Ποιηματάκι ολίγον παιδικό, μα για ενήλικες θαρρώ, για τρολ και τρολάρισμα (γραμμένο στις 21/8/2022 και εμπνευσμένο από το ταξίδι στη Νορβηγία το καλοκαίρι του2018))

Λαμπερός ήλιος

πετρωμένα τρολ

Μεταλλάχτηκαν

σε ατραξιόν.

Σε έρεβος καθολικό

στου Άδη το χωριό

έχετε εικόνες, δεν μπορεί;

Θα μας τρυπάνε με σουβλί.

Αν έχετε έλλογο ειρμό

Απαντήστε στο ερώτημα αυτό:

Να ζεις ή να ζεις σαν να μη ζεις;

Τρολ, τρολ, τρολ ...

να σε τρολάρουνε τα τρολ;

Ή να τρολάρεις τη ζωή

που είναι τόσο δα μικρή;

Στου Floyen τα υψώματα

Αεράκι δροσερό

καθαρίζει το μυαλό

κι όλοι ξορκίζουν το κακό.

Τρολ, τρολ, τρολ ...

τη μύτη σου ζουλώ

το αυτί σου το τραβώ

τα πόδια σου πατώ

Τρολ, τρολ, τρολ ...

Από το Floyen

ή απ' τον Άι-Λιά

με τα μπιστιροτρόλ

ψηφίζω  δαγκωτό 

το φως το λαμπερό

και τα οπίσθια σου γυρνώ.

Ματίνα Γκούτζιου

"Μίλα μου, ναι, μίλα μου ..." (ποίημα γραμμένο στις 22/8/2022)

"Μίλα μου, ναι, μίλα μου ..." και της μιλούσε

μελωμένα, όλα γλυκά, τρυφερά, εφηβικά.

Σπάνια από κοντά, συχνά τηλεφωνικά

στα χρόνια των θηλέων και αρρένων τα μαθητικά.

Της τηλεδιάβαζε ποιήματα σε ακουστικά

παλιάς του ΟΤΕ εκρού με στρογγυλό καντράν τηλεφωνίας

ή της τα έδινε γραμμένα σε χαρτιά.

Στο ακουστικό επίσης, στο πιάνο ή στην κιθάρα 

τραγούδια έπαιζε με συναισθήματα ρομαντικά.

Χόρευαν οι νότες αιωρούμενες στης αγάπης τη χαρά,

ντύνονταν κόκκινους μανδύες του ΟΤΕ οι αρτηρίες

και τους γονείς, που όλα τα μυρίζονται, τους τσάκωναν οι υστερίες.

Θα σε σφάξω στον κατώφυλλο κ.τ.λ., όλα για τα κορίτσια φυσικά.   

Στο μπάσο της κιθάρας του και στο μικρόφωνο ως φωνή

"Μίλα μου, ναι, μίλα μου ..." σε συναυλία σχολική τραγουδούσε

και μέσα σ' ένα πλήθος νεαρών παιδιών

εκείνη ένιωθε της όμορφης καρδιάς του η εκλεκτή.

Μόλις εχθές του" μίλα μου" ο στιχουργός-συνθέτης έφυγε από τη ζωή (πόσο σημαντικός δεν με απασχολεί)

το ίδιο, χρόνια πολλά πριν κι εκείνη η αγάπη η τρυφερή.

Μα είναι η μνήμη ένα κουτί αναμνήσεων σε ερμάριο ξεχασμένο

που όταν ανοίγει με κάποια αφορμή ξεχύνεται - επί του προκειμένου - του τραγουδιού αυτού η μουσική 

και μιας παλιάς αγάπης οι ήχοι, οι ψίθυροι, κομμάτι της ψυχής, της νιότης γιασεμί.

"Μίλα μου, ναι μίλα μου..." για κάθε αγάπη που είναι όμορφη πολύ.

Ματίνα Γκούτζιου

To Floyen, ένα από τα βουνά του Μπέργκεν στη Ν.Δ. Νορβηγία και ποιηματάκι (ταξίδι στη Νορβηγία, Ιούνιος του 2018)

Στο Floyen, 320 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, ανεβήκαμε με το Floibanen, ένα ηλεκτρικό τρενάκι πλαγιάς. Όλοι οι επισκέπτες - τουρίστες ανεβαίνουν σ΄ αυτό το βουνό για τη θέα της χερσονήσου του Μπέργκεν από ψηλά. Είχε αρκετό αέρα στο βουνό, λίγη ψυχρούλα, όμως Ιούνιο μήνα η ψύχρα και η υγρασία του Μπέργκεν είναι ανεκτές. Λειτουργεί στο βουνό εστιατόριο, υπάρχουν πολλά μονοπάτια πεζοπορίας, τρολ σε παρακολουθούν στις βολτίτσες σου και σκανταλιάρικα τα ίδια, απολαμβάνουν την παιχνιδιάρικη διάθεση των τουριστών. Στα ταξίδια και οι ηλικιωμένοι ξαναγίνονται παιδιά. Γνωστό. Επτά ή εννέα βουνά περιβάλλουν την πόλη Μπέργκεν.

Ποίημα εμπνευσμένο από τις δικές μας στιγμές, το πολυτιμότερο. "Στην ψαραγορά του Μπέργκεν" (γραμμένο στις 19/8/2022)

Ψιλοέβρεχε στο Μπέργκεν

Ψιλοκαλόκαιρο, τον Ιούνιο

Ψιλοκουραστήκαμε ψιλοαπόγευμα

Ψιλοπεινάσαμε για ψιλό, για την ακρίβεια φθηνό, ψαράκι.

Ψιλοκλεφτά τις τιμές κοιτούσαμε

σε ψιλοεστιατόριο, μια τέντα, καθίσαμε

ψιλοτσιμπήσαμε , δεν ψιλοήπιαμε,

αν και το ψιλοθέλαμε,

μα ψιλοείχαμε υπόλοιπα ξενάγησης

χρειαζόμσταν τις τελευταίες της μέρας ψιλοδυνάμεις

Τρώγοντας ψιλοκουβεντιάζαμε,

ψιλογελούσαμε με αστεία.

Ήπιαμε τα καφεδάκια μας, ψιλοξεκουραστήκαμε

και συνεχίσαμε τις διαδρομές στο ταξιδάκι μας.

Με τόσα ψιλά εφόδια

απέκτησε η χαρά βαρύτητα.

Ματίνα Γκούτζιου

"Υπνάκος", πoίημα γραμμένο στις 17 Αυγούστου 2022. Ο πίνακας "Siesta" του Orazio Orazi (Camerino 1848 - 1912) είναι η αφορμή

 

Ανάπαυλα για λίγο μόνο, μια σταλιά.

Μα τ' αεράκι χάιδευε γλυκά

χουρχούριζε το γατί στην αγκαλιά

κελάηδαγαν πουλάκια σ' άλλη πράσινη φωλιά

ήρθε ο Ύπνος και της φίλησε τα βλέφαρα απαλά

χάθηκε σ' ένα ονειροσύννεφο ψηλά.

Σαν το αυτί της να άκουσε πατήματα βαμβακωτά

Σαν να τον είδε τρυφερά να την κοιτά

Σαν να της σκέπασε τα πόδια για ζεστασιά

Σαν να μην έφαγε, περίμενε υπομονετικά

Σαν να 'ταν η ζωή τους της αγάπης καταφυγιά.

Ματίνα Γκούτζιου

Ποίημα που ονόμασα "Βιτρό σε δυτικό ναό" γραμμένο στις 17 Αυγούστου 2022. Εμπνευσμένο από τον πίνακα του Τάκη Χάτσιου, Έργο αρ. 376 (2021).

 

Υπό την σκέπη φωτοδόχου βιτρό ρόδακα και παραθύρων 

σε δυτικούς ναούς με οξυκόρυφες αψίδες μετά σταυροθολίων

σε μέγεθος και πλούτο περιδεών και μεγαλοπρεπών

πολλές φορές με κάμερες στηθήκαμε κάπως ανασφαλείς

ότι μπροστά σε ιερά, σε όργανα εκκλησιαστικά,

σε αγιασμένα λείψανα κι αγιασμένα πολεμοχαρή σπαθιά,

σε κάποιο ξύλο απ' τα άμετρα ενός μαρτυρικού Γολγοθά,

σε εσθήτες, δόντια, κνήμες, δάχτυλα, τραπεζομάντηλα...όλα ιερά.

Λίγες φορές σε κάποιο στασίδι ξαποστάσαμε 

κι είχαμε πάντα τη λεπτότητα στη συμπεριφορά

αθόρυβα ωσάν αερικά ή σαν σκιές αγίων 

να κυκλοφορούμε σε κλίτη, κρύπτες, τάφους, παρεκκλήσια 

βλέποντας πρόσωπα γονατιστά να έχουν εκδυθεί τα εγκόσμια

και να προσεύχονται προσηλωμένα ντυμένα την ταπείνωση. Σκυφτά.

Θερμά να ικετεύουνε για κάποιο πρόσωπο ή δίκαιο πόθο 

ή να γλιτώσουν απ' τον πόνο που τους τρώει τα σωθικά.

Άλλους σε εξομολογητήρια ή να ανάβουνε μικρά συμμετρικά κεριά.

Είναι το μέγεθος μεγάλο,  όλα χωράνε στων ναών την αγκαλιά 

έως των τουριστών τα ενσταντανέ και περιηγητικά.

Κι αυτό το φως που εισχωρεί επιβλητικά και αισθητικά μυστηριακά

μέσα απ' των  περίτεχνων βιτρό την ομορφιά 

σου ψιθυρίζει πως όλοι οι θνητοί αξίζουμε ένα θαύμα,

αθανασία να μην είναι μοναχά. 

Πιστέψτε λένε όλα των ναών τα υλικά

και ανατείνατε τας χείρας σας ψηλά.

Υπό την σκέπη φωτοδόχου ρόδακα στη δυτική πλευρά ναού, σε κράτη δυτικά 

το μόνο θαύμα που σε με ως περιηγήτρια σαρκώθηκε αληθινά,

η εικόνα εκείνου σε μια δέσμη μπλε φωτός να με γλυκοκοιτά

όμοιος με άγγελο στην κοψιά

σαν σε εικονίτσα παιδική που μοίραζαν στα κατηχητικά

και τόσο στην καρδιά μου τότες μίλαγε που μέσα σε βιβλία

ή πορτοφόλια εφύλαγα προσεκτικά.

Τώρα τον άγγελο μου τον φυλάω στην καρδιά

κι είν΄τα φτερά του το λιμάνι για κάθε της ζωής κακοτοπιά.

Ματίνα Γκούτζιου

Ποίημα 1ο εμπνευσμένο από τον πίνακα του Τάκη Χάτσιου και τα βάσανα μου : Βουνά ( γραμμένο στις 15/8/2022)

 

https://takis-chatsios.wixsite.com/arts/2018?pgid=jzcs396y-de4783fa-bbaa-4eb2-a2ef-a311e9e9dce0

Να ανεβαίνω κάθε μέρα σε βουνών κορφές  να εξιλεωθώ

για την αναμάρτητη ζωή μου να τιμωρηθώ.

Σε αναβάσεις δύσκολες, κοπιαστικές

την ομορφιά των άγριων βουνών δεν θα κοιτώ.

Μελανοστρώματα νεφών με ιδρώτα και δάκρυα θα δημιουργώ

για να κρυφτώ, σχεδόν να εξαφανιστώ.

Και σαν σε κορυφές κι απότομες πλαγιές

με όλα πλην του ανθρώπου τα πλάσματα βρεθώ

Τότε θα βγάλω τέτοιο ουρλιαχτό

βαθύ, τραχύ, άγριο, σε διάρκεια αχρονικό

που η αντάρα μ'  κάπως θα κοπάσει στο βουνό,

μα  στις πεδιάδες και στις πόλεις θα ακουστεί

σαν ένα γάργαρο γελάκι, εντελώς χαριτωμένο και γλυκό.

Ματίνα Γκούτζιου

Ποίημα (5ο) εμπνευσμένο από τον πίνακα της Θάλειας Φλωρά-Καραβία : Κοριτσάκι (καλοκαίρι 2022)

Θυμάμαι  των μαλλιών μου τις κολλαριστές κορδέλες, 

άσπρες, ροζ, σιέλ, καρό ...

σ' ένα χερούλι παραθύρου κρεμασμένες 

με ευαρέσκεια να κοιτώ ή να φορώ.

Θυμάμαι τα δαντελωτά βρακάκια και φουρό

σαν θερινοί σωρείτες στο σώμα μου το παιδικό.

Α, στις οικογενειακές μας επίσημες εξόδους

είχαμε πρόσωπο ατσαλάκωτο, αστραφτερό.

Κι αν με παράπονο ή και λυγμό

αντιμετωπίσαμε κάποιες  "αποκλίσεις " από το πρέπον, το κανονικό, 

είναι οικογενειακό μας μυστικό.

Ή οι κομπορρήμονες  θαρρείτε

πώς τα του οίκου είναι ένα γαλάζιο φόρεμα διάφανο παιδικό;

Ελάτε τώρα, μη βιαστείτε, για όλους μας ισχύει αυτό.

Οι επηρμένοι υποκριτές και μυστικοπαθείς συγκρατηθείτε.

Επιδεικνύετε κι εσείς κουστούμι ή φόρεμα γαλαζωπό,

μα τα του οίκου σας  δε μοιάζουν με τον πίνακα αυτό.

Για διάφανο φουστάνι οι πινελιές αποδίδουν 

όταν τις ζωγραφίζει χέρι δυνατό.

