Ο καλός συνάδελφος Δημήτρης μου έφερε αράντιστα βύσσινα από το κτήμα τους στο χωριό κι ο αγαπημένος μου άντρας ανέλαβε το δύσκολο μέρος της υπόθεσης "βύσσινο γλυκό του κουταλιού", δηλ. το καθάρισμα των κουκουτσιών. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβα εγώ. Το γλυκό πρέπει να δέσει για να πετύχει, το ίδιο και το ζευγάρι πρέπει να δέσει, όπως το σπιτικό γλυκό του κουταλιού. Δεν είναι δύσκολο να σου πετύχει το "γλυκό", αν ο καρπός είναι καλός κι η συνταγή απλή και σίγουρη. Στην αρχή βάζεις πολύ ζάχαρη, χρειάζεται να μείνει μ' αυτή πολύ "ώρα" για να δέσει η ζάχαρη με τους χυμούς και τις ουσίες των καρπών. Στη συνέχεια θα βράσει, κάποιες φορές χρειάζεται να το ξαφρίσεις, μερικές φορές μπορεί να αφρίσει τόσο που να κινδυνεύει να χυθεί, αν όμως είσαι από πάνω του και δεν το αφήσεις μόνο του, τότε προλαβαίνεις κάθε μικροατύχημα. Συχνά προσθέτεις κι άλλες γλυκαντικές ή αρωματικές ουσίες, βανίλια, αρμπαρόριζα, μέλι..... ακόμα και το λεμόνι ως αρωματικό το προσθέτεις για να διατηρηθεί το γλυκό. Εξάλλου και στη ζωή υπάρχουν και οι γλυκές και οι ξινές στιγμές. Αρκεί το λεμόνι να μην ξινίζει το γλυκό και να διατηρεί τη γλυκιά του γεύση. Κι άμα πετύχει και δέσει το γλυκό, τότε δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο απ' το να το απολαμβάνεις!
Γλυκιά σαν γλυκό του κουταλιού να είναι η ζωή σας και οι στιγμές σας, Ματίνα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή