Περιήγηση στις Δυτικές και Νότιες Κυκλάδες (Κέα, Κύθνος, Σέριφος, Σίφνος, Μήλος, Φολέγανδρος, Σίκινος, Ίος, Σαντορίνη) Β΄μέρος: Κέα (23-24/6/2019)

Αναχώρηση από το Λαύριο νωρίς το απογευματάκι και απόπλους για την Κέα ή Τζια ή Υδρούσα. 

Ανάμεσα στο Λαύριο και την Κέα, η Μακρόνησος (λόγω του σχήματος) που ανασύρει μνήμες ακόμα και σε μας τους καλοζωισμένους. Ορμητήριο πειρατών, χοτ σποτ τούρκων αιχμαλώτων στους Βαλκανικούς πολέμους, λοιμοκαθαρτήριο για τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και στρατόπεδο "εθνικής αναμόρφωσης" για χιλιάδες κουμμουνιστές. Στην αρχαιότητα ονομαζόταν και νήσος Ελένη, αφού η ωραία της μυθολογίας μας πάτησε κι εκεί το εύσφυρο ποδαράκι της είτε με τον εραστή της τον Πάρη στο πήγαινε είτε με τον κερατά σύζυγο στο έλα.

Μετά από μια ωρίτσα περίπου φτάσαμε στο λιμάνι της Κέας, την Κορησσία,. και η ομορφιά των νησιών μας άρχισε να αποκτά μορφή κι αρώματα. Ένα βραδάκι θα μέναμε στο νησί, οπότε όσο πιο γρήγορα γινόταν, ενοικίαση αυτοκινήτου, έκδοση εισιτηρίων για τον επόμενο προορισμό, στο ξενοδοχείο για μια πρώτη τακτοποίηση, σούπερ μάρκετ για νερά και κάποια πρώτα εφόδια και η περιήγηση στο νησί ξεκίνησε.

Πρώτος σταθμός η Ιουλίδα, η ορεινή πρωτεύουσα του νησιού σε απόσταση 5,5 χιλιομέτων από το λιμάνι, πάνω στα ερείπια της αρχαίας Ιουλίδας και μεσαιωνικού κάστρου. Και τούτος ο ανήφορος κατήφορο θα φέρει σκέφτεσαι ανηφορίζοντας κι ανηφορίζοντας στην αμφιθεατρικά χτισμένη πόλη, αλλά σύντομα το ξεχνάς, απολαμβάνεις και φωτογραφίζεις το κυκλαδίτικο χωριό με τα κεραμοσκεπή διώροφα κτίρια, τους λιθόστρωτους δρόμους, τις μικρές πλατείες, τα ιστορικά κτίρια, τα τουριστικά καταστήματα (όχι πολλά) που δίνουν χρώμα στα δρομάκια. Η Ιουλίδα αποτελείται από τέσσερις συνοικισμούς, οι οποίοι στο παρελθόν σχετίζονταν με την κοινωνική θέση των κατοίκων. Οι πλουσιότεροι κάτοικοι, γαιοκτήμονες και έμποροι, έμεναν στο χαμηλότερο σημείο, το κάστρο, εκεί όπου μπορεί κανείς να δει μεγαλύτερα αστικά σπίτια και αρχοντικά. 

Εντυπωσιακά και αξιοπρόσεκτα είναι τα κτίρια του Αρχαιολογικού Μουσείου, του παλιού και του νέου Δημαρχείου. Το παλιό Δημαρχείο είναι έργο του αρχιτέκτονα Τσίλερ, του 1902. Στην πρόσοψη υπάρχουν πήλινα αγάλματα του Απόλλωνα και του Ερμή. 

Το Νέο Δημαρχείο κατασκευάστηκε το έτος 1909 με βάση τις σύγχρονες αρχιτεκτονικές προτάσεις του Ερνέστου Τσίλερ. Χρησιμοποιήθηκε ως σχολικό κτίριο έως το 2002. Ανακαινίστηκε το 2010 και πλέον στεγάζει το Δημαρχείο και τις υπηρεσίες της Περιφερειακής Ενότητας Κέας-Κύθνου.

Υπάρχει και ανοιχτή σε όλους δανειστική βιβλιοθήκη. Παίρνεις ό,τι ορέγεσαι να διαβάσεις από τα υπάρχοντα βιβλία και καλή τη πίστει το επιστρέφεις. Καλό κι αυτό και εύγε.

Σιγά σιγά άρχισε να σουρουπώνει. Πιο γεμάτη δεν θα μπορούσε να είναι η πρώτη μέρα. Από την Κόζιανη στη Σαλονίκη κι από κει Αθήνα, Λαύριο, Σούνιο, Κέα και περιπατητικές βόλτες στην πρωτεύουσα της Κέας, την Ιουλίδα. Ξεπατωθήκαμε σωματικώς, αλλά ανέστημεν και ανωρθώθημεν ψυχολογικώς. Ας πούμε ισορροπία. που για να ευθυγραμμιστεί στο ζύγι, χρειαζόταν και λίγο φαγάκι, άντε και μια δροσερή μπυρίτσα. Τα ποδαράκια μας πονούσαν, έπρεπε επειγόντως να καθίσουμε κάπου.

Κέα (β΄ημέρα, 24/6/2019)

Πρωινό ξύπνημα και φαγητό, στο τιμόνι ο οδηγός, με το χάρτη η συνοδηγός και ξεκινήσαμε. Μπορούσαμε να κρατήσουμε το δωμάτιο ως τη 1.00 το μεσημέρι. Ευχαριστήσαμε και φύγαμε, θέλαμε να προλάβουμε να κάνουμε και το πρώτο μπανάκι για φέτος και μετά να πλυθούμε στο ξενοδοχείο ... φύγαμε, φύγαμε. Όπου υπάρχει άσφαλτος θα γυρίσουμε, για τα υπόλοιπα δεν γνωρίζουμε ακόμα. Βλέποντας και κάνοντας.

Όπως στην αρχαία Ρώμη έτσι και στην Κέα όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ιουλίδα. Από εκεί πας παντού, βόρεια, νότια, ανατολικά, δυτικά. Εμείς κατευθυνθήκαμε προς τα νοτιοδυτικά κι απ΄τα παράθυρα του αυτοκινήτου θαυμάζαμε τα αιγαιοπελαγίτικα τοπία. Βουνό, πέλαγος, αεράκι, τζιτζίκια, θυμάρια, και πολλές βελανιδιές που ευδοκιμούν στο νησί και το κάνουν πιο πράσινο από άλλα Κυκλαδονήσια.. Ζωοδόχος  Πηγή, Αγία Μαρίνα, Ποίσσες, Κούνδουρος, παραλίες, παραλίες , Καμπί. 

Στην Αγία Μαρίνα και ο ομώνυμος υστεροελλαδικός πύργος του 4ου αι. π.Χ., τετράγωνος και πενταώροφος που διατηρούνταν σε καλή κατάσταση μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα μ.Χ. Από κει και πέρα αρχίζει η ιστορία των καταρρεύσεων μικρών ή μεγάλων τμημάτων του πύργου και η αδιαφορία για τη συντήρηση του μνημείου (έχει πολύ γέλιο, πικρό, να διαβάζεις τις σχετικές πληροφορίες). Μόλις το 2010 αποφασίζουν να δράσουν (ας πούμε) και σήμερα μετά από πολλές δωρεές και ένταξη του έργου “Αρχαίου πύργου Αγ Μαρίνας Κέας” στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Κρήτης & Νήσων Αιγαίου με συνολικό προϋπολογισμό 1.200.000 ευρώ και με χρονοδιάγραμμα από 1-10-2010 έως 31-12-2015, γύρω από τον πύργο έχει κατασκευαστεί ικρίωμα. Πολύ γέλιο. Έτσι αποφασίσαμε, με τα χάλια μας να γελάμε.

Οι Ποίσσες, εκεί που άλλοτε βρισκόταν η αρχαία Ποιήεσσα, μια από τις τέσσερις πόλεις-κράτη του νησιού.  Ένας προστατευμένος όρμος στο τέλος μιας κατάφυτης από ελιές κοιλάδας, περικυκλωμένος από δυο βουνοπλαγιές. 

Στους αρχαϊκούς χρόνους (7ος -6ος αιώνας), στην Κέα υπήρχαν τέσσερις ανεξάρτητες και δυνατές οικονομικά και πολιτιστικά πόλεις: η Ιουλίς, η Καρθαία, η Ποιήεσσα και η Κορησσός. Όλες οι πόλεις περιβάλλονταν από οχύρωση, ενώ η ανέγερση μεμονωμένων πύργων σε επίκαιρα σημεία συμπλήρωνε τον έλεγχο και την προστασία κάθε επικράτειας. Έπειτα κατά τους Βυζαντινούς χρόνους, τη Φραγκοκρατία και την Τουρκοκρατία το νησί περιήλθε σε παρακμή και ήταν ορμητήριο πειρατών. Από το 1830, η Κέα, όπως και όλες οι Κυκλάδες περιελήφθη στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος.

