Από τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και κάτω, προς τα νότια, η "ανάπτυξη" μου φάνηκε πιο ήπιας μορφής. Περάσαμε από δρόμους μέσα σε πευκοδάσος, εννοείται ότι κάναμε στάσεις σε ανοίγματα ή πάρκινγκ μέσα στο σκουπίδι και το σκατό, όπου άνοιγμα με ωραία θέα και σκουπιδότοπος ή και μπαζότοπος για ακόμα καλύτερη διακόσμηση. Στον κόλπο του Κόρφου, οι ιχθυοκαλλιέργειες τσιπούρας και λαβρακιού (το λέμε;) της εταιρείας Σελόντα, έναντι ποίου τιμήματος άραγε; Πάνω από τον κόλπο η θέα προς τις Διάπορους νήσους απολαυστική. Θα χρησιμοποιούνταν κάποτε ως γέφυρες στα θαλάσσια ταξίδια στην περιοχή. Συνεχίζοντας, σε όλες τις παραλίες της περιοχής δεν πήγαμε, κατεβήκαμε όμως στη σκάλα Νέας Επιδαύρου. Όμορφα στο λιμανάκι της, κάποια κότερα, ωραία ταβερνάκια με το ψαράκι στη σχάρα να μοσχοβολάει, ησυχία, ελάχιστοι λουόμενοι, πολλά πορτοκαλοπερίβολα, κατά τα λοιπά τα γνωστά εξοχικά, ενοικιαζόμενα, αυθαίρετα στο κύμα ... απ' αυτά δε γλυτώνεις.
Μερικά ακόμα χιλιόμετρα και φτάσαμε στη χερσόνησο των Μεθάνων. Στα Μέθανα βρίσκεται η Blue lagoon της Ελλάδας. Σε αντίθεση όμως με την τιρκουάζ λίμνη της Ισλανδίας που είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο και την επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες ετησίως παρά το γεωγραφικό μήκος και πλάτος του νησιού, η τιρκουάζ θάλασσα των Μεθάνων με τις ανάλογες ιαματικές ιδιότητες δεν είναι γνωστή ούτε σε πολλούς από εμάς τους Έλληνες. Μάλιστα φαίνεται να παρακμάζει. Κρίμα, γιατί ο περιβάλλων φυσικός χώρος και το τοπίο είναι πολύ όμορφα. Το μόνο που ασχημίζει κάπως την περιοχή είναι τι άλλο; Τα σύγχρονα κτίσματα και έργα ανάπλασης που είναι, όπως παντού στην Ελλάδα, άσχημα, κακοκατασκευασμένα, ημιτελή... ,τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Λίγα παλιά αρχοντικά και στην πόλη των Μεθάνων έμειναν να θυμίζουν ότι η πόλη υπήρξε κάποτε πολλή όμορφη.
Ο τουρισμός λιγοστεύει το Σεπτέμβριο, αλλά ειδικά στη χερσόνησο των Μεθάνων συναντήσαμε ελάχιστους τουρίστες. Για πολλά χιλιόμετρα εμείς κι η πλάση να μας χαϊδεύει το πρόσωπο, να μας ψιθυρίζει μουσικές, να μοσχοβολά και να ντύνεται με χίλια όμορφα φορέματα για να μας ευχαριστήσει. Μέθανα, Κυψέλη, Άγιοι Θεόδωροι, Κουνουπίτσα, Παλαιά Λουτρά, Άγιος Νικόλαος, Μακρύλογγος, Καημένη χώρα και ηφαίστειο, Μεγάλο Ποτάμι, Βαθύ, Μεγαλοχώρι ... ναι, εδώ θα ξαναπηγαίναμε. Κι αν δεν μας έπεφτε μακριά η περιοχή, θα ήταν τέλεια η επίσκεψη με ορειβατικούς στα ορεινά και στο σβησμένο ηφαίστειο της χερσονήσου. Η φύση και τα χωριά εκεί είναι μαγικά. Ευτυχώς, εκεί δεν έφτασε η "ανάπτυξη". Στην Κυψέλη σταματήσαμε για να ρωτήσουμε, αν υπάρχει δρόμος που να κάνει το γύρο της χερσονήσου. Υπάρχει. "Αλλά ελάτε για καφέ κι αν βιάζεστε περιμένετε να σας δώσουμε σταφύλια από την κληματαριά αράντιστα. Τι να τα κάνουμε και μεις; Πέντε κάτοικοι μένουμε στην Κυψέλη το χειμώνα κι εγώ, εβδομηντάρης, ο νεότερος. Τώρα ούτε τα καλοκαίρια δεν έρχονται, ακόμα κι αυτοί που βάλαν παράδες για να φτιάξουν τα πατρικά τους. Από τη Σουρδία είπατε; Το ξέρουμε, πώς δεν το ξέρουμε ότι έτσι σας λένε. Ήρθαμε και στην Κοζάνη, μπορεί και να ξανάρθουμε. Μ. Δ. είπατε; Όχι δε χρειάζεται το τηλέφωνο, αρκεί που μας προσκαλέσατε." Τα χέρια μας κόλλησαν από το σταφύλι που γλύκανε ακόμα περισσότερο τις καρδιές, τις στιγμές, τον τόπο.
Από Κουνουπίτσα, Παλαιά Λουτρά, από το βουνό ψηλά αγναντεύεις την Αίγινα και το Αγκίστρι. Το αγροτικό ιατρείο στα Παλαιά Λουτρά νομίσαμε πως είναι στάση λεωφορείου ή αναγκαίο. Και μπορεί για μας τους εκδρομείς που ταξιδεύουμε χαλαρά το καλοκαίρι, η περιοχή με τις παρθένες ομορφιές της και το αγνάντι προς το Σαρωνικό να είναι θαυμάσια, αλλά για τον γιατρό που υπηρετεί το αγροτικό του στην περιοχή η μετακίνηση και η καθημερινότητα πρέπει να είναι δύσκολες. Σαν να εργάζεται μερικές δεκαετίες πίσω από την εποχή μας. Ο ρεμπέτης Γιώργος Μπάτης που καταγόταν από τα Παλαιά Λουτρά, μεταξύ άλλων, ασκούσε και το επάγγελμα του περιπλανώμενου οδοντογιατρού και πωλητή αυτοσχέδιων φαρμάκων κατά του πονόδοντου. Μήπως κατέλυε εκεί περίπου έναν αιώνα πριν; Αυτό θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη συγκεκριμένη στέγαση για ιστορικούς λόγους. Ωστόσο χωρίς πλάκα, δεν είδαμε ούτε μια πλάκα, πόσο μάλλον κάτι περισσότερο, που να μνημονεύει ότι ένας από τους πρώτους ρεμπέτες υπήρξε τέκνο αυτού του τόπου.
Κατεβήκαμε και σε παραθαλάσσια χωριουδάκια. Στον Άγιο Νικόλαο τα βότσαλα και τα βράχια της θάλασσας είναι ηφαιστειογενή. Στην παραλία και στο χωριουδάκι κανείς. "Βλέπεις" μου είπε "που δεν είναι ωραίο να σε καπελώνουν στην κουβέντα. Ήθελε να μας δώσει σωστές οδηγίες και δεν τον άφηνε να σταυρώσει κουβέντα. Έτσι κάνετε εσείς αι γυναίκαι" Ισχύει, αλλά νιώθουμε ότι είμαστε δέκα βήματα μπροστά, γρήγορες στη σκέψη, σάινες, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης απ' όσα αντέχουμε, πιο εκδηλωτικές ... είδαμε και το πανέμορφο αυτό παραθαλάσσιο χωριουδάκι ... το τζιπιές γιατί το έχουμε;
Και ανηφορίζοντας και ανηφορίζοντας μέσα πια στο καταπράσινο βουνό, διασχίζοντας δάσος - Παναγία μου, φύλαγε με όσα συμβαίνουν - ολομόναχοι, ούτε άνθρωπος ούτε αυτοκίνητο, κάποια στιγμή ξαναείδαμε θάλασσα απ' τα ψηλά κι ανακουφίστηκα, γιατί είμαστε και φοβιτσιάρες. Παρά τον κάποιο φόβο, ένας παράδεισος! Ας μην έρθει κι εδώ η "ανάπτυξη", ας μην καεί κι αυτό το δάσος, αχ και να αξιωθούμε να περπατήσουμε σ' αυτά τα βουνά και τα μέρη με κάποιον ορειβατικό σύλλογο να δούμε και τις κρυφές και καλά κρυμμένες στα ορειβατικά μονοπάτια ομορφιές και αρχαιότητες ίσως.
Το σβησμένο ηφαίστειο των Μεθάνων ανήκει στο ηφαιστειακό τόξο του νοτίου Αιγαίου (μαζί με τα ηφαίστεια της Μήλου, της Σαντορίνης και της Νισύρου). Είχε έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα από το 276 έως το 239 π.Χ., σύμφωνα με αναφορές των αρχαίων ιστορικών Στράβωνα, Παυσανία και Οβίδιου. (εδώ και εδώ). Ωραίες οι εικόνες και από τη δημοσιά, πόσο μάλλον αν έχεις τη δυνατότητα να το εξερευνήσεις. Στην Καημένη χώρα κάποια σπίτια του χωριού είναι σφηνωμένα στο στέρεο πλέον ηφαιστειογενές υλικό. Αναρωτιέσαι, αν κατοικούνται ή αν είναι εγκαταλειμμένα λόγω επικινδυνότητας. Στο χωριό να μείνετε για τσιπουράκι, μπυρίτσα, μεζεδάκι. Τέλεια λέμε!
Αν γνωρίζαμε τις συνθήκες, ότι η χερσόνησος σώθηκε από τα στίφη των με τα λεφτά μου όχι μόνο την κυρά μου, αλλά κι ό,τι βρεθεί στο διάβα μου και την πλάση όλη, θα μέναμε λίγες μέρες σ΄αυτά τα μέρη. Είχαμε όμως κλείσει ξενοδοχείο στον Πόρο, οπότε μετά λύπης συνεχίσαμε προς Μεγάλο Ποτάμι, Βαθύ, Μεγαλοχώρι, Δριτσαίικα, Μέθανα και προς τη συνέχεια του ταξιδιού μας. Άλλη φορά, γιατί εδώ αξίζει. Προσοχή αξίζει για όσους αναζητούν την αυθεντική φυσική ομορφιά, την ησυχία και την ηρεμία.
Η χερσόνησος των Μεθάνων και η Ύδρα στη συνέχεια ήταν τα καλύτερα σ' αυτό το ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου