Στην παλιά πόλη του Ντουμπάι πήγαμε μέσω του υδάτινου καναλιού Creek με παραδοσιακές ξύλινες βάρκες, τις άμπρα. Σε χρόνο κατάμπρα σε πάνε όπου θες. Ξημεροβραδιάζονται εκεί οι ποταμοταξιτζήδες, τρώνε, ραχατεύουν. Δεκάδες άμπρα κυκλοφορούν στο κανάλι - υδάτινη οδό ή κολπίσκο του Ντουμπάι, ως θαλάσσια ταξί για να σε μεταφέρουν σε διάφορα σημεία της πόλης με πολύ χαμηλό αντίτιμο, μόλις ένα ντίρχαμ, στην παλιά και στη νέα πόλη. Χρησιμοποιήσαμε αυτό το μέσο για το παραδοσιακό του πράγματος. Το κανάλι που διασχίζει την καρδιά της πόλης είναι καθαρό, όλα λάμπουν στο Ντουμπάι κι αν οι λαοί και κυρίως οι μετανάστες που έχουν εγκατασταθεί και δουλεύουν εκεί, Πακιστανοί, Ινδοί, Αφγανοί, Σομαλοί, Σουδανοί, Μπαγκλαντεσιανοί κ.α., οι φτωχοί του κόσμου, που φτάνουν για δουλειά, για να επιβιώσουν και βρίσκουν για να ζήσουν με κάποια αξιοπρέπεια, θεωρούνται βρώμικοι στην πάστρα, εκεί τηρούν τους κανόνες του τόπου κι όλα αστράφτουν, παντού, στις πόλεις, στις εθνικές οδούς, παντού. Άρα είναι θέμα κράτους, οι πολίτες προσαρμόζονται. Με τις βάρκες αυτές παλιά, πριν τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο κυρίως, συνέλεγαν μαργαριτάρια από τον Περσικό κόλπο, με τους δύτες δεμένους με σχοινιά απ' αυτές. Πριν τα πετρέλαια, τα μαργαριτάρια και η αλιεία γενικότερα ήταν η κύρια πηγή εσόδων των κατοίκων της περιοχής και η ζήτηση τους έφερε νέους κατοίκους - μετανάστες στην περιοχή, Πέρσες, Ινδούς κ.α. Κι άλλα μεγαλύτερα ξύλινα πλοία, ιδιαίτερα στολισμένα, είδαμε στο κανάλι, αλλά αυτά δεν είναι ταξί θαλάσσης. Φυσικά υπάρχουν και γέφυρες που σε οδηγούν εκατέρωθεν του καναλιού οδικώς. Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν την υδάτινη αυτή οδό, ποταμό Ζάρα.
Αν μέναμε περισσότερες μέρες κι άλλα θα βλέπαμε εκατέρωθεν του ποταμού. Είναι διάσημοι οι Έλληνες για τη συνήθεια τους, ταξιδεύω για να ψωνίσω. Σε ένα ήδη ακριβό ταξίδι, ξόδευαν χρήμα για κελεμπίες, αντρικές και γυναικείες, για να τις βάλουν μάλλον τις Απόκριες. Είχαμε και έναν κύριο που τον φόρτωνε η γυναίκα του με πολλές σακούλες, η ίδια δεν κουβάλαγε καμία. Αμέ! Προσαρμόζουν και τα πρακτορεία το πρόγραμμα τους στις συνήθειες και τα θέλω των πολλών, έχουν και οι ξεναγοί τα δωράκια τους, μάλλον το επίπεδο μας ως λαού έχει πάρει για τα καλά την κατηφόρα. Περισσότερο ήταν το ενδιαφέρον κάποιων να δουν το Nammos του Ντουμπάι, παρά κάποιο Μουσείο. Ευχαριστημένοι μ΄ αυτά που είδαμε, περισσότερα από το πρόγραμμα, αλλά ένα δυο Μουσεία ακόμα θα μπορούσαμε να τα χωρέσουμε ή να αφαιρέσουμε κάτι όπως το Nammos ή το camp με το χορό της κοιλιάς και άλλα θεάματα. Τα γούστα όμως διαφέρουν. Και μόνος να πας, χάνεις χρόνο σε άλλα και πάλι φεύγεις με την αίσθηση ότι κάτι ακόμα θα ήθελες να δεις ή να μάθεις. Μια γεύση, μια μυρωδιά από κάθε χώρα. Απλώς ευχή μου είναι ο Έλληνας να αλλάξει τα πρότυπα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου