Ο δρόμος προς το Μαγγανάρι της Ίου

Τα τρολ της Ισλανδίας ήρθαν για διακοπές στα νότια μέρη της Ίου, προς το Μαγγανάρι!  Μας ξεναγούσαν στην Ισλανδία σε κάτι ηφαιστειογενείς βραχώδεις σχηματισμούς όπου κατά την παράδοση κατοικούν τα τρολ τους, τα καλικαντζαράκια τους. Υπό καταρακτώδη βροχή και αέρα, δώστου φωτογραφίες εμείς. Βλέπαμε και κανένα κλαδάκι που μόλις είχε πρασινίσει, αρχές Ιουνίου, το φωτογραφίζαμε κι αυτό. Εδώ, πριν τις υπέροχες παραλίες στο Μαγγανάρι, τις τρεις αδελφές (πρόκειται για τρεις κόλπους) ο τόπος βρίθει από τρολ, ας πούμε - μάλλον τα βράχια που εκτοξεύτηκαν στη νότια πλευρά της Ίου κατά την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας - κανείς όμως δεν τα φωτογραφίζει, είναι τόσες πολλές οι άλλες ομορφιές στο νησί και στη χώρα μας! 

Άραξε (εμπνευσμένο από τη Φολέγανδρο και το όνομα του μαγαζιού στη χώρα)

Άραξε, όταν μπορείς
Σου χρειάζεται
Αν τα καταφέρεις

Κρέμασε και μερικές σκελίδες σκόρδα.
Σ' ένα κόσμο που διαρκώς επιταχύνει
Τα "φρένα" δε λειτουργούν

Ματίνα Γκούτζιου

Η φωτογραφία από τη Φολέγανδρο, όπου παρεμπιπτόντως συναντήσαμε κάποια νέα ζευγάρια, Έλληνες και ξένους, που εγκατέλειψαν τις πόλεις και άραξαν στο νησί.

Αιμασιές στα νησιά του Αιγαίου

Αιμασιές, δηλαδή φράχτες ή ξερολιθιές ή μάντρες ή περίβολοι ή τειχίσματα ...υπάρχουν πολλές ονομασίες γι' αυτά τα τοιχάκια που είναι φτιαγμένα από μικρές ή μεγαλύτερες πλατιές πέτρες χωρίς αρμό για να συγκρατούν το χώμα στις κατηφορικές πλαγιές.

Γενεές επί γενεών στο διάβα των αιώνων ξόδεψαν αμέτρητες εργατοώρες για να  τις οικοδομήσουν και κυρίως για να τις συντηρούν και να τις επιδιορθώνουν. Στη διάρκεια της δικιάς μας γενιάς ή της επόμενης οι αιμασιές μάλλον θα πάψουν να υφίστανται. Αστυφιλία, τουρισμός, αλλαγή ενδιαφερόντων, ποιος κάθεται πλέον να καλλιεργήσει μια λουρίδα γης από ανάγκη, με κόπο και αγάπη, όταν τα κέρδη είναι μικρά;

Το ηφαιστειακό τόξο του Αιγαίου

Το ηφαιστειακό τόξο του Αιγαίου αρχίζει από το ηφαίστειο του Σουσακίου στον Ισθμό της Κορίνθου και καταλήγει στο ηφαίστειο της Νισύρου στα Δωδεκάνησα περνώντας από τη χερσόνησο των Μεθάνων, νησιά του Σαρωνικού Κόλπου και αρκετές Κυκλάδες, τη Μήλο, την Κίμωλο, τη Σαντορίνη και άλλα νησιά του συμπλέγματος.
Από αυτά τα ηφαίστεια, που έχουν μικρή επιφανειακή έκταση, σε ενέργεια είναι σήμερα τα ηφαίστεια των Μεθάνων στο Σαρωνικό Κόλπο, της Σαντορίνης στις Κυκλάδες και της Νισύρου στα Δωδεκάνησα. Πρόκειται για τις διεξόδους που βρήκε το μάγμα στον κατακερματισμένο φλοιό της γης όταν η αφρικάνικη λιθοσφαιρική πλάκα βυθίστηκε κάτω από το Αιγαίο.

Τα γεωλογικά αυτά φαινόμενα προσδίδουν ιδιαίτερη ομορφιά με μοναδικούς σχηματισμούς και πετρώματα στους τόπους που συνέβησαν κάποτε οι φοβερές ηφαιστειακές εκρήξεις. Την φυσική τους ομορφιά την εκμεταλλεύεται η τουριστική βιομηχανία. Οι υπόλοιποι τομείς της οικονομίας παρακμάζουν και τα όποια ορυχεία είχαν κάποτε δημιουργηθεί έχουν κλείσει. Τα απομεινάρια τους, μισοκατεστραμμένα είναι αντικείμενα καλλιτεχνικών φωτογραφίσεων.  Το ίδιο παρακμάζει και ο ιαματικός τουρισμός σε μέρη που θα μπορούσαν να είναι παγκοσμίως γνωστά για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες.
Το έχω ξαναγράψει: είναι τόσο όμορφος ο τόπος μας που θα έπρεπε να υπάρχει λίστα αναμονής για τους τουρίστες. Από την άλλη αυτό που είδαμε στη Σαντορίνη που είναι παγκόσμιος τουριστικός προορισμός δεν μας άρεσε. Κοσμοσυρροή πέρα από το ανεκτό για έναν τόπο. Κάποιοι λένε ότι το νησί κινδυνεύει περισσότερο από τη λαίλαπα των τουριστών παρά από μια νέα ηφαιστειακή έκρηξη.
Η επίσκεψη στους τόπους αυτούς με περιπατητικές και περιηγητικές ομάδες, την κατάλληλη εποχή, πρέπει να έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

         

Μέθανα

Ο Βόθωνας της Σαντορίνης

Το τοπωνύμιο Βόθωνας σημαίνει μεγάλος φυσικός λάκκος, καταβύθιση του εδάφους κι ο Βόθωνας της Σαντορίνης είναι χτισμένος στις δυο πλευρές μιας χαράδρας και ανήκει στον τύπο των υπόσκαφων οικισμών. Τα υπόσκαφα κτίσματα της Σαντορίνης είναι λαξευμένα στο κάθετο μέτωπο του στρώματος της "άσπας",  δηλ. της ηφαιστειογενούς θηραϊκής γης. Δεν έχουν θεμέλια, έχουν στενή πρόσοψη και μεγάλο βάθος. Η στέγαση των κτισμένων τμημάτων τους γίνεται με θόλους ή σταυροθόλια. Τα υλικά τους είναι πέτρα (κόκκινη ή μαύρη) και η θηραϊκή γη. Αυτά μαζί με τον ασβέστη δημιουργούν ένα πολύ ισχυρό κονίαμα. «Σπίτι όσο να χωρείς και κάμπο όσο θωρείς», έλεγαν οι παλιοί Κυκλαδίτες. 'Ετσι, σε πείσμα του κατηφορικού βράχου όπου είναι σκαμμένα, τα υπόσκαφα προσπαθούν να χωρέσουν τα πάντα! 

Η θερμοκρασία τους είναι σταθερή, γύρω στους 20 βαθμούς Κελσίου, με αποτέλεσμα να είναι ζεστά το χειμώνα και πολύ δροσερά το καλοκαίρι. Μείναμε σε ένα τέτοιο στο Βόθωνα, μας άρεσε η εμπειρία και είναι το μόνο κατάλυμα σ' αυτή την περιήγηση στα κυκλαδίτικα νησιά που χρειάστηκε να χρησιμοποιήσαμε κουβερτούλα το βράδυ.

Υπόσκαφα υπάρχουν σε πολλές περιοχές-οικισμούς της Σαντορίνης και τελευταία χρησιμοποιούνται κυρίως ως τουριστικά καταλύματα.

Στην Παναγιά Κανάλα της Κύθνου

Παράγγειλα του κύρη σου που πίνει τον καφέ του

να σ έχει μαντζουράνα του, να σ έχει κατιφέ του.

Παράγγειλα της μάνας σου που πλένει στο σκαφίδι

να μη σου λέει πικρόλογα τι θα τη φάει το φίδι.

Να δώσει η Μεγαλόχαρη κι η Παναγιά η Κανάλα

να μεγαλώσεις γρήγορα σαν τα κορίτσια τ άλλα....

Το τραγούδι το ήξερα, πού βρισκόταν η Παναγιά η Κανάλα δεν το γνώριζα. Στην Κύθνο, την επισκεφτήκαμε. Στις Παναγιές των Κυκλάδων, για ένα και μόνον παρακάλεσα. Υγεία. Για τα παιδιά μας, για μας, για τους δικούς μας, για όλους μας. Σιωπηλά, χωρίς κεριά και προσκυνήματα. Άκουγα κι έναν απρόσεχτο διαχειριστή-επίτροπο της περιουσίας της εκκλησίας να μιλάει φωναχτά και με ένταση από κάποιο μπαλκόνι των διαχειριστικών γραφείων για περιουσίες και κληρονομιές και πώς να τις καρπωθούν και όπου φύγει φύγει, μετά τις αναμνηστικές φωτογραφίες.

Μια ανάσα η ζωή

Ένα ανυπεράσπιστο θαρραλέο πεταλουδίνι στο μπαλκόνι μου απολαμβάνει όσα σε λίγο δεν θα είναι καν ανάμνηση. Χειμωνιάζει κι ο χρόνος του τελειώνει. Κι εμείς περαστικοί είμαστε, με ημερομηνία λήξης, αλλά αναβάλλουμε τα ωραία για ένα μέλλον που ποτέ δεν έρχεται.

Πόρος (Σεπτέμβριος 2018)

-Ωραία φάγαμε στο "Μαύρο Γάτο".

-"Άσπρος Γάτος", γλύκα. Aν ήταν μαύρος, δεν θα πάταγε κανείς.

Τυχαία επιλέξαμε τη συγκεκριμένη ψαροταβέρνα και πράγματι το φαγητό ήταν ωραιότατο και το προσωπικό ευγενέστατο, πετύχαμε όμως διάνα. "Λέγε με Βίργκω" του είπα αστειευόμενη μόλις φτάσαμε στον Πόρο. Πού να το ήξερα ότι βρισκόμασταν στο μαγαζί όπου έπινε τα απεριτίφ της η ηρωίδα του Κοσμά Πολίτη στο "Λεμονοδάσος" που τόσο αγάπησα ως σειρά στην ΕΙΡΤ, όταν ήμουν μαθήτρια. 

Τι (σου) είναι η ζωή; un peu d’ amour, un peu d’ espoir, et puis bonsoir (η φράση από το βιβλίο).

Ένα αστείο η ζωή, λένε άλλοι, και με ένα τέτοιο ξεκινάει, κατά κάποιο τρόπο, και η γνωριμία της Βίργκως με τον Παύλο, η ερωτική περιπέτεια των οποίων διαδραματίζεται κυρίως στον Πόρο. Γίνεται να πας στον Πόρο και να μην θυμηθείς το "Λεμονοδάσος" του Κοσμά Πολίτη; Αλλά είχαμε μείνει στο ανεκδοκάτι του Παύλου που εκφράζει και την πεποίθηση του νέου αυτού άντρα για τη ζωή:

" Ένα ανδρόγυνο πήγε ν’ αγοράσει έναν κόκορα για το κοτέτσι του. Έδειξαν στην Κυρία έναν υπέροχον και της ζήτησαν μια τιμή εξωφρενική.— Γιατί τόσο ακριβά; ρωτά — Επειδή κάνει το χρέος του δέκα φορές την ημέρα, της απήντησε ο άνθρωπος που τον πουλούσε. — Πε το στον άνδρα μου. Πηγαίνει και το λέγει του ανδρός της. — Η Κυρία μου είτε να σας πω ότι αυτός ο κόκορας κάνει το χρέος του δέκα φο­ρές την ημέρα. — Με την ίδια κότα; ρώτησ’ εκείνος. — Όχι βέβαια, με διάφορες κότες. — Πε το στη γυ­ναίκα μου… " 

Η άποψη του Παύλου ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα οδηγεί τη σχέση του με τη Βίργκω σε ναυάγιο. Της στέλνει μια επιστολή και της εξηγεί:

«Βίργκω,

Όλο αυτό το διάστημα δεν έπαυσα να σε σκέπτο­μαι, δεν έπαυσα να σκέπτομαι τους δύο μας, με όλη τη δυνατή επιείκεια.

Καταλαβαίνω καθαρά πως η μητέρα σου, καθώς και η δική μου, μας θεωρούν αρραβωνιασμένους και ότι φυσική συνέπεια θα είναι να παντρευτούμε. Αυτό θα είναι φοβερό.

Σκέψου Βίργκω πόσο αγαπηθήκαμε. Δεν ξεύρω τι αισθάνθηκες εσύ, αλλ’ αν πρόκειται να εκφράσω εγώ την ψυχική μου κατάσταση με υλικά μέσα, μπορώ να πω ότι θα εμφανιζόταν ένα δημιούργημα μοναδικό σε χρώματα, σε ήχους και σε γραμμές. Ο αέρας εδονείτο από συμφωνίες ηρωικές και συμφωνίες πάθους. Μια μαρμάρινη στήλη υψώνεται στο άπειρον μέσα σε μια δίνη λαμπρών χρωμάτων. Όλα τα χρώματα της ίριδος επάνω σε βάθος πορτοκαλί. Μια δύναμις με ω­θούσε να πετάξω στο αχανές. Τόσο πολύ σ’ αγαπούσα. Και τώρα ακόμη που σου γράφω, στριφογυρίζουν εμ­πρός μου τα ίδια χρώματα, κάπως όμως θαμπωμένα από την απόσταση. Φθάνουν ακόμη στ’ αυτιά μου οι μακρινοί ήχοι της αποθεωτικής συμφωνίας.

Σκέψου τώρα Βίργκω πού θα καταντήσομε μετά το γάμο μας. Σε λίγο καιρό το ηρωικό φτερούγισμα θα σταματήσει και θα βρεθούμε ο ένας απέναντι του άλλου, μέσα στις εκνευριστικές μικρότητες της καθη­μερινής ζωής. Δεν θα μας μείνει καν η ανάμνησις του παρελθόντος· θα την έχει κουρελιάσει το τέρας της πραγματικότητος,

Επί είκοσι χρόνια, τα είκοσι χρόνια νεότητος που μας μένουν, θα πρέπει καθημερινώς να θάβομε και από μια απατηλή γοητεία. Εμείς οι ίδιοι θα γίνομε οι νεκροθάπται της αγάπης μας. Εν τω μεταξύ αι ανάγκαι των αισθήσεων θ’ αντικαταστήσουν το πάθος της ψυχής μας και η αγάπη μας θα καταντήσει μια φυσική ανάγκη. Προς τι τότε αυτή η εξέγερσις των αοράτων δυνάμεων που μας συνεπήραν στον ανε­μοστρόβιλό τους; Το κοινότερο συνοικέσιο θα είχε το αυτό αποτέλεσμα. Θα γκρεμίζαμε το οικοδόμημα, της αγάπης μας. Εγώ σπούδασα αρχιτέκτων για να οικοδομώ και όχι να γκρεμίζω.

Σπείραμε γύρω μας τη θλίψη και την ανησυ­χία, σαν να επρόκειτο για ένα γεγονός κοσμοϊστο­ρικό, ενώ ήταν απλώς ένας μαγνητισμός που είλκυσε δυο αντιθέτους πόλους. Οι μακρινοί πρόγονοί μας της λιθίνης εποχής θα έλυαν το ζήτημα σε μια στιγμή. Το ίδιο κάνουν τώρα τ’ αληθινά παιδιά της φύσεως, οι άγριοι και τ’ αγρίμια. Αυτά έλεγα και στον καημένο τον Σαρή λίγη ώρα πριν σκοτωθεί. Εμείς τον σκο­τώσαμε. Αλλά κι αυτός ελησμονήθη.

Τώρα Βίργκω με ελκύουν το υψηλά ιδεώδη του αν­θρωπισμού. Θα συντείνω με όλη μου τη δύναμη προς ένα καλύτερο μέλλον της ανθρωπότητος μακριά από πάθη και αγωνίες. Θα συντρίψω την αχαλίνωτη φαν­τασία μου κάτω από το ασήκωτο πέλμα της βαριάς δουλειάς, σε βαθμό που θ’ αδυνατεί να φτερουγίσει, α­κόμη και όταν κοιμούμαι και δεν την προσέχω. Ούτε στα όνειρα μου.

Σ’ αφήνω Βίργκω. Πίστεψέ με, ο χωρισμός μας εί­ναι το μόνον μέσον να διατηρήσομε ακέραιο τον έ­ρωτά μας. Είναι ο μόνος τρόπος να μείνωμε πιστοί στην ανάμνησή του, έστω και ασυνείδητα, στην ανάμνησή του που θα σελαγίζει σαν φωτεινό μετέωρο στον άγνωστο ουρανό του μέλλοντος μας.

                                                                                                                                               Παύλος»

Δίκιο έχεις, Παύλο, ο γάμος είναι και συμβιβασμός, κυρίως με την απόφαση ότι μόνο τον εαυτό σου μπορείς τόσο δα, μια στάλα, να βελτιώσεις και την απόφαση ότι η ομορφιά αυτής της συμβίωσης κρύβεται στο ξεγύμνωμα και την αποκαθήλωση από το ιδεατό, στην καθημερινότητα και τις μικρές ή μεγάλες στιγμές της. 

Εμείς στον Πόρο (και παντού) πήγαμε συμβιβασμένοι με τα λάθη, τις αδυναμίες, τις προοπτικές μας, με τις εκνευριστικές μικρότητες της καθη­μερινής ζωής, με το τέρας της πραγματικότητας, με τη ζωή μας, όπως οι πολλοί, αλλά επεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα ... Χαρήκαμε τη φύση, το νησί, το μπανάκι, τις βόλτες μας, το όμορφο ξενοδοχείο μας με την υπέροχη θέα προς τον Πόρο, το φαγητό, την παγωμένη μπυρίτσα ... ό,τι μπορέσαμε, ακόμα και τις πόζες μας στις φωτογραφίες σαν μικρά παιδιά, χωρίς μεγάλες αγωνίες για το αύριο, αλλά με τη συναίσθηση ότι η ζωή περνάει και χάνεται. Ζήσε λοιπόν το σήμερα, γιατί όλα είναι εφήμερα κλπ. σοφά και δύσκολα εφαρμόσιμα. Έτσι γίνεται, όταν μεγαλώνεις, η φιλοσοφία της ζωής αποκτά θετικό πρόσημο, γιατί η έξοδος είναι κοντά και φτύνω τον κόρφο μου-μας. Οι ασυμβίβαστοι, πλην των νέων, ας αναλογιστούν με τι δε συμβιβάστηκαν, όσο δίκιο κι αν έχουν.

Ας συμβιβαστώ κι εγώ κι ας πω όμορφος ο Πόρος παρά .... Σουςςςς, δεν έχει παρά και αλλά..

Τα αποσπάσματα από το "Λεμονοδάσος " του Κοσμά Πολίτη από την Κιβωτό του Ν. Σαραντάκου (εδώ)

Ο " Άσπρος Γάτος " του Πόρου

-Ωραία φάγαμε στο "Μαύρο Γάτο".

-"Άσπρος Γάτος", γλύκα, αν ήταν μαύρος δεν θα πάταγε κανείς.

Τυχαία επιλέξαμε τη συγκεκριμένη ψαροταβέρνα και πράγματι το φαγητό ήταν ωραιότατο και το προσωπικό ευγενέστατο, πετύχαμε όμως διάνα. "Λέγε με Βίργκω" του είπα αστειευόμενη μόλις φτάσαμε στον Πόρο. Πού να το ήξερα ότι βρισκόμασταν στο μαγαζί όπου έπινε τα απεριτίφ της η ηρωίδα του Κοσμά Πολίτη στο "Λεμονοδάσος" που τόσο αγάπησα ως σειρά στην ΕΙΡΤ, όταν ήμουν μαθήτρια. 
Τι (σου) είναι η ζωή; un peu d’ amour, un peu d’ espoir, et puis bonsoir (η φράση από το βιβλίο).

Σπέτσες

                                 

Σπέτσες, ένα φρέσκο ξεφλουδισμένο αυγουλάκι στη θάλασσα, κάποια τσόφλια του η Σπετσοπούλα, ο Άγιος Ιωάννης, το μικρό Μπούμπουλο, το Πετροκάραβο. Η αρχαία Πιτυόνησος, πευκόφυτη και καταπράσινη, η μεσαιωνική αρωματοφόρος νήσος (isola di Spezia). Σήμερα δε μοσχοβολάει πια, μάλλον βρωμάει από τις εξατμίσεις των χιλιάδων μηχανοκίνητων δίκυκλων που κυκλοφορούν στο μικρό αυτό νησί, από την έλλειψη υποδομών για τα σκουπίδια ή από τις κακοτεχνίες των δημόσιων έργων.

Χαρήκαμε, όταν στην Κόστα, πορθμείο για τις Σπέτσες, είδαμε την πινακίδα που ενημέρωνε ότι στο νησί απαγορεύεται η αποβίβαση με ιδιωτικά αυτοκίνητα. Όπως στην Ύδρα θεωρήσαμε, που το παίρνεις απόφαση και χρησιμοποιείς τα πόδια σου περπατώντας χιλιόμετρα. Ησυχία, καθαρή ατμόσφαιρα, ουρανός, θάλασσα, το απέραντο γαλάζιο. Φευ, οι Σπετσιώτες δεν τα κατάφεραν όπως οι Υδραίοι. Τζαμουτζαλήδες - Σουλουτζαλήδες, ήτοι Σπετσιώτες - Υδραίοι σημειώσατε 2 (δύο). Τζαμουτζαλήδες και  Σουλουτζαλήδες ονομάζονταν τα Σπετσιώτικα και τα Υδραίικα αντίστοιχα περιζήτητα πληρώματα πλοίων επί τουρκοκρατίας.

Με μια τζαμουτζαλού φτάσαμε στο νησί μέσα σε δέκα λεπτά. Το θαλάσσιο ταξί οκτώ θέσεων οδηγούσε μια αντρογυναίκα μέσης ηλικίας διαζευγμένη με τη γυναικεία χάρη ή όποια αποπνέουσα θηλυκότητα των γυναικών. Αντρικό κούρεμα, ελεύθερο από τα δεσμά του σουτιέν στήθος να διαγράφεται και να κινείται κάτω από το φανελάκι της, μια μαγκιόρα. Όταν μάλιστα μια κομψοτάτη κυρία της παρέας των έξι που συμπληρώθηκε για να μοιραστούμε τα έξοδα του θαλάσσιου ταξί, δήλωσε πώς φοβάται να ανεβεί σε τέτοιο μικρό και αποπνικτικό σκάφος (είναι λίγο) και πώς να βάλει το ποδαράκι της, είναι βαθύ το σκάφος και πώς να βγει ... και όλοι αυτήν περιμέναμε να αποφασίσει, διέκρινα ότι έκανε τρανό καλαμπούρι με κάποιον συνάδελφο της, αγανακτισμένη με τα νάζια των γυναικών.

Στην πρώτη βόλτα σου στη χώρα δεν μπορείς παρά να διαπιστώσεις πως πρόκειται για αρχοντονήσι. Ίσως  ό,τι ωραιότερο έχει να δείξει, τα πανέμορφα αρχοντικά του με τις αυλές και τους κήπους τους, ζηλευτά τα περισσότερα. Χαρακτηριστικά και τα βοτσαλωτά χαλάκια προ της αυλόπορτας ή σε αυλές σπιτιών, εκκλησιών, δρομάκια. Ωραίες και καθαρές θάλασσες ακόμα και μέσα στη χώρα και στην Αγία Παρασκευή και στους Αγίους Αναργύρους και παντού στο πευκόφυτο νησί, με ένα μεγάλο μέρος του καμένο, δυστυχώς.

Όλοι στο νησί, κάτοικοι και τουρίστες, κινούνται με δίκυκλα οχήματα. Θυμηθήκαμε κι εμείς τα νιάτα μας και νοικιάσαμε ένα αυτόματο για να γυρίσουμε το νησί. Έσπασα λίγο τα νεύρα του αγίου συζύγου στην αρχή (κάποτε οδηγούσε enduro, παρακαλώ): "φοβάμαι, κι αν¨πέσουμε, κι αν σπάσω, πιο σιγά, μη γέρνεις τόσο στις στροφές, τι τα θέλω εγώ αυτά ...",  αλλά στο τέλος το απόλαυσα κι εγώ. Εξάλλου κίνηση είχε μόνο στη Χώρα, στο υπόλοιπο νησί ελάχιστη αυτή την εποχή. Τα μηχανάκια  είναι και το μεγάλο μειονέκτημα του νησιού. Από θορύβους κόλαση. Δεν μπορείς να ησυχάσεις στιγμή, είναι χιλιάδες. Ακόμα και το περπάτημα στους δρόμους του νησιού είναι επικίνδυνο. Πετάγονται από παντού. 

Στα εστιατόρια και στα καφέ οι τιμούλες είναι τσιμπημένες.  Πιο ακριβά κι από την Ύδρα  που λόγω της ποιότητας που σου προσφέρει, δεν σου κακοφαίνεται τόσο.

Δεν το λυπούνται το νησί τους, το χρήμα και μόνο αυτό είναι κι εδώ ο θεός τους.

Μετόχι, Ερμιόνη, Κόστα, Ίρια, Τολό ..., μια απελπισία.

Στο Πόρτο Χέλι στην Ερμιόνη

κι από την Κόστα στο Γαλατά

κάνουν σινιάλο απ’ το τιμόνι

τα καραβάκια στο Ματαπά.

Την τράτα λεν Μαρίτσα, 

τη σκούνα Βαγγελή, 

Σουλτάνα τη μαούνα, 

τη βάρκα Παντελή...

Τι εικόνες έβλεπε ο στιχουργός του τραγουδιού στα μέρη αυτά μισό αιώνα πριν, το 1969 που κυκλοφόρησε το τραγούδι; Σίγουρα οι εικόνες αυτές δεν έχουν καμία σχέση με τις σημερινές. Τον ρήμαξαν τον τόπο οι κάτοικοι του και οι αρχές του. 

Μετά τον Ύδρα πήραμε το δρόμο για την Κόστα, όπου και το πορθμείο για το πέρασμα στις Σπέτσες. Αφήσαμε την αδιάφορη για τον περαστικό από κει Ερμιόνη και δεν ακολουθήσαμε τον κύριο οδικό άξονα προς Κρανίδι -Πόρτο Χέλι- Κόστα, θα τον κάναμε στην επιστροφή μας από το νησί. Είπαμε, λοιπόν, να πάμε παραλιακά για να δούμε τα παραλιακά χωριά και την περιοχή.

Και εκεί, στις περιοχές των Αγίων Αναργύρων, της Πετροθάλασσας κ.α. μικρών οικισμών, παγιδευτήκαμε σχεδόν. Ένας λαβύρινθος, όπου τριγυρνάς, στρίβεις, ξαναστρίβεις κι ένας φόβος, αν θα καταφέρεις να απεγκλωβιστείς από κει, σε πιάνει, ακόμα και με το τζιπιές. Φαντάζομαι ότι πρόκειται για παλιούς αγροτικούς χωματόδρομους, που ναι μεν έχουν πλέον άσφαλτο, αλλά είναι στενοί, αποπνικτικοί, ανάμεσα σε ψηλές μάντρες και περιφράξεις κάθε είδους. Και στρίβεις και ξαναστρίβεις και ελπίζεις ότι θα βγεις και η έξοδος προς κάποιο μεγαλύτερο και κεντρικό δρόμο καθυστερεί πολύ. Όλη η περιοχή ιδιόκτητη, είδαμε πωλητήριο ακόμα και για λόφο και καταλάβαμε με όλους τους τρόπους ότι πρόκειται για φαρ ουέστ, όποιος είχε τη δύναμη, έκανε ό,τι γούσταρε. Χάλια μαύρα, όπως και στις περισσότερες παραλιακές περιοχές της περιοχής των Ιρίων, πριν το Τολό στο δρόμο μας για το Ναύπλιο. Εκεί οι περιοχές μυρίζουν έντονα φυτοφάρμακα και ακόμα και τα βότσαλα της θάλασσας είναι χρωματισμένα από αυτά. Πολλοί πορτοκαλεώνες, πολλοί ροδιώνες, αλλά το τι τρώμε, άστα να πάνε. 

Όσο για το Τολό το θυμόμουν με πολλή κίνηση και προ 35ετίας που το επισκέφτηκα. Όπως το είδα σήμερα, το καταλυπήθηκα. Παρόλα αυτά κόσμος πολύς και καθαρή θάλασσα! Η φύση αντιστέκεται και αναγεννιέται παρά την καταστροφική μανία μας προς αυτή. Παντού μπορείς να ανακαλύψεις ομορφιές, παντού κάτι σώζεται, αλλά η γενική εικόνα είναι αυτή. Οι περιοχές δεν έχουν καμιά σχέση με την εποχή που σε γοήτευαν, σε ενέπνεαν και κρατούσαν την ψυχή σου αιχμάλωτη. Δεν θα ξαναπήγαινα παρά μόνο στα βουνά και τα ορεινά της περιοχής αυτής, άντε και σε κανένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι για το μεζεδάκι. Δεν θα άφηνα τα λεφτά μου σε τόσο άπληστους ανθρώπους.

Βοβούσα, Περιβόλι, Αβδέλλα

Στη Βοβούσα, στην Αβδέλλα 

αγαπούσα μια κοπέλα

την αγαπώ δε μ' αγαπάει

και στο διάολο να πάει

Εύκολο να το λες, δύσκολο να διαολοστείλεις αν αγαπάς. Συνήθως κάθεσαι και καβουρντίζεσαι. Όμως το παλικάρι των στίχων έχει εναλλακτικές. Κι άλλες ομορφιές να αγαπάει για να γιατρέψει την κάψα του έρωτα. Τις ομορφιές του τόπου, βάλσαμο σε πληγές κάθε είδους.

Βοβούσα, Περιβόλι, Αβδέλλα ... χωριά στα όρια των νομών Ιωαννίνων και Γρεβενών, ένα ποίημα. Ποιήματα για τα μέρη αυτά έγραφε κι η μαμά του άντρα μου με καταγωγή από το Βρυσοχώρι Ιωαννίνων.

Ψηλά στις Πίνδου τα βουνά

που είναι γεμάτα χιόνια

εκεί η φύσις επιδρά 

και σου χαρίζει χρόνια.

Ήταν η αγάπη για τα βουνά αυτά που ενέπνεε τη γιαγιά Σοφία, στο όνομα και στο νου. Με τον τίτλο "Πίνδος" έγραψε πολλά που μου φαίνονται απλά, αλλά αυθεντικά και όμορφα. Θα γράψω εδώ μερικές στροφές από αυτή την ενότητα: 

Ρήγας Φεραίος και Περιβόλι Γρεβενών

Προτομή του Ρήγα Φεραίου στο Περιβόλι Γρεβενών; Απορήσαμε γιατί δε γνωρίζαμε. Λένε ότι από το Περιβόλι καταγόταν ο παππούς του Κωνσταντίνος Κυριαζής ή Κυρατζής, αλλά μετεγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Βελεστίνο που είχε μεταβληθεί σε Περιβολιώτικη παροικία. 

Και η κυρία που διατηρεί ένα από τα εστιατόρια - καφέ στην πλατεία του χωριού από το Βόλο είναι, μας είπε, και ότι όχι, δεν κατάγεται από τα Γρεβενά. Έρχεται στο Περιβόλι τους καλοκαιρινούς μήνες και δουλεύουν το μαγαζί τους (με τιμές Ύδρας). Έχει πολλούς Βολιώτες εδώ, συνέχισε, και τον Αύγουστο γίνεται χαμός από κόσμο (μην πάτε τότε). 

