Λεβεντιά!

Βλέπω τον πατέρα μου μικρό παιδί του δημοτικού, ντυμένο τσολιαδάκι μ' ένα δίκαννο στο χέρι, να παίρνει μέρος σε κάποια σχολική γιορτή και να καμαρώνει στη φωτογραφία. Τον βλέπω νεαρό άντρα, πανέμορφο, λεπτό, ψηλό, ευθυτενή, λεβέντη.... Τον βλέπω στη φωτογραφία του γάμου του καλοντυμένο, κομψό, αρρενωπό...και σκέφτομαι ότι αυτός είναι ένας άνθρωπος που δεν τον γνωρίζω καθόλου!

Για μένα υπήρξε πάντα μεγάλος στην ηλικία, παχύς, με όλα τα αποτυπώματα που αφήνει ο χρόνος σε έναν άνθρωπο. Τις φωτογραφίες της νιότης του τις βλέπω τώρα που εκείνος δεν υπάρχει κι εγώ έχω πάρει τη θέση του στα μάτια του δικού μου παιδιού, είμαι η "μαμά" που συχνά είναι απεριποίητη, κουρασμένη, αποκαμωμένη, που πάχυνε, μερικές φορές μπορεί ν΄ακούσω το "πώς είσαι έτσι, φτιάξου" ή "να βάφεις τα μάτια σου, τώρα που μεγάλωσες" κλπ ωραία και κολακευτικά.

Λέω πρόσφατα σε μαθήτρια μου με τη μάνα της οποίας υπήρξαμε συμφοιτήτριες: " Όταν σε κοιτάζω, νομίζω ότι βλέπω τη μάνα σου στα νιάτα της, ίδιες είστε!" "Τιιιιιιιιιιιιι!" λέει η μικρή "εγώ, σαν τη μάνα μου! Τι λέτε, κυρία!" " Ήταν πολύ όμορφη η μάνα σου, κοπελάρα!" της απαντώ εγώ. "Αποκλείεται" λέει η μαθητριούλα μου.

Και να ήτανε μόνον αυτό!  Εννοείται ότι τίποτα δεν ξέρω εγώ σε σχέση με την κόρη μου για τον έρωτα, τους άντρες, τα στέκια, τα φοιτητικά γλέντια, τις τρέλες στις διακοπές κλπ 

Σκανάροντας λοιπόν τις παλιές φωτογραφίες του πατέρα μου στον υπολογιστή, για πρώτη φορά αναρωτιέμαι ποιος ή καλύτερα πώς ήταν ως άνθρωπος στα νιάτα του. Προσπαθώ να εισχωρήσω στις εικόνες σαν να κρύβεται η ψυχή, το μυαλό, οι σκέψεις και οι απόψεις του σ' αυτές. Και νομίζω ότι τελικά, κάθε φορά που παρατηρώ με προσοχή την εικόνα, αυτή μου μιλάει και μου λέει ένα σωρό πράγματα γι' αυτόν τον νεαρό άντρα που υπήρξε κάποτε.

Μου λέει για παράδειγμα ότι εκεί που είναι τσολιαδάκι στη σχολική γιορτή, νιώθει χαρά, όχι τόσο για τη γιορτή και το ρόλο του σ' αυτήν, αλλά γιατί μπροστά από 'κείνον, βρίσκεται η συμμαθήτρια του που πολύ του άρεσε, νιώθει επίσης χαρά που όλους τους ξεπέρασε στο ύψος κι ανδρώθηκε νωρίς ή γιατί έφτασε ο καιρός να γίνει γυμνασιόπαιδο! Στις φωτογραφίες που νεαρός άντρας ποζάρει με τους φίλους του ή μόνος βλέπω έναν άντρα γεμάτο αυτοπεποίθηση, δυνατό που εργάζεται σκληρά (αυτό το γνωρίζω από διηγήσεις), συγχρόνως όμως ξέρει να χαίρεται τη ζωή (αυτό το μαρτυρούν οι φωτογραφίες). Παρέες, βόλτες, εκδρομές κι ενδιαφέροντα πολλά. Μουσική, δεξιότητες, οπαδός της θεωρίας "μάθε τέχνη κι άστηνε κι αν πεινάσεις πιάστηνε".

Στη φωτογραφία του γάμου του βλέπω έναν κυρ- Θύμιο ερωτευμένο, ικανοποιημένο και χαρούμενο με την επιλογή της καρδιάς του. Γιατί η Αρτεμισούλα ήταν επιλογή καρδιάς κι όχι συμφέροντος. Ρώτησα τη μάνα μου, αν ο πατέρας μου ζήτησε προίκα, ως είθιστο. "Από το φτωχό τι να πάρεις!" τους είχε πει. Λεβεντιά ο πατέρας μου! Έτσι τον γνώρισα και έτσι τον θυμάμαι. Κοιτώντας τις φωτογραφίες της νιότης του, το ίδιο διαπιστώνω. Λεβεντιά καμαρωτή στα νιάτα, λεβεντιά ψυχής σ' όλη τη ζωή του.