Επταήμερο ταξίδι στο Ντουμπάι και Άμπου Ντάμπι, δύο από τα επτά Η.Α.Ε., τον Οκτώβριο του 2022

Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι ομοσπονδιακό κράτος που αποτελείται από επτά εμιράτα ( Άμπου Ντάμπι, Ντουμπάι, Φουτζάιρα, Σάρτζα, Ατζμάν, Ουμ αλ Καουάιν, Ρας αλ Κάιμα), στην ανατολική Αραβική χερσόνησο, στον Περσικό κόλπο.

Μακριά, αλλά με τα μέσα της εποχής κοντά. Το "πού το γεννάει η μάνα το παιδί και πού βρίσκεται" μέσα σε μια ή δυο μέρες ισχύει σήμερα. Βέβαια το συγκεκριμένο ταξίδι των επτά ημερών σε Ντουμπάι και Άμπου Ντάμπι, ουσιαστικά έγινε πενθήμερο, ιδιαίτερα για μας από τη βόρεια Ελλάδα. Κοζάνη - Θεσσαλονίκη με το όχημα, δυο ώρες νωρίτερα στο αεροδρόμιο για διαδικασίες, Θεσσαλονίκη - Αθήνα, τρεις ώρες νωρίτερα για τις διαδικασίες και πτήση τεσσάρων ωρών για Ντουμπάι. Αποσκευές και έλεγχοι, βράδιασε. Φτάσε και ως το ξενοδοχείο. Ήδη κουρασμένοι και έτοιμοι για ύπνο. Το ίδιο και στην επιστροφή. Με την Emirates ταξιδέψαμε πρώτη φορά. Πιστεύω ότι πρέπει να είναι η καλύτερη αεροπορική εταιρεία στον κόσμο, με δεύτερη την Turkish airlines. Και σ' αυτό ο Ερντογάν τα κατάφερε περίφημα, έκανε το αεροδρόμιο της Κων/πολης διεθνές κέντρο πτήσεων προς κάθε προορισμό. Τα σκάφη τους με σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, ατομικές οθόνες για να περνάς την ώρα σου, ακουστικά και φροντίδα με κουβερτούλες, μαξιλαράκια, μικροδωράκια, φαγητό, ροφήματα, περιποίηση, μεγαλύτερη ασφάλεια σε πιο σύγχρονα αεροσκάφη. Όσο για τα αεροδρόμια τους, άλλος ένας λόγος να ντρεπόμαστε για το καινούριο αεροδρόμιο μας, ένα κατασκεύασμα πρόχειρο και χωρίς έμπνευση μέσα και έξω. Το αεροδρόμιο του Ντουμπάι που φτάσαμε είναι πολυτελές, προσεγμένο, διακοσμημένο, τα καρότσια για τις βαλίτσες δωρεάν, στο Ελεύθεριος Βενιζέλος πληρώνεις ένα ευρώ, τεράστιες οι διαφορές. Θα μου πείτε πετρέλαια. Ναι, αλλά αναλογικά με το κόστος των έργων το αποτέλεσμα εδώ είναι σχεδόν οικτρό. Και στο Μαρόκο το αεροδρόμιο είναι δεκάκις καλύτερο και στην Τουρκία και παντού σχεδόν, όπου πήγαμε, πλην Ελλάδας. Να μη μιλήσω για τα αεροδρόμια στα νησιά, για παράδειγμα στη Σαντορίνη, μια ντροπή. Θέλουμε τουρισμό, χωρίς υποδομές, πάλι καλά που μας σώζει η φύση της χώρας, οι θάλασσες, το κλίμα. Μόνον αγανάκτηση που καμιά κυβέρνηση δεν κατάφερε κάτι να μας κάνει περήφανους. Η ξεναγός μας μας είπε ότι το συγκεκριμένο αεροδρόμιο είναι αποκλειστικά για πτήσεις της Emirates, που μάλιστα διαθέτει κι άλλα στο ίδιο Εμιράτο, στο Ντουμπάι, και ότι υπάρχουν κι άλλα αεροδρόμια για άλλες εταιρείες. Δεν μπόρεσα να το διασταυρώσω, το τι σου λένε κάποιοι ξεναγοί είναι να το φοβάσαι.

Επανέρχομαι στο χρόνο των ταξιδιών για να φτάσεις σε έναν πιο μακρινό προορισμό. Ταλαιπωρείσαι κάπως, αλλά πώς αλλιώς να γνωρίσεις μέρη; Όχι, ότι ταξιδέψαμε πολύ και σε μακρινούς προορισμούς, αλλά η συνέχεια πάντα αποζημιώνει, ξεχνάς την κούραση και απολαμβάνεις. Το ίδιο και σ' αυτό το ταξίδι, ένα διαφορετικό προορισμό.

Dubai Frame ή ο Πύργος Κορνίζα της πόλης (Ταξίδι στο Ντουμπάι τον Οκτώβριο του 2022)

Ο Πύργος Frame είναι ένα παρατηρητήριο - Μουσείο, βρίσκεται στο πάρκο Zabeel - πολλά καταπράσινα πάρκα στην πρώην έρημο με χιλιόμετρα και χιλιόμετρα σωλήνων αυτόματου ποτίσματος και νοσοκομείο φυτών, αν κάποιο ασθενήσει - έχει ύψος 150 μέτρα και πλάτος 95 μέτρα. Είναι το μεγαλύτερο αρχιτεκτόνημα τέτοιου είδους στον κόσμο, μια κορνίζα που βλέπει προς την παλιά και τη σύγχρονη πόλη με τους ουρανοξύστες. 

Ναι, υπάρχει και στο Ντουμπάι 0παλιά πόλη με τα παζάρια της, μπαχαρικών, χρυσού, υφασμάτων στην Περσική αγορά, με του πουλιού το γάλα, υπάρχουν οι παλιές συνοικίες, οι πιο φτωχές όπου η αρχιτεκτονική είναι απλή με αραβικά στοιχεία ή χωρίς ιδιαίτερο χρώμα, με τζαμιά στριμωγμένα ανάμεσα σε κτίρια και τον μουεζίνη να ψάλλει πέντε φορές τη μέρα την προσευχή τους. Είναι οι περιοχές που θα δεις πολύ κόσμο να περπατάει, να εμπορεύεται, να αγοράζει, ένας κόσμος πολύβουος, χρωματιστός με ντόπιους και τουρίστες να επιδίδονται σε παζάρια. Μυρίζει εκεί Ανατολή, κάτι από το παλιό χρώμα μιας μικρής πόλης - ένα ψαροχώρι αρχικά - που σε άλλα σημεία του Ντουμπάι εξελίχτηκε σε ένα θαύμα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής, της τεχνολογίας, των ηλεκτρικών μέσων, του πλούτου, σε μια πόλη του μέλλοντος.

Το Dubai Frame είναι κατασκευασμένο από γυαλί, χάλυβα, αλουμίνιο και οπλισμένο σκυρόδεμα και εγκαινιάστηκε το 2018. Στο επάνω πλαίσιο του κάδρου, το δάπεδο είναι από γυαλί, στο κάτω πλαίσιο υπάρχει Μουσείο που δείχνει την ιστορία του Ντουμπάι , αλλά και βιντεοπροβολές που προβλέπουν το μέλλον του. Κι εκεί φαίνεται να υλοποιούν ό,τι πιο καινοτόμο.

Φάκελος με όλες τις αναρτήσεις για Ικαρία και Φούρνους Κορσεών (ταξίδι τον Σεπτέμβριο του 2019)

Ικαρία

https://matinaal.blogspot.com/2022/09/2019_22.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/09/2019_21.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/09/1792019.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/09/2019_29.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/10/2019.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/10/2019_9.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/10/o-2003-2019.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/10/2019_10.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/10/2019_11.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/10/2019_12.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/10/2019_22.html

Φούρνοι Κορσεών

https://matinaal.blogspot.com/2022/09/2019_23.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/2019.html

Άγιος Κήρυκος Ικαρίας (ταξίδι στο νησί τον Σεπτέμβριο του 2019)

Αεροπορικώς από Θεσσαλονίκη για Σάμο κι από κει μέσω Πυθαγορείου για τον Άγιο Κήρυκο, την πρωτεύουσα της Ικαρίας. Ο στόχος ήταν η περιήγηση και διακοπές σε τρία νησιά του ανατολικού Αιγαίου, στη Σάμο, στους Φούρνους Κορσεών, στην Ικαρία και μια μονοήμερη επίσκεψη στα απέναντι Τουρκικά παράλια, όπερ και εγένετο. Εννοείται ότι αεροπορικώς συμφέρει περισσότερο, απ' ότι με το όχημα σου μέσω Αθηνών για μας από τη βόρεια Ελλάδα.

Φτάνοντας από τη Σάμο στην ποθητή για μας Ικαρία - τόσα έχουμε ακούσει όλοι για το νησί της μακροζωίας - η πρώτη εικόνα του Αγίου Κήρυκου, της πρωτεύουσας, μας απογοήτευσε κάπως. Δε διατήρησαν το χρώμα και τη γραφικότητα του τόπου, παρά μερικώς σε κάποια σημεία. Στο λιμάνι ένα γλυπτό με δυο μακρόστενα φτερά του Ίκαρου, όπως τα εμπνεύστηκε ο καλλιτέχνης. Με τις βαλίτσες στο χέρι, σπεύσαμε προς ενοικίαση οχήματος για τις μέρες που θα μέναμε στο νησί. Δωμάτιο είχαμε κλείσει στα Θέρμα για να κάνουμε και κανένα ιαματικό λουτρό. Η ιδιοκτήτρια των ενοικιαζόμενων αυτοκινήτων και μηχανών έλειπε, περιμέναμε αρκετά, τόσο που φύγαμε και πήγαμε σε άλλο που δεν είχε διαθέσιμα και σε άλλο που ήταν ακόμα κλειστό προχωρημένο πρωί και ξανά πίσω στο πρώτο, όπου περιμέναμε και πάλι, ανοιχτό το μαγαζί, ώσπου έφτασε η ιδιοκτήτρια με κακή διάθεση, αγενής θα έλεγα. Βρε, λες να είναι αυτό το Ικαριώτικο "ραχάτι", αναρωτηθήκαμε; Να μην κάνεις σωστά τη δουλειά σου και όλους να τους έχεις γραμμένους στα απόκρυφα, ούτε ευγένειες, έστω ψευτοευγένειες μαγαζάτορα - πελατών. Μπορεί. Θα βλέπαμε. Ξεμπερδέψαμε από τη δουλειά αυτή μετά από κανένα δίωρο από την άφιξη μας στο λιμάνι και ταλαιπωρημένοι φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Μπροστά στο αστικό λιμάνι του Αγίου Κήρυκου εννοείται καφέ και εστιατόρια, όμορφα είναι εκεί.  Ανεβαίνοντας τον κεντρικό δρόμο προς Θέρμα, τα S.M.- παντοπωλεία, τα βενζινάδικα, ότι σε όλα τα τουριστικά μέρη. Έχει κι ο Άγιος Κήρυκος, αμφιθεατρικά χτισμένος, όμορφα σημεία και κτίσματα. Πουθενά δε διακρίνεται η φροντίδα του Δήμου για την πόλη. Ίσως να επενδύει στις υποδομές. Ή αυτό είναι ελληνικό ανέκδοτο;

