Translate

22 Νοεμβρίου 2015

Είναι διασκέδαση;


Συχνά ασκείται σκληρή ή και άδικη κριτική σε ανθρώπους και θέματα, των οποίων δεν γνωρίζουμε όλα τα δεδομένα. Ιδιαίτερα όταν η άποψη μας στηρίζεται μόνον στην εικόνα ή σ' αυτό που ο καθένας από μας βλέπει πίσω απ' αυτήν με βάση την κοσμοθεωρία του. 

Στις εικόνες  τοπικού ειδησεογραφικού site ( http://kozanimedia.gr/?p=248348#.VlFZFHbhDix ), τα δικά μου μάτια βλέπουν ότι παρά την αποσύνθεση που ως χώρα βιώνουμε, παρά τα δυσεπίλυτα προβλήματα του παρόντος και του μέλλοντος μας, που οφείλονται και στη λανθασμένη νοοτροπία μας, ε, αυτή με τίποτα δεν την αλλάζουμε! 

Δύσκολο βέβαια από τον καταναλωτικό καπιταλισμό, το εύκολο, το ρηχό, το (α)ποιοτικό να περάσεις στο ποιοτικό (που οπωσδήποτε υπάρχουν όρια που το καθορίζουν)! Δύσκολο να αποβάλεις τη νοοτροπία της μάζας που καθιστά το άτομο ανίσχυρο να προβάλει έστω και την ελάχιστη αντίσταση συνειδησιακά και πρακτικά. Στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία το μπάτσελορ κρίνεται απαραίτητο, ο τυποποιημένος τρόπος διασκέδασης αντικαθιστά τον ουσιαστικό και η  αντίσταση φαντάζει αδύνατη!

Έχω περάσει τα πρώτα -ήντα (σημαντικός παράγοντας κι αυτός) κι αυτές οι εικόνες με λυπούν και με απογοητεύουν. Δεν θα πω ότι ελπίζω στην αυτοσυνειδησία και στον αυτοέλεγχο, γιατί δεν τα βλέπω γύρω μου, δεν γνωρίζω καν αν σε επίπεδο οικογένειας μπορούν να γίνουν τέτοιες συζητήσεις (και το δικό μου παιδί δύσκολα θα με άκουγε, τουλάχιστον στην παρατεταμένη εφηβεία της εποχής μας) και να τεθούν ανάλογοι προβληματισμοί, γιατί μάθαμε τα παιδιά μας να αποζητούν τον υλικό και μόνον ευδαιμονισμό δια του παραδείγματος μας! Ωστόσο άλλος δρόμος δεν υπάρχει! Προϋπόθεση για μικρή έστω καλυτέρευση της ζωής μας είναι η απαξίωση και εγκατάλειψη όσων δεν μας βελτιώνουν.

Απορία: Αν δεν είναι διαφήμιση, γιατί ένα ειδησεογραφικό σάιτ δημοσιοποιεί και προβάλλει αυτόν τον τρόπο και πρότυπα ζωής και διασκέδασης;

21 Νοεμβρίου 2015

"Τάχατ' ιά"


Συνάδελφος με καταγωγή από την Αθήνα μας λέει μια μέρα στο σχολείο ότι πήρε τηλέφωνο η αδελφή της για να ρωτήσει τι σημαίνει η βορειοελλαδίτικη έκφραση "ντεμέκ" κι ότι επειδή η ίδια δεν γνώριζε, έδωσε στο τηλέφωνο τον Κοζανίτη άντρα της για να της εξηγήσει. "Ντεμέκ σημαίνει τάχατ' ιά" της λέει αυτός. Γελάσαμε βέβαια όλοι, καθώς από την τηλεφωνική αυτή συνδιάλεξη, προέκυψε μάλλον ανέκδοτο, παρά η επίλυση της απορίας.

Σκεφτόμουνα όμως πόσο η ζωή μας έχει γίνει "τάχατ' ιά" ή "ντεμέκ" ή "δήθεν". Ότι η υποκρισία και το ψέμα περισσεύουν, ότι συχνά δεν γνωρίζεις αν η κουβέντα που σου λέει ο φίλος, ο συνάνθρωπος σου ισχύει ή λέγεται από συνήθεια, για κολακεία, για κοροϊδία, για να πετύχει κάτι κλπ. 

Σπάνια πλέον βρίσκεις ένα "ίσιο παΐδι", όπως λέει κι ο άντρας μου ή όπως έλεγε ένας άλλος συνάδελφος που έφυγε νωρίς, ο Νίκος ο Παπαδόπουλος, "ζούμε στη χώρα που όταν προοδεύεις κι ανεβαίνεις, σε τραβάνε προς τα κάτω για να σε κατεβάσουν".

Εκφράσεις όπως "δεν ξέρεις πόσο χάρηκα που...,να μη χαθούμε..., τα λέμε..., ειλικρινά πολύ χαίρομαι για σένα...κλπ" είναι σχεδόν καθημερινές στο λεξιλόγιο μας, λίγες φορές όμως είναι ειλικρινείς. Το σύνηθες είναι η χαρά σου να προκαλεί τη ζήλια κι η δυστυχία σου μια κρυφή ικανοποίηση. Γυρνάς να φύγεις κι αυτοί που πριν σου χαμογέλασαν ή συμφώνησαν μαζί σου, βγάζουν τα φτυάρια για να σε θάψουν. Άλλοι πάλι ντρέπονται για την καταγωγή τους και υιοθετούν τρόπους και στάσεις ζωής που καμιά σχέση δεν έχουν με τα βιώματα τους, με τις πραγματικές συνήθειες και τη ζωή τους, όταν βγάζουν τις μάσκες. Λίγο πολύ αυτή είναι η πραγματικότητα, σ΄αυτή την κοινωνία ζούμε.

Οπωσδήποτε υπάρχουν και ακέραιοι άνθρωποι, είναι όμως λίγοι και πρέπει να τους ψάχνεις με το φανάρι του Διογένη. Τι μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση, ώστε να περιοριστεί η υποκρισία και να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας, να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, να εκδηλώνουμε την αγάπη μας όταν είναι αληθινή και απλά να είμαστε ευγενικοί με τους άλλους ανθρώπους χωρίς υπερβολές; Πώς  μπορούμε να περιορίσουμε τα ταπεινά μας ένστικτα;

Εννοείται πως δεν είμαι ειδική για να γνωρίζω πώς ο "ψεύτης ντουνιάς", όπως έλεγε και η γιαγιά μου, μπορεί ν' αλλάξει προς το καλύτερο. Μια υπόθεση είναι ότι οι ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι από τη ζωή τους άνθρωποι, οι χορτάτοι, καταφέρνουν να αγνοούν τέτοιες μικρότητες και να επιζητούν την ουσιώδη και πραγματική επικοινωνία κάνοντας βέβαια τις επιλογές τους. Κι όταν λέω χορτάτοι δεν εννοώ από υλικά αγαθά, αλλά από τον  έρωτα, την αγάπη για το σύντροφο, για τη ζωή, για τη φύση, για την καλλιέργεια του πνεύματος. Αυτοί που συμπεριφέρονται με αξιοπρέπεια, που αυτοσαρκάζονται και δεν σαρκάζουν, που βλέπουν τα δικά τους ελαττώματα κι όχι όλων των υπόλοιπων, που δεν περιφέρουν τον εγωισμό ή το μπόι τους, που δεν επιδεικνύουν το λούστρο τους, αυτοί που ακόμα κι αν ο διπλανός  τους έχει ένα μειονέκτημα σε μεγαλύτερο βαθμό από τους ίδιους, αυτοί προβάλλουν το δικό τους, γιατί είναι πιο δυνατοί.

Εκ παιδείας άρξασθαι κι ο δρόμος είναι μακρύς όσο και η ζωή και δύσκολος γιατί πάντα η ροπή προς το κακό είναι πολύ πιο εύκολη ενώ ο ενστερνισμός του καλού χρειάζεται συνεχή άσκηση και αυτοέλεγχο.

Από Ματίνα Γκούτζιου

Books On The Map

http://booksonthemap.gr/

Το Books On The Map είναι ένας διαδραστικός χάρτης της ελληνικής λογοτεχνίας, πάνω στον οποίο «καρφιτσώνονται» όλα τα μέρη που έχουν χρησιμοποιηθεί από Έλληνες συγγραφείς ως το βασικό σκηνικό στο οποίο εξελίσσεται η ιστορία του βιβλίου τους.

