Ακόμα και το να μιλάς με ένα αγόρι στο δρόμο, μπορούσε να σου δημιουργήσει προβλήματα, αν σε έβλεπε κάποιος καθηγητής σου ή ο κουτσομπόλης γείτονας που έσπευδε να σε καρφώσει στους γονείς, αφήνοντας κάποιο πονηρό υπονοούμενο! Ο καθένας ερμήνευε αυτό που έβλεπε κατά το δοκούν ή μάλλον συνήθως καχύποπτα. Καταπιεσμένες λοιπόν οι νεαρές κοπέλες από θηλέων σχολεία, με αυστηρούς γονείς και καθηγητές και ζώντας σε μια άκρως συντηρητική κοινωνία, τουλάχιστον στην ελληνική επαρχία, κάναμε και τα πάρτι μας θηλέων! Χορεύαμε σέικ και μπλούζ μεταξύ μας ακούγοντας Bee Gees, Boney M, Rolling Stones, Beatles, Joe Dassin, Adamo, Albano-Romina, Abba κ.α.
Ξεφυλλίζοντας ένα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες, στάθηκα σε δύο απ' αυτές, όπου φαίνεται να διασκεδάζουμε σε ένα πάρτι θηλέων. Στη μια χορεύουμε σέικ, για να βγει όμως η φωτογραφία έχουμε σταματήσει όλες σε κάποια πόζα - χορευτική φιγούρα μέχρι η φωτογράφος της παρέας να μας απαθανατίσει. Στη δεύτερη καθόμαστε σ' έναν καναπέ με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα μετά τον ξέφρενο χορό βεβαίως βεβαίως. Οι ενδυματολογικές μας επιλογές είναι καρό πουκάμισα και καμπάνα παντελόνια, ενώ η εορτάζουσα φοράει μάξι φόρεμα που προφανώς ήταν της μόδας. Η φωτογραφία είναι μεν έγχρωμη, αλλά καθόλου καθαρή, όπως όλες αυτής της περιόδου, καθώς οι μηχανές που διαθέταμε ήταν της κακιάς ώρας. Ήταν η εποχή των Λιούμπιτελ και των Ζενίτ, αλλά δεν φαίνεται στο πάρτι να διαθέταμε τόση υψηλή τεχνολογία. Μάλλον κάποια φτηνή Κόντακ την έκανε τη δουλειά.
Περνούσαμε καλά στα πάρτι αυτά; Ψιλοδιασκεδάζαμε απ' όσο θυμάμαι, λέγαμε αστεία, χορεύαμε, ακούγαμε μουσική, πίναμε αναψυκτικά, στα κρυφά και κανένα μαρτίνι ή λικέρ αν υπήρχε στο σπίτι και οι γονείς απουσίαζαν, τρώγαμε κανένα καναπεδάκι ή κεφτεδάκι ή ό,τι καλό είχε φτιάξει η μαμά της εορτάζουσας και βέβαια τα γνωστά πατατάκια τσιπς, γαριδάκια....κυρίως όμως στα θηλέων πάρτι μας μιλούσαμε για αγόρια, καθώς η καρδούλα μας λαχταρούσε τουλάχιστον τα μπλουζ να τα χορεύαμε με κάποιο νεαρό που μας άρεσε για τα γαλανά του μάτια, για το χαμόγελο του, για τα αστεία, το πνεύμα, την κορμοστασιά ή όποιο άλλο λόγο. Θέλαμε να γευτούμε το άγγιγμα των χεριών, το τυχαίο δήθεν αγκάλιασμα, το απαλό φιλί....που τα επιθυμούσαμε, πώς αλλιώς, αλλά αποτελούσαν απαγορευμένο καρπό.
Πηγαίναμε κάποιο σινεμά κι έπρεπε γρήγορα μετά τη λήξη της παράστασης να βρισκόμαστε πίσω στο σπίτι, συχνά ερχόταν ο πατέρας μας να μας πάρει, με αποτέλεσμα να νιώθουμε άβολα απέναντι στις λίγες που οι γονείς τους ήταν πιο μοντέρνοι, στην πραγματικότητα πιο ψύχραιμοι ή με κατανόηση προς τα παιδιά τους και τις ανησυχίες τους. Γενικά υπήρχε η εσφαλμένη πεποίθηση ότι το αγόρι ξεγελά την κοπέλα κι όχι ότι κι οι έφηβοι ερωτεύονται, ότι είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα που χρειάζεται την προσοχή και το ενδιαφέρον των γονιών, όχι όμως την καταπίεση, τον εκφοβισμό και την απαγόρευση.
Βέβαια καθώς ο έρωτας είναι έκρηξη συναισθημάτων και ορμονών, όταν προέκυπτε, παρά τις αντικειμενικά δύσκολες συνθήκες, οι ερωτευμένοι έβρισκαν τον τρόπο τους να συναντιούνται ή να μιλάνε ώρες ατελείωτες στο σταθερό τηλέφωνο, μόλις οι γονείς ξεμυτούσαν από το σπίτι. Τότε το ψέμα και οι δικαιολογίες πήγαιναν σύννεφο. Καταπίεση κι απαγορεύσεις από τη μια, ψέματα και ευφάνταστες ιδέες από την άλλη. Γιατί όταν το βέλος του έρωτα σου χτυπήσει την καρδιά, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να τον σταματήσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου