Άγιε Δημήτρη μου, Θεσσαλονίκη μου...

Το σπίτι μας στο κέντρο της πόλης - "στο ιστορικό κέντρο" μας είχε πει ο μεσίτης για να δώσει βαρύτητα στην τιμή του σπιτιού - πάνω από τον Άγιο Δημήτριο, τον άλλοτε Μυροβλύτη και νυν άρπα κόλλα(-ίτη), καθώς τα τάλιρα από τον λεγόμενο θρησκευτικό τουρισμό πέφτουν χωρίς κόπο και έξοδα καλλωπισμού και συντήρησης του περιβάλλοντος του ναού χώρου, που ούτως ή άλλως ασφυκτιά στριμωγμένος ανάμεσα στις πολυκατοικίες της αντιπαροχής του '70, ευτυχώς και κάποιες παλιότερες που ξεχωρίζουν κάπως για την αρχιτεκτονική τους.

Κάθε φορά που κατεβαίνω (από την ορεινή Κοζάνη) στη φοιτήτρια κόρη μου και κατηφορίζω από την Κασσάνδρου προς την Αριστοτέλους και την αγορά της Τσιμισκή, νιώθω το ίδιο συναίσθημα θυμού και απογοήτευσης για την ανικανότητα του κράτους να αναδείξει τα μνημεία και τις ομορφιές του τόπου και κάθε τόπου στη χώρα που μου 'λαχε να ζω!

Ο περιφραγμένος χώρος, πάνω από το ναό, ένας χορταριασμένος σκουπιδότοπος, ενόσω τα τουριστικά λεωφορεία με Ρώσους, ηλικιωμένους Έλληνες και άλλους Βαλκάνιους ως επί το πλείστον τουρίστες, αποβιβάζουν πιστούς προσκυνητές που πλουτίζουν τα ταμεία - παγκάρια του ναού με χρήμα που όμως υπεξαιρείται του εσοδούχου αγίου, ο οποίος εγκαταλείπεται με μόνα προσόντα την αγιοσύνη και τη δόξα του, ενώ τα έσοδα των τελετουργικών είναι άγνωστο πού και πώς καταλήγουν.

Βορειοανατολικά του ναού, εκεί που παλιότερα λειτουργούσε ο κινηματογράφος Αίγλη και πολύ παλιότερα λουτρά, τώρα λειτουργεί το "απόλυτο" όπως ενημερώνομαι "talk of the town" , ένα μπαρ-εστιατόριο δηλαδή, το οποίο δεν επισκέφτηκα (ούτε σκοπεύω) και το οποίο μπορεί ανακαινισμένο ως είναι από μέσα να είναι κούκλα, απ΄ έξω όμως παραμένει πανούκλα!

Βορειοδυτικά του ναού; Ωχ και αμάν, αμάν! Υπαίθριο πάρκινγκ αυτοκινήτων σε άθλια κατάσταση! Ένας σκουπιδότοπος με στρώματα σκουπιδιών που σαπίζουν παρκαρισμένα κι αυτά στο χώρο, χρόνια τώρα! Εδώ βέβαια που φτάσαμε, να μην νοιάζεται το κράτος για τον άνθρωπο, για τα σκουπίδια, ακριβώς πάνω από ένα μνημείο, θα νοιαστεί; Βρώμα και δυσωδία!

Η ανατολική πλευρά του ναού βλέπει σε πεζοδρόμιο και πολυσύχναστο δρόμο. Ε, δεν μπορεί παρά κι εδώ, κάτι να εντυπωσιάζει, για την ασχήμια του όμως! Σωλήνες από κλιματιστικά κι άλλες υδραυλικές και ηλεκτρικές εγκαταστάσεις επιδεικνύονται φωνάζοντας ότι κανείς εδώ δεν σέβεται τις αρχαιότητες και τα μνημεία. Όλα γίνονται πρόχειρα και κατά πώς καπνίσει τον κάθε μάστορα, που τι γνωρίζει ο δόλιος για να κατηγορηθεί.

Τέλος η επί της Αγίου Δημητρίου πλευρά του ναού, η νότια που αποτελεί και την κύρια είσοδο του, είναι η μόνη όμορφη. Κάτι σπασμένα μάρμαρα στα σκαλοπάτια, είναι σαν πταίσματα μπροστά στην απόλυτη εγκατάλειψη και ντροπή όσων δεν είναι η φάτσα, η φιγούρα κατά πως λέμε! Εξάλλου τα σπασμένα κομμάτια, αν υπήρχαν, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να ανοίξουν και κανένα κεφάλι (τρόπος του λέγειν), όσων κατά καιρούς δοξολογούν από άμβωνος ή ιερού ή δοξολογούνται στις πρώτες θέσεις καμαρώνοντας, τι άραγε;

"Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο" ζεσταίνουν με την ανθρωπιά τους!

Μπορεί τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο να μην τα αντίκρισε τελικά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι της ταινίας, ωστόσο τους χιονάδες της ζωής τους αντιμετώπισε με τον τρόπο που τα αγαπημένα και ταιριαστά ζευγάρια αντιμετωπίζουν και κατά κάποιο τρόπο επιλύουν, προσαρμόζοντας τη ζωή τους στις όποιες νέες συνθήκες.

Μπορεί πάλι συμβολικά οι παγετώνες του Κιλιμάντζαρο να διατήρησαν άθικτες τις αξίες και το ήθος που κάνουν τη ζωή να λάμπει φωτεινή, ακόμα και μέσα στις αντιξοότητες. "Καλοί που είναι οι φτωχοί"! Ή τουλάχιστον στην περίπτωση του φιλμ, εμπνευσμένο από το ομώνυμο ποίημα του Βίκτορα Ουγκώ, όπως λέει ο σκηνοθέτης της ταινίας Robert Guédiguian: " Το τέλος του ποιήματος, το σημείο δηλαδή που ο φτωχός ψαράς αποφασίζει να υιοθετήσει τα παιδιά του πεθαμένου γείτονα και μετά ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του πήρε την πρωτοβουλία και είχε ήδη μαζέψει τα παιδιά στο σπίτι, σου σπαράζει την καρδιά. Τόση καλοσύνη, τόση μεγαλοψυχία είναι παραδειγματικές. Υπάρχει ακόμα αυτή η αμοιβαία κατανόηση, αυτή η τρυφερή χειρονομία ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες, τον άνδρα και τη γυναίκα, που είναι εξίσου γενναιόδωροι ».