«Το site γεννήθηκε μέσα από την αγάπη μας για τη λογοτεχνία και έχει ως στόχο τη χαρτογράφηση των ελληνικών βιβλίων που εκτυλίχθηκαν και συνεχίζουν να εκτυλίσσονται δίπλα μας», γράφει η ομάδα στο site. «Ξεκινώντας από τις προσωπικές μας βιβλιοθήκες και θέλοντας να φτάσουμε στη δική σου».


Ο λόγος για τον οποίο το Books On The Map περιορίζεται στην ελληνική λογοτεχνία δεν είναι ένας αλλά δύο, όπως εξηγούν παρακάτω. Αφενός πρόκειται για μια αρκετά μεγάλη κατηγορία που είναι αρκετή από μόνη της για να κάνει την ιστοσελίδα ένα ολοκληρωμένο κατάλογο τοποθεσιών και αφετέρου θέτει ένα πλαίσιο ώστε να μην καταλήξει το site να γίνει μια χαοτικά μεγάλη βάση στην οποία οι επισκέπτες δεν θα μπορούν να κινηθούν εύκολα.

Εκτός από τις τοποθεσίες που καρφιτσώνουν οι ίδιοι όμως, η ομάδα του BΟΤΜ δίνει τη δυνατότητα στους επισκέπτες να προσθέσουν και οι ίδιοι το δικό τους αγαπημένο βιβλίο στο χάρτη. Το μόνο που έχει να κάνει κάποιος είναι να πατήσει κλικ στο «Υποβολή Τοποθεσίας» και να συμπληρώσει το όνομα του συγγραφέα, τον τίτλο του βιβλίου και τα στοιχεία της πόλης και χώρας όπου αυτό διαδραματίζεται, καθώς και μια μικρή φωτογραφία του εξωφύλλου και μια σύντομη περίληψη της ιστορίας ώστε να δώσει τα απαραίτητα στοιχεία στους υπόλοιπους βιβλιοφάγους που θα επισκεφτούν το χάρτη, και έπειτα να πατήσει «Υποβολή».


Ο χάρτης του BOTM έχει ήδη γεμίσει με δεκάδες κόκκινες πινέζες σε διάφορα σημεία του κόσμου και περιμένει τη δική σας συνεισφορά για να «ταξιδέψει» τους επισκέπτες του σε ακόμα περισσότερα μέρη και ακόμα περισσότερες συναρπαστικές ιστορίες -αφού πρώτα σας πάει μια υπέροχα λογοτεχνική βόλτα κι εσάς τους ίδιους.

17 Νοεμβρίου 2015

Δον Κιχώτης και Σάντσο Πάνθα, σαν να λέμε εμείς κι ο άλλος μας εαυτός

Ένα δοκίμιο του Δημήτρη Νικηφόρου για τις περιπέτειες του ευφάνταστου Δον Κιχώτη με τον πιστό του ακόλουθο, τον Σάντσο Πάνθα, τον άλλο του εαυτό:

Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί πόσοι άραγε είναι αυτοί, μέσα σε γενιές και γενιές αναγνωστών, που υποψιάστηκαν αν δεν κατάλαβαν στα σίγουρα ότι ο αφηγητής Θερβάντες, ο ευφάνταστος ιδαλγός της Μάντσας και ο στερούμενος φαντασίας Σάντσο Πάνθα είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Ο ίδιος άνθρωπος! Τάχατες ο Θερβάντες να το γνώριζε από την αρχή ή το ανακάλυψε και ο ίδιος στην πορεία γράφοντας τον πρώτο τόμο το 1605; Ή μήπως, κατά πως δείχνει πιο πιθανό, στη δική μου ματιά, όταν έγραφε τον δεύτερο τόμο αυτή η διαπίστωση τον έκανε να συνειδητοποιήσει σε τι μετατρεπόταν αναγκαστικά το διήγημα που ξεκίνησε;

08 Νοεμβρίου 2015

"Οδός Αβύσσου", αυτή τη φορά στο Αιγαίο!



Όπου Μακρόνησος, βάλτε τη λέξη Αιγαίο:

"Όξω η Μακρόνησος μούγκριζε μόνη της. Τη βαρυστομάχιαζε το αίμα και τα δάκρυα που ήπιε. Σκεπάστηκε απ' τη νύχτα και μούγκριζε. Κανείς δήμιός της δεν έκανε ήσυχο ύπνο. Όχι απ' τις τύψεις γιατί το' χυσε, αλλά γιατί έχυσε τόσο λίγο...

Η Μακρόνησος μούγκριζε, παραπονιόταν. Ήταν γιατί οι μάρτυρες γιόμοσαν κατά μυριάδες τις πλαγιές της ... Κι οι δήμιοί της είχαν μόνο δυο χέρια. Μόνο δυο ... Αδικία. Αλλά πότε σ' αυτό τον κόσμο νίκησε το Δίκιο; " (Μενέλαος Λουντέμης)

In pochi secondi, da Roma all'Impero (Η μετατροπή, εδαφική επέκταση και εξέλιξη του ρωμαϊκού κράτους σε αυτοκρατορία μέσα σε λίγα λεπτά)

02 Νοεμβρίου 2015

Δηλώσεις και δημοσιεύσεις διχασμένων προσωπικοτήτων, τους λες και πολιτευτές!


Χωρίς έκπληξη, αλλά με δυσφορία βλέπω αναρτήσεις τοπικών πολιτευτών (βουλευτών, δημοτικών και περιφερειακών "αρχόντων"), που ενώ στηρίζουν με το αξίωμα που κατέχουν ή με την ψήφο τους την εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών, τα νέα μέτρα και τις αντιδημοκρατικές, ανθρωποφάγες  και δολοφονικές πολιτικές, εντούτοις παριστάνουν τους "Αμερικάνους", τους ευαίσθητους και ανθρωπιστές, θεωρώντας ότι δεν είσαι αυτό που κάνεις και υπηρετείς, αλλά αυτό που υποκριτικά δηλώνεις. Η συμπεριφορά αυτή πηγάζει από την κύρια έννοια τους να μην χάσουν τα προσωπικά τους προνόμια και απολαβές, αλλά ούτε την πελατεία, δηλ. τους ψηφοφόρους τους. Σαν να λέμε και την πίτα ολόκληρη και το  σκύλο χορτάτο.

Βέβαια δεν πρόκειται για κάτι πρωτόγνωρο, έτσι πολιτεύονται οι δημόσιοι άντρες και γυναίκες στο Ελλάντα από εξανέκαθεν, απλά τώρα το πράγμα ενοχλεί περισσότερο ή γελοιοποιεί περισσότερο τους εκφραστές του, λόγω της πρώην "αριστερής" τους ταυτότητας. Έχει πάρει μάλιστα το φαινόμενο μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.  Θα το παρομοίαζα με το νόσημα της διχασμένης προσωπικότητας, Άλλα ψηφίζω και επιβάλλω κι άλλα υποστηρίζω τάχα ιδεολογικά, για να μην χάσω την πελατεία και το ήθος που μοστράρω ως αληθινό τόσο καιρό!

Μόνος θεός τους το χρήμα και η καρέκλα! Ο αυτοεξευτελισμός λίγο τους νοιάζει! Εξάλλου πάντα βρίσκουν χειροκροτητές και γλείφτες!

Φυσικά δεν σχολιάζουν συχνά. Τι να πουν; Ή τα σχόλια τους είναι όλο υπονοούμενα, ρήσεις, ποιήματα, στιχάκια και αποφθέγματα, κάποια γεμάτα μυστήριο, σαν γρίφοι, γιατί πώς να το παίξεις ποιητής και ευαίσθητος, όταν ζεις εις βάρος των πολλών, όταν κουνάς το δάχτυλο ή φωνάζεις και πολεμάς αυτούς που μέχρι πρότινος υπερασπιζόσουν, παλιοψεύτη, ανθρωπάκο;


28 Οκτωβρίου 2015

Μπέρτολντ Μπρεχτ-”Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου” (Ποιήματα του Σβέντμποργκ, 1939)

Ένα ποίημα του Μπέρτχολντ Μπρεχτ που γράφτηκε το 1939... Θα μπορούσε όμως κάλλιστα να είχε γραφτεί στις μέρες μας. Η διαχρονικότητα του περιεχομένου είναι συγκλονιστική…

Μπέρτολντ Μπρεχτ- "Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου"
(Ποιήματα του Σβέντμποργκ, 1939)


Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
Θεωρούνε ταπεινό
Να μιλάς για το φαΐ
Ο λόγος; Έχουνε κι όλας φάει

Οι ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο
Χωρίς να ’χουνε δοκιμάσει κρέας της προκοπής

Πώς ν’ αναρωτηθούν πού ’θε έρχονται
Και πού πηγαίνουν
Είναι τα όμορφα δειλινά τόσο αποκαμωμένοι
Το βουνό και την πλατειά τη θάλασσα
Δεν τά’χουν ακόμα δει
Όταν σημαίνει η ώρα τους

Αν δεν νοιαστούν οι ταπεινοί
Γι’αυτό που είναι ταπεινό
Ποτέ δεν θα υψωθούν

20 Οκτωβρίου 2015

Εκδρομή με τον ΕΟΣ, πού αλλού; Στα βουνά για αποτοξίνωση!

Στη σελίδα του ΕΟΣ Κοζάνης την προηγούμενη βδομάδα διάβασα την παρακάτω ωραία και γουστόζικη ιστορία της Λεμονιάς (Lemonia Pavlidou), που τόσο έξυπνα και απολαυστικά διαφημίζει και τη δουλειά της (διδασκαλείο ξένων γλωσσών). Είπα, λοιπόν, να τη συνεχίσω, για να μιλήσω και για την τελευταία ανάβαση του συλλόγου στο μοναστήρι του Στομίου, στη θέση Σάδι Μίγας και στα κλέφτικα λημέρια.

Η ιστορία της Λεμονιάς (την αντιγράφω)
Είσαι στο βουνό, επιτέλους πραγματοποιείς το όνειρο της ζωής σου, να φθάσεις στον Μύτικα! Λίγο ακόμα και φθάνεις στο καταφύγιο...νιώθεις Θεός! Ξαφνικά περνάει από μπροστά σου ένα όνειρο. Μην είναι όνειρο , μην είναι οπτασία;.... Αμάν; Τι έχουμε εδώ; Ξεχνάς τον...φόβο ( έλα, παραδέξου το φοβόσουνα λίγο), ξεχνάς την κούραση και βάζεις τα δυνατά σου για να φθάσεις πιο γρήγορα από αυτήν, να ξαλαφρώσεις από..... το βάρος που κουβαλάς, να φανείς κουλ και άνετος και φυσικά να βάλεις το AXE σου. Εντάξει την πρόλαβες , φθάνεις με ήρεμο και σταθερό βήμα, κορμός πιο ίσιος και από κολώνα, κορδωμένος και …αμίλητος και τώρα κάθεσαι άνετος με τους συνοδοιπόρους σου στο καταφύγιο του Αποστολίδη λες και είσαι στο σαλόνι του σπιτιού σου και κάνεις πως ατενίζεις τον ορίζοντα ενώ σε έχει πιάσει πονοκέφαλος με το να την κοιτάζεις με την άκρη του ματιού σου που φτάνει αέρινη και δροσερή, ενώ συγχρόνως χώνεις διακριτικά την μούρη σου στην μασχάλη για να δεις αν όντως κάνει δουλειά το αποσμητικό σου. Καλά όλα αυτά αλλά η πείνα σε έχει θερίσει, θέλεις να φας το σύμπαν όμως «ρεμάλι...το νου σου!!! Μην σε περάσει και για λιγούρη» σου λέει η φωνή του savoir vivre και faire μαζί. Παίρνεις μονάχα ένα πιάτο μακαρόνια με κιμά, κάθε ορειβάτης που σέβεται τον εαυτό του ξέρει πως οι υδατάνθρακες είναι βάλσαμο για ένα κουρασμένο... κορμάκι. Αλλά κάτσε, ωχ! «νομίζω πως το όνειρο με κοιτάζει....Ρε συ σίγουρα». Κάνεις πως τανύζεσαι και χασμουριέσαι παράλληλα, ρίχνοντας το κεφάλι προς τα πίσω και μετά αδιάφορα προς το μέρος της...ρε μ... με κοιτάει ρε συ....οκ Μένιο, κουλ αγόρι μου εμείς κάτι τέτοιες τις τρώμε για μεζέ... Συνεχίζεις ήσυχα το φαγάκι σου και μασάς καμιά εκατοσταριά φορές την μπουκιά σου πρώτον γιατί έτσι σε συμβούλεψε η διαιτολόγος σου και δεύτερον γιατί προσπαθείς να κοροϊδέψεις το ανήσυχο στομάχι σου που βρυχάται και σου φωνάζει" πιο γρήγορα λέμε, πεθαίνω!". ¨Κάτσε να πούμε¨ του λες, ¨μην σε περάσει και για κανένα λαίμαργο!" Την βλέπεις σηκώνεται, λες να φύγει; “Μπράβο το θηρίο ανάβαση και κατάβαση αυθημερόν;; αχ, ένα τέτοιο κριάρι έψαχνα καιρό τώρα” . Δεν μπορείς όμως εύκολα μα ψυχολογήσεις τις κινήσεις της, έρχεται φεύγει τι στο καλό κάνει;; «Δεν καταλαβαίνω, τώρα το πιάτο της γιατί το παίρνει μαζί της, θα το πάει μ΄3εσα στην κουζίνα; Μπράβο τρόποι οι Ευρωπαίες, όχι σαν εμάς τα βόδια του Ελ…. ρε συ αυτή προς τα δω έρχεται , έχει γούστο..» Σκουπίζεις βιαστικά με την χαρτοπετσέτα τα κόκκινα λάδια από τα γένια σου, έτσι είχες να νιώσεις από τότε που σε άφησε η μαμά σου πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο και δεν καταλάβαινες το γιατί. Τι είναι αυτά ρε Μένιο; έλα αγόρι μου μην γίνεσαι μπουνταλάς, εσύ κάνεις παιχνίδι από τα εννιά σου , τώρα θα κωλώσεις; Συνέχισε την τακτική που ποτέ δεν σε πρόδωσε και το παιχνίδι είναι δικό σου. Λιτός, βαρύς, λακωνικός, μετρημένα τα λόγια σου και η γκόμενα θα μπει στο αμάξι σου με το που φτάσετε στα Πριόνια. ….
-“MAY I SEATT HERE WITH YOU?”…..σου λέει χαμογελαστή
…………ένα ρόπαλο σε βάρεσε στα αυτιά, καίνε, κοκκινίζουν ένα τρομερό βουητό σαν αυτόν τον θόρυβο που ρίξανε μαζί με το μαύρο της διακοπής της ΕΡΤ, διαπερνά από το ένα αυτί σου στο άλλο, είναι σαν να λιποθύμησες η σαν να συνήλθες μόλις από ένα εγκεφαλικό και αυτή από πάνω σου αλλά αντί να φοράει την στολή της νοσηλεύτριας, είναι εκεί όπως την είχες πρωτοδεί να σκαρφαλώνει στην Κακιά Σκάλα και να σου ανοιγοκλείνει το στόμα με ευγένεια και χαμόγελο αλλά εσύ ξαφνικά δεν ακούς. Οι φίλοι σου όμως γιατί είναι μια χαρά; Αυτοί μιλάνε και ακούνε και..μιλάνε σου λέω μιλάνε και την ακούνε και εσύ ναρκωμένος, αμήχανος πέφτεις με τα μούτρα στα μακαρόνια, και ξεχνάς τρόπους και τα comme il faut και παραγγέλνεις και δεύτερο πιάτο, και τρίτο…
Μένιο; Σκέφτεσαι, άσε τα μακαρόνια και από Δευτέρα ξεκινάς Αγγλικά στην Λεμονιά, στο AVENTURA!


Η συνέχεια της ιστορίας:
   Μια βδομάδα είχε που ξεκίνησε τα Αγγλικά στης Λεμονιάς ο Μένιος. Δεν πρόλαβε να μάθει πολλά, αλλά ήλπιζε ότι κάπως καλύτερα θα τα κατάφερνε με το "όνειρο"!
Η εξόρμηση του ΕΟΣ Κοζάνης στις 18 Οκτωβρίου είχε προορισμό την Κόνιτσα κι από κει ανάβαση προς τη μονή Στομίου κι ακόμα πιο ψηλά, στη θέση Σάδι Μίγας, και στα λημέρια των κλεφτών σε υψόμετρο 1770 μέτρων. 
Ως έμπειρος (σε όλα) ο Μένιος θα ακολουθούσε τη μεγάλη διαδρομή! Η αναχώρηση πρωινή (7.00 π.μ.), το λεωφορείο γεμάτο κι εκείνη παρούσα!
-"Good morning", καλημέρισε ο Μένιος!
-"Good morning, Menios," αντιχαιρέτισε εκείνη μ' ένα ζεστό χαμόγελο, που προοιώνιζε μια υπέροχη μέρα!

Μια εκλειπούσα παρομοίωση


" Ήταν ντροπαλός και ένοχος σαν το παιδί που έκλεψε γλυκό απ' το βάζο" διαβάζω σε λογοτεχνικό βιβλίο. Θυμάμαι ότι στα μικράτα μου η παρομοίωση αυτή χρησιμοποιούνταν ακόμα, αφού ενίοτε τα γλυκά κρύβονταν από τη μητέρα για να "ξεντροπιαστεί", αν κάποιος μουσαφίρης χτυπούσε την πόρτα του σπιτιού. Από τα γλυκά του κουταλιού, σιροπιαστά, κουραμπιέδες κλπ ένα μεγάλο μέρος, το καλύτερο, φυλάγονταν για τους επισκέπτες, ενώ τα κομμάτια που δεν έβγαιναν πολύ καλά στο μέγεθος ή στο σχήμα, τρώγονταν από τους οικείους. Το αντίθετο δηλ. απ' ότι συμβαίνει σήμερα. Πήγαζε η συμπεριφορά αυτή στο παρελθόν από το σεβασμό στον ξένο, από το φόβο του σχολιασμού για την α-νοικοκυροσύνη της οικοδέσποινας ή από την φτώχεια των ανθρώπων.
Σήμερα οι μουσαφιραίοι είναι σπάνιοι, οι άνθρωποι πνιγμένοι σε ποικίλες υποχρεώσεις δεν προλαβαίνουν ή δεν τους απομένει η διάθεση για να χαρούν την ανθρώπινη συντροφιά και επικοινωνία, αλλά τα γλυκά - συνήθως αγορασμένα από τα ζαχαροπλαστεία - αφθονούν για να τα τρώμε μόνοι μας ή σε πιο κλειστό οικογενειακό κύκλο. 

Άρτεμις, Αρτεμισία, "Αρτεμισούλα", μαμά μου, χρόνια πολλά!


Του Αγίου Αρτεμίου σήμερα, προστάτη της Ελληνικής Αστυνομίας, πολιούχου της Μυκόνου κλπ θρησκευτικοελεγκτικών μηχανισμών! Συγχρόνως σήμερις εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Οστεοπόρωσης και η Διεθνής Ημέρα Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας, ήτοι ευκαιρία για φιέστες, συνάξεις, συνεδριάσεις, κεράσματα κλπ ευφάνταστα και κερδοσκοπικά δρώμενα. 

Όμως σήμερα γιορτάζει και η μανούλα μου που τη λένε Άρτεμις, όπως την αρχαία θεά, τη βασίλισσα των βουνών και των δασών, αν και η δικιά μου Άρτεμις, η μαμά μου, υπήρξε βασίλισσα μόνον στον οίκο της! Βασίλισσα χωρίς υπηρέτες, όπερ σημαίνει δουλειά από το πρωί ίσαμε το βράδυ, για να φροντίζει για όλα πριν από μας για μας, για να παραστέκεται σε όλους, για να νοιάζεται παραπάνω από μας για τις δικές μας έννοιες, για να επωμίζεται, αν αυτό είναι δυνατόν, τον πόνο μας, κάθε άχθος και να μας αφήνει πιο ανάλαφρους και λυτρωμένους! Όπως οι περισσότερες μαμάδες δηλαδή, μόνον που αυτή είναι η δική μου μαμά και επομένως αυτή εκπροσωπεί για μένα τον άγγελο της ζωής μου, τον μοναδικό ανιδιοτελή και μόνιμο συμπαραστάτη μου.

Οι συγκρούσεις μας πολλές - οι περισσότερες εξαιτίας μου - αλλά η αγάπη εκατέρωθεν αδιαμφισβήτητη. Ό,τι με τόση ευκολία και αυθόρμητα πληκτρολογώ εδώ, τα βαθιά συναισθήματα αγάπης και ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα μου, σπάνια τα έχω εκφράσει σ' εκείνη! Τελευταία, τώρα που παραγέρασε, τώρα που η καρδούλα μου την συμπονεί για την ανημπόρια της ηλικίας της, τώρα που σκέφτομαι ότι λίγα είναι πλέον τα χρόνια της, τώρα μαλάκωσα κι έγινα πιο τρυφερή, της εκφράζω κάπως πιο συχνά την αγάπη μου. Προχθές αφού τη χαιρέτησα και κάλεσα το ασανσέρ, βλέποντας τη γριά μητέρα μου στην πόρτα, γύρισα πίσω την αγκάλιασα σφιχτά και της είπα πόσο την αγαπώ! "Πολύ με συγκίνησες, κοριτσάκι μου" μου έλεγε για κάποιες μέρες! Τι στο διάολο σκληρή και δύσκολη κόρη που υπήρξα! Σκέτος παιδεμός!

Χρόνια πολλά, μανούλα μου! Σ' αγαπώ πολύ πολύ πολύ...και πρέπει να σου μάθω υπολογιστή ή να σου ανοίξω σελίδα στο f/b για να διαβάζεις τα ανομολόγητα και να συγκινείσαι που είσαι και συγκινησιάρα!

19 Οκτωβρίου 2015

Πόσα να φορτωθεί ο γάιδαρος του Χότζα;


Διδακτική ιστορία:

Κάποτε ο Ναστραντίν αγόρασε ένα γάιδαρο. Ο πωλητής έδωσε στο Χότζα διάφορες οδηγίες για το ζώο. Του είπε λοιπόν ότι ο γάιδαρος πρέπει να τρώει τρεις οκάδες κριθάρι κάθε μέρα. Το πρώτο διάστημα ο Χότζας ακολούθησε τις οδηγίες, κάποια στιγμή όμως σκέφτηκε «Και τι θα πάθει αν του μειώσω λίγο την τροφή;».
Έτσι άρχισε να του δίνει δυο οκάδες κριθάρι την ημέρα. Καθώς φαινόταν ότι ο γάιδαρος δεν είχε πρόβλημα, ο Χότζας συνέχισε να μειώνει σταδιακά την τροφή. Ο γάιδαρος αδυνάτισε και εξαντλήθηκε. Αυτό όμως δεν πτόησε το Χότζα που, όσο ο γάιδαρος στεκόταν στα πόδια του, τόσο του μείωνε την τροφή. Στο τέλος, κατέληξε να αφήσει το ζώο εντελώς νηστικό. Καθώς ο γάιδαρος επιβίωνε ακόμη, ο Χότζας ήταν ενθουσιασμένος γιατί είχε κατορθώσει να εκπαιδεύσει το γάιδαρο να ζει χωρίς τροφή.
Το ζώο άντεξε την απόλυτη πείνα για λίγες μέρες και στο τέλος ψόφησε. Ο Χότζας ήταν απαρηγόρητος για το χαμό του ζώου. Στους φίλους και συγγενείς που προσπάθησαν να μάθουν την αιτία της τόσης θλίψης απαντούσε: «Δε με νοιάζει τόσο που τον έχασα. Αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο απ” όλα είναι ότι μόλις συνήθισε να μην τρώει, ψόφησε».


Ο Νασρεντίν Χότζα ή γνωστότερος ελληνικά ως Ναστραντίν Χότζας (το όνομα σημαίνει «Η δόξα της Πίστης» στα Αραβικά) ήταν ένας δημοφιλής κεντρικός ήρωας μύθων, παροιμιών, ανεκδότων που κυκλοφορούσαν ευρύτατα σε όλες τις κοινωνικές τάξεις της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανόμενης και της Τουρκίας.

Κατοχή και απελευθέρωση - Eννιά ταινίες για την κατοχή και την απελευθέρωση της Αθήνας από το Γερμανικό ζυγό


Γνωρίζουν οι περισσότεροι Έλληνες ότι η Αθήνα απελευθερώθηκε από τον Γερμανικό ζυγό στις 12 Οκτωβρίου του 1944; Μάλλον όχι. Πολύτιμο υλικό για την κατοχική Αθήνα μπορεί να βρει κανείς στην πραγματικά υποδειγματική ιστοσελίδα 12 Οκτώβρη: H Αθήνα ελεύθερη που περιέχει από χρονολόγιο της απελευθέρωσης μέχρι διαδραστικό χάρτη με τα στέκια της Κατοχής.

Επίσης στην ιστοσελίδα: Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος υπάρχει αφιέρωμα με τίτλο «Εικόνες της κατοχής και της απελευθέρωσης». Πρόκειται για εννέα ταινίες μυθοπλασίας (από το 1946 ως το 1970) που εστιάζουν στις χρονικές περιόδους της Κατοχής και της Απελευθέρωσης με επίκεντρο την Αθήνα, κι όχι μόνο. Κάποιες όπως το «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» είναι από τις πιο γνωστές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ άλλες όπως το «Μπλόκο», είναι σχεδόν άγνωστες.