Από τον Εύδηλο της Ικαρίας προς τα βορειοδυτικά κι από κει στα νότια του νησιού. Το πανηγύρι στον Άγιο Ευστάθιο (ταξίδι στο νησί τον Σεπτέμβριο του 2019)

Για τον Εύδηλο, το δεύτερο λιμάνι της Ικαρίας και δεύτερο σε πληθυσμό οικισμό του νησιού, είπαμε όνομα και πράγμα σε ομορφιά το λιμανάκι του. Συνεχίζοντας βόρεια συναντάς άλλες ωραίες παραλίες, Γιαλισκάρι, Αρμενιστή, Νας. Γενικά σε αντίθεση με άλλα νησιά, στην Ικαρία, στα βόρεια του νησιού βρίσκονται οι πιο ήμερες παραλίες, νότια είναι περισσότερο βραχώδεις και άγριες στη θωριά, αν εξαιρέσεις λίγες, Θέρμα, Κεραμέ, Φανάρι. Ωραία, λοιπόν, στις παραλίες αυτές για κολύμπι, φαγητό, διασκέδαση. Νομίζω ότι συγκεντρώνουν και τον περισσότερο κόσμο ή τη νεολαία.

Λίγο μετά τον Εύδηλο και προς Πεύκη υπάρχει και το εκκλησάκι Θεοσκέπαστη που αξίζει την επίσκεψη και ως γεωλογικό φαινόμενο και ως διαδρομή.

Μετά τον Αρμενιστή, στα βορειοδυτικά, η παραλία Νας στις εκβολές του ποταμού Χάλαρη, στην έξοδο του ομώνυμου φαραγγιού. Εκεί βρίσκονται και τα ερείπια ναού της θεάς Αρτέμιδος. Η θέση θεωρείται το αρχαίο λιμάνι του νησιού, αλλά το ποτάμι φράχτηκε τεχνητά από τα πρώτα χρόνια της πειρατείας για λόγους ασφάλειας. Έτσι στη μεριά της παραλίας Νας σχηματίζεται μια μικρή λίμνη, σχεδόν βάλτος όπως το είδαμε εμείς. Ο οικισμός Νας και η παραλία, μάλλον πήραν το όνομα τους από τη λέξη ναός.

Από τα βορειοδυτικά ξαναπήραμε τον ορεινό δρόμο που οδηγεί στα νότια του νησιού και βγάζει περίπου στο ύψος του τούνελ για τις Σεϋχέλλες με στάσεις σε όμορφα μέρη και τοπία. Το χωριό Ράχες που ακολουθεί τα ωράρια της νεολαίας, το πρωί τα μαγαζιά κλειστά, το βράδυ ανοιχτά, έγινε μόδα. Στην πραγματικότητα παλιά, πριν τον τουρισμό, υπήρχε λόγος γι' αυτό. Οι άνθρωποι το πρωί έλειπαν στις αγροτικές τους κ.α. εργασίες και τα μαγαζιά τους τα άνοιγαν αργότερα. Τώρα τάχατες εκφράζει την Ικαριώτικη ανεμελιά, που ταυτίζεται με την ανεμελιά της νεαρής ηλικίας, των καλομαθημένων παιδιών μας, θυμάτων ενός υπερκαταναλωτικού κόσμου και ανάλογων "επαναστάσεων" πάντα με την άνεση και πολυτέλεια του κόπου άλλων. 