Το κερασάκι μου

Fede Galizia

Κάθε παιδάκι παρίστανε ένα φρούτο και απήγγειλε ένα σχετικό ποιηματάκι. Το παχουλό, κόκκινο και στρογγυλοπρόσωπο αγοράκι παρίστανε το καρπούζι, το χλωμό και ψηλό κοριτσάκι τη μπανάνα, η Νικόλ, η φίλη της κόρης μου, όμορφη και ροδαλή το μήλο...και το δικό μου παιδί, λιανό και λεπτεπίλεπτο, σχεδόν εύθραυστο,  ήταν το κερασάκι! Μοναχοκόρη την έχω, οπότε έψαξα όλα τα εμπορικά παιδικών ρούχων για να της βρω ένα φουστανάκι με κερασάκια, χωρίς αποτέλεσμα. Απτόητη συνέχισα στα υφασματάδικα, για να ράψουμε τουλάχιστον ένα τέτοιο στο κερασάκι μου. Τίποτα κι εκεί, πέραν της πληροφορίας ότι στη Λάρισα τα αντίστοιχα καταστήματα έχουν μεγάλη ποικιλία υφασμάτων. Μια και δυο, λοιπόν, παίρνω τη μάνα μου (για βόλτα) και το εν αγνοία του μοντέλο, την κόρη μου, και ξεκινάμε για Λάρισα. Όπου είδα, μπήκα κι όπου δεν ήξερα, ρώτησα και πήγα, αλλά δυστυχώς τίποτα σε κερασάκι, ούτε σταμπωτό, ούτε κεντητό, ούτε αυτοκόλλητο, τίποτα! Φαίνεται πως τη χρονιά εκείνη οι σχεδιαστές υφασμάτων και παιδικών κοριτσίστικων ρούχων εξοστράκισαν από τις συλλογές τους το ανοιξιάτικο αυτό φρούτο! Από τη λώλα και υπερβολή της μάνας έμεινε το περιστατικό, να 'χουμε να διηγούμαστε και βέβαια video και φωτογραφίες από το κερασάκι επί σκηνής να απαγγέλλει το ποιηματάκι του μ' ένα ροζ φουστανάκι που όμως μπροστά είχε κοτσαρισμένο και καρφιτσωμένο ένα κεράσι από χαρτόνι, έργο των εξαιρετικών νηπιαγωγών που το παιδί μου έτυχε να έχει, όπως αντίστοιχα και όλα τα άλλα φρουτοπαιδάκια της παράστασης στα προνήπια, εν έτει 2000-2001.
Κάθε φορά, λοιπόν, που τέτοια εποχή καλωσορίζουμε τα κεράσια - "γερούς μας βρήκαν, γερούς να μας αφήσ'ν" έλεγε η γιαγιά μου την πρώτη φορά που έτρωγε κάποιο εποχικό φρούτο - ή βλέπω έναν τέτοιο πίνακα, θυμάμαι τις κερασοπεριπέτειες, τα κρεμασμένα στ' αυτιά μας κεράσια ως σκουλαρίκια στα μικράτα μας, αλλά κυρίως το μικρό κερασάκι επί σκηνής, όμορφο, ντελικάτο κι ανάλαφρο, όπως και το συγκεκριμένο φρούτο!

Λουκάς Γεραλής

Το πεταλούδι

Πετούν τα πεταλούδια

κι ανθίζουν τα λουλούδια...

Τραγουδούσε η κόρη μου σε εκδήλωση στο νηπιαγωγείο. Τότε ήταν χαριτωμένη, ένα γλυκό όμορφο κοριτσάκι που έπιανε σφιχτά το χέρι της μαμάς της...κλπ υπέροχα αυτής της μοναδικής σχέσης μάνας και κόρης.

Τη βλέπω σήμερα 19χρονη κοπέλα, πρωτοετή φοιτήτρια πια, την καμαρώνω και συγκινούμαι και μόνο που την αντικρίζω. Η σχέση και η αγάπη το ίδιο μοναδική....κλπ υπέροχα μεταξύ μάνας και κόρης. 

Σκέφτομαι όμως ότι το τραγουδάκι του νηπιαγωγείου της ταιριάζει καλύτερα τώρα. Ένα αέρινο πλάσμα, ένα πεταλούδι, μια νεράιδα που μαγεύει με την ομορφιά, το χαμόγελο, τη ζωντάνια... κλπ υπέροχα που βλέπει η μάνα στο παιδί της.

Τα μακριά λεπτά χεράκια της όπως τα κινεί μου θυμίζουν φτερά πεταλούδας που πετά και χαίρεται τη ζωή.

Η ομορφιά της πιο όμορφη απ' όλα τα λουλούδια του κόσμου, από ολόκληρη την πλάση... κλπ υπέροχα και μοναδικά που βλέπει η μάνα στο παιδί της.

Κι έτσι αυτό που κάποτε ήταν τραγουδάκι του νηπιαγωγείου, έγινε πραγματικότητα!

Σ' ευχαριστώ, παιδί μου.

Σημείωση: πραγματικότητα, τουλάχιστον για τη μαμά της. 

Από Ματίνα Γκούτζιου

Αντιεπαγγελματική συμπεριφορά

Μας ξεπάγιασε με το βαπορίσιο air condition ο οδηγός του λεωφορείου (από Κοζάνη για Θεσσαλονίκη), αλλά η νεαρή δικηγόρος με τη στεντόρεια φωνή της μας ζέστανε κάπως γνωστοποιώντας μας τις λεπτομέρειες ενός διαζυγίου. Όλα στη φόρα, χωρίς κανένα σεβασμό στον πελάτη και στα προσωπικά του δεδομένα! Η κυρία Ε.Ι. (ναι, μας έδωσε ακόμα και το ονοματεπώνυμο της!), που έχει δυο παιδιά, το ένα ενήλικο, αλλά το δεύτερο 17 χρονών και επομένως απαιτείται ορισμός της επιμέλειας του, που δεν έχει περιουσιακά στοιχεία, που μάλλον πάει για συναινετικό, που εφόσον είναι συναινετικό θα της κοστίσει περί τα 800 € (ούτε να χωρίσεις δεν μπορείς με την κρίση!), που βέβαια να μην νομίζει, το ποσό αντιστοιχεί σε παράβολα και ΦΠΑ και ότι η ίδια δεν βγάζει τίποτα ... 

Εννοείται ότι όλοι για τα λεφτά δουλεύουμε, αλλά παντού απαιτείται και ήθος, λίγη διακριτικότητα εν προκειμένω και ενημέρωση της κυρίας-πελάτισσας για την αδυναμία καλής επικοινωνίας λόγω συνθηκών, των ακούσιων ωτακουστών του λεωφορείου. Απίστευτο θράσος, μεγάλο κοράκι! Κυρία Ε.Ι., μακάρι να σας γνώριζα, για να σας ενημερώσω για το εν αγνοία πάθημα σας και να σας γλιτώσω από τα νύχια της! Μας-σας έδωσε και τη διεύθυνση του γραφείου της εξάλλου, αχρείαστο να είναι στον καθένα!

Είναι η γιορτή της μητέρας και συγκινούμαι με ό,τι κι αν διαβάζω για τη μάνα!