Αδούλωτοι σκλάβοι (1946) του Βίωνα Παπαμιχάλη




Ένα διπλό σημαντικό ντεμπούτο: H Έλλη Λαμπέτη στην πρώτη κινηματογραφική της ερμηνεία, και το πρώτο κινηματογραφικό soundtrack του Μάνου Χατζιδάκι. Στην Αθήνα, παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μια παρέα νέων σχεδιάζει να ανεβάσει το Όνειρο θερινής νυκτός του Σαίξπηρ. Η έκρηξη όμως του πολέμου ανατρέπει τα πάντα. Την ταινία, η οποία αποτελεί και την πρώτη ελληνική ταινία με θέμα την αντίσταση, ξεκίνησε να σκηνοθετεί ο Μάριος Πλωρίτης. Υπό το φόβο της αποτυχίας σύντομα την εγκατέλειψε και την ολοκλήρωσε ο σκηνοθέτης και επίσης κριτικός κινημ/φου Βίων Παπαμιχάλης, στον οποίον και καταχωρήθηκε, δίχως να λάβει τελικά εξαιρετικές κριτικές.

16 Οκτωβρίου 2015

Ο λιποτάκτης (Boris Vian)



"Κύριε Πρόεδρε, δεν θέλω να πάω στον πόλεμο, να σκοτώσω αθώους ανθρώπους, δεν θέλω να σ' ενοχλήσω, όμως πήρα την απόφασή μου, θα λιποτακτήσω... 
Από τότε που γεννήθηκα, είδα τον πατέρα μου να πεθαίνει, είδα τ' αδέρφια μου να φεύγουν, είδα τα παιδιά μου να κλαίνε, είδα τη μάνα μου στον τάφο να περιγελά τις βόμβες και τα σκουλήκια, κι όταν ήμουνα στη φυλακή μου πήραν τη γυναίκα, μου πήραν την ψυχή...
Θα γυρίζω στους δρόμους της Γαλλίας, από τη Βρετάνη μέχρι την Προβηγκία, και θα λέω στους ανθρώπους να μην υπακούσουν, να μην πάνε στον πόλεμο, να μη φύγουν, κι αν με κυνηγήσετε, πείτε στους άντρες σας πως δεν κρατώ όπλο..."



Περίπου αυτά λέει στο εμβληματικό, βαθιά αντιπολεμικό τραγούδι του ο Μπόρις Βιάν, ο Γάλλος συγγραφέας, ποιητής, μουσικός και μηχανικός στο επάγγελμα, που έφυγε πολύ νέος, μόλις 39 χρονών  (1920-1959). Πρόκειται για το τραγούδι με τίτλο "Le déserteur", ο λιποτάκτης.

Πηγή: http://katerinatoraki.blogspot.gr/2015/10/blog-post.html

15 Οκτωβρίου 2015

Γιατί γιορτάζουμε την είσοδο στον Β΄παγκόσμιο πόλεμο (28η Οκτωβρίου) κι όχι την απελευθέρωση από τους Γερμανούς (12η Οκτωβρίου);




12η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΚΑΙ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ (Γιώργος Αλεξάτος)


Η 12η Οκτωβρίου είναι η μέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Γερμανούς κατακτητές.

Προκύπτει βέβαια το ερώτημα, γιατί στη χώρα μας έχει ανακηρυχθεί εθνική γιορτή η επέτειος της εισόδου της Ελλάδας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η 28η Οκτωβρίου, και όχι η 12η Οκτωβρίου, που συμβολικά θα μπορούσε να θεωρηθεί η μέρα της εξόδου απ' αυτόν, όπως εξάλλου συμβαίνει στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που είχαν κατακτηθεί από τον φασιστικό Άξονα και στις οποίες γιορτάζεται η μέρα της απελευθέρωσής τους.

Πολύ συχνά ακούμε και διαβάζουμε ότι η καθιέρωση της 28ης Οκτωβρίου έγινε από το μεταπολεμικό καθεστώς για να συνδεθεί με το "ΟΧΙ" του δικτάτορα Μεταξά, ενώ αν είχε καθιερωθεί η 12η Οκτωβρίου αναγκαστικά θα έπρεπε να γίνεται αναφορά στους αγώνες της Εθνικής Αντίστασης, κορμό της οποίας αποτέλεσε το ΕΑΜ.

Χωρίς να αμφιβάλλω για τις σκοπιμότητες του μεταπολεμικού καθεστώτος, επισημαίνω ότι η 28η Οκτωβρίου γιορτάστηκε για πρώτη φορά ήδη το 1941 στην κατεχόμενη Αθήνα, με διαδήλωση που οργάνωσαν οι κομμουνιστές φοιτητές και διαλύθηκε από τους Ιταλούς. Γιορταζόταν και τα επόμενα χρόνια της Κατοχής, με πρωτοβουλία του ΕΑΜ, και συνήθως ο γιορτασμός της συνοδευόταν από συγκρούσεις με τους κατακτητές.

Η αναγνώρισή της ως εθνικής επετείου από το ΕΑΜικό κίνημα σχετίζεται με την αντίσταση του ελληνικού λαού στην επίθεση της φασιστικής Ιταλίας και την απώθηση των εισβολέων έξω από το ελληνικό έδαφος, που υπήρξε και η πρώτη νίκη ενός λαού στον πόλεμο κατά του φασιστικού Άξονα. Το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης εμφανίστηκε, άλλωστε, ως συνέχεια αυτού του αγώνα, αναφερόμενο στο "ΟΧΙ" που είπε και συνέχισε να λέει και κατά την Κατοχή, ο λαός.

Δεν είναι τυχαίο το ότι για συμβολικούς λόγους η 28η Οκτωβρίου 1946 επιλέχθηκε ως η μέρα ανακοίνωσης της συγκρότησης του Αρχηγείου του αντάρτικου στρατού που δυο μήνες μετά θα ονομαζόταν Δημοκρατικός Στρατός της Ελλάδας (ΔΣΕ).

Αν η 12η Οκτωβρίου "δεν βόλευε" το καθεστώς, το ίδιο ισχύει και για την Αριστερά. Η ανακήρυξή της σε εθνική γιορτή θα θύμιζε τους όρους υπό τους οποίους πραγματοποιήθηκε η Απελευθέρωση, μετά από τις συμφωνίες Λιβάνου και Καζέρτας. Επιπλέον, η Αριστερά έλεγε πάντα πως ο ένοπλος αγώνας δεν σταμάτησε στις 12 Οκτωβρίου 1944. Συνεχίστηκε τον Δεκέμβρη και έληξε -προσωρινά- με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, τον Φεβρουάριο 1945, για να ξαναρχίσει με το νέο αντάρτικο του ΔΣΕ.

12 Οκτωβρίου 2015

Αρχαίο θέατρο -Τα μέρη του αρχαίου θεάτρου


Ένα κατατοπιστικό, καλοφτιαγμένο, ευχάριστο  και διασκεδαστικό παιχνίδι για να αντιληφθεί κανείς τους χώρους του αρχαίου θεάτρου και τη λειτουργικότητά τους, μπορεί να δει κανείς εδώ









Τα κύρια μέρη του αρχαίου ελληνικού θεάτρου ήταν η σκηνή, η ορχήστρα και το κοίλον, με τα ακόλουθα επιμέρους μέρη:
Η σκηνή: ορθογώνιο, μακρόστενο κτήριο, που προστέθηκε κατά τον 5ο αι. π.Χ. στην περιφέρεια της ορχήστρας απέναντι από το κοίλον. Στην αρχή ήταν ισόγεια και χρησιμοποιούταν μόνο ως αποδυτήρια, όπως τα σημερινά παρασκήνια.

03 Οκτωβρίου 2015

Ούτε για "σκλιντζαράκια" τα πορτοκάλια της λαϊκής!



