Ο κυρ - Θύμιος και το ακορντεόν του

Καλοκαίρι, να μοσχοβολάει ο κήπος, να κάθεται ο κυρ- Θύμιος στην αυλή με το ακορντεόν του να παίζει και να γίνονται τα καλοκαιρινά βράδια μαγικά, τουλάχιστον στη δική μου μνήμη. Να είναι ο ουρανός γεμάτος αστέρια, να μοσχο-βολάνε οι τριανταφυλλιές, το γιασεμί, οι φλαμουριές....να μυρίζει το χώμα υγρασία μετά το βραδινό πότισμα των φυτών από την κυρα- Αρτεμισία και ο κυρ Θύμιος να παίζει, τανγκό και βαλσάκια, ενδεχομένως και άλλα τραγούδια ή μουσικές που έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου. Παιδί του δημοτικού ήμουνα τότε, οι εικόνες όμως εξακολουθούν να είναι μαγικές όταν τις αναλογίζομαι και έντονα χαραγμένες στη μνήμη μου. Με θυμάμαι να χορεύω, όχι βέβαια βαλς και τανγκό, αλλά τους δικούς μου αυτοσχέδιους χορούς, να στροβιλίζομαι και να νιώθω ότι πετάω, ότι τάχα χορεύω υπέροχα....Ο ήχος του ακορντεόν συχνά έφερνε στην αυλή μας επισκέπτες από τη γειτονιά, που έρχονταν να απολαύσουν παρέα τη μουσική βραδιά και να σιγοτραγουδήσουν κάποιο σκοπό ή έφερνε άλλα παιδάκια της γειτονιάς που ήθελαν να χορέψουν.

Το ακορντεόν ο πατέρας μου το φύλαγε στο εργαστήριο, ένα ξεχωριστό οίκημα στο πίσω μέρος της αυλής του σπιτιού μας, όπου στεγαζόταν το οδοντοτεχνείο του. Όταν τέλειωνε με τη δουλειά του και είχε διάθεση ή δεν ήταν εντελώς αποκαμωμένος από την κούραση, έπιανε το ακορντεόν. Αυτό γινόταν μέχρι και τη δεκαετία του '60, ίσως και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '70. Από τα χρόνια που ακολούθησαν και μέχρι το 1983, που ο πατέρας μου πέθανε, μόλις στα 57 του χρόνια, δεν έχω τέτοιες μνήμες.  Ίσως καθώς εμείς τα παιδιά του μεγαλώναμε, μεγάλωναν και οι υποχρεώσεις του, απαιτούνταν περισσότερες ώρες δουλειάς και επομένως δεν προλάβαινε, ίσως ο ίδιος να βάρυνε και να μην είχε διάθεση,  ο οδοστρωτήρας της ζωής να συμπαρέσυρε και τις μουσικές ευαισθησίες και ανησυχίες του ή μπορεί ο πατέρας μου να συνέχισε να παίζει έστω πιο σπάνια, αλλά εμείς δεν τον ακούγαμε πλέον, γιατί είχαμε ανοίξει πανιά για αλλού και ο πατέρας με τις μουσικές και το ακορντεόν του έρχονταν σε δεύτερη μοίρα.
Το ακορντεόν, που διασώζεται, ήταν μεγάλο σε μέγεθος και βαρύ, πολύ πιο ογκώδες από τα σημερινά. Το είχε αγοράσει ο πατέρας μου από κάποιον επαγγελματία μουσικό, τον Μάκη Ζιάκα, που έφευγε ως μετανάστης στην Αμερική. Ήταν ιταλικής προέλευσης, μαύρου χρώματος και στολισμένο με πράσινο και άσπρο φίλντισι.

Σκέφτομαι με λύπη σήμερα ότι κανένας από την υπόλοιπη οικογένεια δεν απαθανάτισε τον πατέρα μας με το ακορντεόν του. Οπωσδήποτε δεν ήταν η εποχή των φωτογραφικών μηχανών και των video, των κινητών και των selfies, στο σπίτι φωτογραφική μηχανή τουλάχιστον μέχρι και τη δεκαετία του '60 δε θυμάμαι να υπήρχε, οι οικογενειακές φωτογραφίες που διασώζονται από αυτή την εποχή είναι τραβηγμένες από πλανόδιους φωτογράφους, ωστόσο κανείς από μας τους υπόλοιπους δεν ενδιαφέρθηκε να φωνάξει έναν φωτογράφο ή να τον απαθανατίσει με το ακορντεόν αργότερα, όταν πια υπήρχε στο σπίτι μηχανή. Ο πατέρας υπήρχε γενικότερα για να προσφέρει, προσωπικά δε θυμάμαι να έκανα κάτι για κείνον, πέρα απ' το ότι υπήρχα και ήμουν το παιδί του. Ήμουν και είκοσι χρονών όταν πέθανε, αυτά η αλήθεια είναι ότι τα σκέφτεσαι μεγαλώνοντας. Η μοναδική φωτογραφία που απαθανατίζει την ενασχόληση του πατέρα μας με τη μουσική είναι μια από τα νεανικά του χρόνια ως μέλος της "Πανδώρας" (της μπάντας του Δήμου Κοζάνης) να παίζει κλαρίνο. Γιατί ο ικανότατος και πολυτάλαντος αυτός άνθρωπος δεν έπαιζε μόνον ακορντεόν, αλλά και κλαρίνο και φυσαρμόνικα και υπήρξε γνώστης τόσο της ευρωπαϊκής όσο και της βυζαντινής μουσικής και όλα αυτά χωρίς να φοιτήσει σε ωδείο, ήταν αυτοδίδακτος. 

Ο λαός σοφά λέει ότι στους ανθρώπους μας πρέπει να προσφέρουμε όσο ζούνε, μετά είναι όλα χαμένα. Συμφωνώ μ' αυτή την άποψη, ωστόσο πιστεύω επίσης ότι το καλύτερο μνημόσυνο για τους δικούς μας που έφυγαν είναι να τους θυμόμαστε και να τους μνημονεύουμε για καλά και άσχημα, κανείς μας δεν είναι τέλειος. Εγώ στον πατέρα μου οφείλω το ζην, το ευ ζην, αρχές, αξίες, γλυκές και πικρές μνήμες....Τον θυμάμαι συχνά, παρά τα 32 χρόνια που πέρασαν από το θάνατο του και πιστεύω ότι ήταν ένας άνθρωπος στον οποίο αξίζει να αναφερθείς, ότι του το οφείλω.

Σ' ευχαριστώ, πατέρα.