Αγάπη, προσφορά, προστασία, συμπόνια, συγχώρεση, παρηγοριά, ανιδιοτέλεια, θυσία ... (λέει η μάνα)

Καταπίεση, πρήξιμο, γκρίνια, κήρυγμα, κασέτα, ασχετοσύνη, φόρτωμα ... (λέει το παιδί)

Γλυκές κουβέντες, κανακέματα, αγκαλιές, φιλιά, λαχτάρα, καμάρι ... ( εκφράζει η μάνα)

Φωνές, κράξιμο, πικρές κουβέντες, σκούπισμα ακόμα και του φιλιού...( εκφράζει το παιδί)

Μετά θάνατον ή στο f/b ή σε κάποιο σημειωματάριο ή μεταξύ φίλων ή την παγκόσμια μέρα της γιορτής της εκφράζονται όλα τα συναισθήματα και η ευγνωμοσύνη για την φύση της με ένα τηλεφώνημα, μια δημοσίευση ή μια ανθοδέσμη.

Γιατί είναι τέτοιο το μέγεθος αυτού του ενστίκτου που η μάνα υπερβάλλοντας εαυτόν καθημερινά δεν το εκφράζει πάντοτε σωστά και το παιδί σαστίζει και δεν μπορεί να το διαχειριστεί.

"Μαμά μου"

Με το μπαστουνάκι της στο χέρι - "το τρίτο πόδι" όπως λέει - εδώ και κάποια χρόνια η μαμά μου (86 χρονών σήμερα) ζει με απλές, καθημερινές συνήθειες που πλέον είναι μικρά κατορθώματα! Όπως η βόλτα στα καταστήματα του κέντρου για την αγορά κάποιου δώρου!

-"Για πού το 'βαλες, καλέ, πάλι;" την αιφνιδίασα και την επέπληξα περιπαικτικά σαν μαθητριούλα που έκανε σκασιαρχείο, συναντώντας την τυχαία στο δρόμο.

-"Ε να, είπα να πάω ως τον..., να περπατήσω και λίγο" είπε απολογητικά, μ' εκείνο όμως το φωτεινό χαμόγελο που ποτέ δεν έφυγε από το πρόσωπο της, όταν η διάθεση της είναι καλή!

-"Ε, άντε να σε συνοδεύσω" της είπα και το πρόσωπο της έλαμψε ακόμα περισσότερο από χαρά!

Είναι να μη συγκινείσαι!

Δικαιολογούμαι για να με αντέξω

Απίστευτες δικαιολογίες επινοεί ο άνθρωπος, μηδενός εξαιρουμένου, για να συγχωρήσει τον εαυτό του και να μπορεί να σηκώνει το φορτίο των ευθυνών του. Η συχνότητα και το μέγεθος των δικαιολογιών που καλύπτουν τα λάθη μας εξαρτώνται από το ηθικό ανάστημα, τον εγωισμό και την πνευματικότητα του καθενός και όχι από την ηλικία.

Μικρό παιδί ο έρωτας στα φερσίματα του

Στ' αλήθεια δεν υπάρχουν χαριτωμένες ομοιότητες ανάμεσα στις απαρχές του έρωτα και στις απαρχές της ζωής; Δε νανουρίζουν το παιδί με γλυκά τραγούδια και τρυφερές ματιές; Δε του λένε θαυμάσιες ιστορίες, που χρυσώνουν το μέλλον του; Η ελπίδα δεν ξεδιπλώνει αδιάκοπα τις αστραφτερές φτερούγες της για το παιδί; Κι εκείνο δε χύνει διαδοχικά δάκρυα χαράς και λύπης; Δε στήνει καβγάδες για το τίποτα, για τα χαλίκια που μαζεύει πασχίζοντας να χτίσει κινητά παλάτια, για τα μπουκέτα τα λουλούδια, που τα ξεχνάει στη στιγμή μόλις τα κόψει; Δεν είναι άπληστο ν' αδράξει το χρόνο, να προχωρήσει στη ζωή; 

Ονορέ ντε Μπαλζάκ (Ευγενία Γκραντέ)

" Δυο Ημέρες, Μια Νύχτα " ο χρόνος για την εξασφάλιση μιας θέσης εργασίας

Στη Γαλλία της καθημερινότητας και του μόχθου οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν, όπως σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες - γιατί αλλού τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα - τα ίδια προβλήματα. Τεχνοκρατική και ανάλγητη εργοδοσία που λογαριάζει αριθμούς, καθόλου όμως τους ανθρώπους. Αυτούς τους έχει για να τους εκμεταλλεύεται και να τους απομυζεί. Έχει  μάλιστα τον τρόπο η εργοδοσία να ενσπείρει τον φόβο, το μπαμπούλα της απόλυσης και της ανεργίας, ώστε οι αντιδράσεις για το δίκιο του εργαζόμενου να περιορίζονται ή και να εξαφανίζονται. Διαιρεί και βασιλεύει, όπως κάθε πηγή εξουσίας. Ο φοβισμένος κι απελπισμένος δύσκολα σηκώνει κεφάλι κι αν ναι, πόσοι είναι αυτοί, που μολονότι αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα, θα τον στηρίξουν;

Τα κόκκινα αυγά του Εμμ. Ροΐδη

Απόστολος Γεραλής

Ζητήσας πολλάκις να μάθω διατί τρώγομεν αυγά την Λαμπρήν, και διατί μόνον τότε τα θέλομεν κόκκινα και σκληρά, όχι μόνον ημείς αλλά και όλοι από τον Πόλον μέχρι του Ισημερινού οι χριστιανοί, ηναγκάσθην επί τέλους να κατατάξω την απορίαν μου μεταξύ των αλύτων. Περί τούτου τω όντι ουδέν λέγουσιν ο νόμος και οι προφήται, ουδέ καν οι Ευαγγελισταί, αν δε ερευνήση τις δέκα σοφούς, είναι βέβαιος ότι θα λάβη παρ’ αυτών άλλας τόσας διαφόρους απαντήσεις, απαραλλάκτως ως αν τους ηρώτα ποίον είναι το ιατρικόν της φθίσεως ή το άριστον των πολιτευμάτων. Κατά τινάς μεν το ωόν είναι σύμβολον της αναστάσεως, διότι καθώς συντρίβει ο νεοσσός το κέλυφος, και αναπηδά ζων εξ αυτού, ούτω και ο Ιησούς από του μνήματος την πλάκα. Κατ’ άλλους όμως οι ταύτα διδάσκοντες είναι αγράμματοι και το χειρότερον ασεβείς, τα δε πασχαλινά ημών αυγά κατάγονται κατ’ ευθείαν γραμμήν από εκείνα τα οποία οι κακότροποι Ρωμαίοι ετοποθέτουν ζέοντα υπό την μασχάλην των χριστιανών μαρτύρων, ως γίνεται ακόμη και σήμερον, αν πιστεύσωμεν τους κακόγλωσσους, εις τα υπόγεια της ημετέρας αστυνομίας. Περί τούτων όμως ουδέν θέλουσι ν’ ακούσωσιν οι Σημειολόγοι οι επιμένοντες ότι το ωόν ήτο σύμβολον της γονίμου Ίσιδος και η καθ’ ωρισμένας εορτάς αυγοφαγία έθιμον φοινικικόν μεταδοθέν εις τους εβραίους και τους έλληνας, ως μαρτυρεί ο κρόκος αυτού, όστις κατά τον Βένφεϋν (β’ 179) είναι αυτόχρημα ο Χαλδαϊκός κορκόμ.