Συφοριασμένα τα καλύτερα πορτοκάλια που βρήκαμε στη λαϊκή αγορά! Μισοκίτρινα, μισοπράσινα, γεμάτα μαύρα στίγματα, ούτε για ξύσμα η φλούδα τους και μάλλον μόνον για χυμό κι όχι για φαγητό! Τιμή κιλού από 1.25 - 1.50 € για να πάρεις σκάρτο πράμα! Σκέφτομαι ότι οι τιμές στις λαϊκές είναι για Α' ποιότητα, αλλά τα προϊόντα τελευταίας διαλογής. Πού πήγαν τα πορτοκάλια που ανοίγαμε τη φλούδα τους με τα δάχτυλα και κάναμε "σκλιντζαράκια"; 

Τι ήταν το σκλιντζαράκι; Ένα βραχιολάκι από φλούδες πορτοκαλιού. Κόβαμε τη φλούδα του πορτοκαλιού σε μικρά ανώμαλα αλλά ισομεγέθη κομμάτια, τα περνούσαμε με ένα βελόνι σε κλωστή, όπως τις χάντρες του κολιέ, τα δέναμε, τ' αφήναμε να ξεραθούν πάνω στη σόμπα για να είναι ελαφριά και να μην κόβονται με το χτύπημα και μετά παίζαμε μ' αυτό το βραχιολάκι, το σκλιντζαράκι, πετώντας το στον αέρα και ξαναπιάνοντας το σαν ένα τόπι. Υπήρχαν κι άλλες παραλλαγές του παιχνιδιού. Για παράδειγμα στην ομαδική του εκδοχή, ο ένας παίχτης προσπαθούσε να περάσει το σκλιντζαράκι σ' ένα τέρμα, ενώ ο "τερματοφύλακας" προσπαθούσε να το αποκρούσει. Το παιχνίδι μου το έμαθε η γιαγιά μου (γεννημένη την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα), πράγμα που σημαίνει ότι υπήρχε από την εποχή της, τότε που δεν παράγονταν βιομηχανοποιημένα παιχνίδια. 

Τα πορτοκάλια των εικόνων στο διαδίκτυο σε ποια λαϊκή τα πουλάνε; Ή μόνον εξάγονται κι εμείς τρώμε τη σκαρταδούρα;

28 Σεπτεμβρίου 2015

Μάγεμα η φύσις κι όνειρο!


Ολιγομελής η ομάδα του ΣΕΟ που αποφάσισε να εκδράμει στα Ζαγοροχώρια και στη χαράδρα του Βίκου το Σαββατοκύριακο (26-27 Σεπτεμβρίου) λόγω καιρού. Οι ολίγοι συμμετέχοντες χωριστήκαμε σε δυο ομάδες, στους έμπειρους, τολμηρούς, εξοπλισμένους και παντός καιρού που αποφάσισαν να διασχίσουν το φαράγγι του Βίκου και στους ολίγον ορειβάτες ή περιπατητές, τους άπειρους, διστακτικούς ή τους ακατάλληλα υποδημένους όπως η αφεντιά μου που αποφάσισαν ή πείστηκαν από τον αρχηγό της εκδρομής να περπατήσουν ένα μικρότερο μονοπάτι από τη Βίτσα ως τους Κήπους. Τα παπούτσια από το "λίντελε" (Lidl) απερρίφθησαν ως ακατάλληλα για δύσκολες διαδρομές. Σου λέει ότι για να περπατάς στα όρη, στ' άγρια βουνά και σ' άλλα δύσβατα, χρειάζεσαι υποδήματα των 150, 200€ και άνω! Κι ότι ο ορειβάτης ο σωστός χρειάζεται να βάλει, σταδιακά ευτυχώς, βαθιά το χέρι στην τσέπη!

25 Σεπτεμβρίου 2015

Αχ, Ελένη!


                             
Καταγωγή Ελένης
Κόρη του Δία είτε από τη Λήδα είτε από τη Νέμεση:

Όταν ο Δίας πλάγιασε με τη Λήδα παίρνοντας τη μορφή του κύκνου, την ίδια νύχτα που εκείνη βρέθηκε ερωτικά με τον Τυνδάρεω (τον θνητό σύζυγο της), από τον Δία γεννήθηκε ο Πολυδεύκης και η Ελένη, από τον Τυνδάρεω ο Κάστορας και η Κλυταιμνήστρα. Ωστόσο, κάποιοι διηγούνται ότι η Ελένη είναι κόρη της Νέμεσης και του Δία. Αυτή δηλαδή, προκειμένου να αποφύγει την επαφή με τον Δία, μεταμορφώθηκε σε χήνα, αλλά ο Δίας πήρε τη μορφή του κύκνου και ενώθηκε μαζί της. Από το σμίξιμό τους αυτή γέννησε ένα αυγό που κάποιος βοσκός βρήκε στα δάση και το έφερε και το έδωσε στη Λήδα· και αυτή το έβαλε σε ένα κιβώτιο και το φύλαξε και όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή γεννήθηκε η Ελένη που την ανέθρεψε σαν να ήταν δική της κόρη. (Απολλόδ. 3.10.5-7)



Γενεαλογικό δέντρο Ελένης:












Ετυμολογία του ονόματος Ελένη:

Yπάρχουν διαφορετικές εκδοχές για την προέλευση του ονόµατος Eλένη. ∆ύο από αυτές είναι:
α) από τη ρίζα ελ – του ρήµατος αἱρῶ = κυριεύω, καταστρέφω, 
β) από το ουσιαστικό ἑλένη ή ἑλάνη = λαµπάδα, οπότε το Eλένη θα σήµαινε φως, λάµψη.

Η ιστορία της Ελένης εν συντομία (αρπαγές, γάμοι, θάνατος):

Λέγεται (Σχόλ. Ευρ. Ορ. 249) ότι η Αφροδίτη, για κάποιο λόγο, είτε από θυμό προς τον Τυνδάρεω ή από ζήλεια για την ομορφιά των θυγατέρων του, καταράστηκε τις τρεις κόρες του,Τιμάνδρα, Κλυταιμνήστρα, Ελένη, να κάνουν πολλούς γάμους και να μην μείνουν πιστές στους άνδρες τους.

24 Σεπτεμβρίου 2015

Πατέρα, πάμε να δούμε την Ελένη; Όχι, τη θεία-Ελένη, την Ελένη του Ευριπίδη!


Πολύ μου αρέσει η εισαγωγή του σχολικού βιβλίου στην Ελένη του Ευριπίδη! 
Το θέατρο ως μέσο ψυχαγωγίας, παιδείας, προβληματισμού και καινοτομιών εδώ και 2500 χρόνια!

Πόσο ωραία η εικόνα του γιου με τον πατέρα που την άνοιξη του 412 π.χ. και στα πλαίσια των Μεγάλων Διονυσίων οδεύουν προς το θέατρο συζητώντας και διαφωνώντας! Και πόσο ζηλευτή για μας τους σύγχρονους γονείς αυτή η σκηνή! Γιατί σήμερα που τα μέσα διασκέδασης είναι πολλά και διαφορετικού είδους στον Δυτικό, τον "αναπτυγμένο" κόσμο, και βέβαια ως επί το πλείστον κενά πολιτισμού και ουσιαστικού περιεχομένου,  λίγα είναι τα παιδιά που θα συνόδευαν τους γονείς τους για να απολαύσουν μαζί μια καλή θεατρική παράσταση! 

Γιατί τι ξέρουμε εμείς οι γονείς; Τίποτα στα μάτια ενός εφήβου! Έτσι πάει νομοτελειακά, οι νεότερες γενιές να αμφισβητούν τις παλιότερες και είναι αυτή η αμφισβήτηση που γεννά τις καινούργιες ιδέες και εξελίσσει! Το χάσμα των γενεών, λοιπόν, είναι παλιά ιστορία! Το βλέπουμε στην παρακάτω ιστορία. 

Εκπληκτικό και το γεγονός  ότι ακόμα και στα δύσκολα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου και παρά το γεγονός ότι το μέλλον τους φαντάζει ζοφερό, οι Αθηναίοι συρρέουν στα θέατρα τους για να παρακολουθήσουν παραστάσεις! Τόσο σημαντικές τις θεωρούσαν! Και είναι! Γι'αυτό και τις παρακολουθούμε με το ίδιο ενδιαφέρον και σήμερα! 


Άνοιξη του 412 π.Χ..Χιλιάδες θεατές κατευθύνονται προς το θέατρο του Διονύσου, κάτω από την Ακρόπολη. Ανάμεσά τους ένας έφηβος με τον πατέρα του. Ο έφηβος ανυπομονεί να δει την παράσταση. Ο πατέρας του όμως δε συμμερίζεται την αδημονία του:

– Ο Ευριπίδης... Μα τι έχετε πάθει εσείς οι νέοι και σας αρέσει ο Ευριπίδης;, τον ρωτάει μάλλον περιπαικτικά. Εμένα ποτέ δε με ενθουσίασε.

– Δεν έχεις δίκιο. Είναι μεγάλο ταλέντο.

20 Σεπτεμβρίου 2015

Παγκάκια για τα παιδιά ενός κατώτερου πολιτικού συστήματος


Περιμένοντας τον άντρα μου στην αυλή του σχολείου του κάθισα σε ένα από τα 3-4 παγκάκια που διαθέτουν οι υπαίθριοι χώροι του (το σχολείο έχει 500 περίπου μαθητές). Τρεις κακοβαμμένες σανίδες, βιδωμένες σε δυο λυγισμένα παλιοσίδερα! Το αίτημα του σχολείου για την κατασκευή τους υποβλήθηκε στο Δήμο (παλιότερα) κι ο Δήμος αυτό κατάφερε να κατασκευάσει είτε λόγω έλλειψης κονδυλίων, είτε γιατί θεωρεί ότι οι μαθητές και το σχολείο δεν αξίζουν κάτι καλύτερο, ποιοτικότερο και καλαίσθητο!
Φυσικά τα ίδια χάλια, τις ίδιες απαράδεκτες και με περιφρόνηση προς τον πολίτη κατασκευές, συναντά κανείς στους περισσότερους δημόσιους χώρους στη χώρα! Για παράδειγμα στον ποδηλατοδρόμο Κοζάνης - Αργίλου υπάρχουν δυο παγκάκια της ίδιας νοοτροπίας, σαν ψωράλογα!
Η απορία που μου δημιουργείται είναι γιατί δεν κατασκευάζεται άπαξ ένα όμορφο παγκάκι, ένα μικρό έργο τέχνης με μεράκι και λίγο μεγαλύτερο κόστος (δεν απαιτούνται δα και τα γρόσια!) που να μείνει για χρόνια και να τιμά και τον δήμαρχο, τον δωρητή, τον σύλλογο ή όποιον φορέα το κατασκεύασε!
Όπου έχω ταξιδέψει, τέτοιο χάλι δεν έχω δει! Ακόμα και στα φτωχά Βαλκάνια, για παράδειγμα στο πρόσφατο ταξίδι στη Ρουμανία, είδα στα μεγάλα πάρκα τους, στους δρόμους κλπ παγκάκια κατασκευασμένα με σεβασμό κι όχι με απαξίωση για τον πολίτη, μερικά απ' αυτά μικρά έργα τέχνης που κοσμούν ως γλυπτά τις πόλεις τους. Εμείς τίποτα! Ντροπή σ' αυτούς που δεν μπορούν να τιμήσουν το αξίωμα τους, γιατί "αρχή άνδρα δείκνυσι".





Στη μακρινή Νέα Ζηλανδία μέλη του οργανισμού CLASSOC - University of Auckland τραγουδούν και χορεύουν με Αρχαία Ελληνικά!

Τα video (και όχι μόνον όπως φαίνεται από τη σελίδα τους στο f/b: https://www.facebook.com/uoaclassoc) είναι δουλειά του μη κερδοσκοπικού οργανισμού: C L A S S O C - University of Auckland Classical Society / classoc από τη Νέα Ζηλανδία. Η Αρχαία Ελληνική Γλώσσα με ερασμιακή προφορά επενδύεται με σύγχρονη μουσική και τη ζωντάνια και το χιούμορ των σπουδαστών της και το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό, μα τον Δία! 

                               


17 Σεπτεμβρίου 2015

Πάρτι θηλέων!

Κι όμως τα δικά μας πάρτι στη δεκαετία του '70 ήταν θηλέων! Με τα αγόρια που φοιτούσαν σε σχολεία αρρένων δεν είχαμε πολλά πάρε δώσε για να μη μας παρεξηγήσουν και σχολιάζουν και μας και τις οικογένειες μας, επιπλέον για να μη μας "ξεγελάσουν" και σχετιστούμε, πράγμα απαγορευμένο και μη συμβατό με την ηθική της εποχής!

Ακόμα και το να μιλάς με ένα αγόρι στο δρόμο, μπορούσε να σου δημιουργήσει προβλήματα, αν σε έβλεπε κάποιος καθηγητής σου ή ο κουτσομπόλης γείτονας που έσπευδε να σε καρφώσει στους γονείς, αφήνοντας κάποιο πονηρό υπονοούμενο! Ο καθένας ερμήνευε αυτό που έβλεπε κατά το δοκούν ή μάλλον συνήθως καχύποπτα. Καταπιεσμένες λοιπόν οι νεαρές κοπέλες από θηλέων σχολεία, με αυστηρούς γονείς και καθηγητές και ζώντας σε μια άκρως συντηρητική κοινωνία, τουλάχιστον στην ελληνική επαρχία, κάναμε και τα πάρτι μας θηλέων! Χορεύαμε σέικ και μπλούζ μεταξύ μας ακούγοντας Bee Gees, Boney M, Rolling Stones, Beatles, Joe Dassin, Adamo, Albano-Romina, Abba κ.α.

Εφηβικά ερωτικά σκιρτήματα (ποίημα)


Γραμμένο το 1978, σε εφηβική ηλικία, εκφράζει έντονα ερωτικά και ανεκπλήρωτα συναισθήματα. Ο έφηβος την εποχή εκείνη στην επαρχία ασφυκτιούσε μέσα σ' ένα κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον που δεν τον εξέφραζε και τον καταπίεζε, ενώ οι εφηβικές ερωτικές σχέσεις απαγορεύονταν δια ροπάλου. Παρά τις απαγορεύσεις και την αυστηρότητα οι νέοι ερωτεύονταν, έστω νοερά!


Κι ύστερα σαν αναπάντεχα αισθανθείς 
τα τεντωμένα νεύρα σου να χαλαρώνουν
κι αίφνις νιώσεις βαθιά μες την ψυχή 
την ευτυχία της απέραντης σιωπής
Τότε, θέλεις να μιλήσεις 
Να μιλήσεις γι' αγάπη!
Να τη στολίσεις, να την τραγουδήσεις
Να γεμίσει όλος ο τόπος μ' αγάπη
Να την αφήσεις να σε ζώσει σφιχτά 
κι έπειτα σιγά σιγά να σε λιώσει 
μες στη γλυκιά, μεθυστική ηδονή του πόνου της.
Να μιλήσεις, να μιλήσεις και τι να πεις;
Λείπουν τα λόγια!
Τάξεραν τότε ο Αδάμ κι η Εύα
κι όταν τη νύχτα εκείνη κάτω απ' τη μηλιά θέλησαν να τα ζήσουν
Τότε.... τους έδιωξε.
Φοβήθηκε τον πειρασμό.
Έπειτα είναι κι ο φόβος
Ίσως φανείς ρομαντική, 
ίσως σαν ξημερώσει δεις πως παραφέρθηκες.
Μα πάλι όχι! Απόψε θα νικήσουμε.
Η γιορτή θα γίνει.
Εγώ και το φεγγάρι
Κι όταν το γλέντι φτάσει στην κόκκινη στιγμή
Τότε, θα ρθεί ο ύμνος:
" Ήρθες πάλι Αγάπη
τότε που ο ήλιος κόντευε να λιώσει τα κέρινα φτερά
Ήρθες τότε που που ξεχασμένη η καρδιά θάπαιρνε κάποιο ερημικό μονοπάτι
Και τόξερα πως θάρθεις!
Τόβλεπα σαν το φεγγάρι μου μιλούσε για τον πλανήτη των ξεχασμένων ονείρων
Τόνιωθα σαν άγγιζα τον ίσκιο μου στο φως σου
Τόξερα σαν νέα που περίμενε με τη λαχτάρα στην καρδιά
Κι ήρθες να φέρεις λύτρωση!"
Έστω γι' απόψε.

Από Ματίνα Γκούτζιου

16 Σεπτεμβρίου 2015

Κατανάλωση καρπουζιού αλά Κοζανίτικα ή Μακριδακικά


Το κύριο μέρος του καρπού, το εσωτερικό του, καταναλώνεται ως δροσερό, ζουμερό και εύγευστο φρούτο, τα σπόρια ως υπερτροφή, όπως λέει και ο διαδικτυακός "φίλος", συγγραφέας και φυσικός καλλιεργητής Γιάννης Μακριδάκης, - οπότε δεν χρειάζεται να τσιμπάμε και να ξοδευόμαστε με τα διαφημιζόμενα συμπληρώματα διατροφής - το άσπρο της φλούδας ως γλυκό του κουταλιού και το υπόλοιπο, η πράσινη φλούδα που περισσεύει, στον κάδο κομποστοποίησης!
Οικολογική συνείδηση και πνεύμα οικιακής οικονομίας στην πράξη, που μου θύμισε το "μπέντι" για τον Εβραίο που πέρασε από τον τόπο μας και δεν στέριωσε φοβούμενος την ευστροφία (χα!) ή την πρώιμη οικολογική ευαισθησία του Κοζανίτη πανδοχέα!
Για τη σχετική ιστορία: εδώ

08 Σεπτεμβρίου 2015

"Γέφυρα φιλίας και ειρήνης" ή γέφυρα ταλαιπωρίας στα σύνορα Βουλγαρίας - Ρουμανίας;


Την περάσαμε στο ταξίδι μας προς τη Ρουμανία, αφού ενώνει τις δυο χώρες, Βουλγαρία και Ρουμανία στο φυσικό τους όριο, τον Δούναβη ποταμό, τον Ίστρο ή Τούνα των Τούρκων, που αποτέλεσε στους αιώνες τον μεγάλο υδάτινο δρόμο διακίνησης αγαθών, ιδεών, φίλων και εχθρών.

