Κοινωνία Χηρών Εκδίκων (Βασίλης Καραγιάννης)

Edward Okuń (1872–1945)

Απόσπασμα από το αφήγημα του Βασίλη Καραγιάννη "Οι Απρόσωποι Άγιοι στην Κοινωνία Χηρών Εκδίκων και Χειρών Αδίκων" που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του "Το σκαληνό τρίγωνο της αμαρτίας". Η περιγραφή των μαυροφορεμένων ες αεί χηρών που ακολουθεί σίγουρα ανασύρει παρόμοιες μνήμες, εικόνες ή βιώματα σε όσους έζησαν σε χωριό ή σε μικρή επαρχιακή πόλη, τουλάχιστον σε παλιότερες εποχές:

"Ξεχάστηκε στην ένδον περιπλάνηση (ο αφηγητής)...και η λειτουργία έβαινε προς το τέρμα της, όταν, από το αριστερό ανδρικό κλίτος, έσκασε - σουβλερή και κόκκινη - μύτη μαυροφόρα ύπαρξη, σαν τον ιό της γρίπης, ήπιας μορφής. Και όσο πλησίαζε το Κοινωνικό μέρος με τη θεία Κοινωνία, ο περί τον σολέα χώρος άρχιζε να κατακλύζεται από ομοιόχρωμα στίφη γυναικών, που φέρουν ενδυματολογικά - και φορές θριαμβευτικά - το σχήμα της χήρας εν ζωή. Σαν τα λάγια πρόβατα στριμώχνονταν, κόσμια βέβαια, ενώπιον του οσονούπω ερχόμενου (γίνεται λόγος για τη μεγαλοβδόμαδα), μετά του ζωοποιού ποτηρίου, Ποιμένος, στην είσοδο της στρούγκας, όχι για άρμεγμα, αλλά για να φάνε Σώμα και να πιούνε Αίμα Κυρίου σμιγό, ου προς απολύτρωσιν, αλλά για να χορτάσουν από κάτι που δεν είναι για χόρταση. Γι' αυτό ο παπα-Γιάννης με το "Μετά Φόβου" επέβαλε τάξη κατά την προσέγγιση- προσέλευση με φάλαγγα κατά χήρα.

"Τις βλέπεις! Έχουν μεταλάβει όλη τη σαρακοστή τρεις φορές η καθεμιά, κι η Θυμνία τέσσερις, σαν η πιο ιδιότροπη. Νάτες πάλι μαζεύτηκαν, σύννεφο μαύρο. Καθυστερούν την Απόλυση, για να φαντάξουν μόνο".

Με πρόφαση μια πίστη που τήρησαν και τηρούν τους τύπους της -ούτως ή άλλως κι εκ των ηλικιακών, τώρα, κατασταλαγμάτων- δηλώνουν και αναστάσιμα ότι είναι και παραμένουν σεμνές, πιστές και άτρωτες -όχι  άστρωτες, προς Θεού- κλπ. Μόλις, δηλαδή, απέχουν από αγίες, νυν σίγουρα χηρο-οσίες.

Η ειδική κοινωνία των χηρών -κοινωνία, όχι συμφέροντος, αλλά κοινού, περασμένου, σχεδόν ξεχασμένου πένθους- στις μικρές κοινωνίες κι ανεξάρτητα της ενώπιον του ιερέα Κοινωνίας, αποτελεί ένα ιδιαίτερα μαυρορόφο ρεύμα σ' αυτές. Με αυξημένα στο αίμα τους τα τριγλυκακίδια εμπάθειας, τα λιπίδια της δυστροπίας, και τις πολυχοληστερινούχες φαρμακείες εκ των φαρμακομυτών τους, με ευκολία κατηγορούν όσους κι όσες ομήλικους και ομήλικες επιβιώνουν σε συζυγική ολοκλήρωση ακόμα. Θεωρούν εαυτές αδικημένες από το ανώτερο θείο ον, ότι άλλα, αχρηστοτέστερα ανθρώπινα είδη επιβιώνουν στη μικρή χωρική πανίδα, ενώ οι δικοί τους κατέλαβαν άβολο τόπο στην κοιμητηριακή χλωρίδα! Το σχέδιο βέβαια παίρνει κι άλλους, αλλά είναι εκτός ηλικίας, συνομοταξίας, άρα αδιάφοροι"