Διατί δε βάφονται τα αυγά κόκκινα, τούτο εξηγούσαν οι Ραβίνοι διδάσκοντες ότι, κατά τον Μωσαϊκόν νόμον, όχι μόνον όλα τα τρωγόμενα την ημέραν του Πάσχα, αλλά και αυτοί οι τοίχοι των οικιών πρέπει να κοκκινίζωνται με το αίμα του σφαζομένου αρνίου, προς εξιλέωσιν του Αγγέλου της καταστροφής. Κατά τον Αίλιον όμως Λαμπίδιον οι Ραβίνοι δεν ηξεύρουν τι λέγουσι, τα δε πρώτα ερυθρά αυγά δεν εβάφησαν, αλλ’ εγεννήθησαν κόκκινα από τας αυτοκρατορικάς όρνιθας την ημέραν της γεννήσεως του Αλεξάνδρου Σεύκρου, ως χαρμόσυνος οιωνός της μελλούσης φιλίας του προς τους χριστιανούς.

Πολύ όμως διάφορος είναι η εξήγησις του Πηδαλίου, του διδάσκοντος ημάς ότι: «Όταν οι Εβραίοι είπον: Το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών, εκοκκίνησαν όλα τα πράγματα όπου είχαν εις τας οικίας των, ακολούθως δε και τα αυγά, όθεν και οι Χριστιανοί εις ενθύμησιν του θαύματος, κοκκινίζομεν τα αυγά εν τη αναστάσει» (Πηδάλ., Λειψ. 1800, σελ. 204). Τας πλείστας άλλας της απορίας ταύτης λύσεις δεν έχω προχείρους εις την μνήμην μου, πλην μόνης της του Πανοσιωτάτου Εξάρχου του Αγίου Τάφου εν Βλαχία Ναθαναήλ, όστις, ερωτηθείς εν πασχαλινώ συμποσίω περί των κοκκίνων αυγών, μοι απήντησεν: «Τρώγε και μη ερεύνα».

Ακρόπολις Πασχαλινή 24.4.1888

via sarantakos.wordpress

Πρωτομαγιά των χρόνων της αθωότητας

Λουκάς Γεραλής - Πρωτομαγιά

Τον πιάναμε το Μάη στις γύρω εξοχές της πόλης μου, όταν ήμουν παιδί, με γονείς, θείους-ες και ξαδέρφια. Στρώναμε κάτω κουβέρτες ή κουρελούδες, πάνω στις οποίες τρώγαμε κιόλας. Δεν παίρναμε μαζί μας ψησταριές, γιατί δεν είχαμε αυτοκίνητο, εξάλλου οι εξοχές βρίσκονταν πολύ κοντά κι όλοι κουβαλούσαμε κάτι. Σε καλάθια τα τρόφιμα, στο χέρι τα στρωσίδια κλπ. Τα φαγητά ήταν μαγειρεμένα από το σπίτι και την τιμητική τους είχαν οι κεφτέδες (στην Κοζάνη είναι θηλυκού γένους), οι πίτες, τα κιχιά, σαλάτες της εποχής, τυρί και φυσικά το παραδοσιακό ρυζόγαλο. 

Τρελαινόμασταν στο παιχνίδι, δέναμε σχοινιά σε δυο αντικριστά δέντρα και κατασκευάζαμε αιώρες με στρωσίδι κουβέρτες ή κιλίμια, ή δέναμε τις κούνιες κατακόρυφα από κάποιο κλαδί, βάζαμε πάνω μια διπλωμένη κουρελού για να μην μας κόβει τον πισινό μας το σχοινί και φτάναμε όσο πιο ψηλά γινόταν, πιάναμε χελώνες και τις βάζαμε να κατουρήσουν (κακό αυτό), κυλιόμασταν στα χώματα, ματώναμε τα γόνατα μας, μαζεύαμε λουλούδια και μας έπλεκαν στεφάνια χωρίς να απαθανατίζουμε τις στιγμές με φωτογραφικές μηχανές που δεν υπήρχαν. Συνήθως, γυρνούσαμε τα παιδιά ξεθεωμένα από το παιχνίδι και ξεραινόμασταν στον ύπνο πριν προλάβουμε να πλυθούμε. 

Μετά μπήκε στη ζωή μας η πρόοδος και η τεχνολογία, κι όλα αυτά έγιναν αναμνήσεις. Πρέπει να ρωτήσω το παιδί μου πώς θυμάται εκείνη τις Πρωτομαγιές των παιδικών της χρόνων για να βρούμε τις διαφορές.

Ευγενία Γκραντέ του Ονορέ ντε Μπαλζάκ

Πόσο μου αρέσουν τα βιβλία με τη συμπυκνωμένη σοφία και την λεκτική ευχέρεια να αποδίδεις σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες με εύστοχο και ευφάνταστο συγχρόνως τρόπο ή για να το πω αλλιώς μ' εκείνο το χάρισμα του συγγραφέα που μπορεί με την ικανότητα του μυαλού και της έκφρασης, την ευθυκρισία, τη γνώση των ανθρώπινων χαρακτήρων και τη βαθιά του μόρφωση να αποδίδει λεκτικά ιδέες και νοήματα, κατασταλάγματα του ορθού και ευφυούς νου ολόκληρων γενεών και αιώνων!

Τέτοιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διάβασα, η "Ευγενία Γκραντέ", και τόσο χαρισματικός ο συγγραφέας του, ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ.

Μου άρεσε πολύ, και το διάβασα απνευστί. Διαδραματίζεται στη Γαλλική επαρχία Σωμύρ, μετά τη Γαλλική επανάσταση (1789), και πρωταγωνιστές είναι η ολιγομελής οικογένεια Γκραντέ. Ο φιλάργυρος και τσιγκούνης πατέρας, η υποταγμένη σ' αυτόν, στερημένη από τις χαρές της ζωής, βασανισμένη από τον κακότροπο χαρακτήρα του και θρησκευόμενη γυναίκα του και η αγνή, άβγαλτη, καλόψυχη, γενναιόδωρη και αξιοπρεπής Ευγενία, η κόρη τους. Γύρω τους ο κόσμος της επαρχίας που τους παρακολουθεί, τους σχολιάζει, όπως σ' όλες τις επαρχίες του κόσμου, με το τουφέκι έτοιμο να πυροβολήσει δικαίως ή αδίκως.

Αστικές φυσιογνωμίες

Σε μερικές επαρχιακές πόλεις βρίσκονται σπίτια που η όψη τους προκαλεί μελαγχολία σαν εκείνη που γεννάνε τα πιο σκοτεινά μοναστήρια, οι πιο άχαροι χερσότοποι ή τα πιο θλιβερά ερείπια. Στα σπίτια αυτά συναντάς ίσως ταυτόχρονα και τη σιγαλιά του μοναστηριού και την ξεραΐλα των χερσότοπων και τα σκέλεθρα των ερειπίων. Η ζωή και η κίνηση είναι τόσο ήσυχες εκεί, που ένας ξένος θα τα έπαιρνε για ακατοίκητα, αν δεν αντίκριζε ξαφνικά το χλωμό και κρύο βλέμμα ενός ασάλευτου προσώπου, που η μισομοναστηριακή του μορφή προβάλλει πάνω απ' το περβάζι του παραθύρου, μόλις ακουστεί θόρυβος από ασυνήθιστα πατήματα.

Διαπραγματεύσεις ισχυρών

"Είχε πάρει τη φοβερή αγωγή εκείνου του κόσμου, όπου, μέσα σ' ένα βράδυ, διαπράττονται με σκέψεις και με λόγια περισσότερα εγκλήματα από όσα τιμωρεί η δικαιοσύνη στο Κακουργοδικείο, όπου οι ωραίες λέξεις δολοφονούν τις πιο μεγάλες ιδέες, όπου δε θεωρείται κανείς ισχυρός παρά μόνον αν βλέπει σωστά. Και βλέπει σωστά εκείνος που δεν πιστεύει σε τίποτα, ούτε στα αισθήματα, ούτε στους ανθρώπους, ούτε ακόμα και στα γεγονότα. Φτιάχνει ψεύτικα γεγονότα."

Ονορέ ντε Μπαλζάκ, μουστακαλήδες μου (κατά το "μουστάκιας" του Σταυρίδη στα "Κίτρινα γάντια")

Αφού Ονορέ ντε Μπαλζάκ διαβάζω, δικά του αποφθέγματα θα  μοιραστώ μαζί σας. Ορθός ο νους του και σοφά τα λεγόμενα του! Διαχρονικά επίσης! Γιατί μη μου πείτε ότι δεν κάνετε συνειρμούς διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα για κάποιες διαπραγματεύσεις του Εurogroup;

Κατά πού φυσάει ο άνεμος σήμερα, κύριε δανειστά;

"Γενικά ο δανειστής είναι ένα είδος μανιακού. Σήμερα είναι έτοιμος για συμβιβασμό, αύριο θέλει να τα κάνει όλα γυαλιά καρφιά κι αργότερα παραγίνεται καλοσυνάτος. Σήμερα η γυναίκα του είναι στα κέφια της, το στερνοπούλι του έβγαλε τα δοντάκια του, όλα πάνε καλά στο σπίτι και δε θέλει να χάσει ούτε πεντάρα. Αύριο βρέχει, δεν μπορεί να βγει έξω, είναι μελαγχολικός και λέει ναι σε όλες τις προτάσεις για να λήξει η υπόθεση. Μεθαύριο του χρειάζονται εγγυήσεις και στο τέλος του μήνα απειλεί να σας εκτελέσει, ο δήμιος! Ο δανειστής μοιάζει με ζωηρό σπουργίτι, που τα παιδιά πασχίζουν ν' απιθώσουν στην ουρά του ένα σπυρί αλάτι..."   Ονορέ ντε Μπαλζάκ (19ος αιώνας)

Το Μοναστήρι της Πάρμας του Σταντάλ

Στα πλαίσια της απόφασης να διαβάσω ό,τι δεν διάβασα και μπορέσω από κλασική λογοτεχνία και των δυνατοτήτων που μου δίνει η σχολική δανειστική βιβλιοθήκη, έπεσε στα χέρια μου "το Μοναστήρι της Πάρμας" του Σταντάλ.

Ας γράψω, λοιπόν, λίγα πράγματα για το πώς μου φάνηκε το βιβλίο ως απλή αναγνώστρια. Διαδραματίζεται την εποχή που ο Ναπολέοντας εισβάλλει στην Ιταλία (1796) - χωρισμένη ακόμα σε πολλά μικρά κρατίδια - αντιπροσωπεύοντας ό,τι πιο φιλελεύθερο υπήρχε τότε στην Ευρώπη. Κατά κάποιο τρόπο οι υποστηρικτές του αποτελούν τους αριστερούς της Ευρώπης εκείνης της περιόδου. Είναι οι Ιακωβίνοι, που διώκονται και φυλακίζονται από τους ηγεμόνες των ιταλικών βασιλείων, κρατιδίων, δουκάτων κλπ κάποια απ' αυτά υπό τον Αυστροουγγρικό έλεγχο.

Το ξεστόλισμα

Christian Seybold

Οrnella Vanoni που ομοιοκαταληκτεί με το κανόνι, ως προς τη φωνή δηλαδή!

Την άκουγα συχνά και ήταν μια από τις αγαπημένες τραγουδίστριες της περιόδου, στην οποία ταξιδεύω νοερά, ακούγοντας την σήμερα, περίπου 30 χρόνια μετά. Έχουν αλλάξει πολλά! Το βασικότερο, ήμουνα νια και γέρασα, πίστευα ακόμα ότι τα όνειρα μου θα πραγματοποιηθούν κι έγινα πιο ρεαλίστρια ή προσαρμόστηκα κάπως στην πραγματικότητα της ζωής (και ζωής μου), αν και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία σαν το χούι.

Αναξιοπαθούντες, παθόντες από ανάξιους

Ενεή και κεχηνυία (βλ. εδώ), δηλαδή άναυδη και με το στόμα ανοιχτό έμεινα διαβάζοντας τους παρακάτω συνδέσμους για όσα κατά την πεπατημένη εξακολουθούν να συμβαίνουν όσο εμείς οι δυστυχείς υποφέρουμε τα πάνδεινα. 

Στον προσωπικό του λογαριασμό (της μισθοδοσίας όμως, το ετόνισε αυτό ο κος Περιφερειάρχης ως τεκμήριον αθωότητας) κατατέθηκε μεγάλο χρηματικό ποσό από την τράπεζα Πειραιώς για τους αναξιοπαθούντες. Εννοείται ότι σε λίγες μέρες, κανένας δεν θα θυμάται το γεγονός και την ύπαρξη του συγκεκριμένου λογαριασμού.

Οι σύνδεσμοι που καταγγέλλουν το γεγονός: εδώ ή εδώ

Ο σύνδεσμος με την απάντηση του Περιφερειάρχη στο κατάλληλο περιβάλλον: εδώ

Συμπέρασμα: Χορός εκατομμυρίων ευρώ για ολίγους και προνομιούχους με άλλοθι τους αναξιοπαθούντες που αναξιοπαθούντες θα μείνουν και μάλιστα θα αυξάνονται. Γιατί η τράπεζα δωρίζει, εμείς όμως την ανακεφαλαιοποιούμε λίαν τακτικώς. Τελικά υπάρχει φιλανθρωπία από  την πολιτεία και άλλους φορείς και συλλόγους γενόμενη, που το κόστος της να μην μετακυλίεται σε μας τους πολίτες;

Γενέθλια στο f/b

Σημαιούλες, οι φωτογραφίες που διάλεξα για να φαίνομαι όμορφη και πήραν πολλά like και η παρότρυνση να μοιραστώ αυτή τη γιορτή και χαρά για την συμπλήρωση δύο χρόνων στο μέσο αυτό με τους εκατοντάδες φίλους μου!

Συμπτωματικά τα δίχρονα μου στο f/b συμπίπτουν με τη διάθεση μου να περιορίσω την παρουσία μου και κυρίως τον χρόνο που σπαταλώ σ' αυτό.

Αραιώνοντας από το εθιστικό αυτό μέσο, διαπίστωσα ότι κάνω πιο ενδιαφέροντα πράγματα και ότι φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου.  Γιατί, χωρίς ευτυχώς να έχω φτάσει σε ακραίο βαθμό χρήσης, μου συνέβαινε το εξής: Έλεγα ότι σήμερα θα κάνω αυτό, το άλλο...αλλά τίποτα δεν γινόταν μόνο του και οι ώρες περνούσαν ανεκμετάλλευτες και με απραγία για όλα τα υπόλοιπα πλην της f/bεπικοινωνίας ή της f/bανάγνωσης ή της f/bκουτσομπολίασης. Κρατούσα βέβαια δίπλα μου ένα μαγικό ραβδάκι και το κουνούσα λόγου χάρη όταν ήθελα να αποτριχώσω τα πόδια μου ή να ράψω καμιά τρύπια κάλτσα του συζύγου ή να αποσώσω κάποιο βιβλίο ή να το ξεκινήσω ή ... δεκάδες άλλα πράγματα, αλλά τίποτα!

Δεν το ακυρώνω το μέσο. Εδώ μέσα υπάρχουν "φίλοι" αξιολογότατοι, που χαίρεσαι να τους διαβάζεις για την καθαρή και ορθολογική σκέψη τους, για την ευαισθησία και την ανθρωπιά τους. Ωραίες μουσικές, έξυπνα σχόλια, χιούμορ, ευγένεια ... σε μεγάλα ποσοστά! Εξαρτάται από τους ¨φίλους". Γιατί από την άλλη απορείς και για την απίστευτη βλακεία, επίσης σε μεγάλα ποσοστά! Θα τολμήσω να πω ότι, όταν οι "φίλοι" είναι σπουδαίοι, τότε το f/b μετατρέπεται σε μέσο σπουδής και μόρφωσης, αλλά από την άλλη υπάρχουν και τα βιβλία, πιο σημαντικά και απαραίτητα για να πεις ακολούθως κάτι χρήσιμο και στο φατσοβιβλίο.

Το μέτρο, λοιπόν, είναι το επιθυμητό! Κι εγώ το προσπαθώ. Στο μεταξύ ο περιορισμός της χρήσης μου επέτρεψε να παρακολουθήσω ένα τμήμα Αγγλικών και ετοιμάζομαι για εξετάσεις. Τώρα δε που άνοιξε κι ο καιρός, δεν έχω πια καμιά δικαιολογία να μην ασκούμαι. Περπάτημα, ποδηλασία στη φύση...πόσα όμορφα και χρήσιμα έξω από την εικονική κοινωνική δικτύωση!

Αυτό με τα βαράκια και το σφίξιμο στα μπράτσα με στενοχωρεί κάπως, γιατί δεν προλαβαίνω, να πάρει!

Κάρολ και μανταρίνια

Παμψηφεί με 2 ψήφους υπέρ και 0 κατά, μεταξύ δύο παρόντων, "Μανταρίνια" κίτρινα και ζουμερά που παρέμειναν ατρύγητα στα δέντρα τους, αφού κανείς δεν ευκαιρούσε να γευτεί το χυμό τους, ότι πιο εύκολο στον πόλεμο να θερίζεις κι ας είναι και ανθρώπινες ζωές.

Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, στα πλαίσια του "week-end" είπαμε να δούμε καμιά ταινία απ' αυτές που βρίσκονται σε αναμονή μέχρι να βρεθεί ο πολυπόθητος ελεύθερος χρόνος.

"Τα χαϊκού" του οδοντιατρείου (γραμμένα σε ώρες αναμονής σε οδοντιατρείο το 2016)

Το ερέθισμα: αναρτήσεις με χαϊκού που διάβασα σήμερα στο f/b.
Η ευκαιρία: ο χρόνος αναμονής στο οδοντιατρείο.
Το αστείο: η κοπέλα του οδοντιατρείου με ρώτησε, αν σημειώνω όσα θέλω να ρωτήσω στο γιατρό.

ο

Υπομένοντας

σε γιατρό ονειρεύομαι

άσπρους οδόντας.

Κοινωνία Χηρών Εκδίκων (Βασίλης Καραγιάννης)

Edward Okuń (1872–1945)

Απόσπασμα από το αφήγημα του Βασίλη Καραγιάννη "Οι Απρόσωποι Άγιοι στην Κοινωνία Χηρών Εκδίκων και Χειρών Αδίκων" που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του "Το σκαληνό τρίγωνο της αμαρτίας". Η περιγραφή των μαυροφορεμένων ες αεί χηρών που ακολουθεί σίγουρα ανασύρει παρόμοιες μνήμες, εικόνες ή βιώματα σε όσους έζησαν σε χωριό ή σε μικρή επαρχιακή πόλη, τουλάχιστον σε παλιότερες εποχές:

"Ξεχάστηκε στην ένδον περιπλάνηση (ο αφηγητής)...και η λειτουργία έβαινε προς το τέρμα της, όταν, από το αριστερό ανδρικό κλίτος, έσκασε - σουβλερή και κόκκινη - μύτη μαυροφόρα ύπαρξη, σαν τον ιό της γρίπης, ήπιας μορφής. Και όσο πλησίαζε το Κοινωνικό μέρος με τη θεία Κοινωνία, ο περί τον σολέα χώρος άρχιζε να κατακλύζεται από ομοιόχρωμα στίφη γυναικών, που φέρουν ενδυματολογικά - και φορές θριαμβευτικά - το σχήμα της χήρας εν ζωή. Σαν τα λάγια πρόβατα στριμώχνονταν, κόσμια βέβαια, ενώπιον του οσονούπω ερχόμενου (γίνεται λόγος για τη μεγαλοβδόμαδα), μετά του ζωοποιού ποτηρίου, Ποιμένος, στην είσοδο της στρούγκας, όχι για άρμεγμα, αλλά για να φάνε Σώμα και να πιούνε Αίμα Κυρίου σμιγό, ου προς απολύτρωσιν, αλλά για να χορτάσουν από κάτι που δεν είναι για χόρταση. Γι' αυτό ο παπα-Γιάννης με το "Μετά Φόβου" επέβαλε τάξη κατά την προσέγγιση- προσέλευση με φάλαγγα κατά χήρα.

"Τις βλέπεις! Έχουν μεταλάβει όλη τη σαρακοστή τρεις φορές η καθεμιά, κι η Θυμνία τέσσερις, σαν η πιο ιδιότροπη. Νάτες πάλι μαζεύτηκαν, σύννεφο μαύρο. Καθυστερούν την Απόλυση, για να φαντάξουν μόνο".

Με πρόφαση μια πίστη που τήρησαν και τηρούν τους τύπους της -ούτως ή άλλως κι εκ των ηλικιακών, τώρα, κατασταλαγμάτων- δηλώνουν και αναστάσιμα ότι είναι και παραμένουν σεμνές, πιστές και άτρωτες -όχι  άστρωτες, προς Θεού- κλπ. Μόλις, δηλαδή, απέχουν από αγίες, νυν σίγουρα χηρο-οσίες.

Η ειδική κοινωνία των χηρών -κοινωνία, όχι συμφέροντος, αλλά κοινού, περασμένου, σχεδόν ξεχασμένου πένθους- στις μικρές κοινωνίες κι ανεξάρτητα της ενώπιον του ιερέα Κοινωνίας, αποτελεί ένα ιδιαίτερα μαυρορόφο ρεύμα σ' αυτές. Με αυξημένα στο αίμα τους τα τριγλυκακίδια εμπάθειας, τα λιπίδια της δυστροπίας, και τις πολυχοληστερινούχες φαρμακείες εκ των φαρμακομυτών τους, με ευκολία κατηγορούν όσους κι όσες ομήλικους και ομήλικες επιβιώνουν σε συζυγική ολοκλήρωση ακόμα. Θεωρούν εαυτές αδικημένες από το ανώτερο θείο ον, ότι άλλα, αχρηστοτέστερα ανθρώπινα είδη επιβιώνουν στη μικρή χωρική πανίδα, ενώ οι δικοί τους κατέλαβαν άβολο τόπο στην κοιμητηριακή χλωρίδα! Το σχέδιο βέβαια παίρνει κι άλλους, αλλά είναι εκτός ηλικίας, συνομοταξίας, άρα αδιάφοροι"

Πάει κι ο Γενάρης!

Τον φάγαμε και τον Ιανουάριο του 2016! Τον φάγαμε ή μας έφαγε; 

Μάλλον το δεύτερο ισχύει, παρόλα αυτά δεν σταματάμε να ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι τα καλύτερα έπονται και επομένως σπρώχνουμε το χρόνο και τη ζωή μας για να έρθουν αυτά που ο καθένας από μας δεν έχει!

Πότε θα έρθει το Σαββατοκύριακο, πότε οι διακοπές, πότε να μεγαλώσω και να φύγω απ' το σπίτι των γονιών, πότε θα βγάλω τα δικά μου λεφτά, πότε θα πλουτίσω...πότε έφαγα τόσους Γενάρηδες, ζωή να έχω! 

Σαν τις μπουκιές που ταΐζουν στα παιδιά τους οι μανάδες ή τις κομμένες σε "στρατιωτάκια" φέτες του ψωμιού που όσο πιο νόστιμες τόσο πιο γρήγορα εξαφανίζονται, έφυγαν! Κι όπως οι μπουκιές ήταν για τον μπαμπά, για τη μαμά ..., κάπως έτσι κι οι μήνες της ζωής είναι για τη δουλειά, για τις εξετάσεις, για τις ποικίλες και ατελείωτες έγνοιες και τα βάσανα μας, μικρά και μεγάλα! Αυτά που μας τρώνε εντέλει  και ξεστρατίζουν τη ζωή μας από τις απλές ομορφιές της που παραμένουν αναλλοίωτες αλλά υποτιμημένες ή ξεχασμένες. Πώς να τις προλάβεις ή να τις δεις σ' έναν τέτοιο κόσμο;

Τον φάγαμε κι αυτόν το μήνα, άντε με το καλό και τον Φλεβάρη! Νομοτελειακά μία κατεύθυνση υπάρχει κι όποιον πάρει ο Χάρος!

Το τανγκό της προσωπικης αντωνυμίας. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!

προσωπική αντωνυμία
Ενικός αριθμός
	α' πρόσωπο	β' πρόσωπο	γ' πρόσωπο
Ονομαστική	ἐγὼ	σὺ
Γενική	ἐμοῦ, μου	σοῦ, σου	(οὗ)
Δοτική	ἐμοί, μοι	σοί, σοι	οἷ, οἱ
Αιτιατική	ἐμέ με	σέ, σε	(ἕ)
Πληθυντικός αριθμός
Ονομαστική	ἡμεῖς	ὑμεῖς	(σφεῖς)
Γενική	ἡμῶν	ὑμῶν	(σφῶν)
Δοτική	ἡμῖν	ὑμῖν	σφίσι(ν)
Αιτιατική	ἡμᾶς	ὑμᾶς	(σφᾶς)

Δείτε τώρα και μια πιο ευχάριστη, εμπνευσμένη και διασκεδαστική εκδοχή από την Κατερίνα Φωτεινάκη:

Αναρωτιέμαι αν κι άλλα κεφάλαια της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας, θα μπορούσαν να αποδοθούν μ' αυτόν τον τρόπο. Αν γνώριζα μουσική, θα το επιχειρούσα. Ιδού, λοιπόν, δόξης και δράσης στάδιον λαμπρόν για όσους είναι μουσικοί. 

Ο κύριος Άνεμος

Από τους γονείς μου άκουσα για τον "Άνεμο", "τον κύριο Άνεμο", τον άνθρωπο ή το ανθρωπάκι, που υπήρξε, κατά τα λεγόμενα τους, θύμα της σκληρής και βασανιστικής συμπεριφοράς μερίδας ευυπόληπτων, κατά τα ειωθότα, συμπολιτών μας, που όμως αμέτι μουχαμέτι το είχαν βάλει να τον τρελάνουν. Εντέλει αυτοί οι ευυπόληπτοι και νοικοκυραίοι συμπολίτες μας έστειλαν στο τρελοκομείο έναν άνθρωπο που το μεγαλύτερο όλων των λαθών του, ήταν ότι κάποτε αποκάλεσε τον αέρα άνεμο! Η λέξη αυτή στάθηκε η αφορμή για να εξοντωθεί ένας άνθρωπος ψυχικά και κοινωνικά, γιατί κάπως διέφερε  και βαρέως έφεραν το γεγονός ότι δεν ήταν όμοιος τους, ένας αδύναμος αυτός σε μια υποκριτική κοινωνία βαρβάτων αντρών ή άντρηδων με το Α μαγκοβαρεμένο και πολλά βαρύ!

