Αχ, αυτό το ξενύχτι! (1)

Αχ, αυτό το ξενύχτι! Ανθυγιεινό, εξουθενωτικό και γεμάτο ανησυχίες και αγωνία για τον γονέα βέβαια και όχι για το παιδί που διασκεδάζει ως είθισται στην εποχή του. Και η εποχή απαιτεί η διασκέδαση των νέων να ξεκινά γύρω στα μεσάνυχτα και να τελειώνει τις πρωινές ώρες της επόμενης μέρας! Νομίζω ότι και στο ωράριο διασκέδασης των νέων στη χώρα μας, πρέπει να έχουμε μια ακόμα αρνητική πρωτιά, όπως αυτές στη διαφθορά, στην ατιμωρησία των οικονομικά ισχυρών, στην ανεργία, στα θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα, στα ζητήματα εκπαίδευσης και παιδείας, στο κάπνισμα....δηλαδή όλα τα κακά της μοίρας μας ή πιο σωστά της νοοτροπίας και της στάσης μας στη ζωή.

Ξενυχτάς και διάφορες μαύρες σκέψεις περνάν απ' το μυαλό σου, ειδικά αν έχεις κορίτσι. Γιατί τη νύχτα, όταν το σκοτάδι καλύπτει πρόσωπα και συμπεριφορές, η ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα παύει να ισχύει, η γυναίκα ξαναγίνεται το ασθενές φύλο, το υποψήφιο και εν δυνάμει θύμα, αυτό που μπορεί να δεχτεί επιθετική συμπεριφορά από το αρσενικό. Δεν άκουσα ποτέ να γίνεται λόγος για επιθέσεις γυναικών σε άντρες ή για βιασμούς αντρών από γυναίκες. Αντίθετα αρκετά συχνά γίνεται λόγος για επιθέσεις, βιασμούς και δολοφονίες γυναικών που βρέθηκαν μόνες τους αργά τη νύχτα. Κάτι τέτοια σκέφτεται ο γονιός, όταν το παιδάκι του διασκεδάζει κι άντε μετά να του κολλήσει ύπνος!

Ξενυχτάς κι αναρωτιέσαι πως φτάσαμε ως εδώ ή τι μπορείς να κάνεις ως γονιός για να πείσεις το παιδί σου να πρωτοτυπήσει και να διαφοροποιηθεί σε σχέση με τους συνομηλίκους του, όχι όμως εξαναγκαστικά, αλλά γιατί θα δει και θα εννοήσει την ανοησία και τη στρέβλωση της συμπεριφοράς και της φύσης στη συγκεκριμένη ενέργεια. Πώς φτάσαμε λοιπόν εδώ ως κοινωνία; Γιατί υιοθετήσαμε τρόπους διασκέδασης έξω και πέρα από τη φύση μας, ειδικά στη χώρα μας; Γιατί σε άλλες χώρες τα κέντρα διασκέδασης λειτουργούν μέχρι μιας ορισμένης βραδινής ώρας, ενώ στη χώρα μας μέχρι πρωίας; Γιατί οποιαδήποτε κίνηση, προσπάθεια ή νομοθέτηση για εκλογίκευση αυτής της νοοτροπίας (ωράριο κέντρων διασκέδασης, κάπνισμα) πέφτει στο κενό; Γιατί οι νέοι κάνουν τη νύχτα μέρα; Γιατί μετά τη διασκέδαση ή το ξενύχτι στον υπολογιστή κοιμούνται μέχρι το μεσημέρι της επόμενης μέρας, τρώνε πρωινό το μεσημέρι και μεσημεριανό το απόγευμα; Γιατί παρά τα χαστούκια που τρώμε ως λαός και τα οποία αποδεικνύουν ότι ζούσαμε λάθος, με εσφαλμένα πρότυπα και συνήθειες, τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο;.......Τα ερωτήματα πολλά και εύλογα. Πώς να περάσουν και οι ώρες μέχρι να γυρίσει το σπλάχνο μας! Κάθε φορά που συγκεκριμενοποιείς τη σκέψη σου σ' αυτό, ένα μόνον παρακαλάς, να είναι καλά και τίποτα άλλο. Τα άλλα άστα να απασχολούν εσένα, με το παιδί θα τα συζητήσεις γενικώς και ακαδημαϊκώς, χωρίς προσωπικές αναφορές κάποια άλλη ώρα.

Και τα ερωτήματα συνεχίζονται. Τι έκανα λάθος ως γονιός, γιατί δεν κατάφερα να κάνω το παιδί μου να διαφοροποιείται από το σωρό, από τη μάζα και να κάνει τη διαφορά; Από την άλλη μήπως υπερβάλλω, μήπως ξεχνώ τα δικά μου; Τις ίδιες αγωνίες περνούσαν και οι δικοί μας γονείς. Έχει μήπως μεγάλη διαφορά να γυρνάς στις μία ή στις δύο μετά τα μεσάνυχτα, από το να γυρνάς ενίοτε αργότερα ή και τις πρωινές ώρες σε έκτακτες περιπτώσεις (Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Απόκριες κλπ); Μάλλον σοφά κάποιος γνωστός μου είπε στη θυγατέρα του "καλύτερα να επιστρέφεις στο σπίτι τις πρωινές ώρες όταν φέξει η μέρα, παρά στις τρεις και στις τέσσερις".....Όμως σαν κάποιο αυτοκίνητο να ακούστηκε! Ήρθε άραγε με ταξί ή την έφερε κάποιος φίλος με το αυτοκίνητο. Και πώς οδηγεί αυτός ο φίλος; Καλύτερα με ταξί, αλλά και ο ταξιτζής ξέρεις ποιος είναι;..... Σύνελθε, λες στον εαυτό σου, δεν μπορείς να βάλεις το παιδί σου σε γυάλα, ούτε να βρίσκεσαι συνεχώς πάνω από το κεφάλι του και να το σκοτίζεις. Θα ζήσει τη ζωή του, όπως και δικαιούται, λέει η φωνή της λογικής.

