Σπέτσες, ένα φρέσκο ξεφλουδισμένο αυγουλάκι στη θάλασσα, κάποια τσόφλια του η Σπετσοπούλα, ο Άγιος Ιωάννης, το μικρό Μπούμπουλο, το Πετροκάραβο. Η αρχαία Πιτυόνησος, πευκόφυτη και καταπράσινη, η μεσαιωνική αρωματοφόρος νήσος (isola di Spezia). Σήμερα δε μοσχοβολάει πια, μάλλον βρωμάει από τις εξατμίσεις των χιλιάδων μηχανοκίνητων δίκυκλων που κυκλοφορούν στο μικρό αυτό νησί, από την έλλειψη υποδομών για τα σκουπίδια ή από τις κακοτεχνίες των δημόσιων έργων.
Χαρήκαμε, όταν στην Κόστα, πορθμείο για τις Σπέτσες, είδαμε την πινακίδα που ενημέρωνε ότι στο νησί απαγορεύεται η αποβίβαση με ιδιωτικά αυτοκίνητα. Όπως στην Ύδρα θεωρήσαμε, που το παίρνεις απόφαση και χρησιμοποιείς τα πόδια σου περπατώντας χιλιόμετρα. Ησυχία, καθαρή ατμόσφαιρα, ουρανός, θάλασσα, το απέραντο γαλάζιο. Φευ, οι Σπετσιώτες δεν τα κατάφεραν όπως οι Υδραίοι. Τζαμουτζαλήδες - Σουλουτζαλήδες, ήτοι Σπετσιώτες - Υδραίοι σημειώσατε 2 (δύο). Τζαμουτζαλήδες και Σουλουτζαλήδες ονομάζονταν τα Σπετσιώτικα και τα Υδραίικα αντίστοιχα περιζήτητα πληρώματα πλοίων επί τουρκοκρατίας.
Με μια τζαμουτζαλού φτάσαμε στο νησί μέσα σε δέκα λεπτά. Το θαλάσσιο ταξί οκτώ θέσεων οδηγούσε μια αντρογυναίκα μέσης ηλικίας διαζευγμένη με τη γυναικεία χάρη ή όποια αποπνέουσα θηλυκότητα των γυναικών. Αντρικό κούρεμα, ελεύθερο από τα δεσμά του σουτιέν στήθος να διαγράφεται και να κινείται κάτω από το φανελάκι της, μια μαγκιόρα. Όταν μάλιστα μια κομψοτάτη κυρία της παρέας των έξι που συμπληρώθηκε για να μοιραστούμε τα έξοδα του θαλάσσιου ταξί, δήλωσε πώς φοβάται να ανεβεί σε τέτοιο μικρό και αποπνικτικό σκάφος (είναι λίγο) και πώς να βάλει το ποδαράκι της, είναι βαθύ το σκάφος και πώς να βγει ... και όλοι αυτήν περιμέναμε να αποφασίσει, διέκρινα ότι έκανε τρανό καλαμπούρι με κάποιον συνάδελφο της, αγανακτισμένη με τα νάζια των γυναικών.
Στην πρώτη βόλτα σου στη χώρα δεν μπορείς παρά να διαπιστώσεις πως πρόκειται για αρχοντονήσι. Ίσως ό,τι ωραιότερο έχει να δείξει, τα πανέμορφα αρχοντικά του με τις αυλές και τους κήπους τους, ζηλευτά τα περισσότερα. Χαρακτηριστικά και τα βοτσαλωτά χαλάκια προ της αυλόπορτας ή σε αυλές σπιτιών, εκκλησιών, δρομάκια. Ωραίες και καθαρές θάλασσες ακόμα και μέσα στη χώρα και στην Αγία Παρασκευή και στους Αγίους Αναργύρους και παντού στο πευκόφυτο νησί, με ένα μεγάλο μέρος του καμένο, δυστυχώς.
Όλοι στο νησί, κάτοικοι και τουρίστες, κινούνται με δίκυκλα οχήματα. Θυμηθήκαμε κι εμείς τα νιάτα μας και νοικιάσαμε ένα αυτόματο για να γυρίσουμε το νησί. Έσπασα λίγο τα νεύρα του αγίου συζύγου στην αρχή (κάποτε οδηγούσε enduro, παρακαλώ): "φοβάμαι, κι αν¨πέσουμε, κι αν σπάσω, πιο σιγά, μη γέρνεις τόσο στις στροφές, τι τα θέλω εγώ αυτά ...", αλλά στο τέλος το απόλαυσα κι εγώ. Εξάλλου κίνηση είχε μόνο στη Χώρα, στο υπόλοιπο νησί ελάχιστη αυτή την εποχή. Τα μηχανάκια είναι και το μεγάλο μειονέκτημα του νησιού. Από θορύβους κόλαση. Δεν μπορείς να ησυχάσεις στιγμή, είναι χιλιάδες. Ακόμα και το περπάτημα στους δρόμους του νησιού είναι επικίνδυνο. Πετάγονται από παντού.
Στα εστιατόρια και στα καφέ οι τιμούλες είναι τσιμπημένες. Πιο ακριβά κι από την Ύδρα που λόγω της ποιότητας που σου προσφέρει, δεν σου κακοφαίνεται τόσο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου