Εκδρομή με τον ΕΟΣ, πού αλλού; Στα βουνά για αποτοξίνωση!

Στη σελίδα του ΕΟΣ Κοζάνης την προηγούμενη βδομάδα διάβασα την παρακάτω ωραία και γουστόζικη ιστορία της Λεμονιάς (Lemonia Pavlidou), που τόσο έξυπνα και απολαυστικά διαφημίζει και τη δουλειά της (διδασκαλείο ξένων γλωσσών). Είπα, λοιπόν, να τη συνεχίσω, για να μιλήσω και για την τελευταία ανάβαση του συλλόγου στο μοναστήρι του Στομίου, στη θέση Σάδι Μίγας και στα κλέφτικα λημέρια.

Η ιστορία της Λεμονιάς (την αντιγράφω): 

Είσαι στο βουνό, επιτέλους πραγματοποιείς το όνειρο της ζωής σου, να φθάσεις στον Μύτικα! Λίγο ακόμα και φθάνεις στο καταφύγιο...νιώθεις Θεός! Ξαφνικά περνάει από μπροστά σου ένα όνειρο. Μην είναι όνειρο , μην είναι οπτασία;.... Αμάν; Τι έχουμε εδώ; Ξεχνάς τον...φόβο ( έλα, παραδέξου το φοβόσουνα λίγο), ξεχνάς την κούραση και βάζεις τα δυνατά σου για να φθάσεις πιο γρήγορα από αυτήν, να ξαλαφρώσεις από..... το βάρος που κουβαλάς, να φανείς κουλ και άνετος και φυσικά να βάλεις το AXE σου. Εντάξει την πρόλαβες , φθάνεις με ήρεμο και σταθερό βήμα, κορμός πιο ίσιος και από κολώνα, κορδωμένος και …αμίλητος και τώρα κάθεσαι άνετος με τους συνοδοιπόρους σου στο καταφύγιο του Αποστολίδη λες και είσαι στο σαλόνι του σπιτιού σου και κάνεις πως ατενίζεις τον ορίζοντα ενώ σε έχει πιάσει πονοκέφαλος με το να την κοιτάζεις με την άκρη του ματιού σου που φτάνει αέρινη και δροσερή, ενώ συγχρόνως χώνεις διακριτικά την μούρη σου στην μασχάλη για να δεις αν όντως κάνει δουλειά το αποσμητικό σου. Καλά όλα αυτά αλλά η πείνα σε έχει θερίσει, θέλεις να φας το σύμπαν όμως «ρεμάλι...το νου σου!!! Μην σε περάσει και για λιγούρη» σου λέει η φωνή του savoir vivre και faire μαζί. Παίρνεις μονάχα ένα πιάτο μακαρόνια με κιμά, κάθε ορειβάτης που σέβεται τον εαυτό του ξέρει πως οι υδατάνθρακες είναι βάλσαμο για ένα κουρασμένο... κορμάκι. Αλλά κάτσε, ωχ! «νομίζω πως το όνειρο με κοιτάζει....Ρε συ σίγουρα». Κάνεις πως τανύζεσαι και χασμουριέσαι παράλληλα, ρίχνοντας το κεφάλι προς τα πίσω και μετά αδιάφορα προς το μέρος της...ρε μ... με κοιτάει ρε συ....οκ Μένιο, κουλ αγόρι μου εμείς κάτι τέτοιες τις τρώμε για μεζέ... Συνεχίζεις ήσυχα το φαγάκι σου και μασάς καμιά εκατοσταριά φορές την μπουκιά σου πρώτον γιατί έτσι σε συμβούλεψε η διαιτολόγος σου και δεύτερον γιατί προσπαθείς να κοροϊδέψεις το ανήσυχο στομάχι σου που βρυχάται και σου φωνάζει" πιο γρήγορα λέμε, πεθαίνω!". ¨Κάτσε να πούμε¨ του λες, ¨μην σε περάσει και για κανένα λαίμαργο!" Την βλέπεις σηκώνεται, λες να φύγει; “Μπράβο το θηρίο ανάβαση και κατάβαση αυθημερόν;; αχ, ένα τέτοιο κριάρι έψαχνα καιρό τώρα” . Δεν μπορείς όμως εύκολα μα ψυχολογήσεις τις κινήσεις της, έρχεται φεύγει τι στο καλό κάνει;; «Δεν καταλαβαίνω, τώρα το πιάτο της γιατί το παίρνει μαζί της, θα το πάει μ΄3εσα στην κουζίνα; Μπράβο τρόποι οι Ευρωπαίες, όχι σαν εμάς τα βόδια του Ελ…. ρε συ αυτή προς τα δω έρχεται , έχει γούστο..» Σκουπίζεις βιαστικά με την χαρτοπετσέτα τα κόκκινα λάδια από τα γένια σου, έτσι είχες να νιώσεις από τότε που σε άφησε η μαμά σου πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο και δεν καταλάβαινες το γιατί. Τι είναι αυτά ρε Μένιο; έλα αγόρι μου μην γίνεσαι μπουνταλάς, εσύ κάνεις παιχνίδι από τα εννιά σου , τώρα θα κωλώσεις; Συνέχισε την τακτική που ποτέ δεν σε πρόδωσε και το παιχνίδι είναι δικό σου. Λιτός, βαρύς, λακωνικός, μετρημένα τα λόγια σου και η γκόμενα θα μπει στο αμάξι σου με το που φτάσετε στα Πριόνια. ….

-“MAY I SEATT HERE WITH YOU?”…..σου λέει χαμογελαστή

…………ένα ρόπαλο σε βάρεσε στα αυτιά, καίνε, κοκκινίζουν ένα τρομερό βουητό σαν αυτόν τον θόρυβο που ρίξανε μαζί με το μαύρο της διακοπής της ΕΡΤ, διαπερνά από το ένα αυτί σου στο άλλο, είναι σαν να λιποθύμησες η σαν να συνήλθες μόλις από ένα εγκεφαλικό και αυτή από πάνω σου αλλά αντί να φοράει την στολή της νοσηλεύτριας, είναι εκεί όπως την είχες πρωτοδεί να σκαρφαλώνει στην Κακιά Σκάλα και να σου ανοιγοκλείνει το στόμα με ευγένεια και χαμόγελο αλλά εσύ ξαφνικά δεν ακούς. Οι φίλοι σου όμως γιατί είναι μια χαρά; Αυτοί μιλάνε και ακούνε και..μιλάνε σου λέω μιλάνε και την ακούνε και εσύ ναρκωμένος, αμήχανος πέφτεις με τα μούτρα στα μακαρόνια, και ξεχνάς τρόπους και τα comme il faut και παραγγέλνεις και δεύτερο πιάτο, και τρίτο…

Μένιο; Σκέφτεσαι, άσε τα μακαρόνια και από Δευτέρα ξεκινάς Αγγλικά στην Λεμονιά, στο AVENTURA!

Η συνέχεια της ιστορίας:

   Μια βδομάδα είχε που ξεκίνησε τα Αγγλικά στης Λεμονιάς ο Μένιος. Δεν πρόλαβε να μάθει πολλά, αλλά ήλπιζε ότι κάπως καλύτερα θα τα κατάφερνε με το "όνειρο"!

Η εξόρμηση του ΕΟΣ Κοζάνης στις 18 Οκτωβρίου είχε προορισμό την Κόνιτσα κι από κει ανάβαση προς τη μονή Στομίου κι ακόμα πιο ψηλά, στη θέση Σάδι Μίγας, και στα λημέρια των κλεφτών σε υψόμετρο 1770 μέτρων. 

