Από τα Θέρμα προς τα βόρεια του νησιού ανεβαίνεις κι ανεβαίνεις, στρίβεις και ξαναστρίβεις στο φιδωτό δρόμο της οροσειράς του Αθέρα που απλώνεται σ' όλο το νησί. Είναι ωραία η διαδρομή, απολαμβάνεις αεράκι με ανοιχτά παράθυρα στο αυτοκίνητο - οι ταχύτητες μικρές σε τέτοιους δρόμους - απολαμβάνεις τη θέα προς τη θάλασσα από ψηλά. Αυτή είναι η μαγική Ελλάδα, βουνά και θάλασσες, χωριά χωμένα στο πράσινο - είναι πιο εύφορο αυτό το κομμάτι του νησιού, το κεντρικό, κρύβει το μόχθο των ανθρώπων του νησιού να το καλλιεργήσουν, να παράγουν προϊόντα για να ζήσουν - χωριά χτισμένα με ανθρώπινο μέτρο. Δεν υπάρχουν στην Ικαρία κραυγαλέα χλιδάτες βίλες ή δεν τις είδαμε ή είναι λίγες. Ακόμα και τα ξενοδοχεία δεν έχουν την πολυτέλεια άλλων νησιών, είναι πιο απλά και λιτά. Αυτοί που προτιμούν την Ικαρία, δεν την επισκέπτονται για τα ξενοδοχεία της, τις πισίνες, τις ξαπλώστρες. Φυσιολάτρες με άλλες αξίες ή συνταξιούχοι για λουτρά, δεν ενδιαφέρονται γι' αυτά.
Σιγά σιγά κατεβαίνεις προς τις βόρειες ακτές του νησιού, σε παραθαλάσσιους οικισμούς και θάλασσες πιο πολυσύχναστες, ωραίες για μπανάκι. Η παραλία του Μηλεωπού, η παραλία Άρης, το Καραβόσταμο, το Κυπαρίσσι και τελικά ο Εύδηλος, ο δεύτερος σε πληθυσμό οικισμός του νησιού μετά την πρωτεύουσα, τον Άγιο Κήρυκο. Ομορφιά με άρωμα ελληνικού νησιού κι εδώ,, τουλάχιστον γύρω από το λιμανάκι. Εννοείται στάσεις πολλές σ' αυτές τις διαδρομές και φυσικά στον Εύδηλο, όνομα και πράγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου