Άραξε (εμπνευσμένο από τη Φολέγανδρο και το όνομα του μαγαζιού στη χώρα)

Άραξε, όταν μπορείς
Σου χρειάζεται
Αν τα καταφέρεις

Κρέμασε και μερικές σκελίδες σκόρδα.
Σ' ένα κόσμο που διαρκώς επιταχύνει
Τα "φρένα" δε λειτουργούν

Ματίνα Γκούτζιου

Η φωτογραφία από τη Φολέγανδρο, όπου παρεμπιπτόντως συναντήσαμε κάποια νέα ζευγάρια, Έλληνες και ξένους, που εγκατέλειψαν τις πόλεις και άραξαν στο νησί.

Αιμασιές στα νησιά του Αιγαίου

Αιμασιές, δηλαδή φράχτες ή ξερολιθιές ή μάντρες ή περίβολοι ή τειχίσματα ...υπάρχουν πολλές ονομασίες γι' αυτά τα τοιχάκια που είναι φτιαγμένα από μικρές ή μεγαλύτερες πλατιές πέτρες χωρίς αρμό για να συγκρατούν το χώμα στις κατηφορικές πλαγιές.

Γενεές επί γενεών στο διάβα των αιώνων ξόδεψαν αμέτρητες εργατοώρες για να  τις οικοδομήσουν και κυρίως για να τις συντηρούν και να τις επιδιορθώνουν. Στη διάρκεια της δικιάς μας γενιάς ή της επόμενης οι αιμασιές μάλλον θα πάψουν να υφίστανται. Αστυφιλία, τουρισμός, αλλαγή ενδιαφερόντων, ποιος κάθεται πλέον να καλλιεργήσει μια λουρίδα γης από ανάγκη, με κόπο και αγάπη, όταν τα κέρδη είναι μικρά;

Το ηφαιστειακό τόξο του Αιγαίου

Το ηφαιστειακό τόξο του Αιγαίου αρχίζει από το ηφαίστειο του Σουσακίου στον Ισθμό της Κορίνθου και καταλήγει στο ηφαίστειο της Νισύρου στα Δωδεκάνησα περνώντας από τη χερσόνησο των Μεθάνων, νησιά του Σαρωνικού Κόλπου και αρκετές Κυκλάδες, τη Μήλο, την Κίμωλο, τη Σαντορίνη και άλλα νησιά του συμπλέγματος.
Από αυτά τα ηφαίστεια, που έχουν μικρή επιφανειακή έκταση, σε ενέργεια είναι σήμερα τα ηφαίστεια των Μεθάνων στο Σαρωνικό Κόλπο, της Σαντορίνης στις Κυκλάδες και της Νισύρου στα Δωδεκάνησα. Πρόκειται για τις διεξόδους που βρήκε το μάγμα στον κατακερματισμένο φλοιό της γης όταν η αφρικάνικη λιθοσφαιρική πλάκα βυθίστηκε κάτω από το Αιγαίο.

Τα γεωλογικά αυτά φαινόμενα προσδίδουν ιδιαίτερη ομορφιά με μοναδικούς σχηματισμούς και πετρώματα στους τόπους που συνέβησαν κάποτε οι φοβερές ηφαιστειακές εκρήξεις. Την φυσική τους ομορφιά την εκμεταλλεύεται η τουριστική βιομηχανία. Οι υπόλοιποι τομείς της οικονομίας παρακμάζουν και τα όποια ορυχεία είχαν κάποτε δημιουργηθεί έχουν κλείσει. Τα απομεινάρια τους, μισοκατεστραμμένα είναι αντικείμενα καλλιτεχνικών φωτογραφίσεων.  Το ίδιο παρακμάζει και ο ιαματικός τουρισμός σε μέρη που θα μπορούσαν να είναι παγκοσμίως γνωστά για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες.
Το έχω ξαναγράψει: είναι τόσο όμορφος ο τόπος μας που θα έπρεπε να υπάρχει λίστα αναμονής για τους τουρίστες. Από την άλλη αυτό που είδαμε στη Σαντορίνη που είναι παγκόσμιος τουριστικός προορισμός δεν μας άρεσε. Κοσμοσυρροή πέρα από το ανεκτό για έναν τόπο. Κάποιοι λένε ότι το νησί κινδυνεύει περισσότερο από τη λαίλαπα των τουριστών παρά από μια νέα ηφαιστειακή έκρηξη.
Η επίσκεψη στους τόπους αυτούς με περιπατητικές και περιηγητικές ομάδες, την κατάλληλη εποχή, πρέπει να έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

         

Μέθανα

Ο Βόθωνας της Σαντορίνης

Το τοπωνύμιο Βόθωνας σημαίνει μεγάλος φυσικός λάκκος, καταβύθιση του εδάφους κι ο Βόθωνας της Σαντορίνης είναι χτισμένος στις δυο πλευρές μιας χαράδρας και ανήκει στον τύπο των υπόσκαφων οικισμών. Τα υπόσκαφα κτίσματα της Σαντορίνης είναι λαξευμένα στο κάθετο μέτωπο του στρώματος της "άσπας",  δηλ. της ηφαιστειογενούς θηραϊκής γης. Δεν έχουν θεμέλια, έχουν στενή πρόσοψη και μεγάλο βάθος. Η στέγαση των κτισμένων τμημάτων τους γίνεται με θόλους ή σταυροθόλια. Τα υλικά τους είναι πέτρα (κόκκινη ή μαύρη) και η θηραϊκή γη. Αυτά μαζί με τον ασβέστη δημιουργούν ένα πολύ ισχυρό κονίαμα. «Σπίτι όσο να χωρείς και κάμπο όσο θωρείς», έλεγαν οι παλιοί Κυκλαδίτες. 'Ετσι, σε πείσμα του κατηφορικού βράχου όπου είναι σκαμμένα, τα υπόσκαφα προσπαθούν να χωρέσουν τα πάντα! 

Η θερμοκρασία τους είναι σταθερή, γύρω στους 20 βαθμούς Κελσίου, με αποτέλεσμα να είναι ζεστά το χειμώνα και πολύ δροσερά το καλοκαίρι. Μείναμε σε ένα τέτοιο στο Βόθωνα, μας άρεσε η εμπειρία και είναι το μόνο κατάλυμα σ' αυτή την περιήγηση στα κυκλαδίτικα νησιά που χρειάστηκε να χρησιμοποιήσαμε κουβερτούλα το βράδυ.

Υπόσκαφα υπάρχουν σε πολλές περιοχές-οικισμούς της Σαντορίνης και τελευταία χρησιμοποιούνται κυρίως ως τουριστικά καταλύματα.

Στην Παναγιά Κανάλα της Κύθνου

Παράγγειλα του κύρη σου που πίνει τον καφέ του

να σ έχει μαντζουράνα του, να σ έχει κατιφέ του.

Παράγγειλα της μάνας σου που πλένει στο σκαφίδι

να μη σου λέει πικρόλογα τι θα τη φάει το φίδι.

Να δώσει η Μεγαλόχαρη κι η Παναγιά η Κανάλα

να μεγαλώσεις γρήγορα σαν τα κορίτσια τ άλλα....

Το τραγούδι το ήξερα, πού βρισκόταν η Παναγιά η Κανάλα δεν το γνώριζα. Στην Κύθνο, την επισκεφτήκαμε. Στις Παναγιές των Κυκλάδων, για ένα και μόνον παρακάλεσα. Υγεία. Για τα παιδιά μας, για μας, για τους δικούς μας, για όλους μας. Σιωπηλά, χωρίς κεριά και προσκυνήματα. Άκουγα κι έναν απρόσεχτο διαχειριστή-επίτροπο της περιουσίας της εκκλησίας να μιλάει φωναχτά και με ένταση από κάποιο μπαλκόνι των διαχειριστικών γραφείων για περιουσίες και κληρονομιές και πώς να τις καρπωθούν και όπου φύγει φύγει, μετά τις αναμνηστικές φωτογραφίες.