'Ανοιξε σχέσεις, επομένως, ο παππούς ο Κυρατζής και άλλοι βλάχοι ανάμεσα στο Περιβόλι και στον Βόλο (ευρύτερη περιοχή) από παλιά. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι το Περιβόλι βρίσκεται κάτω από τη μύτη μας, είναι ένας επίγειος παράδεισος, αλλά ελάχιστοι από μας, τους κοντινούς στον τόπο, έχουμε πάει, ενώ διατηρούν κατοικία και παραθερίζουν εκεί αρκετοί Βολιώτες και Βελεστινλήδες (ή Βελεστίνιοι;).

Μνήμες από κουλουκ'θάτο γλυκό του κουταλιού

Για κουλουκ'θάτο γλυκό, κολοκυθόπιτες  και άλλα ωραία. Κόψιμο σε τετράγωνα ριγωτά κομμάτια, καζάνι στην αυλή για αβέστωμα και βράσιμο, μπελαλίδικο,αλλά απόλαυση. Η μάνα μου το έκανε, εγώ καγκαμιάφουρα, η ακαμάτρα. Το περιγράφω όμως στο διαδίκυο, εκεί καταντήσαμε.

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε ...

"Εδώ πρέπει να βγήκαμε φωτογραφίες μισό αιώνα πριν." Εδώ, μισό αιώνα μετά, ευγνώμονες μόνο. Ο ομορφότερος και ο καλυτερότερος  πάντα, εννοείται ότι τα μαλλιά δεν άντεξαν την ευφυΐα κτλ. 

Χερσόνησος Μεθάνων μέσω Λουτρών Ωραίας Ελένης, Νέας Επιδαύρου, Μύλου, Καλλονής, Ψήφτας

Από τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και κάτω, προς τα νότια, η "ανάπτυξη" μου φάνηκε πιο ήπιας μορφής. Περάσαμε από δρόμους μέσα σε πευκοδάσος, εννοείται ότι κάναμε στάσεις σε ανοίγματα ή πάρκινγκ μέσα στο σκουπίδι και το σκατό, όπου άνοιγμα με ωραία θέα και σκουπιδότοπος ή και μπαζότοπος για ακόμα καλύτερη διακόσμηση. Στον κόλπο του Κόρφου, οι ιχθυοκαλλιέργειες τσιπούρας και λαβρακιού (το λέμε;) της εταιρείας Σελόντα, έναντι ποίου τιμήματος άραγε; Πάνω από τον κόλπο η θέα προς τις Διάπορους νήσους απολαυστική. Θα χρησιμοποιούνταν κάποτε ως γέφυρες στα θαλάσσια ταξίδια στην περιοχή. Συνεχίζοντας, σε όλες τις παραλίες της περιοχής δεν πήγαμε, κατεβήκαμε όμως στη σκάλα Νέας Επιδαύρου. Όμορφα στο λιμανάκι της, κάποια κότερα, ωραία ταβερνάκια με το ψαράκι στη σχάρα να μοσχοβολάει, ησυχία, ελάχιστοι λουόμενοι, πολλά πορτοκαλοπερίβολα, κατά τα λοιπά τα γνωστά εξοχικά, ενοικιαζόμενα, αυθαίρετα στο κύμα ... απ' αυτά δε γλυτώνεις. 

Αρχαία Κόρινθος, Ακροκόρινθος, Λουτρά Ωραίας Ελένης

Μετά τη μίνι ανάπαυλα στη Ροδιά Αιγίου με στάσεις για πρωινό, καφεδάκι, και φωτογραφίες φτάσαμε στην αρχαία Κόρινθο και στον Ακροκόρινθο μεσημεριάτικα με τον ήλιο ντάλα να μας καίει και να δυσκολεύει την περιήγηση και την ανάβαση. Αντέχουμε όμως ως άνθρωποι παλιότερης γενιάς. Για τους αρχαιολογικούς αυτούς χώρους πληροφορίες, παρακαλώ, στις μηχανές αναζήτησης. Εδώ, ικανοποιούμε εμάς, την καταγραφή των ταξιδιών μας και άλλου τύπου αναζητήσεις υμών. Εξάλλου είναι αδύνατον να γραφτεί σε λίγες σειρές η ιστορία αιώνων. Όλοι πέρασαν από δω, θεοί, ήρωες και άνθρωποι. Στην πραγματικότητα οι τελευταίοι σε όλες τις φάσεις της ανθρώπινης ιστορίας, από τα νεολιθικά χρόνια (επιβεβαιωμένα) μέχρι σήμερα. Έλληνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Ιουδαίοι, Ενετοί, Τούρκοι και πολλές άλλες φυλές της γης, λιμάνι γαρ. Και τα λιμάνια εξυπηρετούν κάθε είδους ανάγκες. Βασικές πληροφορίες: εδώ και εδώ και όπου αλλού εσείς θέλετε.

Ο Στράβωνας λέει ότι στο ναό της Αφροδίτης (που υπήρχε στον Ακροκόρινθο από τον 7ο αι. π.Χ.) ασκούσαν "λειτούργημα" πάνω από 1.000 ιερόδουλες που υπηρετούσαν τη θεά σε μικρούς ευπρόσωπους οικισμούς γύρω από το ναό και ασκούσαν την «ιερή πορνεία». Ναοί της Αφροδίτης υπήρχαν επίσης στο Λέχαιο και στις Κεγχρεές. Οι ιερόδουλες οδηγούσαν τους ναυτικούς από το λιμάνι στα καταλύματα τους, καθώς αυτοί ακολουθούσαν τα αποτύπωμα των παπουτσιών τους πάνω στο χώμα που έγραφαν «ΕΠΟΥ», δηλαδή «ακολούθα». Θα πρέπει να τους έβγαινε η πίστη για να πιάσουν λιμάνι κι η γλώσσα για να φτάσουν στους οίκους αυτούς, οπότε οι υπηρεσίες που έπονταν, βάλσαμο στην ταλαίπωρη ψυχή τους. Η ζωή της Κορίνθου ήταν γνωστή για την έκλυση των ηθών και το «κορινθιάζεσθαι» σήμαινε διάγω άσωτη ζωή.

