Η παρερμηνεία της φράσης «Αμαρτίες Γονέων…. Παιδεύουσι Τέκνα» της Μαρίας Αθανασιάδου

Γράφει η Ψυχολόγος Μαρία Αθανασιάδου

Πόσο λάθος έχουμε κατά κοινή ομολογία μεταφράσει τη συγκεκριμένη ρήση ; Οι παλαιότεροι χρησιμοποιούσαν την παραπάνω φράση, για να αποδώσουν την «Κληρονομικότητα στα Λάθη και στις Αστοχίες των Γονέων»…. κάτι που τονίζει το Μοιραίο και το «Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» στη ζωή. Η αλήθεια όμως είναι ότι έχει γίνει μία παρερμηνεία στο ρήμα «παιδεύουσι», γιατί η πραγματική του απόδοση είναι «εκπαιδεύω» και όχι «παιδεύω»!

Happily Ever After , by Bezalel Academy 3D animated short film

Δυο άνθρωποι που ξεκινούν τη ζωή τους ερωτευμένοι και στο τέλος αποξενώνονται, σχεδόν αντιπαθούν ο ένας τον άλλον. Οι έγνοιες τους, οι δουλειές, τα παιδιά, τους κάνουν αγνώριστους. Στο τέλος δεν μένει τίποτα να τους ενώνει. Το video με κάποια υπερβολή σχολιάζει την καταλυτική καθημερινότητα ενός ζευγαριού που δεν καταφέρνει να διατηρήσει την αγάπη, την εκτίμηση και τον σεβασμό του ενός προς τον άλλον. 

ΔΑΣΥΝΟΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Όταν ήμουν μαθήτρια, για να μαθαίνουμε πιο εύκολα τις δασυνόμενες λέξεις, μας τις έδιναν με τη μορφή μικρών ποιητικών κειμένων, ένα ποιηματάκι για το κάθε φωνήεν. Η ομοιοκαταληξία, ο ρυθμός και οι πολλές φορές που επαναλαμβάναμε αυτά τα ποιηματάκια, βοήθησαν να τα θυμάμαι μέχρι σήμερα. Μέχρι τώρα τα ποιηματάκια αυτά, τα έγραφα στον πίνακα για να τα μαθαίνουν κι οι μαθητές μου. Στο διαδίκτυο βρήκα πιο εμλουτισμένες μορφές (τα ποιημάτάκια που θυμόμουν εγώ, ήταν πιο σύντομα), τις οποίες και παραθέτω:

"Λευκή γυναίκα εθεάθη με Έλληνα", ρατσιστικά στερεότυπα για τους Έλληνες μετανάστες

ΠΗΓΗ: http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/metanastes

Έρευνα για το πως φέρονταν οι ντόπιοι στην Αμερική στους πρώτους Έλληνες μετανάστες.

Διάχυτη στη συντηρητική κοινωνία των ΗΠΑ ήταν η άποψη ότι οι Έλληνες είναι ανάξιοι των προγόνων τους. Φτωχοί συγγενείς της δοξασμένης κληρονομιάς. Ανατολίτες, όχι ευρωπαίοι, άξεστοι και αδύναμοι να σηκώσουν το βάρος του κλέους του αρχαίου πολιτισμού.

Αν πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ’ την αρχή θα δούμε ότι οι άνθρωποι που πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς άφηναν πίσω μια πατρίδα που η γη της είχε «ζήσει» την εξευτελιστική ήττα από τους Τούρκους (1897), τον Εθνικό Διχασμό, τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την αποτυχία της εκστρατείας κατάληψης της Άγκυρας (με συνέπεια τη Μικρασιατική Καταστροφή) και δύο Χρεοκοπίες (1893 & 1932).

Την πείνα της περιόδου και την ανάγκη για εργασία εκμεταλλεύτηκαν οι «ευαγγελιστές» της Γης της Επαγγελίας. Άνθρωποι περιέγραφαν με λαμπρούς και γεμάτους μέλι χαρακτηρισμούς τη ζωή στις ΗΠΑ και τον Καναδά (όπως οι δουλέμποροι δείχνουν βίντεο με πισίνες στους «δικούς μας» μετανάστες). «Στο ψωμί τους βάζουν βούτυρο!» έλεγαν στο ξυπόλητο 15χρονο και η οικογένεια αποχωρίζονταν τους άντρες της. Τα ναύλα είτε τα πλήρωναν κανονικά, είτε τα χρωστούσαν στον μεταφορέα με υποθήκη περιουσία τους (σπίτια ή κτήματα). Αν δεν είχαν περιουσία, τότε υπέγραφαν «σύμβαση εκμετάλλευσης» γινόμενοι πια δούλοι υπό ενοικίαση ή πώληση.

Οι 'Ελληνες σύμφωνα με την Britannica

Είμαι βέβαιος, λέει ο αρθρογράφος (κ.Ανδρέας Δρυμιώτης), ότι και εσείς θα συμφωνήσετε με τα περισσότερα σημεία της παραπάνω περιγραφής του χαρακτήρα των Ελλήνων. Ξέρετε όμως ποιο είναι το τραγικό στην ιστορία αυτή; Το παραπάνω λήμμα προέρχεται από την έκδοση της Encyclopedia Britannica του έτους 1910 -1911, δηλαδή πριν από 100 χρόνια και πλέον! Οταν διάβασα το σημείωμα νόμιζα ότι ήταν παραποιημένο και σαν άπιστος Θωμάς, μπήκα στο site της Britannica (ιδού, τι μας προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία) και πιστοποίησα ότι ήταν όντως αυτούσια μετάφραση από τις σελίδες 430 – 431, του 12ου τόμου. Πέρασαν 100 χρόνια και παρά το ευρωπαϊκό λουστράρισμα που αποκτήσαμε, στην ουσία έχουμε παραμείνει οι ίδιοι.

"Το σόι μου", ως πότε!

Τη γελοιογραφία τη βρήκα σ' ένα από τα ιστολόγια που ανακάλυψα τελευταία: http://klafsigelos.wordpress.com/. Μου άρεσαν πολύ τόσο το ιστολόγιο όσο και η γελοιογραφία. Τη γελοιογραφία, την αναρτώ κι εγώ χωρίς περαιτέρω σχόλια, γιατί μιλάει από μόνη της. Ελπίζω μόνον να προβληματίσει. Για το ιστολόγιο του κ. Κωστή Γκορτζή έχω να πω ότι κάποιες από τις διηγήσεις του με μάγεψαν και με συγκίνησαν. Ο λόγος του είναι αβίαστος και εύστοχος, ο αγκυροβολημένος πλέον θαλασσινός έχει το χάρισμα να σε κερδίζει. 

Ο ΨΥΛΛΟΣ (Δημήτρης Σπύρου)

Ένας δωδεκάχρονος μαθητής που ζει σε κάποιο ορεινό χωριό της Ολυμπίας συντάσσει και διανέμει μια χειρόγραφη εφημερίδα με τίτλο «Ο Ψύλλος». Η τακτική ταχυδρόμηση της εφημερίδας του σε διάφορα μέρη και τα γράμματα που λαμβάνει ως απάντηση, είναι ο μόνος τρόπος να ταξιδεύει, να ξεφεύγει νοερά από τα στενά όρια του χωριού. Για τους γονείς του, ανθρώπους του μεροκάματου, είναι μια ασχολία χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα, ενώ για τους συγχωριανούς του, μια γραφικότητα προς χλευασμό. Για τον ίδιο τον ήρωα ο "Ψύλλος" είναι ένα όνειρο, τα ταξίδια που θέλει να κάνει, είναι το σπάσιμο των συνόρων του μικρού χωριού του, είναι τα φτερά που τον βοηθούν να πετάξει μακριά...Μέχρι που καταφθάνει από την Αθήνα μια δημοσιογράφος, για να πάρει συνέντευξη από το νεαρό «εκδότη». Το απροσδόκητο ενδιαφέρον της πρωτεύουσας θα μεταστρέψει την πεποίθηση όλων για την αξία της φυλλάδας, όμως ο μαθητής θα παραμείνει πιστός στους στόχους και τις επιθυμίες του. Ο Δ. Σπύρου διεισδύει στην πραγματικότητα και τα προβλήματα της ελληνικής επαρχίας στα τέλη της δεκαετίας του ’60.

Έκρηξη στα μεταπτυχιακά

Η έρευνα και τα στατιστικά στοιχεία είναι παλαιότερα (2010), άρα οι τάσεις για μεταπτυχιακά και τίτλους είναι αυξητικές, καθώς η εργασιακή ανασφάλεια ή η προσπάθεια για επαγγελματική αποκατάσταση οδηγεί όχι μόνον τους νέους, αλλά και ανθρώπους που είναι κοντά στη σύνταξη να συλλέγουν τίτλους και τυπικά προσόντα, γιατί πραγματικά δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Κανείς πλέον δεν νιώθει εργασιακά ασφαλής, κανείς δεν μπορεί να προγραμματίσει τη ζωή του, ενώ ο φόβος της απόλυσης είναι μια μόνιμη απειλή. Έτσι το χέρι μπαίνει βαθιά στην τσέπη, προκειμένου να πληρωθούν μεταπτυχιακά και άλλοι τίτλοι από σεμινάρια, ξένες γλώσσες κλπ, όχι όμως από αγάπη για τη γνώση, αλλά από ανάγκη για επιβίωση. Συγχρόνως η βιομηχανία των μεταπτυχιακών και άλλων τίτλων βλέποντας τη ζήτηση, αυξάνει συνεχώς τις τιμές. 

