H καλή νεράιδα

Κατοικεί πέρα από το ουράνιο τόξο, από τον κόσμο που γνωρίζουμε, στη Νεραϊδοχώρα. Στο πανέμορφο αυτό μέρος κατοικούν πλάσματα μαγικά. Πεταλούδες και μικρόσωμα ξωτικά χορεύουν γύρω από πολύχρωμα λουλούδια. Οι νεράιδες παίζουν πετώντας χαρούμενα στο γαλανό ουρανό.....κι όταν, λένε τα παραμύθια, κάποιος καλός κι αδικημένος άνθρωπος τις χρειάζεται, τότε σπεύδουν να βοηθήσουν. Με το μαγικό ραβδάκι τους μεταμορφώνουν τα ποντίκια σε άλογα, την κολοκύθα σε άμαξα, τα ράκη σε πριγκιπικά φορέματα.... πραγματοποι-ούν τα όνειρα και τις επιθυμίες κάθε πονεμένου και δυστυχισμένου....και του χαρίζουν χαρά και καλή μοίρα.

Το ερώτημα είναι αν και στη ζωή υπάρχουν καλές νεράιδες και μάλιστα ανώτερες απ' αυτές των παραμυθιών, που δε χρειάζεται να είσαι δυστυχής ή αδικημένος ή έστω καλός για να επέμβουν και να σε βοηθήσουν! Υπάρχουν; Για σκεφτείτε το. Προσπαθήστε να θυμηθείτε ποιος φροντίζει καθημερινά, άοκνα και αθόρυβα να εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις και τις συνθήκες, ώστε η ζωή σας να είναι πιο άνετη, εύκολη, ήρεμη, ξεκούραστη, γλυκιά, ασφαλής.....που φροντίζει πριν από σας για σας! Τώρα σίγουρα το βρήκατε. Όμως εγώ θα συνεχίσω για να αναλογιστούμε και να αναγνωρίσουμε, για να πιστέψουμε στις νεράιδες, αυτές όμως που έχουν σάρκα και οστά, που δεν πετάνε ξέγνοιαστα και ανέμελα στα δάση, στα βουνά, στα ποτάμια....που ζουν στο σκληρό και άδικο κόσμο μας, που ζουν στο σπίτι μας και είναι δίπλα μας στα καλά και τα άσχημα, στις χαρές και τις λύπες, που κουράζονται πολύ και καθημερινά, που κάνουν το δύσκολο και το κοπιώδες να φαίνεται εύκολο και ασήμαντο, γιατί πολύ μας αγαπάνε, που συνήθως δε βρίσκουν κατανόηση και αναγνώριση για όσα προσφέρουν, αλλά τη δεδομένη άποψη ότι οφείλουν σαν νεράιδες που είναι να βοηθούν αενάως και αόκνως..... Έτσι έχουν τα πράγματα, αν όμως θέλετε οι νεράιδες να υπάρχουν στη ζωή σας, τότε να τις αγαπάτε και να τους το δείχνετε.

Αφορμή για το πόνημα στάθηκαν οι "βόλτες" στη Θεσσαλονίκη, όπου φοιτά το πεταλούδι. Επειδή λοιπόν δε χορταίνει να πετά και να γεύεται τους χυμούς της ζωής, η καλή νεράιδα (λέμε τώρα) ξεχνάει τις βόλτες στη Θεσσαλονίκη και κάθε φορά αντί για ξέγνοιαστες στιγμές με τον ήλιο ή έστω τ' αστέρια στα μαλλιά, φορά φακιόλι. "Η καλή νεράιδα" έλεγε το σημείωμα που άφησα. Λέτε να θυμώσει;

Από Ματίνα Γκούτζιου

Το κερασάκι μου

Fede Galizia

Κάθε παιδάκι παρίστανε ένα φρούτο και απήγγειλε ένα σχετικό ποιηματάκι. Το παχουλό, κόκκινο και στρογγυλοπρόσωπο αγοράκι παρίστανε το καρπούζι, το χλωμό και ψηλό κοριτσάκι τη μπανάνα, η Νικόλ, η φίλη της κόρης μου, όμορφη και ροδαλή το μήλο...και το δικό μου παιδί, λιανό και λεπτεπίλεπτο, σχεδόν εύθραυστο,  ήταν το κερασάκι! Μοναχοκόρη την έχω, οπότε έψαξα όλα τα εμπορικά παιδικών ρούχων για να της βρω ένα φουστανάκι με κερασάκια, χωρίς αποτέλεσμα. Απτόητη συνέχισα στα υφασματάδικα, για να ράψουμε τουλάχιστον ένα τέτοιο στο κερασάκι μου. Τίποτα κι εκεί, πέραν της πληροφορίας ότι στη Λάρισα τα αντίστοιχα καταστήματα έχουν μεγάλη ποικιλία υφασμάτων. Μια και δυο, λοιπόν, παίρνω τη μάνα μου (για βόλτα) και το εν αγνοία του μοντέλο, την κόρη μου, και ξεκινάμε για Λάρισα. Όπου είδα, μπήκα κι όπου δεν ήξερα, ρώτησα και πήγα, αλλά δυστυχώς τίποτα σε κερασάκι, ούτε σταμπωτό, ούτε κεντητό, ούτε αυτοκόλλητο, τίποτα! Φαίνεται πως τη χρονιά εκείνη οι σχεδιαστές υφασμάτων και παιδικών κοριτσίστικων ρούχων εξοστράκισαν από τις συλλογές τους το ανοιξιάτικο αυτό φρούτο! Από τη λώλα και υπερβολή της μάνας έμεινε το περιστατικό, να 'χουμε να διηγούμαστε και βέβαια video και φωτογραφίες από το κερασάκι επί σκηνής να απαγγέλλει το ποιηματάκι του μ' ένα ροζ φουστανάκι που όμως μπροστά είχε κοτσαρισμένο και καρφιτσωμένο ένα κεράσι από χαρτόνι, έργο των εξαιρετικών νηπιαγωγών που το παιδί μου έτυχε να έχει, όπως αντίστοιχα και όλα τα άλλα φρουτοπαιδάκια της παράστασης στα προνήπια, εν έτει 2000-2001.
Κάθε φορά, λοιπόν, που τέτοια εποχή καλωσορίζουμε τα κεράσια - "γερούς μας βρήκαν, γερούς να μας αφήσ'ν" έλεγε η γιαγιά μου την πρώτη φορά που έτρωγε κάποιο εποχικό φρούτο - ή βλέπω έναν τέτοιο πίνακα, θυμάμαι τις κερασοπεριπέτειες, τα κρεμασμένα στ' αυτιά μας κεράσια ως σκουλαρίκια στα μικράτα μας, αλλά κυρίως το μικρό κερασάκι επί σκηνής, όμορφο, ντελικάτο κι ανάλαφρο, όπως και το συγκεκριμένο φρούτο!

Λουκάς Γεραλής

Το πεταλούδι

Πετούν τα πεταλούδια

κι ανθίζουν τα λουλούδια...

Τραγουδούσε η κόρη μου σε εκδήλωση στο νηπιαγωγείο. Τότε ήταν χαριτωμένη, ένα γλυκό όμορφο κοριτσάκι που έπιανε σφιχτά το χέρι της μαμάς της...κλπ υπέροχα αυτής της μοναδικής σχέσης μάνας και κόρης.

Τη βλέπω σήμερα 19χρονη κοπέλα, πρωτοετή φοιτήτρια πια, την καμαρώνω και συγκινούμαι και μόνο που την αντικρίζω. Η σχέση και η αγάπη το ίδιο μοναδική....κλπ υπέροχα μεταξύ μάνας και κόρης. 

Σκέφτομαι όμως ότι το τραγουδάκι του νηπιαγωγείου της ταιριάζει καλύτερα τώρα. Ένα αέρινο πλάσμα, ένα πεταλούδι, μια νεράιδα που μαγεύει με την ομορφιά, το χαμόγελο, τη ζωντάνια... κλπ υπέροχα που βλέπει η μάνα στο παιδί της.

Τα μακριά λεπτά χεράκια της όπως τα κινεί μου θυμίζουν φτερά πεταλούδας που πετά και χαίρεται τη ζωή.

Η ομορφιά της πιο όμορφη απ' όλα τα λουλούδια του κόσμου, από ολόκληρη την πλάση... κλπ υπέροχα και μοναδικά που βλέπει η μάνα στο παιδί της.

Κι έτσι αυτό που κάποτε ήταν τραγουδάκι του νηπιαγωγείου, έγινε πραγματικότητα!

Σ' ευχαριστώ, παιδί μου.

Σημείωση: πραγματικότητα, τουλάχιστον για τη μαμά της. 

Από Ματίνα Γκούτζιου

Είναι η γιορτή της μητέρας και συγκινούμαι με ό,τι κι αν διαβάζω για τη μάνα!

Αγάπη, προσφορά, προστασία, συμπόνια, συγχώρεση, παρηγοριά, ανιδιοτέλεια, θυσία ... (λέει η μάνα)

Καταπίεση, πρήξιμο, γκρίνια, κήρυγμα, κασέτα, ασχετοσύνη, φόρτωμα ... (λέει το παιδί)

Γλυκές κουβέντες, κανακέματα, αγκαλιές, φιλιά, λαχτάρα, καμάρι ... ( εκφράζει η μάνα)

Φωνές, κράξιμο, πικρές κουβέντες, σκούπισμα ακόμα και του φιλιού...( εκφράζει το παιδί)

Μετά θάνατον ή στο f/b ή σε κάποιο σημειωματάριο ή μεταξύ φίλων ή την παγκόσμια μέρα της γιορτής της εκφράζονται όλα τα συναισθήματα και η ευγνωμοσύνη για την φύση της με ένα τηλεφώνημα, μια δημοσίευση ή μια ανθοδέσμη.

Γιατί είναι τέτοιο το μέγεθος αυτού του ενστίκτου που η μάνα υπερβάλλοντας εαυτόν καθημερινά δεν το εκφράζει πάντοτε σωστά και το παιδί σαστίζει και δεν μπορεί να το διαχειριστεί.

"Μαμά μου"

Με το μπαστουνάκι της στο χέρι - "το τρίτο πόδι" όπως λέει - εδώ και κάποια χρόνια η μαμά μου (86 χρονών σήμερα) ζει με απλές, καθημερινές συνήθειες που πλέον είναι μικρά κατορθώματα! Όπως η βόλτα στα καταστήματα του κέντρου για την αγορά κάποιου δώρου!

-"Για πού το 'βαλες, καλέ, πάλι;" την αιφνιδίασα και την επέπληξα περιπαικτικά σαν μαθητριούλα που έκανε σκασιαρχείο, συναντώντας την τυχαία στο δρόμο.

-"Ε να, είπα να πάω ως τον..., να περπατήσω και λίγο" είπε απολογητικά, μ' εκείνο όμως το φωτεινό χαμόγελο που ποτέ δεν έφυγε από το πρόσωπο της, όταν η διάθεση της είναι καλή!

-"Ε, άντε να σε συνοδεύσω" της είπα και το πρόσωπο της έλαμψε ακόμα περισσότερο από χαρά!

Είναι να μη συγκινείσαι!

Πρωτομαγιά των χρόνων της αθωότητας

Λουκάς Γεραλής - Πρωτομαγιά

Τον πιάναμε το Μάη στις γύρω εξοχές της πόλης μου, όταν ήμουν παιδί, με γονείς, θείους-ες και ξαδέρφια. Στρώναμε κάτω κουβέρτες ή κουρελούδες, πάνω στις οποίες τρώγαμε κιόλας. Δεν παίρναμε μαζί μας ψησταριές, γιατί δεν είχαμε αυτοκίνητο, εξάλλου οι εξοχές βρίσκονταν πολύ κοντά κι όλοι κουβαλούσαμε κάτι. Σε καλάθια τα τρόφιμα, στο χέρι τα στρωσίδια κλπ. Τα φαγητά ήταν μαγειρεμένα από το σπίτι και την τιμητική τους είχαν οι κεφτέδες (στην Κοζάνη είναι θηλυκού γένους), οι πίτες, τα κιχιά, σαλάτες της εποχής, τυρί και φυσικά το παραδοσιακό ρυζόγαλο. 

Τρελαινόμασταν στο παιχνίδι, δέναμε σχοινιά σε δυο αντικριστά δέντρα και κατασκευάζαμε αιώρες με στρωσίδι κουβέρτες ή κιλίμια, ή δέναμε τις κούνιες κατακόρυφα από κάποιο κλαδί, βάζαμε πάνω μια διπλωμένη κουρελού για να μην μας κόβει τον πισινό μας το σχοινί και φτάναμε όσο πιο ψηλά γινόταν, πιάναμε χελώνες και τις βάζαμε να κατουρήσουν (κακό αυτό), κυλιόμασταν στα χώματα, ματώναμε τα γόνατα μας, μαζεύαμε λουλούδια και μας έπλεκαν στεφάνια χωρίς να απαθανατίζουμε τις στιγμές με φωτογραφικές μηχανές που δεν υπήρχαν. Συνήθως, γυρνούσαμε τα παιδιά ξεθεωμένα από το παιχνίδι και ξεραινόμασταν στον ύπνο πριν προλάβουμε να πλυθούμε. 

Μετά μπήκε στη ζωή μας η πρόοδος και η τεχνολογία, κι όλα αυτά έγιναν αναμνήσεις. Πρέπει να ρωτήσω το παιδί μου πώς θυμάται εκείνη τις Πρωτομαγιές των παιδικών της χρόνων για να βρούμε τις διαφορές.

Το ξεστόλισμα

Christian Seybold

Τρεις θυγατέρες

Μάνα, με τον κανένα γιο και με τις τρεις σου κόρες,
η τρίτη η μαυριδερή πολύ σ' έχει παιδέψει!

Αθωότητα!

Καλημέρες, κακομέρες! Τόσο κοντά!

  "Έλα, Κυριάκο, κάθισε. Πίνε άφοβα όσο καφέ σου κάνει κέφι… πολύ σε παίδεψα… μην πίνεις καφέ… μην ανάψεις άλλο τσιγάρο… κάμε το κέφι σου, Κυριάκο, μη τούτο, μη τ’ άλλο, τι βγήκε… πήγε, και πήγε με τον καημό…"
Αυτά λέει η Έλλη Αλεξίου στην "Πέρδικα της Σκύρος" και καλά τα λέει!

  Γιατί τελικά τι πετυχαίνεις με τα πολλά μη! Να φοβίζεις τον άνθρωπο σου ότι η καλή διάθεση είναι τόσο μικρής διάρκειας όσο και η γλύκα μιας καραμέλας! Να σου λέει: "Καλά, σε βλέπω! Έτσι, να πάει όλη η μέρα!" και να διακρίνεις μια αδιόρατη ανησυχία! Να ζει δηλαδή με την αγωνία, το φόβο, σ' ένα ασταθές περιβάλλον, όπου εύκολα μπορεί να προκύψει μια μικρή σύγκρουση δια ασήμαντον αιτίαν!

  Πόσα τέτοια! Ουουουου, να φαν κι οι κότες! Αιτία οι δουλειές και η καθαριότητα συνήθως, αφού, κατά πως τα λέει και "η ενσωματωμένη κασέτα", κανείς δεν συναισθάνεται, πόσο κόπο κρύβουν κλπ γνωστά του γνωστού εξάψαλμου!

  Για παράδειγμα, έχεις μόλις σαπουνίσει και απολυμάνει το μπάνιο του σπιτιού, τα γάντια δεν έχουν ακόμα στεγνώσει, αλλά η επίσκεψη σ' αυτό των αγαπημένων σου το επαναφέρουν σχεδόν στην προ καθαριότητας κατάσταση! Να μην βρίσεις λιγάκι, έστω μόνη, ξαναφορώντας τα γάντια; Να μην μουρμουρίσεις μια κουβέντα για εκτόνωση; Και σε ποιον να την απευθύνεις την κουβέντα; Στο παιδί σου; Ε, αυτό έρχεται κάπως πιο φυσικό να το υπηρετείς, εξάλλου αραδίτσα παπαδίτσα! Άρα ποιος μένει;

La famille Belier, μια γλυκιά, ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία

"Άι στο καλό σου πια, πάλι δάκρυσες;" μου είπε δακρυσμένος.

Και η αλήθεια είναι πώς δάκρυσα από συγκίνηση σε κάποιες σκηνές μιας γλυκιάς και ζεστής σαν χάδι ταινίας, αλλά όχι μόνον εγώ!

Κάθε φορά όμως αίρω τον σταυρό της συγκίνησης, απαλλάσσοντας τον άντρα του σπιτιού από κάθε ανομολόγητη φευγαλέα ή φανερή έκφραση ευαισθησίας. 

Είναι βέβαια γλυκό σαν πούπουλο το βάρος του ανομήματος να συγκινείσαι στα ανθρώπινα κι είναι εντέλει τόσο οικείο και ευχάριστο να δακρύζω-ουμε εύκολα στις ταινίες!

"La famille bélier" η ταινία.

Φθινοπωρινά ξυπνήματα

Τα κοιτάει για να παίρνει κουράγιο! Ποια; Τ' αστέρια! Πότε; Αχάραγα, τότε που τινάζει βιαστικά τα στρωσίδια πριν φύγει για τη δουλειά!

Βιαστικά τα βλέπει κι αυτά, η φευγαλέα και σύντομη επαφή τους όμως, μετριάζει το από πρωίας αρχόμενο αίσθημα του άγχους που ξεκινά με το καλημέρα, κάθε μέρα!

Δεν το έκανε πάντα, είναι τελευταίο επινόημα, μικρό "θεραπευτικό" κολπάκι, αφού οι στιγμές φτιάχνουν τη μέρα ή οι μέρες, κι οι πιο σκοτεινές, έχουν τις ομορφιές τους, αρκεί να τις ανακαλύπτεις!

Μια μέρα είδε κι ένα πεφταστέρι! Τόσο τυχερή! Η ανταμοιβή της φύσης που δίνει απλόχερα! Σαν μάνα που είναι, ευχήθηκε για το καμάρι της. Τι άλλο; Υγεία!

                                                       

 ------------------------

Κάποτε την πλάκωνε το πάπλωμα! Ήθελε πέντε λεπτά ακόμα κι έπειτα άλλα πέντε... ή μπορεί να μην άκουγε το ξυπνητήρι! Πότε όμως συνέβαιναν αυτά; Είναι τόσο μακρινά, σχεδόν ως μη γεγονότα! Χρόνια τώρα, ξυπνά πριν το ξυπνητήρι. Σχεδόν δεν το χρειάζεται!  Το (α)βιολογικό της "ρολόι" έχει μπαταρίες (η)λιθίου, μεγάλης διάρκειας και αντοχής, για να δουλεύει παρ' ολίγον ασταμάτητα.

                                                       

-------------------------

"Πόσο καιρό έχεις να τραγουδήσεις πρωί!" Πράγματι! Μπορεί και χρόνια, σκέφτηκε! 'Αρα; Άρα, η φύση της δουλειάς. 27 χρόνια σε σχολεία προσπάθησε, τουλάχιστον, να ανταποκριθεί! Πράγμα που μεταφράζεται, για όσους γνωρίζουν, σε στράγγισμα στην τάξη και δουλειά, πολλή και συνεχή δουλειά στο σπίτι.

