Ποίημα εμπνευσμένο από τους μετανάστες του Ντουμπάι και Άμπου Ντάμπι. (Ταξίδι τον Οκτώβριο του 2022)

Περί μεταναστών ο λόγος

Στη χώρα μου υποτιμητικά μιλώντας

ο Πακιστανός είναι Πακιστανό, ο Αφγανός, Αφγκανό, ο Αλβανός, Αλμπανό ...

Αναρωτιέμαι γιατί τους λείπει το σίγμα τελικό

αφού διπλώθηκαν όπως το σύμφωνο αυτό

οσφυοκάμπτες σε κάποιο, μέχρι πρότινος παρία, αφεντικό,

από την πείνα, τη φτώχεια, την απώλεια, το κακό τους ριζικό

να γεννηθούν σε τόπους εκμετάλλευσης από της γης το κάθε αφεντικό.

Κανείς αντιπαθής ή δεύτερος σε νοήμονος ανθρώπου το μυαλό.

Εξαιρούνται οι οκνηροί, τα θύματα των Μ.Κ.Ο.,

εφεύρημα των δυτικών διεφθαρμένων καιροσκόπων και αυτό.

Όσο για τους εγκληματίες, στα ποσοστά ισοβαθμούμε ή υπερτερούμε,

δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, θα ήταν υποκριτικό.

Σε Άμπου Ντάμπι και Ντουμπάι οι μετανάστες

πολλαπλάσιοι των ντόπιων είναι, μα είναι εργατικό δυναμικό.

Μη μου μιλήσετε για δικαιώματα και στήριξη της τάξης

στις πατρίδες μας. Για γέλωτα γνωρίζω άλλα ανέκδοτα σωρό.

Σκληρά κερδίζουν τη ζωή τους και ονειρεύονται

με τίμιο τρόπο να ξεφύγουν από τη μοίρα που τους έλαχε,

τα μάτια αρπακτικών να ίπτανται στης χώρας τους τον ουρανό.

Ματίνα Γκούτζιου