0

Και βέβαια για να έχουμε να λέμε οι δυο μας και για να μη γκρινιάζω για την κατάσταση των αρχαιολογικών χώρων, του περιβάλλοντος αυτών χώρου, των δρόμων κτλ σκεφτόμασταν τι τραβούσαν οι βαστάζοι και τα δουλικά που ανεβοκατέβαιναν στο κάστρο, στον Ακρόκορθο αλλιώς. Από το κορθύνω ή κορθύω που σημαίνει ανυψώνω, σηκώνω, αυξάνω; Πόσο συχνά, ακόμα και στη διάρκεια της ίδιας μέρας ανεβοκατέβαιναν στο κάστρο; Οι κυράδες, η γυναίκα του πασά, ας πούμε, κατέβηκε ξανά στα πιο πεδινά χωριά ή έφυγε από κει μετά την εκδίωξη τους από το κάστρο; Πόσο ακραίας σκληρότητας σκηνές διαδραματίστηκαν ανάμεσα στους εκάστοτε διεκδικητές της φυσικά και τεχνητά οχυρωμένης αυτής θέσης; Θα κουράσω, αν γράψω περισσότερα.

Στις τρεις το μεσημέρι το κάστρο κλείνει και οι σειρήνες για την επέλαση των βομβαρδιστικών ηχούν δυνατά και συνεχώς. Για να μην κλείσουν κάποιον μέσα. Λειτουργεί, λοιπόν, το κάστρο με το δημοσιοϋπαλληλικό ωράριο, αν και θα ήταν προτιμότερο να λειτουργεί άλλες ώρες το καλοκαίρι, πιο δροσερές.

Στον Ακροκόρινθο αξιωθήκαμε να ανεβούμε πρώτη φορά και πολύ μας άρεσε, στην αρχαία Κόρινθο είχα ξαναπάει, νιά. Τριάντα και βάλε χρόνια πριν.

Ωραία ήταν, όμως τα ωραία τελειωμό δεν έχουν κι έτσι συνεχίσαμε. Ακολουθώντας επαρχιακούς ως επί το πλείστον δρόμους για να δούμε, να γεμίσει το μάτι εικόνες, πήραμε μία ακόμα γεύση από την σύγχρονη Ελλάδα της κακής "ανάπτυξης". Τεράστια εξοχικά παντού κι εκεί που δεν υπάρχει λόγος, δίπλα σε δρόμους με κίνηση, πάνω σε ξεροβούνια, στο πουθενά, διότι η μεζονέτα έγινε απαραίτητο αξεσουάρ της ζωής του Έλληνα. Υπήρχε τόσο εύκολο, μαύρο και αφορολόγητο χρήμα για τους πολλούς που δεν ήξεραν τι να το κάνουν, έτσι δείχνουν τα πράγματα. Το ίδιο και η πληθώρα των μαγαζιών για μάσα ή καφέ. Παντού, πολλά, υπερκατανάλωση και στην τροφή.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης, τα οποία δεν θα καταδεχόταν ούτε να τα κοιτάξει όπως κατάντησαν. Τα αυτά και εδώ. Φορείς και πολίτες μετέτρεψαν το σπα της Ελένης σε σπαν τα νεύρα μου με όσα βλέπω να συμβαίνουν σε έναν ακόμα όμορφο από τη φύση του τόπο. Ωραίες θάλασσες, συμπαθητικό και το ξενοδοχείο, με δική του ακτή κι αυτό, αυθαίρετο, τι άλλο, χτισμένο επί επταετίας πάνω στο κύμα και ανακαινισμένο σήμερα. Για μια βουτιά και μια διανυκτέρευση καλά είναι και στα μέρη αυτά. Είπαμε κρατάμε τα καλά, γιατί η φύση ακόμα αντιστέκεται.

Ακτογραμμή Ρίου - Κορίνθου

Κοζάνη - Γιάννενα μέσω Εγνατίας οδού, Γιάννενα - Αντίρριο μέσω Ιόνιας οδού, Αντίρριο - Ρίο μέσω της γέφυρας Χαριλάου Τρικούπη, μια ανάσα δρόμος. Συγκεκριμένα περίπου τρεισήμισι με τέσσερις ώρες, χαλαρά πηγαίνοντας, ως εκδρομείς, Ευρώπη γίναμε, επιτέλους! Βέβαια οι δρόμοι αυτοί ως ταχείας κυκλοφορίας εξυπηρετούν περισσότερο τους εργαζόμενους και όσους βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους. Για τους εκδρομείς οι επαρχιακοί δρόμοι είναι πιο απολαυστικοί, γιατί ικανοποιούν περισσότερο την περιηγητική τους διάθεση, προσφέρονται για στάσεις, για καφεδάκι ή φαΐ σε όμορφα χωριά, παραθαλάσσια ή ορεινά. Έχει τόσες φυσικές ομορφιές αυτός ο κακοπαθημένος από τη στρεβλή ανάπτυξη τόπος! Εννοείται ότι την ανάπτυξη την πληρώνεις. Αλήθεια, γιατί στην υπόλοιπη Ευρώπη τα μεγάλα έργα οδοποιίας κάποτε ξεχρεώνονται κι εδώ ποτέ;

Η "ανάπτυξη" έχει κι άλλο πρόσωπο, οικείο σε όλους μας και πασιφανές σ' όλο το μήκος της ακτογραμμής Ρίου - Κορίνθου, όπου πια ακολουθήσαμε τον παλιό δρόμο και όχι τη νέα Ολυμπία οδό για να αρχίσουμε τις διακοπές μας. Αίγιο, Διακοφτό, Ακράτα, Δερβένι, Λυκοποριά, Ξυλόκαστρο, Κιάτο, Βραχάτι ..., όσο πιο όμορφος ο τόπος, τόσο μεγαλύτερη η άναρχη δόμηση, τόσο πιο πολλά τα αυθαίρετα και η καταστροφή του περιβάλλοντος.. Βίλες και πολυτέλεια δίπλα στο κύμα με ιδιωτικές παραλίες, όπου κανείς άλλος δεν έχει πρόσβαση, πολλά στρέμματα ιδιοκτησιών χωρίς δρόμους και εξόδους προς τη θάλασσα. Κάποιοι έχουν βαρεθεί να πηγαίνουν σ' αυτά τα προνομιούχα σπίτια και τα νοικιάζουν έναντι αδρού τιμήματος, τώρα το Σεπτέμβριο σε πιο προσιτές τιμές. Αναρωτιόμαστε πού βρισκόμασταν, όταν χαρίζονταν δημόσιες εκτάσεις ή όταν έβρεχε παροχές και χρήματα; Κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου κι η χώρα ευνοεί τους άδικους. Πόσο διεφθαρμένη χώρα, πόσο κακομαθημένοι πολίτες! Ζήσαμε ως αυθαιρετούχοι επί τριημέρου και διαπιστώσαμε ότι είναι απολαυστικά. Επιλέξαμε όμως άλλους δρόμους και ζούμε με λιγότερα, πολύ ευγνώμονες ωστόσο στη ζωή που μας χαρίζεται κι εμείς μπορούμε να το βλέπουμε.