Ως έμπειρος (σε όλα) ο Μένιος θα ακολουθούσε τη μεγάλη διαδρομή! Η αναχώρηση πρωινή (7.00 π.μ.), το λεωφορείο γεμάτο κι εκείνη παρούσα!

-"Good morning", καλημέρισε ο Μένιος!

-"Good morning, Menios," αντιχαιρέτισε εκείνη μ' ένα ζεστό χαμόγελο, που προοιώνιζε μια υπέροχη μέρα!
    Πράγματι! Η φύση (κάθε λογής) ήταν τόσο όμορφη που να μην ξέρεις τι να πρωτοκοιτάξεις! Δίπλα στους περιπατητές κυλούσε τα ορμητικά (λόγω συχνών βροχοπτώσεων) νερά του ο Αώος, ενώ ολούθε το πολύχρωμο φθινοπωρινό και πυκνό δάσος τους αγκάλιαζε με τη δροσιά και τ' αρώματα του, ανεβάζοντας το ανθρώπινο συναίσθημα και διάθεση ψηλά, τόσο. όσο ψηλά βρίσκεται και η μονή που κάποια στιγμή άρχισε να διακρίνεται μέσα από τα ξέφωτα του δάσους! Στα σκιερά σημεία η μυρωδιά της αποικοδόμησης ήταν έντονη για να θυμόμαστε ότι όλα στη φύση αποικοδομούνται και επιστρέφουν σ' αυτήν, κατά το "χους ει και εις χουν απελεύσει". Οι ευωδιές, οι ήχοι της φύσης, το τοπίο και η επαφή με το φυσικό περιβάλλον λειτούργησαν θεραπευτικά πιστεύω για όλους τους συμμετέχοντες, που γι' αυτό εξάλλου βρισκόμαστε εκεί. Αυτός είναι και ο λόγος που η επαφή με τη φύση πρέπει να γίνεται σχεδόν μυσταγωγικά, με σεβασμό στους κανόνες του δάσους, όπου η ηρεμία, η ησυχία, η μέριμνα, η προστασία και ο σεβασμός μας προς αυτό, πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να τηρούνται με θρησκευτική ευλάβεια, γιατί τότε η θεραπεία αυτή είναι πιο αποτελεσματική.

     Θεραπεία βέβαια αποτελεί και ο έρωτας, που μακάρι να προκύπτει οπουδήποτε, και στο βουνό, για να μην ξεχνάμε και τον Μένιο! Μόνον που στην περίπτωση του ο έρωτας αναβλήθηκε για μια ακόμα φορά, καθώς όταν υπάρχουν δυο διαδρομές, οι δρόμοι των ερωτόπληκτων ορειβατών ενίοτε χωρίζουν.
    Με τέτοια ανηφόρα ως τη μονή Στομίου, εκείνη αποφάσισε να σταματήσει, ο Μένιος όμως συνέχισε, το είχε δηλώσει εξαρχής, επιπροσθέτως δεν ήθελε να αμφισβητηθεί η ορειβατική του δεινότητα, τι στο καλό!

 
Και για να μην μακρηγορούμε - γιατί τις μακριές ιστορίες δεν τις διαβάζει κανείς - όταν επέστρεψαν οι ορειβάτες της μεγάλης διαδρομής, όλοι πια αδημονούσαν να γυρίσουν στα σπίτια τους, ένας κάποιος εκνευρισμός για το περασμένο της ώρας και τη δουλειά που την επομένη περίμενε τους περισσότερους, ανέβαλε τον έρωτα των ορέων και των βουνών για την επόμενη εξόρμηση.

   Καλά να είμαστε και πάντα τέτοια και κα αρχηγέ της εκδρομής, ήσουν άψογη, αεικίνητη και κεφάτη, όμως βοήθειαααα, την επόμενη φορά να πάρουμε μαζί μας και κανένα CD! Είπαμε σεβασμός στη φύση και στην ποιότητα, αυτά πάνε μαζί!