Δε φτάσαμε στις κορυφές του - η ψηλότερη φτάνει τα 4.167 μ. - φτάσαμε σε υψόμετρο 2.500 μέτρων περίπου, πήραμε όμως μια γεύση από τη δροσιά του, Μάρτιος μήνας ακόμα, και κρύο το έλεγες, είδαμε τα χιόνια του στις ολόγυρα κορφές του δρόμου που διανύσαμε, αγναντέψαμε πηλόχτιστα βερβέρικα χωριά ή πιο σύγχρονα πάνω στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο μας, κάναμε στάσεις σε καφέ και εστιατόρια για ταξιδιώτες, είδαμε φτωχούς λιανέμπορους να πουλάνε πετρώματα με απολιθώματα, πέτρινα μικρά γλυπτά κι ασημικά σε ξέφωτα με πανοραμική θέα, εκεί που κι εμείς οι φωταγραφιόπληκτοι επισκέπτες σταματούσαμε για να απαθανατίσουμε στιγμές, αυτές που συντροφεύουν τη μνήμη μας στην καθημερινότητά μας. Είναι επιβλητικός ο Άτλαντας με τον όγκο του, γοητευτικός και δυνατός, νιώθεις τη βαρύτητα του γίγαντα και της ιστορίας του, όσο κι αν στο διάβα των αιώνων ο πολιτισμός που έφτασε σε πολλά σημεία του, κυρίως με τις ορδές ημών των τουριστών, ελάφρυνε την αγριότητα και τους κόπους του να κουβαλά τη γη. Τον φαντάζομαι να υπάρχει σα μορφή κάπου στις απάτητες κορφές ή σπηλιές, να μην κουβαλά πια στους ώμους του το βάρος όλου του κόσμου - αυτό το κάνουμε εμείς τα υποζύγια της κάθε εξουσίας - να ακούει τους ήχους του ωκεανού, τους αέρηδες σαν μουσική με όλους τους ήχους του πενταγράμμου καθώς διαβαίνουν και εισχωρούν σε κάθε επίγειο σχηματισμό, με θέα το γαλάζιο, το κόκκινο, το έντονο μπλε των βερβέρων, το εκτυφλωτικό ωχροκίτρινο του ήλιου, το άσπιλο κάτασπρο του χιονιού .... Άτλαντα, τώρα που το βάρος του κόσμου το κρατάμε εμείς, ο φραπές σου λείπει ή καλύτερα εκείνη η μέντα, αναμεμειγμένη με ένα αλκοολούχο ποτάκι που είδα να πίνει ο μαροκινός οδηγός του βαν μας σε μια στάση μας και πολύ το ζήλεψα, αλλά δεν κατάφερα τελικά να το γευτώ. Ίσως στην Τυνησία ή την Αλγερία, φτάνει ως εκεί η άπλα σου. Όταν θα χειμωνιάζει, με τους ασήμαντους που μας κυβερνούν, ίσως εμείς να έρθουμε σε σας, στην Αφρική, για να ζεσταθούμε, να τη βγάλουμε και φθηνότερα ή μήπως θα μας φερθείτε με την ίδια σκληρότητα που σας φερόμαστε, όταν φτάνετε εις τας Ευρώπας;
.jpg)