Πρώτη φορά σε γραφείο, αισθάνεται τουλάχιστον θυμό για την απαξίωση του έργου των πολλών δασκάλων! Μετά το οχτάωρο του γραφείου - δεν είναι ότι λείπει η δουλειά - γυρνάει σπίτι πιο ξεκούραστη και ευδιάθετη σε σχέση με το τετράωρο του σχολείου! Μάλιστα, εκεί τελειώνουν όλα σε σχέση με τη δουλειά! Να το λες και να μην το πιστεύεις! Πρωτόγνωρη απολαυστική αίσθηση, λιγότερη πίεση, πιο εύκολη δουλειά, είναι να μην τραγουδά, ακόμα και στις έξι το πρωί! Στις εφτά χτυπάει κάρτα.

                                                   

   -------------------------

Το πρωινό πάντα από τα χεράκια του και υγιεινό.  Ψωμάκι, μέλι, πορτοκάλι, βρώμη κλπ ωραία, που όμως τρώγονται βιαστικά, χωρίς τη δυνατότητα της επικοινωνίας, του διαλόγου, της συνεννόησης για τα απαραίτητα που τρέχουν, έστω! Βιαζόμαστε, σκεφτόμαστε την επόμενη κίνηση ή πατάμε το κουμπί της τηλεόρασης, τα άσχημα νέα τρέχουν επίσης! Το πρωινό φιλί στο φρεσκοξυρισμένο μάγουλο ήταν μια καλή συνήθεια! Δε χρειάζεται παρά ένα δευτερόλεπτο!

Γερνάω και σου μοιάζω!

Julius Adam the younger

Ο καλός συνάδελφος και φίλος, Νίκος Παπαδόπουλος, που έφυγε νωρίς, έλεγε συχνά το εξής: "γράφω σ' ένα τετράδιο όσα μου 'κανε ο πατέρας μου και δεν μου άρεσαν για να μην κάνω τα ίδια στο γιο μου."

Πολύ σοφή βρίσκω αυτή την κουβέντα και πρέπει να την κάνω πράξη κι εγώ, γιατί όσο μεγαλώνω βλέπω με έκπληξη (και τρόμο μερικές φορές), παρά τις δηλώσεις μου σε νεαρότερη ηλικία περί του αντιθέτου, ότι επαναλαμβάνω και αντιγράφω τακτικές, ατάκες, χειρονομίες, γκριμάτσες, επιτονισμούς... της μάνας μου που δεν μου άρεσαν και άρα; Ποτέ μην λες μεγάλες κουβέντες, γιατί η ζωή σε διαψεύδει και βέβαια το τετράδιο είναι άκρως απαραίτητο! Όσο να'ναι, κάπως θα βοηθήσει!

Συγγνώμη, παιδί μου, αλλά μάνα μου είναι και της μοιάζω! Κι εσύ όταν θα μεγαλώσεις....Ούπς, πάλι τα ίδια! Τετράδιο επειγόντως!

Άρτεμις, Αρτεμισία, "Αρτεμισούλα", μαμά μου, χρόνια πολλά!

Του Αγίου Αρτεμίου σήμερα, προστάτη της Ελληνικής Αστυνομίας, πολιούχου της Μυκόνου κλπ θρησκευτικοελεγκτικών μηχανισμών! Συγχρόνως σήμερις εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Οστεοπόρωσης και η Διεθνής Ημέρα Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας, ήτοι ευκαιρία για φιέστες, συνάξεις, συνεδριάσεις, κεράσματα κλπ ευφάνταστα και κερδοσκοπικά δρώμενα. 

Όμως σήμερα γιορτάζει και η μανούλα μου που τη λένε Άρτεμις, όπως την αρχαία θεά, τη βασίλισσα των βουνών και των δασών, αν και η δικιά μου Άρτεμις, η μαμά μου, υπήρξε βασίλισσα μόνον στον οίκο της! Βασίλισσα χωρίς υπηρέτες, όπερ σημαίνει δουλειά από το πρωί ίσαμε το βράδυ, για να φροντίζει για όλα πριν από μας για μας, για να παραστέκεται σε όλους, για να νοιάζεται παραπάνω από μας για τις δικές μας έννοιες, για να επωμίζεται, αν αυτό είναι δυνατόν, τον πόνο μας, κάθε άχθος και να μας αφήνει πιο ανάλαφρους και λυτρωμένους! Όπως οι περισσότερες μαμάδες δηλαδή, μόνον που αυτή είναι η δική μου μαμά και επομένως αυτή εκπροσωπεί για μένα τον άγγελο της ζωής μου, τον μοναδικό ανιδιοτελή και μόνιμο συμπαραστάτη μου.