Βοβούσα, Περιβόλι, Αβδέλλα

Στη Βοβούσα, στην Αβδέλλα 

αγαπούσα μια κοπέλα

την αγαπώ δε μ' αγαπάει

και στο διάολο να πάει

Εύκολο να το λες, δύσκολο να διαολοστείλεις αν αγαπάς. Συνήθως κάθεσαι και καβουρντίζεσαι. Όμως το παλικάρι των στίχων έχει εναλλακτικές. Κι άλλες ομορφιές να αγαπάει για να γιατρέψει την κάψα του έρωτα. Τις ομορφιές του τόπου, βάλσαμο σε πληγές κάθε είδους.

Βοβούσα, Περιβόλι, Αβδέλλα ... χωριά στα όρια των νομών Ιωαννίνων και Γρεβενών, ένα ποίημα. Ποιήματα για τα μέρη αυτά έγραφε κι η μαμά του άντρα μου με καταγωγή από το Βρυσοχώρι Ιωαννίνων.

Ψηλά στις Πίνδου τα βουνά

που είναι γεμάτα χιόνια

εκεί η φύσις επιδρά 

και σου χαρίζει χρόνια.

Ήταν η αγάπη για τα βουνά αυτά που ενέπνεε τη γιαγιά Σοφία, στο όνομα και στο νου. Με τον τίτλο "Πίνδος" έγραψε πολλά που μου φαίνονται απλά, αλλά αυθεντικά και όμορφα. Θα γράψω εδώ μερικές στροφές από αυτή την ενότητα: 

Μνήμες από κουλουκ'θάτο γλυκό του κουταλιού

Για κουλουκ'θάτο γλυκό, κολοκυθόπιτες  και άλλα ωραία. Κόψιμο σε τετράγωνα ριγωτά κομμάτια, καζάνι στην αυλή για αβέστωμα και βράσιμο, μπελαλίδικο,αλλά απόλαυση. Η μάνα μου το έκανε, εγώ καγκαμιάφουρα, η ακαμάτρα. Το περιγράφω όμως στο διαδίκυο, εκεί καταντήσαμε.

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε ...

"Εδώ πρέπει να βγήκαμε φωτογραφίες μισό αιώνα πριν." Εδώ, μισό αιώνα μετά, ευγνώμονες μόνο. Ο ομορφότερος και ο καλυτερότερος  πάντα, εννοείται ότι τα μαλλιά δεν άντεξαν την ευφυΐα κτλ. 

Γιορτή - μνημόσυνο στον πατέρα

Καιρό έχω να γράψω οτιδήποτε στο blog μου. Δεν μ' ευχαριστεί πια τόσο. Φάσεις.  Σήμερα, ας είναι καλά η μάνα μου,  θυμηθήκαμε πολλά για τον πατέρα μου που σαν σήμερα γιόρταζε. Θύμιο τον λέγανε, πάνε 35 χρόνια που πέθανε και για μας ήταν υπέροχος, σημαντικός, σπουδαίος. 

"Τέτοια μέρα ξυπνούσε πρωί και δούλευε ως το μεσημέρι. Το μεσημέρι τρώγαμε όλοι μαζί, με τις οικογένειες των αδελφών του, τις γιαγιάδες, πολλοί νοματαίοι. Θυμάσαι, παιδί μου;"

Θυμάμαι, μαμά. Συνέχισε.

"Περνούσαμε ωραία, τραγουδούσαν τα αδέλφια, τα παιδιά όλα σαν αδέλφια μεγαλώσατε ...Θυμάσαι;"

Θυμάμαι.

" Ύστερα ήθελε λίγο να ξαπλώσει. Όσο τον αφήνατε. Τα παιδιά της θείας, όταν ήταν μικρά ανέβαιναν πάνω του, στην κοιλιά του κι εκείνος τους έλεγε ιστορίες. Και μετά, θείο, πες κι άλλα. Κι έβρισκε κι έλεγε. Μ' ανοιχτό το στόμα τον ακούγατε τα μικρά. Φύγετε, μπρε, από πάνω του, θα τον σκάσετε τον άνθρωπο, έλεγε η γιαγιά, η μάνα του. Τα θυμάσαι αυτά;"

Τα θυμάμαι. Και μετά;

"Μετά, το απόγευμα ήθελε ν' αλλάξει. Έβαζε τα καλά του και περιμέναμε τους επισκέπτες. Τότε δεν ειδοποιούσαν, έρχονταν χωρίς πρόσκληση και κάθονταν μέχρι αργά. Και τραγουδούσαν και έψελναν... και σεις αργά πια καθόσασταν στην κουζίνα και λέγατε πότε θα φύγουν; Νυστάζατε. Έτσι, περνούσε τη μέρα της γιορτής του. Θυμάσαι;"

Θυμάμαι. 

Πολλά θυμηθήκαμε.

"Του μοιάζω, μαμά;"

"Στο χαρακτήρα του μοιάζεις, στην εμφάνιση είστε μιλέζκες κι εσύ κι οι αδελφές σου."

Τέτοια χαρά που σου μοιάζω και τόση συγκίνηση σήμερα, μπαμπά μου!

Να 'χα τα χρόνια σου, αχ, και να τα 'χα! Χρόνια πολλά, παιδί μου!

Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be

Φτου ξελευτερία!

Φτου ξελευτερία! Απελευθέρωση από τα δεσμά της δουλειάς, που ενίοτε τη νιώθουμε και ως δουλεία. Η ευφορία μεγάλη, τα σχέδια απλά και όμορφα, οι ελπίδες ότι θα πραγματοποιηθούν πολλές κι αυτές, υγεία να έχουμε μόνο! Η ζωή μπορεί να αρχίζει ξανά και ξανά και η ηλικία δεν παίζει κανένα ρόλο σ' αυτό. Εξαιρώ το ευμετάβλητο και ανατρεπτικό που τη χαρακτηρίζει και την περατότητα του χρόνου της ζωής μας. Αυτό το τελευταίο ήταν που βάρυνε περισσότερο απ' όλα τ' άλλα επιχειρήματα, και κυρίως το οικονομικό, στη λήψη της απόφασης για συνταξιοδότηση, όσο ακόμα υπάρχει καιρός για να χαρούμε τη ζωή, ελεύθεροι από τις δεσμεύσεις της δουλειάς. "Ρούφα τη στιγμή και τη ζωή" μου είπε αυτός που μ' αγαπάει. Πόσο δίκιο έχει!

Λεβεντιά!

Βλέπω τον πατέρα μου μικρό παιδί του δημοτικού, ντυμένο τσολιαδάκι μ' ένα δίκαννο στο χέρι, να παίρνει μέρος σε κάποια σχολική γιορτή και να καμαρώνει στη φωτογραφία. Τον βλέπω νεαρό άντρα, πανέμορφο, λεπτό, ψηλό, ευθυτενή, λεβέντη.... Τον βλέπω στη φωτογραφία του γάμου του καλοντυμένο, κομψό, αρρενωπό...και σκέφτομαι ότι αυτός είναι ένας άνθρωπος που δεν τον γνωρίζω καθόλου!

Τώρα αγγελίζουν άλλοι

Στάθηκα δίπλα της κοντή (φορούσε και δωδεκάποντα), απεριποίητη (εντελώς), με φόρμα, παντόφλα, τους μαύρους κύκλους μου, τα κόκκινα ματάκια μου...και δεν ένιωθα άσχημα!!! Το αντίθετο, ένιωθα τόσο περήφανη και χαρούμενη που, αν είχα την άδεια (που δεν την έχω), θα αναρτούσα τη φωτογραφία της καλλονής στο f/b, να κοκορευτώ και 'γω λίγο για το καλιακουδόπαιδο. 

Την ξεμάτιαξα κιόλας. "Φτου, φτου φτου, καμάρι μου, κακό μάτι να μην σε δει" είπα από μέσα μου, γιατί οικογενειακώς δεν τα πιστεύουμε αυτά, και θα τα άκουγα, που άλλα λέω κι άλλα κάνω, από τη λαχτάρα για το παιδί.

Στιγμιαία αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να στεκόμουν δίπλα της πιο φροντισμένη (θα το ήθελε, γιατί συχνά μου λέει "φτιάξου"), ας πούμε μ' ένα φουστανάκι, φτιαγμένο νυχάκι, κραγιονάκι ... και γέλασα. Στην πραγματική ζωή, αδύνατον είναι η απάντηση και δεν χρειάζεται να αναλύσω. Με βλέπει βέβαια κι ο σύζυγος, αλλά τον βλέπω κι εγώ. Εξάλλου η αποκαθήλωση του επιφανειακού και το ξεγύμνωμα των έξω και έσω είναι νομίζω η γοητεία και το μεγάλο στοίχημα του γάμου.

Στο μεταξύ είναι πρωί και περιμένω το μανεκέν να γυρίσει. Τους μαύρους κύκλους στο τσεπάκι τους έχω πάλι (μεταξύ μας μόνιμους)! 

Άσ' το το χεράκι σου, το μικρό σου χέρι...

.....και το μικρό χεράκι κρατούσε το δικό μου και κάναμε βόλτες, πολλές βόλτες. Αν το μεγάλο χέρι έσφιγγε λίγο παραπάνω το μικρό, τρυφερό χεράκι, "μη με σφίγγεις" έλεγε. "Δεν το κατάλαβα ότι σε σφίγγω" έλεγε το μεγάλο προστατευτικό χέρι, "αλλά είδα τα αυτοκίνητα και φοβήθηκα, μη μου φύγεις". Άλλες φορές πάλι, όταν φτάναμε σε κάποιο πάρκο ή σε κάποια πλατεία, το χεράκι ελευθερωνόταν κι έτρεχε να παίξει και να χαρεί.
Μετά επιστροφή στο σπίτι, με το σκηνικό να επαναλαμβάνεται. Και κάθε φορά το μεγάλο χέρι τραγουδούσε το συγκεκριμένο τραγούδι. Είχε καθιερωθεί σε κάθε βόλτα, σε κάθε έξοδο! Το μικρό χεράκι χαμογελούσε, όταν το άκουγε, μερικές φορές έλεγε: "ξαναπές το".
Όταν μεγάλωσε κάπως, άρχισε να αντιδρά: "πάλι τα ίδια" έλεγε ή "τι τραγούδια είναι αυτά", εννοώντας παλιοκαιρίστικα!
Μετά τα χρόνια πέρασαν κι άλλο και το πεταλούδι άνοιξε τα χεράκια του, έγιναν φτερά, πετάει και χαίρεται τη ζωή.
Το μεγάλο χέρι ευτυχώς έχει ένα άλλο χρυσό χέρι να κρατά. Είναι το χέρι που πειρακτικά, όταν βαδίζουν χέρι-χέρι, λέει: "το χεράκι σου να πιάσω κι ό,τι έχω ας το χάσω!"
Κι όπως κυλάει η ζωή φαίνεται πως κανείς δεν έχασε να κρατάει με αγάπη το χέρι του άλλου.

Τους στίχους του τραγουδιού έχει γράψει ο Αλέκος Σακελλάριος και τη μουσική ο Κώστας Καπνίσης:

Τα αποφθέγματα των ημερών (μετά το ατύχημα) στο σπίτι μας

"Υπομονή" και "κάνε ότι δε βλέπεις". Αυτά κυρίως ακούω κάθε μέρα, με συμπληρωματικά τα: "υπάρχουν και χειρότερα", "ό,τι περνάει ξεχνιέται", "τις ασκήσεις σου", "μη βιάζεσαι, θέλει χρόνο" "με το σακί έρχεται, με το βελόνι περνάει", "την αντιπηκτική, τις κάλτσες....κλπ".

Σε όλα έχουν δίκιο! Και τεράστια υπομονή χρειάζεται και πολύ χειρότερα υπάρχουν και οι περαστικές ταλαιπωρίες ξεχνιούνται και όλα σωστά και σοφά.

Συμπληρώνω μάλιστα πως "όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος", "τα σχέδια είναι για να ανατρέπονται ή τα βλέπει η ζωή και γελά","νους υγιής εν σώματι υγιεί", "άμα σε θέλει η τύχη (χα)", "dum spiro spero"... και ο κατάλογος είναι μακρύς.