06 Σεπτεμβρίου 2015

Το "Caru cu Bere" στο Βουκουρέστι (πληροφορίες για ταξιδιώτες)

Το "Caru cu Bere" είναι μπυραρία και εστιατόριο που επισκεφτήκαμε στον ελεύθερο χρόνο μας στην πόλη. Εύκολο να το βρεις, καθώς βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο του Βουκουρεστίου, κοντά σε ορθόδοξο ναό, απ' όπου πήρε το όνομα της και η οδός (Strada Stavropoleos). Γενικότερα στην περιοχή υπάρχουν πολλά φαγάδικα, μπυραρίες, ζαχαροπλαστεία και άλλα καταστήματα.
Στάση, λοιπόν, στο Caru cu Bere για ξεκούραση από το περπάτημα (δεν βαστούσαν άλλο τα ρημάδια) και φαγητό (να μη φυράνουμε). Μας άρεσε η διακόσμηση του μαγαζιού στο εσωτερικό, το γρήγορο service, η ευγένεια των υπαλλήλων παρά την κούραση τους λόγω φόρτου δουλειάς, οι τιμές του και οι καθαρές τουαλέτες.
Παραγγείλαμε το menu της μέρας, που περιλάμβανε σούπα ως πρώτο πιάτο, κρέας της αρεσκείας σου με γαρνιτούρα ως δεύτερο και γλυκό. Όλα αυτά κόστισαν 20 lei το άτομο, δηλ 4.50 ευρώ. Το ποτό και το ψωμί πληρώνονται extra, αλλά είναι φθηνά, όπως και ό,τι άλλο παραγγείλεις από τον κατάλογο. Σε κάθε μπύρα που θα παραγγείλεις, μια δεύτερη είναι κερασμένη από το μαγαζί, πράγμα που αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη.
Λειτουργεί από το 1897 και αποτελεί μέρος της ιστορίας της πόλης. Ο κατάλογος του μαγαζιού είναι γραμμένος στα Ρουμάνικα και τα γερμανικά κι αν δεν γνωρίζεις τις συγκεκριμένες γλώσσες μόνον με τη βοήθεια του προσωπικού μπορείς να καταλάβεις τι περίπου θα φας.
Γενικά το φαγητό είναι φθηνό στη Ρουμανία. Αν μάλιστα, όπως στη δική μας περίπτωση, το πακέτο της εκδρομής περιλαμβάνει ημιδιατροφή, τότε δεν θα ξοδέψετε χρήματα για φαγητό, πέρα από ελάχιστα για κάτι πρόχειρο από φούρνους ή από πάγκους με εδέσματα της ευρύτερης περιοχής, όπως τα νοστιμότατα courtoskalacs, δηλ. ψημένο ζυμάρι στα κάρβουνα, πασπαλισμένο με ζάχαρη, κανέλα, αμύγδαλο, καρύδι κλπ. Μοσχοβολάει ο τόπος όπου ψήνεται γύρω από έναν κύλινδρο, παρουσία του πελάτη, αλλά σου κάθεται λίγο βαρύ στο στομάχι, αν το φας γρήγορα.
Πάντως λίγο το πρόχειρο φαγητό, λίγο να δοκιμάσεις τις καινούριες γεύσεις, λίγο το φαγητό στο ξενοδοχείο το βράδυ, λίγο η λαιμαργία στον μπουφέ, λίγο τα επιβαρυμένα με θερμίδες ή κακής ποιότητας φαγητά των ξενοδοχείων - όπου τίποτα δεν πάει χαμένο κι αυτό που δεν έφαγες το πρωί, θα το φας διαφορετικά μαγειρεμένο το βράδυ - στην επιστροφή στο σπίτι η ζυγαριά σίγουρα θα δείχνει κάτι παραπάνω κι ας έχεις περπατήσει δεκάδες χιλιόμετρα.




05 Σεπτεμβρίου 2015

Λούκοβιτ - Πλέβεν - Ρούσε, ο δρόμος του traffiking


Μετά τη Σόφια και πιο συγκεκριμένα στη διαδρομή Λούκοβιτ - Πλέβεν - Ρούσε (πρόκειται για το δρόμο που οδηγεί στα σύνορα Βουλγαρίας- Ρουμανίας και στη "γέφυρα φιλίας" του Δούναβη που ενώνει τις δύο χώρες) από τα παράθυρα του εκδρομικού μας λεωφορείου βλέπαμε κάθε λίγα χιλιόμετρα νεαρές κοπέλες να στέκονται σε μικρές εσοχές - parking του απαρχαιωμένου οδικού δικτύου της περιοχής. Κανένα χωριό κοντά, καμιά στάση λεωφορείου, στη μέση του πουθενά! Δεν αργήσαμε να καταλάβουμε ότι πρόκειται για κύκλωμα πορνείας, αφού κάποιες κοπέλες με το ντύσιμο τους (π.χ. μαγιό) και τη στάση του σώματος τους έκαναν εμφανή την ιδιότητα τους. Εξάλλου το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στο δρόμο της επιστροφής από τη Ρουμανία. Το ζήτημα είναι ότι πολλές από τις κοπέλες αυτές ήταν μωρά, κοριτσάκια 12, 13, 14, 15 ετών περίπου, πολύ μικρές, ανήλικες και επομένως θύματα ενός τέτοιου κυκλώματος, το οποίο όπως φαίνεται είναι γνωστό σε όλους στην περιοχή, φαντάζομαι και στη Βουλγαρική Αστυνομία, αλλά κανείς δεν κάνει κάτι για να το αντιμετωπίσει. Υποθέσαμε ότι μπορεί να τις προωθούν στην πορνεία οι ίδιοι οι γονείς τους ή να πρόκειται για sex traffiking. Οπωσδήποτε όμως, αφού το διαπιστώσαμε εμείς οι περαστικοί μέσα από το λεωφορείο, πρέπει να είναι γνωστό σε όλους στην περιοχή, αρχές και κατοίκους. Μια ακόμα όψη του όμορφου κόσμου μας!

04 Σεπτεμβρίου 2015

Το χέρι (που ισοπέδωσε το Βουκουρέστι)


Το χέρι του Θεού; Κατά κάποιο τρόπο, ναι! Αφού το χέρι του ηγέτη μπορεί ενίοτε να μετατραπεί σε χέρι επίγειου Θεού που αποφασίζει για όλα και για λογαριασμό όλων!

Έβγαινε, λοιπόν, το χέρι από το παράθυρο του πολυτελούς αυτοκινήτου και υποδείκνυε τις περιοχές, ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα με αρχοντικά και ιστορικά κτίρια, που έπρεπε να κατεδαφιστούν για να χτιστούν στη θέση τους το "σπίτι του λαού" - στο οποίο ο λαός δεν πάτησε ποτέ το ποδάρι του, αλλά ούτε ο Τσαουσέσκου πρόλαβε να χαρεί - και πέριξ αυτού τεράστια, πολυόροφα και στέρεα (ανθεκτικά ακόμα και για σεισμό 8 ρίχτερ) κτίρια πολυτελούς κατασκευής, προορισμένα για τα μέλη του κόμματος και της Σεκιουριτάτε. Τέλος σε κάποια απόσταση σύγχρονες ακαλαίσθητες και ευτελών υλικών πολυκατοικίες για το λαό (έχουμε κι εδώ παρόμοιες παλιές εργατικές πολυκατοικίες, οικοδομές της αντιπαροχής κλπ), όλους αυτούς δηλ. που ο Τσαουσέσκου ξερίζωνε από τα χωριά τους και την ύπαιθρο και τους μετακινούσε σε πόλεις πολύ μακριά από τις εστίες τους, για να αποτελέσουν την εργατική μηχανή της χώρας και στους οποίους δεν ταίριαζε τίποτα άλλο παρά αυτά τα καταθλιπτικά διαμερίσματα, ώστε να αποκτήσουν πιο εύκολα την ψυχολογία της μάζας.