                                                                  Ματίνα Γκούτζιου

Φάκελος με πέντε ποιήματα μου εμπνευσμένα από πίνακες της Θάλειας Φλωρά Καραβία (γραμμένα το καλοκαίρι του 2022)

Τι να κάνω; Είχα έμπνευση! Δε μου συνέβη ξανά, αλλά μπορεί να έχει συνέχεια, ποιος ξέρει; Ίσως να είναι το είδος ζωγραφικής που προτιμώ, κάπου ανάμεσα στο ρεαλισμό και στον ιμπρεσιονισμό. Νομίζω, δεν είμαι σίγουρη. Έχω δει πολλά έργα ζωγραφικής, σε πινακοθήκες (τα αγαπημένα μου μουσεία), σε βιβλία, στο φβ κ.α., αλλά η σπουδαία, παραγωγικότατη και άγνωστη μέχρι πρότινος σε μένα Θάλεια Φλωρά Καραβία με άγγιξε μέχρι οίστρου, όποιου. Για παράδειγμα δεν μου δημιουργεί έμπνευση η Τζοκόντα Μόνα Λίζα, κι ας τη θαυμάζουν όλοι.  

Από τα μέρη μας καταγόταν η Θάλεια Φλωρά, τη Σιάτιστα, αλλά έφυγε μικρή. Οι διαδρομές σταθμοί στη ζωή της, Κωνσταντινούπολη, Μόναχο, Αλεξάνδρεια, Αθήνα. Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου δημιούργησε δικιά της σχολή ζωγραφικής κι αργότερα στους Βαλκανικούς πολέμους υπήρξε ανταποκρίτρια εφημερίδας, σκιτσάροντας στιγμές του. Δούλεψε με διάφορες τεχνοτροπίες και υλικά και τα έργα της είναι χιλιάδες. Κάποτε, όταν βρέθηκε στα Γιάννενα μετά του εκδότη εφημερίδας συζύγου της, ο Εσάτ Πασάς είπε γι' αυτήν: ένα τσιγάρο εσύ (για τον σύζυγο), τρεις πίνακες εκείνη. Κάπως έτσι. Έζησε από το 1871 ως το 1960. Για περισσότερες πληροφορίες και εικόνες πινάκων της στο γκούγκλη, παιδιά.

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/682022_7.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/blog-post_8.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/blog-post_93.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/blog-post_17.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/2022_13.html

Ποίματα της Ματίνας Γκούτζιου

Ποίημα 4ο με αφορμή τον πίνακα "Γυναίκα με κόκκινο καπέλο" της Θάλειας Φλωρά Καραβία (γραμμένο το καλοκαίρι του 2022)

Στο κάστρο της Φολέγανδρου

ένα κόκκινο ψάθινο καπέλο

των εικοσιοκτώ ευρώ σε κόστος

πολύ επιθύμησα

Το φόρεσα

τρελά μου πήγαινε

μα ουδέποτε ηγοράσθη.

Επόμενες εκδρομές σκεφτόμουνα

μ' αέρα στα μαλλιά μου, στα πανιά μου

μα καβούρια στα θυλάκιά μου.

Πάρτο, μου είπε, σιγά τα λεφτά.

Μα εγώ παράκουσα

ήλπιζα πως κι αλλού θα βρω παρόμοια

κόκκινη προς το κεραμιδί ψάθινη ομορφιά.

Ως τώρα πουθενά

μόνο στον πίνακα της Θάλειας Φλωρά.

Ματίνα Γκούτζιου

Οι λουκανόπιτες της Ζακύνθου (αφήγημα γραμμένο το καλοκαίρι του 2022)

Παιδάκι των πρώτων τάξεων του δημοτικού με λογική και σύνεση πόας, απεστάλην σε χριστιανική κατασκήνωση στη Ζάκυνθο, του πατέρα Απόστολου, μητροπολίτη Ζακύνθου (1967-1974), μαζί με τις μεγαλύτερες αδελφές μου, επιφορτισμένες με την ευθύνη να με προσέχουν, κυρίως η Κικούκω, η μεγάλη αδελφή, μόλις πέντε χρόνια μεγαλύτερη, ήτοι μικρή για το βαρύ αυτό έργο. Πώς να προσέχεις ένα απερίσκεπτο στρουθίο που ακόμα φορούσε πούπουλα για πανοπλία στη ζωή; Η δεύτερη αδελφή, η Φωφώ -ήταν της μόδας τα υποκοριτικά, αλλά η μάνα μας δεν είχε χρόνο για τις τρυφερότητες που τα υποκοριστικά δηλώνουν και μας αποκαλούσε όλες με τα βαπτιστικά μας, Κυρακούλα, Φωτεινή, Ματίνα - η δεύτερη, λοιπόν, μόλις τρία χρόνια μεγαλύτερη μου, λίγο φρονιμότερη ως χαρακτήρας, βάρυνε επίσης την πρώτη και εγώ αμφότερες. Τελικά η Κικούκω δεν τα κατάφερε κι άσχημα, αφού γυρίσαμε σώες στα πάτρια εδάφη, κατόρθωμα σε συνεργασία με τις ομαδάρχισσες, που τα ονόματα τους εντελώς ελησμόνησα. Άσε που η μεγάλη αδελφή κατάφερε να πουλήσει σε άλλες συγκατασκηνώτριες τις λουκανόπιτες, κάπου δύο σακούλες γεμάτες, που θα χαλούσαν μετά την παρέλευση της ημέρας αγοράς τους, καθώς το προϊόν ήτο ευπαθές.

Αλλά ας εξηγηθώ: Άπαξ του διαστήματος της παραμονής μας στην κατασκήνωση η κάθε ομάδα με την ομαδάρχισσα επισκεπτόταν τον Άγιο Διονύσιο στην πόλη της Ζακύνθου, μερικά ακόμα αξιοθέατα  που δε θυμάμαι πια - δεν ξαναπήγα από τότε στο νησί - κι εμείς τα ομαδόπουλα κάναμε και κάποιες αγορές από τα καταστήματα του κέντρου, συνήθως αναμνηστικά για το σπίτι και δώρα για τους γονείς. Όλα τα μικρά ομαδόπουλα, εκτός από ένα. Ως φαίνεται θα μας πήγαν σε κάποιο μαγαζί για πρόχειρο φαγητό στο χέρι κι εκεί πουλούσαν ένα έδεσμα που για πρώτη φορά γευόμουν στη ζωή μου και με ενθουσίασε, ατομική λουκανόπιτα, παρακαλώ. Ήταν τόσο εύγεστη που με όλο μου το χαρτζιλίκι, δεν θα ήταν και ψίχουλα, αγόρασα λουκανόπιτες, να πάω και στις αδελφές μου, και στους γονείς μου, όταν θα επιστρέφαμε στην Κοζάνη, να τρώμε και στην κατασκήνωση, μάλλον δε μας τάιζαν με τέτοιες λιχουδιές, ορθά γιατί είναι βλαπτικές. Τα μαντολάτα δε θα τα είχα πάρει είδηση, ούτε τις κολόνιες με άρωμα από μπουγαρίνι, αυτά τα αγόρασαν οι αδελφές μου στη δικιά τους εξόρμηση στην πόλη.