Μπανάκι κάναμε στο Καμπί, στα νοτιοδυτικά του νησιού (ωραιότατα). Μετά θα μπαίναμε πάλι στην ενδοχώρα -δεν υπάρχει άσφαλτος για νοτιότερα - και θα συνεχίζαμε προς την νοτιοανατολική πλευρά του νησιού.  Στις 12.00 το μεσημέρι έπρεπε να βρισκόμαστε πίσω στην Κορρησία, στο ξενοδοχείο, να πλυθούμε και να αδειάσουμε το δωμάτιο. Ως τις 18.15 που έφευγε το πλοίο μας για Κύθνο, θα γυρνούσαμε τα υπόλοιπα μέρη του νησιού. 

Κάθε λεπτό είναι απόλαυση στις διακοπές, όταν η διάθεση και ο καιρός ευνοούν. Απολαμβάναμε κι εμείς, λίγο βιαστικά πλέον, τη διαδρομή από Καμπί προς Κάτω Μεριά, Ελληνικά, Αστρά, Αγ. Μαύρα, Καστανιές, Ιουλίδα, Κορρησία. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα των χωριών και περιοχών, σίγουρα θα τα ξεχάσουμε, σημασία έχει η ομορφιά. Μεγάλη και ικανή να ημερεύει, σαν χάπι λησμονιάς κάθε έννοιας και ανησυχίας. 

Ευχαριστήσαμε τον ξενοδόχο μας, στο πρωινό μας κέρασε φρέσκα σύκα και βερίκοκα από τον οπωρώνα του, και πιο χαλαρά και λιγότερο πιεσμένοι από τον χρόνο φύγαμε για τα υπόλοιπα., βόρεια της Ιουλίδας αυτή τη φορά. 

Φτάνοντας στη Ρώμη της Κέας (είπαμε όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ιουλίδα) κατευθυνθήκαμε βορειανατολικά, προς Καστριανή, όπου και το μοναστήρι της Παναγιάς αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Είναι χτισμένο σε απόκρημνο βράχο με πανέμορφη θέα. Από κει και ακολουθώντας το δρόμο συνεχίσαμε για τον Κάλαμο και κάναμε στάση στον Οτζιά, μια από τις ονομαστές παραλίες του νησιού. Πολύ όμορφα! Φαγάκι  και χαλάρωση. Δεν θα τα δούμε όλα σε μια μέρα, το γνωρίζαμε αυτό. Αν μέναμε, θα παίρναμε καραβάκι για μέρη μη προσβάσιμα με αυτοκίνητο και κυρίως για τις αρχαιότητες της Καρθαίας που δεν είδαμε. Από τον Οτζιά συνεχίσαμε βορειανατολικά προς το Βουρκάρι, τον προϊστορικό οικισμό της Αγίας Ειρήνης, το Γιαλισκάρι.

Στη χερσόνησο της Αγίας Ειρήνης, που πήρε το όνομά της από το ομώνυμο ξωκλήσι, ανακαλύφθηκε ένας από τους σημαντικότερους οικισμούς του Αιγαίου. Διήρκεσε από την εποχή του Χαλκού έως το τέλος των μυκηναϊκών χρόνων (περίπου 3000-1100 π.Χ.). Εδώ βρέθηκαν οι «Κόρες», πενήντα πήλινα εδώλια από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού, που εικάζεται πως απεικονίζουν ιέρειες ή θεότητες.

Μετά το Γιαλισκάρι φτάσαμε στην Κορησσία να περιμένουμε το πλοίο σε κάποιο καφέ με χοντρή σκιά. Εκεί γνωρίσαμε και δυο νεαρές Ελβετίδες που στη συνέχεια συναντούσαμε στα λιμάνια πολλών σταθμών και χαιρετιόμασταν θερμά, σαν συνσχεδιαστές του ίδιου ονείρου που όλοι περιμένουμε να ζήσουμε στις διακοπές. Εμείς το ζήσαμε. Πιστεύω και τα κορίτσια, ήταν πολύ ευδιάθετα πάντα.