Πατέρα, πάμε να δούμε την Ελένη; Όχι, τη θεία-Ελένη, την Ελένη του Ευριπίδη!

Πολύ μου αρέσει η εισαγωγή του σχολικού βιβλίου στην Ελένη του Ευριπίδη! 

Το θέατρο ως μέσο ψυχαγωγίας, παιδείας, προβληματισμού και καινοτομιών εδώ και 2500 χρόνια!

Πόσο ωραία η εικόνα του γιου με τον πατέρα που την άνοιξη του 412 π.χ. και στα πλαίσια των Μεγάλων Διονυσίων οδεύουν προς το θέατρο συζητώντας και διαφωνώντας! Και πόσο ζηλευτή για μας τους σύγχρονους γονείς αυτή η σκηνή! Γιατί σήμερα που τα μέσα διασκέδασης είναι πολλά και διαφορετικού είδους στον Δυτικό, τον "αναπτυγμένο" κόσμο, και βέβαια ως επί το πλείστον κενά πολιτισμού και ουσιαστικού περιεχομένου,  λίγα είναι τα παιδιά που θα συνόδευαν τους γονείς τους για να απολαύσουν μαζί μια καλή θεατρική παράσταση! 

Γιατί τι ξέρουμε εμείς οι γονείς; Τίποτα στα μάτια ενός εφήβου! Έτσι πάει νομοτελειακά, οι νεότερες γενιές να αμφισβητούν τις παλιότερες και είναι αυτή η αμφισβήτηση που γεννά τις καινούργιες ιδέες και εξελίσσει! Το χάσμα των γενεών, λοιπόν, είναι παλιά ιστορία! Το βλέπουμε στην παρακάτω ιστορία. 

Εκπληκτικό και το γεγονός  ότι ακόμα και στα δύσκολα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου και παρά το γεγονός ότι το μέλλον τους φαντάζει ζοφερό, οι Αθηναίοι συρρέουν στα θέατρα τους για να παρακολουθήσουν παραστάσεις! Τόσο σημαντικές τις θεωρούσαν! Και είναι! Γι'αυτό και τις παρακολουθούμε με το ίδιο ενδιαφέρον και σήμερα! 

Άνοιξη του 412 π.Χ..Χιλιάδες θεατές κατευθύνονται προς το θέατρο του Διονύσου, κάτω από την Ακρόπολη. Ανάμεσά τους ένας έφηβος με τον πατέρα του. Ο έφηβος ανυπομονεί να δει την παράσταση. Ο πατέρας του όμως δε συμμερίζεται την αδημονία του:

– Ο Ευριπίδης... Μα τι έχετε πάθει εσείς οι νέοι και σας αρέσει ο Ευριπίδης;, τον ρωτάει μάλλον περιπαικτικά. Εμένα ποτέ δε με ενθουσίασε.

– Δεν έχεις δίκιο. Είναι μεγάλο ταλέντο.

– Σαν να ακούς τους σοφιστές.., λέει ο πατέρας. Τα έργα του είναι γεμάτα από τις ιδέες τους. Οι σοφιστές βάλανε κι αυτοί το χεράκι τους για την κατρακύλα της πόλης μας. Κάποτε υπήρχε σεβασμός στους μεγαλύτερους, στους άρχοντες, στις παλιές και μεγάλες οικογένειες. Κι ήρθαν αυτοί...

– Και μας ξύπνησαν, τον διακόπτει απότομα ο γιος.

– Μας έδειξαν ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε τη λογική μας· ότι όλοι, φτωχοί και πλούσιοι, μπορούν να διοικήσουν την πόλη μας, συμπληρώνει ένας που έτυχε να περπατά δίπλα τους.

– Ότι δίκιο και άδικο είναι έννοιες σχετικές, τον προλαβαίνει ο πατέρας, ότι για τίποτε δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι.

– Μα δεν είναι όλα αβέβαια;, αναρωτιέται ο νέος.

– Και το χειρότερο, λένε ότι δεν υπάρχουν θεοί, συνεχίζει απτόητος ο πατέρας. Αυτά δε μας τα λες όμως ε;

– Όπως πάντα υπερβάλλεις, διαμαρτύρεται ο νεαρός. Μερικοί το παράκαναν, όχι όμως και όλοι.

– Καλά...καλά, μουρμουρίζει ο πατέρας κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι του. Και τι το σπουδαίο έχει η Ελένη του Ευριπίδη σου που θα δούμε σήμερα;

– Είναι μια άλλη, μια καινούρια Ελένη. Διαφορετική από αυτήν που ξέρουμε από τον Όμηρο. Η Ελένη του Ευριπίδη δεν ερωτεύτηκε ποτέ τον Πάρη, δεν άφησε ποτέ τον άντρα της, δεν πήγε ποτέ στην Τροία, σπεύδει να του εξηγήσει ο γιος του.

– Κάτι μου θυμίζει αυτή η ιστορία. Α ναι… την Παλινωδία του Στησίχορου.

– Ακριβώς. Στην Τροία στείλανε οι θεοί ένα είδωλο της Ελένης, ενώ η ίδια βρέθηκε στην Αίγυπτο, στον Πρωτέα, του εξηγεί ο νεαρός και αρχίζει να του λέει με ενθουσιασμό όσα άκουσε την προηγούμενη μέρα στον προάγωνα. ... Η Ελένη λοιπόν είναι στην Αίγυπτο, ο Πρωτέας όμως πεθαίνει κι ο γιος του, ο Θεοκλύμενος, θέλει να την πάρει γυναίκα του, αυτή όμως αντιστέκεται…

– Η Ελένη αντιστέκεται! τον κόβει έκπληκτος ο πατέρας του. Πιστή στον άντρα της! Αυτό πράγματι είναι κάτι καινούριο. Παράξενη υπόθεση! Σαν κωμωδία μου μοιάζει.

Πατέρας και γιος φτάνουν στην είσοδο του θεάτρου συζητώντας. Μπαίνουν στο θέατρο και αναζητούν μια καλή θέση. Δεν είναι κι εύκολο. Αρκετοί είναι οι θεατές που ήρθαν νύχτα, πριν ακόμη ξημερώσει, για να πιάσουν θέση. Και τώρα περιμένουν… Συνωστισμός, θόρυβος, καβγαδάκια, σπρωξίματα αλλά και ευθυμία.

Οι θεατές έχουν πια πάρει τις θέσεις τους. Ανυπομονούν να δουν αυτή την «καινούρια» Ελένη του Ευριπίδη. Αναρωτιούνται αν θα τους αρέσει, αν θα αγγίξει τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους. Το έργο αναφέρεται στον Τρωικό πόλεμο. Τι θα πει όμως για το δικό τους πόλεμο; Κάποια λόγια παρηγοριάς; Ο Ευριπίδης ήταν αυτός που με τις Τρωάδες τούς είχε προειδοποιήσει λίγα χρόνια πριν για τα δεινά του πολέμου. Τώρα;

Στο σκηνικό χώρο όλα φαίνονται ήρεμα. Πίσω όμως από το σκηνικό οικοδόμημα η ένταση είναι ολοφάνερη. Ρυθμίζονται και οι τελευταίες λεπτομέρειες. Οι υποκριτές φορούν τη σκευή τους, βάζουν στη σειρά τα κοστούμια τους, ακουμπούν με προσοχή τα προσωπεία τους, περνούν για μια τελευταία φορά τα λόγια τους. Οι πολίτες που υποδύονται τις γυναίκες του Χορού κάνουν κάποιες ακόμη δοκιμές. Ο ποιητής και σκηνοθέτης της παράστασης δίνει τις τελευταίες συμβουλές.

Ανέτειλε πια για τα καλά. Εμφανίζεται ο κήρυκας, για να αναγγείλει...

– Σςς! Θα αρχίσει η θυσία, λέει ο πατέρας με αυστηρό ύφος. Ώρα προσευχής τώρα! Ας σηκωθούμε να προσευχηθούμε στο Διόνυσο. Και πρόσεξε τα μαξιλαράκια μας και το καλάθι με τα φαγητά και το κρασί!

– Σςς! Ησυχία! Η θυσία αρχίζει, φωνάζουν κάποιοι.

Τα μουρμουρητά σταματούν. Ησυχία... 

Αιώνες μετά...Σουρουπώνει...Ένας δεκαπεντάχρονος νέος ανηφορίζει προς το θέατρο της Επιδαύρου. Θα παρακολουθήσει για πρώτη φορά παράσταση τραγωδίας. Την Ελένη του Ευριπίδη. Πώς θα είναι άραγε; Για το θέατρο γενικά ξέρει λίγα πράγματα. Κυρίως από παραστάσεις παιδικού θεάτρου. Για την Ελένη κάτι ξέρει από τη μυθολογία και τα έπη του Oμήρου. Τον Ευριπίδη; Ακουστά τον έχει.

Γύρω του άντρες και γυναίκες, Έλληνες και ξένοι. Χιλιάδες χρόνια μετά έχουν έρθει και αυτοί να δουν το ίδιο έργο. Γιατί; Θα μπορέσει άραγε να τους αγγίξει ένα έργο που γράφτηκε πριν από αιώνες; Γιατί άραγε παίζονται ακόμη τραγωδίες και μάλιστα με τέτοια επιτυχία;

Ανεβαίνει κιόλας τα σκαλιά του αρχαίου θεάτρου. Άβολα που του φαίνονται τα καθίσματα! Nιώθει κάπως παράξενα...Τόσους αιώνες τα ίδια καθίσματα! Αλλά πόσο διαφορετικοί οι θεατές! Κάθεται ψηλά, για να βλέπει τα πάντα. Εξάλλου έχει ακούσει τόσο πολλά για την ακουστική του θεάτρου! Ανοίγει το Πρόγραμμα για να πάρει μια πρώτη ιδέα. Σταματάει στη δεύτερη σελίδα…"