Μπα, κάποιο άλλο αυτοκίνητο σταμάτησε. Που είχαμε μείνει; Α, ναι. Πρέπει λοιπόν ο γονιός να είναι ψύχραιμος, να συζητάει με το παιδί του πολύ και για όλα τα θέματα, για τον κόσμο και τη ζωή, για συμπεριφορές άξιες του ανθρώπου που σε εξυψώνουν, για τους κινδύνους που ελλοχεύουν, για την ψευτιά και την υποκρισία, ώστε να μπορεί να τα διακρίνει, για το πόσο σημαντική είναι η φιλομάθεια, η καλλιέργεια του πνεύματος......Αλλά αν και το παιδί σου μέχρι τώρα σου έχει αποδείξει ότι πατάει γερά στα πόδια του, αν ανταποκρίθηκε σε όλες τις προσδοκίες ενός γονιού επάξια, μήπως χρειάζεται περισσότερη ψυχραιμία.......

Τι ώρα είναι; Προφανώς με πήρε ο ύπνος! Κούραση, πολύ κούραση και δεν με βλέπω να ξεκουράζομαι. Αχ, αυτό το ξενύχτι! Πώς θα βγάλω την αυριανή μέρα; "Ηρέμησε, φοιτήτρια είναι. Ενήλικη, όπως συχνά τονίζει η ίδια. Στη Θεσσαλονίκη που σπουδάζει, ξέρεις τι ώρα γυρνάει τα βράδια;" λέει η φωνή της λογικής. Αλλά αυτές οι λευκές ή ημίλευκες νύχτες καθόλου δε βοηθούν τις ψύχραιμες σκέψεις! Αυτό που μας χρειάζεται, είναι ένα αγόρι εδώ και ένα στη Θεσσαλονίκη σκέφτομαι μες στην αγωνία μου. Όταν το παιδί σου έχει τη σχέση του, δεν αγωνιάς. Γνωρίζεις ότι συνοδεύεται, εκτός αυτού, υπάρχει καλύτερο από τον έρωτα; Ναι, αυτόν να τον ζήσει και να τον χαρεί! Αλλά έλα που οι μεγάλοι έρωτες, θέλουν και αποκλειστικότητα. Ο ιπποτισμός που πήγε; Κανονικά τ' αγόρια της παρέας πρέπει να συνοδεύουν τα κορίτσια στο σπίτι τους. Βγήκε με μεικτή παρέα ή βγήκε με τις φίλες της;......

Τι ώρα είναι; Προφανώς ξανακοιμήθηκα! Κι αν πίσω από κάποιο αυτοκίνητο της πιλοτής έχει κρυφτεί κάποιος ανώμαλος, λίγοι κυκλοφορούν; Κι αν ο ταξιτζής φύγει αμέσως, πριν ξεκλειδώσει την είσοδο; "Της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελά". Σενάριο ταινίας τρόμου γράφω, αλλά πάλι η ζωή ξεπερνάει τη φαντασία σε φρίκη, απανθρωπιά και σκληρότητα. Λίγα συμβαίνουν! "Μικρά παιδιά, μικρά βάσανα, μεγάλα παιδιά, μεγάλα βάσανα" λέει σοφά ο λαός. Όσο τα έχεις μικρά, τα ορίζεις κατά πως θες εσύ, όταν μεγαλώνουν τρέχουν τόσο γρήγορα να τα προλάβουν όλα, να γευτούν και να ζήσουν, που το μόνο που εύχεσαι είναι να τα φυλάει η ζωή, γιατί εσύ αδυνατείς να τα προλάβεις.

Τι ώρα είναι; Απόκαμα και ξανακοιμήθηκα! Ακούω όμως τα βηματάκια του στη σκάλα. Προσπαθεί να κάνει σιγά, να μη μας ξυπνήσει. Πού να 'ξερε! Αλλά και γιατί να ξέρει, αυτές είναι οι αγωνίες του γονιού, όχι του παιδιού. "Αραδίτσα παπαδίτσα" λέει ο άντρας μου.

Καλά κάνει και ζει τη ζωή του, σκέφτομαι εκ του ασφαλούς τώρα που επέστρεψε. Να χαρεί, να διασκεδάσει, να έχει εμπειρίες, να μαθαίνει μέσα απ' αυτές......Όσο για τη χώρα και τις "πρωτιές" της, άστα να πάνε, ως λαός γιατριά δεν φαίνεται να έχουμε. Εξάλλου είναι ώρα για ύπνο, αλλά όχι επί του καναπέως!

Από  Ματίνα Γκούτζιου