Πρόσφατα ο πατέρας μιας νεαρής κοπέλας μου έλεγε ότι η κόρη του, πτυχιούχος φιλοσοφικής του ΑΠΘ, που παρέμενε άνεργη για αρκετό διάστημα, έκανε αίτηση προκειμένου να προσληφθεί σε super market, στα τυριά. Μάλιστα εκτός από το πτυχίο της ζητούσαν να καταθέσει και τίτλους ξένων γλωσσών και ότι ανάλογα προσόντα διέθεταν οι περισσότεροι που έκαναν αίτηση πρόσληψης γι' αυτή την προνομιούχο θέση των 300 €. Τελικά χρειάστηκε και πολιτικό μέσο για να προσληφθεί. Αν αυτό δεν είναι η απόλυτη κατάντια του κράτους και της κοινωνίας που δημιουργήσαμε οι νεοέλληνες, τότε τι; Όταν εγώ τέλειωσα τη σχολή μου, τουλάχιστον ήξερα ότι θα δουλέψω και ότι το πτυχίο μου είχε κάποιο αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε αυτό και πραγματικά δεν ξέρω αν κάνω καλά που μιλάω στα παιδιά μου για μόρφωση, ιδανικά, αξίες και ηθική, όταν στη σύγχρονη πραγματικότητα επιβιώνουν και εξελίσσονται οι αμοραλιστές, οι ανίκανοι, οι φελλοί και τα κτήνη. Μπορώ να φέρω πολλά παραδείγματα που να τεκμηριώνουν το συλλογισμό αυτό, αλλά άλλο είναι το θέμα μας, το κυνήγι της συλλογής τίτλων. Εξάλλου αν δει κανείς τα πρόσωπα της "νέας" κυβέρνησης, θα βρει πολλούς αυτού του είδους.

Το μαρτύριο του δημόσιου υπάλληλου!

Ημέρα ανασχηματισμού (9/6/2014)
Να θες να "κράξεις" και να μην μπορείς!

'Ολο σοβαρά δεν πάει, ας γελάσουμε και λίγο!

Στο http://www.iefimerida.gr/ είδα σήμερα ένα αστείο βιντεάκι, τουλάχιστον για τον τρόπο που ερμηνεύουν το ρόλο του σκύλου οι νεαροί. Το video μπορείτε να το δείτε εδώ: Αν οι άνθρωποι ήταν σκύλοι, η ζωή θα ήταν κάπως έτσι

Έλληνες μετανάστες στην Αμερική το 1898 και σύγχρονοι μετανάστες

"Επτά νομά σ' ένα δωμά", φτώχεια, δυστυχία και αγώνας για επιβίωση μακριά από την πατρίδα και τους αγαπημένους ανθρώπους. Η "ψωροκώσταινα" έδιωχνε τα παιδιά της για πολλές δεκαετίες πριν τη μεταπολίτευση, τα διώχνει και σήμερα, καθώς το πολιτικό σύστημα παραμένει το ίδιο σαθρό και άρρωστο. Όμως πέρα απ' αυτό, καλό είναι να δούμε και να συναισθανθούμε πόσο πολύ μοιάζουν αυτές οι εικόνες, με τις εικόνες και την πραγματικότητα κάποιων άλλων κατατρεγμένων αυτού του πλανήτη, που κυνηγημένοι κι αυτοί από τη φτώχεια, τα τυραννικά καθεστώτα και το θρησκευτικό δογματισμό και καταπίεση αναζητούν καλύτερη τύχη στη ζωή. Το ταξίδι τους προς την ελευθερία και οι ελπίδες τους γρήγορα διαψεύδονται, καθώς εκατοντάδες "χάνονται" στα ταξίδια, θύματα των δουλεμπόρων ή και των αρχών που έχουν εντολές να του απωθούν με κάθε μέσο. Στη συνέχεια έχουν να αντιμετωπίσουν το απάνθρωπο πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης και το ρατσισμό.

