"Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα"

Μερικές φορές αρκεί να διαβάσω τους τίτλους ή κάποιες από τις ειδήσεις μιας και μόνο μέρας για να νιώσω ότι "το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα". Η φράση είναι διαπίστωση και τίτλος έργου του Μενέλαου Λουντέμη (1912-1977). Οι πρωταγωνιστές των πέντε ενοτήτων του βιβλίου (εκδόθηκε το 1963) είναι άνθρωποι καθημερινοί, γεμάτοι υψηλά ιδανικά, ανθρωπιά κι αγάπη κι έρχονται αντιμέτωποι στην πορεία της ζωής τους με τη φρίκη των πολέμων, τη βία, το μίσος και το έγκλημα αυτών που κινούν τα νήματα του κόσμου, όσων τους υπηρετούν, αλλά και όσων δεν κατάφεραν να εξανθρωπιστούν. Η πορεία τους είναι μια αδιάκοπη θυσία στο βωμό του αγώνα για την ελευθερία των λαών ή την αξιοπρεπή διαβίωση του ανθρώπου. Οι ιστορίες των πρωταγωνιστών ξεκινούν από τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο και φτάνουν μέχρι τη μετεμφυλιακή περίοδο.

Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο το καλοκαίρι και διαπίστωσα ότι αρκετά αποσπάσματα του βιβλίου θα μπορούσαν κάλλιστα να αναφέρονται στην εποχή μας, αφού τα δεινά της ανθρωπότητας εξακολουθούν να υφίστανται και οι αιτίες που τα δημιουργούν παραμένουν ίδιες.

Παραθέτω μερικά αποσπάσματα από την 3η ενότητα (βιβλίο), που αναφέρεται στον πόλεμο του Βιετνάμ (1959-1975). Κάντε εσείς τους συσχετισμούς με τους πολέμους που γίνονται σήμερα, πάντα στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας των λαών!

"Κι όσο για τους άλλους που ήταν πάνω απ' τη ρίγα (Τριακοστός Όγδοος Παράλ-ληλος) ήταν όλοι τους φονιά-δες... Μ' ένα λόγο μπάσταρδοι και ρεμάλια του διαόλου...που πήγαν να κλέψουν τη λευτεριά των αλλονώνε. Και λοιπόν, μια και η δουλειά των Αμερικανών είναι να φροντίζουνε να μοι-ράζουνε καλά τις ελευθερίες, ήρθαν εδώ για να πάρουν την κλεμμένη Ελευθερία απ' τους κλέφτες και να τη δώσουν πίσω στους νοικοκύρηδες! Έτσι!"...........

"Ο δεκάρικος λόγος που τους έβγαλαν πριν τους φορτώσουν στο αεροπλάνο κράτησε τρεις ώρες....Ο αξιωματικός είχε πάρα πολύ συγκινηθεί απ' τον πατριωτικό του λόγο και για να μη δακρύσει έφτυνε. Τους είπε ότι κείνοι οι κερατόσποροι εκεί κάτω βάλτηκαν να χαλάσουνε όλη την ελευθερία, να μην αφήσουνε σπυράκι ελευθερία για κανέναν. Τους είπε ακόμη ότι κάπου χίλια μίλια μακριά από κει κινδύνευε η Πατρίδα. (Τώρα τι της ήρθε της Πατρίδας να πάει να κινδυνέψει τόσο μακριά απ' τον τόπο της... αυτό ήταν ένα μυστήριο που μόνο οι αξιωματικοί το καταλάβαιναν)."..............

"Ωστόσο πού ακούστηκε να σου δείχνουν τους εχθρούς σου οι άλλοι; Άνθρωποι που ποτέ δε γνώρισες, δεν έβλαψες, πώς τα κατάφεραν να γίνουν εχθροί σου; Ναι, αλλά... βλάπτουν τον Πολιτισμό...σου λένε. Και τι είναι ο Πολιτισμός; Παππούς μας, για να προσβληθώ και να πάω να τους τιμωρήσω; Όποιος το πήρε για... προσωπική του προσβολή ας πάει να τους ζητήσει το λόγο. Όσο για μένα καμιά διάθεση δεν έχω να πάω να γαζώσω με το πολυβόλο μου άγνωστα κορμιά...μόνο και μόνο γιατί είναι Βόρειοι! Μα κι εμείς Βόρειοι δεν είμαστε - έτσι δε μας λένε; Βορειοαμερικάνους. Έτσι δε μας λένε;...Λοιπόν;...Θα θέλαμε να 'ρθούνε σε μας και να μας σκοτώσουν;..............

"Μέσα στ' αεροπλάνο, με το σαγόνι ακουμπισμένο στο γόνατο, καθίσανε όλοι να τα συλλογιστούν όλα τούτα άλλη μια φορά. Τους είχαν βαφτίσει κιόλα μ' ένα φοβερό όνομα. Τους είπαν "Διμοιρία θανάτου". Τους διάλεξε το επιτελείο να θυσιαστούν , λέει για στρατη-γικούς λόγους. Και το χειρότερο σ' αυτή την ιστορία είναι ότι έπρεπε όλοι να είναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Ο Φιλ έβαλε τα δυνατά του να γίνει λίγο χαρούμενος μα δεν τα κατάφερε.".............

"Όταν το σκάφος έφτασε πάνω απ' τη Χερσόνησο,.......Όλοι μείνανε ακίνητοι σαν ν' αφουγκράζονταν τις τελευταίες τους στιγμές. Το ταξίδι πια από δω και πέρα ήταν μια κοπιαστική ισορρόπηση ανάμε-σα στην τίμια δειλία και την ασυλλόγιστη αποκοτιά. Θ' άφηναν λοιπόν να πεθάνουν όλοι έτσι ηλίθια; Θα ' κοβαν τη ζωή που' χαν μπροστά τους - μια ζωή όλο νιότη - και θα την πετούσαν σαν άχρηστη απόφυση στη λάσπη; Ποιος έκανε αυτή την απάνθρωπη αριθμητική; Δεν ήταν κανένας τους κουρασμένος απ' τη ζωή και δεν είχε πάρει κανείς την απόφαση να πεθάνει μόνος. Τους βάφτισαν "ήρωες" χωρίς κανείς να τους ρωτήσει αν συμφωνούν."