Ανέτρεξα στις παλιές οικογενειακές φωτογραφίες κι οι μνήμες ξεχύθηκαν σαν χείμαρρος. "Είσαι πολύ τυχερή, Ματίνα" μου είπε ένας φίλος, που κάποιος φωτογράφος απαθανάτισε σημαντικές στιγμές της ζωής σας. Έτσι νιώθω κι εγώ, όταν βλέπω φωτογραφίες σαν αυτή! Τρεις αδερφές, όλες μαθήτριες του δημοτικού, αγκαλιασμένες έξω από το σχολείο τους. Η φωτογραφία είναι από τις αγαπημένες και τραβήχτηκε το 1967-68 (σχολικό έτος) από κάποιο πλανόδιο φωτογράφο, που προφανώς τον φώναξαν οι γονείς μας για να καμαρώνουν όχι στιγμιαία, αλλά εις βάθος χρόνου τα βλαστάρια τους! Θυμάμαι ότι το φόρεμα της Κικής ήταν κίτρινο με χρυσά κουμπάκια, της Φωφώς ασπροκέντημα και το δικό μου ροζ με κεντημένα λουλουδάκια στις τσέπες του. Όλα αγορασμένα από το κατάστημα των Χατζηγιάννη- Βαρδάκα. Μας βλέπω ατσαλάκωτες, με τα φουστανάκια μας σχεδόν κολλαρισμένα και σκέφτομαι πόσο κόπο και δουλειά απαίτησε αυτή η εμφάνιση! Πόσες ώρες νωρίτερα ξύπνησε η μάνα μου για να ετοιμάσει τα ρούχα τα δικά μας, του πατέρα μου, να ετοιμαστεί και η ίδια! Θυμάμαι ότι σε ένα πόμολο παραθύρου σε δωμάτιο του σπιτιού ήταν κρεμασμένες δεκάδες κορδέλες, διαφόρων χρωμάτων και σχεδίων, ένα θαύμα για τα παιδικά μου μάτια και τη φαντασία μου! Βλέπω ότι για την περίσταση η μάνα μου διάλεξε άσπρες για να δέσει με φιόγκους τις πλεξούδες μου. Τα βλέπω όλα αυτά τώρα με το μάτι της μάνας που γνωρίζει από προσωπική πλέον πείρα, πόσος κόπος κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά κι αν τότε εμείς κάναμε περήφανους τους γονείς μας με την παρουσία μας και μόνον, σήμερα καμαρώνω εγώ για την νοικοκυρά, περήφανη και κοκέτα μητέρα μου, που εξακολουθεί να έχει τα ίδια χαρίσματα μέχρι και σήμερα που είναι 84 χρονών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου