλο το βάρος του ανομήματος να συγκινείσαι στα ανθρώπινα κι είναι εντέλει τόσο οικείο και ευχάριστο να δακρύζω-ουμε εύκολα στις ταινίες!

"La famille bélier" η ταινία.

Φθινοπωρινά ξυπνήματα

Τα κοιτάει για να παίρνει κουράγιο! Ποια; Τ' αστέρια! Πότε; Αχάραγα, τότε που τινάζει βιαστικά τα στρωσίδια πριν φύγει για τη δουλειά!

Βιαστικά τα βλέπει κι αυτά, η φευγαλέα και σύντομη επαφή τους όμως, μετριάζει το από πρωίας αρχόμενο αίσθημα του άγχους που ξεκινά με το καλημέρα, κάθε μέρα!

Δεν το έκανε πάντα, είναι τελευταίο επινόημα, μικρό "θεραπευτικό" κολπάκι, αφού οι στιγμές φτιάχνουν τη μέρα ή οι μέρες, κι οι πιο σκοτεινές, έχουν τις ομορφιές τους, αρκεί να τις ανακαλύπτεις!

Μια μέρα είδε κι ένα πεφταστέρι! Τόσο τυχερή! Η ανταμοιβή της φύσης που δίνει απλόχερα! Σαν μάνα που είναι, ευχήθηκε για το καμάρι της. Τι άλλο; Υγεία!

                                                       

 ------------------------

Κάποτε την πλάκωνε το πάπλωμα! Ήθελε πέντε λεπτά ακόμα κι έπειτα άλλα πέντε... ή μπορεί να μην άκουγε το ξυπνητήρι! Πότε όμως συνέβαιναν αυτά; Είναι τόσο μακρινά, σχεδόν ως μη γεγονότα! Χρόνια τώρα, ξυπνά πριν το ξυπνητήρι. Σχεδόν δεν το χρειάζεται!  Το (α)βιολογικό της "ρολόι" έχει μπαταρίες (η)λιθίου, μεγάλης διάρκειας και αντοχής, για να δουλεύει παρ' ολίγον ασταμάτητα.

                                                       

-------------------------

"Πόσο καιρό έχεις να τραγουδήσεις πρωί!" Πράγματι! Μπορεί και χρόνια, σκέφτηκε! 'Αρα; Άρα, η φύση της δουλειάς. 27 χρόνια σε σχολεία προσπάθησε, τουλάχιστον, να ανταποκριθεί! Πράγμα που μεταφράζεται, για όσους γνωρίζουν, σε στράγγισμα στην τάξη και δουλειά, πολλή και συνεχή δουλειά στο σπίτι.

Πρώτη φορά σε γραφείο, αισθάνεται τουλάχιστον θυμό για την απαξίωση του έργου των πολλών δασκάλων! Μετά το οχτάωρο του γραφείου - δεν είναι ότι λείπει η δουλειά - γυρνάει σπίτι πιο ξεκούραστη και ευδιάθετη σε σχέση με το τετράωρο του σχολείου! Μάλιστα, εκεί τελειώνουν όλα σε σχέση με τη δουλειά! Να το λες και να μην το πιστεύεις! Πρωτόγνωρη απολαυστική αίσθηση, λιγότερη πίεση, πιο εύκολη δουλειά, είναι να μην τραγουδά, ακόμα και στις έξι το πρωί! Στις εφτά χτυπάει κάρτα.

                                                   

   -------------------------

Το πρωινό πάντα από τα χεράκια του και υγιεινό.  Ψωμάκι, μέλι, πορτοκάλι, βρώμη κλπ ωραία, που όμως τρώγονται βιαστικά, χωρίς τη δυνατότητα της επικοινωνίας, του διαλόγου, της συνεννόησης για τα απαραίτητα που τρέχουν, έστω! Βιαζόμαστε, σκεφτόμαστε την επόμενη κίνηση ή πατάμε το κουμπί της τηλεόρασης, τα άσχημα νέα τρέχουν επίσης! Το πρωινό φιλί στο φρεσκοξυρισμένο μάγουλο ήταν μια καλή συνήθεια! Δε χρειάζεται παρά ένα δευτερόλεπτο!