Είναι η γιορτή της μητέρας και συγκινούμαι με ό,τι κι αν διαβάζω για τη μάνα!

Αγάπη, προσφορά, προστασία, συμπόνια, συγχώρεση, παρηγοριά, ανιδιοτέλεια, θυσία ... (λέει η μάνα)

Καταπίεση, πρήξιμο, γκρίνια, κήρυγμα, κασέτα, ασχετοσύνη, φόρτωμα ... (λέει το παιδί)

Γλυκές κουβέντες, κανακέματα, αγκαλιές, φιλιά, λαχτάρα, καμάρι ... ( εκφράζει η μάνα)

Φωνές, κράξιμο, πικρές κουβέντες, σκούπισμα ακόμα και του φιλιού...( εκφράζει το παιδί)

Μετά θάνατον ή στο f/b ή σε κάποιο σημειωματάριο ή μεταξύ φίλων ή την παγκόσμια μέρα της γιορτής της εκφράζονται όλα τα συναισθήματα και η ευγνωμοσύνη για την φύση της με ένα τηλεφώνημα, μια δημοσίευση ή μια ανθοδέσμη.

Γιατί είναι τέτοιο το μέγεθος αυτού του ενστίκτου που η μάνα υπερβάλλοντας εαυτόν καθημερινά δεν το εκφράζει πάντοτε σωστά και το παιδί σαστίζει και δεν μπορεί να το διαχειριστεί.

Κι ένα ποίημα της πεθεράς μου για τη μέρα (μα εγώ τη μάνα μου πλιότερο αγαπώ και της το αφιερώνω) που της άρεσε να σκαρώνει ποιήματα (αν και της τετάρτης δημοτικού):

Η μάνα

Και το καλύτερο παιδί

τη μάνα δε θα νιώσει

όσο κι αν το επιθυμεί

δεν θα το κατορθώσει.

Έχει πολλά προβλήματα

να αντιμετωπίσει

έχει τα νιάτα τα τρελά

θέλει να τα γλεντήσει.

Έχει χιλιάδες όνειρα

έχει και τι δεν έχει

που η κοινωνία τ΄ απαιτεί

κι αυτό δεν τα κατέχει.

Τρέχει και αγωνίζεται

μα δεν τα προλαβαίνει

δεν έχει χρόνο να σκεφτεί

που η μάνα περιμένει.

Βλέπει μπροστά το μέλλον του

να του χαμογελάει

τρέχει με βήματα γοργά

και πίσω δεν κοιτάει.

Όλοι το μέλλον βλέπουνε

κι όχι τη γερουσία

γι’ αυτό κι η κυβέρνηση

φτιάχνει γηροκομεία.