Με ένα θηρίο jepp, 5.700 cc και έναν οδηγό Πακιστανό, θηρίο, ψηλό, σωματώδη, λεβέντη, που συνέχεια αστειευόταν με μας, διασχίσαμε κάποια χιλιόμετρα στην έρημο "διασκεδάζοντας" με την δυνατότητα του μηχανήματος, όχι μόνο να μην κολλάει στην παχιά άμμο, αλλά να τη δαμάζει ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας τους αμμόλοφους με ταχύτητα και μούζικα αράμπικα στη διαπασών. Μάλλον οι πιο νέοι διασκεδάζουν μ' αυτά, εγώ χάρηκα που δε μ' έπιασε πανικός και κυρίως χάρηκα με τη στάση μας στην έρημο, λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα, δυστυχώς. Επτά άτομα, συν τον οδηγό στο jeep, σιγά σιγά έλεγα εγώ, κάνε το Σουμάχερ έλεγε η συνταξιδιώτισσα που εισακούσθη, "πάρε πέντε" σε όσους κολλούσαν στην άμμο ή προσπερνούσαμε, τέτοια.
Μετά τη βόλτα στην έρημο, το πρόγραμμα είχε διασκέδαση σε βεδουίνικη κατασκήνωση. Και φτάνουμε σε ένα camp, γεμάτο κόσμο, όλες οι φυλές της γης ως τουρίστες, εκεί. Στη μέση η πίστα και γύρω γύρω τραπέζια όπως στα μπουζουκτσίδικα, παραπέρα και γύρω από την κατασκήνωση οι τέντες με πάγκους self service για το προπληρωμένο φαγητό και αναψυκτικό. Μια χορεύτρια της κοιλιάς κι ένας χορευτής της φωτιάς έκαναν τα νούμερα τους, για το φαγητό και ποτό έπρεπε να στηθείς σε ουρές, στην τιμή και ένα μικρό τατουάζ χένας, που δεν επιθύμησα, τι να το κάνω; Στην τιμή έλεγε και η βόλτα με καμήλα, στην πραγματικότητα η φωτογράφιση με καμήλα, να ανεβείς, να κάνει κάνα-δυο βήματα το ζωντανό και να σε φωτογραφίσουν, βιντεοσκοπήσουν. Ουρές κι εκεί. Για να μην τα πολυλογώ, δεν μας άρεσε κι αν γνωρίζαμε πώς θα ήταν, θα επιλέγαμε ένα ολόκληρο απόγευμα - βράδυ να το περάσουμε κάπου αλλού, να δούμε κάτι άλλο. Εντελώς βιομηχανοποιημένο, τυποποιημένο. Είχαμε και την εμπειρία του Μαρόκου και της ερήμου Μερτζούγκα με την αυθεντική κατασκήνωση και βραδιά και περιμέναμε κάτι παρόμοιο. Να απολαύσουμε την ησυχία της ερήμου, κάτω από τα αστέρια. Εντελώς το αντίθετο. Ντεσιμπέλ και κοσμοπλημμύρα. Το φαγητό επίσης κακό. Προτιμήστε να κάνετε κάτι άλλο, αν πάτε προς Ντουμπάι ή διασκεδάστε όπως και να έχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου