Ταξίδι στο βόρειο Ατλαντικό ωκεανό. Ποίημα γραμμένο το Δεκέμβριο του 2022

Ταξίδι στο βόρειο Ατλαντικό ωκεανό

Στο γέροντα ωκεανό του Isidore Ducasse, που ο ποιητής μοναδικά υμνεί,

στο γίγαντα όλων των θαλασσών, στον Άτλαντα, του κόσμου όλου τον κουβαλητή

πλεύσαμε μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα ταξίδι αναψυχής και κάπως μακρινό.

Στις παγωμένες θάλασσες του, Ατλαντικός στο μέρος του το βορινό,

Ιούνιο μήνα με βαρύ χειμερινό εξοπλισμό, μπουφάν, σκουφί ...

ότι ο Τιτάνας κάπου εκεί αναπαύει το γέρικο παγωμένο του κανί.

Τα βάθη του στις θάλασσες αυτές δε θέλεις να γνωρίζεις,

τα βλέπεις όμως καθημερινά σε μέσα ηλεκτρονικά απάνω στα πλωτά.

Κι αν ο θεός όλων των νερών κάνει πως τα πόδια του κουνά

να τα ξεπιάσει μοναχά, κρουζιερόπλοια ατσαλένια θεριά

ακολουθούν χορευτικά τα βήματα του κι υποταγή δηλώνουν στον ωκεανό,

αναγνωρίζοντας τη θεία του αρχέγονη και ανυπέρβλητη υπεροχή, ταπεινά.

Στων θαλασσών τις πλοιο-πολιτείες που ο ωκεανός μεγαλόθυμα φιλοξενεί

ταξιδευτές απολαμβάνουν το θέαμα του με δύση και ανατολή,

γνωρίζοντας όλοι πως στα χέρια του την πλεύση και την τύχη τους κρατεί.

Έτσι, ανάμεσα σε φαγοπότια, ρεμβασμούς, θεάματα, χορούς ...

κρυφά σαν τους πρωτόγονους του απευθύνουν προσευχή

στο όνειρο που ζουν στα χέρια του, σε κόσμους να τους οδηγεί,

να δείξει καλοσύνη κι ήσυχα σαν τη μάνα που μωρό στην αγκαλιά κρατεί

να τους λικνίζει απαλά κι εκείνοι να βυθίζονται σε μουσικές και χρώματα

που ο νους - βρέφη ανήμπορα οι ταξιδευτές στου ωκεανού την αγκαλιά -

στις άγραφες λευκές σελίδες του σαν παραμύθι ευτυχίας θα βαστά.

Είν' τα ταξίδια στου Άτλαντα τις θάλασσες απάνω σε πολιτειών σκαριά

μάγισσες που σε δένουν με κλαδάκια, λαγοπόδαρα, βοτάνια, μαντζούνια ποτά ....

Σπονδές, χοές στον τιτάνιο Ατλαντικό επιθυμείς να αποτίσεις ξανά και ξανά.

Ματίνα Γκούτζιου

Ποίημα τετράστροφο και οκτασύλλαβο: Το λουλουδάκι (Δεκέμβριος 2022)

Το λουλουδάκι

Είχα ένα λουλουδάκι

στο δικό μου μπαλκονάκι

όμορφο σαν τον ουρανό

με άρωμα μεθυστικό.

Εκαμάρωνα για κείνο

μόρφαινε στα ψηλά κι αυτό

πριγκιπισούλα φρόντιζα

ανθούς ωραίους πότιζα.

Κι ήρθαν καιροί κι ήρθαν καιροί

που η γλάστρα έγινε κλουβί

που το νερό το μάραινε

η έγνοια ενοχλητική.

Το χέρι που το πότιζε

πονεί, ελπίζει, εύχεται

τα άνθη του να ξαναδεί

κι η άνοιξη να ξαναρθεί.

Ματίνα Γκούτζιου

Φάκελος με τα ταξιδιωτικά ποιήματα μου (γραμμένα το 2022)

Η.Α.Ε.

https://matinaal.blogspot.com/2022/12/2022_5.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/12/2022.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/11/2022_24.html

Ισλανδία

https://matinaal.blogspot.com/2022/09/2022_28.html

Σκωτία

https://matinaal.blogspot.com/2022/09/1992022.html

Σουηδία

https://matinaal.blogspot.com/2022/09/2022_13.html

Γαλλία

https://matinaal.blogspot.com/2022/09/2022_12.html

Λετονία

https://matinaal.blogspot.com/2022/09/2022_10.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/09/2019_8.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/09/4-2022.html

Γερμανία 

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/2022_31.html

Νορβηγία

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/1982022_24.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/2182022.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/1982022.html

Λευκάδα

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/2022.html

Πιερία

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/2022.html

Φολέγανδρος

https://matinaal.blogspot.com/2019/07/blog-post_87.html

Βόρειος Ατλαντικός Ωκεανός

https://matinaal.blogspot.com/2022/12/2022_12.html

Ποίημα εμπνευσμένο από νιόπαντρο ζευγάρι Πακιστανών, συνταξιδιωτών μας στο Άμπου Ντάμπι. (Ταξίδι τον Οκτώβριο του 2022)

Οι ερωτευμένοι Πακιστανοί συνταξιδιώτες μας

"Η αμπάγια σου θροΐζει κι η καρδιά μου φτερουγίζει."

Αυτό κι άλλα ανομολόγητα, ιδιωτικά,

διαβάζαμε στη σκέψη, στη ματιά

του νιόπαντρου Πακιστανού και ξεναγού

ερωτοφουντωμένου σαν την ουρά του παγωνιού.

Άλλος του διάλεξε γυναίκα, παπούτσι από τον τόπο σου κ.τ.λ.,

η μάνα που τον γνώριζε καλά κι ήθελε ο γιος

εκεί στο Άμπου Ντάμπι, στην ξενιτιά, στον έρωτα να βρει παρηγοριά.

Υπάκουσε ο Άχμεντ παραδοσιακά, στης μάνας του τα προξενιά

επέστρεψε στο Πακιστάν για ραντεβού και γάμο στα τυφλά.

Έδεσε τόσο το γλυκό ανάμεσα σε νύφη και γαμπρό

που τα κρυφά τους λόγια σα με ντουντούκα διαδήλωσης έσερναν το σκοπό

στου Άμπου Ντάμπι τα παλάτια, κατώτερα από το παλάτι που έχτισαν οι δυο.

"Την αμπάγια σου θα βγάλω, τα χρυσά σανδάλια σου δε θα προλάβω

αχ, να γυρίσουμε στο σπίτι ... " και άλλα δεν ομολογώ.

Ματίνα Γκούτζιου

Ποίημα εμπνευσμένο από τους μετανάστες του Ντουμπάι και Άμπου Ντάμπι. (Ταξίδι τον Οκτώβριο του 2022)

Περί μεταναστών ο λόγος

Στη χώρα μου υποτιμητικά μιλώντας

ο Πακιστανός είναι Πακιστανό, ο Αφγανός, Αφγκανό, ο Αλβανός, Αλμπανό ...

Αναρωτιέμαι γιατί τους λείπει το σίγμα τελικό

αφού διπλώθηκαν όπως το σύμφωνο αυτό

οσφυοκάμπτες σε κάποιο, μέχρι πρότινος παρία, αφεντικό,

από την πείνα, τη φτώχεια, την απώλεια, το κακό τους ριζικό

να γεννηθούν σε τόπους εκμετάλλευσης από της γης το κάθε αφεντικό.

Κανείς αντιπαθής ή δεύτερος σε νοήμονος ανθρώπου το μυαλό.

Εξαιρούνται οι οκνηροί, τα θύματα των Μ.Κ.Ο.,

εφεύρημα των δυτικών διεφθαρμένων καιροσκόπων και αυτό.

Όσο για τους εγκληματίες, στα ποσοστά ισοβαθμούμε ή υπερτερούμε,

δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, θα ήταν υποκριτικό.

Σε Άμπου Ντάμπι και Ντουμπάι οι μετανάστες

πολλαπλάσιοι των ντόπιων είναι, μα είναι εργατικό δυναμικό.

Μη μου μιλήσετε για δικαιώματα και στήριξη της τάξης

στις πατρίδες μας. Για γέλωτα γνωρίζω άλλα ανέκδοτα σωρό.

Σκληρά κερδίζουν τη ζωή τους και ονειρεύονται

με τίμιο τρόπο να ξεφύγουν από τη μοίρα που τους έλαχε,

τα μάτια αρπακτικών να ίπτανται στης χώρας τους τον ουρανό.

Ματίνα Γκούτζιου