Κάποια φίλη είπε ότι οι περιοχές αυτές, σε ακτίνα βολής από τα μεγάλα αστικά κέντρα, είναι τα Χάμπτονς της Ελλάδας, εγώ θα πω ότι οι πολιτικοί μηχανικοί, οι αρμόδιες για τη δόμηση υπηρεσίες και η ανεκτική στο φαινόμενο της διαφθοράς πολιτεία έχουν καταστρέψει μια χώρα με παραδείσιες ομορφιές. Λίγα παλιά αρχοντικά, πέτρινα κυρίως, έμειναν να θυμίζουν ότι οι τόποι αυτοί υπήρξαν όμορφοι. Ακόμα και τα πιο ταπεινά παλιά χαμόσπιτα που σώθηκαν, αισθητικά είναι πολύ πιο όμορφα από καινούργια σπίτια πολλών χιλιάδων ευρώ. Σύγχρονες κακόγουστες πολυκατοικίες και μονοκατοικίες, άναρχος πολεοδομικός συνωστισμός σε όμορφες θάλασσες και βουνά, σκουπίδια και μπαζότοποι όπου ευκολύνεται ο καθένας, ηχορρύπανση, κακοκατασκευασμένες και ημιτελείς μαρίνες και άλλα καταστροφικά εξωραϊστικά έργα.... Κρίμα, κρίμα, κρίμα, σε τέτοιους τόπους! Τόσο χάλια; Ισχύουν όλα αυτά, αλλά ο τόπος επιμένει και διατηρεί πολλές ομορφιές, όπως ο πλανήτης μας που χιλιετίες εμείς οι "σοφοί" τον καταστρέφουμε΄αλλά εξακολουθεί να είναι όμορφος.

Στο φακό αποθανατίσαμε τις ομορφιές και τις όμορφες στιγμές:

Οι γάτες της Ύδρας

Οι γάτες της Ύδρας είναι αριστοκράτισσες. "Τι θες, πρασινομάτα μου, και με κοιτάς έτσι;" της είπα και της πέταξα το ψαράκι μαντεύοντας ότι πεινάει. Αλλά όχι. Έπαιξε για λίγο με το τηγανητό γαυράκι και το άφησε. Ευτυχώς κατέφτασε ένας γάτος με φουντωτή ουρά και το έφαγε. Κρίμα να πήγαινε χαμένο. Αν το άφηνε κι αυτός, θα υποψιαζόμουν τον ταβερνιάρη για μπαγιατίλα και απάτη.  Γάτες παντού στο νησί, παχουλές και καλοζωισμένες, για ποντίκια σίγουρα δεν είναι. Αυτές τρώνε μόνο γκουρμέ.

Ύδρα

Ύδρα, ελληνικό τοπίο, ελληνική ομορφιά, όπου και να στρέψεις τα μάτια σου, παράδεισος. Ούτε αυτοκίνητα, ούτε μηχανάκια, ησυχία, φως, πεντακάθαρες θάλασσες, ουρανός. Ένα όνειρο!

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Να πω ότι δύσκολα συνυπήρξα σε επαγγελματικούς συλλόγους του συναφιού μου, των καθηγητών, δεν ισχύει. Το αντίθετο, πάντα με δυναμισμό, με θάρρος γνώμης για όλα τα θέματα, ευχάριστη, ευγενική, με το χαμόγελο συνήθως.

Έμεινα όμως ενεή, ξερή και γεμάτη απορίες, όταν μαθητές μου στην τάξη με ρώτησαν, αν είμαι δωδεκαθεΐστρια, γιατί αυτό άκουγαν, το ήξεραν από καιρό και ήταν και σίγουροι. Τους επιβεβαίωσα ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει επ' ουδενί, καμιά σχέση δεν έχω με δωδεκαθεϊστές (τι ανέκδοτο κι αυτό!), ότι τους θεωρώ μάλιστα και λίγο γραφικούς και από πού κι ως πού και πώς προέκυψε; Το τελευταίο ερώτημα ήταν ρητορικό, γιατί αμέσως αντιλήφθηκα την πηγή. Μια κακεντρεχής, ανακατώστρα αρκεί για να σε διασύρει με μεθόδους που μόνον τα άτομα του είδους γνωρίζουν καλά. Έχουν και οι σύλλογοι των εκπαιδευτικών τα προβλήματά τους και πάντα υπάρχουν στον καθένα κάνα δυο προβληματικοί, προσβλητικοί, υποχθόνιοι, κακοί, κομπλεξικοί. Ευτυχώς, πάντα ήμουν δυνατός άνθρωπος και μάλλον γέλασα έστω και πικρά, παρά προβληματίστηκα περαιτέρω. Με τους μαθητές μου νομίζω ότι γενικά τα πηγαίναμε καλά και είχαμε μια σχέση εκτίμησης. Εμένα πίστεψαν κι ας ασχολήθηκα με μια υπόγεια διεργασία αρκετού χρόνου, μόλις λίγα λεπτά. Σιγά τα ωά, έχω μασήσει και χειρότερα. Είναι πάντως και ο επαγγελματικός χώρος, ακόμα και ο δημοσιοϋπαλληλικός, μια ωραία ατμόσφαιρα είναι. Εξαιρούνται πάντα λίγοι.

Στα Μέθανα η Blue lagoon της Ελλάδας

Η Blue lagoon της Ελλάδας βρίσκεται στα Μέθανα. Σε αντίθεση όμως με την τιρκουάζ λίμνη της Ισλανδίας που είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο και την επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες ετησίως παρά το γεωγραφικό μήκος και πλάτος του νησιού, η τιρκουάζ θάλασσα των Μεθάνων με τις ανάλογες ιαματικές ιδιότητες δεν είναι γνωστή ούτε σε πολλούς από εμάς τους Έλληνες. Μάλιστα φαίνεται να παρακμάζει. Κρίμα, γιατί ο περιβάλλων φυσικός χώρος και το τοπίο είναι πολύ όμορφα. Το μόνο που ασχημίζει κάπως την περιοχή είναι τι άλλο; Τα σύγχρονα κτίσματα και έργα ανάπλασης που είναι, όπως παντού στην Ελλάδα, άσχημα, κακοκατασκευασμένα, ημιτελή... ,τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.