Στη φιλοσοφία, μετά τον πρώτο καιρό που δεν μπορούσα να αποδεχτώ και διαχειριστώ το ατύχημα μου, το έριξα κι εγώ, γιατί πώς αλλιώς να βγει;

Ένα θεματάκι με το "κάνε ότι δε βλέπεις" το έχω βέβαια! Γιατί φιλοσοφώντας περαιτέρω να συμπληρώσω ότι σαν λείψει η νοικοκυρά από το σπίτι ...είναι μια καλή ευκαιρία να αντιληφθούν ότι τίποτα δεν γίνεται μαγικά, αλλά με πολύ κόπο!

Σας ευχαριστώ πολύ όλους!

Για τα πάθια μου καλοκαιριάτικα τι να πω; Συνοπτικά περιγράφοντας τα: δύσκολα! Αλλά τα πολύ δύσκολα, κάποια εφιαλτικά για την κράση μου, τα άφησα πίσω και ο βαθμός δυσκολίας βαίνει μειούμενος. Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί την καλή κουβέντα και τις ευχές για περαστικά μου τις δώσατε και με το παραπάνω! Σας ευχαριστώ πολύ και να ξέρετε ότι ο καλός ο λόγος στις δύσκολες στιγμές πιάνει πραγματικά τόπο κι είναι συγκινητικός!

Όταν με έβγαλαν από το χειρουργείο και όντας μισοναρκωμένη ακόμα, αυτό που έλεγα, όπως μου λένε, είναι "πονάω", αλλά κυρίως "σας ευχαριστώ πολύ όλους" Με κοροϊδεύουν βέβαια, γιατί κατά πως φαίνεται η γλώσσα δεν γυρνούσε ακόμα καλά και ευχαριστούσα όλους και προς πάσα κατεύθυνση κουνώντας περίεργα τα χείλη μου, όπως και με αναπαριστάνουν γελώντας πλέον! Εμένα όμως με εντυπωσιάζει και με χαροποιεί το γεγονός ότι η ευγένεια και η ευγνωμοσύνη προς τους σωτήρες και συμπαραστάτες μου λειτουργούσε ακόμα και στο μισοΰπνι  ή μισοξύπνι της νάρκωσης!

Σαν τον λαμπερό ήλιο η αγάπη στα δύσκολα!

Μέσα στην τόση φρίκη και στο θάνατο που τον μοιράζουμε απλόχερα μεταξύ μας οι άνθρωποι - ειρωνεία: μόνον για αδειανά πουκάμισα - τι μπορεί να πει μια ποδηλάτισσα που γκρεμοτσακίστηκε; Πολλά! Γιατί και οι πιο αρνητικές εμπειρίες, και κυρίως αυτές, μαθαίνουν και μερικές φορές είναι τα μικρά "θαύματα" που φωτίζουν τα πρόσωπα, τις δυνάμεις, τις αντοχές, τον νου του ανθρώπου και σε αναβαπτίζουν ή έστω σε δοκιμάζουν ως άνθρωπο μέσα από σαράντα κύματα και βάλε.

Το πιο βασικό: όταν η ζωή ανατρέπει την τακτοποιημένη καθημερινότητα και φέρνει πόνο και δοκιμασίες, τότε ανακαλύπτεις ξανά τους ανθρώπους που σ' αγαπάνε και τους αγαπάς στην πιο φιλάνθρωπη διάσταση τους. Πραγματικά τυχεροί (και τυχερή) όσοι αγαπιούνται και δέχονται βοήθεια και στήριξη στα πολύ δύσκολα. Χωρίς αυτά ο πόνος και οι δυσκολίες αποκτούν πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις και δεν είναι πάντα διαχειρίσιμα από τον παθόντα.

Μακάρι να μην υπήρχαν ατυχίες και πόνος στη ζωή μας, αλλά επειδή αυτό είναι αδύνατον, αγαπήστε και αγαπηθείτε. Ούτως ή άλλως, γιατί τίποτα πιο γλυκό! Η αγάπη διαπερνά ακόμα και τους τοίχους των χειρουργείων, των νοσοκομείων...φαντάζομαι και των πολύ πιο φριχτών που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας!

Αχ, αυτό το ξενύχτι!

"Πολλές ταινίες τρόμου βλέπεις"

ή "Φαντασία που την έχεις!", λέει καθησυχαστικά.

Το λέω κι εγώ : είναι της νύχτας τα καμώματα,

μα δεν γελώ,

γιατί είναι η κόρη μου ό,τι πλιότερο αγαπώ

κι αν την χάσω, θα χαθώ. Και κυριολεκτώ

Ανησυχώ, ανησυχώ, ανησυχώ
κι ό,τι πιο άσχημο περνάει το βράδυ απ' το μυαλό
μέχρι το νυχτοπούλι, ξημερώματα, να γυρίσει στο σταθμό.

Αχ, αυτό το ξενύχτι! (1)

Αχ, αυτό το ξενύχτι! Ανθυγιεινό, εξουθενωτικό και γεμάτο ανησυχίες και αγωνία για τον γονέα βέβαια και όχι για το παιδί που διασκεδάζει ως είθισται στην εποχή του. Και η εποχή απαιτεί η διασκέδαση των νέων να ξεκινά γύρω στα μεσάνυχτα και να τελειώνει τις πρωινές ώρες της επόμενης μέρας! Νομίζω ότι και στο ωράριο διασκέδασης των νέων στη χώρα μας, πρέπει να έχουμε μια ακόμα αρνητική πρωτιά, όπως αυτές στη διαφθορά, στην ατιμωρησία των οικονομικά ισχυρών, στην ανεργία, στα θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα, στα ζητήματα εκπαίδευσης και παιδείας, στο κάπνισμα....δηλαδή όλα τα κακά της μοίρας μας ή πιο σωστά της νοοτροπίας και της στάσης μας στη ζωή.

Ξενυχτάς και διάφορες μαύρες σκέψεις περνάν απ' το μυαλό σου, ειδικά αν έχεις κορίτσι. Γιατί τη νύχτα, όταν το σκοτάδι καλύπτει πρόσωπα και συμπεριφορές, η ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα παύει να ισχύει, η γυναίκα ξαναγίνεται το ασθενές φύλο, το υποψήφιο και εν δυνάμει θύμα, αυτό που μπορεί να δεχτεί επιθετική συμπεριφορά από το αρσενικό. Δεν άκουσα ποτέ να γίνεται λόγος για επιθέσεις γυναικών σε άντρες ή για βιασμούς αντρών από γυναίκες. Αντίθετα αρκετά συχνά γίνεται λόγος για επιθέσεις, βιασμούς και δολοφονίες γυναικών που βρέθηκαν μόνες τους αργά τη νύχτα. Κάτι τέτοια σκέφτεται ο γονιός, όταν το παιδάκι του διασκεδάζει κι άντε μετά να του κολλήσει ύπνος!

Ο κυρ - Θύμιος και το ακορντεόν του

Καλοκαίρι, να μοσχοβολάει ο κήπος, να κάθεται ο κυρ- Θύμιος στην αυλή με το ακορντεόν του να παίζει και να γίνονται τα καλοκαιρινά βράδια μαγικά, τουλάχιστον στη δική μου μνήμη. Να είναι ο ουρανός γεμάτος αστέρια, να μοσχο-βολάνε οι τριανταφυλλιές, το γιασεμί, οι φλαμουριές....να μυρίζει το χώμα υγρασία μετά το βραδινό πότισμα των φυτών από την κυρα- Αρτεμισία και ο κυρ Θύμιος να παίζει, τανγκό και βαλσάκια, ενδεχομένως και άλλα τραγούδια ή μουσικές που έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου. Παιδί του δημοτικού ήμουνα τότε, οι εικόνες όμως εξακολουθούν να είναι μαγικές όταν τις αναλογίζομαι και έντονα χαραγμένες στη μνήμη μου. Με θυμάμαι να χορεύω, όχι βέβαια βαλς και τανγκό, αλλά τους δικούς μου αυτοσχέδιους χορούς, να στροβιλίζομαι και να νιώθω ότι πετάω, ότι τάχα χορεύω υπέροχα....Ο ήχος του ακορντεόν συχνά έφερνε στην αυλή μας επισκέπτες από τη γειτονιά, που έρχονταν να απολαύσουν παρέα τη μουσική βραδιά και να σιγοτραγουδήσουν κάποιο σκοπό ή έφερνε άλλα παιδάκια της γειτονιάς που ήθελαν να χορέψουν.