In The Fall (Steve Cutts)

Αν η ζωή σου έχει γίνει ανιαρή και η καθημερινότητα επαναλαμβάνεται μονότονα, κάνε κάτι. Εργασία, δουλειές και έγνοιες στο σπίτι, κοινωνικές υποχρεώσεις, αντικοινωνικά μέτρα, φόροι, ειδησεογραφία κλπ είναι ένα κοκτέιλ ισοπεδωτικό. Μικρές αποδράσεις, λίγη άθληση, έκφραση θετικών συναισθημάτων προς τους ανθρώπους που αγαπάμε, καθόλου τηλεόραση, λιγότερες ώρες στον υπολογιστή είναι μια καλή συνταγή για ευχάριστες στιγμές (τα λέω για να τ'ακούω πρώτη εγώ).

Το καυστικό video προέρχεται από το κανάλι του χρήστη:Steve Cutts

Ποδηλατάδα με γυμνά και ημίγυμνα μηνύματα

Η γυμνή ποδηλατοδρομία πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 6/6/2014 για 7η συνεχή χρονιά.

Οι λόγοι και το μήνυμα μιας γυμνής διαδήλωσης: 

α.Ότι εγώ δεν έχω να κρύψω τίποτα, παρουσιάζομαι δημόσια γυμνός, όπως γυμνή πρέπει να είναι και η αλήθεια.

β.Ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα τραβήξω την προσοχή σας και θα ευαισθητοποιήσω την κοινή γνώμη για τα ζητήματα που διαδηλώνω.

γ.Ότι πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος τον πουριτανισμό και τη σεμνοτυφία, το γυμνό είναι η φύση μας και δεν πρέπει να προκαλεί.

δ.Ότι όλους εσάς που κυβερνάτε ή εκφράζετε το σύστημα σας έχω γραμμένους στα απόκρυφα σημεία μου.

ε. Ότι είναι μια ακτιβιστική δράση.

Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι μερικά από τα επιχειρήματα ενός γυμνού διαδηλωτή. Μάλιστα σερφάροντας στο διαδίκτυο διαπίστωσα ότι οι γυμνές διαδηλώσεις, δεν είναι σπάνιες, αλλά οπωσδήποτε όχι πολυπληθείς

Καθρέφτης σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω.

Πολλά άρθρα, αναλύσεις, απόψεις, video, spot, ταινίες μικρού μήκους κλπ αναφέρονται στο θέμα της σχολικής βίας ή bullying όπως επικράτησε να λέγεται. Υπάρχει, λοιπόν, άφθονο υλικό για να ενημερωθεί κανείς, αλλά και για να ενημερώσει. Θα προσθέσω κι εγώ μερικές παρατηρήσεις μου, όχι ως ειδικός, αλλά ως εκπαιδευτικός που παρατηρώ, επεμβαίνω,και συμβουλεύω τους μαθητές μου, όταν πέφτουν στην αντίληψη μου τέτοιου είδους περιστατικά ή αποφασίζω συλλογικά με τους υπόλοιπους συναδέλφους για μέτρα και δράσεις ενημέρωσης ή για ποινές και τιμωρία των δραστών.

Το σκυλάκι το κανίς, το ακούν κι οι μαθητές.

Με αφορμή ένα πολύ ωραίο άρθρο του Ηρακλή Οικονόμου με θέμα:"Ο cult Μεσαίωνας του ελληνικού τραγουδιού", το οποίο και σας προτείνω να διαβάσετε, καταθέτω και τη δική μου εμπειρία και άποψη ως εκπαιδευτικού για τη μουσική που χαρακτηρίζεται ελληνική και την οποία ακούει μεγάλο μέρος των μαθητών μας.

Keep calm, αλλά μην ψήνεσαι.

Καινούρια μόδα ο λογότυπος KEEP CALM που τον βρίσκεις σε μπλουζάκια, τσάντες, κούπες καφέ, μπρελόκ, σουπλά, θήκες κινητών κι ό,τι άλλο η φαντασία και η επιχειρηματικότητα των κατασκευαστών δημιουργεί. Το ίδιο ευφάνταστα, έξυπνα, αστεία, δροσερά, ακόμα και με πολιτικό, κοινωνικό ή περιβαλλοντικό περιεχόμενο τα μηνύματα. Εκείνο το στέμμα όμως που καπελώνει το μήνυμα δημιουργεί μια αντίφαση με το περιεχόμενο των προοδευτικών, ανατρεπτικών, αντισυστημικών ή έστω και αστείων μηνυμάτων.

Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι!

Τον έκτο μήνα τον καλό (Παντελής Θαλασσινός) 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