Και να πεις ότι ήμουν φαγανή; Το αντίθετο, κλαράκι, αδύνατη με τα οστά των γονάτων, των έμπροσθεν και πίσω πλευρών, της λεκάνης να προεξέχουν, καμπούριαζα κιόλας, απ' όσα μου λένε, μάλιστα η Κικούκω με χτυπούσε γροθιές στην πλάτη, κάθε που με έβλεπε να σκύβω για να την ισιάζω. Κακόφαγη, λοιπόν, αλλά οι λουκανόπιτες ήταν το κάτι άλλο! Φαίνεται ότι έφαγα περισσότερο από ότι το στομάχι μου άντεχε και γύρισα κάπως αδιάθετη, έφαγα γερή κατσάδα από την Κικούκω για την αγορά, η Φωφώ περί άλλων ετύρβαζε,  θυμόμουν κι εκείνο το μαύρο σκήνωμα του αγίου Διονυσίου που προσκυνήσαμε, νομίζω ότι με κορόιδευαν και κάποια παιδιά της ομάδας μου σταθερά και εκείνη τη μέρα ειδικά (μπούλινγκ το λέμε σήμερα), σκεφτόμουν ότι έπρεπε και να εξομολογηθώ, πριν φύγω από την κατασκήνωση, για τις αμαρτίες μου στον πατέρα Απόστολο, τι κακό έκανα, αν στεναχωρώ γονείς και τέτοια, και πώς να του έλεγα ότι είμαι άτακτη, αγοροκόριτσο, κατσίκι και τα γόνατά μου μόνιμα καλύπτονται από κακάδια αίματος σαν μεγάλες ντάμκες, ότι δεν ένιωθα και το καλύτερο παιδί ... πολύ ζοριζόμουν το έρμο και αγαθό παιδάκι και η ημερήσια στην πόλη της Ζακύνθου, έξω από τον προστατευτικό κλοιό της κατασκήνωσης, μου βγήκε ξινή. Με όλα αυτά, αδιαθεσία και ταραχή καμπούριαζα περισσότερο, είχα διπλωθεί, ένα δαρμένο κουτάβι. Αυτά τουλάχιστον μου λένε οι αδελφές μου, που ακόμα γελάν με την εικόνα και τις ανοησίες μου, παρελθοντικές και όλων των χρόνων μου. Της ενηλικίωσης μου δεν τους φαίνονται αστείες, τις κατακρίνουν και ες αεί. Διαφέρουμε οι άνθρωποι και οι αδελφές.

Η Κικούκω έτρεχε να πουλήσει τις λουκανόπιτες σε άλλα κοράσια της κατασκήνωσης και τα κατάφερε, άρα σε όλες άρεσε η λουκανόπιτα, άρα δικαίως τις αγόρασα, άρα μήπως έπρεπε και με προσαύξηση, αφού δεν μπορούσαν να πάνε στην πόλη οποιαδήποτε στιγμή; Αλλά αυτά τα σκέφτομαι τώρα που έγινα αετόπουλο μηδενικών πτήσεων στο επιχειρείν. Μπούλινγκ έτρωγα κι από τις αδελφές μου, που γελούσαν όταν έβγαινα από τη θάλασσα με την εμφάνιση μου. Βέβαια τότε το μπούλινγκ το λέγαμε αδελφικό ενδιαφέρον και ήτο. Πρώτη φορά είδα θάλασσα στη ζωή μου τότε και μου άρεσε, δεν ήθελα να βγαίνω απ' το νερό, το χρόνο που δικαιούμασταν να κολυμπάμε σ' αυτήν. Ευτυχώς, όλες οι ομάδες, μεγάλες και μικρές κατασκηνώτριες, κολυμπούσαμε μαζί. Αλλιώς σίγουρα θα πνιγόμουν. Μιμούμουν τις μεγαλύτερες προσπαθώντας μόνη να μάθω να κολυμπώ και κυρίως τη Φωφώ, που είχαν ξαναπάει με την Κική, είχαν μάθει κολύμπι, αλλά η Φωφώ ήταν και είναι το δελφίνι της οικογένειας. "Κοίτα πώς κάνω" μου έλεγε, δεν προλάβαινα να δω και ξεμάκραινε. Κάποτε την ακολούθησα στα "δεν πατάτε", ποια με έσωσε δε θυμάμαι, αλλά πάλι με μάλωσαν. Δεν έμαθα τελικά κολύμπι εκείνη τη χρονιά, ούτε σωσίβια, ούτε μπρατσάκια, ούτε κάποιον να ασχοληθεί, πυρ κατά βούληση, για κάποιες πιο εύκολο για κάποιες πιο δύσκολο. Εμένα εύκολο μου φαινόταν στο μάτι, κουνάς χέρια, πόδια, πίνεις θαλασσινό νερό, τέτοια, αλλά στην πράξη δεν τα κατάφερνα καλά, σκέτο βαριετέ, πώς να μη γελάνε μαζί μου. Έβγαινα, μου λένε, με μελανιασμένα χείλη, έτρεμα από το κρύο, αδύνατη και κοκαλιάρα και φυσικά καμπούριαζα. Γελούσαν τι να έκαναν; Κι αν γελούσαν κι άλλες, εκτός από τις αδελφές μου, δικαίως. Μπούλινγκ το λέμε σήμερα, τότε ήταν η κανονικότητα και μόνες έπρεπε να τα βγάζουμε πέρα. Γροθιά στην πλάτη σταθερά και συνεχίζαμε το πρόγραμμα της κατασκήνωσης.

Αν και χριστιανοπατριωτικού είδους η κατασκήνωση του πατέρα Απόστολου στη Ζάκυνθο  κι αργότερα αυτή που δημιούργησε στο Φτελιό Μαγνησίας πρόσφερε σε πολλά Κοζανιτόπουλα ολιγοήμερες διακοπές, γνωριμία με τη θάλασσα, όνειρο απατηλό για πολλούς από μας του 60, 70, σκληραγώγηση με την καλή έννοια, μακριά από το οικογενειακό περιβάλλον, εμπειρίες πολλές, που τις περισσότερες τις θυμάμαι θετικά. Όχι, δεν ήμασταν τότε μη μου άπτου. Μάλλον κερδισμένες-οι, όλα τα παιδιά που βρεθήκαμε εκεί. μας έψηνε ο ήλιος, η αλμύρα της θάλασσας, χωρίς αντηλιακά, ομπρέλες και ξαπλώστρες, μας ενδυνάμωσαν οι επιπλήξεις και οι κοροϊδίες, ψάλλαμε ύμνους και προσευχόμασταν μπροστά σε έναν Σταυρό επί μικρού  υψώματος με τους φακούς μας αναμμένους το βράδυ για να φτάσουμε ως εκεί - το θυμάμαι μαγικά - κι όταν μεγαλώσαμε κρίναμε κι αποφασίσαμε ο καθένας  με τη δική του λογική και κοσμοθεωρία. Όχι, δεν περιμέναμε οι γονείς μας να μπουν μπροστά και να μας προστατέψουν, υπομέναμε ή αντιμετωπίζαμε ανάλογα και όχι δεν έχουμε ψυχολογικά προβλήματα γι' αυτούς τους λόγους. Για άλλους, ναι.

Όταν γυρίσαμε Κοζάνη - φαντάζεστε πόσες ώρες χρειάζονταν τη δεκαετία του 1970 για να φτάσεις από τη Ζάκυνθο στην Κοζάνη και το αντίστροφο, οι γονείς μας δεν αναγνώρισαν αμέσως τη Φωφώ, αν και μπροστά τους. Είχε μαυρίσει πολύ, είχε αγοράσει κι ένα καφέ τσεμπέρι με φλουριά από το νησί και το φορούσε στο κεφάλι, την έψαχναν. "Εγώ είμαι, μπαμπά" τους είπε.

Αν ήμουνα σαν κλαρί αδύνατη, γύρισα κλαράκι. Κατασκήνωση στη Ζάκυνθο δεν ξαναπήγα. Αργότερα, έφηβη, στο Φτελιό, μόνο μια φορά πάλι, γιατί είχα αρχίσει εγώ να μη δένω με το κλίμα των κατασκηνώσεων. "Λόγω ουρσουζιάς", το μπούλινγκ, όπως το λένε σήμερα, συνεχιζόταν κανονικά. Να μην ξεφύγω άσχημα φοβούνταν, στη μετάφραση. Όμως και από το Φτελιό κρατάω όμορφες εμπειρίες, που πάει να πει ότι αυτή η γνωστή ομάδα των διοργανωτών των κατασκηνώσεων αυτών τα κατάφερναν περίφημα. Άλλου παπά ευαγγέλιο έγινα εγώ, εξαίρεση μέχρι σήμερα, ευτυχώς, ανήκουσα μετά του συζύγου στην κατηγορία των μονόλυκων.

Αργότερα έφτασαν οι λουκανόπιτες και στην Κοζάνη, αλλά ποτέ ξανά δεν είχαν την ίδια γεύση. Γκάφες, επιπολαιότητες, λάθη, ατελείωτα. Είχαν να λένε στα σόγια, ότι τις υποδειγματικές Κικούκω και Φωφούκω, δεν τις έμοιασα. Κι όμως είμαι ακόμα εδώ, αν και μεγάλωσα σαν τις ντάλιες, τα χρυσάνθεμα και τα σκυλάκια που υπήρχαν στα στενόμακρα κηπάκια, τα παρτέρια του πατρικού μου σπιτιού. Ούτε σαν αγριολούλουδο, ούτε σαν πολύτιμο λουλούδι. Είμαι ακόμα εδώ, νιώθω πολύτιμη για μένα και μια δυο ακόμα ψυχές. Δηλαδή αληθινή ευλογία. 

Ματίνα Γκούτζιου

Ποίημα 3ο εμπνευσμένο από τον πίνακα της Θάλειας Φλωρά Καραβία : Κοπέλα με μακριά πλεξούδα (γραμμένο το καλοκαίρι του 2022)

 

Και νεκρούς ανασταίνει!

Πόσους χυμούς χρωματικούς έστυψε η Φλωρά;

Κοπέλα με μακριά πλεξούδα, λέει.

Δε λέω, είναι και τα μαλλιά

μα αυτό το διάφανο φουστάνι-νυχτικιά

δαγκώνω γλώσσα, ας μη μιλήσω ανοιχτά.

Δεν είναι ώρα που ξύπνησε ετούτη η πληθωρική θεά

ύστερα από ανομολόγητη βραδιά

ηδονικό κορμί, ηδονική ματιά

μπράτσα γερά, στήθια μεστά,

πόδια που η φαντασία σου βλέπει καλλίγραμμα και στιβαρά

κι όλος ο γυναικείος αισθησιασμός στο πρόσωπό της αντανακλά

γαϊτανοφρύδα, ροδομάγουλη με χείλη κερασιά

εκπέμπει φως, αυτή φωτίζει των φυτών την ομορφιά

η φύση εμπρός της ωχριά συμπληρωματικά.

Να 'μουν το δέντρο που ακουμπάς

χορτάρι στο πασούμι

βλαστάρι που μέσα από το νυχτικό κοιτά,

μηλίτσα στην αυλή σου και λοιπά,

όταν σε έπλασε ο Θεός είχε κέφια πολλά.

Της γονιμότητας κορμί, Κυβέλη, Ρέα, Αφροδίτη, Ίσιδα, Αστάρτη ...

ας δώσει ο καθένας σας το όνομα που προτιμά.

Ω γυναίκα!

Κάθε περιγραφή μπροστά στις πινελιές μια ρίμα απλά,

μα η φαντασία μας μπροστά στον πίνακα

πλάθει όνειρα τρελά.

Ματίνα Γκούτζιου

Ποίημα 2ο εμπνευσμένο από τον πίνακα της Θάλειας Φλωρά Καραβία : "Κορίστσι στην ακρογιαλιά" (γραμμένο το καλοκαίρι του 2022)

 

Κατέβηκε ο ήλιος από ψηλά

κάθισε στην ακρογιαλιά

έλαμψε ο τόπος από ομορφιά!

Ζήλεψε η θάλασσα η μαγεύτρα την κοριτσίστικη ομορφιά, 

ερυτίδωσε ελαφρά κι έστειλε ένα κυματάκι, 

έβρεξε το κοριτσάκι που χαμογέλασε γλυκά.

Του ήλιου σκίασε η καρδιά

και ξανανέβηκε ψηλά

είχε και πιο σοβαρή δουλειά.

Φώτισε από ψηλά τόσο τα ξανθά σγουρά μαλλιά

και το άσπρο φουστανάκι

που μπερδεύτηκε ακόμα κι η Θάλεια Φλωρά

αν τον ήλιο εζωγράφιζε ή το κοριτσάκι στην ακρογιαλιά.

Ματίνα Γκούτζιου

Ποίημα 1ο εμπνευσμένο από πίνακα της Θάλειας Φλωρά Καραβία. "Στον κήπο" το βάφτισα (γραμμένο το καλοκαίρι του 2022)

Πόσο θα 'θελα ένα τέτοιο κήπο!

Να κάθομαι άπραγη να χαλαρώνω

Να μην τρέχω σε δουλειά

να μην πληκτρολογώ,

καθώς ο πίνακας που βλέπετε είναι ρετρό.

Νά' μουνα λέει αυτή η αριστοκράτισσα κυρά

ομορφοχτενισμένη, λευκοντυμένη

το βιβλίο μου να μελετώ

τα αρώματα των λουλουδιών να οσφραίνομαι

πίσω από τη μάντρα της αυλής

 

τους ήχους του περιβολιού να ευφραίνομαι

 

ή να ρεμβάζω. Να πίνω ταυτοχρόνως

τη δροσιά του ή κατιτίς δροσιστικό!

Κι αν στη ματιά μου κάτι μελαγχολικό

μάλλον φευγαλέο, αριστοκράτισσα εγώ δεν θα σας πω

και της ψυχής το μάνταλο για με κρατώ.

Αλλά μάλλον, σπουδαία Θάλεια Φλωρά-Καραβία (εκ Σιατίστης παρακαλώ), 

ονειροπολώ!

Ματίνα Γκούτζιου

Ο Άγγελος μου, πες τον και Μιχάλη, ο Σωτήρης, πες τον και σωτήρα (6/8/2022)

Δεν πάνε πολλά χρόνια που οι μητέρες δεν παρευρίσκονταν στη βάφτιση των παιδιών τους, λιγότερο από αιώνας, 70, 80 χρόνια; Ποιοι χριστιανικοί ή εθιμικοί κανόνες το απαγόρευαν δε γνωρίζω, ούτε θα σχολιάσω το σκότος δογμάτων και κανόνων. Έτσι η μάνα του αντρός μου, η κυρά Σοφία, περίμενε στο σπίτι να της έρθει το μαντάτο για το όνομα του τέταρτου παιδιού της, του Μιχαλάκη της, μου και όσων τον αγαπάμε, πολλοί ή λίγοι και καλοί, γιατί το αξίζει. "Χρυσάφι μου, διαμάντι μου, μπριλάντι μου" τον προσφωνούσε αργότερα η μάνα του - μνημονευόμενη συχνά εκ των εν ζωή - κι εγώ σήμερα, γιατί ο άγγελος κι αρχάγγελος Μιχάλης είναι όλα αυτά (όχι πάντα, θα ήταν μονότονο), αλλά και Σωτήρης και σωτήρας μου.

Βαφτίστηκε, λοιπόν, το μωρό κι η μάνα, η κυρά Σοφία, περίμενε το τέταρτο παιδί της να πάρει το όνομα του πατέρα της, του Μιχάλη. Το είχαν συνεννοηθεί και τα μπαξίσια για τα μικρά παιδιά που έτρεχαν να φωνάξουν το όνομα στην καρτερούσα στην αυλή μάνα - να δωριστούν κι αυτά, σπάνιο το χαρτζιλίκι - τα κρατούσε στο χέρι. "Σωτήρης, Σωτήρης, Σωτήρης ..., κυρά Σοφία". Νταμπλάς της ήρθε της καημένης. Κανένας Σωτήρης στο σόι, πώς προέκυψε το όνομα, ο νονός; Δε γνώριζε τότε ότι αυτό το μωρό θα επιβεβαίωνε αυτό το όνομα συχνά στην καθημερινότητά του και ότι κάποιοι της παρέας του μυστηρίου της βάφτισης αποφάσισαν να της κάνουν πλάκα.

Τόσο ταράχτηκε που ούτε μπαξίσι έδωσε, ούτε τίποτα, στο σπίτι κλείστηκε συγχυσμένη κι έβραζε από θυμό. Ευτυχώς, τα σωστά νέα και το πραγματικό βαφτιστικό του άντρα μου, έφτασαν γρήγορα κι ανάσανε η γυναίκα κι ας το φυσούσε και δεν κρύωνε για κάποιο χρόνο. Έμεινε όμως η ιστορία αυτή να τη διηγούμαστε και τα αδέλφια του κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, του αγίου Σωτήρος ( της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος), μας παίρνουν για τα χρόνια πολλά, δικαίως, γιατί βγήκε και άγγελος και σωτήρας ολίγων, δε συναγωνιζόμαστε μεγάλα μεγέθη.

Σωτήρη-ρα μου, χρόνια πολλά! Αν και αντιπαθώ τις γιορτές, γενέθλια, επετείους, πανηγύρια (πλην ελαχίστων) ... κι όλα τα εφευρεθέντα που μας ταλαιπωρούν με τηλέφωνα, υποχρεώσεις, έξοδα, τυπικότητες... εσένα σε γιορτάζουμε σήμερα μεταξύ μας, λίγοι αγαπημένοι νοματαίοι, έτσι για να διασωθεί στη μνήμη η ιστορία. Για το παρ' ολίγον όνομα, δώρο η ακροστιχίδα, μη ξοδευόμαστε και για τη μη γιορτή.

Σάστισε η κυρά Σοφία

Ω, τι τραγωδία!

Τον Μιχάλη, βάφτισαν Σωτήρη

Ή του πρέπει η ονομασία;

Ράπισμα ή σωτηρία;

Ήταν χρησμός του μέλλοντος, κυρά Σοφία.

Σωτήρας ήταν να γενεί για ολίγους, της ψυχής η σωτηρία.

Τριήμερο στη Λευκάδα, στα τέλη Ιουλίου 2022

Βουλιάζει η Λευκάδα αυτή την εποχή

Μιλιούνια οι τουρίστες στην Ιονιοαδριατική

Ανατολικά και δυτικά πολλή πήχτρα και οχλοβοή 

Κι οι τουριστοεπιχειρηματίες ωσάν τ' αρπακτικά, 

με περισσή ξετσιπωσιά γεμίζουν το άπατο πουγκί.

Ποσά ιλιγγιώδη για κάθε διαμονή

κάθε μπουκιά λίρα χρυσή.

Ψάξιμο πιότερο κι από πολύ,

ειδάλλως δίχως πούπουλα θα μείνεις

θα νιώσεις μια ντροπή, που θύμα απάτης έπεσες,

όχι για την περιβολή.

Σιγά να μην πηγαίναμε αυτή την εποχή,

μα ο υιός εξ Αυστραλίας δεν είχε άλλη επιλογή.

Τόσο μακριά που βρίσκεται, σαν έρθει στο Ελλάντα, κάθε σινιάλο ορισμός,

για μίτινγκς και για πρόγκραμς, 

εμείς πάντα κατά πόδας, οικειοθελώς εντελώς.

Από τα τέσσερα τα νούμερα, του παιδεμού τους παίδας, τα δύο ευτυχήσαμε να δούμε

με τις ωραίες οικογένειες τους

στιγμές ωραίες ζήσαμε

-ας το γεμίζουν οι Λευκαδίτες το πουγκί- 

γιατί η αγάπη και οι χαρούμενες στιγμές δεν έχουνε τιμή.

Έχει κι ο Αυστραλός τον τρόπο του, με ντόλαρς Αυστραλίας

μέχρι βαρκάδα με  μηχανοκίνητο σκαρί ,

που μοναχοί και ως συνταξιούχοι με κιάλι αντικρύζαμε, γιατί πόσο ποσό δεν το γνωρίζαμε.

Σε Λευκάδα, Μεγανήσι κι άλλα νησάκια για σκαφάτους

οποία αναπάντεχη χλιδή!

Σε τιρκουάζ, γαλαζοπράσινα θαλασσινά νεράκια

τ' απολαύσαμε πολύ.

Με τον γαμπρό τον ορειβάτη σε καταρράκτη και βουνά,

έχει απ' όλα η Λευκάδα, 

κατά Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη είναι μαγικά.

Τα βραδάκια φαγητό, ποτάκι ή παγωτάκι με συζητήσεις

σε κάποιο ταβερνάκι, πεζουλάκι, μπαλκονάκι ή κηπάκι,

όλα καταγράφηκαν στη μνήμη και θα μας συντροφεύουν ες αεί

Τι να τα κάνεις τα λεφτά, αν δεν απολαμβάνεις

Ξοδέψαμε το κατιτί,  αλλά φχαριστηθήκαμε πολύ!

Με τα δυο παιδιά, γαμπρό, νύφη κι εγγονάκια, τα άλλα τέσσερα παιδιά μας λείπανε πολύ.

Είπαμε και γελάσαμε, 

όλοι με θετική ενέργεια λουστήκαμε,

με σαμπουάν δύο σε ένα δηλαδή, μικρά ανοίγματα ψυχής και κάποια θαλπωρή, 

το κάθε δευτερόλεπτο γλυκό, ανάμνηση ανεκρίζωτη.

Έτσι, ο αποχαιρετισμός είχε γεύση πικρή.

Μα σε άλλα μέρη θα ξαναβρεθούμε,

τα χέρια θα ξαναπεράσουμε στους ώμους ...

- το είπαμε κι από κοντά, ξέρει πόσο να δίνει η ζωή -

κι αν αφήνει κάποια λύπη η φυγή

γίνεται και η προσμονή για αντάμωμα πιότερο ποθητή

Εις το επανιδείν, τέκνα μας, τεκνά, 

- όλων των γονιών που έχουμε συμμετοχή, έστω φιλική-

δε διεκδικούμε τίτλους

κι αν πλεονάζουμε κατά τι, ιδέστε το με την οπτική πώς είστε τυχεροί.

Μόνο την ευτυχία σας επιθυμούμε!

Όλοι σύμφωνοι και στην ίδια πλεύσεως γραμμή. 

Επίσκεψη σε αγαπημένους συγγενείς και φίλους (Ιούλιος 2022)

Η νύφη όντας θα γεννηθεί, της πεθεράς θα μοιάσει. Έχουμε έναν ολόκληρο τόμο (όλα τα παιδιά της) με τα ποιήματα της πεθεράς και τώρα προς έκδοση, ηλεκτρονική αποθήκευση δηλαδή, και τα ποιήματα του μεγάλου της γιού. Κάθε φορά που ανταμώνουμε έχει κι ένα ποίημα για την περίσταση. Για όλα τα σημαντικά της οικογένειας του και των αγαπημένων του. Συγκινούμαστε, απολαμβάνουμε την παρέα μας, γελάμε, τι άλλο; Στο τελευταίο συναπάντημα μας επιφύλασσε δύο, ένα για καλωσόρισμα κι ένα για ξεπροβόδισμα. Ε, είπα κι εγώ να τους ευχαριστήσω ομοίως και να επιβεβαιώσω και το ρηθέν περί νύφης και πεθεράς. Κάτι πρόχειρο, σ' ένα τεταρτάκι γραμμένο, που όμως έτυχε καλής αποδοχής. Διασκεδάζουμε απλώς, με όμορφο τρόπο θαρρώ και για την επόμενη μας συνάντηση δεσμευτήκαμε για "ποιητικά δρώμενα" τρεις της ωραίας παρέας.

Αγαπημένοι μας συγγενείς και φίλοι 

Η αγάπη είναι ωραία

μα για τους ξένιους, έχει κούραση μοιραία.

Πότε εμείς σε σας και πότε εσείς σε σας και πάλι,

μα είναι ωραία στο περιγιάλι. 

Έφη μας, προϊσταμένη, οικοδέσποινα ευλογημένη.

Να είσαι!

Μα το σόι είν' μεγάλο,

δε σ' αφήνουν οι συγγενείς να είσαι σ ' όλα συνεπής. 

Γιάννη μας, αδέλφι μας, τα αδέλφια σκίζουν τα  βουνά,  εμείς κάτι χιλιόμετρα μοναχά.

Ραψωδέ και ποιητή, έγραψες ρίμα καλή 

για το καλωσόρισμα,  μα και για το βραδοαπόγευμα.

Σ' άλλο σπίτι, διπλανό εξοχικό, ανοιχτό, μα και τόσο ζεστό, 

Φλώρα μου, Φλωράκι μου, φίλη μου πληθωρική, μα και κάποιους τόνους χρυσή. 

Η ζωή πίσω να σας δίνει,

με τον Γιώργο σου υγεία, αγάπη και γαλήνη. 

Αχιλλέα μας, μες την καρδιά μας.

Σύντομα με το πτυχίο, μα και με σύντροφο λαχείο. 

Λίλη μας και ελαφίνα, Αλέκο και Παυλάκη,

έτσι όπως σας βλέπαμε στο χθεσινό το πάρτι 

πολύ σας μακαρίσαμε και την εικόνα σας

ως εικόνα ευτυχίας στην καρδιά κρατήσαμε.

Χρήστο, Αθηνά,  Γιαννάκη,

το αυτό και δι' υμάς. 

Υγεία και μακροζωία στα σπίτια σας, μα και σε μας!

Ας κρατήσουν οι χοροί,  πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε.

Ξέρετε εσείς,  πότε εμείς σε σας και πότε εσείς  σε σας.

Κι επειδή η αγάπη μου κι η Μάρω μου  μιλάνε συνεχώς,  

κάπου εδώ τελεία βάζω 

και για το μέλλον άλλα τάζω. 

Αγαπημένοι μας, σαν τον Όλυμπο κοντά  σας

η αξία  η δικιά  σας.

Ποιηματάκι αφιερωμένο στη Βασιλομήτορα, μαμά μου (8/7/2022)

Οι φωτογραφίες από το γάμο του ανηψιού στις 8/7/2018. Μετά από τέσσερα χρόνια κι άλλα τόσα πεσίματα της μαμάς, οι συνθήκες της υγείας της άλλαξαν. Τότε με αφορμή τις φωτογραφίες με τις κόρες της έγραψα ένα μικρό και ασήμαντο, πλην εύστοχο κατά την κρίση μου στιχοπλόκημα:

Μάνα με τον κανένα γιο

και με τις τρεις σου κόρες

"Καμαρώνω" λες.

Είδες παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα

λύπες, αλλά και πολλές χαρές

Σωστά, το λες.

Σήμερα που οι συνθήκες άλλαξαν, με σκωπτική διάθεση, το παρακάτω:

Μάνα με τον κανένα γιο

και με τις τρεις σου κόρες,

"καμαρώνω" λες.

Και λίγα λες.

Παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα

λύπες,

αλλά χωρίς να το γνωρίζεις

-μια ζωή κλαψιάρα-

υπέρτερες οι χαρές.

Κόρη των κοριτσιών σου,

για όλα μπροστά αυτές.

Αισίως ενενήκοντα και δύο

κι ως φαίνεται εκατόν δύο

τι άλλο να θες;

Φροντίδα υγείας η Κικούκω

φροντίζουν επίσης η Φωφώ

και η Τιτούκω.

Ζεστασιά και θαλπωρή,

ίσως ολίγον τι λειψή.

Είν' κανόνας για τους γέρους

κάποτε μένουν χωρίς εταίρους.

Δύσκολα τα γηρατειά, εσύ πάλι καλά,

μια και τάχεις τετρακόσια,

κι αν ροδάνι δεν πάει πια η γλώσσα,

είναι τόσα τα ευχαριστώ,

που ξεχρεώνουν κάθε χρεωστικό.

Για τη συντροφιά γυναίκα,

έχουν οι κόρες υποχρεώσεις κι οφειλές,

που ατελείωτες είναι λες.

"Έτσι είναι η ζωή" θα πεις,

μα εγώ διαφωνώ

και σε αεροπλάνο πάλι θα ανεβώ.

Γκουρμέ και φρέσκα κάθε μέρα,

συναγωνισμός εις την μαγειρική,

τηλέφωνα, συνεννοήσεις,

ποιο πιάτο άραγε θα προτιμήσεις;

Καθαριότητα καλή,

πάντα ήσουν καθαρή, μα και μοσχοβολιστή.

Όλες, γυναίκα, θυγατέρες,

εκτελούμε χρέη του μεσιέ πιπί,

κι αν και δε ζεις στις Βερσαλλίες, 

έχεις γύρω σου κυρίες.

"Ξεντροπιάστηκα" μας λες,

μα τα ούρα δεν έχουν χρονικές αναστολές.

Μασαζάκια, μαξιλάρια, αλοιφούλες,

παμπεράκια, μωρομαντιλάκια, ρόλεϊ κι αρωματάκια,

οξυγόνο και μπατσάκια στα πλευράκια ...

Βασιλομήτορα σ' αποκαλώ

Κι από την Ελισάβετ μπέτερ έχω να πω.

Φορτηγά τα φάρμακα κι οι βιταμινούλες

Τριαξονικά με τονοτίλ, A, B, C και D ...

Τη ζήλεια προκαλείς

κι άλλοι θέλουν όπως εσύ,

μα χωρίς τίτλους, κορώνα και χαρτιά

πώς να έχουν τέτοια θεραπειά; 

Κατουρημένα κι άπλυτα οι κόρες, 

που όλα σου τα ξεχρέωσαν και κατιτίς με τόκο σου έδωσαν.

Ξενύχτια ατελείωτα σε κατ' οίκον νοσηλεία και νοσοκομεία

να μετράνε ανάσες και σφυγμούς,

να κλαίνε και να χαίρονται  μαζί με τους γαμπρούς

που κοντεύουν να σε φτάσουν,

όλοι και όλες προς τα γηρατειά,

άραγε θα έχουμε τέτοια τυχερά;

"Καμαρώνω" λες

Μα πώς να μην το λες,

μικρή μας κόρη και βασιλομήτορα συγχρόνως;

Και λίγα λες.

Άραξε (εμπνευσμένο από τη Φολέγανδρο και το όνομα του μαγαζιού στη χώρα)

Άραξε, όταν μπορείς
Σου χρειάζεται
Αν τα καταφέρεις

Κρέμασε και μερικές σκελίδες σκόρδα.
Σ' ένα κόσμο που διαρκώς επιταχύνει
Τα "φρένα" δε λειτουργούν

Ματίνα Γκούτζιου

Η φωτογραφία από τη Φολέγανδρο, όπου παρεμπιπτόντως συναντήσαμε κάποια νέα ζευγάρια, Έλληνες και ξένους, που εγκατέλειψαν τις πόλεις και άραξαν στο νησί.

Γιορτή - μνημόσυνο στον πατέρα

Καιρό έχω να γράψω οτιδήποτε στο blog μου. Δεν μ' ευχαριστεί πια τόσο. Φάσεις.  Σήμερα, ας είναι καλά η μάνα μου,  θυμηθήκαμε πολλά για τον πατέρα μου που σαν σήμερα γιόρταζε. Θύμιο τον λέγανε, πάνε 35 χρόνια που πέθανε και για μας ήταν υπέροχος, σημαντικός, σπουδαίος. 

"Τέτοια μέρα ξυπνούσε πρωί και δούλευε ως το μεσημέρι. Το μεσημέρι τρώγαμε όλοι μαζί, με τις οικογένειες των αδελφών του, τις γιαγιάδες, πολλοί νοματαίοι. Θυμάσαι, παιδί μου;"

Θυμάμαι, μαμά. Συνέχισε.

"Περνούσαμε ωραία, τραγουδούσαν τα αδέλφια, τα παιδιά όλα σαν αδέλφια μεγαλώσατε ...Θυμάσαι;"

Θυμάμαι.

" Ύστερα ήθελε λίγο να ξαπλώσει. Όσο τον αφήνατε. Τα παιδιά της θείας, όταν ήταν μικρά ανέβαιναν πάνω του, στην κοιλιά του κι εκείνος τους έλεγε ιστορίες. Και μετά, θείο, πες κι άλλα. Κι έβρισκε κι έλεγε. Μ' ανοιχτό το στόμα τον ακούγατε τα μικρά. Φύγετε, μπρε, από πάνω του, θα τον σκάσετε τον άνθρωπο, έλεγε η γιαγιά, η μάνα του. Τα θυμάσαι αυτά;"

Τα θυμάμαι. Και μετά;

"Μετά, το απόγευμα ήθελε ν' αλλάξει. Έβαζε τα καλά του και περιμέναμε τους επισκέπτες. Τότε δεν ειδοποιούσαν, έρχονταν χωρίς πρόσκληση και κάθονταν μέχρι αργά. Και τραγουδούσαν και έψελναν... και σεις αργά πια καθόσασταν στην κουζίνα και λέγατε πότε θα φύγουν; Νυστάζατε. Έτσι, περνούσε τη μέρα της γιορτής του. Θυμάσαι;"

Θυμάμαι. 

Πολλά θυμηθήκαμε.

"Του μοιάζω, μαμά;"

"Στο χαρακτήρα του μοιάζεις, στην εμφάνιση είστε μιλέζκες κι εσύ κι οι αδελφές σου."

Τέτοια χαρά που σου μοιάζω και τόση συγκίνηση σήμερα, μπαμπά μου!