Κι άλλες ορεινές διαδρομές τολμήσαμε στα κεντρικά της οροσειράς του Αθέρα. Μετά το πανηγύρι στο Μονοκάμπι που τρελά μας άρεσε, μάθαμε ότι προλαβαίνουμε ένα ακόμα πριν φύγουμε από το νησί, ένα από τα τελευταία της καλοκαιρινής περιόδου, Σεπτέμβριο μήνα ήδη. Δεν ήθελε και ρώτημα, βουρ για το πανηγύρι. Κοντά στην Αρέθουσα, μας είπαν, πιο πάνω από το χωριό, στο ξωκκλήσι του Αγίου Ευσταθίου. Και ξεκινήσαμε οι κοκορόμυαλοι ή πιο σωστά οι αδαείς περί της τοποθεσίας και του στενού χωματόδρομου για χιλιόμετρα και χιλιόμετρα σε έναν ορεινό φιδωτό και επικίνδυνο δρόμο με γκρεμούς που μάλλον ενδείκνυται μόνο για πεζοπόρους. Σαν εμάς κι άλλοι πολλοί για τα πανηγύρια. Χωματόδρομος ανώμαλος με πέτρες, δύσκολος, τα αυτοκίνητα όμως ανέβαιναν, ο ένας παράσερνε τον άλλο.  Από ένα σημείο και μετά, δεν μπορούσες πια να κάνεις πίσω. Έλεγες το πολύ το έφαγα, πού θα πάει, θα φτάσουμε. Μα δεν έφτανες. Δεν μπορούσες να γυρίσεις το αυτοκίνητο, τόσο στενός ο δρόμος, χωρίς ανοίγματα. Κι όπου αυτά υπήρχαν, κάποιοι είχαν παρκάρει και είχαν αποφασίσει να συνεχίσουν με τα πόδια. Δυνατότητα αναστροφής με τίποτα, ψηλά σαν σε αερόστατο, με θέα ωραία, αλλά και έναν φόβο για τους γκρεμούς να τη σκιάζει. Με τα κοντομάνικα αρχίσαμε να κρυώνουμε, τόσο ψηλά! Η θερμοκρασία ήταν τόσο χαμηλή που μόνον με κάποιο ποτό στο πανηγύρι, θα μπορούσε το σώμα μας να ζεσταθεί. Κάποιοι είχαν αρχίσει να κατεβαίνουν, ίσως να είχαν ξεπαγιάσει απροετοίμαστοι τουρίστες κι αυτοί. Ο χωματόδρομος στα περισσότερα σημεία του μετά βίας χωρούσε δύο αυτοκίνητα ή έπρεπε να κάνεις λίγο όπισθεν, κάπου λίγο να χωθείς και να σταματήσεις για να περάσει ο άλλος. Κάποτε μετά από πολλές δυσκολίες φτάσαμε. Δε γνωρίζαμε ότι το ξωκκλήσι του Αγίου Ευσταθίου βρισκόταν σε μία από τις κορυφές του Αθέρα, σε ύψος περίπου 1000 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, πιο ψηλά από αρκετά σύννεφα που αφήσαμε καθώς ανεβαίναμε. Κρύο και χάος με τα αυτοκίνητα, δεν είχε πουθενά να παρκάρεις, χωρίς να κλείνεις κάποιον ή το δρόμο εξόδου. Τις μουσικές τις ακούγαμε, αλλά υπήρχαν δυσκολίες για όλους όσους φτάναμε που έμοιαζαν άλυτες. Τη λύση έδωσε ο ιδιοκτήτης του νοικιασμένου αυτοκινήτου μας. "Καλά, ρε, εδώ πάνω μου το ανεβάσατε το αυτοκίνητο, θα μου το καταστρέψετε" Δίκιο είχε, αλλά δεν ξέραμε, ακολουθούσαμε κι εμείς άλλα νοικιασμένα και αγροτικά ελπίζοντας. Όταν μετανιώσαμε, ήταν αργά. Δικαιολογηθήκαμε για την αποκοτιά μας, μεγάλοι άνθρωποι, και ντροπιασμένοι, παγωμένοι, απογοητευμένοι, μανουβράροντας ο ένας οδηγός τον άλλο, καταφέρουμε να στρίψουμε προς την έξοδο και το δρόμο της επιστροφής. Δεύτερο Ικαριώτικο πανηγύρι γιοκ. Λίγο πιο κάτω, μας σταμάτησαν δυο ώριμοι νέοι σαν εμάς, λάτρεις του Ικαριώτικου πανηγυριού επίσης, που στην ανάβαση είδαν κι απόειδαν, άφησαν το αυτοκίνητο και το έκοψαν με τα πόδια. Είχαν όμως γλεντήσει. Ο ένας ήταν τύφλα στο μεθύσι και ο ξάδελφος του, μας παρακάλεσε να τους πάμε ως το αυτοκίνητο τους. Τους πήραμε με το φόβο ότι θα σκουπίζουμε και ξερατά στο αυτοκίνητο και το μαινόμενο αφεντικό, θα μας μάλωνε ή χρέωνε ποιος ξέρει τι. Ο ξεμέθυστος ή ημιμέθυστος σ΄ όλη την κοινή μας διαδρομή μάλωνε το στουπί, τι το 'θελε, αφού δεν το σηκώνει. Κάτι ότι το αγαπάει, την αγαπάει, έλεγε η αλοιφή. Ο οδηγός κοιτούσε να μην πέσουμε σε κάποιο γκρεμό, η κίνηση πύκνωνε στον βουνίσιο δρόμο, πολλοί οι τρελοί, δε νιώθαμε μόνοι, διασκεδάζαμε εντέλει με όλα αυτά. Γύρω μας τα τοπία, αλλού πράσινα, αλλού μπιστιρένια, πιο πολύ κι απ' του Άι-Λια της πόλης μας. Συστηθήκαμε παρά το μεθύσι τους με τον πιο νηφάλιο, Βολιώτες αυτοί, Σούρδοι με πατέντα πλέον εμείς, μετά από τέτοια αποκοτιά. Τους αποχαιρετήσαμε και συνεχίσαμε για τα πιο χαμηλά με προσοχή, να πατήσουμε άσφαλτο και φυσικά να πάμε το αυτοκίνητο για πλύσιμο. Πώς να το παραδώσεις; Ο μπαμπάς του αφεντικού στον Άγιο Κήρυκο, το κοίταξε απ' όλες τις μεριές. Καθαριότητα, γρατσουνιές ... όλα καλά. Για τα αμορτισέρ δεν ξέρω, σίγουρα ταλαιπωρήθηκαν. Δεύτερο πανηγύρι δεν χαρήκαμε. Εκ των υστέρων όμως έμεινε το πάθημα να διηγούμαι και μια χαρά που πατήσαμε, έστω με αυτοκίνητο, μια από τις κορυφές του Ικαριώτικου  Αθέρα. 

Από τα Θέρμα της Ικαρίας προς τα βόρεια του νησιού. Μέσω της οροσειράς του Αθέρα ως τον Εύδηλο. (Ταξίδι στο νησί τον Σεπτέμβριο του 2019)

Από τα Θέρμα προς τα βόρεια του νησιού ανεβαίνεις κι ανεβαίνεις, στρίβεις και ξαναστρίβεις στο φιδωτό δρόμο της οροσειράς του Αθέρα που απλώνεται σ' όλο το νησί. Είναι ωραία η διαδρομή, απολαμβάνεις αεράκι με ανοιχτά παράθυρα στο αυτοκίνητο - οι ταχύτητες μικρές σε τέτοιους δρόμους - απολαμβάνεις τη θέα προς τη θάλασσα από ψηλά. Αυτή είναι η μαγική Ελλάδα, βουνά και θάλασσες,  χωριά χωμένα στο πράσινο - είναι πιο εύφορο αυτό το κομμάτι του νησιού, το κεντρικό, κρύβει το μόχθο των ανθρώπων του νησιού να το καλλιεργήσουν, να παράγουν προϊόντα για να ζήσουν - χωριά χτισμένα με ανθρώπινο μέτρο. Δεν υπάρχουν στην Ικαρία κραυγαλέα χλιδάτες βίλες ή δεν τις είδαμε ή είναι λίγες. Ακόμα και τα ξενοδοχεία δεν έχουν την πολυτέλεια άλλων νησιών, είναι πιο απλά και λιτά.  Αυτοί που προτιμούν την Ικαρία, δεν την επισκέπτονται για τα ξενοδοχεία της, τις πισίνες, τις ξαπλώστρες. Φυσιολάτρες με άλλες αξίες ή συνταξιούχοι για λουτρά, δεν ενδιαφέρονται γι' αυτά. 

Μετά τα Θέρμα, λοιπόν, και για να φτάσεις στον Εύδηλο, περνάς από τα χωριά Τσουρέδες, Μαυράτο, Οξέα, Μονοκάμπι (εκεί κάποια από τις μέρες που μείναμε στο νησί απολαύσαμε το Ικαριώτικο Πανηγύρι μέσα στο πράσινο, κάτω από πλατάνια με κατσικάκι, κρασάκι κ.α. https://matinaal.blogspot.com/2022/09/1792019.html), Πλουμάρι, Μηλεωπό, όλα ορεινά, καταπράσινα, όμορφα για στάσεις. Να ανασαίνεις το Ικάριο, να απολαμβάνεις τη θέα, να φωτογραφίζεις. Πλατάνια, βελανιδιές, πεύκα, πουρνάρια, κουμαριές ... μυρωδιά θυμαριού, τζιτζίκια ... ωραία φυσικά.

Σιγά σιγά κατεβαίνεις προς τις βόρειες ακτές του νησιού, σε παραθαλάσσιους οικισμούς και θάλασσες πιο πολυσύχναστες, ωραίες για μπανάκι. Η παραλία του Μηλεωπού, η παραλία Άρης, το Καραβόσταμο, το Κυπαρίσσι και τελικά ο Εύδηλος, ο δεύτερος σε πληθυσμό οικισμός του νησιού μετά την πρωτεύουσα, τον Άγιο Κήρυκο. Ομορφιά με άρωμα ελληνικού νησιού κι εδώ,, τουλάχιστον γύρω από το λιμανάκι. Εννοείται στάσεις πολλές σ' αυτές τις διαδρομές και φυσικά στον Εύδηλο, όνομα και πράγμα.

Νοτιοδυτική Ικαρία μετά τα Θέρμα, Πύργος Δράκανου, ανατολική και βορειοανατολική Ικαρία (ταξίδι στο νησί τον Σεπτέμβριο του 2019)

Προς τα νοτιοανατολικά και μετά τον Άγιο Κήρυκο και τα Θέρμα Ικαρίας, πηγαίνοντας δηλαδή προς το αεροδρόμιο, το οδικό δίκτυο είναι λίγο καλύτερο και σε οδηγεί σε παραλίες πιο ήμερες απ' ότι στα νοτιοδυτικά και σε μικρούς οικισμούς, Νεάλια, Κεραμέ, οικισμός Φανάρι. Μετά μέσα από χωματόδρομο (ίσως και ένα μικρό τσιμεντοστρωμένο δρομάκι) στο μνημείο του ΕΚΑΒ, στον Πύργο του Δράκανου και στον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας φρυκτωρίας (δηλαδή ενός παρατηρητήριου που χρησιμοποιούνταν για τη μετάδοση σημάτων με φωτιές). Τον Πύργο τον βλέπεις, τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης-φρυκτωρίας στο Ακρωτήρι Φανάρι τον μαρτυρά η πινακίδα. Ο Πύργος, μαρμάρινος, στρογγυλός, τριώροφος θεωρείται της εποχής του βασιλιά της Μακεδονίας, Δημητρίου του Πολιορκητή (337-283 π.Χ.). Ήδη βρίσκεσαι στα ανατολικά του νησιού. Εκεί, υπάρχει και παραλία γυμνιστών, αλλά πρέπει να κατεβείς σ' αυτή μέσα από κατηφορικό ανώμαλο μονοπάτι. Ηλικιωμένοι όντες, δεν επιθυμήσαμε να θυμηθούμε τα νιάτα μας, μια παρέα νεαρών μοτοσυκλετιστών όμως έψαχνε τον τρόπο ή το μονοπάτι μέσω του οποίου φτάνεις στην παραλία του Κοντού ή στο λάκκωμα των γυμνιστών κι από κει στην παραλία του Αγ. Γεωργίου. Ούτε με τις μηχανές μπορείς να πας εκεί, παρά μόνο με τα ποδαράκια σου. Άφησαν τις μηχανές και επιχείρησαν.

Ξαναγυρνάς στον οικισμό Φανάρι κι από κει, αν συνεχίσεις βορειοανατολικά, φτάνεις στο αεροδρόμιο και στις παραλίες του Αγ. Γεωργίου, στο Ιερό και στην Αγία Κυριακή. Στις παραλίες αυτές περισσότεροι οι ψαράδες παρά οι κολυμβητές. Μπορεί και τυχαίο, σίγουρα πάντως δεν είναι ιδιαίτερα τουριστικές. Μετά το αεροδρόμιο και ένα μικρό καρνάγιο.

Μνημείο ΕΚΑΒ στην Ικαρία για τους θανόντες στο ατύχημα με ελικόπτερο το 2003 (ταξίδι στο νησί τον Σεπτέμβριο του 2019)

Το 2003 ένα ελικόπτερο του ΕΚΑΒ κλήθηκε για αεροδιακομιδή ασθενούς από την Ικαρία στη Σάμο. Απογειώθηκε από τη Λέσβο (γιατί όχι από τη Σάμο;), αλλά λίγο πριν προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Ικαρίας χάθηκε από το ραντάρ. Τέσσερις νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Η πολιτεία για να τους τιμήσει, έχτισε αυτό το υπέροχο (ειρωνικά φυσικά) μνημείο στα ανατολικά του νησιού, κοντά στην παραλία του Φάρου. Μια πέτρινη στήλη με τα ονόματα τους, ένας ιστός χωρίς σημαία (είναι και οι αέρηδες), τροφαντές σαύρες γκέκο, αγριόχορτα .... Αιωνία τους η μνήμη για τους δικούς τους ανθρώπους, γιατί κατά τα υπόλοιπα όλα είναι για το φαίνεσθαι με ημερομηνία λήξης. Το παράλογο του πράγματος είναι ότι το κόστος αεροκομιδής ασθενών είναι υψηλότερο από το κόστος θέσεων για γιατρούς στα νησιά και κάποιων στοιχειωδών υποδομών. Τα συμπεράσματα είναι εύκολο να βγουν.

Μαγγανίτης Ικαρίας (ταξίδι στο νησί τον Σεπτέμβριο του 2019)

Μετά τη σήραγγα - τούνελ του νησιού, "τρύπα της Τούλας" το λένε (θα ήθελα να ήξερα γιατί;), μετά τις Σεϋχέλλες, ο οικισμός Μαγγανίτης, από τους πιο απομακρυσμένους του νησιού, στο νοτιοδυτικό του τμήμα που είναι σχεδόν ακατοίκητο εξαιτίας των μεγάλων ορεινών όγκων του Αθέρα, των βουνών Απάτσι όπως τα ονόμασα, αφού από μακριά οι ψηλές κορυφές της οροσειράς θυμίζουν προφίλ Ινδιάνου της άγριας Δύσης. Στο παλιό ψαροχώρι φτάνεις από τα νότια του νησιού, από τον Άγιο Κήρυκο, αλλά και από τη βόρεια πλευρά, από τον Εύδηλο. Ωραίες παραλίες στην περιοχή για κολύμπι, όπως η παραλία Φυρόδη με βράχια γύρω από το κολπάκι, μεγάλους  ογκόλιθους, χαρακτηριστικό της περιοχής, οι Σεϋχέλλες (https://matinaal.blogspot.com/2022/09/2019_22.html), αν αγαπάς τον κατσικόδρομο για κατάβαση και ανάβαση και το ωραίο και γραφικό λιμανάκι Γιαλός. Φύση προσφέρουμε στη χώρα αυτή και είναι όμορφη η Ικαρία σε θάλασσες και βουνά, έχει και τις ιαματικές φυσικές πηγές της - για τα δημόσια και ιδιωτικά λουτρά χάλια μαύρα, έχω να πω -  έχει τα ωραία πανηγύρια της και ένα μέτρο στην πολυτέλεια των οικοδομημάτων. Για το οδικό δίκτυο ισχύουν τα γνωστά. 