Οι συγκρούσεις μας πολλές - οι περισσότερες εξαιτίας μου - αλλά η αγάπη εκατέρωθεν αδιαμφισβήτητη. Ό,τι με τόση ευκολία και αυθόρμητα πληκτρολογώ εδώ, τα βαθιά συναισθήματα αγάπης και ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα μου, σπάνια τα έχω εκφράσει σ' εκείνη! Τελευταία, τώρα που παραγέρασε, τώρα που η καρδούλα μου την συμπονεί για την ανημπόρια της ηλικίας της, τώρα που σκέφτομαι ότι λίγα είναι πλέον τα χρόνια της, τώρα μαλάκωσα κι έγινα πιο τρυφερή, της εκφράζω κάπως πιο συχνά την αγάπη μου. Προχθές αφού τη χαιρέτησα και κάλεσα το ασανσέρ, βλέποντας τη γριά μητέρα μου στην πόρτα, γύρισα πίσω την αγκάλιασα σφιχτά και της είπα πόσο την αγαπώ! "Πολύ με συγκίνησες, κοριτσάκι μου" μου έλεγε για κάποιες μέρες! Τι στο διάολο σκληρή και δύσκολη κόρη που υπήρξα! Σκέτος παιδεμός!

Χρόνια πολλά, μανούλα μου! Σ' αγαπώ πολύ πολύ πολύ...και πρέπει να σου μάθω υπολογιστή ή να σου ανοίξω σελίδα στο f/b για να διαβάζεις τα ανομολόγητα και να συγκινείσαι που είσαι και συγκινησιάρα!

Ρόδια, νεραντζούλες και χιλιόμετρα (2015)

Καλλίφωνη όχι, παράφωνη μπα! Ίσα-ίσα να συνοδεύει ευχάριστα τον τραγουδιστή ή και μόνη, χωρίς τεχνητό μέσο, περισσότερο ζεστά, γιατί ζεστή και οικεία είναι η φωνή που μας αγαπά κι όταν τραγουδά, ε, τότε είναι σαν χάδι, μαλακώνει την ψυχούλα μας, φτιάχνει τη διάθεση μας και το ταξίδι χιλιομετρικό ή ζωής ομορφαίνει!

Οι εκδρομές στα πέριξ, αλλά και μακρύτερα ήταν συχνές, τότε που το "γραμματόσημο" ήταν μικρό, δεμένο στο παιδικό καθισματάκι στις πίσω θέσεις. Οι παραγγελιές συχνές κάθε φορά που νύσταζε και ήθελε να κοιμηθεί! Πες αυτό ή εκείνο ή το άλλο...αλλά για ένα διάστημα το κατεξοχήν νανουριστικό ήταν "το ρόδι" του "Λουζοζίκου". Και μία και δύο, ολόκληρο ή με επαναλήψεις του ρεφρέν - εξάσκηση για διαγωνισμό μουσικής λέμε - μέχρι ο ύπνος να σφαλίσει τα βλέφαρα!

Σήμερα το "γραμματόσημο" έγινε πεταλούδι, άνοιξε φτερά, πετά και μην το είδατε! Τα ταξίδια όμως εξακολουθούν και η τελευταία επιτυχία που έχει ζήτηση από τον συνταξιδιώτη της ζωής και των τόπων είναι "η νεραντζούλα".  Κι αν η τραγουδιστική διάθεση καθυστερήσει, σίγουρα το κατάλληλο τσίγκλισμα θα δώσει το έναυσμα για το τραγούδι! "Τι έτσι στα μουλωχτά θα το πάμε;" "Μουλωχτά στον Αη Γιώρ' (στα μνήματα)!"  Όσο ζούμε θα το πάμε με τραγούδια, ρόδια και νεραντζούλες... και χιλιόμετρα, πολλά χιλιόμετρα!

Εικόνες και μυρωδιές από τα αραδιασμένα ξύλα της αυλής μου

Και τι δεν έχω ψήσει ανάμεσα στα κενά που δημιουργούσαν τα αραδιασμένα ξύλα της αυλής μου. Ήταν ένα από τα αγα-πημένα μου παιχνίδια και αφιέρωσα πολλές ώρες παιχνι-διού κάνοντας τη φουρνάρισσα, αλλά και τη μαγείρισσα, αφού οι δυο ρόλοι ήταν αλληλένδετοι. Μ' αυτό τον τρόπο εξασφάλιζα το φαγητό της κουκλοοικογένειας που περίμενε αραδιασμένη σε κάποιο ντουβάρι ή και στο χώμα της αυλής να φάει. Τα υλικά για τη μαγειρική τα προμηθευόμουν από τον κήπο μας. Φύλλα δέντρων, λουλούδια, καρποί...ανακατεύονταν με νεράκι στα κουζινικά και φουρνίζονταν στα κενά ανάμεσα στα ξύλα, στον υποτιθέμενο φούρνο. Μέχρι να ψηθούν με περίμεναν ένα σωρό άλλα παιχνίδια, καθώς η φαντασία κάλπαζε. Από την ανοιχτή πόρτα του εργαστηρίου του ο πατέρας μου με παρακολουθούσε και ποτέ δε μου χάλασε χατίρι όταν τον κερνούσα κάτι απ' αυτά που μόλις είχα ψήσει, προσποιούνταν ότι το τρώει και μάλιστα με επιφωνήματα που απέδιδαν τα εύσημα στη μαγείρισσα.

Οι γλυκές αυτές μνήμες με κάνουν να συνειδητοποιώ πόσο τυχεροί υπήρξαμε όσοι ήμαστε παιδιά τις δεκαετίες  '60, '70 και παίξαμε ώρες πολλές στις γειτονιές και τις αυλές. Χορτάσαμε παιχνίδι. Το δικό μου παιδί μεγάλωσε σε διαμέρισμα, δεν κυλίστηκε στο χώμα, δεν μάτωσαν τα γόνατα της, δεν εξαφανίστηκε σε γειτονιές, δεν έτρεξε άφοβα με το ποδήλατο στους δρόμους της πόλης, δεν έμειναν στη μνήμη της οι μυρωδιές της φύσης, των λουλουδιών, των ανθισμένων δέντρων και φυτών, των ξύλων, της βρεγμένης γης, του ποτισμένου κήπου το βράδυ, δεν άκουσε τους ήχους των πουλιών, της γειτονιάς που κουβέντιαζε τα βράδια στους χωρατάδες....δεν είχε σκυλάκι, γατούλες, κοτούλες....δεν έδεσε σχοινιά ανάμεσα σε δυο δέντρα για να ξαπλώσει στην αυτοσχέδια αιώρα από κουρελού....δεν έπαιξε κυνηγητό, κρυφτό, κλέφτες κι αστυνόμους, τα καπάκια....στις γειτονιές κι είναι κρίμα! Βέβαια η κάθε γενιά έχει τα δικά της παιχνίδια, αυτά που επιβάλλουν οι συνθήκες και πάντα η παιδική φαντασία βρίσκει τρόπους. Τα παιχνίδια αφθονούν, αγοράζονται με τέτοια υπερβολή από τους γονείς που ακόμα και τα παιδιά έχουν μπουχτίσει και δεν τους δίνουν σημασία, ενώ πολλά απ' αυτά έχουν κάτι από τη διαστροφή των μεγάλων, κούκλες μακιγιαρισμένες που ακολουθούν πιστά τη μόδα ή κατασκευάζονται καθ' ομοίωση κινηματογραφικών ηρώων ή των star της βιομηχανίας του θεάματος, ηλεκτρονικά παιχνίδια και παιδικές σειρές που εθίζουν στη βία, στον πόλεμο...ή αποτελούν μέρος της προπαγάνδας της καθεστηκυίας τάξης. Χρειάζεται πολύ προσεκτική επιλογή, αν και συχνά δε γίνεται να αρνηθείς στο παιδί σου το παιχνίδι που η διαφήμιση έχει επιβάλει, όσο κι αν διαφωνείς.

Vive la resistance !

Στο εκλογικό τμήμα που δουλεύει η κόρη μου ως γραμματέας σε χωριό της περιοχής πήγε και μια γιαγιούλα που ζήτησε βοήθεια στο παραβάν.
"Το ΟΧΙ θέλω να σταυρώσω" της είπε. "Μπράβο, γιαγιά!" της είπε το παιδί μου. "Δεν άντεξα να μην το πω", μου εξομολογήθηκε στο κινητό μες τη χαρά! 
Μπράβο κι από μένα γιαγιά! Vive la resistance !

(Δημοψήφισμα 5ης Ιουλίου 2015, υπέρ ή κατά της λιτότητας και των νέων μέτρων-μνημονίου)

Τόπο στα νιάτα που λένε ΟΧΙ!

Κάθε μέρα μιλάμε στο τηλέφωνο για τις πολιτικές εξελίξεις. Αναλύουμε, κριτικάρουμε, χαιρόμαστε, στενοχωριόμαστε, αγωνιούμε για την επικαιρότητα και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Κατέβηκε και στη διαδήλωση υπέρ του ΟΧΙ προχθές και σήμερα κι  εγώ νιώθω πολύ περήφανη για το παιδί μου, που δεν είναι αδιάφορο για τα κοινά, που είναι με την πλευρά του κοινού καλού, που δεν ανέχεται την αδικία, το ψέμα, την υποκρισία, την ανελευθερία...στην πολιτική και παντού! Σαν τα μούτρα μου εν ολίγοις, καθώς το μήλο κάτω απ' τη μηλιά κλπ Στην ψάθα την βλέπω να μένει!