Περίεργο κι υπερβολικό ακούγεται, όχι όμως σπάνιο ως συμπεριφορά στις μικρές και κλειστές κοινωνίες, όπου και η πιο μικρή, η ελάχιστη διαφοροποίηση από τα εν γένει αποδεκτά πρότυπα, μπορεί να τιμωρηθεί με απίστευτη σκληρότητα και διαπόμπευση. Έφτασε ο δυστυχής αυτός άνθρωπος να μη μπορεί να ξεμυτίσει από το σπίτι του! Παντού, στη δουλειά του, στο δρόμο...θα βρισκόταν ο αχρείος που θα τον χλεύαζε μ' αυτόν τον αδικαιολόγητο, πλην όμως ιδιαίτερα βασανιστικό τρόπο.  "Πολύ άνεμο έχει σήμερα" ψιθύριζαν δίπλα του κι ας μην είχε! "Άνεμος, άνεμος, άνεμος..." έλεγαν και τα μικρά (κωλο)παίδια και τον ακολουθούσαν τρέχοντας. Η λέξη "Άνεμος" ξεφύτρωνε αναίτια στα χείλη όλων! Η καθημερινότητα του ανθρώπου έγινε εφιαλτική και ανυπόφορη, κυκλοφορούσε όσο πιο λίγο γινόταν, έβγαινε για τα απαραίτητα, κρυβόταν, όμως η ανόητη αυτή συνήθεια δεν έλεγε να ξεχαστεί και να κοπάσει. Οι βασανιστές του ήταν πάντα εκεί και περίμεναν πώς και πώς την παραμικρή ευκαιρία για να διασκεδάσουν εξοντώνοντας τον συνάνθρωπο τους που δεν τους έφταιξε και δεν τους πείραξε ποτέ!

Ηδονοαναγνώσεις Ηδονο-α-βλεψιών

Πώς να μιλήσω τώρα εγώ για τις Ηδονο-α-βλεψίες του Β.Π.K., μετά την παρουσίαση του βιβλίου και του συγγραφέα από την Αγνή Παπακώστα που σε βάθος, πλάτος, ύψος κλπ έχει ξεσκονίσει, ξεκοκαλίσει και εντρυφήσει εν τέλει στο σύνολο του έργο του, μερικώς (διότι άβυσσος η ψυχή) και στον άνθρωπο! 

Ή μετά την παρουσίαση του από τον φίλο του, Γιώργο Τσιουκάνη, που επίσης μίλησε επιμελώς και με ευαισθησία για τον συγγραφέα κατόπιν διπλής μελέτης και πολλαπλής απόλαυσης του βιβλίου, που μάλιστα σε αίθουσα αναμονής ιατρείου χωρία του τον έκαναν να γελάει μόνος, διότι η γλώσσα κόκαλα δεν έχει, αλλά κόκαλα τσακίζει, αν και θα έπρεπε και τα μούτρα ορισμένων, που όμως χάρη στην ευγένεια και καλοσύνη του γράφοντος, αυτοί οι ορισμένοι σώζονται με ελαφρά τραύματα, ήτοι με ολίγη εύστοχη σάτιρα ή ειρωνεία!

Αν και ανέγνωσα και απόλαυσα συγχρόνως μόλις τα πέντε πρώτα αφηγήματα του βιβλίου, δηλώνω ομοιοπαθής με τον κο Γιώργο Τσιουκάνη, τουλάχιστον διαβάζοντας ορισμένα αφηγήματα του βιβλίου (π.χ. Ο δρόμος με τις πικροκαστανιές)! Γελούσα μόνη, στο σπίτι μου ευτυχώς , με μόνη συνέπεια την ανάγνωση αποσπάσματος στον σύζυγο για να μην χάσει!

Εξαιρετική η παρουσίαση των Ηδονο-α-βλεψιών και από την κα Άννα Κουστινούδη στο διαδικτυακό Εντευκτήριο με τίτλο: "Ένα βιβλίο στο κομοδίνο της Άνννας Κουστινούδη", που μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Το ίδιο και της Πόλυς Χατζημανωλάκη στην Αυγή, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Όλοι, κι άλλοι που μίλησαν για το βιβλίο και τον συγγραφέα του στο Λαογραφικό Μουσείο Κοζάνης κατά την παρουσίαση του στο αναγνωστικό κοινό της γενέθλιας του πόλης, παίνεψαν τον τρόπο και την τέχνη του γράφοντος, τον άνθρωπο και συγγραφέα. Το ίδιο, τον συγχαίρω κι εγώ. Με πιο απλό τρόπο! Δεν κάνω εξάλλου εδώ καμιά εξειδικευμένη εισήγηση ή μελέτη, εκφράζω όμως από καρδιάς τις ευχαριστίες μου στον συγγραφέα Β.Π.Κ. για την προσφορά του στα νεοελληνικά γράμματα και στον τόπο, καθημερινές ιστορίες του οποίου ξεδιπλώνει στις σελίδες των Ηδονο-α-βλεψιών του, που όμως είναι λίγο πολύ οι κοινές καθημερινές ιστορίες όλων, της νεοελληνικής πραγματικότητας, ενίοτε και του κακού μας του καιρού! Ας προσέχαμε, λοιπόν, για να κλείσω με τον τρόπο του Βασίλη Καραγιάννη σε ένα από τα αφηγήματα του (Εταίροι, Εταίρες κι Εταιρείες...)

Βασίλη, ευχαριστούμε! 

(Βασίλης Π. Καραγιάννης. Ηδονο(α)βλεψίες, Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2015)

Τρεις θυγατέρες

Μάνα, με τον κανένα γιο και με τις τρεις σου κόρες,
η τρίτη η μαυριδερή πολύ σ' έχει παιδέψει!

Οι σχέσεις στον εργασιακό χώρο σήμερα, είναι μια ωραία ατμόσφαιρα!

Τρεις οι υποψήφιοι για ανώτερη θέση περί των εκπ/κών μας, δυσεπίλυτων στην ουσία τους, ζητημάτων. Στην υπηρεσία μου, το λοιπόν, χτυπάει το τηλέφωνο για να ενημερώσω εγώ ειδικά τους δύο και μόνον εκ των τριών υποψηφίων περί των μορίων τους και ποιος τα έχει μακρύτερα (και με πλαστικές επιμήκυνσης δηλαδή) και ότι τα ονόματα των δύο και μόνον έχουν αναρτηθεί στην ιστοσελίδα των Περιφερειακών Εκπαιδευτικών μας θεμάτων!

Δηλαδή πέραν κάθε λογικής, συναδελφικότητας, ακόμα και αδιαφορίας για ό,τι δεν μας αφορά, καθώς εκ της θέσεως μου ήμουν αναρμόδια να τους ενημερώσω, ότι ρητώς (εκ του εγγράφου) η Διεύθυνση και μόνον αυτή οφείλει. Μην απορείτε! Είμαι απλώς η σύζυγος του εξαιρουμένου από τη λίστα στο μυαλό πάντοτε συναδέλφου! Αγάπη μόνον! Άντε και διακριτικότητα ή ανωτερότητα!