Η Ιερά Μονή της Οσίας Θεοκτίστης και το Παρεκκλήσι της Θεοσκέπαστης στην Ικαρία (Ταξίδι στο νησί τον Σεπτέμβριο του 2019)

Η Ιερά Μονή βρίσκεται κοντά στο χωριό Πηγή, στο διαμέρισμα του Ευδήλου, πλέον δε λειτουργεί ως Μονή, αλλά συντηρείται και φυλάσσεται από κάποιους σε υπηρεσία για το έργο αυτό. Παραδίπλα και το σκεπασμένο με βράχο παρεκκλήσι της Θεοσκέπαστης, μια διαμορφωμένη σπηλιά, που είναι και το εντυπωσιακό της επίσκεψης στο χώρο. Βέβαια και η διαδρομή από τον Εύδηλο ως τη Μονή πολύ όμορφη, θάλασσα και βουνό, η φύση με τους ήχους της, ιδιαίτερα μετά τον κεντρικό δρόμο του νησιού και τη στροφή προς το χωριό Πηγή, με τα τζιτζίκια να σου τρυπάνε τα αυτιά το καλοκαιράκι που είναι μοναδικό στα νησιά μας. Μαρτυρίες για τη Μονή υπάρχουν από το 1688, μπορεί να είναι και πιο παλιά και κάθε χρόνο στις 9 Νοεμβρίου γιορτάζει.

Το όλο συγκρότημα αποτελείται από το Καθολικό, δεκαπέντε κελιά και διάφορους βοηθητικούς χώρους. Το Καθολικό ανήκει στον τύπο της μονόκλιτης, καμαροσκέπαστης βασιλικής και είναι πλούσια τοιχογραφημένο. Ο εικονογραφικός διάκοσμος περιλαμβάνει μορφές αγίων και μοναχών, σκηνές από τη ζωή του Χριστού, μορφές κτητόρων και χορηγών κ.τ.λ.

Φούρνοι Κορσεών ή Φούρνοι Ικαρίας (ταξίδι στο νησί τον Σεπτέμβριο του 2019)

Φούρνοι Κορσεών, γνωστοί και ως Φούρνοι Ικαρίας, αν και ανήκουν στο νομό Σάμου. Εκεί συνήθως πάνε και για γιατρούς, μας είπαν - αυτή είναι και η μεγάλη τους ανασφάλεια, η υγεία - ξοδεύοντας ένα κάρο παράδες. Ένα αστακουδάκι στο πέλαγος, μια συστάδα μικρών ή μικρότερων νησιών ανεμοδαρμένων, κυματοδαρμένων, στεγνών και βραχωδών, όμορφων και ονειρεμένων για ήσυχες και φυσιολατρικές διακοπές. Η θέα στο Αιγαίο από τα μικρά υψώματα των νήσων πλημμυρίζει με ομορφιά την ψυχή σου. Ο αέρας, τα μποφόρια, συχνά και δυνατά, σε χτυπάνε παιχνιδιάρικα ή έντονα - σ΄αρχίζν στς ανακατουμένες στη χωριατική -  οι βόστρυχοι των γυναικών με τα μακριά μαλλιά μπλέκονται σαν τα φύκια της θάλασσας, κάποιες φορές χάνεις την ορατότητα, ξεμπλέκονται ακόμα και από την σφιχτά δεμένη αλογοουρά της κόμης, στην ακοή υπερισχύει το σφύριγμα του ανέμου, δυσκολεύεσαι να κάνεις διάλογο, αλλά αυτά για τους φυσιολάτρες είναι ομορφιά, αυτός είναι ο κόσμος των νησιών που είναι ριζωμένα σε θαλάσσια ρεύματα, καταμεσής στο πέλαγος. Σίγουρα το καλοκαιράκι υπάρχουν και πιο ήσυχες μέρες, εμείς πετύχαμε μποφόρια.

Ξεκινήσαμε με καθυστέρηση - να γίνει ή να μη γίνει το δρομολόγιο - από τον Άγιο Κήρυκο Ικαρίας και το βαποράκι μας κουνιόταν πολύ, λίγοι οι επιβάτες, καμιά δεκαριά, φοβήθηκα τόσο που δε ντράπηκα να ρωτήσω, αν κινδυνεύουμε. Όχι. Σαν το βαπόρι μας μπήκε πίσω από τις πρώτες ξέρες της νήσου Θύμαινας, κάπως έκοψε το κύμα. Με δυσκολία έδεσε για λίγο στο λιμανάκι του νησιού, ίσα για να φορτώσει κάποια δέματα, προϊόντα, να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των 151 κατοίκων που διαμένουν στους δυο οικισμούς του νησιού. Ήσυχη, αλλά δύσκολη μάλλον ζωή. Για όσους γεννήθηκαν εκεί και οι δεσμοί με τον τόπο είναι ισχυροί ή για αναχωρητές προς αποτοξίνωση από τον πολιτισμό που έγινε εντελώς απολίτιστος. 

Κούνια μπέλα, κούνια μπέλα, δεν έσπασε η κουτέλα, φτάσαμε και στους Φούρνους Κορσεών, το μεγαλύτερο νησί της συστάδας με 1000 περίπου κατοίκους. Ωραία! Νοικιάσαμε αυτοκίνητο, φθηνά ακόμα τον Ιούνιο, και ξεκινήσαμε την περιήγηση του όμορφου δαντελωτού νησιού.  Το νησί, ευτυχώς, αραιοκατοικημένο, δεν έχει γεμίσει με εξοχικά και βίλες, ασφαλτοστρωμένο σε όλους τους κύριους δρόμους που οδηγούν στους λίγους οικισμούς του. Κατσικούλια παντού, στο δρόμο, στις ερημικές ακόμα παραλίες. Η άσφαλτος ζωγραφισμένη σε πολλά σημεία από τα ούρα τους κι αυτά καταμεσής του δρόμου να μη σπαράσσονται για να περάσει το όχημα μας. Με σλάλομ και προσοχή περνούσαμε. Η αργυρόχρυση, γεμάτη μικρά αστεράκια λωρίδα του ήλιου ζωγραφισμένη στις θάλασσες των Φούρνων ήταν η κυρίαρχη εικόνα. Η δεύτερη, η θέα όλων των μικρότερων νησιών της συστάδας σαν κάποιος να τα έχει αποθέσει στο πέλαγος για να δημιουργήσει γέφυρες για τα γιγαντιαία βήματά του, πράγμα που ισχύει ιστορικά, αφού η ιστορία τους ξεκινάει από τότε που ο άνθρωπος ξεκίνησε τα ταξίδια του για να επιβιώσει, αργότερα για να εγκατασταθεί, να αποικίσει. Για πολλά χρόνια τα νησιά αυτά ήταν λημέρια πειρατών, αφού οι φυσικοί όρμοι και κόλποι των νησιών τους πρόσφεραν ασφαλές καταφύγιο ή ορμητήριο. Το Στρογγυλό, το Πλατύ, το Μακρύ, το Πρασονήσι, ο άγιος Μηνάς κ.α. είναι μερικά από τα νησάκια των Κορσεών, κάποια ακατοίκητα. Θυμάρι, ρείκια ... και μελίσσια, ωραίο θα είναι το μέλι που καταναλώνουν στα σπίτια τους.   Ανεβήκαμε και σε μια τοποθεσία με μύλους, όπου ο τρελός αήρ, μας τρέλανε ευχάριστα. Πεινάσαμε και φάγαμε στο μοναδικό, τουλάχιστον τότε, ταβερνάκι στη Χρυσομηλιά, εμείς και ένα ακόμα ηλικιωμένο ζευγάρι Γερμανών. Τι άλλο; Ψαράκι, πατατούλες φρέσκες, σαλατούλα, μπιρόνια, έχουν αυτές οι στιγμές του φαγητού στα ήσυχα ταβερνάκια των νησιών μας την ευλογία του επίγειου παραδείσου της απόλαυσης. Ψαρευτικά σύνεργα παντού στη Χρυσομηλιά και αλλού, οι κάτοικοι των νησιών τι άλλο να κάνουν; Αλιεία και τουριστική αλιεία, κτηνοτροφία, μελισσοκομεία, λίγες ελιές, λίγα δέντρα, αυτά.

Διαδρομές με το όχημα και με τα πόδια παντού, δεν αφήσαμε κολπάκι ή δρομάκι στους υπάρχοντες δρόμους, όχι ότι θυμάμαι τις ονομασίες του κάθε κόλπου ή παραλίας, αλλά θυμάμαι τις εικόνες, κάποιες σαν να είναι μπροστά μου τώρα που καταγράφω τις στιγμές. Βεβαίως θα ξαναπήγαινα, αλλά είναι πολλά κι αυτά που δεν είδαμε, δε φτάσαμε. Μπανάκι δεν κάναμε, με το φουτεράκι ήμουνα, καθίσαμε όμως σε καφενεδάκι στη χώρα, περιμένοντας το παπόρο για Σάμο και απολαύσαμε το καφεδάκι μπροστά στην παραλία της χώρας που είναι μια ζωγραφιά - οι φωτογραφίες εκεί για καρτ ποστάλ - με τα αλμυρίκια και τα βαρκάκια της να χορεύουν σούστα; Μπάλο; Για μένα τάνγκο, έτσι μ' αρέσει. Η χώρα όμορφη, δυο τρεις κάθετοι προς το λιμανάκι δρόμοι κι ό,τι ανάμεσό τους. Πάλι καμιά δεκαριά επιβάτες, μικρού μεγέθους όλα, αλλά μεγάλης αξίας. Ματαξύ Φούρνων και Σάμου για κάποια ναυτικά μίλια πάντα Φυσάει, κατά το Πάντα Βρέχει στην Ευρυτανία. Ε, ρίξαμε ένα ακόμα χορό, αποχαιρετώντας τους Φούρνους, το έντεκα, λόγω καταγωγής από τη Σουρδία, όμως όνομα και πράγμα τα νησάκια, η καρδιά μας ήταν ζεστή, την έκαιγε η ομορφιά των τοπίων.