Στο δημοψήφισμα δεν ψηφίζει απλώς ΟΧΙ, αλλά ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ.....με το πάθος και τον ενθουσιασμό της ηλικίας της. Ρε, πάτε παραπέρα φοβισμένα γερόντια και μεσήλικες! Τόπο στα νιάτα!

(Δημοψήφισμα 5/7/2015)

Βύσσινο γλυκό και γλυκιά ζωή!

Ο καλός συνάδελφος Δημήτρης μου έφερε αράντιστα βύσσινα από το κτήμα τους στο χωριό κι ο αγαπημένος μου άντρας ανέλαβε το δύσκολο μέρος της υπόθεσης "βύσσινο γλυκό του κουταλιού", δηλ. το καθάρισμα των κουκουτσιών. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβα εγώ. Το γλυκό πρέπει να δέσει για να πετύχει, το ίδιο και το ζευγάρι πρέπει να δέσει, όπως το σπιτικό γλυκό του κουταλιού. Δεν είναι δύσκολο να σου πετύχει το "γλυκό", αν ο καρπός είναι καλός κι η συνταγή απλή και σίγουρη. Στην αρχή βάζεις πολύ ζάχαρη, χρειάζεται να μείνει μ' αυτή πολύ "ώρα" για να δέσει η ζάχαρη με τους χυμούς και τις ουσίες των καρπών. Στη συνέχεια θα βράσει, κάποιες φορές χρειάζεται να το ξαφρίσεις, μερικές φορές μπορεί να αφρίσει τόσο που να κινδυνεύει να χυθεί, αν όμως είσαι από πάνω του και δεν το αφήσεις μόνο του, τότε προλαβαίνεις κάθε μικροατύχημα. Συχνά προσθέτεις κι άλλες γλυκαντικές ή αρωματικές ουσίες, βανίλια, αρμπαρόριζα, μέλι..... ακόμα και το λεμόνι ως αρωματικό το προσθέτεις για να διατηρηθεί το γλυκό. Εξάλλου και στη  ζωή υπάρχουν και οι γλυκές και οι ξινές στιγμές. Αρκεί το λεμόνι να μην ξινίζει το γλυκό και να διατηρεί τη γλυκιά του γεύση.  Κι άμα πετύχει και δέσει το γλυκό, τότε δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο απ' το να το απολαμβάνεις!

Της μάνας τα καμάρια!

Ανέτρεξα στις παλιές οικογενειακές φωτογραφίες κι οι μνήμες ξεχύθηκαν σαν χείμαρρος. "Είσαι πολύ τυχερή, Ματίνα" μου είπε ένας φίλος, που κάποιος φωτογράφος απαθανάτισε σημαντικές στιγμές της ζωής σας. Έτσι νιώθω κι εγώ, όταν βλέπω φωτογραφίες σαν αυτή! Τρεις αδερφές, όλες μαθήτριες του δημοτικού, αγκαλιασμένες έξω από το σχολείο τους. Η φωτογραφία είναι από τις αγαπημένες και τραβήχτηκε το 1967-68 (σχολικό έτος) από κάποιο πλανόδιο φωτογράφο, που προφανώς τον φώναξαν οι γονείς μας για να καμαρώνουν όχι στιγμιαία, αλλά εις βάθος χρόνου τα βλαστάρια τους! Θυμάμαι ότι το φόρεμα της Κικής ήταν κίτρινο με χρυσά κουμπάκια, της Φωφώς ασπροκέντημα και το δικό μου ροζ με κεντημένα λουλουδάκια στις τσέπες του. Όλα αγορασμένα από το κατάστημα των Χατζηγιάννη- Βαρδάκα. Μας βλέπω ατσαλάκωτες, με τα φουστανάκια μας σχεδόν κολλαρισμένα και σκέφτομαι πόσο κόπο και δουλειά απαίτησε αυτή η εμφάνιση! Πόσες ώρες νωρίτερα ξύπνησε η μάνα μου για να ετοιμάσει τα ρούχα τα δικά μας, του πατέρα μου, να ετοιμαστεί και η ίδια! Θυμάμαι ότι σε ένα πόμολο παραθύρου σε δωμάτιο του σπιτιού ήταν κρεμασμένες δεκάδες κορδέλες, διαφόρων χρωμάτων και σχεδίων, ένα θαύμα για τα παιδικά μου μάτια και τη φαντασία μου! Βλέπω ότι για την περίσταση η μάνα μου διάλεξε άσπρες για να δέσει με φιόγκους τις πλεξούδες μου. Τα βλέπω όλα αυτά τώρα με το μάτι της μάνας που γνωρίζει από προσωπική πλέον πείρα, πόσος κόπος κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά κι αν τότε εμείς κάναμε περήφανους τους γονείς μας με την παρουσία μας και μόνον, σήμερα καμαρώνω εγώ για την νοικοκυρά, περήφανη και κοκέτα μητέρα μου, που εξακολουθεί να έχει τα ίδια χαρίσματα μέχρι και σήμερα που είναι 84 χρονών!